10 Αυγούστου 2016

Ανοίξανε οι πόρτες του Καλοκαιριού- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ανοίξανε οι πόρτες του Καλοκαιριού...τα όνειρα τρυπώσανε ξανά..Πήρες τη βάρκα σου και πάλι μοναχή..καραβοκύρης ήσουν πάντα εσύ σε ένα σκαρί γερό..που ήξερες καλά να το κωπηλατείς...στα βράχια αυτό να μην το ρίχνεις..Πάντα επάταγες στη Γη..τις αεροβασίες και τα λόγια τα μεγάλα..μα και τους φανφαρονισμούς εκείνων των μυθομανών..που από τα παραμύθια τους ζωή ζητούσαν να αντλήσουν..πάντα τους εμισούσες..έκλεινες   τα αυτιά σου στους ανόητους τους καυχησιάρηδες..που σε μια μια μέρα εχτίζανε ανώγεια και κατώγεια..

Εβάδιζες με σύνεση και είχες 
<< μέτρον άριστον>>..πάντα εις τη ζωή σου..Μα είναι μπαμπέσα η ζωή και έρχεται συχνά για να σε ανατρέψει..Βάζει στα μάτια σου μπροστά εικόνες και ανθρώπους που δεν πρόσμενες ,ούτε θα τους επέλεγες ποτέ από μόνος σου..φίλους σου να τους κάνεις..Τρέχουν..κολλούν σαν βδέλες πάνω σου και το κενό της άδειας τους ψυχής..να το γεμίσουν προσπαθούν...Εκεί είναι η δική σου η σύνεση και η ομορφιά..μέσα σ' αυτή την όμορφη τη βάρκα σου.. σε άλλον τα κουπιά ποτέ να μην αφήνεις..Τα ξέρεις τα νερά ..το βάθος τους το ξέρεις..

Ποτέ σου δε φοβήθηκες να ανοιχτείς και στα βαθιά..και στα ρηχά..Συχνά σου ψιθυρίζανε πως βάδισες στα μονοπάτια του ατομικισμού, μονάχη εκεί έξω..Και ναι..το δέχομαι πως βάδισα σε τούτη τη ''σχολή του ατομικισμού''( με την καλή την έννοια βεβαίως)..Μα πως αλλιώς να γίνει μέσα στη ζωή.. αν δεν νοιαστείς,αν δεν φροντίσεις κι αν δεν θελήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό να σκύψεις και να τον γνωρίσεις ?Αν δεν αναλάβεις ο ίδιος το δικό σου ,τον ατομικό το ρόλο σου,πως γίνεται στο σύνολο να ενταχθείς ?Αυτοπροσδιορίζεσαι αρχικά εσύ..και μπαίνεις με περισσότερη ευκολία στα σενάρια του κόσμου..Από κείνη τη μαγική στιγμή της γέννησής μας..από κείνη τη μέρα που τον κόσμο αντικρύζουμε.. καλούμαστε όλοι να αυτοπροσδιοριστούμε,ναι.. με το πρώτο ακόμα κλάμα μας..να δώσουμε την ταυτότητά μας..να ανακαλύψουμε  αργότερα και  τις προτεραιότητές μας..

Πολλές στιγμές ξανακαλούμαστε να αυτοπροσδιοριστούμε..Και τούτο δω το Καλοκαίρι στάθηκα και σκέφτηκα ξανά και πάλι και ξανά και επροσπάθησα να είμαι ο εαυτός μου..Όχι δεν αλλάζω βάρκα εγώ και θάλασσα ..δεν ταξιδεύω σε θολά νερά..Θάβω πάντα με λύπη περισσή..ό,τι μπροστά μου στέκεται ήδη ασάλευτα νεκρό..Έτσι κι αλλιώς στο νου μου πάντα έρχεται συχνά η ρήση του Κεβέδο..του σπουδαίου αυτού Ισπανού του ποιητή..που πριν από τέσσερις αιώνες την εξέφρασε και διαχρονικότατη ακόμα παραμένει:
<<Να ζεις μόνο για σένα αν μπορείς γιατί, μόνο για σένα αν πεθάνεις,πέθανες. >>

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Τα όσα η μοίρα μου'γραφε          
κι άλλος κανείς δεν ξέρει
Τα βρήκα μέσα στον καφέ
τα διάβασα στο χέρι.

Ποτάμι βρήκα σκοτεινό
μια σφαλιγμένη πόρτα
Κοράκια πάνω στο βουνό

και φίδια μες στα χόρτα

Μακάρι να ΄μουν σαν τα ζα

που βόσκουνε στον κάμπο
Γράμματα να μη γνώριζα
μες στα μυστήρια νά ΄μπω 

Μυστήρια τέτοια δε συμφέρει
να ψάχνω δε συμφέρει
Φέρτε μου δεύτερο καφέ

κι αλλάξτε μου το χέρι.

Ποίηση :Οδυσσέας Ελύτης.
Μουσική:Αντώνης Σκαμνάκης.
Εκτέλεση: Χαϊνηδες. 
............................................................................................................

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου