30 Νοεμβρίου 2015

Το Νησί Των Συναισθημάτων - Μάνος Χατζηδάκις.


Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα Συναισθήματα.
Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα»
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:
«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο
μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».
Μάνος Χατζηδάκις.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Για Την Αγάπη Σου Μιλώ....
Σοφία Θεοδοσιάδη


 Για την αγάπη σου μιλώ....
Το να αναλογίζεσαι... πολλές φορές θαρρείς θα σε γεμίσει θλίψη...
Λάθος αντίληψη αυτή...μπορεί ο αναλογισμός ..γαλήνη ....επαναπροδριορισμό και σκέψη δημιουργική ξανά και να σου φέρει...
Πόσες φορές στ' αλήθεια από μπροστά σου ιστορίες δεν πέρασαν ?
Βαρέθηκες πολύ συχνά ...δε στάθηκες σ' αυτές...και τη ματιά σου βιαστικά την πέρασες σ' αυτές...
Εσένα μαθημένο σε είχανε από μικρό...να αποστηθίζεις πέντε φράσεις όλες- κι όλες αν μπορείς...και τις γνώσεις σου έτσι να νομίζεις πως πλουτίζεις...
Και ήρθαν ακόμα πιο δύσκολοι καιροί...το γρήγορο και το φαστ- φουντ...σαν φαγητό για το στομάχι και το νου να σου προσφέρουν...
Το δέχτηκες το εύκολο και ούτε που σε ένοιαξε ...αν τη γεύση του '''καλοδουλεμένου φαγητού'''την έχασες για πάντα από μπροστά σου...
Ξεχάστηκαν τα συναισθήματα αρκετές φορές...γιατί δεν πρόλαβες να τα ξυπνήσεις...
Παρατημένα εκεί σε μια γωνιά...και ξεχασμένα ολότελα...διαμαρτυρία ήρθαν να σου κάνουν ξαφνικά...και μερτικό να σου ζητήσουν...
Αγάπη σου ζητούσαν να προσφέρεις ...μα ω τι συμφορά...ξέχασες να αγαπάς...και απ' το σκληρό σου το δισάκι να την ανασύρεις δεν τολμούσες...
Ξαναπροσπάθησε...και στάσου ευλαβικά...μπροστά στις λέξεις...που στην αγάπη την αληθινή θα σε οδηγήσουν...
Σοφός κι αν νόμισες πως έγινες...να μάθεις έχεις ακόμα πολλά...
Θα την ξανασυνάντησες την Ιστορία αυτή...αυτό το Παραμύθι...
Σου δίνουν ίσως βιαστικά ...φρασούλες να διαβάζεις...
Μα ξαναστάσου και διάβασε αυτήν την ιστορία...κατάθεση είναι μιας ευαίσθητης ψυχής...του Μάνου Χατζιδάκι....
Ποτέ κανέναν στη ζωή δεν έβλαψε η επανάληψη...μιας ιστορίας όμορφης ...που την αγάπη μέσα μας και πάλι θα ξυπνήσει...Την αγάπη αυτή που μες στο χρόνο άντεξε...όσα εμπόδια κι αν εσυνάντησε...
Γιατί είναι και κάποιοι άνθρωποι...και κάποιες εποχές...που τόμαθαν ...το βίωσαν ...το πάλεψαν...και την αγάπη να πετρώσει δεν αφήσαν...
Αυτή είναι η καλημέρα μου για σήμερα...

Καλή σας μέρα φίλοι μου !!!
Καλή σας Εβδομάδα !!! 
η φίλη σας Σοφία...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 Αφιερωμένο σε όσους την αγάπη ξέρουν να εκτιμούν...μα και σ' αυτούς που βιαστικά από μπροστά της πέρασαν και να σταθούν δεν καταδέχτηκαν...
Υπέροχη μουσική...μοναδικά τα λόγια του Χατζιδάκι......

Χατζηδάκις ❤ Το Νησί των Συναισθημάτων

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

28 Νοεμβρίου 2015

Μια φορά και ένα καιρό ….ήταν μια «ώριμη» αγάπη!

Στην πραγματικότητα όλοι μας πιστεύουμε ότι τίποτε δεν είναι ευκολότερο από το να αγαπάς , καθώς είναι ένα συναίσθημα που σε κάνει να νιώθεις απέραντη χαρά. Ο Έριχ Φρόμ όμως πιστεύει ότι είναι ένα πολύ ειδικό αίσθημα , που ενώ κάθε ανθρώπινο ον έχει την ικανότητα να το νιώσει , η πραγματοποίηση του φέρνει μεγάλο βαθμό δυσκολίας . Τι χρειάζεται λοιπόν η αγάπη για να γίνει ώριμη;

Της Κατερίνας Μαλλιωτάκη

Μέσα από τα πέρατα του χρόνου έως σήμερα δεν υπάρχει άλλη λέξη που να είναι τόσο διφορούμενη , όπως την λέξη « αγάπη».  Χρησιμοποιείται ναι μεν για να δηλώσει κάθε συναίσθημα που δεν έχει μίσος και απέχθεια όμως διαφέρει στο είδος , την ένταση και τον προσανατολισμό κάθε σχέσης που την διεκδικεί.
Οι πιο πολλοί άνθρωποι βλέπουν την αγάπη πρωταρχικά σαν  μέσο για να αγαπηθούν , και όχι για να αγαπήσουν. Η αγάπη βέβαια όπως λέει και ο Σπινόζα , είναι δράση , είναι άσκηση μιας ανθρώπινης δύναμης που μπορεί να εκδηλωθεί μόνο ελεύθερα και ποτέ ως αποτέλεσμα καταναγκασμού. Το να δίνεις αγάπη είναι η πιο υψηλή έκφραση του δυναμισμού , καθώς νιώθουμε μέσα από αυτή , τη δύναμη ,τον πλούτο και τις ικανότητες μας.
Η ώριμη αγάπη , είναι η ένωση της ακεραιότητας με την ατομικότητα μας. Είναι μια ενεργητική δύναμη  κατά το Φρόμ , που δίνει χωρίς αντάλλαγμα , στον σύντροφο , στον συνάνθρωπο , στους γονείς και στα παιδιά . Αν αγαπάς καθώς εκφράζεσαι στην ζωή , σαν άνθρωπος που αγαπά ,  τότε η αγάπη σου είναι ικανή. Αν αγαπάς καθώς «σ έχουν μάθει »από φιλανθρωπία , ή για να κερδίσεις την ταυτότητα του «καλού» , τα θεμέλια της αγάπης σου δημιουργούν εσωτερική  δυστυχία και ενοχές , καθώς τα συναισθήματα αυτά δεν είναι αληθινά.
Στην πραγματικότητα όλοι μας πιστεύουμε ότι τίποτε δεν είναι ευκολότερο από το να αγαπάς , καθώς είναι ένα συναίσθημα που σε κάνει να νιώθεις απέραντη χαρά. Ο Έριχ Φρόμ όμως πιστεύει ότι είναι ένα πολύ ειδικό αίσθημα , που ενώ κάθε ανθρώπινο ον έχει την ικανότητα να το νιώσει , η πραγματοποίηση του φέρνει μεγάλο βαθμό δυσκολίας . Τι χρειάζεται λοιπόν η αγάπη για να γίνει ώριμη;
 Μια ώριμη αγάπη ,  χρειάζεται φροντίδα , ευθύνη , σεβασμό και γνώση . Την φροντίδα της μάνας προς το παιδί , την ευθύνη της εξέλιξης της , τον σεβασμό στο πρόσωπο που αγαπάς και την γνώση να κρατάς όλη αυτή την διαδικασία παραγωγική. Μην ξεχνάμε ότι η αγάπη είναι ένας προσανατολισμός που αφορά όλους και όχι μόνο το ένα , χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διαφορές στον τρόπο που ο κάθε  μας την εκφράζει. Αν σκεφτούμε , ότι τα πλοκάμια της μοναξιάς βρίσκονται ακριβώς στο συναίσθημα μας να νιώθουμε αποκομμένοι από τους άλλους ξένοι δηλαδή και αδύναμοι , η αγάπη παίρνει σάρκα κι οστά ως την  σπουδαιότερη αξία της ανθρώπινης ύπαρξης , που μπορεί να θεραπεύσει , να επουλώσει , και να μεταβάλει κάθε αρχή. Αυτό  ακριβώς υποστήριζε και  η ΄Ιντιρα Γκάντι με την φράση « Όπου υπάρχει αγάπη , υπάρχει ζωή » , καθώς και πολλοί φιλόσοφοι  , πνευματικοί και ψυχολόγοι .
Η πιο βαθειά και τολμηρή συνέπεια της αγάπης είναι ίσως αυτή που με ιδιαίτερη σοφία ο Α. Σβάιτερ διαπίστωσε στην προσπάθεια του να την  κατανοήσει. Η μεγαλύτερη συμβολή της αγάπης είναι ότι μέσα από αυτήν μπορούμε,  να «συλλάβουμε» το μυστικό του ανθρώπου και του σύμπαντος και να κατανοήσουμε το μεγαλείο του.

 Και καθώς αγαπάμε , και υπάρχουμε ,  σε ένα κόσμο που κάθε μέρα γίνεται όλο πιο σκληρός , και εύθραυστος,  οπλιζόμαστε  με την μαγική λέξη των πέντε γραμμάτων και πολεμάμε  σε  πείσμα των καιρών ,με όπλο μας ,  το μεγαλύτερο συναίσθημα χαράς και δημιουργίας ,  που μας έχει απομείνει . Την αγάπη !

