19 Μαΐου 2016

Τάγματα εργασίας - << αμελέ ταμπουρού>>..


Τα Τάγματα Εργασίας (τουρκική: Amele Taburları, Αρμεν. ատանքային բատալիոն, συχνά αναφερόμενα στην ελληνική βιβλιογραφία ως "αμελέ ταμπουρού") χρησιμοποιήθηκαν στη Μ. Ασία (Ανατολία) κατά τα τελευταία χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ή στις περιοχές που ελέγχονταν από τους Νεότουρκους ή τις δυνάμεις του Κεμάλ Ατατούρκ, καθώς και από την Τουρκία στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου για να ετοιμάσουν ενδεχόμενη συμμετοχή της Τουρκίας σ' αυτόν. Στα τάγματα αυτά αναγκάζονταν να εργαστούν άνδρες μη μουσουλμάνοι σε βαρειές εργασίες υπό απάνθρωπες συνθήκες. 


Ήταν μία από τις μεθόδους εθνοκάθαρσης που χρησιμοποιήθηκαν από τους Τούρκους, αφού οι περισσότεροι εργάτες πέθαιναν.
Η άνοδος του τουρκικού εθνικισμού και οικονομικών συμφερόντων σχετιζόμενων με την διείσδυση της Γερμανίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, οδήγησε σε συστηματικές διώξεις κατά των Ελλήνων και άλλων μειονοτήτων από το 1913 μέχρι την Μικρασιατική Εκστρατεία. Μεταξύ των άλλων μεθόδων χρησιμοποιήθηκε η καταναγκαστική εργασία.

 Κυρίως Έλληνες, Αρμένιοι και Εβραίοι υποχρεώνονταν να εκτελούν βαρειές εργασίες στην οδοποιία, τα ορυχεία, τους αγρούς κλπ στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας . Εκτιμάται ότι μέχρι το τέλος του 1918 περίπου 250.000 Έλληνες είχαν χάσει τη ζωή τους σ' αυτά τα τάγματα.Έγγραφο Γερμανών διπλωματών προς το Βερολίνο την 12-5-1918 αναφέρει ότι

"μέχρι το τέλος του 1917 περισσότεροι από 200.000 Έλληνες είχαν καταταγεί, ηλικίας 15 έως 48 ετών. Πολλοί από αυτούς πέθαναν από την κακομεταχείριση, τις ασθένειες, την πείνα και το κρύο"
 
Οι γυναίκες, οι γέροντες και τα παιδιά που άφηναν πίσω τους οι άνδρες, υφίσταντο σεξουαλική βία, κάψιμο των σπιτιών κτλ. όπως αναφέρεται σε αυτοβιογραφία του Αντ. Γαβριηλίδη το 1924
Με την εργασία των Ελλήνων κατασκευάστηκε μεταξύ άλλων ο δρόμος από το Ερζερούμ μέχρι το Ulukishla.



Την εμπειρία του στα τάγματα εργασίας περιέγραψε ο Ηλίας Βενέζης που μαζί με άλλους 3.000 Αϊβαλιώτες υποχρεώθηκε να υπηρετήσει σ' αυτά για 14 μήνες από το 1922, σε ηλικία 18 ετών. Αυτός ήταν ο ένας από τους 23 συμπατριώτες του που επιβίωσαν. Το βιβλίο του "Το Νούμερο 31328 Το βιβλίο της σκλαβιάς" χωρίζεται σε είκοσι κεφάλαια, έκαστο το οποίων έχει για τίτλο έναν από τους θρήνους των Ψαλμών του Δαυίδ. Ο αριθμός του δόθηκε όταν συμφωνήθηκε η ανταλλαγή πληθυσμών.
Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η Τουρκία επέβαλε ειδικό φόρο στους μη μουσουλμάνους με σκοπό την εθνική ομογενοποίηση του κράτους. Όσοι δεν μπορούσαν να καταβάλλουν το φόρο υποχρεώνονταν σε καταναγκαστική εργασία. Η πρώτη ομάδα 32 ατόμων απεστάλη για καταναγκαστική εργασία την 27 Ιανουαρίου 1943 προς Ερζερούμ – Άσκαλε. Όλοι ήταν μη μουσουλμάνοι της Κωνσταντινούπολης. 


Μεταξύ Φεβρουαρίου και Σεπτεμβρίου 1943 εστάλησαν 1299 άτομα σε στρατόπεδα εργασίας, εκ των οποίων οι 21 πέθαναν ως «οφειλέτες του δημοσίου» στο Ερζερούμ-Άσκαλε. Η υποχρέωση εργασίας επιβαλλόταν μόνο σε μη μουσουλμάνους.

Η εμπειρία ένός Εβραίου που κατετάγη σε τάγματα εργασίας δύο φορές, το 1919-1922 και πάλι στον Β' Π.Π., περιγράφεται σε βιβλίο της τούρκισσας ιστορικού Leyla Neyzi.

ΠΗΓΗ : ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ.
.............................................................................................................
  Εις μνήμην!!!

Γιατί η Ιστορία πρέπει να διαβάζεται σωστά..χωρίς υπεκφυγές και παραποιήσεις..χωρίς μικροπολιτικούς ''λιγοψυχισμούς''χωρίς φόβο αλλά με πάθος..για να εμπεδώνεται...και να μας βάζει σε συλλογισμό...Εμείς οι ''πρόσφυγες Γ' γενιάς'' το ξέρουμε από πρώτο χέρι το σκηνικό που στήθηκε τότε...Δώσαμε ανθρώπους στην Εθνοκάθαρση της Τουρκίας..και οι θείοι μου που δεν τους γνώρισα ποτέ...ο Χρήστος και η θεία μου η Δέσποινα..22 χρονών και 19 αντίστοιχα..πέθαναν στα τάγματα εργασίας...Ο Χρήστος από το κρύο ..την κακουχία..και την εξαντλητική εργασία...και η Δέσποινα στο δρόμο για τα << αμελέ ταμπουρού>> από τη δίψα και την ταλαιπωρία...Έμεινε εκεί για πάντα πάνω στην πέτρα που κάθησε να ξαποστάσει από την αδυναμία..Το μαρτύρησαν στη γιαγιά μου κάποιοι ελάχιστοι, που γύρισαν ζωντανοί στην Κερασούντα..

Δεν παίζουμε λοιπόν με την Ιστορία..και δεν πετάμε άναρθρες κορώνες ,για τόσο σοβαρά ζητήματα ζωής και θανάτου...Αν κάποιοι θέλουν να το παίζουν σπουδαίοι...ας νοιαστούν.. τα παιδιά μας να μαθαίνουν σωστά την Ιστορία...Αυτή είναι η υποχρέωσή τους για να διδάσκονται οι νέοι την αλήθεια και νάχουν στάση ζωής ανάλογη...
Έτσι.. αυτά μονάχα για τη μνήμη των ανθρώπων μας !!!

Σοφία Θεοδοσιάδη - Εκπαιδευτικός..
...............................................................................................................

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου