Ήρθε μια φίλη απ' τα παλιά πρωί πρωί επίσκεψη...τραγούδι να της πω ...την πύλη της καρδιάς της να χα'ι'δέψω..Επνίγονταν μου δήλωσε μες στο πηγάδι που έπεσε...και το σκοτάδι μέσα εκεί βαθιά την τύφλωνε...τον πάτο αυτόν τον σκοτεινό του πηγαδιού μονάχα εκοιτούσε....
Ρίξε μου λέει τον κουβά...σχοινί μακρύ να βάλεις να με φτάσει...να αλιεύσει το κορμί και την ψυχή..επάνω...στην άνοδο του πηγαδιού...επάνω να με βγάλεις...
Κι εγώ της υποσχέθηκα ,μακρύ σχοινί και στέρεο να αφήσω ...να αμολήσω..μην καταφέρω και ξανά...εκεί στο ανθισμένο ολόγυρα του πηγαδιού το στόμα να σταθεί...να την ορθώσω...
Είναι γεμάτο γύρω του αυτό άνθια ποικίλα μυρωδάτα...
Υάκινθοι μοναδικοί...στα χρώματα της Άνοιξης...τα ροζ...τα μωβ...και τα λευκά...πλούσιες μαργαρίτες...
Είναι απ' τις σταγόνες που ποτίζονται...απ' τον ξεχειλισμένο τον κουβά στ' ανέβασμα...και ανθίζουν και βλασταίνουν...
Μη φοβηθείς της δήλωσα...τη φίλησα και φως μες στο σκοτάδι εκεί του πηγαδιού...μένα μικρό κερί προσπάθησα να ρίξω ...να φωτίσω...
Τι ..είναι το μεγαλύτερο απ' όλα η ελπίδα...η προσμονή...το χρόνο αυτή νικάει...σταματάει...
Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη
.....................................................................................................................................................................
.
Χάρις Αλεξίου - Οι φίλοι.
.....................................................................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου