9 Αυγούστου 2016

Της μιας δραχμής τα γιασεμιά ..Της Σοφίας Θεοδοσιάδη...

Κάθισα εκεί σε μια πεζούλα του σπιτιού μου απόμερα κι άφησα χώρο στη σιωπή μου απόψε επίσκεψη να'ρθει και να μου κάνει..Βρήκε την πόρτα ανοιχτή..σιμά μου κάθησε και σιγανά εθέλησε να μου μιλήσει και συζήτηση μεγάλη να μου πιάσει..Την καλωσόρισα ..την υποδέχτηκα..γιατί ο ανεμοστρόβιλος που σάρωσε το σπίτι μου εδώ και μήνες τώρα..δεν εννοούσε να κοπάσει..Γέμισε όλο το κενό με ειδών - ειδών πούπουλα και φτερά..Τώρα εκαταλάγιασε μέσα στου νου μου τους θαλάμους.. και ήρθε και τούτη η φίλη μου η σιωπή..που πάντα την καλούσα...σαν το εκαταλάβαινα πως ο ανεμοστρόβιλος κι εμένα θα επαρέσυρε μέχρι της λίμνης τα θολά νερά...

Πες μου τα νέα σου μου λέει..δε με γνωρίζεις..είμαι η σιωπή?.. κι εγώ θα σου απαντήσω...Δεν είναι όπως τα άφησες ..αλλάξανε τα πλάνα...μπήκανε άγρια κύματα ..ξεχύθηκαν οι θάλασσες και τη διάβρωση θελήσανε να φέρουνε κι εκεί...που στέρεα τόσα χρόνια ανατιστεκόταν..Αποφασίσανε για σένανε άλλοι άνθρωποι..ανάγκη ανάγκη ίσως τό' χες να παρασυρθείς..γιατί ακόμα και οι δυνατότεροι λυγίζουν στις ανάγκες..άκου καλή μου απόψε να σου πω...

Γεμίσανε για άλλη μια φορά ανθρώπους κι ανθρωπάκια..όλοι οι δρόμοι γύρω σου και τα σοκάκια που εγνώριζες και χαρωποί τα περπατούσες..Σκοτείνιασαν οι άνθρωποι και οι συνεπιβάτες σου..ίσως και πάντα έτσι να 'ταν..Έγίναν βολεψάκηδες..άκρατοι εαυτούληδες..φιλοτομαριστές,τσιγγούνηδες στα αισθήματα κι εβγήκαν στο σεργιάνι..Να απομυζήσουν σκέφτονται ολημερίς.. χαρά για να τρυγησουν..ωσάν τις πεταλούδες και τις μέλισσες την Άνοιξη,που τρέχουνε αλαλιασμένες στα άνθη τα πολύχρωμα και τα ευωδιαστά..

Εσύ διόλου δεν υποπτεύθηκες ..καθόλου δε νοιαζόσουνα..και άφηνες πάντα στη ζωή..νά'χουν την αίσθηση και την ικανοποίηση το μέλι σου να το ρουφούν..όχι δε δήλωνες Μητέρα Τερέζα εσύ..ούτε και άγια της εκκλησιάς ονειρευόσουν για να γίνεις..Απλά και ήσυχα και ταπεινά..άφηνες να σου πάίρνουν τα κομμάτια σου..γιατί από μικρή διδάχθηκες..μα και μεγάλη εκάθησες με πολύ σοφούς δασκάλους..έμαθες λοιπόν και διδάχθηκες..πως από την απαργή αυτή..όσο κι αν μοιάζει καταστροφική..ο κόσμος με το λιθαράκι σου αυτό..χτίζεται ..προχωράει..




Μη θλίβεσαι και μην πικραίνεσαι για τους ψεύτες και τους ελλειπείς..τη δική τους ευτυχία καταστρέφουν..όσα κομμάτια και να σου αρπάξουν πονηρά..πάντα ασυγκόλλητα θα μένουνε μπροστά τους..Χρειάζεται νάχεις κόλλα ισχυρή για να τα συναρμολογήσεις..άνθρωποι και ανθρωπάκια γύρω σου πολλά..πουλούν της μιας δραχμής τα γιασεμιά...για μιας δεκάρας καλοπέραση στη φτώχεια της μιζέριας..

Μα παύουνε να μοσχοβολούν τα γιασεμιά..όταν σφιχτά τα σφίγγουν για να τα πουλήσουν..Είναι ευαίσθητα τα λούλουδα αυτά και ανθούν κάτω από ειδικές συνθήκες..Τώρα εγώ θα φύγω κόρη μου ..κουράστηκα να σου ομολογώ...και για αχρείους να μιλάω..Θα σε αφήσω ήσυχη..εδώ στην άκρη της πεζούλας σου..γιατί εβράδιασε πολύ..και η μυρωδιά του νυχτολούλουδου.. που τον κήπο σου στολίζει..θα πλημμυρίσει την αυλή..και θά 'ρθει να σε βρει..Ανάσανε πολύ βαθιά..και μες στη νύχτα ψάξε...μες στο σκοτάδι το βαθύ, ανθούν κάθε βραδιά τα νυχτολούλουδα και μένουνε στο φράχτη σου ως το πρωί ανθισμένα..

Κείμενο Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

 Μα παύουνε να μοσχοβολούν τα γιασεμιά..όταν σφιχτά τα σφίγγουν για να τα πουλήσουν..Είναι ευαίσθητα τα λούλουδα αυτά και ανθούν κάτω από ειδικές συνθήκες..
η φίλη σας Σοφία...


                                    Της μιας δραχμής τα γιασεμιά 

...............................................................................................................

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου