Έστησε πάλι την ''εξέδρα'' του το Καλοκαίρι..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος: Παύλος Σάμιος.

Έστησε πάλι την εξέδρα του το Καλοκαίρι..ετοιμασίες μπλε...στα απέραντα τα κύματα...έβαλε πια για τα καλά τα γιορτινά του...και μας καλεί χορό να αρχίσουμε τρελλό...ξανά και πάλι κυνηγώντας τις ουτοπίες και τις νύχτες τις πανσέληνες...τις φωτισμένες του Αυγούστου...γιατί κι ο Αύγουστος προ των πυλών...μας κλείνει πονηρά το μάτι...Πολλά υποσχόμενο και τούτο δω το Καλοκαίρι...άλλοτε εσημείωνα και εκατέγραφα ..φωνές και ήχους του μεσημεριού...που προσπαθούσα τη δροσιά να βρω κάτω από τις μουριές του όμορφου χωριού μου...
Τώρα αλλάξαν οι καιροί...μεγάλωσα και άλλαξα συνήθειες και θέλω πια καινούρια και πιο γεμάτα και πιο καρπερά τα πράγματα να κάνω...έρχονται επιθυμίες μέσα μου πολλές...απλές...και μοιάζουνε ασήμαντες με μια ματιά.. μα είναι σπουδαίες και σημαντικές...Να σε κρατήσω από το χέρι θάθελα ...έτσι αναπάντεχα ένα πρωϊνό...χωρίς καν να το περιμένεις...χωρίς να προετοιμαστείς...να περπατήσουμε μαζί σε θάλασσες γαλάζιες ...δροσερές...να βουτηχτούμε στα νερά...να γίνουμε ξανά παιδιά...να κοιταχτούμε πονηρά...σαν τότε που έφηβοι σαν ήμασταν τα βλέμματα μιλούσαν...
Να ψάχνουμε ανέμελοι...έστω για μιας ημέρας ώρες...να ψάχνουμε κοχύλια μες στα βότσαλα...και να μετράμε την αγάπη μας...μετρώντας τις ξεχωριστές και τις λευκές τις σμιλεμένες πέτρες...τα βοτσαλάκια τα ξεχωριστά που τόση μνήμη κουβαλούν απ' τη δροσιά και την αρμύρα της μάνας γης και της γόησσας της θάλασσας.. που ετάχθη για να τα δροσίζει και να τα σμιλεύει...

Κράτα το χέρι μου σφιχτά...ζεστά και τρυφερά...γιατί η ψυχή μου το ζητά και το καταλαβαίνει...Σου απαντά...το βλέπω στο ζεστό σου το κορμί...που γέμισε από πόθο και να το κρύψει αδυνατεί...Έλα κοντά μου αγαπημένε μου...μη ντρέπεσαι εσύ για να ξεγυμνωθείς μπροστά μου...Είναι το πιο όμορφο απ' όλα τα ξεγυμνώματα ετούτο της ψυχής σου...Έτσι σαν δυο μικροί Θεοί στου κύματος την αύρα...Κράτα το χέρι μου σφιχτά...ψιθύρισέ μου ..έστω για σήμερα τη λέξη αυτή τη μαγική...που λέει το ''για πάντα''...Είμαστε μεγάλοι θα μου πεις...και ξέρουμε για πάντα τι σημαίνει..Είναι και που η ''συννεφιά ετούτων των καιρών'' Κατακαλόκαιρο ,,στάζει βροχές σταγόνες και μας βρέχουν..
Κι ύστερα σιώπησε ...και θάρθει το απόβραδο...στην πορφυρή ακτή για να μας βρει...εκεί αποκαμωμένους...με ένα ηδονιστικό...γλυκό και αναπάντεχο παιχνίδι...Είναι το Καλοκαίρι φυτεμένο μέσα μας...χρόνια και χρόνια στήνει την εξέδρα του πεισματικά...και μας καλεί να το εξερευνήσουμε...πριν το Φθινόπωρο το σκυθρωπό εμφανιστεί και βρέξει τις ψυχές μας...
Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

                                     Δάκης - Αυτό το καλοκαίρι 

.............................................................................................................