31 Ιανουαρίου 2016

Ήθελες πάντα να σου κελαηδώ χαρούμενα...

Ήθελες πάντα να σου κελαηδώ χαρούμενα...και στη φωλιά σου γύρω να πετάω..να φτερουγίζω..
Μα εγώ πουλί συνηθισμένο και δεν ήμουνα...ούτε κι ολημερίς εκελαηδούσα...
Γιατί τ' αηδόνια μάτια μου...πολύ πρωί και με το χάραμα και δίπλα σε ομορφιές ανείπωτες και σε ρυάκια κελαηδάνε....και μόνο στη φωλιά που είναι το ταίρι τους στήνουν καρτέρι από νωρίς.. και μελωδίες μοναδικές....στον αέρα τους σκορπάνε.....

Δεν τραγουδάω εγώ σε ξένους τόπους και λημέρια δεν αράζω....πάντα εκεί στη μυρωδιά και κάτω από τον  ίσκιο σου λουφάζω.....και ένα τραγούδι γνώριμο ...μελωδικό....κι αλλιώτικο αρχινώ....κι έρχονται και μαγεύονται απ' τις φωλιές τ' αηδόνια...
Τις συγχορδίες αρχινούν...όλα μαζί σαν ένας μαέστρος υψηλός αυτά να κατευθύνει ..και ορχήστρα μοιάζει του Έρωτα...σκοπό μοναδικό ...που στους αιθέρες γύρω τους σκορπούν....

Γράφουν και καταγράφουνε τους γήινους τους έρωτες...με έναν τρόπο θε'ι'κό και Μυθικό...τ' ανθρώπινα να μην μπορούν ..να μην τολμούν ποτέ και να τους φθείρουν...γιατί ψυχή μου οι έρωτες οι γήινοι...στο χρόνο δεν αντέχουν...και πρέπει με τα χέρια σου ψηλά να τους σηκώνεις....
κι εσύ καθημερνά και να τους σιγοτραγουδείς κι απ' το ποτήρι τους το δροσερό να πίνεις.....

Σοφία Θεοδοσιάδη.. 
..................................................................................................................................................................


 



 Τὸ ἀηδόνι και το γεράκι  

Διονύσιος Σολωμός

«Ἄκουσε, γεράκι, τὸ καημένο τ' ἀηδόνι. Ἡ ζωή μου εἶναι στὴν ἐξουσία σου, ὅπως καὶ τὸ πέταγμά μας αὐτὸ μέσα στὰ σύννεφα, ὅπου δὲν εἶχα φτάσει ποτέ. Ἀλλὰ ἄκουσέ με: Ἀπὸ τὶς μυστικὲς πηγὲς τῆς φύσης ἐρχόταν μιὰ ἤπια πνοὴ καὶ συναντοῦσε μιὰν ἄλλη, ἐξίσου ἤπια, μέσα στὸ στῆθος μου. Αὐτὴ ἡ πνοὴ γινόταν τραγούδι, ὅπως καὶ τὸ φύλλωμα τοῦ δέντρου ποὺ μὲ φιλοξενοῦσε, ὅπως τὰ ἄστρα ποὺ ἔλαμπαν ψηλά. Ἡ ὀμορφιὰ τῶν πραγμάτων ποὺ ἦταν γύρω μου μὲ συγκινοῦσε καὶ μεταβαλλόταν σὲ μουσική. Εἶδα κι ἐσένα νὰ ἔρχεσαι καταπάνω μου, καὶ ὁ φόβος μου νικήθηκε ἀπὸ τὸ θαῦμα τῆς γρήγορης καὶ μεγαλόπρεπης πτήσης σου, ποὺ τὴ θαύμαζα σὰν δῶρο τῶν θεῶν. Ἀλλὰ τὴ στιγμὴ ἐκείνη, ἀπὸ ἀπροσμέτρητο βάθος, ἑτοιμάζονταν ν' ἀναβρύσουν ἀπὸ μένα τραγούδια θλίψης γιὰ ἕνα ρόδο ποὺ τὸ μάδησε ὁ ἀέρας. Τὰ ἄρχιζα, τὰ τραγούδια αὐτά, ἐγὼ πού, ὅταν ξεσποῦσε ὁ κεραυνός, ἔνιωθα νὰ μοῦ τρέμει τὸ στῆθος, καθὼς ἤμουν μαζεμένο μέσα στὸ νέο φύλλωμα. Ἄφησέ με νὰ ζήσω μιὰ στιγμὴ μόνο, ὅσο γιὰ νὰ βγάλω στὸν αἰθέρα καὶ γιὰ τὸ αὐτί σου τὸ θησαυρὸ ποὺ αἰσθάνομαι μέσα μου. Μὴ σκοτώσεις αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γεννηθεῖ!».

Καθὼς τὸ ἀηδόνι μιλοῦσε, τὸ γεράκι χαλάρωνε τὸ ἁρπακτικὸ νύχι του, καὶ μὲ τὸ ἄλλο ἔκανε φιλικὸ νεΰμα στὸ ἀηδόνι, ποὺ ὅμως τὴ στιγμὴ ἐκείνη ξεψύχησε. 


ΠΗΓΗ :  ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ
 Ἀπὸ τὸ Ποιήματα καὶ Πεζά ..
..........................................................................................................................................................

30 Ιανουαρίου 2016

Νύχτα μέσα στα μάτια σου -











Ξάφνου μέσα στο σκοτάδι άναψε ένα φως
χερουβείμ, σεραφείμ σ’ έφεραν στη Γη
το φεγγάρι αρμενίζει στων ματιών σου την πηγή

Νύχτα μέσα στα μάτια σου
νύχτα και στην καρδιά σου
ο έρωτας κοιμήθηκε μέσα στην αγκαλιά σου

Καταπράσινα τα φύλλα τώρα σε φιλούν
χερουβείμ, σεραφείμ γλυκοτραγουδούν
είσαι ο πόνος ο μεγάλος, τύραννός μου και καημός

Στίχοι:  
Γιάννης Θεοδωράκης
Μουσική:  
Μίκης Θεοδωράκης
 Ερμηνεία :Μαργαρίτα Ζορμπαλά.






............. 




29 Ιανουαρίου 2016

Οι Τρεις Ιεράρχες και η Συμβολή τους στην Παιδεία...









 Ο Νομπελίστας μας ποιητής Γ. Σεφέρης έλεγε: “Τα γράμματα είναι από τις πιο ευγενικές ασκήσεις κι από τους πιο υψηλούς πόθους του ανθρώπου. Η παιδεία είναι ο κυβερνήτης του βίου. Κι επειδή οι αρχές αυτές είναι αληθινές, πρέπει να μην ξεχνούμε πως υπάρχει μια καλή παιδεία εκείνη που ελευθερώνει και βοηθά τον άνθρωπο να ολοκληρωθεί σύμφωνα με τον εαυτό του και μια κακή παιδεία εκείνη που διαστρέφει και αποστεγνώνει και είναι μια βιομηχανία που παράγει τους ψευτομορφωμένους και τους νεόπλουτους της μάθησης, που έχουν την ίδια κίβδηλη ευγένεια με τους νεόπλουτους του χρήματος”.
 ..................................................................................................................................................................

Την τιμητική τους έχουν σήμερα 30 Ιανουαρίου οι Τρεις Ιεράρχες προστάτες των Γραμμάτων.

 Με την ονομασία Τρεις Ιεράρχες αναφέρονται τρεις επιφανείς άγιοι και θεολόγοι της ορθόδοξης χριστιανικής θρησκείας, προστάτες των γραμμάτων και των μαθητών, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Βασίλειος ο Μέγας και ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός ή Θεολόγος.

 Ασυμβίβαστοι οι Τρεις Ιεράρχες δεν δίστασαν να συγκρουστούν με την τότε εξουσία προκειμένου να υπερασπιστούν την δικαιοσύνη ή την ορθόδοξη πίστη. Δεν δίστασε ο Μεγ. Βασίλειος να αρνηθεί την φιλία του αιρετικού αυτοκράτορα Ουάλη, λέγοντας του “Την βασιλέως φιλίαν μέγα μεν ηγούμαι μετ’ ευσέβειας, άνευ δε ταύτης, ολεθρίαν αποκαλώ”. Δεν ανέχεται να εγκαταλείψει ούτε “ιώτα εν” των θείων δογμάτων και ασπάζεται και τον θάνατο αν παραστεί ανάγκη.

 Παραιτήθηκε ο Άγιος Γρηγόριος από τον θρόνο της Κων/πόλεως όταν διαπίστωσε αιρετικές κακοδοξίες.
Χτυπά αλύπητα ο Χρυσόστομος, την ανηθικότητα της αυτοκράτειρας Ευδοξίας. “Ο Θεός” της γράφει “σου έδωσε το βασιλικό σκήπτρο για να απονέμεις παντού την δικαιοσύνη. Χώμα και στάχτη, χόρτο και σκόνη, σκιά και καπνός και όνειρο είναι ο άνθρωπος, ακόμα κι αν είναι ισχυρός άρχοντας. Δώσε τέλος στον πόνο και στη δυστυχία των απελπισμένων. Μήπως θα κατέβουν μαζί σου στον τάφο τα σταφύλια των κλημάτων, τα χρήματα και η δόξα της εξουσίας;”.

 Εξορίστηκε ο Άγιος, πέθανε από τις κακουχίες μακριά στα βάθη της Μ. Ασίας, έδωσε όμως παράδειγμα αιώνιο στους εκκλησιαστικούς ηγέτες, κυρίως στους σημερινούς που ορισμένοι κυκλοφορούν σαν Πέρσες σατράπες, μια άλλη μορφή εξουσίας, ανίκανη να συλλάβει το μήνυμα του Ευαγγελίου που τονίζει πως όποιος θέλει να είναι πρώτος, έσται υμών διάκονος, πρέπει να είναι υπηρέτης όλων.

ΠΗΓΗ : Βικιπαίδεια

..............................................................................................................................................................

 Σήμερα θα με ρωτήσετε τι γίνεται με την Παιδεία ...

Χρόνια προσπαθώντας...δάσκαλοι φωτισμένοι.. προσπάθησαν και προσπαθούν, να πλησιάσουν την ψυχή του παιδιού...κι άλλοι πολλοί ακολούθησαν και ακολουθούν  στυγνά το πρόγραμμα του Υπουργείου που κράταγαν στα χέρια τους....εστιάζοντας στον εγκέφαλο και μόνο του παιδιού...
Κανένας δεν αμφισβητεί τη δύναμη και τα επιτεύγματα της τεχνολογίας....
Αναρωτηθήκαμε όμως ποτέ...πόσο σκλήρυναν την καρδιά μας..πόσο μας απομάκρυναν από τον πραγματικό στόχο του ανθρώπινου Γένους ?

 “Παιδεία εστί ου την υδρία πληρώσαι,αλλά ανάψαι αυτήν ”  έλεγε ο Πλάτωνας.

 Γεμίζουμε το κεφάλι του παιδιού με γνώσεις και αφήνουμε σβησμένη την ψυχή του.
Υπήρχαν και υπάρχουν στον κόσμο και στον τόπο μας.. τόσοι εγγράμματοι  άνθρωποι και συγχρόνως  τέτοια φτώχεια πνευματική.
 Έχουμε μια παιδεία που εστιάζει κυρίως στις ανάγκες της τροφοδοσίας των επιχειρήσεων και της βιομηχανίας. Γεμίσαμε διπλωματούχους και εξαφανίστηκαν οι πνευματικοί άνθρωποι.
Αλλά ξεχάσαμε παντελώς πως η πραγματική παιδεία προσφέρει πνευματικότητα...είναι τροφή ψυχής και νου...Κάθε πολιτισμένη και ανθρώπινη κοινωνία έχει ανάγκη όχι μόνον από ειδικούς επιστήμονες...αλλά και από φωτισμένα μυαλά και αληθινούς χαραχτήρες...

Σοφία Θεοδοσιάδη - Εκπαιδευτικός.
....................................................................................................................................................................

Φύσηξαν ''Βοριάδες ''δυνατοί...



Φυσούν Βοριάδες δυνατοί στα υπήνεμα του κόσμου τα λιμάνια..Φυσούν Βοριάδες δυνατοί και φτάνουνε στις κάμαρες αντρών και γυναικών στις φτωχογειτονιές του Νότου...
Παρόλο που εχάσαμε πολλά...παρόλο που αδύνατον να μοιάζει..να φαντάζει .. τη μανία τ' αγέρα να αντέξουμε...παρόλο που  φαίνεται απίστευτο.. αυτόν τον δρόμο να τον ακολουθήσουμε και τα βουνά που υψώνονται μπροστά μας να ανεβούμε...μια δύναμη από μέσα.. μας μιλά....μας ενθαρρύνει....
Ίσως δεν φταίμε εμείς απόλυτα...που ελυγίσαμε και γονατίσαμε...στα εμπόδια της ''σκυταλοδρομίας'' που κληθήκαμε μες στη ζωή να υπερβούμε... 
Στα παραμύθια που μας διάβαζαν από μικρούς...πάντα τους δράκους και τους Κύκλωπες τους ετυφλώναμε και τους νικούσαμε στο τέλος....
Μας δίδαξαν το ευχάριστο...και τον πόνο τον αληθινό... κρυφό στα παραμύθια τον κρατούσαν....
Κάπως έτσι σάμπως δεν ξεκινά  ο δρόμος των δακρύων......
μπροστά στην αποκάλυψη ...της δύναμης των ισχυρών ...των αφεντάδων των ζωών ...που διαφεντεύουν και να κλέψουν ...να κλαδέψουν προσπαθούν...όνειρα και ελπίδες....?
Έτσι δεν ξεκινά...ο δρόμος των δακρύων... ανυποψίαστα και απλά και απρόσμενα , φέρνοντάς μας σε επαφή... με κείνο που πονάει?
 Κι  έτσι αναπάντεχα ένα πρωινό... μπαίνει κανείς σ΄αυτό το μονοπάτι...
Ζωή είναι αυτή...απρόβλεπτη...πλήθυνε του κόσμου η ανημπόρια...η απαξίωση και η κακομοιριά...της σκέψης η κακομοιριά πρωτίστως και ανελλειπώς.....
Φύσηξαν βοριάδες δυνατοί...μα ψάξε ...βρες ''κλαδί'' για να πιαστείς...πριν μες στο ''πέλαγος '''χαθείς...κι ένα  λιμάνι απάγκιο  δεν θα βρίσκεις....να αράξεις ..
Είναι το ζητούμενο της ίδιας της ζωής...το χρώμα των δακρύων σου...από πένθιμο και μωβ...σε δάκρυα χαράς να μετατρέπεις....και χρώματα ιριδίζοντα... πάντα να τους προσθέτεις ...να τους δίνεις....

Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..................................................................................................................................................................... 

28 Ιανουαρίου 2016

Δράκοι και Άνθρωποι....

Κάποτε δράκοι και άνθρωποι αποτελούσαν ένα είδος. Ζούσαν μαζί και μοιράζονταν την ίδια αρχέγονη σοφία. Όμως οι δρόμοι τους χωρίστηκαν: οι άνθρωποι επέλεξαν να χτίζουν, να δημιουργούν, να αποκτούν αγαθά. Οι δράκοι πάλι διάλεξαν τον αέρα και την ελευθερία που μπορούν να προσφέρουν οι ανοιχτοί ορίζοντες. Οι άνθρωποι επέλεξαν να μαθαίνουν, αλλά οι δράκοι απλώς γνώριζαν. Με τον καιρό, οι άνθρωποι ξέχασαν την αρχαία κοινή γλώσσα και χάνοντάς την, γεννήθηκε ο φόβος – ο φόβος του διαφορετικού, αλλά και ο φόβος για αυτά τα όντα του αέρα, που δεσμεύονται αποκλειστικά στο εξής ένα: την ελευθερία τους. Κάποιοι άρχισαν να σκοτώνουν τους δράκους («αυτό που δεν καταλαβαίνω, δεν χρειάζεται και να υπάρχει»… θα σκέφτηκαν). Οι αιώνες πέρασαν και οι δράκοι εξαφανίστηκαν τόσο από αυτή τη Γη, όσο και από τις μνήμες μας. Ή έτσι μας τα λέει στις ιστορίες της η Ursula LeGuin…
................................................................................................................................................................

27 Ιανουαρίου 2016

Ένα παιδί γράφει στο Θεό.....




Μ’ ένα ξύλινο σπαθάκι και δυο ψεύτικα μουστάκια
παίρνω φόρα και στη μάχη τους στρατιώτες μου οδηγώ.
Τους στρατιώτες... μια ντουζίνα μολυβένια στρατιωτάκια.
Κι έτσι τώρα παριστάνω το μεγάλο στρατηγό!
Άναψε μεγάλη μάχη! Με το ξύλινο σπαθάκι
πάνω κάτω στην αυλή μας. Τι κακό, τι ταραχή!
Όμως, την επίθεσή μου τη διακόπτω για λιγάκι,
γιατί μέσα μου είναι κάτι... κατιτί σαν προσευχή.
Όλοι οι στρατηγοί του κόσμου, δώσε, Θεέ μου, να ’χουν τώρα
τα μουστάκια τους σκιτσάρει μ’ ένα καρβουνάκι, και
το σπαθί τους που τραβάνε στη μεγάλη τους τη φόρα,
δώσε, Θεέ μου, να ’ναι μόνο από αθώο κοντραπλακέ.
Δώσε ακόμη να μην έχουν στο μυαλό τους άλλη έγνοια,
τα κουμπιά τους να γυαλίζουν της μεγάλης τους στολής
και να οδηγούν στη μάχη στρατιωτάκια μολυβένια
μέσ’ από τ’ άσπρα και τα μαύρα τα πλακάκια της αυλής.
Αντώνης Σαμαράκης, «Ένα παιδί γράφει στο Θεό»,
από το βιβλίο Έχω δικαίωμα: ένα ποίημα και δέκα ιστορίες για παιδιά..

...................................................................................................................................................................


Ένα υπέροχο πραγματικά βιβλίο...για μικρά και '''μεγάλα''' παιδιά...
Ένα πολύτιμο σε σκέψεις ανάγνωσμα...που  είναι απαραίτητο για ανθρώπους που θέλουν να δημιουργούν παιδιά - πολίτες...αληθινούς ανθρώπους...
10 πρωτότυπα διηγήματα με εικόνες που θ'αγαπηθούν απ'όλα τα παιδιά από 12 χρονών και απ'όλους εκείνους που αισθάνονται παιδιά. Ευγενική προσφορά των συγραφέων και των εικονογράφων τους στην UNICEF Ο πρόλογος, είναι το ποίημα του Αντώνη Σαμαράκη. "'Ενα παιδί γράφει στο Θεό".
Το εξώφυλλο είναι δημιουργία του Δημήτρη Μυταρά, προσφορά στην UNICEF.  

Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα...είναι δοκιμασμένο και μαγεύει τα παιδιά...και όσους αισθάνονται παιδιά....

Η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός..
.......................................................................................................................................................................

Πηγή αυτή ζωής.. η αγάπη....

Ίσως και να είχαν δίκιο
που έβαλαν την '''αγάπη''' στα βιβλία.
Ίσως επειδή, δεν θα μπορούσε να ζει πουθενά αλλού...
Wiliam Fauhner 
...............................
Είναι αιώνες τώρα ...από γεννήσεως τ' ανθρώπου το ζητούμενο....η μαγική ...η ανεξήγητη πολλές φορές.. πηγή αυτή ζωής.. η αγάπη....
Στιχάκια γράφτηκαν εκατομμύρια ...ξοδεύτηκε γι αυτήν πολλή μελάνι...
Αγάπες που χαραχτηρίστηκαν περαστικές...αγάπες που ονομάσθηκαν μικρές...κι άλλες πολύ μεγάλες....δοκιμασμένες όλες αυτές..στου χρόνου το σκοινί επάνω τεντωμένες...
Ανάλυση ένας μοναχός ...για όλους.. και εξήγηση εγωιστική...κανένας δεν είναι ''ικανός'''να δώσει...με αποφθέγματα ...δίστυχα και στιχάκια της στιγμής...την αγάπη του καθένα μας να ερμηνεύσει...
Αγάπες μύριες ...διαφορετικές...εκατομμύρια αγάπες...όσες και οι ανθρώποι εδώ πάνω στη Γη...
Αγάπες σύμφωνες με την ιδιοσυγκρασία του καθενός...το χαραχτήρα και τις αντοχές του...
Πηγάζει από μέσα μας σε μια στιγμή...και καταγράφεται στου χρόνου το κιτάπι...
Μα πάντα είναι αγάπες...
Πηγάζει απ' την ανάγκη μέσα μας βαθιά...  της εσωτερικής μας μοναξιάς...συνέταιρο γυρεύει...
Μα πως αλλιώς θα επιβίωνε...σαν έννοια...σαν κορωνίδα στο κατασκεύασμα του ανθρώπινου του γένους...παρά μονάχα στα βιβλία...
Πως να αντέξει και αυτή σε μια καθημερινότητα σκληρή και ανελέητη στιγμές- στιγμές...απ' των ανθρώπων τα εγωιστικά καμώματα...και τα προσωπικά τα θέλω...
Πως να επιβιώσει μερικές φορές...όταν δική του αγάπη μόνο χρήζεται και να μοιράζεται δεν την αντέχει...
Μα όσο κι αν θέλεις και να προσπαθείς στη Γη αώνια και ανεξίτηλη και μεγάλη εσύ την αγάπη σου να την χαραχτηρίσεις...ίσως να είναι μάταιος ο κόπος σου...την ώρα που τη ζεις...αυτό να το πετύχεις....έχεις σκληρά να ανταγωνιστείς...της καθημερινότητας τη φθορά....και να την ονειρευτείς και να την καταγράψεις πιο νηφάλια μπορείς....σε μιας σελίδας τις γραμμές...εκεί στο χρόνο για να μένει...
Είναι η απόσταση από τα γεγονότα τα τρανταχτά και τα δυναμικά....και ένα τέτοιο είναι και η αγάπη....είναι η σκέψη που θα ανακαλέσεις και τα γεγονότα θα αξιολογήσεις...θα καταγράψεις και θα επεξεργαστείς...αν θες μεγάλη ή μικρή να την χαραχτηρίσεις...
Προσωπική σου υπόθεση η καταγραφή...και σεβαστή μονάχα η δική σου γνώμη....

Μα πάντα εκεί μες στις κιτρινισμένες απ' το χρόνο του ημερολογίου σελίδες...αν έχεις τη δύναμη να καταγράψεις...να καταθέσεις και να επεξεργαστείς...την αγάπη σου που νόμισες '''μεγάλη'''πάντα το άρωμα στο άνοιγμα του βιβλίου σου...των λουλουδιών που σου προσέφερε η αγάπη αυτή...θα διαχέεται... θα σε ποτίζει....γιατί μονάχα αυτές ...για μια στιγμή μέσα στο χρόνο ανθούν...σαν σπάνιο λουλούδι ...δυσεύρετο ...και εξωτικό.......

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
................................................................................................................................................................... 
 Natassa Mpofiliou - Megales agapes
 Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος 
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης


 Να μπορούσα ν’ αλλάξω του κόσμου
τις καινούριες μεγάλες αγάπες που περνάνε
Να μπορούσα με μια και καλή
να τις κάνω πολύ πιο πολύ να κρατάνε
Να μπορούσα ν’ αλλάξω κι εκείνο
που με πιάνει μια λύσσα να δίνω σ’ όποιον τύχει
Να μπορούσα να μη μετανιώνω
στην καρδιά όταν πρέπει να υψώνω νέα τείχη

Κι αν αγαπώ, θέλω ν’ ακούω πως μ’ αγαπάνε
κι αν αφεθώ, να `χουνε κάπου να με πάνε
Και θ’ αφεθώ, αρκεί να δω πως κάπου πάω
αρκεί αυτό αυτό σημαίνει αγαπάω

Να μπορούσα ν’ αλλάξω του κόσμου
τα θα είμαι κοντά σου για πάντα που ξεχνιούνται
Να μπορούσανε μια και καλή
όσοι φεύγουν αυτά που έχουν πει να θυμούνται.

Κι αν αγαπώ, θέλω ν’ ακούω πως μ’ αγαπάνε
κι αν αφεθώ, να `χουνε κάπου να με πάνε
Και θ’ αφεθώ, αρκεί να δω πως κάπου πάω
αρκεί αυτό αυτό σημαίνει αγαπάω

αυτό σημαίνει αγαπάω..
...................................................................................................................................................................

26 Ιανουαρίου 2016

Λαθρεπιβάτης δίχως ναύλο...η μυρωδιά του χαρτιού.....

Πόσες φορές στ' αλήθεια δεν ανάτρεξα μες στις σελίδες των βιβλίων μου..εδώ και τόσα χρόνια τώρα, από παιδί θαρρώ πως καταφύγιο ...μέσα στις λέξεις τους τις μαγικές ...που από τα παραμύθια και μέχρι τα βιβλία αργότερα τα λογοτεχνικά....τον κόσμο άπλωναν στα πόδια μου μπροστά ...κι έτρεχα να προλάβω...
Ένας Έρωτας αλλιώτικος αυτός ...που χρόνια τώρα την κολόνια του φορώ...και ποτέ δεν με προδίδει...
Δεν βρήκα όσο κι αν προσπάθησα λιμάνι υπήνεμο και ανάπαυσης...σαν των σελίδων τις εικόνες...που ο νους μου έπλασε στο αντίκρυσμα των λέξεων...που μεγάλοι και σκεπτόμενοι βαθιά...άνθρωποι του γραπτού του λόγου και της Ποίησης...μου έδωσαν τα φώτα τους...και μούμαθαν καλά τις λέξεις ...τα νοήματα εκεί να ψαχουλεύω...
Είναι μικρή η ζωή και η γραμμή της όλο και προς το τέλος οδηγεί...και πως δεν προλαβαίνεις όλα του κόσμου τα όμορφα και τις ρήσεις των σοφών να αφομοιώσεις...
Βιβλία ατέλειωτα...σοφά...έξυπνα...αλληγορικά...αδύνατον σε μια βιβλιοθήκη του κόσμου να χωρέσουν....αδύνατον όλα να ειδωθούν...κι αδύνατον ματιές σε όλα αυτά το βλέμμα σου να ρίξει...
Είναι στο χέρι σου όμως τώρα πια...με την τεχνολογία γύρω σου να απλώνεται δελεαστικά...εσύ επιλογή και έστω και αποσπασματικά...'''διαμάντια'''της λογοτεχνίας και της ποίησης να βρεις και να τραφείς βαθιά...την ψυχοσύνθεσή σου να αλλάξεις...
Πόσες φορές δεν εταξίδεψες ...δεν εμαγεύτηκες μέσα από ένα απόσπασμα κειμένου, μια σύντομη έστω περιγραφή ...μα ουσιαστική, μια τόση δα μικρούλα λεπτομέρεια ,που την ευαισθησία σου προσπάθησε να την κεντρίσει !!!!!
Είναι τυχεροί όσοι στο διάβα τους ,αληθινούς δασκάλους είχαν....
Πόσο σημαντικό αυτό να ξέρατε !
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να κάνεις ένα παιδί...κι έναν ενήλικα το βιβλίο να αγαπήσουν...σαν έναν έρωτα μαγικό ...σαν ένα ταξίδι μεσοπέλαγο...μ' αυτό να ταξιδέψουν...
 Ίσως όμως αν του υποσχεθείς, διαφυγή, συλλογισμούς, διαφορετικές οπτικές γωνίες, διέγερση, ερωτήματα να θέσει στον εαυτό του και σε  άλλα επίπεδα της πραγματικότητας να οδηγηθεί...ίσως το κατορθώσεις.....
Αδιάβαστα πολλά ακόμα παραμένουν και θα παραμένουνε...για εμέ και τον καθένα μας...στοίβες βιβλία ...επάνω εκεί... στα ράφια αραδιασμένα....
Τι θαυμάσιο ...τι ανέξοδο...τι συναρπαστικό να ανακαλύπτεις...τη σκέψη ανθρώπων γύρω σου...που τόλμησαν να εκφραστούν...τον χαραχτήρα τους ,τα φώτα τους να μεταλαμπαδεύσουν...
Ηρεμία ,γαλήνη, σωστή σκέψη και χαλιναγώγηση των αναγνωσμάτων...χωρίς συγκρίσεις με το εγώ ...χωρίς μίσος.. για το ανικανοποίητο της σκέψης μας ταξίδι...
Μπες λοιπόν μέσα σ'αυτή τη βάρκα και άνοιξε πανιά...για τόπους μαγικούς....ονειρικούς...τόπους που δεν θα προλάβεις  στα λιμάνια τους ν' αράξεις...μα το πέρασμά τους από κει...μέσα στο νου σου ...την ανησυχία σου θα μεγαλώσουν...εικόνες ανεξίτηλες θα σου χαρίσουν...τη νοσταλγία σου και τις αναμνήσεις σου με σελίδες πολύχρωμες θα τις γεμίσουν.....
Άραγε ...ποιό πλοίο ...ποιό βαπόρι ...ποιά βάρκα μπορεί να σε ξανοίξει σε πέλαγα τόσο μακρινά...όσο ένα καλό βιβλίο ?
Είναι μονάχα μια φορά στ' αληθινά...λαθρεπιβάτης δίχως ναύλο...εκεί μέσα στη μυρωδιά του χαρτιού να μην χωθείς...και τότε ταξίδια μαγικά και '''αναψυχής''' θα αναζητήσεις....
Γιατί  όπως  μας λέει..πολύ σωστά ... και μια Κινέζικη παροιμία: 
<<Ένα βιβλίο είναι ένας κήπος, που τον κουβαλάμε στην τσέπη μας. >>

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - Εκπαιδευτικός.
.................................................................................................................................................................... 










«Περιφρονείτε τα βιβλία εσείς που όλη σας η ζωή είναι βουτηγμένη μέσα στη ματαιότητα και στη φιλοδοξία, και στην αναζήτηση των ηδονών ή μέσα στην οκνηρία. Αλλά σκεφτείτε πως όλος ο γνωστός κόσμος δεν κυβερνιέται παρά μόνο με τα βιβλία, εκτός απ' τα άγρια έθνη.»
Βολτέρος
................................................................................................................................................................

25 Ιανουαρίου 2016

Κωνσταντίνος Καβάφης «Επιθυμίες»






Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τα ‘κλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά -
έτσ’ η επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν’ αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.


Κωνσταντίνος Καβάφης «Επιθυμίες» 

.........................................................................................................................................................











Τουλάχιστον με πλάνες ας γελιούμαι τώρα·
την άδεια την ζωή μου να μη νιώθω.
Και ήμουνα τόσες φορές τόσο κοντά.
Και πώς παρέλυσα, και πώς δειλίασα·
γιατί να μείνω με κλειστά τα χείλη·
και μέσα μου να κλαίει η άδεια μου ζωή,
και να μαυροφορούν οι επιθυμίες μου.
Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι
στα μάτια, και στα χείλη τα ερωτικά,
στ’ ονειρεμένο, το αγαπημένο σώμα.
Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι.


