30 Σεπτεμβρίου 2016

…Με το φεγγάρι στα μαλλιά… της Στεφανίας Βελδεμίρη

…Με το φεγγάρι στα μαλλιά…

Ο Πρίγκιπας έβλεπε τη θλίψη της και σπάραζε η καρδιά του… Την ήθελε κοντά του, όμως δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν μπορούσε να ζήσει μακριά από το Νησί και τις λεμονιές του. Δεν μπορούσε και να φανταστεί τη ζωή του χωρίς τη Χρυσάνθη.
Το καταλάβαινε πως νοσταλγούσε την πατρίδα της, τους δικούς της. Θα μπορούσε να τη βοηθήσει και όπως ήρθε, έτσι μέσα σε μια νύχτα να πάει πίσω στη μακρινή της χώρα. Φοβόταν όμως πως δεν θα γύριζε ποτέ πίσω…
Μια βραδιά με Πανσέληνο κατάφερε να κατεβάσει για χάρη της το φεγγάρι από τον Ουρανό. Κράτησε μια μοσχοβολιστή μακριά πλεξούδα της στα χέρια του και με μια χρυσή αλυσιδίτσα κατάφερε να της φορέσει στα μαλλιά το χρυσό στεφάνι του φεγγαριού…

Εκείνη απορροφημένη από το βιβλίο που της είχε δώσει εκείνο το απόγευμα, το Λεμονοδάσος χαμένη στις περιπέτειες μιας δύσκολης αγάπης, αλλά και στη μορφή της ηρωίδας του βιβλίου με το παράξενο όνομα Βίργκω, δεν είχε καταλάβει τίποτε μέχρι που ένιωσε τη λάμψη να πέφτει στις λέξεις.
Σήκωσε τα μάτια της και είδε τα μάτια του Πρίγκιπα φωτισμένα από το φεγγάρι. Δεν ήθελε να βρίσκεται πουθενά αλλού. Φόβος, πίκρα, θλίψη, νοσταλγία έφυγαν σαν ελαφρόπετρες σε γαλανό νερό…
Βρέθηκε σε εκείνη τη μαγική στιγμή που είχε διαβάσει κάπου: παρελθόν, παρόν και μέλλον διασταυρώνονται μέχρι που φτιάχνουν ένα φωτεινό σώμα, μια ηλιακτίδα, μια γραμμή από φως που πέφτει σε ένα μόνο σημείο της γης για μια και μοναδική στιγμή. Η ακτίδα αυτή είχε πέσει τώρα πάνω τους…


…Της έλεγε τραγούδια για το φεγγάρι :
Μαργαριταρένια μου, φεγγαρολουσμένη
Χάρτινο το φεγγαράκι
Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι
Θα πιω απόψε το φεγγάρι
Το φεγγάρι είναι κόκκινο
Με τα φεγγάρια χάνομαι

…Νύχτα ασημένια κι η κάθε μου η έννοια σ’ απόχη μεταξένια από ξανθά μαλλιά. Γλυκοχαράζει…

…Τραγούδια μέχρι την αυγή… Αγκαλιασμένοι με τη θάλασσα να βρέχει τα πόδια τους. Με το αβάσταχτο άρωμα των λεμονανθών να τους σκεπάζει. Αποκοιμήθηκαν…

Τα όνειρα τους ήταν τρυφερά. Εκείνος την είδε μικρή, όπως δεν την είχε γνωρίσει ποτέ παρά μόνο από τις περιγραφές του Κινέζου. Ένα κίτρινο περιστέρι ακουμπούσε απαλά στο χέρι της και ένα άλλο της έφερνε ένα αστέρι να δέσει στο λαιμό της. Ένα κίτρινο μισοφέγγαρο της γελούσε από τον ουρανό…

Η Χρυσάνθη είδε τους δυο τους πάνω σε ένα σύννεφο φτιαγμένο από νότες και μουσική σαν απαλό πουπουλένιο μαξιλάρι… Ήταν κι οι δυο μικρά παιδιά. Η Χρυσάνθη είχε απλώσει στους δυο πύργους του παλατιού τα ρούχα της και φορούσε κόκκινη μπλούζα και πράσινη φούστα. Ρούχα από ένα παραμύθι για φράουλες και φραουλόπουλα… Ρούχα που θα την έκαναν να κλάψει, αλλά στο όνειρό της δεν την ένοιαζε… Δίπλα στα ρούχα της έσταζε υγρό ένα μπλουτζίν του Πρίγκιπα και πιο κει ένα κίτρινο μισοφέγγαρο. Τα νερά από τα απλωμένα ρούχα και το φεγγάρι πότιζαν μερικές γλάστρες. Σύντομα ξεφύτρωσαν πολύχρωμα λουλούδια που άρχισαν να ανεβαίνουν στον ουρανό….

…Πίσω από τις μπανανιές ξεπρόβαλε το μελαγχολικό πρόσωπο του Κινέζου… Μόλις είδε τα πλατιά χαμόγελα των δυο κοιμισμένων φίλων του, η μελαγχολία έσβησε από το πρόσωπό του, λες και φάνηκε μέσα σε μια βαριά συννεφιασμένη μέρα ο πιο λαμπερός ήλιος…
Έπιασε απαλά με τα δάχτυλά του το αυτάκι της Αφροδίτης που είχε κρεμάσει στο λαιμό του με μια πετονιά, το φύσηξε απαλά κι ύστερα το φίλησε σαν φυλακτό. Πριν το εξαφανίσει κάτω από το λευκό του πουκάμισο, το φίλντισι από το κοχύλι έλαμψε από μια ακτίδα του ήλιου.
Η ακτίδα αυτή έφυγε από το κοχύλι και έπεσε απαλά πάνω στο πρόσωπο της Χρυσάνθης. Άνοιξε για λίγο τα μάτια της, είδε τον Πρίγκιπα ξαπλωμένο δίπλα της και κοιμήθηκε πάλι γαλήνια…
  της Στεφανίας Βελδεμίρη
..............................................................................................................

29 Σεπτεμβρίου 2016

Το γράμμα - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Xρόνια μονάχη μου πορεύομουν μες στη ζωή..μονάχη μου εδιάβαινα ανάμεσα στο πλήθος...περιτριγυρισμένη απ' τα βιβλία μου...γλυκειά  η συντροφιά τους μες στα βράδια..Και ξαφνικά ήρθες εσύ.. πάλι με ένα μπουκέτο λόγια και στιχάκια μα και γράμματα..μου θύμισες πως ακόμα μου χρωστάει η ζωή..ή και πως της χρωστώ εγώ ακόμα..Θέλησα να κολλήσω μονομιάς τα τσακισμένα μου φτερά...γιατί η ζωή πολλά μου έδειξε..πολλά μου έφερε..μα και μου πήρε πίσω..Θα έρθω μου είπες μια βραδιά..κι ας είμαι σαν κι εσέ κι εγώ..κι ας είμαι τώρα ραγισμένος..μα θα έρθω..και θα σου χαρίσω μια καρδιά ατόφια ..γιατί η αγάπη σου όλα τα ραγίσματα μπορεί .. και είμαι σίγουρος.. για να τα συγκολλήσει..τα μάτια σου μου μίλησαν..με μάγεψε η καρδιά σου.

Είναι η αγάπη γιατρικό..για τις ραγισμένες τις καρδιές...βάνει φτερά στα πόδια...Κι ήταν οι λέξεις σου αυτές παρηγοριά..σε μια ψυχή που το ''σ' αγαπώ'' εποθούσε...Μα οι λέξεις είναι μπουκέτο ευάλωτο..σαν από γιασεμιά είναι φτιαγμένες..και δεν έχουνε για δέσιμο σφιχτό κορδόνι της καρδιάς..Τις παρασύρει γρήγορα ο άνεμος..και με το πρώτο φύσημα γίνονται αέρας που σκορπάει.. Βγαίνουνε απερίσκεπτα πολλές φορές..και δεν βουτούν τη γλώσσα τους μέσα εις το μελάνι της σοφίας..Μα έχουν ανάγκη οι άνθρωποι κάποια στιγμή..όσο κι αν τη ζωή τους το μαύρο έχει κατακλύσει..να ξεθάψουνε ένα γλυκό κομμάτι τους και να το καταθέσουν...αδυναμία ανθρώπινη και πως να την αγνοήσεις...

Τα λόγια τα μεγάλα είναι του χαραχτήρα τους..δεν κάθονται με ηρεμία να σκεφτούν..αν τα αντέχει η δική τους η ψυχή..που την κατέκτησε  πλέον το κατεστημένο..Θα ' ρθω μου έλεγες γλυκειά μου εσύ..θα 'ρθω μια μέρα να σε βρω...είμαι αλλιώτικος εγώ..δε μοιάζω με κανένα...Σου είπα εγώ.. που είμαι σοφότερη πως το κατεστημένο είναι θεριό που τις ζωές τις καταπίνει...Λίγοι οι τολμηροί και οι ανένταχτοι..λίγοι οι θιασώτες της αγάπης... Ξύπνησες τώρα ένα πρωινό..και κράτησες το κεφάλι σου ψηλά..όπως σε ορμήνευα στους κρύους σου Χειμώνες..

Με αγκάλιασαν τα λόγια σου..και ήτανε ζεστά..γιατί εγώ τα ζέσταινα με τη μεγάλη μου αγκαλιά.. και είναι όμορφο και τρυφερό να εισχωρείς βαθιά..μέσα εκεί στα ταξίδια του νου του αγαπημένου σου..και να ζεσταίνεις αν μπορείς τα παγωμένα όνειρά του..χωρίς καθόλου εσύ να προσπαθείς να τους αλλάξεις την πορεία..Τώρα γεράσαμε πολύ μου λες..παλιώσαν τα φτερά μας...μου φτάνει μου εμήνυσες να περπατώ πάνω στη γη..μέσα εκεί σε ένα κοτέτσι να ' μαι κόκορας..έστω και γερασμένος...το πέταγμα του αετού εμένα πια δε μου ταιριάζει..Μα είναι δύσκολη η πεζότητα ..σκληρή η καθημερινότητα σαν τα αυτιά σου οι μουσικές καθημερινά τα κατακλύζουν..βγαίνεις πετάς..αναζητάς ακόμα νοερά..ένα καινούριο σύμπαν..

 Το γράμμα - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

28 Σεπτεμβρίου 2016

..βάλσαμο στις ψυχές μας η συγχώρεση ..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Zωγράφος : Catrin Welz Stein
Θεός δεν είσαι να μπορείς να δίνεις άφεση αμαρτιών...δεν ξέρω καν αν και Αυτός ακόμα μας τη δίνει...Ένα είναι πλέον βέβαιο μέσα μου.. καθώς τα χρόνια περπατούν επάνω μου...πως είναι λύτρωση τα ''σκιάχτρα'' της ψυχής σου να τα καις...Όχι για να τα τιμωρήσεις εκδικητικά..ούτε και για να πάρεις πίσω πια το αίμα το δικό  σου..Μα για τη δική σου λύτρωση..για να αλαφρώσεις την ψυχή σου απ' τα βαρίδια..για να ''σταλάξεις'' τη συγχώρεση.. επάνω στο θεριό που κρύβεις μέσα σου..που λέγεται μίσος..αγανάχτηση..εκδίκηση και σκοτωμός.. και στη θέση αυτή που οι κάμπιες της ψυχής σου εκατοικούσανε.. τώρα εσύ να τολμάς για να ''φυτέψεις'' πεταλούδες..πεταλούδες συγχώρεσης..και άφεσης αμαρτιών..δικές σου και των άλλων...Ποτέ κανείς στην ανθρωπότητα δεν κέρδισε..δεν ωφελήθηκε από την ρήση αυτή ..την εντολή : 
<< οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος>>..

γιατί αν με ευλάβεια την τηρούσανε αυτήν την εντολή..η μισή ανθρωπότητα ετούτη τη στιγμή ..θα εκυκλοφορούσανε τυφλοί οι ανθρώποι... Γιατί το ευκολότερο το πράγμα απ' όλα είναι η εκδίκηση...τι ευκολότερο να πάρω ένα μαστίγιο και απ' το πρωί ως το βράδυ..εκείνους που με πλήγωσαν ηθελημένα ή άθελα ..να μαστιγώνω..αληθινά...να γίνω βάρβαρος ή και πνευματικό μαστίγιο ..που είναι το χειρότερο και σαν ποτάμι παρασύρει και σε θάλασσα σε ξεβράζει και σε πνίγει...Και η συγχώρεση που είναι ένα βάλσαμο για την ίδια τη δική μας τη ψυχή..είναι ποτήρι δύσκολο για να το πιείς..μα όταν από αυτό την τελευταία τη  στάλα θα ρουφήξεις..θα αλαφρώσεις και θα ξαναγεννηθείς...

Μπορεί να μην το καταλαβαίνουνε οι άνθρωποι και να το θεωρούν υποτονικό...και αδύναμο και μειωτικό να υποχωρείς και να φτάνεις στη συγχώρεση..ακόμα και των ίδιων των εχθρών σου...Δε γίνεται να ζεις με τα σπασμένα τα κομμάτια σου που εφώλιασαν κάποια στιγμή στα μέσα σου..κι εγρατσουνίσανε τα σωθικά σου..Θα αιμορραγείς συνεχώς και ακατάπαυστα..και λίγο - λίγο θα βαδίζεις προς τη νέκρωση του πολύτιμου εαυτού σου...Ήρθαμε να τον περπατήσουμε τον κόσμο τούτο όμορφα σε όλα του τα καλά μα και τα δύσβατα τα μονοπάτια..

Ζωγράφος : Catrin Welz Stein



Δεν ξέρω και αναρωτιέμαι αν άξιζε τον κόπο να γνωρίσουμε την κακία το ψέμμα  και το μίσος..Μα είμαι σίγουρη πως άξιζε να γευτούμε τις καθημερινές μικροχαρές...τις απολαύσεις μια μικρής στιγμής ..μιας παγωμένης μπύρας..τη ματιά και το βλέμμα ενός έρωτα...το κλάμα ενός μωρού που πρωτοαντίκρυσε τον πολλά υποσχόμενο.. τούτον εδώ τον κόσμο τον ''πολύχρωμο''.. Πήγαμε όλοι σίγουρα πολλές φορές ως την πηγή.. μα και νερό δεν ήπιαμε συχνά της ανύψωσης που προσδοκούσαμε και χρόνια κυνηγούσαμε.. οργανώνοντας ο καθείς μοναχικά..και αποτινάζοντας το δυνατόν..το κυνήγι μαγισσών του..Μα εγευτήκαμε..δεν έχουμε παράπονο.. μια μελωδία ουράνια.. ξεχωριστή και μέσα της εβρήκαμε συχνά τον καθρέφτη της ψυχής μας..και εκαθρεφτιστήκαμε..εξαγνιστήκαμε..ήρθε η κάθαρση ..έστω και στιγμιαία...που δρα πολλές φορές και συσωρευτικά...

Όπως και να 'χει όμως μέσα μου εγώ...κάθε φορά που προσπαθώ να συγχωρώ..είναι σαν να αγοράζω γαλήνη σε ποσότητα πολύ - πολύ μεγάλη..όσο κι αν φαντάζει δύσκολη η συγχώρεση στα μάτια μου μπροστά...θέλει χιλιόμετρα πολλά να τρέχω κάθε βράδυ στην ψυχή μου...είναι ένα δύσκολο εγχείρημα..που όμως το τολμώ...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

..πόσο να αντέξει η ψυχή.. να μείνει κολλημένη στο κορμί μου..- Της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Πάλι κι απόψε μέσα εκεί στου πάρκου τις γωνιές..κάτω από τον έναστρο ουρανό..και με τους ήχους τους γλυκούς του Λουδοβίκου..πόσο να αντέξει η ψυχή.. να μείνει κολλημένη στο κορμί μου...Θέλησε να πετάξει και να ονειρευτεί...και κάπου εκεί στης φυσαρμόνικας τον ήχο του δεξιοτέχνη μουσικού...και στο άκουσμα της κιθάρας και της λύρας..και του φλάουτο..έκλεισα για μια στιγμή τα μάτια μου ..τη μουσική  για να ρουφήξω..και ήρθες ξανά όπως παλιά και μου 'σφιξες το χέρι...Με κοίταξες κατάματα ..μου χαμογέλασες και μου 'κλεισες το μάτι συνομωτικά...Μα είχε ψύχρα απόψε στο δασσύλιο και ρίγησα και άνοιξα τα μάτια..όνειρο ήτανε ενός δευτερολέπτου της στιγμής..η παρουσία σου κοντά μου...Θυμάσαι τότε εκεί στην Κρήτη οι δυο μας από παλιά ?

Ήσουν ρομαντικός και μου το έκρυβες..φοβόσουνα να αφεθείς..σου έλεγε η μάνα σου..(έτσι μου έλεγες)..οι άντρες πρέπει να 'χουν στάση σοβαρή..να μην επηρεάζονται από φεγγάρια και αστέρια..Σε έκανε πολύ καλό παιδί..με πειθαρχία και με όνειρα πολλά .. που τα κυνήγησες και τα κατάφερες..μα δεν τα εκατάφερε στο βάθος μέσα της ψυχής.. εσένα να σε τιθασεύσει..Και ναι..μέσα σου ήσουνα ένα ευαίσθητο μικρό παιδί..που σιγοτραγουδούσε στα κρυφά...και με ρομαντισμό αντιμετώπιζε πολλές στιγμές της καθημερινότητάς του...Τι όμορφα που ένιωσα απόψε στην τόσο τρυφερή...γαλήνια και ρομαντική βραδιά..που πάλι εσένα είχα στο μυαλό μου!!!Είναι κάποιες απουσίες τόσο δυνατές..που γίνονται στο τέλος μέσα μας..όχι ανάμνηση παλιά..μα ολοζώντανες ..γλυκές και τρυφερές.. έντονες παρουσίες..που εκτοπίζουνε πολλές φορές ανθρώπους που έχουν ανάσα και κορμί..και που η ματιά τους δεν μιλάει μαζί μας...Πάντα έτσι θα μιλώ για σένα και για μένανε..όταν οι μελωδίες έρχονται και μου χαϊδεύουν το κεφάλι...

Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................




Λουδοβίκος Των Ανωγείων-Μέρυλ(Στις Λίμνες Των Ματιών Σου) 

.............................................................................................................

27 Σεπτεμβρίου 2016

..είμαι στενάχωρη καμμιά φορά.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος : Catrin Welz Stein
Κάποιοι σου βάζουν τίτλους πάνω σου ,χωρίς να σου ταιριάζουν..Μου 'πε τις άλλες η Μαρίνα η φίλη μου..πως είμαι ευάλωτη συναισθηματικά..και γονατίζω πάντα μπρος στην ανημπόρια των ανθρώπων..Μου κόλλησε και μια ρετσινιά...πως είμαι λέει καλό παιδί..Κι εγώ που με γνωρίζω από όλους πιο καλά..δε δέχομαι να λένε πως είμαι τάχα 'τες καλό παιδί..ή και το παίζω αγία..Ένας άνθρωπος είμαι στενάχωρος στιγμές - στιγμές..σαν όλους τους ανθρώπους..και δεν αντέχω πάνω εις τους ώμους μου.. τις δυσκολίες να κοιτώ και να μη συμμετέχω...Άλλοι το λέγανε όταν ήμουν πιο μικρή αυτό πως είναι αδυναμία..πως δεν τολμάω απ' τα προβλήματα να απομακρυνθώ..γι αυτό και μένω μέσα εκεί και βασανίζομαι..και προσπαθώ να βρω μια λύση..

Περπάτησα πολύ σε δρόμους αδιέξοδους..δρόμους ανθρώπων που μου ζήτησαν από τη δύναμή μου να τους δώσω..Μα εγώ δεν ήμουν σίγουρη αν είχα δύναμη..ή αν η αδυναμία της ψυχής μου με έκανε να μένω εκεί κοντά τους..Έρχονται βράδια που ο θυμός μου για εμέ..χτυπάει κόκκινο στο συναισθηματικό μου το ρολόγι..Θυμώνω που δε μπόρεσα να γίνω ''μάγκας''..και νευρικά τη ζωή.. με τσαμπουκά να την ορίζω...Μα θα μου πεις αλλάζει ο άνθρωπος ..όταν απ' τα μικράτα του γεννιέται για να ακούει..να αφουγκράζεται..να μην εγκαταλείπει ?

 Έρχονται όμως στη ζωή του καθενός στιγμές..που ο ίδιος πρέπει μια απόφαση να πάρει..να σταματήσει κάποτε να αυτομαστιγώνεται..και με πόνο την ψυχή του να τροφοδοτεί..διερευνώντας αν στ' αλήθεια η σκέψη του είναι αληθινή..ή αν η εμμονή στη σκέψη του αυτή..την πληγή του καθημερινά..την ξύνει ..τη ματώνει και την αιμορραγεί...Όμορφα είναι τα συναισθήματα τα πλούσια..μα σαν θα βρίσκουν όμορφο αποδέκτη..Αλλιώς δεν έχει νόημα την ψυχή σου να σκορπάς και να την βασανίζεις...Κι ίσως είναι παράξενες και οι στιγμές που το συναίσθημα γεννιέται μέσα μας..και ίσως σε μια άλλη στιγμή και να γελάγαμε σαρκαστικά..γι αυτό που τώρα δα.. τόσο ξοδέψαμε ακριβά και το σκορπίσαμε απερίσκεπτα...

Κι ενώ εσύ μου έλεγες καλή μου αυτά..κι εγώ σκεφτόμουνα αφηρημένη και απόμακρη από εσάς..πόσες στ' αλήθεια ευκαιρίες έδωσα..σε ανθρώπους που δεν καταλάβαιναν..κι όσο εγώ τις έδινα...για να τους διορθώσω.. να τους έχω εκεί και να τους αγαπώ..γιατί δεν το 'χω για συνήθειο με την ''πρώτη'' για να τους πετάω..τόσο αυτοί αποθρασυνόντουσαν και έβγαιναν μπροστά μου άγαρμπα ..με βλέμμα αγγελικό και αθώο..μα της ''οχιάς''το δάγκωμα ζωγραφισμένο πάνω εκεί στο βλέμμα και στα χείλη...κρατώντας το τεφτέρι τους.. το πρόγραμμα εκείνο του ''τσακίσματος'' της δικής μου της ψυχής..έτοιμοι να το εφαρμόσουν..ίσως με την ελπίδα κολλημένοι στο μυαλό.. οι ίδιοι πως θα γιατρευτούν...

Μα έχει πάντα ο καιρός γυρίσματα..και οι άνθρωποι αλλάζουν..δεν την αντέχουνε την καταχνιά.. ψάχνουν επίμονα και σκίζουν τις σελίδες ..που εγεμίσανε ''μουτζούρες'' το καρνέ τους.Είναι σελίδες δύσκολες μα πρέπει να σβηστούν..Και σκίζεις όλες τις μουτζουρωμένες τις σελίδες σου..και προσπαθείς να τις πετάξεις..Μα όταν καθαρίσεις το ''καρνέ'' και κάθεσαι γαλήνια..ψάχνεις για ''γομολάστιχα'' και τις μουτζούρες της ψυχής σου για να σβήσεις..Μα δεν πουλάνε πουθενά..μια τέτοιου είδους γομολάστιχα μουτζούρες της καρδιάς να σβήνει..Μένουν εκεί αποθηκευμένες οι γκρίζες σελίδες σου ..μαζί με τις μουτζούρες άσβηστες..να σου θυμίζουνε κατά καιρούς..τη λέξη αχαριστία..

Σου μοιάζω μήπως τώρα εγώ σκληρή ?..Όχι ...όχι μη σου φαίνεται..αδύναμη δηλώνω και ευάλωτη..και αυτή είναι η μεγάλη δύναμή μου..κάπου την έχω κρυμμένη μέσα μου βαθιά..κι αν χρειαστεί την ανασύρω...Όχι Μαρίνα μου δεν είμαι ευάλωτη..είμαι στενάχωρη καμμιά φορά..μα πάντα να 'σαι σίγουρη στο τέλος.. μου χαμογελάω..Και αφήνω τώρα εις εσένανε ..ετούτο το χαμόγελο.. εσύ..έναν τίτλο δυνατό αν το μπορείς .. να του προσάψεις...Είμαστε πίστεψέ με εντελώς αλλιώτικες και διαφορετικές...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Δεν έχω λόγια πραγματικά..γι αυτό το μοναδικής ομορφιάς βίντεο.
  Λίνα μου με μαγέψαν οι εικόνες σου...ζωντανές..μας μιλούν !!!

 Όσο για τη μουσική..λατρεμένος Χατζιδάκις είναι αυτός...απαλός και σαν γάργαρο νερό..
δροσίζει τις ψυχές μας με τις νότες του !!!




                                  Οι πινελιές μουஇ Lina╮ 

.............................................................................................................

Με όσα γελούσαμε μαζί..- Μάρω Βαμβουνάκη.

Διαβάζω το ημερολόγιο της γυναίκας που μου το εμπιστεύθηκε.Γνωρίζω πως είναι ειλικρινής σε βαθμό ακρίβειας.

Μόνο όταν έμαθα πως πέθανε,παραδέχθηκα πόσο τον είχα αγαπήσει,πόσο τον αγαπούσα,πόσο αξεπέραστος σημάδεψε τη ζωή μου,το χαραχτήρα μου με την παρουσία του τότε,με την απουσία του μετά.Πόσο μου έλειπε μετά το χωρισμό μας,επί τριάντα χρόνια μετά.Υπήρξε το κέντρο μου που αρνιόμουν να κοιτώ.Τώρα πέθανε,που ως νεκρός έγινε επιτέλους για την καρδιά μου ακίνδυνος,αφέθηκα στην αποδοχή του.Έπεσα κάτω και έκλαψα πικρά όπως οι προδότες, γοερά ,με κραυγές,με στόμα μπουκωμένο ρούχα ασιδέρωτα,αφημένα στο κρεβάτι.Θρήνησα για την ανοησία και τη δειλία μιας ζωής.Ο κόσμος ήδη ήταν άλλος με το φευγιό του από τον κόσμο.Το ένιωθα ήδη στο πονεμένο μου σώμα,στα πονεμένα μου κόκαλα.Εκείνος μετά το χωρισμό μας δεν παντρεύτηκε ποτέ.Εγώ παντρεύτηκα τρεις φορές και χώρισα,που σημαίνει το ίδιο.Η ίδια προσκόλληση στη σχέση μας,με πιο φασαριόζικο τρόπο η δικιά μου.

      Το μόνο που χαίρομαι τώρα είναι οι αναβιώσεις εκείνες που είχαμε ζήσει. Σκηνές του έρωτά μας,ελευθερωμένες απ' τις αρνήσεις μου,επιστρέφουν ολοζώντανες.Κάνουμε διαλόγους,γελάμε μαζί.Όχι δεν είναι θλιβερές ψευδαισθήσεις ετούτα,είναι ό,τι πιο αληθινό έχω,συνέβησαν τόσο αυθεντικά τότε που συνέβησαν, ώστε μπορούν να επιστρέφουν και να επαναλαμβάνονται παντοτινά.Τώρα επιστρέφουν που εγώ τολμώ να τα αντέξω,να τα χαρώ.Βαδίζουμε πλάι πλάι στους δρόμους που περπατούσαμε ,στο κέντρο της πόλης απόβραδα Κυριακής,στις βουβές στοές των κτιρίων, βάζω το χέρι μου στην τσέπη της καμπαρντίνας του και πιάνω το δικό του,με σφίγγει.Μαζί πάλι ,πλάι πλάι,εγώ φαίνομαι,εκείνος δε φαίνεται,όμως είμαστε πάλι ζευγάρι υπαρκτό.Τον ρωτώ ,μου απαντάει.Η ζωή μου ξαναβρήκε τη μαγεία του μεγάλου,μοιραίου έρωτα,μακριά από τους φόβους και τα πάθη των ζωντανών.

Μάρω Βαμβουνάκη - 
( Ο χορός των μεταμφιεσμένων- απόσπασμα )

Επεξεργασία κειμένου - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
............................................................................................................. 

26 Σεπτεμβρίου 2016

.Μπήκε για τα καλά ετούτο το Φθινόπωρο.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος : Μαίρη Κασάτ- Museum de petit Palais ,Paris.
Κρύωνα απόψε εκεί στα ξημερώματα...δε μου 'φτανε το Καλοκαιρινό σεντόνι μου για σκέπασμα...κάτι ζεστότερο  το κορμί και η ψυχή μου αναζητούσε...Πετάχτηκα και έψαξα στα γρήγορα μια κουβερτούλα για να σκεπαστώ...Πρέπει να βγάλω τα ζεστά...να αλλάξω τις κουρτίνες...να βγω στον κήπο μου να τον περιποιηθώ...Μπήκε για τα καλά ετούτο το Φθινόπωρο...που πάντοτε πολύ κρατά...δε λέει να τελειώσει...στέκει εκεί αιώνες τώρα λυπημένο και προάγγελλος θαρρείς...του κρύου που έρχεται και επιζητά για να παγώνει τα όνειρα μαζί και την καρδιά μας...
Μα μόλις εχουχούλιασα και εζεστάθηκα εκαθάρισε ξανά η σκέψη μου..την άφησα για να πετάξει μακριά.. και μου 'φερε μέσα εκεί στη ζέστη μου..ρήσεις για την όμορφη ζωή επάνω εις τη Γη και τα πολύτιμα τα δώρα της..συνάμα με τις πίκρες...

