24 Αυγούστου 2016

To πέρασμα της κόκκινης γραμμής.....- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Ρωτάς και με ξαναρωτάς να σου αποκριθώ..πόσο μεγάλωσα να σου ομολογήσω..Μα εγώ λυπάμαι να σου πω.. πόσο περάσανε τα χρόνια τα δικά σου.Άγχος μεγάλο σε κυρίευσε..καθώς τη γέρικη..μες στη νεανική καρδιά σου αναγνωρίζεις..
Εξεχαστήκαμε εμείς οι τολμηροί..οι περιπατητές της πλήρους της διαδρομής...στου χρόνου τα κιτάπια..Απορείς ..συνοφρυώνεσαι..μετράς..και δε σου βγαίνει ηλικιακά στο μέτρημα..το σφρίγος και η ζωντάνια ..που αναγκάζεσαι να δεις και να παραδεχτείς..μες στη μεγάλη λύπη σου..και να συνειδητοποιήσεις ξαφνικά..πως η ζωή δε μετριέται με τα χρόνια..

Και ναι..σε σένα μιλάω φίλε μου..σε σένα που ενόμισες πως πρέπει να κάνω αγώνα δρόμου τα χιλιόμετρα..και όχι τα χιλιόμετρα που με οδηγούν στην ευτυχία..Ναι..ναι στην ευτυχία τη δική μου ,που εσύ την αγνοείς..και δείχνεις την ταυτότητα και προσπαθείς δροσιά απ' τα αναγραφόμενα τα χρόνια να αντλήσεις..
Τι κρίμα που εμαράζωσες νωρίς πουλάκι μου..και άφησες  στην ψυχή σου τη ρυτίδα να εισχωρήσει !!!
 Αναρωτήθηκες στ' αλήθεια εσύ τι σου συμβαίνει ..εσκέφτηκες μήπως το πνεύμα σου το σκότωσες πριν η ζωή η ίδια σε σκοτώσει ?Γιατί το λένε επιστήμονες και σπουδαίοι ψυχίατροι..ερευνητές και ψυχολόγοι..πως πεθαίνει το πνεύμα κι η ψυχή μας πολύ πριν το βιολογικό μας θάνατο. Ανάμεσα στο δρόμο που οδηγεί σίγουρα στο γκρεμό και στο άγνωστο μονοπάτι, που ίσως οδηγεί στο ξέφωτο και στην απελευθέρωσή μας, επιλέγουμε το πρώτο ελπίζοντας-αυτή η ελπίδα είναι μια δεύτερη φυλακή- σε ένα θαύμα που ξέρουμε ότι ποτέ του δε θα γίνει...

Κι όμως εξακολουθούμε να ελπίζουμε.Κι έτσι ''αποκοιμισμένοι'' πια και συντηρητικά σκεπτόμενοι ακολουθώντας τους κανόνες γύρω μας του καθωσπρεπισμού..αφήνουμε τα θέλω μας..και τη ζωή που μας αρμόζει..εκεί σε μια γωνιά..μόνη και παραγκωνισμένη..μέχρι που να ξυπνήσουμε ένα πρωί..κι απ' τις αράχνες που δίχτυ εσχηματίσαν γύρω μας..να μην μπορούμε από μέσα για να βγούμε..Διαλαλείς τάχα πως είσαι ελεύθερος πουλάκι μου..στο πνεύμα και στην ψυχή σου ακόμα,μα στρουθοκαμηλίζεις σίγουρα ..όταν την κόκκινη γραμμή φοβάσαι να περάσεις..

Μα πως να παραμείνεις νέος μέσα σου ...αν τη γραμμή εις το ξεκίνημα δεν τόλμησες και το σχοινί να κόψεις..Έχασες άπειρες φορές εις την εκκίνηση ..έχασες και δεν μπόρεσες στο ξέφωτο να βγεις..έμεινες να κοιτάς και να μετράς τα χρόνια σου ..που πήγανε χαμένα..κι ήταν αλήθεια από τόσο πολύ νωρίς..που ακόμα η ταυτότητα τα νιάτα σου μετρούσε..Ήτανε τότε  που δεν τόλμαγες ,από μικρό παιδί ..να ακολουθήσεις τα της ηλικίας σου ..φοβούμενος ,σεβόμενος τα πρέπει των κυρίαρχων γονιών σου.Και έτσι εμαραίνοσουν σιγά- σιγά..σαν το λουλούδι που το οξυγόνο του στερείται..Είναι ευαίσθητο και άκρως επικίνδυνο το πέρασμα της κόκκινης γραμμής του συντηρητισμού,που αν τη διαβείς απότομα και απερίσκεπτα στο γήπεδο του παλιμπαιδισμού μπορεί και να σε βγάλει..Μα από την άλλη είναι άδικο να εθελοτυφλείς..και να καταπιέζεσαι ..μπρος στα ωραία δώρα της που η ζωή μονάχα μια φορά σου τα προσφέρει..
Έστω και αργά..ζήσε όσο μπορείς και δύνασαι τη ζωή που επιθυμούσες και δεν έζησες..
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................


Πολυμέρης Φώτης - Άσ' τα τα μαλλάκια σου 

..............................................................................................................

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου