30 Αυγούστου 2016

Πάντα θα ταλαντεύομαι..της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Είναι συναρπαστικό και δύσκολο πολύ..να έχεις επιλέξει από νωρίς..μειοψηφία να γενείς..μέσα εκεί εις τις ελάχιστες μειοψηφίες..
Να παρασύρεις χωρίς την καταπίεση.. μα με αγάπη άδολη..αληθινή και περισσή σ' αυτό το σύννεφο.. που εσένα σε πηγαίνει..προς την ευτυχία που αναζητάς..και τους δικούς σου τους ανθρώπους..Όχι για νάχεις κέρδος και όφελος εσύ προσωπικό...όχι για να κερδίσεις εσύ..μα έτσι για να νιώσεις να λες ..πως μ' ένιωσαν..πως με κατάλαβαν..κατάλαβαν το άπιαστο ,αυτό που γύρω τους πλανάται..πλανάται γύρω τους και δεν το βλέπουνε..Να ονειρευτούμε μαζί,να ξεφύγουμε από το πεζό...το καθημερινό. Έτσι λουσμένοι ,φευγάτοι ,πετώντας ,να ονειρευόμαστε αντάμα... 

Ο χρόνος τρέχει ..κι εγώ επίσης τρέχω γρήγορα για να τονε προλάβω..όχι δεν τον φοβάμαι..δεν τον φοβάμαι τον θάνατο..γιατί έτσι κι αλλιώς ο θάνατος δεν είναι το πλέον λυπηρό.Έτσι κι αλλιώς δεν τον καταλαβαίνεις ..Θέλω όμως μέχρι νάρθει ,μέχρι τότε, όποτε κι αν είναι,να γεμίσω τόσο πολύ την ψυχή μου,που να μην μπορεί κι αυτός ο Χάρος ο ίδιος.. να μη μπορεί να την σηκώσει.Θα τον νικήσω στο σημείο αυτό,μπορώ ,θα τον χλευάσω,θα τον κοροϊδέψω.Μ' αρέσει ,είμαι σίγουρη πως αυτή τη μικρή κουκίδα που δημιουργώ,θα την κρύψω εκεί,που μόνο αυτοί που με αγάπησαν πολύ θα την εβρούνε..Μόνο αυτοί θα την αναγνωρίσουν..μέσα στα ''σωριασμένα'' φύλλα του ημερολογίου μου..μαζί με ''ξεραμένα λούλουδα''..που πάντα ξέρουν να μιλούν...αφού έτσι και αλλιώς για τους άλλους διόλου εγώ δε νοιάζομαι..και υστεροφημίες δε ζητώ.. και δεν με ενδιαφέρει..καθώς κι εγώ..όπως κανείς.. δεν είμαστε στα άμεσα ενδιαφέροντά τους.

Λατρεύω τα παιδιά μου,όχι απλά γιατί τα γέννησα,αλλά γιατί με κοίταξαν στα μάτια και τα κοίταξα κι εγώ,μου έσφιξαν το χέρι και τους το 'σφιξα κι εγώ..Μειδιάτε..σας βλέπω ναι..γελάτε..μα διόλου πια δε νοιάζομαι γι αυτό..Νομίζετε πως όλοι εσείς εκάνατε το ίδιο..Μα εγώ που χρόνια μες στις αίθουσες σκυμμένη πάνω απ' τα παιδιά..σας γνώρισα κι εσάς..καθόλου δεν παρεξηγούμαι για το γέλιο σας αυτό..Λάθος..κάνετε λάθος κάποιοι από εσάς..Απλώς ίσως τα αγκαλιάσατε..και τα φιλήσατε..και τους μιλήσατε γιατί σας είπανε πως έπρεπε..Δεν περπατήσατε τον ίδιο δρόμο..δε βρεθήκατε και μερικοί ποτέ..στα ίδια βήματα και στο σωστό βηματισμό..κι έτσι απομακρυνθήκατε..και την απόσταση..το χάσμα γενεών εμείνατε να ψάχνετε..και να το μελετάτε..

Σας αφουγκράστηκα..λυπήθηκα αρκετές φορές..Ήταν που διαπίστωνα ενίοτε..ανθρώπους που ετάϊσαν το αρρωστημένο τους εγώ..από τη δόξα που επρόσμεναν..και καταθέτοντας το βάρος εις τις πλάτες των παιδιών τους..που ένιωσαν πως έχουνε οντότητα μέσα από την οντότητα που τους προσέδιδε η επιτυχία των παιδιών τους..γιατί οι ίδιοι ήταν ελλειπείς.

.Σε λίγο θα χτυπήσει πάλι το κουδούνι για τις αίθουσες..και πάλι θα αναρωτηθώ..αν ξεφυλλίζοντας τα βιβλία μου εκατόρθωσα ..εσάς πρωτίστως να επηρεάσω και να πείσω όσο μπορώ..πως η κατάσταση που ζούμε και βιώνουμε..ας μη σας οδηγήσει για άλλη μια φορά..''λιοντάρια'' για να θρέφουμε επιθετικά.. προφασιζόμενοι ..πως πρέπει άμυνα να έχουν τα παιδιά ανεπτυγμένη..Σαφώς κι αυτή είναι απαραίτητη..μα όχι μέσα σε μια ζούγκλα..που εσείς οι ίδιοι θα δημιουργήσετε..μες στον πολιτισμένο κόσμο..''καταβροχθίζοντας'' παιδιά και νέους..που καινούριους δρόμους..και σωστούς αναζητούν..κι όχι τα μονοπάτια.. της.. με κάθε τρόπο ''αναρρίχησης'' των εγωιστικών σας θέλω..που ''μπούμερανγκ'' γυρνούν και σκάνε επάνω σας..όταν θα είναι πλέον αργά...

Πάντα θα ταλαντεύομαι..και θα μου μένει το ερώτημα..τι είναι προτιμότερο..λιοντάρια να δημιουργώ...ή αν πρέπει το συναίσθημα νάναι ο ''οδηγός'' μου ?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου