Γιατί ο άνθρωπος στη γη μονάχος να πορεύεται δεν εφτιάχτηκε απ' τον Πλάστη..έτσι είναι δομημένη η ιστορία του Αδάμ..την Εύα του να ψάχνει..γιατί λέει τάχα του κόψαν το πλευρό για να την σχηματίσουν..
Ναι.. αυτή βουίζει μέσα στα αυτιά μας καθημερινά.. είναι μια συμβουλή αξεπέραστη..ένα καθεστώς βαθιά μέσα στο νου μας φυτευμένο: αυτός παιδί μου είναι ο προορισμός του ανθρώπου...να παντρευτεί..να κάνει και παιδιά..οικογένεια...να δέσει πια την ευτυχία του και εικόνα όμορφη να πρέπει να αποχτήσει..Και τρέχουμε ..τάχα να ερωτευτούμε δυνατά .. να βρούμε ένα σύζυγο..μια σύζυγο...και αγωνιούμε για την τύχη την καλή..και τη βρίσκουμε..και παντρευόμαστε..και νομίζουμε..πιστεύουμε πως το πετύχαμε το 10 το καλό...Κι αφού γλεντήσαμε..χορέψαμε ..πήγαμε και στο σπίτι μας και κάναμε και δυο και τρία παιδιά,ανακαλύψαμε ξαφνικά..πως τον έρωτα ποτέ μας δεν ..πως τον έρωτα ποτέ μας δε γνωρίσαμε..εκτελέσαμε απλά, την εντολή των έξυπνων και των σοφών γονιών μας ..της κοινωνίας που μας θέλει ενταγμένους στα καλούπια τα δικά της τα καλά ..της εκκλησίας που φροντίζει ανελλειπώς για τη σωτηρία της ψυχής μας τελικά...
Και τότε αρχίζουνε τα δύσκολα...και πως να τα αντέξεις..Να κοιμάσαι δίπλα στη ''μέγαιρα'' γιατί έτσι φαντάζει στα μάτια σου...και μπορεί και να είναι,αυτό καθόλου δεν το ξέρω..να κοιμάσαι δίπλα στον άξεστο.. που άδεια η ψυχή του τώρα δα σου μοιάζει...Μένεις εσύ με στόμα ανοιχτό στο άκουσμα του χωρισμού των φίλων σου,ύστερα από είκοσι χρόνια..Κι αναρωτιέσαι και απορείς..και μένεις τάχα άναυδος..και νιώθεις λυπημένος..Μα τάχα εσκέφτηκες ποτέ...όταν στα χείλη έβλεπες των φίλων σου,το παγωμένο τους χαμόγελο..εσκέφτηκες λέω άραγε ποτέ..μήπως είχαν το πρόβλημα κρυμμένο κάτω από το τραπέζι ?
Τώρα απορείς και ψάχνεις για να βρεις τι έφταιξε..και βλέπεις τη διάλυση φορές - φορές στους γύρω σου και δεν την περιμένεις..Τι έκανες εσύ γι αυτό...τη σκέψη ..τη δομή..και τη νοοτροπία ...την περιρρέουσα ψευτιά των σχέσεων,να θες να την αλλάξεις ?
Κι έτσι απλά και αθόρυβα αρχίζει πια ξανά ,ένα πανηγύρι ανείπωτο ..αυτιά δεν το ακούνε...Διηγιέται ιστορίες τραγικές,που μένουν στο σκοτάδι...Εκεί μέσα στα αζήτητα..ιστορίες άπειρες..κρυμένες στα συρτάρια της κλεμμένης ευτυχίας..Εγώ δεν είμαι ειδική,ανάλυση επιστημονική δεν ξέρω για να κάνω..Είμαι όμως άνθρωπος καθημερινός και αποδέκτης των χαμόγελων που σταματούν ,εκεί στις άκρες των χειλιών...και δεν ανοίγουν παραπέρα...
Δεν απορώ λοιπόν ποτέ όταν σα βόμβα σκάει μπροστά μου τέτοια ειδηση..γιατί το βλέπω το σαθρό το υπόβαθρο..και δεν αναζητώ τους ψεύτικους τους καθωσπρεπισμούς μες στη ζωή μου..ίσως γιατί η θεωρία μου δε με πρόδωσε..που μούλεγε πως είναι και υπήρξαν ''τυχεροί'' που τόλμησαν στην ώρα της την επανάστασή τους και δεν θέλησαν να εγκλωβιστούν...μες στου κατεστημένου τις στρεβλώσεις..Αγάπησαν και ερωτεύτηκαν όπως ήθελαν..δε μπόρεσαν οι ''ερινύες''της καθεστηκύας τάξης ποτέ τους τους ατίθασους μες στην ψυχή..ποτέ να τους στριμώξουν..Είναι μεγάλο πράγμα στη ζωή να είναι κανείς ο εαυτός του...δεν αρρωσταίνει η σκέψη του..ούτε και το κορμίτου..
Την ευτυχία ψάχνουμε από μικρά παιδιά..από τότε που στους πρώτους μας τους έρωτες ,σακάκι τέτοιο χαρούμενο και πολύχρωμο εμείς για να φορέσουμε ζητούμε..Άραγε έσκυψε κανείς επάνω στα αληθινά τα θέλω μας..επάνω στο χιτώνα της μοναδικής και της ξεχωριστής επιθυμίας μας...επάνω στην ξεχωριστή για τον καθένα μας δική του ευτυχία?
Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου