4 Αυγούστου 2016

<< Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι >> - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.


Από μικρό σαν ήμουνα ακόμα κοριτσάκι...ποτέ μου δεν το έπαιξα καλό παιδί...εν αντιθέσει με τα αδέλφια μου που ενώ ήταν ανυπάκουα ενδόμυχά τους και βαθιά...σκεπάζανε τις αντιρρήσεις τους με ένα ''πέπλο''του καλού παιδιού...Πάντα αγωνιούσαν για τα λεγόμενα των γύρων τους..και έτσι ανταγωνιστικά...και θέλοντας να υπερτερούν στα μπράβο που εισέπρατταν σε σύγκριση μαζί μου..μετρώντας τα..τα  θέλαν να τα βρίσκουν πιο πολλά...

Μα αυτό το σύνδρομο του καθώς πρέπει του  παιδιού...το υποκριτικό και βασανιστικό συνάμα...ποτέ μου δεν το ζήλεψα..και αν και μικρό παιδί εγώ..χωρίς ακόμα να ξέρω τις καταστροφικές συνέπειες που στη μετέπειτα ζωή τους θα επηρέαζε και θα τις τυραννούσε...σαν το κερί στο λιβάνι το απέφευγα...Και είναι άκρως καταστροφικό αυτό για τα παιδιά..και δυστυχώς αργά..πολύ αργά το διαπιστώνεις και το καταλαβαίνεις...ήδη έχεις πάθει τη ζημιά.και ασφυχτιάς στο ''στενό φόρεμα'' που οι γονείς σου αθελά τους σου φορέσαν...

Αυτοί προσπαθούσανε τάχα για το καλό...να γίνεις ένας άνθρωπος υπάκουος,κι ευγενικός.. με τα δικά τους μέτρα και σταθμά...με τα δικά τους θέλω...Αυτό που δεν κατόρθωσαν ίσως αυτοί ,ζητούν επίμονα μέσα από των παιδιών την τελειότητα να πάρουν...Να γίνεις άριστος να ικανοποιηθούν και πάλι οι ίδιοι τους  και να γεμίσουν το δικό τους το κενό..που δεν εμπόρεσαν οι ίδιοι να αριστεύσουν...Πάντα να είσαι για αυτούς το τέλειο και υπάκουο παιδί...νάχουν να λένε οι γείτονες και οι φίλοι...
 Πότε σου βγαίναν σε καλό τα λόγια τους ,μα άλλοτε πάλι τη δική τους καταπίεση του καθωσπρεπισμού επάνω σου περνούσαν...Είναι ευάλωτη ..ευαίσθητη...και σαν ζυμάρι που το πλάθεις εύκολα η παιδική ψυχή...Διαμορφώνεται από πολύ νωρίς...και η ζημία ή το κέρδος θα φανεί..χρόνια μετά..σαν ενήλικας θα βγεις να περπατήσεις στην δύσκολη και απαιτητική αρένα της ζωής...

Σαν εμεγάλωσα κατάλαβα το άγχος και την πίεση που δέχεται κανείς...και τη ''θυσία''που καλείται να πράξει και να υποστεί...σε ένα βωμό της έξωθεν της καλής της μαρτυρίας...Και με τα χρόνια όταν επιμελημένα ασχολήθηκα με τα παιδιά...κάποια μικρά και ταπεινά μου συμπέρασματα τα ακούμπησα στις συμπεριφορές των φίλων και των αδελφάδων μου..όχι για να τις κρίνω...γιατί μπορώ και η ίδια να κριθώ...μα για να τις κατανοήσω και να σκύψω με ευγένεια και αγάπη στην καινούρια τους εικόνα...

Φαντάζει ώρες - ώρες μια άλλη η εικόνα τους.. που λες πως ξένο φόρεμα ως τα προχτές φορούσαν...Εμοιάζανε ευτυχισμένα σαν ήσαντε μικρά παιδιά...γεμάτα από λούλουδα εφάνταζε η ζωή τους...Μα κανένας ποτέ του ίσως δεν επρόσεξε το άδειο βλέμμα το θλιμμένο τους...Γιατί μέσα στο βλέμμα καταγράφονται τα συναισθήματα από τις προσλαμβάνουσες που με ευκολία συχνά οι γονείς μας επιβάλλουν.

.Είναι κατακαλόκαιρο και ξαπλωμένη εκεί ρεμβάζοντας..απέναντι από τα κύματα..παρατηρώ τριγύρω μου παιδάκια που άλλοτε χαρούμενα αληθινά..και άλλοτε επίπλαστα ευτυχισμένα..παίζουν τριγύρω μου και φωνασκούν..προετοιμάζοντας τον μετέπειτα εαυτό τους...Βαρύτητα μεγάλη οφείλουμε να δώσουμε...και να γεμίσουμε τα άδεια βλέμματα...όχι γεμίζοντας μονάχα με πολύχρωμα και χίλια δυο παιχνίδια..με κουβαδάκια άδεια από ''ψυχή'' την κάθε παραλία...

Τόπο και χρόνο να δίνουμε στο παιδί..απαλλαγμένοι απ' τη δική μας καταπίεση...γιατί στ' αλήθεια τι πιο όμορφο.. και συναρπαστικό...το παραμύθι που αρχίζουμε σαν γινόμαστε γονείς...να αφήνουμε να συνεχίζουνε το γράψιμο τα ίδια τα παιδιά..για τη δική τους τη ζωή...Από μακριά το βλέμμα μας...σαν ένας μακρινός παρατηρητής..και όχι σαν ένας καθοδηγητής της ''βούρδουλας''..ρόλους να παίρνουμε αφ' υψηλού...και καταπίεση και θλίψη μέσα στα παιδικά τα μάτια να σκορπάμε...

Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
.............................................................................................................




Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι (Στίχοι) 

.............................................................................................................

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου