.Μα τα ''μαργαριτάρια''είναι εκεί..δε χάνονται. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Συνάντησα μες στη ζωή μου τη μικρή ανθρώπους νέους που με γέρους έμοιαζαν πολύ...κι άλλους μεγάλους που τη νεανική τους τη ματιά και τη δροσιά στα πράγματα...θα ζήλευαν καμμιά φορά κι εκείνοι εκεί οι 30ντάρηδες..Όχι γιατί είχαν ένα σώμα με γραμμές και σφριγηλό...ούτε γιατί η δύναμη σε ανηφόρες δύσβατες είχε τη δύναμη να τους κρατήσει...Μα γιατί εκεί μπροστά από ''ναυάγια'' πολλές φορές...εγέμιζε η θάλασσα η δική τους..''μαργαριτάρια απ' το βυθό'' που εκουβάλαγαν από τα βάθη των ωκεανών ...των καταγάλανων και μπλε ωκεανών...της όμορφης ψυχής τους...

Τους κοίταξα απορημένη ...και με θαυμασμό...και μια κρυφή ...σαν ''μεταξένια ζήλεια''με ετύλιξε...και θέλησα και έσκυψα απ' τα μαργαριτάρια τους αυτά
 τα πολύτιμα και τα μοναδικά...να σκύψω να μαζέψω...Ήθελα πάντα για να τα φορώ..σαν ήμουν τότε νια..και λέγανε πως ήτανε πολύ όμορφος ο λαιμός μου...Μα εγώ τα έψαχνα στις αγορές..και μου φαινόταν ακριβά...δεν είχα ίσως την οικονομική τη δύναμη για να τα αγοράσω...Κι ύστερα εμεγάλωσα και εκατάλαβα πως μπορεί να μην είχα τη δύναμη...μα κάθε που τα κοίταγα ...τα στόλιζα στον όμορφο λαιμό μου...

Τώρα κοιτώντας πίσω πια.. στην θάλασσα των ονείρων μου ..θαρρώ πως εσυγκέντρωσα από αυτά..τα σπάνια ..τα μοναδικά και τα ξεχωριστά...σειρές πολλές ..όσες χρειάζομουν...για να γεμίσω τη λαχτάρα μου...της δόλιας μου ψυχής..Είναι αληθινά και τα καλύτερα που μου χαρίσανε..οι λίγοι..μα οι σπάνιοι οι φίλοι μου..με καταθέσεις άπειρες..απ' τα ναυάγια της ψυχής τους... Εναυαγήσανε πολλές φορές οι φίλοι μου.. βουλιάξαν τα καράβια τους κι εγώ μαζί με αυτούς..μα δεν εχάθηκαν ό,τι απ' τα ''ναυάγια'' εσκόρπισαν...ακόμα κι όταν μες στην αγριάδα και τη φουρτουνιασμένη θάλασσα και τους άγριους''πειρατές''που τους εκυνηγήσαν και προσπάθησαν να τους ''κατασπαράξουν''ακόμα και όταν δεν έβρισκαν ..πρόθυμους και έξυπνους αποδέκτες..τα ''μαργαριτάρια'' αυτά να τους ''πουλήσουν'' και ''πάγκους'' αγοράς να τα εναποθέσουν...

Είναι παράξενοι οι άνθρωποι στιγμές- στιγμές..και δεν καταλαβαίνουν...δεν κοιτούν με δεύτερη ματιά...κάτι που στα μάτια τους αμέσως δε γυαλίζει...Γιατί τα μαργαριτάρια μέσα από το βυθό..θέλουν καθάρισμα ίσως ελαφρύ...την ομορφάδα και τη λάμψη τους να δυνηθούν να μας προσφέρουν...Όχι δεν έχουνε υπομονή στιγμές- στιγμές οι άνθρωποι...και περπατούν αδιάφορα ..ξυπόλητοι δίπλα στην έρμη παραλία...και την ακτή που ξέβρασε ποικίλα και πολύτιμα ''μαργαριτάρια''.. δεν τη γνωρίζουν εύκολα..και χάνονται ..σε άδειες παραλίες...Μα τα ''μαργαριτάρια''είναι εκεί...δε χάνονται ...όσα χρόνια κι αν περνούν..γιατί είναι φτιαγμένα από σκληρό υλικό...που μάζευαν σαν τα ''αληθινά τα όστρακα''τον εισβολέα να αντιμετωπίσουν...

Δεν ξέρω αν ο εισβολέςας είναι τυχερός ή άτυχος ..που ασφυχτιά μέσα εις την σκληρή αυτή την ύλη που τον εγκλωβίζει και τον περιβάλλει...Ένα όμως είναι βέβαιο..πως κάθε μέρα που περνά..κι εκείνος που εκρύφτηκε εκεί βαθιά εις την κοιλιά του όστρακου...ηθελημένα ή άθελα..δεινοπαθώντας άλλοτε και άλλοτε με κομμένη την ανάσα..εμετατράπηκε χρόνια μετά...σε ένα υπέροχο ''μαργαριτάρι''..

Έτσι για να στολίζει τους λαιμούς των γυναικών ? Ή για να δείχνει ...να οδηγεί και να μαθαίνει στους ανίδεους πολλές φορές..πως είναι χρονοβόρα ..δύσκολη και κοπιαστική...η ''αλιεία των αληθινών των μαργαριταριών''είτε αυτά στολίζουν τους λαιμούς των γυναικών...είτε στολίζουν τις ψυχές των φίλων μας..που έσκυψαν ...από τις ξεχασμένες τις ακτές να τα μαζέψουν...
 Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη...
..............................................................................................................
 Ίσως η πρώτη εκτέλεση του Pearlfishers Tango, Αλιείς μαργαριταριών, 
Σπάνια και φανταστική εκτέλεση, από τον Ricardo Santos και την ορχήστρα του....

Ricardo Santos Orchestra - Pearlfishers (Instrumental)

............................................................................................................