Ναι.. έρχονται μέρες δύσκολες του ''ξεριζώματος''...της καταστροφής...του θάνατου...όπως είναι το Φθινόπωρο επάνω εις τη Φύση το τέλεμα της άνθησης και της καρποφορίας...μα έρχονται και ακολουθούν και μέρες του ''οργώματος''.. της προετοιμασίας του χώματος...έρχονται μέρες του ''φυτέματος'' και της αναμονής...έρχονται μέρες μέσα στο ίδιο το Φθινόπωρο σπαρσίματος...που τους καρπούς θα φέρουν προς το Καλοκαίρι πάλι και ξανά...Και ναι...έρχονται και αλλάζουνε και φεύγουνε οι εποχές...και σπέρνουμε ..θερίζουμε...αγαπάμε και μισούμε...και λυπόμαστε..χαιρόμαστε... και καταστρέφουμε..μα και δημιουργούμε.

 Δεν πιστεύω στα λυπητερά μονάχα τα Φθινόπωρα..ούτε ''ακούω'' πάντα τις ρήσεις τις διάσπαρτες..που μου πετούν εδώ κι εκεί..σαν όλοι κι ο καθείς ξεχωριστά..ειδήμονες θελήσουν να το παίζουν...Πάντα τη λύπη.. η χαρά εκεί στη γωνία να την πολεμήσει την προσμένει...Κλαις.. γελάς...λυπάσαι.. χαίρεσαι..μα είσαι ζωντανός και πάντοτε το χρόνο σου να τον εκμεταλεύεσαι ...μην αναλώνεσαι στους δρόμους..  σαν τα λιθάρια εκεί τα σκορπισμένα...Κι εγώ που πάντα σέβομαι..γιατί καλά τώρα το ξέρω..πως όσα εκατομμύρια είναι οι άνθρωποι..τόσα και τα Φθινόπωρα .. τόσοι οι Χειμώνες οι σκληροί...τόσες οι Άνοιξες ..τόσα τα Καλοκαίρια..πρέπει τώρα να σηκωθώ από το ζεστό το κρεβατάκι μου..την καθημερινότητά μου για να στρώσω...

Να στρώσω κουβερτούλες μαλακές και απαλές ..για να ζεστάνω τα κορμιά μας..καθώς θα σκέφτομαι και θα αναπολώ..και τούτο δω το Καλοκαίρι που 'φυγε κι έφερε το Φθινόπωρο..με έναν άνεμο υγρό και δροσερό...που σπρώχνει απαλά..μα και περίτεχνα σε άλλο ''χειμαδιό'' τούτο το γελαστό το Καλοκαίρι ..Ως να το ξαναφέρει πάλι μπρος μου και σα μια φυσαρμόνικα..σα κάποια μουσική...να συμφωνεί και να προειδοποιεί..πως ο κόσμος μας δεν '' ετελεύτησε'' γιατί εχάθη ένα Φθινόπωρο και ένα Καλοκαίρι!!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................
.
Με την εξαιρετκής ποιότητας μουσική του Leo Delibes...στο παρακάτω βίντεο..ταξιδέψτε...στις όμορφες πραγματικά εικόνες..που διάλεξε ο φίλος.. Aimilios..και έντυσε μ' αυτήν την υπέροχη μουσική τούτο  το βίντεο...
Απολαύστε το !!!
η φίλη σας Σοφία ....



Κυκλάμινο - Τόσα φθινόπωρα και δεν γνωρίσαμε ακόμα την ψυχή μας_

(Τ. Λειβαδίτης) - by Aimilios 

                                The Flower Duet - Leo Delibes

.............................................................................................................

25 Σεπτεμβρίου 2016

..μας φτάνει μια μικρή σχεδία τελικά..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ταξίδια μακρινά..ταξίδια κοντινά..ναυάγια και ξέμπαρκοι επιβάτες..η ζωή μας...Μα πάντα εκεί παρούσα η ζωή και η ψυχή συχνά τα θέλω της να μην μπορεί να τα αγγίξει...Δύσκολες πάντα οι θάλασσες και ξεγολιάστρες γίνονται.. όταν τα θέλω  της ψυχής βγαίνουν να επιπλεύσουν μέσα στις τρικυμίες της..Είναι πολύ δύσκολοι οι καιροί...μα ναυαγοί δεν ονειρεύτηκαν ποτέ τους οι άνθρωποι να γίνουν... Κι όταν ναυάγησαν ενίοτε..από την αρχαιότητα ακόμα και έως τώρα στις μέρες μας τις δύσκολες..οι άνθρωποι οι περισσότεροι..εκτός μονάχα ελαχίστων εξαιρέσεων.. μετέτρεψαν ετούτο το ναυάγιο..σε δύναμη και μια τεράστια  μεταστροφή...και φιλοσόφησαν τα τεκταινόμενα..και βγήκανε από τα άγρια τα κύματα..σε ξέρες άγνωστες γι αυτούς..μα που αποδείχθηκαν αφετηρίες για την νέα τους ζωή... 

Φτάνει μια μικρή σχεδία ..αυτοσχέδια τελικά...για να μπαρκάρει η ψυχή...την τρικυμία να αντιμετωπίσει...και στο ταξίδι της.. για της ψυχής το φως να οδηγηθεί...Είναι η δική μου η ματιά για τα ναυάγια..που δεν τα θεωρώ ποτέ για ''τέλος'' μιας αληθινής ζωής και ουσιαστικής..μα για μια καταστροφή προσωρινή...και μια καινούργια αφετηρία ..ένα λάκτισμα και μία ώθηση ψυχής..για μία δημιουργική μεταστροφή..ενός ξεχωριστού πλέον ανθρώπου.

 Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη.. 
..............................................................................................................

 Μια υπέροχη εκτέλεση του τόσο αγαπημένου τραγουδιού για τη Θάλασσα από τον Φίλιππο Πλιάτσικα...και τι όμορφοι στίχοι...της αγαπημένης Λίνας Νικολακοπούλου.....

Θάλασσα μάνα αρμύρα μου εσύ
γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα
θάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι
πάρ’ την καρδιά μου και κάν’ την νησί
του ανέμου αγρίμι.....



                                  Φίλιππος Πλιάτσικας - ΘΑΛΑΣΣΑ
.............................................................................................................







24 Σεπτεμβρίου 2016

Ίσως να' ναι κι έτσι......

Έτσι που τα θυμάμαι κείνα τα χρόνια και τα ξαναζώ και τα ξανά είμαι,πολύ θα 'θελα να τα 'λεγα με τον Αλέκο ή έστω με τον Τέλη και να μου λεν κι αυτοί τα δικά τους,σα να 'μαστε ακόμη παιδιά,σα να μην πέρασαν τα χρόνια,σα να 'ναι να μην πεθάνουμε ποτέ.Μα ο Αλέκος παντρεμένος τώρα , η γυναίκα του όπου να'ναι θα γεννήσει,ο έρωτας σταμάτησε και κατάκατσε,κι ο Τέλης τσιμπημένος για τα καλά με την Αλέκα,όλο με δαύτην γυρνά καβάλα στο γάιδαρό του,- πάει κι αυτός- που αυτί ν'ακούσει, που μάτι να δει άλλο απ' τα βυζιά της κοπελιάς του,κολλημένος στο τώρα,ούτε πίσω ούτε μπρος.Αμ ο Λευτέρης ? - με δυο παιδιά-μπας κι εφτιαξε και κάνα τρίτο?- να λέει:
<< πού καιρός να βλέπεις όνειρα στον ύπνο σου ή στον ξύπνιο σου ? που καιρός ? >> 

.Έτσι κάθομαι εδώ πέρα μόνος , χαρούμενα μόνος  και τ'αραδιάζω στο χαρτί και δεν ξέρω αν κάποιος τα διαβάσει και πως θα τα διαβάσει..Μα πάλι εγώ είμαι χαρούμενος,γιατί όταν μιλάς με κάποιον λες μονάχα εκείνα που ενδιαφέρουν αυτόν,που έχουν κάποια αντιστοιχία με τα δικά του βιώματα και βρίσκουν εύκολη ανταπόκριση.Μα όταν μιλάς μόνος τα λες όλα και για όλους και μην έχοντας άμεσο ακροατή μπροστά σου ,λες και πράματα ανήκουστα,<< παράξενα πράματα>> με άφοβες λέξεις που δε θα τις ξεστόμιζες ποτέ ούτε μπροστά σ' ένα φίλο σου ,ούτε σε γιατρό,ούτε σ' έναν ποιητή.Σαν να μιλάς σ' άχρονο,άπειρο και κουφό κενό ,που σ' ακούει σωστά...Ωστόσο ,μέσα μου βαθιά ,νιώθω πως δε φτάνει...................................................................................................
άλλωστε η μοναξιά ( εσύ το 'λεγες) μια ασφυκτική ευρυχωρία είναι και χρειάζονται στενές επαφές με τα πράγματα ,με τους ανθρώπους ,με την ιστορία,ερωτικές επαφές,φιλικές επαφές,συντροφικές επαφές,για να είσαι...να γίνεσαι.....

Γιάννης Ρίτσος.
 (Ίσως να' ναι κι έτσι- απόσπασμα)

Επιμέλεια κειμένου : Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

23 Σεπτεμβρίου 2016

Το πεισματάρικο νούφαρο - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό..ένας βαρκάρης ..που ολημερίς εψάρευε..σε μια λίμνη όμορφη ..γεμάτη νούφαρα μια λίμνη...Ποτέ του δεν τα επλησίαζε αυτά..φοβότανε μην τύχει και τα ξεριζώσει.. Μην τύχει κι άθελά του τα κουπιά της βάρκας του..πέσουνε βίαια επάνω σε αυτά..και τα γεμίσουν  τραύματα..μη τύχει και τα  πληγώσουνε ..ποτέ του δε θα ήθελε αυτά να  τραυματίσουν.. Μα κάποια μέρα ο ψαράς δεν άντεξε..και μπήκε μόνος του στον πειρασμό..ένα απ' αυτά τα όμορφα τα νούφαρα..να το πλησιάσει να το χαϊδέψει θέλησε και να το ξεριζώσει...Ήθελε να το πάρει σπίτι του..να το φυτέψει σε μια γλάστρα..να το ποτίζει κάθε πρωινό και κάθε βράδυ να το καμαρώνει..Μα δεν ήξερε ο δόλιος ο ψαράς..πως τα φυτά αυτά τα νούφαρα με τα όμορφα και τα ξεχωριστά τους άνθια..δε ζούνε ποτέ σε γλάστρες τόσο πολύ μικρούλες και στενές..ούτε σε χώματα τις ρίζες ακουμπάνε.. Έχουνε  ρίζες μόνο μέσα στο νερό..κινούνται ελεύθερα και δεν περιορίζονται ποτέ..κι αν τόλμησε ποτέ κανείς για να τα ξεριζώσει..εκείνα εμαράθηκαν ευθύς...και χάσανε τη λάμψη τους..και ποτέ δεν ξανανθίσαν..

Μα ο επίμονος ψαράς..δεν άντεχε χωρίς αυτό και επάτησε τον όρκο του που έλεγε..πως εκεί..μέσα στα καθαρά νερά της λίμνης του μοναχά.. θα το χαϊδεύει και θα το κοιτά..και ποτέ του δεν θα το ξεριζώσει...Επάτησε τον όρκο του και το ξερίζωσε..Το εξερίζωσε..το πήρε σπίτι του..το φύτεψε στην πιο όμορφη τη γλάστρα του...κι ολημερίς το πότιζε μην τύχει και χαλάσει..Δεν άντεξε πολύ καιρό εκεί..το όμορφο.. το μεταξένιο νουφαράκι..Λες και κατάλαβε από μοναχό..πως ο ψαράς δεν νοιάζονταν γι αυτό..παρά μονάχα για τη δική του την καρδιά..για το δικό του εγωισμό..για τη δική του ευχαρίστηση..τις ρίζες του διέλυσε..κι όταν αυτό εμαράθηκε..το πέταξε ακόμα παραπέρα..

Εθύμωσε πολύ o ψαράς.. που αυτό δεν άντεξε..μέσα στο ξένο.. το εχθρικό και το αφιλόξενο το  περιβάλλον...Πως να αντέξει ένα φυτό που λούζεται καθημερινά μέσα σε λίμνες και νερά απέραντα.. μέσα σε ένα κουβαδάκι...? Μα ούτε και τον ένοιαξε..την άλλη μέρα άλλο εξερίζωσε..και  το 'φερε ξανά στο σπίτι του μπροστά..Κανένας δεν του μίλησε για τον ξεριζωμό αυτό..κανένας δεν του έμαθε να σκύβει και να αφουγκράζεται..τη μουσική της λίμνης και τα τραγούδια που έλεγαν εκεί..τις φεγγαρόλουστες βραδιές.. σαν καθρεφτίζονταν στης λίμνης τα νερά..τα μεταξένια νουφαράκια..

Του μοιάζαν ταπεινά και ασήμαντα τα λούλουδα αυτά..μα κανένα από τα άνθια του κήπου του δεν είχανε την εμορφάδα τους και συνεχώς τα ζήλευε και να τα κόψει ..απερίσκεπτος καθώς εφαίνονταν δεν σκέφτονταν ποτέ ..τον πόνο που τους προκαλούσε...Εμοιάζανε πολύ ευαίσθητα αυτά..μα ήτανε πολύ ανθεκτικά..και αιώνες τώρα απ' τα παράριζα ..που έμεναν στης λίμνης τα νερά..επολλαπλάσιάζονταν..και φύτρωναν ξανά..Λατρεύτηκαν και ζωγραφίστηκαν από όλους τους λαούς...γιατί εκρύβαν μέσα τους..πάνω στα ανθεκτικά τους φύλλα..και στα πέταλα του άνθους τους..μια εμορφάδα ξεχωριστή...και μια αγνότητα μεγάλη..που στους ανθρώπους πολύ άρεσε..γι αυτό και αυτά τα λούλουδα τα νούφαρα..εσυμβολίζανε και Νύμφες..και της αγνότητας και της Παρθενίας της ψυχής..λογίζονται φυτά...

Τώρα εγέρασε πολύ ο ψαράς..έμεινε η βάρκα έρημη στη μέση εκεί της λίμνης..Κανένας δεν την μάζεψε..εσπάσανε και τα κουπιά.. Μα το μικρό το νουφαράκι είχε ένα μυστικό...είχε απλωτές τις ρίζες του.. έτσι το έφτιαξε ο Πλάστης του..για να μη χάνεται ποτέ..επέπλεαν πάντα οι ρίζες του  μέσα εις το νερό..και εταξίδευαν σε όλες τις γωνιές της...Κι έτσι το νουφαράκι ξαναφύτρωσε εκεί στης λίμνης τη γωνιά.. και στέκει πάντα λαμπερό...βρήκε ξανά τη λάμψη του..όταν τις ρίζες του εξαναμάζεψε και τις ξαναάπλωσε στα καθαρά νερά.. Ήταν πολύ επίμονο και πεισματάρικο..επέμενε την ομορφιά του να σκορπάει..





Κι αυτός..ο ονειροπόλος..ο βαρκάρης..ο ψαράς...που την ομορφιά ελάτρευε και αγάπαγε ιδιαίτερα.. βαθιά...ήταν αλλιώτικος βαρκάρης και ψαράς... γιατί ήτανε και ο ίδιος όμορφος πολύ..την ομορφιά την είχε φυτεμένη στην καρδιά του..κάποια απόβραδα που εκατέβαινε εκεί τρικλίζοντας.. αναπολούσε ..κοίταζε τώρα θλιμμένα πια.. μα δεν  τολμούσε..πάλι τις ρίζες του να βγάλει..ίσως σοφός ..καθώς εμεγάλωσε και έγινε..να εκατάλαβε..πως νουφαράκια αυτός στην πόρτα του μπροστά ..ποτέ του δεν μπορεί για να φυτεύει και να έχει..γιατί μέσα στις γλάστρες του μονάχα τα  γεράνια ευδοκιμούν...

Μα πάντα μες στην καρδιά του θα 'χει και θα αναπολεί..το μεταξένιο χρώμα που εζωγράφιζε τ' ασήμαντο.. μα τόσο λαμπερό...το πεισματάρικο και επίμονο.. που φύτρωνε χρόνια ατέλείωτα στης λίμνης τον αφρό..και στης ψυχής του εκεί τις ρίζες..εκείνο το ξεριζωμένο νουφαράκι...που μοναχό του εφυτεύτηκε στα σπλάχνα του βαθιά... !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

Αρλέτα - το τραγούδι της λίμνης (ο γλάρος)

                                                                 

Μεσ’ στο νερό ψάρι χρυσό γλιστράς
κι εγώ ψαράς με δίχτυ αδειανό
Θάλασσα εσύ κι εγώ ο ναυαγός σου
Στην αγκαλιά σου πεθαίνω και ζω

Είσαι νοτιάς κι εγώ πουλί χαμένο
Εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς
Είσαι βοριάς, παγώνεις τα φτερά μου
Κι ύστερα μ’ ένα φιλί ψηλά με πας

Κρατάς εσύ τιμόνι και πανιά
Κι εγώ παιδί χαμένο μοναχό
Μάγισσα εσύ κι εγώ ακόλουθός σου
Χωρίς εσένα δεν ξέρω να ζω

Είσαι νοτιάς κι εγώ πουλί χαμένο
Εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς
Είσαι βοριάς, παγώνεις τα φτερά μου
Κι ύστερα μ’ ένα φιλί ψηλά με πας.

Στίχοι:  
Αρλέτα
Μουσική:  
Ελένη Καραΐνδρου

1.Αρλέτα

............................................................................................................. 

22 Σεπτεμβρίου 2016

Oι δαντελένιοι μου άνθρωποι.. κεντίδια στα μαλλιά μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη..


Μιλάς για κερδισμένους.. ηττημένους και ανταγωνιστές ..κι εγώ απορημένη σε ακούω..Γνωρίζω από μικρό παιδί τις λέξεις απ' το λεξιλόγιο που εσημείωνα..όταν οι δάσκαλοί μου μου τονίζαν..Τις φύλαξα και δεν τις χρησιμοποιούσα εγώ συχνά..ίσως γιατί δίπλα σ' αυτές..και κάποια υποσημείωση κρατούσα..Μεγάλωνα  προχώραγα..  δυσκολευόμουν άλλοτε και άλλες φορές πετύχαινα τα ακατόρθωτα και με τον εαυτό μου απορούσα..Μα όταν ερχόταν η ώρα του απολογισμού..ανέσυρα εκείνο εκεί το λεξιλόγιο και για να καταλάβω προσπαθούσα..ποιές λέξεις μου σημειωμένες και έννοιες εγώ εχρησιμοποιούσα για να ανέβω..στα σκαλοπάτια του εαυτού μου...

Τη λέξη πόλεμο πάντα την είχα στο κεφάλι μου..αλλά από μια άλλη προσέγγιση..από μια άλλη εκδοχή..Πάντα θυμόμουνα τη ρήση του λαού στο λήμμα αυτό : το Θέρος - Τρύγος- Πόλεμος..και έλεγα αυτή είναι η ζωή ..κι ό,τι φυτέψεις θα θερίσεις..Μου αρέσουνε οι παραλληλισμοί..πολύ μες στη ζωή μου σε εκτίμηση τους είχα..Μου μίλησες και για το κέρδος μου..μου φώναξες πως κέρδισα..Μα εγώ δίπλα στη λέξη αυτή..είχα για υποσημείωση..μια άλλη λέξη όχι συνώνυμη..μα είχε μεγάλη σημασία για τη διαδρομή ως το κέρδος.Ήταν σημειωμένη δίπλα η λέξη μου -κατάκτηση..ναι..ναι ή λέξη μου κατάκτηση..μεγάλης γκάμας κι έννοιας αυτή..κι ας έχει τόσο λίγα γράμματα..Τι ωραιότερο να κατακτάς τα σκαλοπάτια της ζωής..μα περισσότερο τα σκαλοπάτια της καρδιάς..εκείνης των ανθρώπων?

Όχι δε θέλω να με λέν' νικήτρια και κερδισμένη να με θεωρούν..αν φτάνουνε σε τούτο το συμπέρασμα για με..μέσα από πολέμους αιμοβόρους και αιμοχαρείς..ούτε και από μονοπάτια πονηρά..που ο νους τους για εμέ εσκέφθη..Θέλω να σπέρνω..να τρυγώ..και να 'ρχεται η ώρα να θερίζω..καρπούς μονάχα ώριμους και μοσχοβολητούς και μυρωδάτους στο πανέρι μου..πάντα να τους συλλέγω..Σταμάτα να με λες νικήτρια λοιπόν..αν δεν κατόρθωσα μια θέση εκεί στον κήπο σου να πιάσω..Αν δεν εκατόρθωσα δαντέλα να σου πλέξω εγώ και την ωραιότητα την αληθινή..την εσωτερική μου ωραιότητα..να σου χαρίσω ..να σε καταχτήσω..δε θέλω να με λες νικήτρια...οι τίτλοι αυτοί σε μένα δεν ταιριάζουν...
Μετρώ καθημερινά και ακούω και μετρώ..μετρώ τις βελονιές που στο αυτί μου ψιθυρίζεις..τις πλέκω ..μα λαθεύω και καμμιά φορά..και γίνεται η δαντέλα λαθεμένη..Μα εκείνο το λαθάκι είναι εκεί..δε θέλω διόλου για να το ξηλώσω..γιατί η χειροποίητη η δαντέλα μου..που είναι αυθεντική..έχει και μέσα λάθη μικροσκοπικά..που η μηχανή η εμπορική..δεν τολμάει για να κάνει... γιατί είναι ρυθμισμένη και κουρτισμένα τα γρανάζια της..και δεν έχουν ψυχή... 

Δε θέλω να 'μαι νάρκισσος..ή ένα βασιλικό λουλούδι..
Θέλω πολύ και το επιθυμώ..ένα απλό και μοσχοβολητό να 'μαι εκεί σε μια γωνιά.. ένα μικρούλι γιασεμί..μία μικρή λεβάντα κι όταν περνάς από κοντά..με τον αέρα σου τη μυρωδιά μου να σου στέλνω..Δε μου αρέσουνε τα υφάσματα που ποτέ δεν σκίζονται.. δεν τα διαλέγω εγώ τα νάυλον..και δεν τα επιλέγω...μου αρέσουν ιδιαίτερα οι ''δαντέλες''..Μου αρέσουν γιατί είναι ευάλωτες..κάπου εκεί στο ένωμα..στο βελονάκι της γιαγιάς..κάπου εκεί που πλέκονται ..λαθεύουνε καμμιά φορά..και ενώνονται λιγάκι αδύναμα..με φόβο να κοπούν..Είναι δαντέλες ανεκτίμητες οι άνθρωποι οι πλεγμένοι από χέρια ευαίσθητα..πολύτιμες δαντέλες...Είναι αυτοί οι αγαπημένοι μου..που περπατούνε δίπλα μου ακριβώς..χωρίς ποτέ τους να μετρούν το ύψος μου κι εμένα το δικό τους αν απολύτως μου ταιριάζει..Ισότιμα μ' αρέσει πάντοτε να με κοιτούν..με βλέμμα τρυφερό και κατανόησης..παραδοχή να δείχνει μες στο βάθος της η ξεχωριστή και τρυφερή ματιά τους... 

Οι δαντελένιοι μου οι άνθρωποι..!!!
Θέλω να' μαι κομμάτι  απ' τη ''δαντέλα'' τους..κι εγώ...αυτούς που έχουν την ικανότητα ..τη δύναμη..πίσω από το πέπλο μου..να σκύβουν..να κοιτούν..Να τους φορώ επάνω μου..σαν το μικρό μου γιακαδάκι..εκείνο εκεί το δαντελένιο και κατάλευκο..σαν τότε που εστόλιζε την σχολική μας την ποδιά...
Πολύ τους ψάχνω ακόμα και πάντα θα τους ψάχνω μεσα στο πλήθος και το βουητό..και πάρα πολύ..ιδιαίτερα.. αυτούς..με έναν τρόπο αλλιώτικο..πάντα τους αγαπώ !!!

 Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................


✿ ♡ ✿ ERNESTO CORTAZAR - Sentiments (Relaxing piano music)

.............................................................................................................. 

21 Σεπτεμβρίου 2016

Ειρήνη λοιπόν και σήμερα..ξεκίνα απ' το μέσα σου.. της Σοφίας Θεοδοσιάδη.



Το παιδί και το περιστέρι - Pamblo Picasso

Δε μου αρέσει και βαθιά απεχθανόμουνα της μιας ημέρας τις γιορτές..που επετείους και για Ειρήνη και για Πόλεμο μιλούσαν..Όχι που δεν πιστεύω στη μνημοσύνη τη Θεά, που κρατά τη μνήμη ζωντανή..και την καρδιά πάντοτε σπαρταρούσα..Ο τρόπος δε μου ταίριαζε ποτέ ..γι αυτό και δεν ''εκραύγαζα'' ούτε μες στο σχολειό μου..μέσα από γιορτές τυποποιημένες.. και κακομασημένες..Μέσα στις θύμησες και τις ιστορίες τις διδακτικές..πάντοτε ήταν τα γεγονότα που κρυβόντουσαν για εμένανε καλύτερα .. παρά πίσω από τις μεγαλόστομες τις λέξεις ..Είναι σου λέει Παγκόσμια σήμερα για την Ειρήνη..Κι εσύ ..κι εγώ..θα πρέπει τώρα εγώ.. να αρχίσω μες στην ποίηση πάλι να ψάχνω και να λέω..αυτά που πέρυσι σου υπενθύμισα : αν θέλεις άνθρωπος να λέγεσαι του Τάσου Λειβαδίτη..που πολύ τον αγαπώ και πολύ τον σέβομαι..κι έχω ρουφήξει τα στιχάκια τα δικά του..ή να σου υπενθυμίζω πάλι τους ξεσηκωμούς..πως: η Δέσπω κάνει Πόλεμο με νύφες και μ'αγγόνια..

Και τι θα γίνει φίλε μου που εσύ θα τα διαβάσεις γρήγορα για άλλη μια φορά και θα τα καταπιείς σαν καραμέλλα..κι όταν θα λιώσει η γλύκα των λόγων τους στο στόμα σου..πάλι θα πας να σεργιανίσεις..σε ένα μουσείο για να δεις πως όπλα απ' την αρχαιότητα κατασκευάζαν οι ανθρώποι...Θα δεις και θα θαυμάσεις και τα σημερινά και τα σύγχρονα ''ντουφέκια'' που τις καρδιές τις σημαδεύουνε και έλεος κανένα..Θα μου ''κοτσάρεις'' και δυο φωτογραφίες εντελώς ''ψυχοπονιάρικες'' στο θυμικό μου να χτυπήσεις..να κλάψω ίσως στιγμιαία και ρηχά..κι ύστερα θα 'σαι ήρεμος πως μίλησες κι εσύ για την Ειρήνη..Και για την Ειρήνη αυτή στην καθημερινότητα..στο γίγνεσθαι..εσένα ποιός θα σου μιλήσει ?

Ποιός θα σου πει να μη γίνεσαι Δέσπω με ντουφέκια κι άρματα τον Τούρκο για να πολεμήσεις..Ποιός θα σου πει πως ειρήνη είναι το ζεστό και το γαλήνιο φαγητό..το βράδυ που στο σπίτι σου θα φας..που λέει και ο μεγάλος μας ο Ρίτσος ?
Δε μου αρέσει διόλου να γιορτάζω εγώ ''ξυστά'' ..μοδάτα ..κραυγαλέα.. επιδερμικά..και επιφανειακά..αλλά με πράξεις..Πράξεις στην κάθε μέρα ολωνών..γαλήνη για να προσπαθώ..ουσία ειρήνης να δημιουργώ..και μες σ' αυτό το ειρηνικό και γαλήνιο τοπίο..να αφήνω τον άνθρωπο να αυτενεργεί και παραπέρα τον εαυτό του να πηγαίνει...

Σωρεία αναρτήσεων..και πληροφοριών..που μες σ' αυτές ενίοτε χάνεται η ουσία..Αν έχεις κάτι ουσιαστικό να κάνεις και να πεις..για την Ειρήνη γύρω σου σημάδι για να βάλεις..καν' το και σιώπα και ησύχασε..και πάψε να αλαλλάζεις ..σαν ένα φερέφωνο που θέλουνε οι κατασκευαστές των όπλων και εργοστασίων ντουφεκιών..εσένα να σε μετατρέψουν..
Ειρήνη λοιπόν και σήμερα..ξεκίνα απ' το μέσα σου..στο σπίτι σου..στο γείτονα ..στο χωριουδάκι και στην πόλη σου..κι έτσι θα επεκτείνεσαι σε όλον τον πλανήτη..

Σου μοιάζω ουτοπική και υπερφίαλη ?
Είδαμε και τα ''μπερεκέτια '' ( προκοπές ) σου.. που έλεγε η γιαγιά μου..που συντασσόσουν και επήγαινες με τα κοπάδια του εμπορίου..γι αυτό..έχω ένα τραγούδι μέσα μου και σιγοτραγουδώ..
Ειρήνη.......Δημιουργία...όρκος..καθημερινός ..υπόσχεση σε μένα για να δίνω.. να μην ξανανάψει φωτιά..πουθενά..και το ''θηρίο'' ο άνθρωπος μέσα του να νικήσει...

Σοφία Θεοδοσιάδη - για την Ειρήνη
............................................................................................................. 

 Στίχοι: Πάνος Τζαβέλας
Μουσική: Πάνος Τζαβέλας
Ερμηνεια: Νατάσα Παπαδοπούλου



                                Τραγούδι για την Ειρήνη. 

.............................................................................................................

Πάλι κι απόψε στάθηκε απέναντί μου το φεγγάρι..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.


Πάλι κι απόψε στάθηκε απέναντί μου το φεγγάρι..Είναι σχεδόν μισό..δεν έχει πανσέληνο απόψε..μα έχει καθαρό ουρανό και φέγγει ξάστερα..γαλήνια.. πάνω στις κορυφές του Αη- Γιώργη..
Θαρρώ πως μου χαμογελά...και παίρνω δύναμη και νιώθω δυνατή..Τις σκέψεις μου επικροτεί..δε με αφήνει πάλι να μελαγχολήσω..μοιράζεται απόψε το φορτίο μου ..της ανακάλυψης..του φανερώματος της προδοσίας των ανθρώπων.. Πόσο λειψοί μοιάζουν απόψε οι άνθρωποι..πόσα κομμάτια τους δεν τα αναγνωρίζω... πόσο λίγο είναι το φως που δέχονται..υποκρισίας απαύγασμα το φως του πάλι απόψε μου μηνάει....Μα εγώ θα ψάξω το άλλο του μισό..γιατί αυτό εμέ με συμπληρώνει...Το ξέρω πια τώρα καλά..πως αν του γυρίσω την πλάτη θα θαμπώσω..

Δε με αφήνει να το αποχωριστώ..και μένω στο παράθυρο να το κοιτώ..μη τύχει και η σκέψη μου θαμπώσει..Είναι βαρύ αποβραδίς να κατεβαίνεις μαζεμένα τα σκαλιά...Σκοντάφτεις..σε τυλίγει η σκοτεινιά..αν από το φέγγος του απομακρυνθείς..Πόσο μου μοιάζει απόψε το φεγγάρι !!!
Λες και του κόψανε επίτηδες το φέγγος του και έμεινε μισό..λες και το ξεγελάσανε οι ουρανοί και τα αστέρια..όχι δε θέλω να το αποχωριστώ...Θα το αφήσω και απόψε ανοιχτό ολονυχτίς..εκείνο το παραθυρόφυλλο ..να' ρχεται μέσα ολάκερο κι ας μοιάζει και  μισό..να τρυπώνει..να μ' αγκαλιάζει με τις αχτίνες του.. να μου φωτίζει το μέτωπο...κι ας κλείνουνε τα βλέφαρα..είναι ο σύντροφος του καθενός μας το φεγγάρι.. που νοιάζεται για σε..ποτέ το φέγγος του δε σε εγκαταλείπει..

Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

20 Σεπτεμβρίου 2016

Πως μου μιλάς για τα φιλιά καρδιά μου εσύ.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

 Πως μου μιλάς καρδιά μου εσύ εμένανε για ερωτικά φιλιά..φιλιά του έρωτα που γέμιζαν τον άνεμο με πάθος..αφού ποτέ σου έρωτα αληθινό δε γνώρισες..αφού εστέγνωσες εδώ και χρόνια ..παν πολλά από τότε..στεγνή πηγή κατάντησες..βουνού που πια στους βράχους του..έπαψε το νερό να τρέχει..να κυλά..χαθήκανε μες στα ξερόκλαδα τα χνάρια τ' αυλακιού μαζί μ' αυτά τα χνάρια της ψυχής σου..Κάθεσαι τώρα  και να αναλύσεις προσπαθείς..να μου εξηγήσεις τις αρρώστειες που φοβάσαι πως κολλάς ..αν το δικό σου στόμα το χαρίσεις εις το στόμα κάποιου άλλου..Μα η αρρώστεια σου είναι ήδη ''ανίατη''..έπαθες ''αφυδάτωση'' και να ποτίσεις την αφυδατωμένη σου ψυχή  και τη ''στεγνή '' δεν το μπορείς..Κι εγώ που τόσο στη ζωή μου.. έρωτες και αγάπες και φιλιά εγεύτηκα..δεν δύναμαι πια να σε συμβουλέψω...Ήθελα μόνο τούτα να σου πω...μήπως και καταλάβεις...

Άκου λοιπόν με προσοχή...
Και να μαζέψεις πες μου εσύ πως γίνεται..εσύ που δε λυπήθηκες.. και σκόρπισες απλόχερα ..πες μου πως γίνεται να πάρεις πίσω την αγάπη...Ζεστό ψωμί..που ο φούρνος''εξεφούρνισε'' πρωινό.. που σκόρπισε μοσχοβολιά στις γειτονιές του κόσμου.. η αγάπη σου καρδιά μου...Γυναίκα σε βαφτίσανε...να δίνεις πάντα εσύ και να σκορπάς..μέλι απ' την κηρύθρα σου..εργατική σαν μέλισσα..ποτέ να μη στερεύεις..Έρχονται μπρος μου καθημερινά..ανόητες και επιφανειακές..και υπερφίαλες..συχνά διαβάζω κάποιες ρήσεις..για το πιο διάσημο φιλί...που εγράψαν ψυχολόγοι...

Και ένα χαμόγελο έρχεται και κάθεται στα χείλη μου..ένα μειδίαμα ''ειρωνικό'' και περιπαιχτικό συνάμα...ένα χαμόγελο ανοησίας περισσής που ανθρώπων νους εσκέφθη...Γιατί πως να αξιολογήσεις εσύ ''ειδικέ'' το δικό μου το φιλί...που η καρδιά μου και η ψυχή αποτυπώσανε στα χείλη της αγάπης μου..Τι να καταλάβεις και να γράψεις τώρα εσύ...από το μέλι που η καρδιά μου έχει στάξει...Άσε τα φιλιά του καθενός..τα χείλη που αναζητούν... εκείνα μόνο ξέρουν και να το περιγράψουν..Χίλια κομμάτια γίνονται οι καρδιές...όταν μπορούν και σκύβουνε ..φιλιά για να τρυγήσουν...Τότε μιλούνε μόνο τα κορμιά...συγγράμματα εκείνα δε γνωρίζουν να διαβάζουν...

Είναι πολύ νωρίς αγάπη μου τη γεύση να μετρήσεις... Το δρόμο αυτόν δεν τον περπάτησες..και πως να αξιολογήσεις το άγγιγμα ετούτο των ψυχών που ενώνει το φιλί..το τρέμουλο που φέρνει στην καρδιά..όταν τα χείλη μου δεν μπόρεσες ποτέ σαν μεταξένιο χάδι  εσύ να πλησιάσεις.. να ακουμπήσεις...Είναι ''τροφή'' πανάκριβη του έρωτα ένα φιλί στο στόμα...Είναι ένα έδεσμα ξεχωριστό..θέλει gourmet μαγειρική..να ανακατέψεις μπόλικο συναίσθημα..να μην τσιγγουνευτείς καθόλου την αγάπη...Μα είναι πολύ νωρίς για σένα και για μένα αγάπη μου...που δεν τολμήσαμε ..που δεν τα καταφέραμε..σε μια απλησίαστη ''υψηλή'' μαγειρική...να επιδοθούμε...

Πάψε λοιπόν να μου πουλάς και να μου περιγράφεις το φιλί..σαν να 'ναι συνταγή μαγειρικής καθημερινή... Σου δίνει μια ελευθερία ο έρωτας ο αληθινός..σ' αφήνει να αυτοσχεδιάζεις..  να μαγεύεσαι..και το φιλί να δίνεις μ' έναν τρόπο που μονάχα εσύ τον ξέρεις...Τροφή ψυχής και έρωτα...και τους ''νεκρούς'' τους κάνει να ριγούν..και τους ''νεκρούς''.. των βαθιά..των αληθινά..των δίχως όρια ερωτευμένων το φιλί..κι αυτούς τους ανασταίνει..
Σταμάτα λοιπόν αγάπη μου..τόσο να το αναλύεις..γιατί τη χάνεις την τρικυμία.. που φέρνει η γεύση του φιλιού...εκείνη τη μοναδική στιγμή..όπως μας λέει πολύ σοφά..ο αγαπημένος μας Ελύτης ..εκεί μέσα στο ποίημα...εκεί.. μέσα εκεί ..στους υπέροχους τους στίχους..στων βράχων τη Μαρίνα ......
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη 
.............................................................................................................

Στίχοι:  
Κώστας Σκαρβέλης
Μουσική:  
Κώστας Σκαρβέλης

1.Ρόζα Εσκενάζη

Γλυκό φιλί ..



