Τούτο το πρωινό καινούριας μέρας...- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Τούτο το πρωινό ..καινούριας μέρας ξημέρωμα..μιας άλλης εβδομάδας.....πότε γλυκό και άλλοτε πικρόγλυκο να μοιάζει...ψάχνεις σταλάγματα καρδιάς για να μαζέψεις..Τώρα που ακρίβυναν οι αναπτήρες των ονείρων..μες στο σακίδιο..ένα κουτάκι σπίρτα απ' τους περασμένους τους καιρούς..έτσι παλιομοδίτικα σου λένε φλόγα πάλι να ανάψεις..να βάλεις στα όνειρα φωτιά να ζεσταθούν...Γιατί είν' κατακαλόκαιρο ...μα τα όνειρα παγώσαν..λες κι είν' ''χιονιάς''..και ο καυτός ο ήλιος δεν τα φτάνει..Μικρύνανε θαρρείς και οι αχτίδες του ..του ήλιου του ακούραστου...που τόβαλε πεισματικά..αιώνες τώρα ατελείωτους ..τη Γη να την φωτίζει...

Κι όποιος μονάχος του απέμεινε..και δίχως το ταίρι του πλανιέται..αυτός μονάχα ένιωσε όνειρο σβηστό τι σημαίνει...Είναι όμορφο  το πλέξιμο...και το ξήλωμα είν' τυράννια..Σαν γενηθεί ο άνθρωπος επάνω εις τη Γη..έτσι τον έφτιαξε ο Πλάστης του ταίρι πάντα να ψάχνει...σαν πέφτει από το άλογο το χέρι να του δίνει..Γιατί θαρρεί αντρίκια κι αν περπάτησε..πως ήρωας μες στα μονοπάτια της ζωής θα γένει..

Κανείς  ποτέ δε ρώτησε τους ήρωες..αν ήξεραν ..αν ήθελαν..ήρωες να τους λένε..Εγώ δεν καταλάβαινα ήρωας τι σημαίνει..Πάντα ονειρευόμουνα πάνω σε μια μικρή πεζούλα..μιας χώρας ίσως παραμυθένιας..και ονειρικής ,που χάρτης δεν την έχει..έτσι απλά σε μια πεζούλα να καθόμουνα..και τη ζωή την όμορφη να σιγοτραγουδούσα..Μα ήρθαν προξενητάδες και με πάντρεψαν και με βαφτίσανε ηρωίδα..και ούτε που με ρωτήσανε..αν τόθελα έτσι για να με λένε..

Τώρα τα βράδια τριγυρνώ...κανείς δεν το προσέχει..πως την καρφίτσα που μου καρφιτσώσανε ..δε θέλω πια να τη φοράω..Βαρέθηκα να με κοιτούν..σαν νάμαι ένα πανύψηλο ..αγέραστο και δυνατό δεντρί..Θέλω να γείρω τα κλωνάρια μου...και νάμαι ένα χαμόκλαδο..ένας μικρούλης θάμνος.. Απαρατήρητα όλοι να με προσπερνούν...αυτοί τριγύρω μου να ψηλώνουν και να κορδώνονται...κι εγώ να μειδιώ..γιατί δεν εκατάλαβαν το μάταιον...που το μονοπάτι της ζωής...που είναι γεμάτο από αγκάθια..δεν εκατάλαβαν και αναλώνονται μέσα στης περηφάνειας τους τις ώρες τις χαμένες...πως το μονοπάτι αυτό το υπερφίαλο..ίσα προς το γκρεμό τους βγάνει..

Παραμιλώ και τούτο εδώ το πρωινό..της μέρας που εχαράξε..της νέας της ελπιδοφόρας λέν' ξανά..μιας υποσχόμενης Δευτέρας... .καθώς τον αναπτήρα των ονείρων μου τον ψάχνω..τι.. πάλι σήμερα είναι μια άλλη βδομάδα πιο ''ζεστή'' θαρρείς στο νου...και περιμένει φλόγα να της δώσω...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

                              .Ελένη Βιτάλη - <<ΤΟ ΔΙΧΤΥ>>
.............................................................................................................