Κι εγώ...που εταξίδεψα τα όνειρά μου...της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κι εγώ που θέλησα στις ανοιχτές τις θάλασσες να ταξιδέψω τα όνειρά μου..που θέλησα στεριές να πιάσω στέρεες...και όμορφες...στεριές που να μου δίνουν μια πατρίδα αλλιώτικη...φόρεσα το φουστάνι μου το θαλασσί ..ξυπόλητη...στη θάλασσα να περπατήσω...σαν νάμουνα αερικό...σαν ξωτικό...από αλλού φερμένο...Και επερπάτησα πολύ...και εταξίδεψα και τάβρεξα τα πόδια μου και το μακρύ μου το φουστάνι μου το θαλασσί...Και πίστεψα...και ήλπισα ...πως το σκαρί που με ταξίδευε...δε θάμπαζε νερά από πουθενά...όσο κι αν εκινδύνευε...στις τρικυμίες και στις φουρτουνιασμένες θάλασσες...Κι ήρθαν χρόνοι ''δίσεκτοι'' και λέν παντού πως κρίση εξαπλώθη...Λένε πως μας τελειώσαν τα λεφτά...τα ''δανεικά'''και πια δε μας δανείζουν...Και κλαίμε και υποφέρουμε...πότε στα φανερά και πότε στα κρυφά..Και ναι.. όσο και αισιόδοξη...και ''ταξιδιάρικα όνειρα'' κι αν θέλησα κι εγώ μαζί με σας για να κάνω..έρχονται κάτι δα στιγμές που μένω άφωνη...όχι μπρος μοναχά στα άδεια πορτοφόλια...μα περισσότερο ''φουρκίζομαι''και μένω άφωνη..μπρος στα άδεια και τα κούφια μας ''μυαλά''..

Και σκέφτομαι..κι αναρωτιέμαι αληθινά...αν έχει μέλλον φωτεινό...τούτος εδώ ο τόπος..όσο κι αν δηλώνω αγωνίστρια και αισιόδοξη...το δάκρυ μου τις νύχτες...έρχεται και με συναντά..Γιατί πως να την επεργαστώ την τόση ''φτήνια ''των ανθρώπων...κάποιων ανθρώπων δυστυχώς...και όχι και τόσο λίγων...Που ''μόδα''κάνουν τον ''νεοπλουτισμό''και καταστρέφουν και απελπίζουν γύρω τους ''εξαίρετα και φωτεινά μυαλά'' και θλίψη τα γεμίζουν..Ένα μονάχα περιστατικό θα σας διηγηθώ που έπεσε αναπάντεχα εις την αντίληψή μου...και με έκανε και εκατάλαβα..πόσο μεγάλη είν' η κρίση στα μυαλά του Νεοέλληνα...και πόσο χαμηλά τον σέρνει σαν ανούσιο ''σκουλήκι''..

Γιατί ''σκουλήκι'' αυτός λογίζεται...που για ένα μέταλλο ..ένα δαχτυλίδι ασήμαντο...τον συνάνθρωπό του υποτιμά.Γύρω από ένα τραπέζι κάθονται νέοι άνθρωποι και συζητούν...μια όμορφη βραδιά Καλοκαιριού...του φετεινού Καλοκαιριού...που μόλις έσκασε μύτη εμπρός μας...Είναι μια παρέα όμορφη...από φίλους λατρεμένους...είναι και μια κοπελλιά...που σύντροφος νέα λογίζεται...ενός από την παρέα...Είναι στα πλουμιστά ντυμένη και αστραφτερή...και συνεχώς το χέρι φέρνει εις το πρόσωπο ...και προκλητικά θέλει η συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από το δαχτυλίδι που φορά...αυτό το διαμαντένιο..και να διαφημίζει και το μαγαζί που το αγόρασε...που είναι και πανάκριβο...και να κοιτά υποτιμητικά και την ομήγυρι..που καθόλου δεν της μοιάζει...Αφελώς κάποια φίλη τη ρωτά πούθε το ''ψώνισε'' το λαμπερό απόχτημά της...Κι αυτή με ειρωνεία ευθύς της απαντά..:
Γιατί ρωτάς...λες και μπορείς ποτέ σου να το αγοράσεις..?

Σηκώνεται με μιας και φεύγει απ' την ομήγυρι γιατί θαρρεί πως στον ''κύκλο''αυτό ..εκείνη δεν ανήκει..Και η φίλη μου που σιωπηλή δέχεται αυτή την προσβολή...γυρίζει στους υπόλοιπους τους φίλους της..όχι εκνευρισμένη..μα ούτε καν και θυμωμένη..Θλιμμένη είν' μονάχα και της απαντά.: τι να σου λέω τώρα κοριτσάκι μου..που εγώ απ' τα 15 εδιάβαζα:

 << Να ζεις και να μαθαίνεις και να αγαπάς...Μπουσκάλια>>.
 
Τι άραγε να καταλάβεις τώρα εσύ ?
Κι εγώ που τα μεγάλα μου τα όνειρα τα εταξίδεψα..με κείνο το υπέροχο το θαλασσί μου το φουστάνι..που τώρα δα λερό στέκει στην άκρη της θάλασσας..τώρα κατάλαβα και ''κρίση ''Στην Ελλάδα τι σημαίνει...Είναι μεγάλη η κρίση αξιών...και δεν γνωρίζω ειλικρινά καθόλου και το μέλλον...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
..............................................................................................................

Και με τους στίχους του Ελύτη...ας κυνηγήσουμε τα όνειρά μας...

 Από τους χρόνους τους παλιούς το `χω βαθύ μεράκι
να βγω στις πέρα θάλασσες να βρω το μαγισσάκι.....

                               ΤΟ ΜΑΓΙΣΣΑΚΙ - Νένα Βενετσάνου 

..............................................................................................................

.............................................................................................................