Καβάφης 



Ο τρόπος με τον οποίο ο Καβάφης παρουσιάζει τις επιθυμίες, η θέασή τους ως χαμένες ευκαιρίες, λειτουργεί όχι μόνο ως δήλωση μεταμέλειας από τη μεριά του ποιητή, αλλά και ως κάλεσμα για τον αναγνώστη να μην κάνει το ίδιο λάθος. Ο αναγνώστης οφείλει, μέσα από την πικρή εμπειρία του ποιητή, να αντιληφθεί την ιδιαίτερη σημασία που έχει η αξιοποίηση του παρόντος. Ο ποιητής είναι σαφής, ό,τι δεν το απολαύσουμε έγκαιρα, όχι μόνο δεν ξεχνιέται, αλλά παραμένει στη σκέψη μας ως ένα μόνιμο παράπονο. 
 Οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες δεν παραμένουν απλώς στη μνήμη μας με την πρώτη τους ομορφιά, αλλά στολίζονται «με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά».

.................................................................................................................................................................

Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν σκυφτοί ...


 Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν σκυφτοί
Σα να κρατούν στους ώμους τους ολάκερο το σύμπαν…
Κοιτάζουν πάντα χαμηλά, τον ήλιο δεν τον βλέπουν
Πώς να τον δούνε μάτια μου;
Πώς να τον δεις τον ήλιο αν δε σηκώνεις το κεφάλι σου ψηλά ...

Γι'αυτό δεν είναι εύκολο να δεις το πρόσωπό τους...
Κανέναν δεν κοιτάζουνε
Κι αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν, αόρατοι πως νιώθουν
Γι'αυτό κι εκείνοι δεν κοιτούν
Βλέπεις, θαρρούνε μάτια μου πως κι οι άλλοι δεν τους βλέπουν
Όμως ποτέ τους δε μιλούν…

Μα αν καταφέρεις και τους δεις και τους κοιτάξεις πιο καλά
Τότε θα δεις τι κουβαλούν βαθιά μεσ'την ψυχή τους...
Θλίψη που καθρεφτίζεται στα σκυφτά μάτια τους
Πίκρα, που ζωγραφίζει το βουβό βλέμμα τους
Σιωπή, που σφίγγει τα στεγνά χείλη τους
Μοναξιά, που ασχημαίνει το πρόσωπό τους
Μην απορήσεις μάτια μου
Η μοναξιά ασχημαίνει τους ανθρώπους...

Μη φοβηθείς και φύγεις!
Το δύσκολο ήταν να τους δεις
Πλησίασέ τους… μίλα τους
Μα να'σαι υπομονετικός
Μην αισθανθούν τη λύπη σου
Κρύψε την ενοχή σου που δεν τους είδες πιο νωρίς
Πώς να το κάνεις μάτια μου αν δεν κοιτάζεις χαμηλά;
Πρέπει να νιώσεις μοναξιά για να κοιτάξεις σαν κι αυτούς
Να αισθανθείς πως είσαι εσύ… ή ίσως κάποιος που αγαπάς...
Μα αν γίνει έτσι μείνε ...
Νιώσε τον πόνο τους, τη μοναξιά, μόνο μη νιώσεις οίκτο
Είναι περήφανοι πολύ,κι αν νιώσουνε τον οίκτο σου
Πιότερο θα λυγίσουν...

Λένε πως όσοι είναι σκυφτοί
μέσα τους θέλουνε να μπουν, στη μήτρα που τους γέννησε
Εκεί που νιώθαν ασφαλείς...
Στον κόσμο εκείνο το μικρό που διπλωμένος μόνο αντέχεις
Μα αντέχεις την αγάπη του κι αυτή είναι μεγάλη
Γι'αυτό ποτέ δεν την ξεχνάς…
Πώς να το κάνεις άλλωστε;
Δεν ξεχνιέται η αγάπη μάτια μου, μόνο πονάει αν δεν την έχεις

Γι'αυτό θέλουν να ξαναμπούν στον κόσμο εκείνο το μικρό
Είναι μεγάλος τούτος 'δω...κακός και άδικος, ψυχρός,
Χωρίς στάλα αγάπη
Πώς να τ'αντέξει όλα αυτά ένα σκυφτό κεφάλι;

Μην απορήσεις αν σουν πουν πως η ζωή τους είναι εντάξει
Τι περιμένεις να σου πουν; πως έχουν μάθει να'ναι μόνοι;
Δε μαθαίνεται μάτια μου αυτό, μα συνηθίζεται πικρά

Λένε πως είσαι δυνατός αν έχεις μάθει ν'αγαπάς
Μα γίνεσαι πιο δυνατός αν έχεις μάθει την αγάπη να αντέχεις
Κι αυτό μαθαίνεται ευτυχώς!

Γι'αυτό μην ψάχνεις τι να πεις καθώς θα τους κοιτάζεις
Χάιδεψε απλά τα μάτια τους με γέλιο απ'την καρδιά σου
Βλέπεις, η θλίψη δεν κοιτά τα μάτια που γελάνε
Μίλα τους μόνο απ'την καρδιά και χαμογέλασέ τους
Μην πεις μια λέξη... τίποτα
Μονάχα ακούμπησέ τους

Μην εκπλαγείς σαν τεντωθούν...
Πρόσεξε, μην τρομάξεις!
Πήρες από το βάρος τους κι ισιώνει το κορμί τους
Μην εκπλαγείς όταν σε δουν
Θα σε κοιτάξουν μ'έκπληξη, μα θα χαμογελάσουν…
Δειλά...πριν το κεφάλι τους σηκώσουνε ψηλά
Στον ουρανό…

Ίσως τα μάτια κλείσουνε...
Γιατί θα τους θαμπώσει, το φως του ήλιου που θα δουν
Γιατί θα θυμηθούνε, το φως που είχαν στην καρδιά
Κι ίσως και να δακρύσουν
Μα θα 'ναι δάκρυα από χαρά
Και τότε, θα μιλήσουν ....

Στέβη Σαμέλη.

(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)
....................................................................................................................................................................................................................
 Η Στέβη Σαμέλη γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς εκπαιδευτικούς και μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Από το 1989 ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
 Το βιβλίο «Μια βόλτα στα σύννεφα» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.
..........................................................................................................................................................................................................................

24 Ιανουαρίου 2016

-Ανέστης Ευαγγέλου, «Το χιόνι» (Στον Κρίτωνα Ζωάκο)




«Χιονίζει πάλι σήμερα.
Απ’ το παράθυρό μου
βλέπω τα δέντρα, τις στέγες των αντικρινών
σπιτιών, όλα μες στ’ άσπρα.
Θυμάμαι
ένα πρωί, σαν ήμασταν παιδιά -χαράματα ήταν
κι έτσι και τότε χιόνιζε- βγαίνω στον κήπο
και βρίσκω τ’ αδερφάκι μου.
Είχε ανοίξει
μια τρύπα μες στο χιόνι κι είχε μπει
μέσα κι έπαιζ’ εκεί με τ’ αρκουδάκι του.
Τι κάνεις
εδώ, του λέω, μονάχος, δεν κρυώνεις;
Δεν θα ξαναγυρίσω σπίτι σας, άκουσα τη φωνή του
οδυνηρά αινιγματική, γεμάτη πείσμα
και μια κακία που δε θα λησμονήσω
-κι έλαμπαν στο μισόφωτο τα ωραία του μάτια,
για ν’ απομείνει εκεί στους άθλιους πάγους
για ν’ απομείνει εκεί ανεξήγητα
παρ’ όλες έκτοτε τις συνεχείς εκκλήσεις μου.
Τη μέρα εκείνη μίσησα το χιόνι
κι ορθός, σε στάση προσοχής, μπρος στ’ αδερφάκι μου
ορκίστηκα να το πολεμώ μέχρι θανάτου.
Αυτά ήτανε τα πρώτα μου μαθήματα
πολύ προτού μάθω την αλφαβήτα.
Αργότερα,
όσο ο καιρός περνούσε κι ένιωθα
να μου έχει δωρηθεί από τους θεούς
της ομιλίας η χάρη, είναι γνωστό το χιόνι
πως όχι μόνο το κατάγγειλα με χίλιους τρόπους
παρά πως του αφιέρωσα για να το στιγματίσω
τις πιο παράφορες, πιο ρωμαλέες στροφές της ποίησής μου.
Σήμερα ωστόσο,
μισό σχεδόν αιώνα απ’ το πρωί εκείνο
των πρώτων παιδικών μου χρόνων,
χιονίζει πάλι.
Απ’ το παράθυρό μου
βλέπω τα δέντρα, τις στέγες των αντικρινών
σπιτιών, όλα μες στ’ άσπρα.
Πέφτει το χιόνι τώρα και σκεπάζει
με μια δική του απόρρητη δικαιοσύνη
τις πράξεις και τις παραλείψεις μας
τις χαρές και τις λύπες μας
τα μεγαλόπνοα σχέδια και τις μικρότητές μας
τους έρωτες
τις φιλίες
τα λάθη μας και τις εξάρσεις.
Κατευνάζει την αλαζονεία∙
διδάσκει την ισότητα∙
χορηγεί την ειρήνη.
Χιόνι της Ευσπλαχνίας -όχι της Ορφάνιας.
Χιόνι της Συγκατάβασης -όχι της Τιμωρίας.
Χιόνι της μυστικής αγάπης πια.»

ΠΗΓΗ:
(Από τη συλλογή Το χιόνι και η ερήμωση (χειρόγραφα – 1994) του Ανέστη Ευαγγέλου)

....................................................................................................................................................................

23 Ιανουαρίου 2016

Πανσέληνο φεγγάρι μου ...στου Άη - Γιώργη την κορφή..........



Ήρθες ξανά και στάθηκες στου Αη - Γιώργη την κορφή...
Ακουμπισμένο στο ανάκατο.. το γκρίζο σύννεφο μου γνέφεις πάλι απόψε....
Κρύα είναι η νύχτα Χειμωνιάτικη ...μα όχι και η καρδιά μου....
Φυσήξανε Βοριάδες δυνατοί...μα και Νοτιάδες με υγρασία και νεροποντές γεμάτοι....
Το βλέμμα έστρεψα για να σε αποφύγω απόψε μια φορά...μα εσύ επιμένεις να μου γνέφεις...
Φεγγάρι μου ολόγιομο...μέσα στης Χειμωνιάς και του Γενάρη την ομίχλη.. ήρθες μπροστά μου και να σε αποφύγω απόψε αδυνατώ.....
Όλοι σου μίλησαν ...σου υπενθύμισαν πως δεν μπορείς να ονειρεύεσαι...πως μοιάζεις πια σε τούτη τη σκληρή την εποχή ...ουτοπική ...φευγάτη και ονειροπόλα...
Μα  απόψε εσύ τα έκλεισες ξανά τα αυτιά...ήχους ...κραυγές...ξεφωνητά και υστερίες δεν σε αγγίζουν....δεν σε κοντεύουν...δεν σε πλησιάζουν....
Έστησες τοίχο απ' τη μεριά τους άλλη μια φορά...και στάθηκες στο φωτεινό το παραθύρι το μικρό του μαγερειού σου....που κατευθείαν στην κορυφή του Υμηττού σε οδηγεί...και στο καμπαναριό της εκκλησιάς σε σεργιανίζει....
Στάθηκες πάλι εκεί ολόγιομο φεγγάρι μου...σελήνη της αστείρευτης ...της παιχνιδιάρικης...της 
λάγνας '''της αλήτισσας ψυχής μου....
Όχι ...όχι.. είμαι ατίθαση εγώ...αρνούμαι να γεράσω...αρνούμαι στα τερτίπια τους να μπω...και  το κεφάλι μου να τους χαρίσω...αρνούμαι επί πίνακι.. για μια της χούφτας δίφραγκα να τους το καταθέσω....
Βγήκα κι απόψε εκεί στην κορυφή του σύννεφου...και παρακάλεσα...του έγνεψα του φεγγαριού ...μαζί του να με πάρει....ταξίδι μες στους μακρινούς τους Γαλαξίες και ταξιδιώτης να γεννώ..επάνω εκεί στην μακριά.. την ομόρφότερη αυτή...κόμη της Βερενίκης....
Όχι δεν θα σταθώ εγώ στους Φυσικούς τους τύπους των μεγάλων και τρανών Πυρηνικών και της Φυσικής  επιστημόνων....
Στην αγκαλιά σου θα αφεθώ φεγγάρι μου ξανά...και μέσα στην αποψινή την παγωμένη νύχτα...ξέρεις εσύ μονάχα εσύ...τα μονοπάτια να διαβαίνεις....
Ανέβηκες πάλι ψηλά ...σου γνέφω δε με βλέπεις ?
Πάλι κι απόψε δίπλα σου θαρθώ σελήνη μου ολοφώτεινη...πανσέληνος μοναδική...του παγωμένου ...του χιονιά τούτου του μήνα...
Όχι και δεν θα φοβηθώ...κι από ψηλές και δύσβατες και καταχιονισμένες τις κορφές εσύ κι αν πλησιάσεις...μαζί σου εγώ εκεί ...δεμένη εις το ''άρμα'' σου θα σε ακολουθώ....
Κι αν αφεθώ στα χέρια σου...κι εσύ το δρόμο χάσεις...ένα είναι σίγουρο...πως μες στου ονείρου ...του φωτός της δικής σου διαδρομής ...μαζί σου θα χαθώ....
Ελπίδα εσύ μου έταξες...σε κοίταξα ξανά κατάματα...μαγεύτηκα απ' το φως σου....
Θα πάρω το κατόπι σου και θάρθω να ρωτήσω...όλα τα αστέρια που θα βρω...για την αγάπη και τον Έρωτα ...ορμήνια για να πάρω...
Τι.. οι άνθρωποι πάνω στη Γη...φορές - φορές ξεχνούνε να αγαπάνε.........

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.................................................................................................................................................................


 

22 Ιανουαρίου 2016

μενέλαος λουντέμης......











Αχ , τι βαρύ έγκλημα έκανα να μην πω πως σ' αγαπούσα πολύ, πολύ ,όσο δε λέγεται ,όσο δε γράφεται,όσο δεν αντέχεται.Τότε μπορεί και να μην έφευγες. Μα μήπως έγινε; Μήπως στο είπα έτσι δυνατά,σπαραχτικά,όπως το'θελα και δε γνώρισα τα λόγια μου ;Μα τόσο μπερδεμένο πράμα λοιπόν είναι η αγάπη που να μην μπορέσει ένα φτωχό πλάσμα να ξεδιαλύνει τα λόγια του; Και τόσο απέραντος είναι ο κόσμος που να μη σε βρίσκω; Και τώρα που όλοι έφυγαν,όλα έγιναν μισητά,σε ποιον ν'απλώσω τα χέρια μου; Σε ποιον; Σε ποιον να πω σώσε με !, τώρα που χάνομαι,που βουλιάζω,που βουλιάζω...


-Λουντέμης-

....................................................................................................................................................................


Σκέψεις για τον Μενέλαο Λουντέμη - για τον ''δικό'' μου Μέλιο...
 
Ποιός στ' αλήθεια δεν μαγεύτηκε στα εφηβικά του χρόνια ...από τις τόσο ζωντανές ...γεμάτες παρομοιώσεις ...μεταφορές...φράσεις αποστάγματα καρδιάς...από το: Ένα Παδί Μετράει τ' Άστρα...του Μενέλαου Λουντέμη...
Πέρασαν χρόνια από  το θάνατό του  σαν και σήμερα.. ήταν 22 Ιανουαρίου 1977...και πάντα γοητευμένοι από το πλούσιο συγγραφικό του έργο...και το αστείρευτο ταλέντο του στις λέξεις...αναρωτιόμαστε..αν ακόμα και σήμερα παραμένει επίκαιρος...
Η ταπεινή μου σκέψη είναι πως ναι...αν και οι καιροί φυσούν βοριάδες άγριους...οι αξίες...και τα συναισθήματα...εκεί στην άκρη ...στη γωνιά παραμονεύουν...
Είναι για εμέ σχολείο ολάκερο ο Μενέλαος Λουντέμης...που επάνω στα υπέροχα ...στολίδια τα γραπτά του... που μας άφησε...κεντίδια νέα ...φρέσκα και καινούρια μπορούν να γραφούν....
Όχι ...θαρρώ πως δεν φαντάζει παρωχημένος σήμερα...όσο κι αν η τεχνολογία και οι λέξεις μεταλάσσονται...μα χρώμα οι αξίες και τα συναισθήματα καινούριο δεν φορούν...
Και δεν ειναι μόνο το συναίσθημα...ούτε σκοπός του ήταν το θυμικό μας να το συγκινήσει ιδιοτελώς....όχι ...μονάχα αλήθειες τρανταχτές της εποχής εκείνης...που παρωχημένη φαίνεται σε μερικούς...μα η φτώχεια της ψυχής...και η αληθινή η φτώχεια...χορό τρανό έστησε...στης Ιστορίας τα κιτάπια....
 Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη... 
................................................................................................................................................................ 

Βέρα Πάβλοβα : Μόνο χιόνι....






Θα΄ναι χειμώνας, θαρρώ, όταν έρθει.
Από την αφόρητη λευκότητα του δρόμου
μια κουκίδα θα φανεί, τόσο μαύρη που τα μάτια θα θαμπώσουν,

και θα πλησιάζει για ώρα πολλή, πάρα πολλή
αντισταθμίζοντας την απουσία του με τον ερχομό του,
και για ώρα πολλή, πάρα πολλή, κουκίδα θα μείνει.

Ένας κόκκος σκόνης; Ένα κάψιμο στο μάτι;
Χιόνι, τίποτα άλλο δεν θα υπάρχει, μόνο χιόνι,
για ώρα πολλή, πάρα πολλή, τίποτα άλλο,
κι αυτός το χιονισμένο πέπλο θα παραμερίζει,
μέγεθος θα αποκτά και τρεις διαστάσεις,
κι όλο και περισσότερο θα πλησιάζει...

Αυτό είναι το όριο, δεν μπορεί να έρθει πιο κοντά.
Μα αυτός συνεχίζει να πλησιάζει,
και τώρα είναι τόσο πελώριος που δεν μπορείς να τον μετρήσεις.

........................................................................................................... 



 

 

 

 

νοσταλγία γυρίζει - Μίλτος Σαχτούρης.

Ἡ γυναίκα γδύθηκε καὶ ξάπλωσε στὸ
κρεβάτι
ἕνα φιλὶ ἀνοιγόκλεινε πάνω στὸ πάτωμα
οἱ ἄγριες μορφὲς μὲ τὰ μαχαίρια ἀρχίσαν
νὰ ξεπροβάλλουν στὸ ταβάνι
στὸν τοῖχο κρεμασμένο ἕνα πουλὶ πνίγηκε
κι ἔσβησε
ἕνα κερὶ ἔγειρε κι ἔπεσε ἀπ᾿ τὸ καντηλέρι
ἔξω ἀκούγονταν κλάματα καὶ ποδοβολητά

Ἄνοιξαν τὰ παράθυρα μπῆκε ἕνα χέρι
ἔπειτα μπῆκε τὸ φεγγάρι
ἀγκάλιασε τὴ γυναίκα καὶ κοιμήθηκαν μαζὶ
Ὅλο τὸ βράδυ ἀκουγόταν μιὰ φωνή:

Οι μέρες περνούν
   το χιόνι μένει...
..........................................................................................................................
 



                             Φωτιά & Χιόνι.. 

..................................................................................

21 Ιανουαρίου 2016

Γεώργιος Βιζυηνός «Στην αγιασμένη της μαννούλας μου αγκαλιά»


Για ευτυχία εμβήκα, για ζωής χαρά,
κ’ εγώ σ’ αυτή την πλάσι, καθώς άλλοι
παιδί την έχω αδράξει μ’ ελαφρά φτερά,
σε κάθε μόσχο, κάθε ανθό που θάλλει.

Κι αν ευτυχή κανένας δεν μ’ εκάλει,
χαρά το είχα καν το βράδυ στη φωλιά
αμέριμνο να γέρνω το κεφάλι
στην αγιασμένη της μαννούλας μου αγκαλιά.

Παλληκαράκι, πλιότερο από μια φορά
η ελπίδα και του πόθου η παραζάλη,
απ’ της ζωής μ’ εσύραν τα ρηχά νερά
και της ξανθής αγάπης μου τα κάλλη
η ευτυχία, μ’ είπαν, θα προβάλη.

Μα, απέθανε η χαριτωμένη κοπελλιά,
και, ναυαγός, ευρήκα παραγιάλι
στην αγιασμένη της μαννούλας μου αγκαλιά.

Λεβέντης, εξερρίζωνα τα γλυκερά
αισθήματα από την καρδιά που πάλλει
κι’ αν ρίπτω της πικρής αλήθειας τη σπορά,
αχ, πότε, πότε ένα καρπό θα βγάλη.

Του βίου μ’ εγονάτισεν η πάλη
λαχτάρησα ησυχία μια σταλιά,
μα δεν την έχω πια, να γείρω πάλι
στην αγιασμένη της μαννούλας μου αγκαλιά.

Ω Φύσις, δέσποινά μου και μεγάλη,
δεν έχω πια στον κόσμο αυτό δουλειά.
Η αγάπη σου στον τάφο πια ας με βάλη,
στην αγιασμένη της μαννούλας μου αγκαλιά.

 Αμάρτημα της μητρός μου - Γεώργιος Βιζυηνός.

..............................................................................................................................................................
Στο ποίημά του ο Βιζυηνός παρουσιάζει την ιδιαίτερη αξία που είχε πάντοτε η αγάπη της μητέρας του στη ζωή του. Η αγιασμένη αγκαλιά της μητέρας του ήταν πηγή χαράς στα παιδικά του χρόνια κι ασφαλές καταφύγιο στα νεανικά του χρόνια. Ενώ, στα χρόνια της ωριμότητάς του, που η μητέρα του δεν υπάρχει πια, η έλλειψή της αποτελεί μεγάλο πόνο για τον ποιητή. Απογοητευμένος και καταβεβλημένος απ’ τις δυσκολίες της ζωής αποζητά την αγκαλιά της μητέρα του, για να βρει λίγες στιγμές ησυχίας, αλλά εκείνη δεν βρίσκεται πια στη ζωή.
Έτσι, ο ποιητής σε μια στιγμή ιδιαίτερης συναισθηματικής φόρτισης ζητά απ’ τη μητέρα φύση να του στερήσει κι εκείνου τη ζωή, ώστε να βρεθεί και πάλι στην αγκαλιά της μητέρας του. 

Αμάρτημα της μητρός μου - Γεώργιος Βιζυηνός.
Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας....
.............................................................................................................................................................. 

Τι είναι τάχα η αγκαλιά.....


Θάρθουν και σήμερα και θα σου πουν ...θα σου μιλήσουν...θα σου θυμίσουν πως Παγκόσμια Ημέρα Αγκαλιάς είναι ..γιορτής για να αγκαλιάσεις κάποιον και την αγάπη και την τρυφερότητά σου να καταθέσεις...να δώσεις και να πάρεις συναισθήματα...με το κουπόνι τη μια την τούτη ...τη συγκεκριμένη ...την Παγκόσμια....
Πως λέει μην το ξεχάσεις να το θυμηθείς...να αγκαλιάσεις τους.. που αγαπάς...
Άκουσον άκουσον...δόλια μου καρδιά τι σου θυμίζουν....!!!!
Σάμπως να είναι η αγκαλιά το γιατρικό της μιας και της συγκεκριμένης μέρας...στη ''γρίππη''' και στο βήχα που σε βρήκε και σε σάρωσε...
Τι είναι τάχα η αγκαλιά με κουταλάκι και κουπόνι να σταθείς σε μια ουρά ..τούτη την μια μέρα να τη ζητιανέψεις να την πάρεις...?
Έλα καρδιά  μου εσύ στα συγκαλά σου...ο κόσμος παρανόησε...και συναισθήματα ...κι αγάπες ...και τρυφερότητες ...σε φαρμακευτικές σε συνταγές σου γράφει...
ένα μονάχα έχω να σου πω...και σπάσε τα καλούπια...άσε τα συναισθήματα καθημερινά να σε οδηγούνε...είναι η αγκαλιά φωλιά....απάγκιο τρυφερότητας...και η μάνα σου σου τόμαθε ..πως συνταγές δεν παίρνει...

Σοφία Θεοδοσιάδη. 
...................................................................................................................................................................

Απόσπασμα απο το το βιβλίο του ΜΑΞΙΜ ΓΚΟΡΚΙ -ΣΤΟ ΒΥΘΟ


 

Ο «Βυθός» γράφτηκε από τον Μαξίμ Γκόρκι το 1902

-ΛΟΥΚΑΣ-Μας λες για την αλήθεια ..μα η αλήθεια δεν είναι πάντα καλή για τον άνθρωπο..δεν θεραπεύει πάντα την ψυχή.
Να σου πω ένα παράδειγμα:Eιχα κάποτε ένα γνωστό που πίστευε στη χώρα της Δικαιoσύνης..
-ΜΠΟΥΜΠΝΟΦ-Σε τι πράγμα;
-ΛΟΥΚΑΣ-Στη χώρα της δικαιοσύνης. 
Πρέπει να υπάρχει έλεγε, κάπου στη γη η χώρα της δικαιοσύνης..
Και στη χώρα αυτή έλεγε, πρέπει να κατοικούν  ξεχωριστοί άνθρωποι, καλοί άνθρωποι!
Που σέβονται ο ένας τον άλλον, που βοηθάνε ο ένας τον άλλον και όλα στη ζωή τους  είναι μέλι γάλα.
Και ο άνθρωπος αυτός όλο έλεγε να φύγει, να ψάξει να βρει αυτή τη χώρα, ήταν όμως φτωχός και δύσκολα τα 'φερνε βόλτα...κι όταν καμιά φορά τα πράγματα πηγαίνανε απο το κακό στο χειρότερο, κι έλεγες, τώρα θα πέσει να πεθάνει-ακόμα και τότε, δεν το έβαζε κάτω, χαμογελούσε κι έλεγε:
''δεν θα πάθω τίποτα!θα αντέξω!''
Λίγο ακόμα θα περιμένω και θα αφήσω αυτή τη ζωή, και θα παω στη χώρα της δικαιοσύνης..''<Μοναδική του χαρά ήταν αυτή η χώρα>
 - ΠΕΠΕΛ-Και τι έγινε; πήγε τελικά;
-ΜΠΟΥΜΠΝΟΦ-Που να παει; χα χα !
-ΛΟΥΚΑΣ-Μια φορά, στα μέρη που ζούσε, έφεραν έναν εξόριστο επιστήμονα..με βιβλία, χάρτες πολύ μορφωμένο..
Ο άνθρωπός μας λέει στον επιστήμονα ''Πες μου σε παρακαλώ, που βρίσκεται η χώρα της δικαιοσύνης, και πως μπορώ να παω εκεί;''
Ο επιστήμονας ανοίγει τα βιβλία του, βάζει κάτω τους χάρτες του, κοιτάζει, ψάχνει, πουθενά η χώρα της δικαιοσύνης..Ολες οι χώρες ήταν εκεί, εκτός απ' τη χώρα της δικαιοσύνης.
-ΠΕΠΕΛ (Χαμηλόφωνα) Ούτε ίχνος;;;
Ο Μπουμπνόφ γελάει
-ΝΑΤΑΣΑ ..Σώπα εσύ...λοιπόν παππού;
-ΛΟΥΚΑΣ-Ο άνθρωπος δεν τον πιστεύει..Πρέπει, πρέπει να υπάρχει ''λεει'' ψάξε καλύτερα, αλλιώς τα βιβλία και οι χάρτες σου δεν αξίζουν τίποτα, αν δεν μπορείς να βρεις αυτή τη χώρα..Ο επιστήμονας το πήρε κατάκαρδα.
Οι χάρτες μου, λεει, είναι ακριβέστατοι και δεν υπάρχει καμιά τέτοια χώρα πουθενά..
Ο άνθρωπος μας θύμωσε -πως είναι δυνατόν;
 Ζούσε τόσα χρόνια έκανε υπομονή, και πίστευε τόσο πολύ ότι υπάρχει..
Του είχε κλέψει τη χώρα που αγαπούσε..Λέει λοιπόν στον επιστήμονα<
Ελα δω ρε κάθαρμα. Δεν είσαι επιστήμονας εσύ..Απατεώνας είσαι...> και του ρίχνει μια μπουνιά στο μάτι(παύση). Και μετά πήγε στο σπίτι του και κρεμάστηκε..........
Ολοι μένουν σιωπηλοί..
-ΠΕΠΕΛ-Ε που να σε πάρει ο διάβολος,  μας έκανες την ψυχή μαύρη...είδες η χώρα της δικαιοσύνης;  δεν υπάρχει τελικά..


 Μαξίμ Γκόρκι-Στο βυθό
(Το κείμενο έχει μεταφερθεί αυτούσιο, απο το βιβλίο )

................................................................................................................................






Ο Μάξιμ Γκόρκι είναι ένας από τους μεγαλύτερους Ρώσους συγγραφείς. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αλεξέι Μαξίμοβιτς Πεσκώφ. Γεννήθηκε το 1868 στο Νίζνι-Νοβγορόντ από φτωχούς γονείς. Ο πατέρας του πέθανε όταν ήταν πολύ μικρός και η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε. `Ετσι, ο Μάξιμ αναγκάστηκε να ζήσει στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς του. Σε ηλικία εννιά χρονών αναγκάζεται από τη φτώχεια να φύγει από το σπίτι του παππού του και να βγει στη βιοπάλη. `Αλλαξε πολλές δουλειές αποκτώντας εμπειρίες που αργότερα θα του χρησιμέψουν στο έργο του. Καθώς γυρίζει τη Ρωσία, γνωρίζει τους ανθρώπους και τη δυστυχία που προκαλούσε το τσαρικό καθεστώς. Το 1887 κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, η οποία όμως αποτυγχάνει. Από το 1892 αρχίζει να γράφει για βιοποριστικούς κυρίως λόγους σε επαρχιακές εφημερίδες. Η πρώτη του επιτυχία έρχεται με τη δημοσίευση του διηγήματος "Τσελκάς", το 1895, στο περιοδικό του γνωστού συγγραφέα Κορολένκο. Τα διηγήματά του γίνονται στη συνέχεια ανάρπαστα, ενώ το έργο του μεταφράζεται και γίνεται γνωστό σ' όλη την Ευρώπη. Το 1902 εκλέγεται μέλος της Ακαδημίας της Πετρούπολης, ενώ το 1905 συμμετέχει στην αποτυχημένη επανάσταση, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Φεύγει από τη Ρωσία για την Αμερική κι από εκεί έρχεται στην Ευρώπη. Εγκαθίσταται στο Κάπρι της Ιταλίας, όπου συνεχίζει τον αγώνα εναντίον του τσαρισμού. Εκεί γνωρίζεται και με το Λένιν. Το 1917 ο Γκόρκι συμμετέχει στην Οκτωβριανή Επανάσταση με το μέρος των μπολσεβίκων. Λίγο αργότερα όμως ξαναφεύγει στο Κάπρι, για να ξαναγυρίσει στη Ρωσία το 1928, όπου γιορτάζονται τα 60 χρόνια από τη γέννηση του. Τα κυριότερα έργα του είναι: "Οι μικροαστοί", "Στο Βυθό", "Τα παιδιά του ήλιου", "Οι βάρβαροι", "Οι εχθροί", "Παράξενοι άνθρωποι", "Τσελκάς", "Οικογένεια Ορλώφ", "Οι τρεις", "Η μάνα", "Η εξομολόγηση", "Το καλοκαίρι", "Ιταλικά παραμύθια", "Τα παιδικά χρόνια", "Στη χώρα των Σοβιέτ" κ.α. Ο Μάξιμ Γκόρκι πέθανε το 1936 στη Μόσχα. 
ΠΗΓΗ :  > Ξένη Λογοτεχνία > Μάξιμ Γκόρκι - Βιογραφικό 
.................................................................................................................................................................. 

20 Ιανουαρίου 2016

Έξω βρέχει...


Βρέχει και βρέχει έξω εκεί ...με μια βροχή.. σιγανή και ασταμάτητη....ποτιστική ...ποτίζει ...δροσίζει ...νοτίζοντας το χώμα....
Βιαστικοί ...περαστικοί διαβάτες...να κρυφτούν στο περβάζι που σταλάζει προσπαθούν...
Χάνεται το βλέμμα στον ορίζοντα ...ένα έγινε το γκρίζο με της θάλασσας την γαλάζια τη γραμμή...ένα σαν ένα πέλαγος της γης και του ουρανού το χρώμα...
Δεν είναι μελαγχολική εικόνα αυτή...κι ας σκοτεινή σου μοιάζει....
Ρίχνει ποτιστική βροχή...ξεπλένει...ήχους σιγανούς κι ελπίδα για αναγέννηση και ανανέωση υπόσχεται να φέρει...

Μα εσύ θλιμμένος στη γωνιά...τα ρούχα σου φυλάς μη και βραχούν και τα μουσκέψεις....
Kι ύστερα τρέχεις να χωθείς σε κάμαρες ζεστές που ονειρεύεσαι...και νοσταλγείς...κι εικόνες μπρος στα τρομαγμένα και βρεγμένα απ' τη βροχή τα μάτια σου να ζωγραφίσεις...
Μικρές και φτωχικές σου μοιάζανε οι κάμαρες του τόσο δα μικρού του τόπου σου...μα ήτανε αγάπη...ζεστασιά...γέλιο και ευτυχία σπαρμένες...
Βαριά τα βήματά σου σέρνεις τώρα πια στο καφενείο με τις λάμπες τις χλωμές και τα χαμηλωμένα φώτα να βρεθείς...παλιές σου θύμησες στη λησμοσύνη προσπαθείς να μην αφήσεις...

Περαστικέ διαβάτη....τόμαθες και τώρα καλά το ξέρεις...πως όσο κι αν βραχείς...σαν μια καινούρια προσμονή...με το σταμάτημα των σταλαγματιών επάνω στο κορμί σου...το ''άλλο''  το ''ολόφρεσκο'' ... το ''καινούριο'' θα φυτρώσει...
Είναι που νότισε η γη απ' την πολλή βροχή...και να καρπίσει καρτερεί και πάλι...
Αν σκέφτηκες...αν μπόρεσες...τις λάσπες από πάνω σου να διώξεις...αν και το εκατόρθωσες ...
δροσοσταλίδες μες στο νου εκεί να σε δροσίζουν...μη φοβηθείς τη σιγανή βροχή...ποτιστική.. και γόνιμο το έδαφος θα κάνει...
Έτσι γεννιούνται στη ζωή οι φρέσκιες... οι γόνιμες και καρπερές εκτάσεις...μόνο μετά από βροχή......

 Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
................................................................................................................................................................

Υπέροχο Βίντεο...υπέροχη μουσική...θαυμάσιες σκέψεις....

                                                                Lost Bodies ( Vrohi...)
                                       Music, lyrics & video by Lost Bodies, Vocals : Silia

"Όπου μένω εγώ, η βροχή σταματάει νωρίς. Οι λίμνες γίνονται γούρνες λάσπης και τα ποτάμια ουλές στο φλοιό της γης. Oι άνθρωποι χαίρονται προσωρινά την καλοκαιρία, γρήγορα όμως επιζητούν μια συννεφιά που χρησιμεύει και ως σκιά. Η απόσταση ως την επόμενη βροχή είναι άδικη, άδικος και ο χρόνος που δε με λυπάται [...] και η βροχή... η βροχή πάντα σταματάει νωρίς."

....................................................................................................................................................................

Όντρεϊ Χέπμπορν - Αξεπέραστη και Διαχρονική....

 Ζωή σαν παραμύθι....

Γεννήθηκε στις Βρυξέλλες ως Όντρεϊ Καθλήν Ράστον στις 4 Μαίου του 1929. Ο πατέρας της ήταν Ιρλανδός τραπεζίτης και η μητέρα της Ολλανδέζα αριστοκράτισσα. Ο πατέρας της αργότερα προσέθεσε το επώνυμο της γιαγιάς του από την πλευρά της μητέρας του, της Καθλήν Χέπμπορν, στο οικογενειακό επώνυμο. Οπότε το επώνυμο της Όντρεϊ έγινε Χέπμπορν – Ράστον. Εξαιτίας της δουλειάς του πατέρα της αναγκάζονταν συνεχώς να μετακομίζουν ανάμεσα στις Βρυξέλλες, την Αγγλία και την Ολλανδία. Όμως το 1935 οι γονείς της πήραν διαζύγιο, και ο πατέρας της, που προσέκειτο στους Ναζί, άφησε την οικογένειά του. Το 1939 η μητέρα της πήρε την απόφαση να μετακομίσει μαζί με τα παιδιά της στο σπίτι του παππού τους στην Ολλανδία, καθώς πίστευε ότι ήταν μια χώρα ασφαλής από τη γερμανική εισβολή.

 Εκεί η Χέπμπορν φοίτησε στο ωδείο και μυήθηκε στο μπαλέτο.Το 1940 οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Ολλανδία. Κατά τη διάρκεια του πολέμου η Χέπμπορν υιοθέτησε το ψεύτικο όνομα Ίντα φαν Χέεμστρα, αλλάζοντας τα έγγραφα της μητέρας της γιατί ένα όνομα που ακουγόταν έντονα αγγλικό θεωρήθηκε επικίνδυνο.Μέχρι το 1944 η Χέπμπορν είχε εξελιχθεί σε πολύ καλή μπαλαρίνα. Μυστικά χόρευε σε συγκεντρώσεις για να μαζέψει χρήματα για την ολλανδική αντίσταση. Αργότερα δήλωσε πως " το καλύτερο κοινό που είχα ποτέ δεν έκανε τον παραμικρό ήχο στο τέλος της παράστασής μου".
Η Χέπμπορν πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές κατά τη γερμανική κατοχή. Έχασε δικούς της ανθρώπους σε στρατόπεδα εργασίας, άλλους τους είδε να εκτελούνται μπροστά της ενώ η ίδια αρρώστησε βαριά. Παρομοίαζε μάλιστα τον εαυτό της με την Άννα Φρανκ καθώς είχαν την ίδια ηλικία και τα ίδια βιώματα. Ήταν και οι δυο τους παιδιά που μεγάλωσαν, έχασαν την παιδικότητά τους και ωρίμασαν απότομα κάτω από τις σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες του πολέμου. Όταν τελείωσε ο πόλεμος το 1945 μετακόμισε στο Άμστερνταμ και μετά στο Λονδίνο όπου παρακολούθησε μαθήματα μπαλέτου από διάσημες δασκάλες. Όμως η οικογένειά της ήταν πολύ σε πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση και η Χέπμπορν σαν μπαλαρίνα δεν είχε καλές απολαβές για αυτό αποφάσισε να στραφεί στην υποκριτική, μιας και εκεί θα έπαιρνε 3 λίρες παραπάνω.

Παρότι η Χέπμπορν είχε πολύ ωραίους παρτενέρ στην κινηματογραφική της ζωή στην προσωπική της επέλεξε δύο. Παντρεύτηκε τον Μελ Φερέρ, έμειναν μαζί 14 χρόνια και απέκτησαν ένα γιο. Ο δεύτερος γάμος της ήταν με τον Ιταλό ψυχολόγο Αντρέα Ντότι, με τον οποίο απέκτησε άλλο ένα γιο. Στα τελευταία χρόνια της ζωής της είχε πλάι της τον Ολλανδό ηθοποιό Ρόμπερτ Ουόλντερς.

Η Όντρεϊ Χέπμπορν διέθετε και εσωτερική ομορφιά και μεγαλείο ψυχής. Σύντομα μετά το τέλος της καριέρας της στον κινηματογράφο, η Χέπμπορν ανακηρύχθηκε Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως του Οργάνωσης για τα Παιδιά των Ηνωμένων Εθνών. Ευγνώμων για την καλή της τύχη να επιβιώσει της γερμανικής κατοχής ως παιδί, αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής της για τη βοήθεια παιδιών σε φτωχές χώρες. Στα ταξίδια της τη διευκόλυνε η ευρεία γνώση της σε ξένες γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά, ολλανδικά.

Ήταν 20 Ιανουαρίου 1993 που έφυγε από τη ζωή...αφήνοντας πίσω της το αξεπέραστο στυλ της.



 Αν υπήρχε πραγματικά εκείνος ο μαγικός καθρέφτης των παραμυθιών και τον ρωτούσε κάποιος: "Καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποια είναι η πιο όμορφη; " σίγουρα η Χιονάτη θα έφτανε δεύτερη και με μεγάλη διαφορά. Αν κάποιος ηθοποιός ονειρεύεται πάντα να αποκτήσει ένα βραβείο Όσκαρ σίγουρα δεν τολμά να φανταστεί, ούτε στα πιο τρελά του όνειρα, ότι μπορεί να αποκτήσει 4 διεθνούς φήμης βραβεία. Και αν κάποιος αναρωτιέται ποιος είναι αυτός που έχει καταφέρει να μείνει διάσημος στο πέρασμα του χρόνου και για το ταλέντο και για την ομορφιά του τότε θα πρέπει σίγουρα να διαβάσει την βιογραφία της Όντρεϊ Χέπμπορν.

Πηγή : Βιογραφίες - Βικιπαίδεια
.................................................................................................................................................................. 

19 Ιανουαρίου 2016

Τζιάνι Ροντάρι: Από ποιο ύψος θα κοιτάξεις τον κόσμο;


Το να καταφέρει ένα βιβλίο να κάνει τα παιδιά να παίξουν είναι μεγάλη επιτυχία», πιστεύει ο διάσημος παραμυθάς της επινόησης, Τζιάνι Ροντάρι.

«Γεγονός είναι ότι στο σχολείο διαβάζουν τα κείμενα για να τα κρίνουν και να τα ταξινομήσουν και όχι για να τα καταλάβουν. Το κοσκίνισμα της "ορθότητας" συγκρατεί και αξιοποιεί τα χαλίκια, αφήνοντας το χρυσό να περάσει...». Σκέψεις του Ιταλού Τζιάνι Ροντάρι (Gianni Rodari) στον οποίον το 1970 απονεμήθηκε το βραβείο Άντερσεν, η μεγαλύτερη διάκριση διεθνώς για συγγραφέα παιδικής λογοτεχνίας.

Γεννημένος στο Πιεμόντε το 1920 (πέθανε στην Ρώμη το 1980) θεωρείται ένας από τους πιο διακεκριμένους και πρωτοποριακούς παιδικούς συγγραφείς στην Ιταλία κατά τον 20ο αιώνα.
Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε ολόκληρο τον κόσμο (πολλά από αυτά κυκλοφορούν και στα ελληνικά) και έχουν διαβαστεί από εκατομμύρια παιδιά.


Μεγαλωμένος στην εποχή του φασισμού στην Ιταλία, άρχισε να διαβάζει Μαρξ από τα χρόνια του σχολείου. Η σταδιοδρομία του ξεκίνησε ως δάσκαλος, αλλά προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου εντάχθηκε στο κομμουνιστικό κόμμα και συμμετείχε στο ιταλικό κίνημα αντίστασης. Μετά το πόλεμο ξεκινά να γράφει ως δημοσιογράφος κείμενα για παιδιά στην αριστερή εφημερίδα  L'Unità, στο Μιλάνο.

Η δεκαετία του 1950 ήταν μια έντονα δημιουργική στιγμή για τον Ροντάρι, κατά την οποία δημοσίευσε εκατοντάδες ποιήματα και ιστορίες για παιδιά. Κινείται μακριά από τον κομμουνιστικό έλεγχο, αλλά εξακολουθεί να εργάζεται για τον Τύπο της Αριστεράς.

Το πρώτο του βιβλίο, Il libro delle filastrocche (The Book of Rhymes, 1950), περιείχε απίθανους κωμικούς στίχους, ενώ το δεύτερο, το Il Romanzo di Cipollino (1951), αποτέλεσε μια φανταστική αφήγηση για έναν τύραννο πρίγκιπα, όπου η φαντασία ήταν μεθόδους αντιμετώπισης των πολιτικών και κοινωνικών δεινών του χρόνου.

Καθ 'όλη τη δεκαετία, η Εκκλησία τον είδε ως απειλή για τα νεανικά μυαλά και πρότεινε την απαγόρευση των βιβλίων του στα σχολεία.
Εκείνος συνέχισε να εργάζεται σε στενή επαφή με παιδιά και δασκάλους μέσα από το Εκπαιδευτικό Κίνημα Συνεργασίας. Κατά την ίδια περίοδο, βοήθησε να προωθηθούν εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, ενώ μερικά από τα σημαντικότερα και δημοφιλέστερα έργα του άρχισαν να εμφανίζονται...


«Παραμύθια από το Τηλέφωνο», αφηγούνται ιστορίες και συμπορεύονται δημιουργικά στον «Πλανήτη των Χριστουγεννιάτικων Δέντρων». Ανθίζουν παιδικά χαμόγελα σαν ακούν τα «Παραμύθια σαν Πλατύ Χαμόγελο», ενώ «ο Κρεμμυδάκης» συντροφεύει με επιτυχία τους, «Εφευρέτες Αριθμών». Η καταιγιστική δράση ξεκινά όταν βγαίνουν τα «Ζώα έξω από το Κλουβί», και η «Αλίκη στη Χώρα της Περιέργειας»αφήνεται σε ερωτήσεις και απαντήσεις. Κι «Όταν οι καμπάνες σταμάτησαν τον Πόλεμο», γεννήθηκαν οι«Φλυαρίες ανάμεσα στον Ουρανό και τη Γη». Η γιορτή των ιστοριών συνεχίζεται με πρωταγωνιστή μια«Τούρτα στον Ουρανό».

Ιδιαίτερη θέση κατέχει το έργο του, «Γραμματική της Φαντασίας». Ο Ροντάρι εισήγαγε την τέχνη να εφευρίσκεις ιστορίες. Προσπάθησε να αναδείξει τη δύναμη και τον πλούτο της φαντασία δίνοντας δικές του ιδέες και μεθοδολογίες. Το έργο του "Γραμματική της Φαντασίας» αποτελεί ένα εγχειρίδιο για εκπαιδευτικούς και γονείς. Η ευφάνταστη κληρονομιά που εκπόνησε και εμπλούτισε ο Ροντάρι παρέχει μια απελευθερωτική προσέγγιση για την πολιτισμένη σύγχρονη ζωή. Σκοπός του δεν ήταν να συγκαλύψει και να γλυκάνει μέσω της φαντασίας, αλλά να χρησιμοποιήσει τη φαντασία για να διδάξει στα παιδιά την αλήθεια για την πραγματικότητα. «Σκοπός δεν είναι να ενθαρρύνουμε στο παιδί κενές φαντασιοπληξίες, αλλά να το βοηθήσουμε να φανταστεί τον εαυτό του και τη μοίρα του.»


Ο κόσμος του παιχνιδιού για τον Ροντάρι είναι σύνθετος και βαθιά αναγκαίος. Βοηθάει στην ουτοπία...

«Το παιχνίδι αποδίδει απείρως περισσότερο αν το χρησιμοποιούμε για να ευχαριστήσουμε το παιδί, να του παρουσιάσουμε ένα μέλλον με ικανοποιήσεις και ανταμοιβές, λέγοντάς του το σαν παραμύθι. Ξέρω καλά ότι το μέλλον δεν θα είναι σχεδόν ποτέ ωραίο σαν το παραμύθι. Δεν είναι όμως αυτό που μετράει. Ωστόσο, είναι ανάγκη το παιδί να κάνει προμήθειες αισιοδοξίας και εμπιστοσύνης, για να προκαλέσει τη ζωή. Και μετά, μην παραβλέπουμε την παιδαγωγική αξία της ουτοπίας. Αν δε ελπίζαμε, σε πείσμα όλων, σε έναν καλύτερο κόσμο, ποιος θα μας υποχρέωνε να πάμε στον οδοντίατρο;»

Ποιος είναι όμως ο εχθρός της σκέψης, της ικανότητας να εφευρίσκεις ιστορίες;

«Εχθρός της σκέψης είναι η πλήξη. Αν όμως καλέσουμε τα παιδιά να σκεφτούν τι θα συνέβαινε αν, η Σικελία έχανε τα κουμπιά της, είμαι έτοιμος να στοιχηματίσω όλα μου τα κουμπιά ότι δεν θα έπλητταν».


Ενώ δημιουργικός ένας νους;

«Ένας νους που δουλεύει συνεχώς, που κάνει πάντα ερωτήσεις, που ανακαλύπτει προβλήματα εκεί όπου οι άλλοι βρίσκουν ικανοποιητικές απαντήσεις, που νιώθει άνετα σε ρευστές καταστάσεις όπου οι άλλοι μυρίζονται μόνο κινδύνους, που είναι ικανός για αυτόνομες και ανεξάρτητες κρίσεις, που αρνείται το κωδικοποιημένο, που ξαναχειρίζεται αντικείμενα και έννοιες χωρίς να εμποτίζεται από κομφορμισμούς. Όλες αυτές οι ιδιότητες εκδηλώνονται στη δημιουργική διαδικασία.»

Υπάρχει σχέση ανάμεσα στα μαθηματικά και στα παραμύθια;

«Τα παραμύθια χρησιμεύουν στα μαθηματικά όπως τα μαθηματικά χρησιμεύουν στα παραμύθια. Χρησιμεύουν ακριβώς επειδή φαινομενικά δεν χρησιμεύουν σε τίποτα, όπως η ποίηση και η μουσική, όπως το θέατρο ή ο αθλητισμός (όταν δεν γίνονται επιχείρηση). Χρησιμεύουν στον ολοκληρωμένο άνθρωπο.»

παιδιά και βιβλία...

«Η αποφασιστική συνάντηση ανάμεσα στα παιδιά και στα βιβλία γίνεται στα σχολικά θρανία. Αν συμβεί σε ένα δημιουργικό πλαίσιο, όπου θα μετράει η ζωή και όχι η άσκηση, θα μπορέσει να αναδυθεί αυτή η ευχαρίστηση για το διάβασμα με την οποία δεν γεννιόμαστε, γιατί δεν είναι ένστικτο. Εάν συμβεί σε ένα γραφειοκρατικό πλαίσιο, (αντιγραφές, γραμματικές αναλύσεις, περιλήψεις, κ.ά.) τότε τα παιδιά θα ξέρουν να διαβάζουν αλλά μόνο όταν θα είναι υποχρεωμένα. Και πέρα από την υποχρέωση θα καταφεύγουν στα κόμικς -ακόμα και όταν θα είναι ικανά για πιο σύνθετα αναγνώσματα-, ίσως επειδ ή τα κόμικς δεν "μολύνθηκαν" από το σχολείο.»

                                                                        Τζιάνι Ροντάρι
                                           


                                                             



Στάσου και κοίταξε τον κόσμο. Διάλεξε τη δική σου θέαση κάθε φορά...

«Τον κόσμο μπορείς να τον κοιτάξεις από το ύψος ενός ανθρώπου αλλά και από εκείνο ενός σύννεφου. Στην πραγματικότητα, μπορείς να μπεις από την κεντρική πόρτα ή να χωθείς -είναι πιο διασκεδαστικό- από ένα παραθυράκι.»

Πηγή: storieumane.gr
.................................................................................................................................................................