Κατερίνα Μαλλιωτάκη- Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ !!! Βρέχει.......

'' Η ζωή δεν είναι να περιμένεις να περάσει η καταιγίδα...
αλλά να μάθεις να χορεύεις στη βροχή !
Mahatma Gandhi
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Βροχή μου εσύ με επηρεάζεις...σε επηρεάζει...
Αναπόσπαστο στοιχείο της επιβίωσής σου , το νερό...
Η αληθινή βροχή...που  ποτίζει ...ξεπλένει...αναζωογονεί...
Μα και η '''άλλη'''...η βροχή της καταστροφής...η καταιγίδα..
.που σε αιφνιδιάζει...πούρχεται με άγρια μπόρα και κεραυνούς...
Και σε φοβίζει ...σε πλημμυρίζει...σε πνίγει...
Μάρτυρας εσύ...των καταστάσεων των πάντων....
Και της λυτρωτικής βροχής...που εσένα ξεδιψάει...
μα και της καταιγίδας της αυτής...που σε απόνερα θολά σε παρασύρει...
Είναι ο καιρός σου βροχερός αυτός που ζεις....
μα μέσα από μπόρες ξαναβράχηκες και βγήκες....
Μη φοβηθείς και τούτη τη φορά...
κι ας πέφτει η βροχή και το χαλάζι στο πετσί σου και μουσκεύεις...
Ρούχο στεγνό εσύ και πάλι στο κορμί σου θα φορέσεις...
Έχεις το χρόνο να σκεφτείς και σήμερα...
Γαλήνεψε ...τις μέρες σου εκμεταλλεύσου...

 Η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη..
 
ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ !!!

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
https://www.youtube.com/watch?v=lku5dqfjeYo
To sakaki mou ki an stazei Dalaras


 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

27 Νοεμβρίου 2015

Χειμώνιασε......

Χειμώνιασε ....κρυώνει ο καιρός...
Θα βαρυχειμωνιάσει...


Τις ηλιαχτίδες πια τις λιγοστές...που η καρδιά σου ονειρεύεται και κυνηγά μέσα στις χαραμάδες...δεν τις αφήνεις τώρα πια.. η παγωνιά ...να τις σκιάσει ...
Δεν είσαι εσύ για βαρυχειμωνιές...
Δεν το μπορείς το χιόνι στην καρδιά σου....
Κι αν πέσει αναπάντεχα μια μέρα εκεί...και  να το λιώσεις μονομιάς δεν καταφέρεις.. προσπαθείς...το ουράνιο τόξο ονειρεύεσαι και κυνηγάς...σινιάλο πάντα δυνατό...με την ψυχή του κάνεις...
Δεν είναι πάντα μπορετό μετά την καταιγίδα...το ουράνιο τόξο να φανεί... τη γη σου να αγκαλιάσει...
Σύννεφα έρχονται συχνά- ξανά...τα χρώματα να κρύψουν προσπαθούν...
Καρδιά εσύ που πάλευες ...τα χρώματα και τις αποσκευές τις ανθηρές ...μες στη φαρέτρα σου κρατούσες...μην λησμονήσεις τώρα άλλη μια φορά...μη φοβηθείς...στην ξαστεριά να περπατήσεις...κι ας λεν πως είναι παγερά της ξαστεριάς τα βράδυα...
Χειμώνιασε ...μα εσύ με το παλτό...που την καρδιά σκεπάζει...θα κρύψεις και τούτη τη φορά στις τσέπες σου...λίγα από τα χρώματα της Άνοιξης...που μες στο καταχείμωνο...οι Αλκυονίδες μέρες σου προσφέρουν...
Πόσες φορές σε γέλασαν κι αυτές οι ''Αλκυονίδες'''...
Μα σαν δεν τις αφουγκράστηκες... σαν αρνήθηκες...σαν τα αυγά μες στη φωλιά σου την μικρή...δεν κούρνιαξες για να ζεστάνεις...πως περιμένεις τώρα εσύ...καινούρια πια κλωσσόπουλα να βγάλεις ...να πετάξουν ?
Χειμώνιασε τριγύρω σου....
Φευγάτοι ...βιαστικοί...υποσχετάδες ψεύτικοι και την ψυχή σου παζαρεύουν...
Μη φοβηθείς ψυχή μου εσύ...γιατί σε πούλημα -ξεπούλημα...τη λαμπερή σου την ψυχή...κανένας ''έμπορος ψυχών'''δεν μπόρεσε ποτέ...λύτρα ανάλογα να βρει...αυτήν να εκτιμήσει και να αγοράσει.... 
Χειμώνιασε στ' αλήθεια και βραδιάζει γρήγορα...

Άναψε το καντήλι σου ...την κάμαρά σου να φωτίσει... 
Μέσα στη βαρυχειμωνιά φορές- φορές...γλυκές σκιές παρουσιάζονται...κάτω από το φως του καντηλιού...
Σου γνέφουν...δεν τις βλέπεις ?
Είναι αγαπημένες οι σκιές...που την καρδιά σου να ζεστάνουν προσπαθούν...το χιόνι να φτυαρίσουν...μακριά ....πέρα στους λόφους να σωριάσουν...
Χειμώνιασε πολύ......
Μην αρνηθείς και την βροχή.....να σε ξεπλύνει δοκιμάζει....
Ήχος λυτρωτικός ...το τζάμι σου χτυπά...δεν τον ακούς?
Άνοιξε το παράθυρο...σταγόνες να σε λούσουν...
Κρυώνεις μου λες...και δεν μπορείς....
Χειμώνιασε στ' αλήθεια...
Μοναχικά πάντα σου άρεσε να περπατάς ...ομπρέλλα ξένη και χρωματιστή ...πλανεύτρα να κρατάς αρνιόσουν...
Φόρεσε την ομπρέλλα σου...μη φοβηθείς περπάτα...
Αδηφάγος ο κόσμος γύρω σου....σκληρός....
Κανείς δε θα μπορέσει για εσέ.. ομπρέλλα για να βρει...αν το χρώμα της αυτό... μονάχος δεν διαλέξεις...
Χειμώνιασε μου λες.........  
Κείμενο-  Σοφία Θεοδοσιάδη. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


⫷μικρές σχεδίες⫸


art : Rafal Olbinski

 
 
 
Μικρές σχεδίες στα πέλαα 
της πλάνης μου τα άσματα..
του νου μου τ' απαυγάσματα
γεμάτα από μηνύματα
εις των αφρών τα κύματα
ονείρατα τρανά που ταξιδεύουν..
της σύντομης ζωής μας τα ταξίδια τα μακρά
κι αν το φωσάκι στις σχεδίες λιγοστό..
αυτό το λίγο που καθημερνά...
προς την Ιθάκη μας πηγαίνει..  
κι αν μακριά μας φαίνεται...
κι όλο κι αν ξεμακραίνει..
σάμπως μες στα ταξίδια μας...
μικρές - μικρές Ιθάκες εις τα πέλαα της ζωής.
δεν ανταμώσαμε..δεν ηύραμε λιμάνια ?
Είν' η ελπίδα της ψυχής
λύχνος μιας προσμονής που σιγοκαίει.
 
⫷ μικρές σχεδίες⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη           
                                                                                            
 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

26 Νοεμβρίου 2015

Πόσες Αλήθειες Θάφτηκαν........





                                                                                        Πόσες Αλήθειες Θάφτηκαν........

Πόσες αλήθειες θάφτηκαν στ' αλήθεια, επάνω στην καθυστέρηση και στο βωμό του εγω'ι'σμού σου?
Πόσα σ'αγαπώ ανείπωτα παγιδεύτηκαν, επάνω στα πλοκάμια.. της άσκοπης αυτής.. της  ανασφάλειάς σου ....
Χάθηκαν μέρες ..μήνες... χρόνια... χρόνια άτολμα...χρόνια μισά...χρόνια συγκρατημένα...
Μα είναι η ζωή συγκράτηση θαρρείς...ή μήπως το δρόμο εσύ της τόλμης πρέπει μόνος να επιλέξεις...?
Σάμπως και δεν  την έπαθες τόσες φορές ?
Σχεδίαζες...υπολόγιζες και νόμιζες...σε τάξη προσπαθούσες ...τα συναισθήματα να βάλεις...
Μα δεν ειν' τα συναισθήματα χαρτιά...να τα ταχτοποιήσεις...
Αυτά δεν είναι αριθμοί σε πράξεις να αραδιάσεις...
Ποτέ σου δεν εβιάστηκες...τα όμορφα τα λόγια και τις σκέψεις σου...στην ώρα τους να προλάβεις, εσύ να καταθέσεις...
Ζόρι τρανό σου εφαινότανε...το πέπλο της καρδιάς να το τραβήξεις...κι έτσι ξέσκεπος να βγείς να περπατήσεις...
Κι επερπάταγες εκεί σε μονοπάτια δύσβατα...πάντα κουκουλωμένος...
Στον ήλιο εφοβόσουνα το πρόσωπο να εκθέσεις...
Ανέβαλες ...ανέβαλες...το αύριο παρέα πάντα εκουβαλούσες...
Και έφυγε το αύριο...επέταξε ένα πρωί...χωρίς και να το καταλάβεις... 
Έμεινες τώρα να κρατάς και να μετράς...τα τόσα σ' αγαπώ...που ήθελες και δεν φώναξες...
Δε βιάστηκες...ανυποψίαστος παρέμενες...αμπαρωμένος στον εγω'ι'σμό ...πως στα χέρια σου, την ψυχή του άλλου κουβαλούσες.....
Μα οι ψυχές πουλιά είναι πετούμενα και ελεύθερα πετούν...
Δεν ζούνε μέσα σε κλουβιά...και η φαντασία σου σε πρόδωσε..διχτάτορας σαν νόμισες ψυχών εσύ πως είσαι...

 Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη... 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,




Μποφίλιου - ''Σε λάθος στάση θα κατεβείς''

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


 

25 Νοεμβρίου 2015

Waltz "Gramophone". Piano - Maestro Eugen Doga.

Eugen Doga


Eugen Doga

Γεννημένος 1 Μαρτίου του 1937 (ηλικίας 78)Mocra, Μολδαβικά ASSR, Σοβιετική Ένωση(στη σύγχρονη Υπερδνειστερία) Ιθαγένεια της Μολδαβίας- Εθνότητα της Ρουμανίας

 (Γεννημένος 1 του Μαρτίου, 1937) είναι ένας Ρουμανο-Μολδαβός συνθέτης.
Γράφει μουσική σε όλα τα είδη των ειδών και στυλ, το οποίο τον έκανε έναν από τους πιο παραγωγικούς συνθέτες και ευέλικτο .
 Έχει το δικό του εύκολα αναγνωρίσιμο ύφος. Ο δημιουργός τρία μπαλέτα «Luceafărul", "venancia", "Queen Margot», η όπερα «Διάλογοι της Αγάπης",
πάνω από 100 instrumental και χορωδιακά έργα - συμφωνίες, 6 κουαρτέτα, «Ρέκβιεμ», εκκλησιαστική μουσική, και άλλα, καθώς και μουσική για 13 θεατρικά έργα, ραδιοφωνικές εκπομπές, περισσότερες από 200 ταινίες, περισσότερα από 260 τραγούδια και μυθιστορήματα, περισσότερα από 70 βαλς.

Αυτός είναι επίσης ο συγγραφέας των έργων για τα παιδιά, η μουσική για την τελετή έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων το 1980 στην Μόσχα.


Θεωρείται μια ιδιοφυΐα  και ένας από τους πιο ρομαντικούς συνθέτες, που περιλαμβάνεται επίσης στον κατάλογο των είκοσι καλύτερων και πιο πολυπαιγμένων συνθετών του εικοστού αιώνα.

 Στη Μολδαβία, το έτος 2007 (όταν ο συνθέτης γιόρτασε τα 70α γενέθλιά του) ανακηρύχθηκε Έτος Eugen Doga.
Είναι επίτιμος πολίτης του Κισινάου, και ένα μουσικό σχολείο πήρε το όνομά του.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Πνευματικής Ιδιοκτησίας (Γενεύη) σε αναγνώριση των εξαιρετικών επιτευγμάτων του στη μουσική του απένειμε  ένα ειδικό πιστοποιητικό το 2007.

ΠΗΓΗ :
Από την Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Όταν μιλάει η Μουσική εμείς απλά σωπαίνουμε...
Ένα σπάνιο και μοναδικής ποιότητας κονσέρτο !!!!...
Απολαύστε το....
                                             Waltz "Gramophone". Piano - Maestro Eugen Doga.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Πότε Kάποιος Άνθρωπος Θεωρείται Mορφωμένος;

Ρώτησαν κάποτε τον φιλόσοφο Σωκράτη πότε ένας άνθρωπος θεωρείται μορφωμένος.
Δεν ανέφερε καθόλου την συσσώρευση γνώσεων. Απεναντίας απάντησε με τον εξής τρόπο:

«Η μόρφωση, είναι θέμα συμπεριφοράς. Ποιους ανθρώπους θεωρώ μορφωμένους;

1. Πρώτα απ'όλους αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές...

2. Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα και λογική...

3. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές

4. Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα...

5. Αυτούς που ελέγχουν τις απολαύσεις τους...

6. Αυτούς που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες & τις αποτυχίες τους...

7. Αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους...».
ΣΩΚΡΑΤΗς
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

  Οι Μορφωμένοι μου Άνθρωποι

Δεν ξέρω αν είναι τελικά καλό ή κακό, αυτό που τόσα χρόνια μας περνούν στη σκέψη μας...εδώ μέσα στη χώρα μου  και μέσα στην Ελλάδα...
Γαλούχησαν , ορμήνεψαν, χρόνια ατέλειωτα και πολλά , την έννοια της μόρφωσης, κατανοητή σε όλους μας, να κάνουν και να μας την εμφυτέψουν....  
Μήπως ποτέ αναρωτηθήκαμε...πως μπέρδεμα και σύγχυση...μες στο μυαλό μας φέραν...αυτοί οι μεγαλύτεροι, που βιάζονται και τρέχουν, να μας ωθήσουν στο σωστό , που αυτοί για μας επιλέγουν ?
Ποιός είναι άραγε για σε, πως εξεχώρισες εσύ και είπες...ποιός είναι ο μορφωμένος σου άνθρωπος που αγαπάς...και ποιός ο καλλιεργημένος ?
Απογοητεύτηκες πολλές φορές μες στη ζωή και μες στην καθημερινότητά σου, από ανθρώπους γύρω σου...που ούτε το περίμενες...
Ανυποψίαστος εσύ...και με τα αυτιά γεμάτα, από τα λόγια των γονιών και των γνωστών και φίλων σου , πως πάντα έπρεπε μες στη ζωή , πως πάντα ηταν πρέπον για εσέ...τους μορφωμένους να επιλέγεις, για συντροφιά καθημερινή...μα και για τους έρωτές σου...
Κι έτσι ταχτοποιημένος μες στη σκέψη σου...κάθε φορά...τους τίτλους των σπουδών...με τρόπο φυσικά κάθε φορά...να εκμαιεύσεις προσπαθούσες...
Δεν σούπρεπε...δεν ταίριαζε εσύ με τις περγαμηνές σου...με τους ''παρακατιανούς'''να αναλώνεσαι...που τίτλους σπουδών δεν είχαν να σου επιδείξουν...
Και ξεχώριζες εσύ σε τάξεις τους ανθρώπους...ονόματα τους έδινες...ταμπέλες τους κολλούσες... 

Πως ήταν μορφωμένος εσύ , πως εγινότανε, μια παρακατιανή να αγαπήσεις...?
Δεν ήταν μορφωμένη όλοι σου λέγανε κι εσύ το μονοπάτι αυτό απέφευγες να ακολουθήσεις...
Ποτέ σου δεν φαντάστηκες την πίκρα , την απογοήτευση και τον σκληρό απανθρωπισμό...μέσα πολλές φορές...στους από την κοινωνία παραδεχτά...'''των μορφωμένων '''πως θα συναντούσες...
Ήρθε μονάχος σου στο δίλλημμα πολλές στιγμές, να αναρωτηθείς, να αναλύσεις, μορφωμένος τι σημαίνει...
Κανείς δεν υποτίμησε τον κόπο σου και την προσπάθεια , βελτίωση, σπουδές στον εαυτό σου να προσφέρεις...
Είναι οι ίδιες οι σπουδές , που τον χαραχτήρα σου θα  σμιλέψουν...ή στέρφες γνώσεις μοναχά σε σένα θα προσφέρυν ?
Θα γίνεις γνώστης και σοφός, σε θεωρείες αποδεδειγμένες, απ' τους σοφούς, τους επιστήμονες και τους ερευνητές...μα άνθρωπος με μόρφωση και καλιέργεια θα καταλήξεις ?
Ποιός είναι αυτός που θα μου εγγυηθεί...πως την καλλιέργεια του νου και της ψυχής...εσύ με τις περγαμηνές και μοναχά , θα κατορθώσεις να αποχτήσεις...
Κανείς θαρρώ, σφραγίδα μορφωμένου αληθινά...ποτέ μόνο για τα βιβλία που διάβασες..κανείς δε θα σου δώσει...
Μόνος σου, ολομόναχος...βήμα το βήμα, καθημερινά, τον εαυτό σου στα χέρια σου, σαν εύπλαστο ζυμάρι να ζυμώνεις...
Κοίταξε ολόγυρα και δες, την περηφάνεια στους ανθρώπους να ανταμώσεις...
Την περηφάνεια της αξιοπρέπειας..του αγώνα , της καθαρής ταυτότητας και συμπεριφοράς.... 

Γνώρισα πλήθος  γραμματιζούμενους, πραματευτάδες  μιας κουλτούρας στυγνής και αποστειρωμένης από τη ζωή...
Εφαρμογή , μα και κατάθεση των γνώσεων πολλές φορές εκάμαν...
Μα πάντα εξεχώριζα , ποτέ μου τα παπαγαλάκια, κατάθεση ψυχρή και άνευρη των γνώσεων σαν κάναν, μα εκείνα τα αστέρια τα λαμπερά...που την γνώση και την πείρα τους...πετσί και δέρμα το φορούσαν...
Τι να τα κάνω εγώ τα γράμματα τσουβάλι κι αν εκουβαλούσες...αν αυτά δεν εκατόρθωσαν άνθρωπο να σε κάνουν...
Μεγάλωσες, ωρίμασες, αμφιταλαντεύεσαι και πρέπει να διαλέξεις...
Με ποιούς θα πας, ποιανών μεριά θα ακολουθήσεις...ποιούς για μορφωμένους μέσα σου, εσύ θα κατατάξεις...  
Είναι αυτοί που επίδειξη ανόητη , ματαιόδοξη, υπερφίαλη και οπισθοδρομική...μπροστά σου σου προτάσσουν ...αν θες να είσαι του συρμού ή τον κατάλογο ψυχής, με τους δικούς σου που σου ακουμπούν...καλλιεργημένους θα διαλέξεις ?
Μεγάλωσες κι ωρίμασες...μην το ξεχνάς...ο χρόνος σου ζητά...και σε πιέζει....

 Κείμενο- Οι Μορφωμένοι μου Άνθρωποι
Σοφία Θεοδοσιάδη - Εκπαιδευτικός.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

"Αυτός είναι ένας μορφωμένος άνθρωπος, έχει πάει Πανεπιστήμιο..."

Φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε πράξεις και να ακούμε απόψεις κάθε άλλο παρά "καλλιεργημένες" από άτομα που η νεοελληνική λογική τα έχει κατατάξει με περίσσια ευκολία στην ελίτ της μορφωτικής πυραμίδας. 

Μερικές συμβουλές που έγραψε το 1886 σε ένα γράμμα ένας νέος 25 χρονών προς τον 28χρονο αδερφό του. Ο τελευταίος, όντας ζωγράφος, είχε αρχίσει να συγχρωτιζεται με ακαδημαϊκούς και με διανοούμενους, εκφράζοντας την αμηχανία του προς τον μικρότερο του αδερφό, τον Αντόν, για το πώς θα καταφέρει να σταθεί επάξια ανάμεσα σε ανθρώπους ξεχωριστούς. 
Μεταξύ άλλων, οι απαντήσεις που πήρε, ανέφεραν τα εξής:

1. Οι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι σέβονται την προσωπικότητα και την ύπαρξη κάθε ανθρώπου αδιακρίτως και γι' αυτό το λόγο υπάρχουν πάντα άνθρωποι ευγενικοί κι εξυπηρετικοί που είναι έτοιμοι να προσφέρουν στους υπολοίπους. 
2. Οι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι δεν δείχνουν συμπάθεια μονάχα απέναντι στους επαίτες και τις γάτες. Η καρδιά τους πονάει, ακόμη και για όλα εκείνα που δεν μπορούν να δουν τα μάτια τους. Μένουν ξάγρυπνοι δουλεύοντας προκειμένου να βοηθήσουν τον τάδε, να πληρώσουν για τα δίδακτρα του αδερφού τους στο πανεπιστήμιο, για να αγοράσουν ρούχα στη μητέρα τους. 

3. Οι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι είναι ειλικρινείς. Δεν λένε ψέματα ούτε για τα πλέον ασήμαντα πράγματα. Ένα ψέμα αποτελεί προσβολή γι' αυτόν που το ακούει, καθώς τον τοποθετεί σε δυσμενέστερη θέση στα μάτια εκείνου που το εκστομίζει. Επίσης, δεν ποζάρουν και γενικότερα όταν βρίσκονται στο δρόμο συμπεριφέρονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που συμπεριφέρονται όταν βρίσκονται στο σπίτι τους. Σέβονται την ακοή των συνανθρώπων τους: προτιμούν τη σιωπή από τη φλυαρία. 
4. Οι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι δεν δυσφημίζουν τον ευατό τους προκειμένου να αποκομίσουν τη συμπόνοια των άλλων. Δεν λένε "με έχουν παρεξηγήσει" ή "έχω καταντήσει δεύτερης διαλογής", διότι κάτι τέτοιο είναι φθηνό, ψεύτικο και χυδαίο.
5. Οι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι δεν είναι ματαιόδοξοι. Δεν ενδιαφέρονται για όλα εκείνα τα ψεύτικα διαμάντια, όπως είναι λόγου χάρη η γνωριμία με μια διασημότητα, η χειραψία με τον τάδε αναγνωρισμένο άνθρωπο, η αναγνώριση από τους πάντες όταν μπαίνουν σε μία ταβέρνα. Ο πραγματικά καλλιεργημένος άνθρωπος προτιμά να μένει στην αφάνεια ανάμεσα στο πλήθος, αποφεύγει τη διαφήμιση. Κι όπως είπε και ο Κριλόβ, "ένα άδειο βαρέλι δημιουργεί πολύ μεγαλύτερη ηχώ από ένα αντίστοιχο γεμάτο."

6. Οι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι, αν διαθέτουν κάποιο ταλέντο, φροντίζουν να το σέβονται. Θα θυσιάσουν υπέρ αυτού, την ανάγκη για ξεκούραση, τη θέληση για τις γυναίκες, το κρασί, τη ροπή προς τη ματαιοδοξία.
7. Οι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι, αναπτύσσουν όσο περισσότερο μπορούν την αισθητική τους. Δεν κοιμούνται με τα ρούχα τους, δεν αφήνουν τα σκοτωμένα έντομα στον τοίχο, δεν αναπνέουν "μπαγιάτικο" αέρα, δεν περπατούν πάνω σε ένα πάτωμα όπου κάποιοι έχουν προηγουμένως φτύσει, δεν μαγειρεύουν το φαγητό τους πάνω σε μια σόμπα πετρελαίου. Προσπαθούν να εξευγενίσουν τα σεξουαλικά τους ένστικτα. Δεν επιζητούν απλώς μια γυναίκα που θα τους συντροφεύει στο κρεβάτι. Δεν πίνουν βότκα καθόλη τη διάρκεια της ημέρας. Κρατούν το μυαλό τους υγιές, μέσα στο εξίσου υγιές τους σώμα. 
Το ξενικό επίθετο του νέου αυτού, που ενδεχομένως μπορεί να σταθεί αρωγός στην επανατοποθέτησή μας απέναντι στη μόρφωση και την καλλιέργεια, ήταν Τσέχωφ.
ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΩΦ
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ΠΗΓΗ : Ντίνος Ρητινιώτης.
provocateur.gr

24 Νοεμβρίου 2015

Η Ψυχή....

Η ψυχή είναι σαν μια πόλη, πίστεψε με. Έχει πολλά παράθυρα, για να μπορείς να κοιτάς τα αξιοθέατα της. Μ’ αρέσει να κάθομαι και να περνώ ώρες ατέλειωτες, κοιτώντας την θεά. Μερικά τζάμια είναι σπασμένα και πρέπει να προσέχεις μην κοπείς, μα όπως και να ‘χει λατρεύω να αφήνω το βλέμμα μου, να χάνεται στην μεγαλοπρέπεια αν και κάποιες φορές δίπλα απ’ τα όμορφα τοπία και τους κήπους με τα συναισθήματα, βλέπεις σκουπίδια, υπολείμματα της ανθρώπινης φύσης που ίσως αν προσπαθήσεις να καθαριστούν. Μα θέλει κόπο…
Μια ψυχή πρέπει να είναι πάντα καθαρή και αν δεν είναι πρέπει να βρίσκει εκείνο τον λόγο που θα την κάνει να θέλει να καθαρίσει. Γιατί είναι ωραίο από τα παράθυρα της να φαίνεται μονάχα η ομορφιά. Σαν κάθε πόλη έτσι και η ψυχή, έχει έναν ουρανό. Λάμπει, συννεφιάζει, ξεσπά, ανάλογα με το τι η καρδιά σου ορίζει. Μα ξέρεις κάτι, κάποιες φορές το χρώμα του ουρανού είναι αυτό που τα μάτια μπορούν να αντέξουν να δουν και όχι αυτό που ο ουρανός επέλεξε να φορέσει 

Βlog ''' Οι Κρυφές μου Σκέψεις '''.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,




 Στη ''Φωνή Της Σιγής'' που η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ μετέφρασε,- μεταφέροντας έτσι στην Δύση αποσπάσματα από το "Βιβλίο των Χρυσών Κανόνων", ένα αρχαίο έργο της Ανατολής, που ήταν γραμμένο στην Ιερατική γλώσσα "Senzar"-, συναντάμε την ίδια αντίληψη για την

 Ψυχή σαν Πεταλούδα..

"Παρασυρμένη πρός την εκτυφλωτική φλόγα της λάμπας,
η νυχτερινή πεταλούδα είναι καταδικασμένη να χαθεί μες
το πηχτό λάδι. Η αστόχαστη ψυχή, που αφήνει κάθε ευκαιρία
να αγωνιστεί με τον δαίμονα της πλάνης, τον σαρκαστικό,
θα ξαναγυρίζει πάλι πρός την γή, σκλάβα του Mara
(η προσωποποίηση του πειρασμού, αυτό που σκοτώνει την Ψυχή)
Κοίτα τις λεγεώνες τις ψυχές! Παρατήρησε πως περιπλανιούνται
πάνω από την τρικυμισμένη θάλασσα τηs ανθρώπινης ζωής,
πως αιμόφυρτες, εξαντλημένες, με σπασμένες φτερούγες,
πέφτουνε η μία ύστερα από την άλλη μές τα φουσκωμένα κύματα.
(Φωνή της σιγής, σελ. 19, εκδ. Θεοσοφική Εταιρία)"
Πηγές πληροφοριών
- Λεξικό των Συμβόλων, Τζ. Κούπερ, Πύρινος Κόσμος.
- Η Φωνή της Σιγής, Ε.Π.Μπ.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«Δεν υπάρχει ψυχή, όλα πηγάζουν από τον εγκέφαλο» λέει ο κορυφαίος Έλληνας νευροεπιστήμονας Γιώργος Παξινός



Οι άνθρωποι πρέπει να εγκαταλείψουν την ψευδαίσθηση πως υπάρχει ψυχή, αφού όλα -και τα συναισθήματα- προέρχονται και ελέγχονται από τον εγκέφαλο, λέει σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό & Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο κορυφαίος Έλληνας νευροεπιστήμων της διασποράς Γιώργος Παξινός.
Αρνείται ότι υπάρχει καν ελεύθερη βούληση στον άνθρωπο, δηλώνει άθεος και φανατικός ποδηλάτης, ενώ τονίζει ότι η θέση της Ελλάδας πρέπει να είναι στην Ευρώπη.

O Γιώργος Παξινός είναι μέλος (αντεπιστέλλον) της Ακαδημίας Αθηνών από το 2012 και της Αυστραλιανής Ακαδημίας Επιστημών από το 2009. Είναι διεθνώς γνωστός και πολυβραβευμένος για τη συμβολή του στη νευροανατομία και στη χαρτογράφηση του εγκεφάλου του ανθρώπου και των ζώων. Τα συγγράμματά του και οι έρευνές του έχουν ανοίξει νέους δρόμους στην καταπολέμηση νευροεκφυλιστικών παθήσεων όπως το Πάρκινσον και το Αλτσχάιμερ.
Γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1944 και μετά το γυμνάσιο έφυγε για σπουδές στις ΗΠΑ. Σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνια και μετά πήρε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο ΜακΓκιλ του Καναδά. Αφού έκανε μεταδιδακτορική έρευνα στο πανεπιστήμιο Γιέηλ των ΗΠΑ, από το 1974 μετακινήθηκε μόνιμα στην Αυστραλία, όπου μέχρι σήμερα είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Νότιας Ουαλίας στο Σίδνεϊ και βασικός ερευνητής-επικεφαλής ομάδας στο Ερευνητικό Ινστιτούτο Νευροεπιστήμης της Αυστραλίας (Neuroscience Research Australia).
Αυτές τις μέρες βρίσκεται στην Αθήνα (στις 22 Μαϊου θα μιλήσει σε εκδήλωση του Aegean College μεθέμα «Εγκέφαλος, Συμπεριφορά, Εξέλιξη») και το ΑΠΕ-ΜΠΕ είχε την ευκαιρία να μιλήσει μαζί του. Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης:

- Υπάρχει τελικά ψυχή και τι εννοούμε σήμερα με αυτό τον όρο, υπό το φως των σύγχρονων επιστημονικών ανακαλύψεων;

Η μεγάλη πλειονότητα των νευροεπιστημόνων δεν θεωρεί ότι χρειάζεται ο όρος «ψυχή». Δεν θεωρούν ότι υπάρχει "φάντασμα μέσα στη μηχανή", στον οργανισμό μας. Η ψυχολογία έχασε την ψυχή της το 1930, όταν οι ψυχολόγοι (σ.σ. οι μπιχεβιοριστές) σταμάτησαν να μιλάνε για ψυχή και άρχισαν να μιλάνε για συμπεριφορά, για ερέθισμα-αντίδραση.
Σήμερα πια ο ψυχολόγος δεν χρειάζεται να επικαλεσθεί τον όρο «ψυχή» για να δουλέψει με έναν ασθενή που έχει μία φοβία, μια κατάθλιψη, μια έμμονη ιδέα. Βέβαια, δεν μπορεί να αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει ψυχή. Αρκείσαι να πεις ότι δεν υπάρχει κάποια ένδειξη γι' αυτήν και ότι δεν χρειάζεσαι να την επικαλεσθείς για να κάνεις τη δουλειά σου ως ψυχολόγος. Βέβαια, η ευθύνη της απόδειξης δεν είναι δικιά μου, αλλά εκείνου που ισχυρίζεται ότι υπάρχει ψυχή.
-Είναι ξεπερασμένο αυτό που πιστεύει ο μέσος άνθρωπος, ο οποίος τοποθετεί τα συναισθήματα στην καρδιά του; Είναι πια ξεκάθαρο για τους επιστήμονες ότι όλα τα συναισθήματα, από τα πιο αρνητικά (μίσος) έως τα πιο θετικά (αγάπη-έρωτας), εδράζονται στον εγκέφαλο-νου και δεν έχουν καμιά σχέση με την καρδιά;

Οι καρδιοχειρουργοί έδειξαν ότι αν ένας άνδρας κάνει μεταμόσχευση καρδιάς, μετά δεν αγαπά τη γυναίκα του πεθαμένου. Βέβαια, ο εγκέφαλος δεν κάνει ταχυπαλμία, όταν η αγαπημένη μας μάς φιλά, ενώ η καρδιά κάνει ταχυπαλμία. Όμως η καρδιά μας είναι ο σκλάβος του εγκεφάλου, ο οποίος την κατευθύνει.
-Έχει εντοπισθεί κάποιο «κύκλωμα» στον ανθρώπινο εγκέφαλο, που να μπορεί να εξηγήσει γιατί ένας άνθρωπος ξαφνικά μετατρέπεται σε εγκληματία;
Έχω μελετήσει την επιθετικότητα από τότε που ήμουν στο Γιέηλ. Η γάτα συνήθως δεν σκοτώνει αρουραίους, αλλά μόνο ποντικούς. Εντούτοις μπορείς να την κάνεις να επιτεθεί σε έναν αρουραίο, αν της ερεθίσεις ένα συγκεκριμένο μέρος του εγκεφάλου, στον υποθάλαμο, που έχει να κάνει με την επιθετικότητα. Φαίνεται πως υπάρχουν αδρανή συστήματα μέσα στον εγκέφαλο, που μπορούν να ενεργοποιηθούν τεχνητά μέσω ηλεκτρικού ρεύματος.
-Μπορούν, αντίστροφα, να ξεριζωθούν από τον ανθρώπινο εγκέφαλο οι εγκληματικές τάσεις;
Ακριβώς αυτό προσπαθούσα στο Γιέηλ: να κάνω μια γάτα να μην σκοτώνει ποντίκια. Πράγματι, βρήκαμε μια εγκεφαλική περιοχή, στον θάλαμο, που αν την ερέθιζες με ηλεκτρικό ρεύμα, τότε σταματούσες την επιθετικότητά της γάτας. Άρα πρέπει να υπάρχουν συστήματα στον εγκέφαλο, που είτε βοηθούν, είτε καταστέλλουν την επιθετικότητα. Δεν μπορεί, έτσι, να αποκλείσει κανείς ότι στο μέλλον θα βρεθεί κάποια χημική ουσία που θα καταστέλλει τις επιθετικές τάσεις.

-Πόσο μοιάζει ο ανθρώπινος εγκέφαλος με τον εγκέφαλο των ζώων; Είμασθε καταδικασμένοι να έχουμε επιθετικά ζωικά ένστικτα;
Δεν έχω βρει ανατομικές διαφορές μεταξύ του εγκεφάλου του ανθρώπου και των πιθήκων. Είναι βέβαια επικίνδυνο να βγάλει κανείς συμπεράσματα από αυτές τις ομοιότητες. Ίσως θα είναι κάποτε εφικτό να ελεγχθεί περισσότερο το ζωικό στοιχείο στον άνθρωπο, αλλά δεν ξέρω πόσο επιθυμητό θα ήταν αυτό. Μπορεί να έχουμε ακόμη ένα μεγάλο μέρος από τον εγκέφαλο των ερπετών, αλλά το ερώτημα είναι τι μπορούμε να χάσουμε, αν τον καταστείλουμε. Πάντως κάτι χρειάζεται να γίνει με την επιθετικότητα, γιατί οι άνθρωποι σκοτώνονται για τόσες αιτίες, όπως φυλετικές ή θρησκευτικές. Περισσότερα εγκλήματα γίνονται στο όνομα του Θεού, παρά του Διαβόλου.
-Είναι αυτό που λέμε «συνείδηση» το μεγαλύτερο μυστήριο για τους νευροεπιστήμονες ή υπάρχει κάτι ακόμη πιο μυστηριώδες;
Κανείς δεν έχει δώσει ακόμη τον κατάλληλο ορισμό, αλλά όλοι μας ζούμε χωρίς καν να ξέρουμε τι είναι η συνείδηση. Εγώ ως μεγαλύτερο πρόβλημα θεωρώ ότι η ανθρωπότητα πρέπει να έχει το «γνώθι σ αυτόν», να καταλάβει ο άνθρωπος ποιος είναι. Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε και γιατί είμαστε εδώ πέρα.

-Πιστεύετε ότι υπάρχει Θεός; Είναι δυνατό να εξηγήσει κανείς τα θαύματα του νου καθαρά εξελικτικά, χωρίς να ανατρέξει σε έναν θεϊκό Νου-Δημιουργό;
Είμαι άθεος. Ο Θεός δεν χρειάζεται καθόλου για να αντιληφθείς τι συμβαίνει στον εγκέφαλο. Δεν κάνω προσευχές για να έχω επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, αλλά κάνω πειράματα. Ασφαλώς δεν μπορείς να αποδείξεις ότι δεν υπάρχει Θεός. Υπάρχουν λίγοι θρησκευόμενοι νευροεπιστήμονες και τελικά μπορεί αυτοί να έχουν δίκιο. Όμως εγώ δεν έχω δει καμία ένδειξη του Θεού.
-Πιστεύετε πράγματι πως δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση στον άνθρωπο; Τότε όμως ποιος μέσα μας παίρνει τις αποφάσεις, π.χ. να κόψει το τσιγάρο ή να επενδύσει σε αυτήν την μετοχή και όχι στην άλλη;

Ο νους είναι η ενέργεια των νευρώνων. Και, σαν τη Βουλή των Ελλήνων, κάθε νευρώνας λέει το δικό του και κάποιος νικάει στο τέλος. Στο συναισθηματικό πεδίο, π.χ. στην αγάπη, δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση. Δεν μπορείς να κατευθύνεις τα συναισθήματά σου με τη θέλησή σου. Για άλλα θέματα, πέρα από τα συναισθήματα, είναι δυσκολότερο να αποδείξει κανείς ότι επίσης δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση. Νομίζεις ότι εσύ αποφασίζεις πως θα πας να δεις αυτή την ταινία και όχι την άλλη, όμως στην πραγματικότητα ο εγκέφαλός σου έχει αποφασίσει από πριν και σε ενημερώνει. Οι αποφάσεις σου είναι θέμα νευρώνων. Δεν είσαι παρά ένας φελλός πάνω στα κύματα του εγκεφάλου και όχι το ίδιο το κύμα.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,





Κάθε στιγμή να ζεις του Κόσμου.- Γιώργος Κιμούλης.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

( Τρελό κορίτσι, του W. B. Yeats, μτφ. Σπ. Ηλιόπουλος)

Εκείνο το τρελό κορίτσι που αυτοσχεδιάζει τη μουσική του
Την ποίησή του, χορεύοντας στην ακροθαλασσιά
Με την ψυχή του τώρα διχασμένη
Και σκαρφαλώνει, πέφτει, δίχως να ξέρει πού…
Με γόνατο σπασμένο, η κόρη αυτή, δηλώνω εγώ
Είναι κάτι ωραίο και υψηλό, κάτι
Ηρωικά χαμένο που ηρωικά έχει βρεθεί.

Δεν έχει σημασία ποια συμφορά το βρήκε
Την τύλιξε μια μουσική απελπισμένη
Και τυλιγμένη, τυλιγμένη μες στο θρίαμβό της
Εκεί που στοίβαζαν δεμάτια και καλάθια
Έβγαλε μια φωνή παράξενη, τραγουδιστή:
«Ω θάλασσα που θάλασσα ποθείς, θάλασσα πεινασμένη».

(Ουίλιαμ Μπ. Γέιτς, Μυθολογίες και οράματα)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


 Το συγκεκριμένο ποίημα ο Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς , το έγραψε για την αγαπημένη του Μοντ Γκον  θρηνώντας το γεγονός ότι δε μπορούσε να της δώσει αυτό που πίστευε ότι η ίδια επιθυμούσε. Της είπε: «Έχω κάτι άλλο να σου δώσω, αλλά ίσως δεν το θέλεις»..
..και έγραψε τα εξής:
                                      Πάτα ελαφρά γιατί πατάς πάνω στα όνειρά μου....
 
«Αν είχα τ’ ουρανού την πλουμιστή τη φορεσιά
την υφασμένη από χρυσό κι απ’ ασημένιο φως
Τη γαλανή, τη μελιχρή, τη μαυροκεντημένη φορεσιά
Από νύχτα κι από μέρα κι από αποσπερίσιο φως
Τη φορεσιά μου θα άπλωνα κάτω από τα πόδια σου
Μα εγώ που είμαι φτωχός έχω μόνο τα όνειρά μου
Τα όνειρά μου άπλωσα κάτω από τα πόδια σου.
Πάτα ελαφρά γιατί πατάς πάνω στα όνειρά μου».
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Τα άσπρα Πουλιά, ερωτικό ποίημα του Ουίλιαμ Γέιτς...

Θά ‘θελα νά ‘μασταν, αγαπημένη μου, άσπρα πουλιά επάνω στον αφρό της θάλασσας!
Τη φλόγα του μετεωρίτη ν’ αποφεύγαμε προτού να ξεθωριάσει και χαθεί,
Κι η φλόγα του γαλάζιου άστρου, του εσπερινού, κρεμάμενη στο χείλος τ’ ουρανού,
Έχει ξυπνήσει στις καρδιές μας, αγαπημένη μου, μια θλίψη που ίσως δε θα σβήσει.
Μια αφύπνιση έρχεται απ’ εκείνους τους ονειροπόλους,  μες στη δροσιά, το κρίνο και το ρόδο,
Ω, μην ονειρεύεσαι, αγαπημένη μου, για κείνους, τη φλόγα του μετεωρίτη που χάνεται,
Ή τη φλόγα τ’ άστρου του γαλάζιου, π’ αργεί να σμίξει με τη δροσιά που πέφτει
Γιατί θα τό’ θελα να μεταμορφωνόμασταν σ’ άσπρα πουλιά επάνω στον περιπλανώμενο αφρό: Εγώ κι εσύ!
Την σκέψη μου σφυροκοπούν αμέτρητα νησιά, και Δαναών ακρογιαλιές πολλές,
Όπου ο Χρόνος σίγουρα θα μας ξεχνούσε, κι η λύπη δε θα μας πλησίαζε άλλο πια.
Σε λίγο μακριά απ’ το ρόδο και το κρίνο δεν θα μπορούσαμε ν’ αντέξουμε τις φλόγες.
‘Ασπρα πουλιά να είμασταν, αγαπημένη μου, επάνω στον αφρό της θάλασσας να πλέαμε!
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Άσπρα πουλιά - Μανώλης Λιδάκης
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 
Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς
Ο Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς, γιος του Ιρλανδού ζωγράφου Τζον Μπάτλερ Γέιτς, θεωρείται ένας από τους κορυφαίους αγγλόφωνους ποιητές του 20ού αιώνα. Ασχολήθηκε με την ποίηση, την πεζογραφία, το θέατρο, το δοκίμιο και τη μελέτη. 
 
Ο Ιρλανδός ποιητής Γουί­λιαμ Μπάτλερ Γέιτς (William Butler Yeats 1865-1939) ίδρυσε το Ιρλαν­δικό Εθνικό Θέατρο στο Δουβλίνο. Στα έργα του επεξεργάστηκε τον αρχαίο ιρλανδικό μυστικισμό και την κέλτικη μυθολογία, δημιουργώντας μια εθνική ιρλανδική μυστικιστική ποίηση. Το 1923 τιμήθη­κε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 
              

23 Νοεμβρίου 2015

Μυρτιώτισσα - Ποιήματα...


Όταν οι ποιητές μιλούν και τα αηδόνια  ακόμα τραγουδούν...κι ας βρίσκονται μίλια μακριά ....
Σοφία  Θεοδοσιάδη.....
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Σ’ αγαπώ
Σ’ αγαπώ, δεν μπορώ
Τίποτ’ άλλο να πω
Πιο βαθύ, πιο απλό
Πιο μεγάλο!
Μπρος στα πόδια σου εδώ
Με λαχτάρα σκορπώ
Τον πολύφυλλο ανθό
Της ζωής μου
Τα δυο χέρια μου, να…
Στα προσφέρω δετά
Για να γείρεις γλυκά
Το κεφάλι
Κι η καρδιά μου σκιρτά
Κι όλη ζήλια ζητά
Να σου γίνει ως αυτά
Προσκεφάλι
Ω μελίσσι μου, πιες
Απ’ αυτόν τις γλυκές
Τις αγνές ευωδιές
Της ψυχής μου!
Σ’ αγαπώ τι μπορώ
Ακριβέ να σου πω
Πιο βαθύ, πιο απλό
Πιο μεγάλο;

Τα βήματα
Τα βήματα, τα βήματά σου
τα γνώριμα τ’ αγαπημένα που είναι χαμένα.
Έχω ποθήσει τη μιλιά σου,
τα μάτια σου, τα δυο σου χέρια.
Κι έχω διψάσει τα φιλιά σου
και πια με σφάζουνε μαχαίρια.
Σαν θυμηθώ τα βήματά σου,
καίγονται ξαφνικά τ’ αστέρια.
Βρίσκομαι μες την αγκαλιά σου.
Τα βήματα, τα βήματά σου.
Τα βήματα, τα βήματά σου,
μες τα όνειρά μου τρομαγμένα,
φτάνουν σε μένα.
Έχω ξεχάσει τη μιλιά σου,
τα μάτια σου, τα δυο σου χέρια.
Κι έχω διψάσει τα φιλιά σου
και πια με σφάζουνε μαχαίρια.
Σαν θυμηθώ τα βήματά σου,
καίγονται ξαφνικά τ’ αστέρια.
Βρίσκομαι μες την αγκαλιά σου.
Τα βήματα, τα βήματά σου.

Έρωτας τάχα
Έρωτας τάχα να ‘ν’ αυτό
που έτσι με κάνει να ποθώ
τη συντροφιά σου,
που σαν βραδιάζει, τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να δω
παράθυρά σου;
Έρωτας να ‘ναι η σιωπή
που όταν σε βλέπω, μου το κλείνεις
σφιχτά το στόμα,
που κι όταν μείνω μοναχή,
στέκω βουβή κι εκστατική
ώρες ακόμα;
Έρωτας να ‘ναι ή συμφορά,
με κάποιου αγγέλου τα φτερά
που έχει φορέσει,
κι έρχετ’ ακόμη μια φορά
με τέτοια δώρα τρυφερά
να με πλανέσει;
Μα ό,τι και να ‘ναι, το ποθώ,
και καλώς να ‘ρθει το κακό
που είν’ από σένα·
θα γίνει υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
τ’ αγαπημένα.

Voluptas
Ελάτε, ο κόσμος όλος είμαι εγώ!
μες απ’ τα χρυσοκόκκινα μαλλιά μου,
απ’ τη ματιά κι’ από τα δάχτυλά μου
της ηδονής πετιέται το στοιχειό.
Ελάτε ο κόσμος όλος είμαι εγώ.
Όμως αγάπη μη γυρεύετ’ από μένα
Δε θα με ιδήτε μπρος σας να λυγίσω
και πάνε τα τραγούδια σας χαμένα
Μέσα μου άγριες νιώθω επιθυμιές!
και τις ερωτευμένες σας καρδιές
πως θα ‘θελα να μπόρεια να μασήσω
με τα λευκά μου δόντια τα γερά,
σα φρέσκα μυγδαλάκια τραγανά,
και τον αιμάτινο χυμό τους να ρουφήξω!
Δάκρυα δε θέλω, δάκρυα δε θέλω δε ζητώ
παρά φωτιά για τη φωτιά μου,
τα σαρκικά φιλιά μου,
στόμα που στάζει φλόγα να γευτεί
Ω! τι με νοιάζει τότες κι’ αν κοπεί
το νήμα απ’ της Μοίρας μου τ’ αδράχτι,
αφού θα νοιώθω πως από Ηδονή
θα σκορπιστεί το είναι μου σε στάχτη ….

Πάθος
Ω! τα μάτια, τα μάτια σου
που όλο χρώματ’ αλλάζουν,
με γητεύουν τα μάτια σου
και βαθιά με σπαράζουν.
Μες στα χέρια - τα χέρια σου -
τα γερά, τ’ ατσαλένια,
τρεμουλιάζουν τα χέρια μου
σαν πουλιά λαβωμένα!
Και το σώμα, το σώμα σου,
νευρικό κι ανδρειωμένο,
πώς το λιώνει το σώμα μου
το βαριά κουρασμένο.

Στο γιο μου..
Ω γιε μου εσύ! μοναχογιέ, που ίσαμε χτες ακόμα
μου ζέσταινες τα γόνατα με μικρό σου σώμα.
τώρα μού ανοίγεις τα φτερά και φεύγεις μακριά μου
κι αφήνεις το σπιτάκι μας κι αφήνεις τα φιλιά μου.
Τι γρήγορα μεγάλωσες! και πως να το πιστέψω
πως ήρθε κιόλας ο καιρός για να σε ξενιτέψω,
εσέ, που λίγο να στραφεί στα πίσω ο λογισμός μου,
σε βλέπω να γοργοπερνάς αδιάκοπα από μπρος μου
με το αναμμένο, απ’ το τρεχιό, γλυκό σου προσωπάκι
και το κοντούλι, ναυτικό, λινό φορεματάκι.

Και τώρ’ ακόμα, ψάχνοντας με δακρυσμένα μάτια,
της παιδικής ζωούλας σου ξεθάβω τα κομμάτια.
Και βρίσκω βόλους με χαρτιά μαζί και με βιβλία,
και βρίσκω από το χέρι σου ζωγραφισμένα πλοία,
τα πλοία που ελαχτάριζες μακριά για να σε φέρουν
στις χώρες που είναι όνειρο, στις χώρες που μαγεύουν
κάθε παιδιού τη νέα καρδιά, που όλο ποθεί και θέλει
να ιδεί, ν’ αγγίξει, να γευτεί της γης όλο το μέλι!

Την άγια θύρα της ζωής τρεμάμενη σου ανοίγω
και κρύβω τη λαχτάρα μου, και τον καημό μου πνίγω.
Μα είναι μεγάλος μου ο καημός, κι είναι πικρή η ψυχή μου…

Ω διάφανο αγριολούλουδο βγαλμένο απ’ την πνοή μου,
μονάχα εσύ, φωτίζοντας βαθιά τη σκοτεινιά μου,
το νεκρωμένο εξύπναγες παλμό μες στην καρδιά μου.
Τώρα σε χάνω, αμίλητη, αδάκρυτη και μόνη,
βλέπω τη νύχτα να ’ρχεται βαριά και να με ζώνει…
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ΜΥΡΤΙΩΤΙΣΣΑ (1885 -1968). Η Μυρτιώτισσα (λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Θεώνης Δρακοπούλου) γεννήθηκε στο προάστιο της Κωνσταντινούπολης Μπεμπέκι. Ο πατέρας της ήταν διπλωμάτης και έξι χρόνια μετά τη γέννηση της Θεώνης διορίστηκε γενικός πρόξενος της Ελλάδας στην τουρκοκρατούμενη τότε Κρήτη, όπου μετακόμισε μαζί με την οικογένειά του. Μετά από παραμονή δυο χρόνων στο νησί εγκαταστάθηκαν οριστικά στην Αθήνα, όπου η Θεώνη φοίτησε στη Σχολή Χιλλ της Πλάκας. Από μαθητική ηλικία είχε κλίση προς την ποίηση και το θέατρο. Πήρε μέρος σε ερασιτεχνικές παραστάσεις αρχαίου δράματος και συνεργάστηκε με τη Νέα Σκηνή του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου. Μετά από σύντομη διακοπή της ενασχόλησής της με το θέατρο, λόγω αντίδρασης της οικογένειάς της, συνέχισε τις δραματικές σπουδές της στο Παρίσι (Κρατική Δραματική Σχολή), όπου εγκαταστάθηκε μετά το γάμο της με το Σπύρο Παππά, με τον οποίο απέκτησε ένα γιο το Γιώργο, ο οποίος σταδιοδρόμησε στο ελληνικό θέατρο. Στην Ελλάδα επέστρεψε μετά από μερικά χρόνια μετά το τέλος του βραχύβιου γάμου της και εργάστηκε ως καθηγήτρια απαγγελίας στο Ωδείο Αθηνών.
 Καθοριστική για την ποιητική της έκφραση στάθηκε η γνωριμία και ο έρωτάς της με τον ποιητή Λορέντζο Μαβίλη. Μετά τον δραματικό θάνατο του τελευταίου στη μάχη του Δρίσκου το 1912 η Μυρτιώτισσα στράφηκε στην παλιά της αγάπη για να εκφράσει τον πόνο της. Το 1919 κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο Τραγούδια. Σημαντική για τη ζωή της στάθηκε επίσης η βαθιά φιλία που τη συνέδεε με τον Κωστή Παλαμά, οποίος στάθηκε καθοδηγητής της. Τιμήθηκε με κρατικά βραβεία ποίησης (το 1932 για τα Δώρα της αγάπης και το 1939 για τις Κραυγές). Μετά τον πρόωρο χαμό του γιου της εξέδωσε το βιβλίο Ο Γιώργος Παππάς στα παιδικά του χρόνια (1962).
 Πέθανε στην Αθήνα. Η ποίηση της Μυρτιώτισσας κυριαρχείται από έντονο λυρισμό, ενώ συχνά θέματά της είναι η φύση και το δίπτυχο έρωτας-θάνατος
 (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).


   Στίχοι: Μυρτιώτισσα  ( Ποίηση )..
                                                                                               ΕΡΩΤΑΣ ΤΑΧΑ -
Μουσική - ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΤΟΝΙΟΣ .
Ερμηνεία : Μαρία Σουλτάτου...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                               Σ'αγαπώ - Μυρτιώτισσα  - Ο Μεγάλος Ερωτικός - Μάνος Χατζιδάκις...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' Οι τελευταίοι''...Τάσος Λεβαδίτης.


«Στέφανος»

Από την ποιητική συλλογή  του Τάσου Λειβαδίτη
"Οι τελευταίοι"
(1966).


Ετούτη τη φορά, καθώς η μάχη θα καθόριζε για πάντα
τη ζωή μας, προσπαθήσαμε να τα προβλέψουμε όλα-
στρατηγική και ταχτική, τις εφεδρείες, τις πιθανές κινή-
σεις του εχθρού,
τη διαμόρφωση του εδάφους, ακόμα και τις καιρικές
 συνθήκες,
όλα προσεκτικά μελετημένα και, σχεδόν, ευνοϊκά.
Κι όμως
ηττηθήκαμε! Τι έφταιξε; Τι μας διέφυγε; Πού ήταν το λά-
θος;

Προσβολές που κάναμε τάχα πως δεν τις καταλάβαμε
μεγάλες αποφάσεις τη νύχτα, που τις έθαψε σε λίγο ο
ύπνος, ένας τυφλός εγωισμός
όταν χρειάζονταν λίγη κατανόηση ή μια ηλίθια συγχώρεση
όταν έπρεπε να τους πιάσεις απ' τον λαιμό. Μεγάλα λόγια
που φωνάξαμε στους δρόμους
μικρές αλήθειες που αποσιωπήσαμε στον εαυτό μας-
χιλιάδες ήττες μέσα μας, αναίμαχτες, αόριστες, ασήμαντες,
σαν ένα κοπάδι ποντίκια που ροκανίζουν χρόνια στο υπό-
γειο
γκρεμίζοντας, άξαφνα, την πρόσοψη ενός σπιτιού
που μέχρι χτες υψώνονταν γεμάτο δύναμη και φώτα και
όνειρα και χορούς-
κι ανεξόφλητα χρέη.
Τάσος Λειβαδίτης
 (1922-1988)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Τάσος Λειβαδίτης, από τη συλλογή Οι Τελευταίοι (απόσπασμα)
  μιλάει ο Στέφανος:


 Αλήθεια, αν μπει κανείς, ξαφνικά, στο δωμάτιο θα μας
περάσει για θεατρίνους- η Κλυταιμνήστρα, ο Πυλάδης..
Εξάλλου μια σειρά από μάσκες κρέμονται στον τοίχο,που τις χρησιμοποιήσαμε μάσκες  άλλοτε για ν' αρέσουμε ή να ωφεληθούμε
κι άλλοτε μονάχα από συνήθεια ή σαν την αυτόματη κίνηση
που κάνει κανείς
για να σωθείς από΄ να κίνδυνο-η μάσκα του ανδρείου,
του κυνικού, του αλαζόνα ή του σεμνού…

Όμως οι μάσκες κάποτε θα τελειώσουν, σαν τα τραγούδια
και τις γιορτές,
και τότε θα φανεί αυτό το ανύπαρχτο πρόσωπο που υπήρ-
ξαμε…

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Οι τελευταίοι Τάσος Λειβαδίτης.... ( απόσπασμα )
















 «Τώρα τι απόμεινε απ’ τον έρωτα; Δίπλα σου ζει μια ξένη,
που δε σε γνώρισε
κι ούτε τη γνώρισες ποτέ σου. Τα μαλλιά της γεράσανε
και πάνω στα ωχρά της χείλη
σαπίζουν αρχαία μακρόσυρτα φιλιά και παλιά ανοιξιάτικα
λόγια.
Ανάμεσά σας, σα μια μεγάλη ξενιτιά, έστεκε ο ανίκητος
χρόνος.»



,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ΤΑΣΟς ΛΕΙΒΑΔΙΤΗς

Ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά ποιητών. Έζησε διώξεις, φυλακίσεις και εξορίες για τις πολιτικές του ιδέες. Γνώρισε την απογοήτευση και βασανίστηκε από την ήττα των ιδεών του, αλλά δεν έχασε ποτέ την ανθρωπιστική ματιά και την τρυφερότητά του. Βαθύτατα ρομαντικός, νεορομαντικός, θα έλεγα, εμπλουτίζει την ποίησή του με στοιχεία του υπερρεαλισμού και του παραλόγου. Συνδυάζει το φανταστικό με το ρεαλισμό, δημιουργώντας μία μαγική ποιητική πραγματικότητα. 

Ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της αριστεράς με συνέπεια να εξοριστεί από το 1945 έως το 1951.
Με τη λήξη των Δεκεμβριανών συλλαμβάνεται και φυλακίζεται...
Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας αφήνεται ελεύθερος...
Τον Ιούνιο του 1948 συλλαμβάνεται και εξορίζεται στη Μακρόνησο.
Δεν υπογράφει τη δήλωση μετανοίας μεταφέρεται στις φυλακές του Α'ι' Στράτη κι από κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα όπου και αφήνεται ελεύθερος.

Το <<Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου >> θεωρήθηκε κήρυγμα ανατρεπτικό και κατασχέθηκε...
Το 1955 δικάζεται στο Πενταμελές Εφετείο για το συγκεκριμένο έργο.
Θα συγκινήσει όχι μόνο το ακροατήριο ,αλλά και τους δικαστές.που τελικά θα τον αθωώσουν πανηγυρικά.

<< Γι αυτό σου λέω.
Μην κοιμάσαι : είναι επικίνδυνο
Μην ξυπνάς  :Θα το μετανιώσεις.>>

Τάσος Λειβαδίτης.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,




                         Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου- Τάσος Λειβαδίτης - Ποίηση
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

22 Νοεμβρίου 2015

«Εκατό Ερωτικά Σονέτα» Πάμπλο Νερούδα...


Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτα σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.
Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πως, από που και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια :
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο,
παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σα δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια. 

(από τα «Εκατό Ερωτικά Σονέτα»)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


                                                        Πάμπλο Νερούντα σονέτο 17  
  

Tο 17ο ερωτικό σονέτο του Πάμπλο Νερούδα

Δε σ' αγαπώ σαν νάσουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαϊτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μεσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ'τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.

Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντάς πως από που και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' αλλον τρόπο,

παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νοιώθω σα δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.  
    
     
Ο Πάμπλο Νερούδα ήταν εραστής και στη ζωή του και στην ποίηση του.  Τα σονέτα του ποιητή έχουν έναν και μόνο αποδέκτη, την Ματίλντε. Για εκείνη γράφτηκαν, εκείνη γέννησε τα συναισθήματα του καλλιτέχνη, εκείνοι με τον έρωτας τους τα δημιούργησαν. Οι αναγνώστες είναι θεατές  ενός έρωτα αντάξιου της έννοιας, του νοήματος και της πραγματικής αξίας του βαρύνει τη λέξη. 



«Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ό,τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου δεν με ενδιαφέρει. Όσον αφορά την ποίηση, στην πραγματικότητα καταλαβαίνω πολύ λίγα πράγματα. Γι' αυτό συνεχίζω με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Ίσως απ' αυτά τα φυτά, τη μοναξιά, τη σκληρή ζωή, βγαίνουν οι μυστικές, αληθινά βαθιές "Ποιητικές Πραμάτειες" που κανείς δεν μπορεί να διαβάσει, γιατί κανείς δεν τις έγραψε. Η ποίηση διδάσκεται βήμα βήμα ανάμεσα στα πράγματα και στις υπάρξεις, χωρίς να τα χωρίσουμε, αλλά ενώνοντάς τα με την ανιδιοτελή απλωσιά της αγάπης.» Π.Ν.

 Ο Πάμπλο Νερούδα, φιλολογικό ψευδώνυμο του Νεφταλί Ρικάρδο Ρέγιες Μπασοάλτο
(12 Ιουλίου 1904-23 Σεπτεμβρίου 1973) γεννήθηκε στην πόλη Παράλ της Χιλής.
 Η μητέρα του πέθανε από φυματίωση ένα μήνα μετά τη γέννησή του κι έτσι ο πατέρας του, Χοσέ, σιδηροδρομικός υπάλληλος, μετακόμισε στην πόλη Τεμούκο, όπου ξαναπαντρεύτηκε.
Ήταν Χιλιανός συγγραφέας και ποιητής. Θεωρείται ο σημαντικότερος ποιητής του 20ού αιώνα στη Λατινική Αμερική.
Ξεκίνησε να γράφει ποίηση σε ηλικία 10 ετών, αλλά ο πατέρας του τον αποθάρρυνε κι έτσι άρχισε να υπογράφει τα έργα του το 1946 με το ψευδώνυμο Πάμπλο Νερούντα, υιοθετώντας το επώνυμο του γνωστού Τσέχου συγγραφέα και ποιητή Γιαν Νερούντα. Το μικρό του όνομα εικάζεται ότι το πήρε από το Γάλλο ποιητή Πωλ Βερλαίν.
Του απονεμήθηκε το 1971 το Νόμπελ Λογοτεχνίας, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις λόγω της πολιτικής του δραστηριότητας.
 Πηγή : Βικιπαίδεια.

 O χιλιανός ποιητής Πάμπλο Νερούδα έγραψε κάποτε πως η αγάπη είναι σύντομη, ωστόσο διαρκεί πολύ. Εξερευνώντας τα μέρη που αγάπησε και τα σπίτια που έζησε, αποδεικνύεται ότι τα λόγια αυτά δεν ήταν σκόρπιες λέξεις σε μία κόλλα χαρτί. Ο Νερούδα δεν ξέχασε ποτέ τους φίλους του. Όταν οι αγαπημένοι του άνθρωποι έφυγαν από τη ζωή, σκάλισε στα σπίτια του τα ονόματα τους, σαν να ήθελε να συνεχίσει να κουβεντιάζει μαζί τους, να πίνει ένα ποτό με τη συντροφιά τους, να αισθάνεται γύρω του την παρουσία τους. Περισσότερα από 40 χρόνια μετά το θάνατό του, τα ονόματα είναι ακόμα εκεί (17 στο σύνολο), και μπορεί κανείς να φανταστεί τις συνομιλίες που θα έκανε μαζί τους για την ποίηση, την αγάπη, τα ταξίδια... Πριν από το θάνατό του το 1973 σε ηλικία 69 ετών, ο Νερούδα είχε ήδη γοητεύσει για τα καλά την ανθρωπότητα με το λυρισμό των στίχων του και τον αγώνα του ενάντια στην αδικία και την εκμετάλλευση. Η εργασία του είχε αποτιμηθεί ως μια τεράστια εσωτερική "δεξαμενή", η οποία κατάφερε να δώσει ξανά στη ζωή της Νότιας Αμερικής πεπρωμένο και όνειρα. 

Με το ψευδώνυμο αυτό και με αυτές τις αντιλήψεις ο Νερούδα κατάφερε να γίνει ένας μεγάλος ποιητής από τον έρωτα ως την πολιτική και παρά τα εμπόδια που συνάντησε. Ένα νόμπελ λογοτεχνίας και μία πλούσια πολιτική δραστηριότητα τον χαρακτηρίζουν ως προσωπικότητα. Η γραφή του, παράξενα ρυθμική, κρύβει την πραγματική του διάθεση για ζωή, για ένταση. 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,