27 Ιουνίου 2016

Καινούρια πάλι εβδομάδα ξεκινά και τα όνειρα αχαλίνωτα...της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Καινούρια πάλι εβδομάδα ξεκινά και τα όνειρα αχαλίνωτα.. τρέχουν να φτάσουνε το τέλος της διαδρομής...που οι ελπίδες όλες τους ατόφιες περιμένουν...Τρέχουν σαν άτια τα όνειρα μέσα στα δύσκολα τα χρόνια αυτά της οικονομικής παγκόσμιας κυριαρχίας...Μα αυτά διόλου δεν νοιάζονται,καθόλου δεν πτοούνται...και αδιαφορούν...μου το μηνάει έξω στην αυλή μου η ροδιά...που άνθια γέμισε ξανά και προσπαθεί καρπούς για να γεμίσει...

Κι εκεί ,μέσα στην πρωϊνή σιωπή..που σπάει τη μοναξιά..ήρθε και επίσκεψη η αγάπη μούκανε..έτσι απρόσκλητη απ' το ρολόι της μνήμης μου ...κι απ' τα παλιά...να μου μιλήσει πάλι αυτή...και να γεμίσει με άνθη τα κενά...που άφησαν στα ράφια της ψυχής...τα χρόνια μας τα δύσβατα..που άλλοι για μας τα ζωγραφίσαν...Κι εγώ την καλωσόρισα...γιατί μου φάνηκε μεστή...ελπίδες έφερνε μες στο πανέρι το γεμάτο της...και αυτές τις είχε ανάγκη η ψυχή...Έτσι να διώξει θέλησε το γκρίζο από τα ράφια και χρώματα να βάλει..να στολίσει..ακόμα και το σύννεφο απ' τη βροχή που συχνά μας απειλούσε...πως θα ξεσπάσει έλεγε απότομα και θα μας παρασύρει σαν χείμμαρος ορμητικός στα βρώμικα νερά του...Ήρθε η αγάπη ορμητικά να διώξει τους Χειμώνες που μας απειλούν καταμεσίς το Καλοκαίρι...

Μου θύμισε ξανά και πάλι και ξανά...και μου το είπε φωναχτά...μα και ψιθυριστά μέσα στο αυτί...πως πέρα και μακριά από τις μίζερες και καταστροφικές και ποδηγετικές τις σχέσεις τις πολιτικές μέσα εις τη ζωή μας...υπάρχουν και οι άλλες οι ανθρώπινες...οι ζεστές και οι αγαπησιάρικες...αυτές που σαν την ένεση την τονωτική και μυοχαλαρωτική...σε ανακουφίζουνε ...σου δίνουν δύναμη ...σου προσθέτουν ενέργεια και σε τραβούν μπροστά... Μούπε και για την ''ύλη'' και για την αξία της...πως γι αυτήν η αξία της είναι μηδαμινή..μα εγώ δεν την επίστεψα..και πάλι μου άφησε χιλιάδες απορίες και αναπάντητα τα ερωτηματικά.
 
Απορημένη την εκοίταξα πολύ τούτο το πρωϊνό...εκεί καθώς το βλέμμα μου εκλέβανε τα νυχτολούλουδα, που μες  στη νύχτα ανθίσαν..και λίγο πριν τα άνθια τους μαζέψουνε μες στο χωνί κλειστά...για να τα ξαναπλώσουνε τη νύχτα πούρχεται και η δροσιά...η δροσιά που αγαπούν και γεύονται ...μόνο τα νυχτολούλουδα ...αυτά τα ασήμαντα χωνάκια πότε μωβ και πότε άσπρα ..πότε ροζ...στους φράχτες, όπου μόνα τους πολλές φορές φυτρώνουνε...στα αραχνιασμένα σπίτια της αγάπης...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου