Πόσες φορές ταξίδια δε μου έταξες για να με πας...ταξίδια μακρινά...ταξίδια που θα άγγιζαν του ουρανού το θόλο...κι εγώ τα ονειρεύτηκα και τα ταξίδευα.. στην αγκαλιά σου εκούρνιαζα ..πριν η ομίχλη γύρω απλωθεί και να σε διακρίνω δεν μπορούσα...Κι ύστερα πάλι και ξανά.. ερχόσουν σαν πάχνη πρωϊνή στου κάμπου το τοπίο..και πάλι με εγέμιζες δροσιά για να σε ξαναχάσω...εκεί στο πρώτο λιώσιμο...στου ήλιου τις αχτίδες...Κι ήταν η άγρια αυτή η δύναμη.. που το μυαλό μου κυβερνούσε..ήταν αυτή που με ανάλωνε συχνά...και το μυαλό μου εθόλωνε...και έχανα τον έλεγχο, γιατί ενόμιζα χωρίς εσέ πως δεν μπορώ να συνεχίσω...
Μα ξεγελάστηκα πολλές φορές...καθώς γυρνούσα να σε δω και είχες κιόλας φύγει..πριν από τον πρώτο σου ερχομό...Και ούτε που με ένοιαζε..που μόνη μου ξανά τα βράδυα ονειρευόμουν στην αγκαλιά σου να βρεθώ..κι ας το πρωί ξανά από την απουσία σου στο παίδεμα η ψυχή μου ..παραδομένη εκεί και σκονισμένη από τον κουρνιαχτό...της άμαξας του ονείρου...Δεν ξέρω αλήθεια αν σ'αγαπώ ..ή αν η καρδιά μου σε γυρεύει...τώρα που κάνει ψύχρα το πρωί κι ας είν' κατακαλόκαιρο,μα όχι μέσα στη δική μου την καρδιά ...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου