1 Αυγούστου 2016

Πες μας που πήγε ο Αύγουστος...

Καυτές οι μέρες του Αυγούστου..ζεματισμένη η καρδιά..Μια τόση δα μικρή κουκίδα η ψυχή στο απέραντο το σύμπαν...Σκαρφάλωσε για άλλη μια φορά στου βράχου εκεί ...που χρόνια τώρα προσπαθεί...η αφρισμένη θάλασσα τις πέτρες να λιάνει..Γυμνή και πάλι αυτό τον Αύγουστο..τούτο το Καλοκαίρι...με τις λαβωματιές απ' τα εγκαύματα..του ήλιου.. που δε λογάριασε αν έκαιγε με τις αχτίνες του..σώματα και κορμιά ευαίσθητα...και σε σκιές χρόνια πολλά προστατευμένα..Τώρα εξάπλωσες εκεί ...λίγη δροσιά προσμένεις το κορμί σου να χαϊδέψει..Δεν ξέρω αν σε καταλαβαίνουνε οι φίλοι σου...μα ούτε και οι δικοί σου...

Γυμνή γεννήθηκες πάνω στη Γη..και χρόνια τώρα προσπαθείς τη γύμνια του κορμιού σου να σκεπάσεις...Φοράς καφτάνια πλουμιστά...με χρώματα Καλοκαιριού...στον ήλιο βγαίνεις για να παίξεις με τα χρώματα..μα αναρωτιέσαι πάλι εδώ...αν εκατάφερες να ντύσεις την ψυχή σου...Είναι πάλι μήνας Αύγουστος...ελπίδες  παλαιότερα εφύτευε μες στις καρδιές των ανθρώπων...Έσπερνε όνειρα και ετρυγάγανε ..τώρα και πάλι προσπαθούν οι άνθρωποι..μα ένα χέρι αόρατο....τρυγάει τα όνειρα νωρίς..πριν η άνθηση στους κήπους τους να έρθει...

Δε θέλω νάμαι εκεί θλιμμένη σκεφτική...που τούτο δω το Καλοκαίρι μας ζεμάτισε και γέμισε σημάδια και πληγές...τη δόλια μας καρδιά...Είναι ανάλγητοι οι λειψοί ετούτοι που μας κυβερνούν..και τη ζωή μας διαφεντεύουν..Κάποτε υπήρχαν νόμοι εργασιακοί...και τον ελεύθερο το χρόνο μας μπορούσαμε να διαθέσουμε και με το πενιχρό μας το βαλάντιο..να τον επεξεργαστούμε...Μα τώρα ήρθαν χρόνια δίσεχτα..χρόνια με τις ισχνές τις αγελάδες...Λίγοι είναι αυτοί που δεν ''αγγίχτηκαν''και σφυρίζουνε αδιάφορα στο γίγνεσθαι..που σαν φίδι το λαιμό μας περικύκλωσε και σφίγγει τη θηλιά...

Εσύ γελάς μικρούλα μου...βάζεις τσουβάλια αισιοδοξίας στο κελάρι της ψυχής...μα τα νούμερα είναι αμείλικτα..κι έρχονται και σε διαψεύδουν...Δεν φτάνουνε τα αναχώματα που έστησε η δυνατή και τρυφερή σου η ψυχή...Είναι σκληρά τα νούμερα που πρέπει να μετρήσεις πάλι εσύ...για να μπορέσεις Καλοκαίρι για να νιώσεις...Κάποτε σε χρόνια πιο αισιόδοξα..εδιάβαζες και μάθαινες ..το πως το χρόνο τον ελεύθερο εσύ θα διαθέσεις...

Εκεί..κάπου σε μια σελίδα.. στην Ουτοπία του Τόμας Μορ οι άνθρωποι εργάζονταν μονάχα έξι ώρες και τις υπόλοιπες τις διάθεταν για την προσωπική τους ευχαρίστηση..και για τον πολιτισμό στην καθημερινότητά τους...Καταλυθήκαν τώρα όλα αυτά..και όσες ώρες ο καθένας εργοδότης δύναται εκβιαστικά και απειλητικά...τη ζωή σου την ορίζει...φτωχοποιώντας σε καθημερινά...μη λογαριάζοντας αν άνθρωπος λογίζεσαι..ή σκλάβος...

Ναι μην απορείται σήμερα αγαπητοί και αγαπημένοι μου που είμαι τόσο ''κάθετη ''και καυστική συνάμα..ίσως σε κάποιους να  αρέσει να ''χοροπηδούν''γιατί δεν έχουνε τη  δύναμη την αλήθεια να κοιτάξουνε κατάματα..ούτε και να αντιδράσουν..
Έτσι είναι κι αυτός ο Αύγουστος...καινούριος...καυτός ..ζεματιστός ..μα και νοσταλγικός συνάμα...γι αυτό με βρίσκει σύμφωνη το παρακάτω ποίημα..που οι στίχοι του, του Νάνου του Βαλαωρίτη..αποτυπώνουν καθαρά..μια άλλη εποχή..που πέρασε από μπρος μας ..δε θέλω να πιστέυω ανεπιστρεπτί...μα θέλω να τη νοσταλγώ..και δύναμη από εκείνην για να παίρνω...
 Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη... 
.............................................................................................................










Πες μας που πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του
Το γέλιο σου που γέμιζε το σπίτι μας βροχή
Τώρα μας δείχνει ο άνεμος γυμνή την αγκαλιά του
Ω πρόσωπο που σκέπασε σα μάρμαρο η σιγή

Πόσα σβησμένα βλέμματα κοιτάνε όταν κοιτάζεις
Πόσα δεμένα στόματα μιλάνε όταν μιλάς
Ήταν του ήλιου η δύναμη το ρόδο που ωριμάζει
Κλειστά παραθυρόφυλλα τα στήθια που αγαπάς
 
Νάνος Βαλαωρίτης
.............................................................................................................

Στίχοι: Ελένη Ζιώγα
Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα
Πρώτη εκτέλεση: Έλλη Πασπαλά
 


Ήτανε που λες κατακαλόκαιρο
Κι ο δρόμος σ ένα διάφανο ουρανό
Μες στην αγκαλιά μου ό,τι ακριβότερο
Κι ο κόσμος ένα βότσαλο μικρό

Κι εσύ μου λες να ξεχαστώ
Τον Αύγουστο να σβήσω από τους μήνες
Μα κι αν τις μνήμες πολεμώ
Στον Αύγουστο με πάνε πάλι εκείνες
Έκαιγε η ανάσα του στο σώμα μου
Κι έφεγγα σαν ήλιος στο κενό
έφυγε και μπήκα στο χειμώνα μου
Και πάγωσα σαν άστρο μακρινό
Κι εσύ μου λες να ξεχαστώ
Τον Αύγουστο να σβήσω από τους μήνες
Μα κι αν τις μνήμες πολεμώ
 
Στον Αύγουστο με πάνε πάλι εκείνες.

Elli Paspala - Augoustos

.................................................................................. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου