30 Σεπτεμβρίου 2015

Στις ''Πασχαλιές'' Που Μου Χάρισες....

Στα υγρά και δακρυσμένα μάτια κάποιου μην σταθείς...
Βήματα γρήγορα στο νου...ευθύς να σχεδιάσεις...
Πλησίασε ...μην φοβηθείς...τα δάκρυά του σκούπισε αν μπορείς και στην καρδιά βαθιά ..τα βήματά σου σύρε...
    Κήπος σε περιμένει ...ολάνθιστος εκεί...στον πόνο που τα μάτια... σου προδώσανε ...να μην ξεγελαστείς...Λουλούδια ...πασχαλιές και ρόδα ανθισμένα...ο κήπος της καρδιάς.....
Χειμώνες πέρασαν βαριούς.....μα άντεξαν και ούτε και επαγώσανε και δεν εξεραθήκαν...
    Μονάχα να...για λίγο στο απάγκιο 
 ''κρύφτηκαν'''φοβήθηκαν την παγωνιά...
Κλαριά σαν γίνουν παγωμένα μια φορά...λογάριασαν ...πως να ξαναανθίσουν ?
       Φυλάχτηκαν στ' ''απάγκιο'' τους χυμούς που κρύβαν μέσα τους...να μην τους καταστρέψουν....
Θαρρώ πως τα κατάφεραν καλά ,απ'το αγιάζι τούτο τ' αναπάντεχο...κλαριά ενωμένα μ' άλλα μες στον κήπο ετούτο να γεννούν...την Άνοιξη ξανά να περιμένουν...
 Αργεί πολλές φορές η Άνοιξη...μα πάντα εκεί ...όσοι παγωμένοι Χειμώνες κι αν θαρθούν...αυτή παραμονεύει...ανέλπιστα και αιφνιδιαστικά...μπροστά και πάλι σου πετάγεται..τα χρώματα ...τις μυρωδιές τις ξεχασμένες σου... προσφέροντας...ν' ανοίξει πάλι σαν λουλούδι προσπαθεί...τις καρδιές τις ''κλειστές''τις μόνες και τις τρομαγμένες...
Να τις γλυκοχα'ι'δέψει προσπαθεί...μαζί με όλα τα λούλουδα της εποχής...κι αυτές ν' ανθίσουν...
Μην μου θυμώνεις...από μπροστά σου που περνώ...και με τα αρώματα αυτά σαν Άνοιξη προσπαθώ  να σου σκορπίσω....να σε '''μαγέψω'''προσπαθώ...λουλούδια στην καρδιά σου να φυτέψω...
Απλά τα λόγια μου...μικρά...και άλλα δεν μου βγαίνουν...γιατί εμένα ο πόνος μούμαθε ..γλυκά και ταπεινά να σου μιλώ...και Βασιλιάς κι αν είσαι...
Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
( Αφιερωμένο σε όλα τα μάτια που δάκρυσαν...μα ιδιαίτερα και εξαιρετικά....στον φίλο που τις σκέψεις μου '''στο βάζο με νερό'''να τις ποτίζει...έχει φυλάξει..
 Τον ευχαριστώ... που με τα λόγια του αυτά...μες στην καρδιά μου στόχευσε...)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                                             Με χρώματα κι Αρώματα...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Νύχτα Γεμάτη Όνειρα..Νύχτα Γεμάτη Μάγια...



Μπορεί η ιστορία μου απ' τις διάσημες τις ιστορίες να μην είναι, που θα διηγηθείτε στα ''μικρά σας'', είναι όμως, αυτό καθεαυτό.. ..το αληθινό μου  παραμύθι... των παιδικών μου χρόνων.
Γιατί ποιός μπόρεσε ποτέ...μεγάλος ή μικρός...χωρίς το '''παραμύθι '''του να ζήσει ?

Παρέες -παρέες τα παιδιά... μαζεμένα στην πλατεία του μικρού μου του  χωριού ,έτσι εξεκινούσαν  τα κάλαντα να πουν.....Αποβραδίς τα λέγαμε εκείνη τη βραδιά τη ''μαγική''..παραμονή σαν έρχονταν Των Χριστουγέννων....
Έτσι λίγο πριν γεννηθεί ο Χριστός...
   Όλη η αγωνία μας.... .. εφάνταζε μεγάλη..για την παιδική μας την ψυχή..ποιός τα περισσότερα τα φρούτα θα μαζέψει.....
Αγωνία λοιπόν για τα κάλαντα , τα φρούτα , τις δραχμές....
Πόρτα σε πόρτα κι απόψε, με τα τριγωνάκια μας ( τα αυτοσχέδια) θα γεμίζαμε το πάνινό μας σακουλάκι...φτιαγμένο με περισσή αγάπη, από τα χέρια της γιαγιάς....
Άλλιώτικα  χρόνια αυτά...φρούτα μας δίναν οι νοικοκυράδες του χωριού στα κάλαντα...άντε και καμμιά δραχμούλα .. κι αυτό ...οι συγγενείς μας μόνο.
    Αγωνία μεγάλη στην καρδιά μας ...στην ψυχή  ... και στο μυαλό ...για τα κάλαντα... τα φρούτα ...και για τις δραχμές...
  Χριστούγεννα χιονιάς κι αγιάζι .. πάντα πάνε μαζί....στα βόρεια του παγωμένου μου του τόπου ...
Στη Θράκη ...στο μικρό μου το  χωριό  .... φυσούσανε σκληροί βοριάδες με χιονόνερο και μ' αστραπές..που τα σκοτάδια του φωτίζαν στιγμιαία.....

.Να σου τρυπάει το κόκκαλο το χιονόνερο και να σε περονιάζει...
Μα σαν παιδί θα ονομασθείς...από βοριά και Καλλικαντζαράκια δεν νογάς...
έτσι μας φοβερίζαν...τη νύχτα μόνοι μας έξω να μην περπατούμε...

Κινήσαμε λοιπόν εκείνη τη βραδιά ,όπως και κάθε χρόνο...κι εμείς ....σαν όλα τα παιδιά  ...πόρτα την πόρτα...χαρά να δώσουμε ...μα και να πάρουμε συνάμα....
  Και τότε ξαφνικά..  αλλάξανε τόσων  χρόνων συνήθειες.....
.Κι ενώ γυρνάγαμε στα σπίτια μας και ο καθένας μας και η καθεμιά ....τοποθετούσε την '''πραμάτεια ''' της επάνω στο τραπέζι...σε ίσα μέρη για να μοιραστούν οι '''κόποι'''της βραδιάς.....
πετάγεται η Ροδένια μας κι όλο ενθουσιασμό ...την ιδέα της μας '''πέταξε''..στην άκρη εκείνη του χωριού...που ποτέ μας  άλλοτε..δεν φτάναμε... ετούτη την Άγια τη  βραδιά...
να πάμε και τα κάλαντα να πούμε...
  Στο σπίτι της '''γριάς της μάγισσας'''μονάχη καθώς ζούσε...κανείς δεν την λογάριαζε...και δαίμονες μας λέγανε πως κρύβει....(.ήταν και η ταλαιπώρια της...αυτή ..τα δόντια που της λείπαν.....γρια να μοιάζει ...κι ας μην ήταν)...έτσι εθέλησε η μικρή εκεί και να βρεθούμε...

Όλοι εσυμφωνήσανε και νάμαστε στην πόρτα της μπροστά...χωρίς το φόβο..που οι μεγάλοι μας φυτεύαν στο μυαλό...γλυκά τα κάλαντα να τραγουδάμε...
  Πάντα οι μεγάλοι βρίσκονται μπροστά...όταν τις παιδικές μας τις ψυχές καθοδηγούνε...και όχι πάντα και σωστά....Μα τώρα δεν ήτανε αυτοί μπροστά κι έτσι μονάχοι αποφασίσαμε....εκεί για να τα πούμε..

Και νάσου βγαίνει η γρια...στα σκαλοπάτια....τα χορταριασμένα και μ' ένα γέλιο όμορφο...ψωμάκι μας μοιράζει...ένα ψωμάκι νόστιμο γεμάτο σταφιδούλες...
   Κοπιάστε κόρες μου μας λέει και μη με φοβηθείτε...
Για το γιορτινό τραπέζι τόφτιαξα...τα στόματα των δικών μου των  παιδιών ,να γλυκάνω  και να θρέψω....βραδιά γλυκειά που είναι σήμερα ...καθώς ο Χριστός γεννιέται....
Θάρρος μας ήρθε ολότελα και ξαφνικά...τις μάγισσες, για μια στιγμή πάψαμε  πια να τις φοβόμαστε....

 Περνάμε μες στο φτωχικό...κι όλες μαζί αφήνουμε όλη την πραμάτεια από τα κάλαντα...επάνω στο τραπέζι..Δραχμές πολλές και ξυλοκέρατα ...φουντούκια ...μανταρίνια ...πορτοκάλια μα και μήλα...εγέμισε το ξύλινο τραπέζι.....
Αστράψαν από τη χαρά , τα μάτια των παιδιών της...
Μοσχοβολιές εγέμισε το φτωχικό το σπίτι....

.Μα χαραχτήρες διάφορους... είν' η ζωή γεμάτη...
Μόνη από όλα τα παιδιά η Μαύρα ...κατσουφιασμένη πια και δύστροπη ...με άγριο βλέμμα μας κοιτούσε...Δεν συμφωνούσε με αυτό...κι ολο για το συμφέρον μας μιλούσε...
Μετρούσε και ξαναμετρούσε τις δραχμές και να τις αποχωριστεί δεν ετολμούσε...
Εντράπηκε και έκανε ό,τι εκάμανε οι πιο μεγάλοι της παρέας...

   Μαλάκωσε η γρια με όλα αυτά...και έναν -ένα μας φιλεί και μας καληνυχτίζει...
Το βράδυ εκείνο στο κρεβάτι μου εγώ...μια χαρά και μια ανακούφηση ένιωθα ...πως μου εγέμιζαν το στήθος....


Περίμενα πως και πως να ονειρευτώ...το αστέρι αυτό της Βηθλεέμ...
Παιδιά κι εμείς που '''ψάχναμε'''το αστέρι Αυτό ... τη '''Γέννηση '''απ' το δικό μας δρόμο....
   Μπορεί να μην είχαμε φανταχτερά και βελουδένια τα φουστάνια.....μα η μάνα δεν μας άφηνε ποτέ.....χωρίς τα παλτουδάκια απ' τα χεράκια της ραμμένα ...στ' αγιάζι  και στο χιονιά να εκτεθούμε...
Πλυμένα καθαρά και καλοφροντισμένα...κι ας λείπανε τα πολυκαταστήματα ,εκείνον τον καιρό... ετρέχαμε τα κάλαντα να πούμε...
   Φωτάκια δεν ανάβαμε πολλά ...γιατί κι αυτά λιγοστά και δυσεύρετα μας  ήταν...
  Αυτοσχέδια ήταν και τα ''τρίγωνα'' απ' τους παπούδες, που από νωρίς..μ' ολη την τέχνη τους και περισσή  αγάπη ...που το χέρι τους αυτό καθοδηγούσε...φτιαγμένα με έννοια μεράκι και στοργή...
ήχους γλυκείς μα και παράξενους συχνά εγεμίζαν...την ησυχία του χωριού...και τα γαβγίσματα των σκύλων  ...που άλλες βραδιές αλύχταγαν...τώρα τα σταματούσαν....

Μες στην καρδιά μας την αγνή την παιδική...χιλιάδες τώρα δα λαμπιόνια ανάψαν...αφού σ' αυτήν τη δύστυχη την '''Ευταλού'''την μάγισσα...( και που δεν ήταν)...εδώσαμε τέτοια χαρά...
Έτσι τους λέγαν στο χωριό...σαν βλέπαν ...τους φτωχούς...και  τους ταλαίπωρους  και παραπεταμένους...

Κι έτσι εγεννήθη ο Χριστός...τον χρόνο αυτό στο σπιτικό μου...και μες στην παιδική μου την ψυχή..το φως αυτό απ' τ' αστέρι  της Βηθλέεμ....κουρνιάζει εκεί σε μια γωνιά.....όταν ξεχνώ να με φωτίζει....
  Πάντα μπροστά μου έρχονται και κάθονται...Παραμονή των Χριστουγέννων σαν βραδιάζει...τα μάτια αυτά τα λαμπερά... τα μάτια των παιδιών της '''Μάγισσας''' της Ευταλούς.. ..που μπόρεσαν να ονειρευτούν...μαζί με μας κι αυτά...έστω για μια στιγμή μονάχα...κι αγάπη εκατάλαβαν επιτέλους τι σημαίνει......
Πάντα εκείνη τη βραδιά...εσιγοτραγουδούσα...γιατί τα λόγια αυτά τα καταλάβαινα και πολύ με συγκινούσαν...παιδάκι τότε αθώο κι απονήρευτο...να ονειρευτώ για τη δικαιοσύνη προσπαθούσα.....

   Θα σιγοτραγουδήσω κι ας μεγάλωσα πολύ και απονήρευτη... ας έπαψα να είμαι...
Μα κάπου εκείνο το '''κρυμμένο '''το παιδί...τις λίγες τις στιγμές ξυπνάει μέσα μου...με σπρώχνει ...το τραγούδι αυτό..  να αρχινήσω...
.Είναι που γαληνεύει την ψυχή.....την μέρα αυτή.. της προσμονής μιας '''Γέννησης'''...και ελπίδα με γεμίζει ...πως ίσως κάτι να συμβεί ...κι ο κόσμος να  αλλάξει :

Χριστούγεννα χαρά μου παιδική
μυρτιές και κάλαντα γεμάτη
και στο μικρό  καλύβι του φτωχού
και στο ψηλό τρανό παλάτι..

 Το Χριστουγεννιάτικο -Αληθινό μου Παραμύθι..
( Kείμενο -Αφήγηση- Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,



   Ο μικρός Τυμπανιστής
                                           
  Μου `παν έλα να πάμε να δεις
Χριστός γεννήθηκε στην άκρη της γης,
κι εγώ γυρεύω απόψε στον ουρανό
τ’ αστέρι ψάχνω να `βρω το φωτεινό
ραπαπαπαμ ραπαπαπαμ
να με πάει στο μικρό βασιλιά,
πέρα μακριά....

Μες στη νύχτα παιδί μοναχό,
τι δώρο να σου φέρω, που `μαι φτωχό
φέρνω το τύμπανο που μόνο κρατώ
τα κάλαντα να ψάλλω για το Χριστό
ράπαπαπαμ ραπαπαπαμ
το πιο ωραίο τραγούδι θα πω,
για το Χριστό...

Μες στη φάτνη τα ζωα ξυπνούν
κι απ’ έξω ταπεινά βοσκοί προσκυνούν
στην Παναγιάς κρυμμένο στην αγκαλιά
χρυσό στεφάνι, φως, φορεί στα μαλλιά
ραπαπαπαμ ραπαπαπαμ
σαν με βλέπει η καρδιά μου χτυπά,
και μου γελά...


Στίχοι:  
Κική Καψάσκη
Μουσική:  
Henry Onorati & Harry Simeone
Παιδική Χορωδία -Δημήτη Τυπάλδου 

                                         
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                              ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΟΝ ΠΟΝΤΟΝ

                                   


                             
      

Ποντιακά χριστουγεννιάτικα κάλαντα

Παραδοσιακό Πόντου


Από: Καραπαναγιωτίδης Γιάννης

Χριστος γεννέθεν χαρα σον κόσμον
Χα καλή ωρα καλή σ’ ημέρα
Χα καλόν παιδίν οψέ γεννέθεν                        
Οψέ γεννέθεν ουράνοστάθεν
Τον εγέννεσεν η Παναγία
Τον ενέστεσεν Αι-Παρθένος
Εκαβάλκεψεν χρυσόν πουλάρι
Κι εκατήβεν σο σταυροδρόμι
Έρπαξαν ατον οι χιλ’ εβραίοι
Οι χιλ εβραίοι και μύριοι εβραίοι
Ας ακρέντικα κι ασήν καρδίαν
Αιμαν έσταξεν χολή κ’εφάνθεν
Ούμπαν έσταξεν και μύρος έτον
Μύρος έτον και μυρωδίαν
Εμυρίστεν ατο ο κόσμον όλεν
Για μυρίστ’ατο κι εσύ αφέντα
Συ αφέντα καλέ μ’ αφέντα
Έρθαν τη Χριστού τα παλληκάρια
Και θυμίζνε τον νοικοκύρην
Νοικοκύρην και βασιλέαν
Δέβα σο ταρέζ κι έλα σην πόρταν
Δος μας ούβας και λεφτοκάρια
Κι αν ανοίεις μας χαράν σην πόρτας

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                                    Νύχτα Γεμάτη Όνειρα..Νύχτα Γεμάτη Μάγια...

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ !!!       '''' η φίλη σας Σοφία .....'''
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 








29 Σεπτεμβρίου 2015

Ellis: Το συγκλονιστικό φιλμ μικρού μήκους του Robert De Niro

Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα σύμπραξη αναμένεται να παρουσιαστεί σύντομα στο The New Yorker Festival και τα πρώτα δείγματα αυτής εντυπωσιάζουν.
Ο βραβευμένος με Oscar Robert De Niro συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον installation artist JR στο φιλμ μικρού μήκους με τίτλο «Ellis», το οποίο πραγματεύεται τις συγκλονιστικές ιστορίες των μεταναστών που κατέφθασαν κατά εκατομμύρια στις αρχές του αιώνα στο γνωστό Ellis Island, προσδοκώντας σε μια καλύτερη ζωή στις ΗΠΑ.
Στο μικρό νησάκι, επί του οποίου βρίσκεται χτισμένο το εντυπωσιακό Άγαλμα της Ελευθερίας, διαδραματίστηκαν άπειρες ιστορίες ανθρώπινου πόνου και ανεκπλήρωτων ελπίδων, αφού ουσιαστικά χρησίμευσε ως το «φίλτρο» για να λάβουν οι μετανάστες την πολυπόθητη άδεια παραμονής και εργασίας τους στις ΗΠΑ, ένα όνειρο που απέκτησε μεγάλες διαστάσεις στις αρχές του 20ού αιώνα, όπου η Αμερική φάνταζε σαν τη Γη της Επαγγελίας.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


 Στο φιλμ μικρού μήκους του JR, ο Robert De Niro ενσαρκώνει έναν από τους εκατομμύρια μετανάστες που βρέθηκαν στο Ellis Island Immigrant Hospital, στο νοσοκομείο που από το 1902 που ξεκίνησε τη λειτουργία του πέρασαν τουλάχιστον 1,2 εκατομμύρια μετανάστες, πολλοί εκ των οποίων δεν κατάφεραν ποτέ να φτάσουν στον προορισμό τους, εξαιτίας των ασθενειών που μάστιζαν τον πληθυσμό της εποχής.








 Μέσα στο επιβλητικό και ερειπωμένο πια Ellis Island Immigrant Hospital, o JR χρησιμοποιεί τα installations, που κατασκεύασε από φωτογραφίες πραγματικών μεταναστών της εποχής, ως φυσικό σκηνικό για την πλοκή του φιλμ, με τον Robert De Niro στον ρόλο του αφηγητή της δραματικής ιστορίας εκατομμυρίων ανθρώπων που άφησαν τον τόπο τους για μια καλύτερη ζωή και ένα υποσχόμενο -αν και αβέβαιο- μέλλον.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 Το φιλμ θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στο The New Yorker Festival στις 4 Οκτωβρίου, ενώ το trailer καταφέρνει να μεταφέρει την δραματική ατμόσφαιρα της θεματολογίας.

ΠΗΓΗ: didee.gr - Γιάννης Θεοδοσιάδης


 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Τα Τρένα Που Φύγαν...

Έχω μια ''υποχρέωση '' ζωή απέναντί σου...
Πολλές φορές απλόχερα μου χάρισες...''βρέχοντας δώρα'' που με έκαναν να ονειρευτώ...μ' έκαναν τα φτερά μου τα κλειστά ...ν' ανοίξω να πετάξω...
Πόσους σταθμούς δεν μ' έμαθες ?
Πόσες φορές από μπροστά μου τρένα έστειλες και να περνούν...πότε να προλαβαίνω να επιβιβαστώ και πότε να τα χάνω....
   Τώρα σε τούτο το σταθμό μ' έβαλες πια να περιμένω...ένα αλλιώτικο τούτη τη φορά ...τρένο να περιμένω...σε μια τρελλή διαδρομή...προορισμού που δεν γνωρίζω.....
Δεν με φοβίζει η βροχή έξω απ' το σταθμό....να εκτεθώ...να πικραθώ και δεν φοβάμαι...
Μονάχα να... στη σκέψη μου και πάλι τριγυρίζει...μια άλλη σκέψη πιο τυραννική ..που χρόνια τώρα αρκετά ''φυτεύτηκε'''μπροστά μου....
       Την ομπρέλα που εκράταγα σαν ''έβρεχε'' γατί συχνά και έβρεχε εκεί έξω στους σταθμούς....την άνοιγες ζωή μου εσύ ...για να προστατευθώ...νάρθει το τρένο να με πάρει...σ' άλλους σταθμούς καινούργιους να βρεθώ...ή έπρεπε μόνη μου εγώ να το σκεφτώ...έτοιμη και προφυλαγμένη από καιρό...πάντα τον δρόμο να κοιτώ...χωρίς καν να βιαστώ...καινούριους προορισμούς πια να διαλέγω...
    Τα τρένα πάντοτε περνούν...κι εμείς άλλοτε ταξιδιώτες διψασμένοι...τρέχουμε να προλάβουμε
στην πρώτη θέση εκεί να κάτσουμε ...όλα να τα ρεμβάσουμε...εικόνες που μπροστά ...κινηματογραφικά ...στα μάτια μας ανοίγονται...καθώς σε μία θέση καθισμένη...
Πολλές φορές κουράστηκα και αποφάσισα...ταξίδια μακρινά να μην επιχειρήσω....
ήσυχα και γαλήνια να αποχωρήσω, από τον τελευταίο μου σταθμό και απερίσπαστος με βήματα αργά...στον ίδιο τόπο που με έφερες ...τρένο εσύ πολλά υποσχόμενο μες στην διαδρομή σου.....κι εκεί να περπατώ στον γνώριμο τον τόπο μου ...στις μικρές απολαύσεις να αρκεστώ κι έτσι να συνεχίσω...
Ήρθες και μου τα ανέτρεψες...και τα τρένα πια ...έπαψες να τα στέλνεις...
Μα σαν σαράκι μέσα σου θα μπει ...σαράκι που σε κατατρώγει...σαράκι που μ'αυτό θα γεννηθείς...ταξίδια πάντα θα ονειρεύεσαι...το σφύριγμα του τρένου διαρκώς θα σε καλεί....
Σκουριάσαν σου μηνύσανε  τα τρένα στους σταθμούς...και για να ταξιδέψουν δεν μπορούν...
Άδειες οι ράγες πια ...τους μακρινούς προορισμούς να δείχνουν μείναν μοναχές...
O τόπος μέσα κι έξω σου ρημάζει....
Κι εσύ βουβά '''θρηνείς'''.... 

Είναι όμως εκείνος ο απόηχος του έντονου σφυρίγματος, που πάντα μέσα σου θα κατοικεί ...θα σε καλεί...πάντα στα πόδια να το βάζεις...πάντα ένα τρένο θα αναζητά ...στο άγνωστο αυτό ...που δεν σ' αφήνει λίμνη να γενείς με στάσιμα νερά...καθώς των ανοιχτών των θαλασσών παιδί εγεννήθης...
( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                             Τούτο το τρένο είμαστε εμείς - Παπακωσταντίνου Βασίλης

Στίχοι:  
Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Μουσική:  
Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Τούτο το τρένο δε σταματάει,
χρόνια γυρνάει μες στις καρδιές,
περνά πεδιάδες και συμπληγάδες,
φέρνει τραγούδια και αγκαλιές.

Τούτο το τρένο είν’ η ζωή μας,
κλείσε τα μάτια και θα μας βρεις.
Τούτο το τρένο είν’ η ζωή μας,
τούτο το τρένο είμαστε εμείς.
τούτο το τρένο μόνο του πάει,
φτιάχνει δικές του διαδρομές.
κόβουν λουλούδια, φτιάχνουν τραγούδια,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

28 Σεπτεμβρίου 2015

Περί Θρησκείας και Θρησκευτικού Μαθήματος ο λόγος..... στα Σχολεία..

Την πιο μεγάλη ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής ...θρησκεία την ονόμασαν και την εκάναν...και έκτοτε μονόχνωτα κι αναχρονιστικά,πορεύεται ο κόσμος τούτος καθημερινά, πάνω στη Γη ετούτη....
Μεγάλα τα ''συμφέροντα '' που τον ανθρώπινο τον νου ποδηγετούν...
Κάθε θρησκεία προσπαθεί απ' το δικό της μετερίζι...τους οπαδούς της ..μέσα στο '''μαντρί''ασφυχτικά ,σφιχτοδεμένους νάχει....
Σάμπως δεν φτάναν οι πολιτικοί...κοπάδια καθημερινά, που προσπαθούν να αποχτήσουν..
    Καυγάς μεγάλος στήθηκε ...όπως πάντα και στηνότανε εδώ.. στην Εκκλησία μας αυτή...με το Υπουργείο της Παιδείας...
    Το Θρησκευμάτων, που ποτέ του  δεν εφάπτονταν η ονομασία αυτή καθεαυτή του Πληθυντικού, που ενικό εξέφραζε με τη λέξη ''Θρησκευμάτων''.
Πολλές φορές το σκέφτηκα ,σε όλη την πορεία μου την εκπαιδευτική,αλλιώς πως έπρεπε να το ονομάζουν....
<<Υπουργείο της Εκπαίδευσης και Απόλυτα Ορθόδοξης  Χριστιανικής Παιδείας.>>
Μήπως ποτέ και παραβλέποντας.. το μικρόψυχο συμφέρον προσπερνώντας..αφήσαν άραγε κάποιο φωτεινό μυαλό την Πίστη ...την ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής...σωστά ...εκεί που θέλει να  διαλέξει και  να ακουμπήσει ?
   -Όχι ...όχι θα σας πω...και μετά λογου γνώσεως...ποτέ δεν άφησαν εδώ...σε τούτο εδώ τον Τόπο ...τους ανοιχτόμυαλους.. ν' ακούσουν έστω και για μια φορά και να τους ακολουθήσουν.....
    Ο λόγος σήμερα λοιπόν ...για των Θρησκευτικών το μάθημα ,μέσα εις τα Σχολεία...
Υποχρεωτικά και επίμονα ...ως τώρα ο καθείς ...ανόητες και μερικές από τις Θεωρίες του Μαθήματοςκαι τις Διδακτικές ενότητες κι αν θεωρούσε...έτσι αυστηρά και δίχως τη δική του γνώμη ο δάσκαλος,την διδαχή καλούνταν για να εκτελέσει...
     Δεν υπάρχει τίποτα πιο ψεύτικο..πιο ανακόλουθο και αναξιοπρεπές ..τις ΄΄παιδιάστικες΄΄΄τις παραδόσεις ...που εσύ καθώς μέσα σου γελάς...με πειστικό τον τρόπο να διηγηθείς και να παραδώσεις....
   Στις λεπτομέρειες των διδαχών,δεν θα σας ξεναγήσω...
Όλοι περάσατε από τα σχολειά και σίγουρα θυμάστε...αναγκαστικά παπαγαλίσατε και αμάσητες αλήθειες ...έχετε καταπιεί....
Αλοίμονο αν ετόλμαγες και τις αμφισβητήσεις να εκδηλώσεις....
Αντίχριστο σε βάφτιζαν...Αλλόθρησκο ή και τελείως Άθεο σε θεωρούσαν...
 Κασσάνδρες πλήθος εμαζεύτηκαν...στα καφενεία και στα Μαγκαζίνο αυτά της Τηλεόρασης...την κίνηση της Υπουργού Παιδείας ..να κατακρίνουν και να απαξιώσουν...
      <<Σωστότατη η απόφαση >> κατ'εμέ αν σωστά εμπεριστατωθεί...και με στενά κριτήρια εκκλησιαστικά εγώ δεν θα την κρίνω....
        Ποιός φόβος την Εκκλησία κυβερνά...σαν η ίδια έχει άποψη πως η καλύτερη των Θρησκειών ...ο Χριστιανισμός και μάλιστα ο Ορθόδοξος ..κατά την αποψή της είναι...
    Τι εμποδίζει τους πιστούς να μάθουν ...γνώση ν' αποχτήσουν ...το τι  πρεσβεύει η καθεμιά απ' τις Θρησκείες γύρω μας..
.Και έτσι απερίσπαστοι ...τον δρόμο αυτοί μονάχοι τους να βρουν...που στο Θεό και θα τους οδηγήσει ?
    Ένας δεν είναι ο Θεός ?
Ανώριμοι λένε οι μαθητές και στην ''κοπάνα''θα το ρίξουν...
   Ας έρθουν από εμάς τους Δάσκαλους να μάθουν ...να ρωτήσουν...αν η ''κοπάνα''...χρόνια αυτή μέσα στην ίδια τους την τάξη δεν γινόταν....
Μειδίαμα εισέπραττα.. πειθαρχημένο μα ...ειρωνικό...κάθε που αναγκαζόμουν...τη διδακτέα ύλη να εφαρμόσω...και ανούσιες μερικές ...τις περισσότερες φορές.. ιστορίες  και να διηγηθώ...
     Σύνελθε κόσμε...βάλε το μυαλό σου να σκεφτεί...και την ανάγκη της ψυχής σου ...αν θέλεις να ακουμπήσεις και από κάπου να πιαστείς...μέσα από τα ποικίλα αναγνώσματα των Θρησκειών...εσύ να επιλέξεις...
Δεν κάνουν κάποιον καλό Άνθρωπο....Πατριώτη κι Έλληνα σωστό ...τα θρησκευτικά του τα πιστεύω...
    Και μην φοβάσαι εσύ Εκκλησιά...αν ήσυχη και την συνείδησή σου έχεις...πως σωστά όλα τα έπραξες... και το ''ποίμνιό'' σου ως τώρα δεν ποδηγέτησες απλά ...αλλά με σεβασμό λόγων και πράξεων το Οδηγείς....
  Είναι ''ντροπή'' τα γκάλοπ κατ' εμέ σε μια χώρα Ελεύθερη και Δημοκρατική ...τον Συντηρητισμό.....σαν νούμερο υψηλό και να προβάλλουν.....

( Γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη - Εκπαιδευτικός )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,




                                                              Ave Maria    - KALLAS

27 Σεπτεμβρίου 2015

«Ματωμένο» το φεγγάρι απόψε..!!!!!!

 Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία…. θα τραγουδήσουν όλοι οι ρομαντικοί στις 23:12.
Το φεγγάρι ...το φεγγάρι...που φωτίζει τα μαλλιά σου..... !!!.
Είναι τ' άλλο παραμύθι ...που το λέει η καρδιά σου.....

«Ματωμένο» το φεγγάρι απόψε..
Ένα σπάνιο αστρονομικό φαινόμενο, που για τελευταία φορά είχε συμβεί το 1982 και δεν θα επαναληφθεί πριν το 2033, θα έχουν την ευκαιρία να δουν στην Κύπρο και σε πολλές άλλες χώρες όσοι… βάλουν νωρίς το ξυπνητήρι τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Σεπτεμβρίου.
Θα παρατηρήσουν μια ολική έκλειψη υπερπανσελήνου, δηλαδή της απόκρυψης του δίσκου της Σελήνης στο μεγαλύτερο δυνατό μέγεθός του. Στη χώρα μας το φαινόμενο θα φθάσει στο μέγιστο σημείο του περίπου στις έξι παρά δέκα το πρωί.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 
Pομαντικά λοιπόν και θα σας ευχηθώ για απόψε ...να κοιτάξετε ξανά τον Ουρανό...και να σιγοτραγουδήσετε ...όπου κι αν βρίσκεστε ...όπου κι αν είστε... με το αγαπημένο μου τραγούδι...σας αφήνω..που στοχεύει κατ' ευθείαν στην καρδιά...τρυφερό ..νοσταλγικό και ταξιδιάρικο..με τη μαγική φωνή του Λιδάκη ...
                          ΔΥΟ ΦΕΓΓΑΡΙΑ - ΜΑΝΩΛΗΣ ΛΙΔΑΚΗΣ (MANOLIS LIDAKIS).

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, ░░░░░░💕    Νύχτα Μαγικιά   ░💕 ░░░░░░

Νύχτα μαγικιά μια σκιά περνά
σκέψου τώρα τη φωνή
που σου 'λεγε, ποτέ, ποτέ μαζί
*
Βάδιζα σκυφτός, ήσουν ουρανός
με των άστρων τη μουσική
μου τραγουδάς, ποτέ, ποτέ μαζί
*
Μάγισσα χλωμή, το στερνό σου φιλί
ξεχασμένη μουσική
μια μαχαιριά, ποτέ, ποτέ μαζί.
*
Στίχοι: Γιάννης Θεοδωράκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
 Ερμηνεία : Μαρία Δημητριάδη

Κι αν ακόμα φίλοι μου...κλείσουμε τις πόρτες...τα παράθυρα...τ'αυτιά μας...τα μάτια μας...και σταματήσουμε ν'ακούμε για λίγο την φωνή μας ...που μας αποσπά...νάστε σίγουροι...πως θα δούμε ...μέσα από τη μουσική ...τις σκιές της μαγείας να μας πλησιάζουν.......
Για τους ρομαντικούς και ονειροπόλους φίλους μου....
Σοφία Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 
                                             ΝΥΧΤΑ ΜΑΓΙΚΙΑ -ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

 
ΒΙΝΤΕΟ ΤΗς NASA
 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

Περί Δημοκρατίας και Φίμωσης ο Λόγος ...

Το δυσκολότερο το μάθημα να διδαχθεί...είναι η Δημοκρατία....
    Χρόνια πολλά σ' αυτό το δίλημμα ταλαντευόμουν...αν σωστή στάση ,απέναντι σ' αυτήν την τόσο σπουδαία ''έννοια''κατόρθωνα και εκρατούσα....
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά? Όχι σίγουρα για να περιαυτολογήσω...
   Έτσι απλά σήμερα εδώ ..στον χώρο αυτό τον Διαδικτυακό..απάντηση σε πολλά από τα ερωτήματά μου επήρα...
Δύσκολο μου φαινότανε.. το μάθημα αυτό της Κοινωνικής της Αγωγής μέσα εις τα σχολεία... να διδάξω ,μα δυσκολότερο πολύ...όταν στους μεγάλους πια θα αναγκαστείς...όχι το μάθημα αυτό  να κάνεις ( άλλωστε πια είσαι εσύ και δεν το δικαιούσαι ) μα μια διευκρίνηση σωστή ..απλή και λυπηρή γι αυτούς ...θα αναγκαστείς να τους την δώσεις....

   Φορές - φορές στέκομαι απέναντι σε κάποιους '''φίλους'''..
Θαρρούν πως έτσι προστατεύονται ...κλείνοντας πάντα τα σχόλια κάτω απ' τις αναρτήσεις τους....γραμμή που αυτοί επέλεξαν σε μας να την περάσουν...
   Πρέπει σελίδες άπειρες να κάτσεις να διαβάσεις κι εμπέδωση μέσα στο μυαλό να προσπαθήσεις για να κάνεις και να την ενσωματωθείς....

  <<Δικτάτορας>> σου μάθανε η λέξη τι σημαίνει ?
Ναι ...ναι δεν υπερβάλλω τώρα εγώ...σου είπανε πως οι δικτάτορες έρχονται πάντα με τα τανκς και μία ημέρα χαλαρή...την εξουσία αρπάζουνε και αυτοί σε κυβερνούνε....
   Μα εσένα σε γελάσανε θαρρώ.....
Ναι...ναι αυτοί δικτάτορες στ' αλήθεια είναι....μα την δική σου συμπεριφορά ,ποιός θα την διορθώσει ?
   Ποιός σου είπε εσένα πως προστατεύεσαι...όταν το φίμωτρο στο στόμα μας τοποθετείς?
Ποιός αλήθεια σου έμαθε το φόβο να σκορπάς....και εργοδότες αδίσταχτους ...που ανελεύθερους ζητούν πολίτες και ονειρεύονται...μπροστά μας να  προτάσσεις ?

  Για ποιούς '''εργοδότες'''αλήθεια μας μιλάς ?
Σε ποιούς το λες ?
Στους άνεργους ...που τη λέξη'''εργασία''' δεν γεύτηκαν και δεν μοιάζει στον ορίζοντα σιμά  ...να φαίνεται να την γευτούν?

  Αν θέλεις να εκτίθεσαι δημόσια φίλε μου...τα κότσια βρες αντίλογο ν' ακούσεις...
Τα κότσια βρες ...τις γνώμες να ακούς ...και μην πετάς κατάμουτρα μονάχα τις δικές σου....
  Μέσα στην '''τάξη '''αυτή εδώ που φτιάξαμε εμείς,,,,μέσα από την ευκαιρία που μας έδωσε η GOOGLE ...μα και σε κάθε τάξη σχολική και της ζωής ακόμα...υπάρχουνε κανόνες...μα και πειθαρχία...δύναμη χρειάζεται πολύ ...

Να μάθεις ..μάθε και να ακούς !!! 

Εσύ δεν τόμαθες αυτό κι αλλού ψάχνεις τη λέξη '''δικτατορία '''να τοποθετήσεις....
Σκύψε λοιπόν βαθιά μέσα σου...μέσα στον εαυτό σου...και κοίταξε την στάση που κρατάς και την υπευθυνότητα των λόγων και των πράξεών σου....

        Ποιός είσαι εσύ και που δεν δέχεσαι αντίλογο εις τα λεγόμενά σου ?

Ωραίο πράγμα η διακίνηση των Ιδεών και ο Διαφωτισμός...μα ωραιότερο απ' αυτά ο τρόπος που το κάνεις...η σύμπλευση των λόγων σου απέναντι στις πράξεις που τολμάς...

  Μάθε λοιπόν φίλε μου ...που δρόμο πολύ ακόμα έχεις να διανύσεις...πως :
Η Δημοκρατία ξεκινά απ' τον μικρό προσωπικό μας χώρο αρχικά...που είναι το μυαλό και η συπεριφορά μας....

  Θέλω ακόμα να σου πω..πως δικτάτορας λογίζεσαι ...μικρός ή και μεγάλος ...αν μέσα από την '''Κλειδαρότρυπα''' έρχεσαι εδώ ...και την ζωή μας την κοιτάς στα βιαστικά και προσπαθείς να νουθετήσεις και να διαφεντέψεις....με τον εκφοβισμό που '''τσαμπουνάς'''...

Μισές εικόνες πάντα εσύ θα κουβαλάς ...γιατί θέλει πολύ '''ζύμωμα''''σαν θες εσύ η έκθεση των λόγων σου... με τις δικές μας τις εικόνες..για να ενωθούν...και ένα.. καινούριο πια  ''''χορτάρι να φυτρώσει'''.....
(Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη ) 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
                                                 Θέλει Μαγκιά - Ευσταθία -Πλιάτσικας.

 

25 Σεπτεμβρίου 2015

<< Πάντα φανταζόμουν Τον Παράδεισο ..Σαν Μια Βιβλιοθήκη...>>.

Ξέρεις ποιό είν' το δυσκολότερο να σου ομολογήσω ?
Εσύ γι αυτό το πάθος σου για την ζωή...με όλες της τις ομορφιές...και την ασχήμια ...μα και την ματαιοδοξία.... να θες να τους μιλήσεις ..κι αυτοί μέσα απ' τις λέξεις σου αυτές να προσπαθούν ''καταχτητές'' να γίνουν ..και ωσάν άκριτοι κριτές και τη δική σου τη ζωή...να προσπαθούν να την λεηλατήσουν....
  Μα η φαντασία μου συχνά ...τα όνειρα που η ψυχή κι ο νους μου πλάθει...τα συναισθήματα να πνίξουν δεν μπορούν...και τις ''λεηλασίες ''τους αυτές και δίχως κόπο τις καταπατούν...
 Μακρινά ταξίδια ονειρεύομαι συχνά....μες στην δική μου την ψυχή και στις ψυχές των άλλων προσπαθώ να ταξιδέψω...
Δεν ξέρω καν και αν μπορώ και τη δική μου την ψυχή να περισώσω...
      Διλήμματα μύρια μέσα μου ...πνευματικά και ηθικά...μα και της καθημερινότητας αυτής και της σκληρής πραγματικότητας με ταλανίζουν.....
Αμέτοχη ποτέ δεν έμεινα...τα μάτια μου..ποτέ δεν έκλεισα....μα ούτε και το βλέμμα μου το γύρισα αλλού...καθώς μες στα βιβλία μου τη λύτρωση να ψάχνω αναζητούσα....
   Καθώς μες στις σελίδες τρέχουμε και μες στα λόγια των σοφών ,τους Παραδείσους κυνηγάμε...έρχονται και ξανάρχονται στο νου μου και στη σκέψη...τα λόγια αυτά του Μπόρχες τα σοφά ...τα απλά τα κατανοητά....που απλόχερα μας χάρισε και μοιράστηκε μαζί μας :
<< Πάντα φανταζόμουν τον Παράδεισο σαν μια Βιβλιοθήκη >>.

       Γιατί ποιός μπόρεσε ποτέ και να ξεφύγει...και να μην ονειρευτεί...στις θαυμαστές σελίδες των γραπτών βιβλίων.... που σε άλλες ζωές μας παραπέμπουν....
Όχι ''αιθεροβάμονες''δεν είναι ...και δεν λογίζονται ,όσοι απ' το όνειρο των ιδεατών ζωών...στοιχεία ψάχνουν για να κλέψουν.....
Μοναδικότητα κι αν έχουν οι ζωές....μες στη καθημερνότητα να ανταπεξέλθουν όπως θέλουν δεν μπορούν....
   Στην Τεχνη τρέχουν και στην Ποίηση ...στη  Μουσική...στο διάβασμα...παρηγοριά να βρουν για να αντέχουν....
Είναι φορές που η ψυχή αυτή ...τον λήθαργό της δεν αντέχει...και σ' άλλα μονοπάτια περπατεί και μέσα από τα κείμενα και τα βιβλία τα σωστά τα λογοτεχνικά...τις όμορφες ...τις ζωτικές τις καταστάσεις και την ποικιλία της ζωής...προσπαθεί να απομυζήσει...και να καρπωθεί....

    Πολλοί θα τρέξουν να σκεφτούν ...νοσταλγικές οι σκέψεις μου πως είναι....
Δεν είναι νοσταλγία η αναζήτηση της αληθινής ζωής ...ούτε του ''Παραδείσου''..
Προορισμός λογίζεται ...που μέσα μας βαθιά και κατοικεί...η αναζήτηση της βίωσης...
''Ζωής Παραδεισένιας''..μιας και Παράδεισοι αλλού και  ούτε και υπάρχουν κατ' εμέ..και ίσως ιδιοτελώς και κάποιοι μας τους τάζουν....
Χορταριασμένες μέσα μου οι θύμησες και οι σκέψεις μου απ' τις σελίδες τις χρυσές....πολύτιμων αναγνωσμάτων παραμένουν...και με παρακινούν εσάς και να προτρέψω...με αγάπη να ''αγκαλιάζετε'''τα λόγια των ''Μεγάλων'''...γιατί σοφό το χάρισμα της σκέψης τους αυτής ...η φύση τους ενέπνευσε κι ούτε που ''τσιγκουνεύτηκαν...μαζί μας να το μοιραστούν...τα λόγια τους να κρύψουν....
Κείμενο-Σοφία Θεοδοσιάδη.

ΠΑΘΟς ...ΕΡΩΤΑς...ΑΓΑΠΗ..

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με
Αγαπημένη αίσθησις
Επέστρεφε και παίρνε με
Όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη
Κι επιθυμιά παλιά ξαναπερνά στο αίμα,
Όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται
Κι αισθάνονται τα χέρια σαν ν' αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με τη νύχτα ,
Όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται.

Κωνσταντίνος Καβάφης.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Ανθρώπινα και στω'ι'κά ...με σεβασμό...στον πουριτανισμό σου αυτό θα σκύψω...
Είναι που δεν κατάλαβες ποτέ...ή ίσως και δεν σ' αφήσαν...τη φλόγα μέσα σου που καίει...ποτέ να μην ανάψεις...
  Μα αν το ''καμίνι'' της ''φωτιάς''ποτέ σου δεν αντίκρυσες...ούτε  και τόλμησες να δρασκελίσεις...ποτέ σου δεν ερμήνευσες τη λέξη  ΠΑΘΟς τι σημαίνει...
Να σου μιλήσω θάθελα ...και τρυφερά να σου το πω...αυτοί που σε δυσκόλεψαν ,τα αισθήματα τα αληθινά...τη φλόγα σου να σβήνεις...πριν την ανάψεις και την δεις...την ηδονή και την χαρά μισούνε...
    Γλυκό το πάθος...δυνατό σαν τη φωτιά...μα να το περπατήσεις ..σαν θελήσεις...ξυπόλητος θε να βρεθείς...μες τα νερά μες τη φωτιά...και μες τις λάσπες...θα χωθείς....
Μοναχικός ο δρόμος της αγάπης ...μοναχικός του έρωτα...μα ακόμα πιο μοναχικός...του πάθους και της φλόγας.
Μη φοβηθείς ..περπάτα τον...κι αγκάθια και νερά και φλόγες ας πατήσεις..κι ας ''λερωθείς''... συνάμα....
 ( Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη.)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 Είναι τα βράδια αυτά τα Φθινοπωρινά που οι καρδιές ανοίγουν και μέσα κλείνουνε βαθιά κι αυτούς που δεν τολμούνε...
Μη μου θυμώνεις που εγώ μπορώ και να τολμάω...το πάθος μου να μην το αγνοώ ...να μην το πολεμάω...στα ''χέρια'' του ν'αφήνομαι...χωρίς να λογαριάζω...αν για το ''κόστος ''του αυτό...ψυχή θα πρέπει και να καταθέσω...
είναι που στη ζωή αυτή κατέβηκα εγώ να ζήσω...σεργιάνι δεν μου ταίριαζε ...σ' άλλων ζωές να κάνω ...
Ο έρως θέλει δύναμη ...μα και το πάθος κότσια...
      ( Κείμενο -  Σοφία Θεοδοσιάδη ).
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Γιατί έτσι είναι η ζωή φίλοι μου......
Χορεύεις όσο κρατάει το '''πάθος''''...το ταγκό που  σ' αρέσει ....
Κι ύστερα ''''φεύγει '''το πάθος και πάλι εσύ ... ο ένας...που ακόμα
δεν έσβησες τη φλόγα...συνεχίζεις να ''''χορεύεις νοερά''''το ταγκό της ζωής....Μη λυπάσαι..σε καθε περίπτωση .....το '''στροβίλισμα''' της ζωής. δεν σταματά..... -.για τους ερωτευμένους και τους ζωντανούς...... 
    ( Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Είναι επικίνδυνοι οι πουριτανοί ...κι ας μέσα από τους '''μεγαλόσταυρους''..την ήρεμη και... ''καθώς πρέπει''...εικόνα τους αυτή..κι ας μας παρουσιάζουν..κανείς ποτέ από το Θεό δεν είδε και γραμμένες...πως η απόλαυση και η χαρά απαγορευμένες είναι...
Το μήλο που έδωσε η Εύα στον Αδάμ ...φτιαχτό και κατασκεύασμα.. και σε κάποιου ''πουριτανού''...με στόχο και σκοπό...το νου και εγεννήθη...
Ένα είναι βέβαιο πως εσύ ...το βρώμικο δεν το επιδιώκεις....
Να ζήσεις θέλεις μάτια μου...και την ζωή ως το μεδούλι να ρουφήξεις....
     ( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη ) 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


Πιστεύω στην ποίηση, στον έρωτα, στο θάνατο,
γι’ αυτό ακριβώς πιστεύω στην αθανασία.
Γράφω ένα στίχο,
γράφω τον κόσμο˙ υπάρχω˙ υπάρχει ο κόσμος.
Από την άκρη του μικρού δαχτύλου μου ρέει ένα ποτάμι.
Ο ουρανός είναι εφτά φορές γαλάζιος. Τούτη η καθαρότητα
είναι και πάλι η πρώτη αλήθεια, η τελευταία μου θέληση.
Γιάννης ΡΙΤΣΟς...     (ΥΠΟΘΗΚΗ).
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Ό,τι δεν ζήσαμε...το άπιαστο....φωλιάζει μέσα στην ψυχή μας και την δονεί...την θλίβει....μα και την τρέφει συγχρόνως...
Τα βήματά μας επιστρέφουν ξανά και ξανά...στην φευγαλέα τρυφερή ανάμνηση που....άναψε τη σπίθα....του φευγαλέου έρωτα...
.
Δεν παίρνουμε ποτέ την απάντηση θαρρώ....αν είναι αποκύημα της φαντασίας μας η εξιδανίκευση....ή η ομορφιά ,που θα θέλαμε νάχει ,ένας ιδανικός  έρωτας....

Μας αξίζει να '''βουτάμε ...να τολμάμε...να αρπάζουμε τη '''στιγμή'''που μας συμβαίνει...να γευόμαστε τα κομμάτια αυτού του έρωτα....για μην μένουν στην ψυχή μας...οι χαρακιές του ανικανοποίητου....

Καλύτερα να περπατήσεις ξυπόλητος...προς την ομορφιά που σου κλείνει το μάτι...έστω κι αν ακόμη γεμίσουν αγκάθια στο τέλος τα πόδια σου....παρά να μένεις ακίνητος ...κοιτάζοντας τον δρόμο από μακριά....
  ( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Μια μαγική μουσική...άκρως ερωτική...με ένα βίντεο μοναδικό...: Κρυμμένη Αγάπη ..σε γλώσσα Ναπολιτάνικη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 ,
Πόσες φορές δεν χάσαμε   το έδαφος κάτω από τα πόδια μας, πόσες φορές και δεν απελπιστήκαμε..δεν '''πενθήσαμε''' χωρισμούς....γιατί... είμαστε ανθρωποι από σάρκα και οστά φτιαγμένοι...μα έχουμε  και μια  καρδούλα που έχει ανάγκη από φροντίδα...και από μια ζεστή αγκαλιά...
Για την αγάπη σας μιλώ...που όσο κι αν κρυφτείς...αν ανοιχτή μένει η καρδιά σου ...θάρθει και θα τρυπώσει...ξαφνικά...
Αν όμως δεν την φοβηθείς... και αν στην αντίπερα όχθη ..τολμήσεις να περάσεις...
της αναζήτησης της σιωπηλής ...ταυτόχρονα και  κραυγαλέας μέσα σου αγάπης ...κι αν αποφασισμένος είσαι εσύ να  δώσεις ...εεε...τότε και θα πάρεις...
( Κείμενο -  Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 Αν θες φωτιά πρέπει στο χιόνι να ζεις
αν θες δροσιά πρέπει την έρημο να `χεις
αν θες νερό άσε τη δίψα πρώτα να σε κυβερνά
κι αν θες ανάσα ζήσε πρώτα στη σιωπή
Μα αν θέλεις την αγάπη
φτιάξε καινούριο χάρτη

Γερά τα ίχνη σου άσε να `ρθει να σε βρει
όπως και `γω εσένα
που μέσα στα καμένα
δικά σου λόγια είχα κρυμμένα
και τα `κανα τραγούδι
πιο κόκκινο κι απ’ το αίμα
κι ήρθε η φωτιά
ήρθε η αγάπη σε μένα
τότε θα δεις, τότε θα τη δεις δεν είναι ψέμα
όπου και να σαι η αγάπη θα σε βρει

Στίχοι:
Χαρούλα Αλεξίου
Μουσική:
Mario Castiglia & Bruno Coulais & Felippe Fragione
1.Χαρούλα Αλεξίου
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
https://www.youtube.com/watch?v=SkVnQkoY-aA
Χ.Αλεξίου -- Η Αγάπη Θα Σε Βρει Όπου Και Να 'Σαι
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

24 Σεπτεμβρίου 2015

ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΑ






ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΑ
*Φθινόπωρο ήσυχο, αφηρημένο – τα φύλλα θά ’λεγες πέφτουν από μιάν άλλη ζωή και μόνο τα χρυσάνθεμα επιμένουν, σαν τις πλάνες μας. Είμαι μόνος, η κάμαρα άδεια και δεν έχω παρά ένα μοναδικό στόμα
για τόσα χαμένα πράγματα.*
*Από την ποιητική συλλογή: «Εγχειρίδιο ευθανασίας» (1979).*
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


Το Χρυσάνθεμο
~Γιαπωνέζικος Μύθος~
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στη μακρινή Ιαπωνία μια όμορφη κοπέλα που ήταν αρραβωνιασμένη μ’ ένα αρχοντόπουλο. Κοντά στη πόλη τους, στα γειτονικά βουνά, έμενε σε μια μεγάλη σπηλιά ένας δράκος. Ένας πελώριος δράκος που είχε ανθρώπινη λαλιά κι έλεγαν γι’ αυτόν πως δεν ενοχλούσε αυτούς που δεν τον ενοχλούσαν.

Μια μέρα η όμορφη Γιαπωνεζούλα έχασε τον αρραβωνιαστικό της. Έψαξε παντού, ρώτησε όλο τον κόσμο, αλλά κανείς δεν μπόρεσε να της δώσει μια χρήσιμη πληροφορία. Μετά από δέκα μέρες κάποιος της είπε πως το παλικάρι μάλλον είχε πέσει στα χέρια του μεγάλου δράκου. Τη συμβούλεψε να μην πάει να τον αναζητήσει γιατί θα έβαζε τη ζωή της σε κίνδυνο. Μα η κόρη αγαπούσε τόσο τον αρραβωνιαστικό της που δε δίστασε ούτε στιγμή και έφυγε αποφασισμένη για τη σπηλιά του δράκου.
Ύστερα από μισής μέρας δρόμο έφτασε στα βουνά και μόλις πλησίασε τους μεγάλους βράχους, είδε το φοβερό δράκο να βγαίνει από τη σπηλιά του.

-Τι ζητάς εσύ εδώ; τη ρώτησε ο δράκος. Δε με φοβάσαι;
-Δε σε φοβάμαι γιατί μου έχουν πει πως είσαι καλός και δίκαιος, του απάντησε με θάρρος η κοπέλα. Γιατί όμως αιχμαλώτισες τον αρραβωνιαστικό μου χωρίς να φταίξει σε τίποτε;
-Είμαι καλός με τους καλούς και κακός με τους κακούς, της απάντησε ο δράκος. Ο αρραβωνιαστικός σου μίλησε άσχημα για μένα, το έμαθα και έτσι τον αιχμαλώτισα. Θα τον κρατήσω να μη υπηρετεί σαν σκλάβος για όλη την υπόλοιπη ζωή του.
Η Γιαπωνεζούλα έπεσε τότε με κλάματα μπροστά στα πόδια του και τον παρακάλεσε να τους λυπηθεί και ν’ αφήσει το παλικάρι ελεύθερο.
-Άκουσε, της είπε ο δράκος, ύστερα από λίγη σκέψη. Θα σου κάνω τη χάρη και θα τον αφήσω ελεύθερο, αρκεί να μου φέρεις ένα χρυσάνθεμο που να έχει εκατό πέταλα.
Η κοπέλα χωρίς να το πολυσκεφτεί δέχτηκε. Ως την εποχή εκείνη τα χρυσάνθεμα είχαν μόνο τριάντα πέταλα, μα εκείνη δεν το ήξερε. Γύρισε λοιπόν στην πόλη κι άρχισε να ψάχνει.
- Μην ψάχνεις άδικα, τη συμβούλεψαν όλοι. Δεν υπάρχει πουθενά χρυσάνθεμο με εκατό πέταλα.
Πάνω στην απελπισία της η κοπέλα σκέφτηκε κάτι. Έκοψε από τον κήπο της ένα χρυσάνθεμο και με μεγάλη υπομονή άρχισε να χαράζει τα πλατιά του πέταλα, με μια καρφίτσα των μαλλιών της. Σιγά-σιγά, με άπειρη υπομονή κατάφερε να χαράξει τα πέταλα σε εκατό λεπτά κομμάτια. Έτσι, επέστρεψε στη σπηλιά του δράκου με το λουλούδι.
- Σου έφερα το χρυσάνθεμο με τα εκατό πέταλα, του αποκρίθηκε το κορίτσι.
Ο δράκος πήρε περίεργος το χρυσάνθεμο, μέτρησε τα πέταλα και τα βρήκε εκατό. Άφησε τότε ελεύθερο το παλικάρι, όπως είχε υποσχεθεί. Το αγαπημένο ζευγάρι γύρισε ευτυχισμένο στην πόλη κι από τότε λένε πως τα χρυσάνθεμα δεν ξαναβγήκαν με τριάντα πέταλα.
,,,,,,,,,,,,
 Πηγή:
 Μύθοι για τα Άνθη, τα Φυτά και τα Δέντρα - Το Χρυσάνθεμο
 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Ιστορία

Τα χρυσάνθεμα καλλιεργούνται στην Κίνα από τον 15ο αιώνα π.Χ. ως βότανα με τα βλαστάρια του να χρησιμοποιούνται στις σαλάτες ενώ τα φύλλα και τα άνθη στο τσάι. Σε ζωγραφισμένα κεραμικά τα χρυσάνθεμα αυτά μοιάζουν με τα σημερινά. Μέχρι το 1630 είχαν καταγραφεί περίπου 500 ποικιλίες. Η καλλιέργεια του στην Ιαπωνία άρχισε τον 8ο αιώνα μ.Χ.. Τα χρυσάνθεμα άρεσαν τόσο πόλυ στους Ιάπωνες ώστε μια ποικιλία με 16 πέταλα που ονόμαζεται «ιτσιμοντζιγκίνου» αποτελεί το έμβλημα της αυτοκρατορικής οικογένειας της Ιαπωνίας. Το 1910 το χρυσάνθεμο ανακηρύχθηκε το εθνικό άνθος της Ιαπωνίας.
Στην Ευρώπη τα χρυσάνθεμα έφτασαν στα μέσα του 17ου αιώνα.
Το 1753 ο Κάρολος Λινναίος τους έδωσε το όνομα χρυσάνθεμα από τις ελληνικές λέξεις χρυσός και άνθος και σημαίνει χρυσό λουλούδι. Η πρώτη επιτυχημένη καλλιέργεια χρυσανθέμων έλαβε χώρα το 1789 όταν ένας έμπορος από τη Μασσαλία έφερε από τη Κίνα τρεις ποικιλίες από τις οποίες μόνο μία επέζησε και ονομάστηκε «Παλιά Μοβ». Το 1826 παράχθηκε η πρώτη νέα ποικιλία στην Ευρώπη. Μέχρι τότε όλες οι νέες ποικιλίες προέρχονταν από την Άπω Ανατολή. Στις Ηνωμένες Πολιτείες τα χρυσάνθεμα εισάχθηκαν στις αρχές του 19ου αιώνα. Η πρώτη αμερικανική ποικιλία παρουσιάστηκε το 1841 και ονομάστηκε Ουίλιαμ Πεν.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

23 Σεπτεμβρίου 2015

Η Πεταλούδα Ψυχή.


  Ήταν ένας σοφός δάσκαλος και ένας μαθητής του . Επειδή τα πάντα που έλεγε στον μαθητή του ήταν τόσο σοφά θέλησε ο μαθητής να πειράξει τον δάσκαλό του και να τον πιάσει αδιάβαστο κάπου .
Σκέφτηκε λοιπόν να πιάσει μια πεταλούδα με το χέρι του και να ρωτήσει τον δάσκαλό του τι κρατούσε και αν αυτό που είχε μέσα στον καρπό του ήταν ζωντανό ή νεκρό .
 Ήξερε επίσης ο μαθητής ότι ο δάσκαλός του εύκολα θα εύρισκε την πεταλούδα αλλά αν ο δάσκαλός του απαντούσε ότι ήταν ζωντανή τότε θα έσφιγγε το χέρι του και θα σκότωνε την πεταλούδα για να του αποδείξει ότι δεν ήταν και τόσο σοφός .
Έπιασε λοιπόν μια πεταλούδα και αφού την έκλεισε στον καρπό του ρώτησε τον δάσκαλό του .
Δάσκαλε τι κρατώ στο χέρι μου ;
Την ψυχή σου κρατάς νεαρέ μου.
Σκέφτεται ο μαθητής ότι ο δάσκαλός του έχει δίκιο . Η πεταλούδα είναι μια ψυχή που θα μπορούσε να είναι και η δική του
. Λοιπόν δάσκαλε , συνεχίζει ο μαθητής , είναι η ψυχή μου και τι είναι ζωντανή ή νεκρή; ξαναρωτά ο μαθητής .
Απαντά ο σοφός δάσκαλος λέγοντας:
Από το χέρι σου εξαρτάται.....!
Άρα η τύχη της ψυχής μας εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς τους ίδιους . Διότι την σωτηρία της , την κρατάμε στο χέρι μας.......
Η σωτηρία εξαρτάται από εμάς . (Όμηρος από Μ. Ασία) .
💕💕💕💕💕💕

H ιστορία ομοιάζει με την παρακάτω:
Πολύ παλιά, σε μια μικρή πόλη, ζούσε ένας Γκουρού με τους μαθητές του. Μια φορά ο πιο ικανός μαθητής σκέφτηκε:

Υπάρχει άραγε ερώτηση στην οποία δε θα μπορούσε να απαντήσει ο δάσκαλός μας .

Έπειτα πήγε στο λιβάδι και αιχμαλώτισε μια πεταλούδα. Την κρατούσε μέσα σε μισοσφιγμένη γροθιά του και μειδιώντας πλησίασε τον δάσκαλό του:

- Δάσκαλε, κρατάω μια πεταλούδα, μπορείτε να μου πείτε αν είναι ζωντανή ή νεκρή;

Ήταν έτοιμος να σφίξει τη γροθιά του ή να αφήσει την πεταλούδα αναλόγως με την απάντηση του Δασκάλου του . Όμως ο Δάσκαλος είπε:

- Η απάντηση είναι στο χέρι σου .
💕💕💕💕💕💕
ΠΗΓΗ : Μετρον Αριστον.gr
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Σίγουρα το παραμύθι που μας '''πούλησαν''' από τα παιδικά μας χρόνια
δεν είχε το αίσιο τέλος....που όλοι περιμένουμε...σε κάθε παραμύθι...
Επειδή αγαπητοί μου φίλοι δεν ζούμε μόνοι σ'αυτήν τη γη....
Επειδή χρόνια '''βαυκαλιζόμαστε'''ότι είμαστε...ο καλύτερος λαός σ' αυτόν τον κόσμο......
Επειδή...μπροστά στα φοβερά αδιέξοδα που βρισκόμαστε...πρέπει να βρούμε λύσεις...
Είναι καιρός να '''ξεκαβαλήσουμε''''από το καλάμι...που χρόνια τώρα '''εγινε απαραίτητο''''για την έξωθεν καλή μαρτυρία της ζωής μας....
Χάσαμε την ''''ψυχή''' μας...το μόνο στοιχείο μας...που δεν μπορούσε να το ελέγξει κανείς.....κι όμως το ήλεγξαν..
Παρέδωσαν την ψυχή τους...πολλοί....στον νεοπλουτισμό...και σήμερα '''κατάντησαν''' 'νεόπτωχοι....
Κι όχι ''''νεόπτωχοι μόνον  στην τσέπη'''' μα και στο μυαλό...
Η αγωνία μου ...είναι ίδια ...ολόιδια με την δική σας....
Κάποιος πρέπει να μας τραβήξει το ''''αυτί''''....να ξανασκεφτούμε....υγιώς....
ΌΠΩς λέει και η παραπάνω ιστορία...την ψυχή μας την κρατούμε στα χέρια μας.....
Προλαβαίνουμε να γλιτώσουμε ''''αξιοπρεπώς''''
Ας αποφασίσουμε...ας εμπεδώσουμε την κατάστασή μας...μην αεροβατούμε...κι ας σώσουμε...την ψυχή ...που είναι η αληθινή πλευρά της ζωής....
Τις σκέψεις μου μοιράζομαι μαζί σας...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Χρόνια σαν Τριαντάφυλλα
Στίχοι :Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση : Σταμάτης Κραουνάκης.

Για τα Μουσικά Ταξίδια ...του Νου....

“Καμιά φορά τα βράδια, ιδιαίτερα όταν βρέχει, ο νους μου ταξιδεύει - πιο συχνά στα παιδικά μου χρόνια. Και τότε ξεπροβάλλει ο καθηγητής του βιολιού. Φορούσε μια ξεθωριασμένη ρεντικότα και μια περούκα μαδημένη – γελούσαμε μαζί του. Αλλά όταν μετά το μάθημα έμπαινε η μητέρα στην κάμαρα (για χάρη της ίσως) έπαιζε κάτι διαφορετικό – μια μελωδία ήρεμη και σοβαρή που μας έκανε να σοβαρευόμαστε κι εμείς άξαφνα, σα να μαντεύαμε αόριστα ότι στο βάθος η μουσική δεν είναι πάθος ή όνειρο, νοσταλγία ή ρεμβασμός / αλλά μια άλλη δικαιοσύνη' (“Η μουσική').

Τάσος ΛΕΙΒΑΔΙΤΗς..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Αφιερωμένο σε όλους εσάς...που μουσικά ταξιδεύετε...που η Μουσική σας αγγίζει....σας γαληνεύει...μα περισσότερο μεταλάσσει τον ψυχικό σας κόσμο...και σας δείχνει καλύτερους δρόμους...
Γιατί έχει μεγάλη δύναμη...
Αφιερωμένο εξαιρετικά...στο γυιό μου...που παιδί εγώ μιας οικογένειας ...με λίγες οικονομικές δυνατότητες στα παιδικά μου χρόνια...δεν ευτύχησα να έχω δασκάλους στη μουσική...κι ας δίψαγε η ψυχή μου...μα το όνειρό μου δεν χάθηκε αυτό ...καθώς μεγάλη πια ...ψήγματα μουσικής με ένα ακκορντεόν επήρα...μα στα βάθη αυτής της Μουσικής με εμύησε...παιδί αυτό.. που καλύτερες συνθήκες...και ταλέντο...και τρυφερή ευαισθησία στη Μουσικές...και στους ανθρώπους είχε...
Άλλη ματιά στα πράγματα ...πάντα η Μουσική προσδίδει...
Μεγάλη τύχη στη ζωή ...δεν είναι αυτή με τα λεφτά που θα αποχτήσεις...μα αν τα κατάφερες καλά με τους ανθρώπους σου και με τα παιδιά εσύ να '''κοινωνήσεις'''.
Γιατί η ζωή είναι ένα τριαντάφυλλο...που λέει το τραγούδι που παρακάτω σας αφιερώνω...με αγάπη !!!
Σοφία Θεοδοσιάδη
`

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΙς ΜΗΤΕΡΕς...

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΙς ΜΗΤΕΡΕς...που ξέρουν μόνο να δίνουν...και μας διάβασαν με υπομονή...το βιβλίο της '''ζωής'''' μας...
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !!!

«Μητέρα, της λέω, μη μου ετοιμάζεις πια το γάλα — δεν μπορείς να καταλάβεις ότι είσαι πεθαμένη;» Περίμενα να δω τι θα πει. Ήταν Ιούνιος, βράδυ, με μια φανταστική πανσέληνο στον ουρανό.
Και μη μου πείτε πως αυτό δεν ήταν μια απάντηση.
,,,,,πηγή: Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση.,,,,,,,,,

"Ένα Διαφορετικό Τριαντάφυλλο" - ( απ' το συρτάρι της γιαγιάς Σοφίας)

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Ένα διαφορετικό τριαντάφυλλο"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Μια φορά κι έναν καιρό μέσα σ` έναν μεγάλο κήπο με κατακόκκινα τριαντάφυλλα, υπήρχε και ένα τριαντάφυλλο που ήταν διαφορετικό από όλα τα άλλα. Αυτό που το έκανε διαφορετικό ήταν ότι δεν είχε καθόλου αγκάθια.Έτσι τα υπόλοιπα τριαντάφυλλα το κοροϊδευαν: " Χα χα οι κάμπιες θα σου φάνε όλα τα φύλλα αφού δεν έχεις αγκάθια να προστατευτείς.

" Ακόμη και τα μπουμπούκια που δεν είχαν γίνει μεγάλα τριαντάφυλλα του φώναζαν: "Πόσο αδύναμο μοιάζεις, τα αγκάθια είναι κάτι σαν την πανοπλία μας και εσύ μοιάζεις τόσο ανυπεράσπιστο ...Το τριαντάφυλλο έμοιαζε τόσο μόνο και θλιμμένο που δεν ήταν σαν όλους τους άλλους. Η αλήθεια είναι όμως πως ο κάθε κίνδυνος που μπορούσε να εμφανιστεί για το τριαντάφυλλο εξαφανιζόταν με μιας

...; Για παράδειγμα η καλύτερη του φίλη ήταν μια κάμπια, που φυσικά δεν του έτρωγε τα φύλλα, γιατί την άφηνε να ανεβαίνει μέχρι την κορυφή του και να μπορεί και αυτή να βλέπει τον κήπο από ψηλά. Το τριαντάφυλλο είχε κάνει πολλούς φίλους.Οι δροσοσταλίδες έκαναν τσουλήθρα χωρίς να φοβούνται μήπως πέσουν πάνω σε κανένα αγκάθι. Όλοι το λάτρευαν το τριαντάφυλλο στον κήπο, εκτός από τα άλλα τριαντάφυλλα που μάλλον το ζήλευαν.Ένα βράδυ λοιπόν, πριν κοιμηθεί το τριαντάφυλλο επειδή δεν άντεχα την περιφρόνηση των άλλων λουλουδιών ευχήθηκε να ξυπνήσει με αγκάθια. Το ευχήθηκε με τόση δύναμη, που την επόμενη μέρα ξύπνησε με αγκάθια σε όλο του το κορμό. Χάρηκε τόσο πολύ με αυτό.Δυστυχώς όμως η χαρά του δεν κράτησε για πολύ.

"Καλημέρα όμορφο μου τριαντάφυλλο" λέει η κάμπια. "Άφησε με να ανέβω πάνω σου!" "Ανέβα, μόνο που έβγαλα αγκάθια ...;""Έβγαλες αγκάθια? Μα γιατί? Κρίμα. Τώρα δεν θα μπορώ να βλέπω τον κήπο από ψηλά"Έτσι σιγά σιγά έχασε όλους τους παλιούς του φίλους.Τα άλλα τριαντάφυλλα δεν το κοροίδευαν πια. Όχι γιατί τώρα ήταν πιο όμορφο με τα αγκάθια, αλλά γιατί τώρα έμοιαζε με όλα τα άλλα τριαντάφυλλα του κήπου και έτσι δεν μπορούσαν να καταλάβουν ποιο ήταν το τριαντάφυλλο που κοροίδευαν πριν.
 
Μια μέρα ένα τριαντάφυλλο είπε σε ένα άλλο:
"Τελικά το τριαντάφυλλο που δεν είχε αγκάθια το έβαλε στα πόδια, δεν άντεξε άλλο εδώ, έφυγε..". Μα το τριαντάφυλλο ήταν εκεί.. δεν είχε φύγει ποτέ.. Είχε μετανιώσει που ευχήθηκε να αλλάξει. Δεν είχε καταλάβει ότι του είχε δοθεί ένα δώρο ...; Νόμισε ότι το σημαντικό ήταν να μην ξεχωρίζει ...Ο χειμώνας ήρθε και τα ροδοπέταλα του τριαντάφυλλου χάθηκαν όλα.Ας ευχηθούμε την Άνοιξη που θα ξυπνήσει ξανά και θα ανθίσει να μην έχει αγκάθια. Μα κι αν έχει ...;Να βρει αυτό που το κάνει διαφορετικό, για να μπορούν να το ξεχωρίζουν τα άλλα τριαντάφυλλα του κήπου ...


Μοιράζομαι μαζί σας το παρακάτω παραμύθι για τη διαφορετικότητα
( απ' το συρτάρι της γιαγιάς Σοφίας )
Σοφίας Θεοδοσιάδη
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
 

Η Αίσθηση Της Μυρωδιάς....


Σίγουρα όλοι φίλοι μου ,θα έχετε  φυλάξει ροδοπέταλο μέσα στις σελίδες ενός αγαπημένου βιβλίου σας. Αν σας ζητήσω να μου περιγράψετε  αυτή τη μυρωδιά...το ξέρω πως θα δυσκολευτείτε.. Πλημμύρα συναισθημάτων...να το πω ?

 Κλείνεις τα μάτια, μυρίζεις..μυρίζεις- αυτό το παράξενο συνονθύλευμα - ό,τι έχει απομείνει και προσπαθείς να το προσδιορίσεις.

 Και να μην έχει μείνει κάτι όμως  ο εγκέφαλός σου θα σου το φέρει.
Μπορεί να μείνεις εκεί  με τα μάτια κλειστά ώρες ολόκληρες. Μπορεί και να ανατριχιάσεις γιατί αισθάνθηκες ότι «κάτι» σε άγγιξε, σε ακούμπησε απαλά. Σαν αεράκι ανοιξιάτικο.

Είναι πρωτόγονη η αίσθηση της μυρωδιάς. Μας κάνει να ερωτευόμαστε ,πολλές φορές και κάτι που δεν μας  ταιριάζει. Εκεί είναι η δύναμή της. Ή και το αντίθετο. Να απορρίψουμε.

Η μυρωδιά απ' το δέρμα , αξεπέραστη..... Εκεί δεν μπορείς να κάνεις συγκρίσεις. Δεν μπορείς να ανακαλέσεις μνήμες. Είναι μοναδική. Κι αν σου ταιριάξει, είναι το απόλυτο.
Μ'' έπιασε για τα καλά η Άνοιξη...και δεν σας το κρύβω....
,,,


ΧΡΟΝΟς ΔΕΣΜΩΤΗς ΚΑΙ ΧΡΟΝΟς ΛΥΟΜΕΝΟς ---Ο.ΕΛΥΤΗς..



ΤΟΝ ΕΚΛΕΙΣΑΜΕ σ'ένα μικρό κουτί μεταλλικό που τ'ονομάσαμε "ωρολόγιον", και ησυχάσαμε. Όμως αυτό το κλασικό τικ τακ που απασχολούσε τους παλαιούς μυθιστοριογράφους μπορεί να είναι μέτρηση, μπορεί και διαμαρτυρία.

Τίνος είναι, ο ένας του άλλου, δεσμωτής;

 Ποιος μας έδωσε το δικαίωμα να κάνουμε τον ήλιο τον ανίδεο μετρητή μας; Και τι'ναι τα ημερονύχτια; κέρματα που τα ρίχνουμε σ'ένα τρύπιο κουμπαρά;
   Οι σοφοί, μερικοί σοφοί τουλάχιστον, διατείνονται ότι ο χρόνος δεν υπάρχει. Άλλοι το αντίθετο. Ας τα βρούνε μεταξύ τους. Εμείς, που δεν διαθέτουμε παρά τις γνώσεις ενός μέτριου μαθητή λυκείου, ας τα πούμε αλλιώς.

 Απλοϊκά. Όσο απλοϊκός είναι κι ο τρόπος που βλέπουμε να προσπαθούν οι περισσότεροι ν'αντιμετωπίσουν και να εξουδετερώσουν τον υποθετικό τους εχθρό, που τον φαντάζονται να καραδοκεί σε κάποια γωνία το πέρασμά τους, μ'ένα σακούλι, γεμάτο ρυτίδες και λευκά μαλλιά, στο χέρι. Αξίζει να τους ιδούμε.

   Υπάρχουν, εν πρώτοις, οι εκατομμυριούχοι των βιωμάτων, που με απανωτές περιπέτειες, ταξίδια, γάμους, επιχειρήσεις, δολοπλοκίες, μυστικές συμφωνίες και τα παρόμοια ζητούν να τον γεμίσουν, να τον στουμπώσουν σε τέτοιο σημείο, που κυριολεκτικά να μη βρίσκει τρόπο να υποδηλώσει την παρουσία του· να'ναι σαν να μην αφορά τουλάχιστον τη δική τους περίπτωση.

Στο άλλο άκρο υπάρχουν οι μοναχικές υπάρξεις, οι ασκητές, οι στυλίτες στο είδος τους, που του αρνούνται την τροφή κι αισθάνονται ότι έτσι του έχουν αφαιρέσει κάθε υπόσταση· ότι ζούνε χωρίς να υπάγονται στους δικούς τους νόμους.

Τέλος, υπάρχουμε κι εμείς, οι άλλοι, που βαυκαλιζόμαστε προς στιγμήν με την ιδέα ότι εάν δεν υπήρχε ο χρόνος θα μπορούσαμε να'μαστε οι αιώνιοι νεόνυμφοι μιας άγνωστου ταυτότητας ευτυχίας. Ύστερα, το βάζουμε κάτω, και κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε
.
   Κανείς μας δεν έδειξε την πρόθεση να τον κτυπήσει στο αδύνατο σημείο του, που είναι η συμβατική του υπόσταση, αυτή που εμείς οι ίδιοι του προσδώσαμε απλώς για να διευκολύνει τις καθημερινές μας συναλλαγές.

Μας τρομάζει το ποσοστό της αυθαίρετης σκέψης που απαιτείται για να σπάσουμε το φράγμα του κοινώς νοείν και ν΄αντιληφθούμε ότι τα κομμάτια της ζωής που προσκτάται και συμπαρασύρει στην ευθύγραμμη πορεία του ο χρόνος είναι δυνατόν να νοούνται ως ανεξάρτητα, ν'αρμόζονται από διαφορετικές πλευρές και να σχηματίζουν μιαν άλλου είδους αλληλουχία, εξίσου αν όχι και περισσότερο έγκυρη, από την άποψη ότι προβάλλει ανάγλυφη την ονειρική φύση της ζωής μας και την κατακυρώνει.

   Χρειάζεται να αποβάλεις το λίπος του τυπικού των καθημερινών σου αναγκών, καθώς και όλα τα ουδέτερα ή άχροα στοιχεία που παρεμβάλλονται ανάμεσα στη σημαντικά της ζωής σου και τ'αποδυναμώνουν, για να νιώσεις τις πραγματικές σου διαστάσεις.

Διαφορετικά, χάνεις τα μέτρα σου, περιπίπτεις από'να σε άλλο αδιέξοδο, και στα ύστερα συνθηκολογείς.
Δέχεσαι να ενσαρκώνεις το περίφημο πρακτικό πνεύμα, που μπορεί να αποσπά τον έπαινο των δικών σου επειδή σου παρέχει πλουσιοπάροχα να φας και να πιεις, την ίδια στιγμή όμως σε προσβάλλει με τον ιό της πλήξης και της μοναξίας.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Αφιερωμένο εξαιρετικά...σε όλους τους καλοπροαίρετους φίλους που γνώρισα ...πίσω απο ένα τζάμι υπολογιστή...που σέβονται τον διπλανό τους...που σέβονται τον τρόπο εκφρασης της λύπης ή της χαράς του άλλου.
Το αφιερώνω όμως και σ''αυτούς που νομίζουν...πως έχουν απεριόριστο χρόνο και μπορούν να τον σπαταλούν σε βρισιές και ειρωνείες.
Όλοι είμαστε και του σαλονιού και του λιμανιού.
Μπορούμε και να βρίσουμε άσκημα.
Το δύσκολο είναι να μπορείς να βουτάς τη γλώσσα σου στο μυαλό σου ..πριν μιλήσεις..
ΕΠΕΙΔΗ ....ο χρόνος πιέζει...και δεν είναι απεριόριστος ....για τον καθένα μας.....
Σοφία Θεοδοσιάδη.

Από την Γκέμμα...




Έλληνες θα ειπεί το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα.
**
Έλληνες θα ειπεί δύο και δύο τέσσερα στη γη. Όχι δύο και δύο είκοσι δύο στον ουρανό.

Έλληνες θα ειπεί να προσκυνάς τακτικά στους Δελφούς το γνώθι σαυτόν. Όχι να κάνεις την εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες.

Έλληνες θα ειπεί να σταθείς μπροστά στη στήλη του Κεραμεικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο:
στάθι καί οίκτιρον.
Σταμάτα, και δάκρυσε, γιατί δε ζω πιά.

 Κι όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήματα: προσδοκώ ανάσταση νεκρών.

Έλληνες θα ειπεί το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα.

 Κι όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου.
 Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κώχη του φόβου σου, και να ολολύζεις σα βερέμης.

Ακόμη και ο Ελύτης, καθώς εγέρασε, τό `ριξε στους αγγέλους και στα σουδάρια. Τι απογοήτεψη...

Έλληνες θα ειπεί όσο ζεις, να δοξάζεις με τους γείτονες τον ήλιο και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη και τη θάλασσα.
 Και σαν πεθάνεις, να μαζεύουνται οι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί, και να σε τραγουδάνε:

Τρεις αντρειωμένοι εβούλλησαν να βγούν από τον Άδη/Ένας τον Μάη θέλει να βγει κι άλλος τον Αλωνάρη/Κι ο Δήμος τ’ αγια-Δημητριού ν’ ανοίξει γιοματάρι./

Μια λυγερή τους άκουσε, γυρεύει να την πάρουν./Κόρη, βροντούν τ’ ασήμια σου, το φελλοκάλιγό σου,/Και το χρυσά γιορντάνια σου, θα μας ακούσει ο Χάρος
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Τι να πρωτογράψει κανείς για τον Δημήτρη Νικολακάκο ή Λιαντίνη, που πήρε το όνομά του  από το χωριό καταγωγής του, τον σύγχρονο φιλόσοφο του 20ου αιώνα, τον  γνήσιο Έλληνα, που με την τελευταία του επιστολή στην Διοτίμα την κόρη του, φαίνεται  ολοκάθαρα, πως τον θάνατό του τον σχεδίαζε χρόνια .

 Η  αυτοχειρία του  ήταν μια ηρωική πράξη προσφοράς  να ανοίξει το δρόμο για την αληθινή Γνώση, σε μια ύστατη προσπάθεια  να αφυπνίσει το πλήθος, την μάζα των προβάτων     -που τρέμουν το θάνατο -,πως  όλη μας η ζωή είναι μια μελέτη Θανάτου, όπως τόνισε και ο Πλάτωνας...
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ

Τη Δευτέρα, 1η Ιουνίου 1998, ο Δημήτρης Λιαντίνης έφυγε από το σπίτι του στην Κηφισιά και λίγες ώρες αργότερα επιβιβάστηκε, σύμφωνα με μαρτυρία, σε ένα ταξί στη Σπάρτη με προορισμό το καταφύγιο του Ταϋγέτου.

 Ο οδηγός, ο Κώστας Τσούνης, κατέθεσε στην Αστυνομία με κάθε λεπτομέρεια για τον άγνωστο επιβάτη που του ζήτησε να τον μεταφέρει στον Ταΰγετο.
Από τα στοιχεία που γνωρίζουμε, ο άνθρωπος αυτός ήταν ο τελευταίος που είδε ζωντανό το Λιαντίνη. Λίγες ώρες αργότερα, η σύζυγος του Δημήτρη Λιαντίνη ανακάλυψε πως ο άντρας της είχε εξαφανιστεί.

Στις υποψίες της προστέθηκε και το γράμμα που βρήκε και στο οποίο ο Λιαντίνης ανακοίνωνε πως φεύγει αυτοθέλητα ενώ λίγο παρακάτω έγραφε: "Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο Γαλάζιο διαμάντι."
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<,<,
Έζησα έρημος και ισχυρός.
Λιαντίνης
╔═════════✽
Τη μέρα που θα πέσω* έδωσα εντολή
να στεφανωθούν οι μορφές
Σολωμού στη Ζάκυνθο κ' Λυκούργου
στη Σπάρτη.

* Διγενής: γαμπρός του Δ. Λιαντίνη εκείνη την εποχή.
* Οι μορφές στεφανώθηκαν στις 3/6/1998.

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Στον  δάσκαλο...τον φιλόσοφο...τον αναζητητή της αλήθειας....
Στον  δάσκαλό μου...με αγάπη....ακατάπαυστη...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
...................................................................................................................................................................