Όταν είσαι μεθυσμένη, τότε πιο πολύ
σ’ αγαπάω και το θέλω το γλυκό φιλί.

Μου το δίνεις με ναζάκια και με πείσματα
πέφτεις μες στην αγκαλιά μου με τσακίσματα.


Εξηγιέσαι πολύ φίνα βρε μανούλα μου
με τα κόλπα σου μου παίρνεις την καρδούλα μου.

Έτσι θέλω να το πίνεις, πάντα να μεθάς
να 'ρχεσαι στην αγκαλιά μου και να με φιλάς.

.............................................................................................................
Ένα αγαπησιάρικο..πανέμορφο τραγούδι σε ήχους και βασισμένο  σε ακούσματα Μικρασιάτικα...παραδοσιακά...με την εκπληκτική Ρόζα Εσκενάζυ..με το υπέροχο βιολί του Δημήτρη Σέμση ή Σαλονικιού.....σε ένα άκουσμα για το φιλί ..το ερωτικό φιλί..όλο σκέρτσο και νάζι...αφιερωμένο σε όλους.. που νιώθουν βαθιά.. που αισθάνονται ..που ξέρουν να δίνουν στον έρωτα .. :
η φίλη σας Σοφία..
..............................................................................................................

19 Σεπτεμβρίου 2016

Η φλογερή καρδιά του Ντανκό - Μαξίμ Γκόρκι.




Τον πιο παλιό καιρό ζούσε εδώ μία κοινότητα Ανθρώπων. Γύρω απ’ τις τρεις μεριές του οικισμού, ήταν το Μαύρο Δάσος. Και από την τέταρτη, η απέραντη στέπα. Για πολύ καιρό ο ήλιος έλαμπε και ο ουρανός ήταν γαλάζιος, και έτσι οι Άνθρωποι ήταν γενναίοι και ευτυχισμένοι. Μα κάποια μέρα, ήρθανε απ’ την στέπα άλλοι Άνθρωποι, πιο νέοι, πιο βάρβαροι, πιο δυνατοί και έδιωξαν τους πρώτους, βαθιά μέσα στο Μαύρο Δάσος.
Έλη τους περικύκλωσαν και βάλτοι και το σκοτάδι ήτανε πυκνό. Άρχισαν να πεθαίνουν, ο ένας μετά τον άλλο, απ’ τα κουνούπια και τον μολυσμένο αέρα. 
Τότε, γυναίκες και παιδιά, αρχίσανε τους θρήνους και όλοι μαζί καθίσαν να σκεφτούν σαν τι θα κάνουν.


-Δυο δρόμοι ανοίγονται για μας. Ο ένας, προς τα πίσω. Μα εκεί, βρίσκονται οι δυνατοί εχθροί μας. Ο άλλος μπροστά, πέρα απ’ τα Μαύρα Δάση, εκεί που τα μεγάλα δέντρα, με τα πανίσχυρα κλωνιά τους αγκαλιάζονται κι οι κόμποι απ’ τις γυμνές τους ρίζες βυθίζονται βαθιά, στη λιπαρή τη λάσπη.


Και το σκοτάδι ήταν πυκνό και τα μεγάλα δέντρα –δέντρα πέτρινα- στεκόντουσαν βουβά και ακίνητα, μέσα στο μαύρο θάμπος και πιο σφιχτά πλησίαζαν το να το άλλο, τριγύρω στους Ανθρώπους. Μα εκείνοι είχαν συνηθίσει την απλωσιά της στέπας και πιο πολύ τους στένευε το Δάσος, παρά θηλιά κρεμάλας στο λαιμό τους. 
Και η Ώρα χτύπησε Έντεκα.

Και όμως, κάποτε ήταν δυνατοί και θα μπορούσαν να νικήσουν. Μα τώρα, κάτω απ’ τα πυκνά κλαδιά, χάθηκε η ψυχή και –ίσως- το σώμα. Και οι θρήνοι γέννησαν την Φρίκη. 
Και οι Μάνες κλαίγανε τους πεθαμένους. Και οι ζωντανοί αλυσοδέθηκαν από τον Φόβο. Λόγια δειλίας άρχισαν να ακούγονται μέσα στο Δάσος. Και ήθελαν στους εχθρούς να παν και γονατίζοντας να τους προσφέρουνε τη λευτεριά τους.

Και είπε ο Ντανκό: 


-Σύντροφοι, δεν κυλάει η πέτρα με την σκέψη μόνο. Όποιος δεν κάνει τίποτε, δεν του συμβαίνει τίποτε. Γιατί να σπαταλιέται η δύναμή μας στον καημό; Πάμε στο Δάσος και ας το περάσουμε ως πέρα. Σίγουρα θα ‘χει κάποιο τέλος. Όλα στον Κόσμο έχουν ένα τέλος. Εμπρός λοιπόν!


-Οδήγησέ μας, με μια φωνή είπανε όλοι. 


Και ξεκινήσαν. Και σε κάθε βήμα, ο Βάλτος –άπληστο σάπιο στόμα- καταβρόχθιζε Ανθρώπους. Σαν φίδια απλωθήκανε παντού οι ρίζες και κάθε βήμα το πληρώνανε με αίμα. Περπάτησαν πολύ καιρό και όλο πυκνώναν τα σκοτάδια. Κουράστηκαν και άρχισαν να γκρινιάζουν για τον Ντανκό και έλεγαν πως, άδικα, νέος και άπειρος τους έσυρε εδώ κάτω –κι ας είχαν όλοι τους συμφωνήσει. Και κάποτε, στο Δάσος μπόρα ξέσπασε. Και έγινε το σκοτάδι πιο μαύρο και απ’ της Κόλασης τις νύχτες. Μα ο Ντανκό περπατούσε πάντα εμπρός. Και τα κλαδιά των δέντρων τους κυκλώσανε. Και κεραυνοί σκίζανε τον αιθέρα. Όλο δυνάμεις και πιο λίγες τους απόμεναν. Μα εκείνος περπατάει πάντα μπρος –«ένας αυτός, και ζει για χίλιους». 
Τσάκισαν και έχασαν το θάρρος τους και ρίξανε το φταίξιμο στον Ντανκό.


-«Σας οδηγώ εγώ», μας είπες!


-Σας οδήγησα. Μα εσείς; Σέρνεστε όλο πιο πολύ στη λάσπη, μπουσουλώντας με τα τέσσερα, σαν ζώα.


Σκοτείνιασαν τα μάτια τους και φάνηκε μέσα σ’ αυτά η λάμψη του θανάτου. 

«Κοίτα τους», μονολόγησε, «πριν όλοι φίλοι, τώρα όλοι τους θηρία» και λάμψανε τα μάτια του σαν φάροι. Και βλέποντάς το αυτό, σκέφτηκαν πως τρελάθηκε και πως, γιαυτό -έτσι ζωηρά- φλογίστηκε η ματιά του και φυλάχτηκαν.

Και σαν κοπάδι λύκων –που θήραμα μυρίστηκε- μαζεύτηκαν, γιατί περίμεναν πως θα ριχτεί πάνω τους πρώτος. Και άρχισε να στενεύει γύρω του ο κλοιός. Και αυτός κατάλαβε τη σκέψη τους και η σκέψη γέννησε στην φλογερή καρδιά του το παράπονο. Και όλο το Δάσος άρχισε να ψέλνει το μαύρο, πένθιμο τραγούδι του. Και ο κεραυνός βροντάει και η βροχή πέφτει ασταμάτητα. 



«Αν δεν καώ εγώ –αν δεν καείς εσύ- πως θα γεννούνε τα σκοτάδια φως;» φώναξε, κι απ’ τη Βροντή πιο δυνατά.

Και έσκισε με τα χέρια του το στήθος του και έβγαλε από μέσα την καρδιά του και την κρατάει ψηλά, απ’ τα κεφάλια πάνω των Ανθρώπων. 


Αναλαμπάδιασε η Καρδιά –σαν ήλιος- και το σκοτάδι διαλύθηκε μέσα στο φως. Και οι Άνθρωποι –κατάπληκτοι- μαρμάρωσαν.


-Εμπρός, φωνάζει ο Ντανκό και ρίχνεται μπροστά, στην πρωτινή του θέση, ψηλά κρατώντας την Φλεγόμενη Καρδιά του -που φώτιζε την Μοίρα των Ανθρώπων.

Τον ακολούθησαν σαν μαγεμένοι. Το Δάσος αντιβούησε έκπληκτο, μα η βοή του πνίγηκε στον Ήχο των Χρωμάτων. Και τώρα πέθαιναν, μα πέθαιναν δίχως παράπονα και παρακάλια. Έτρεχαν γρήγορα μπροστά, με γενναιότητα, το Φως του Φάρου ακολουθώντας –την Καρδιά του. Και ο Ντανκό πάντα προχωρούσε προς τα εμπρός και η Φλόγα της Καρδιάς του όλο φούντωνε και φούντωνε. Και τέλειωσε το Δάσος. Και έμεινε πίσω τους, βουβό. Και στα λιβάδια πέρα, στη μεγάλη στέπα σαν ξεμύτισαν, λούστηκαν ξαφνικά από ηλιόφως και καθαρό αέρα ξεπλυμένο απ’ την βροχή. Και έλαμψε ο ήλιος και πέρα, το ποτάμι, σαν φιδίσιο σώμα αντιφέγγισε. Σουρούπωνε. Κατά το λιόγερμα, άρχισε να φαντάζει κόκκινο –σαν αίμα- το ποτάμι. Και εκείνος, χαμογέλασε περήφανα. 
 Και έγινε η Ώρα, Δώδεκα. 


Στο χώμα πέφτει και η Μάνα Γη προστάζει, και λουλούδια τον αγκάλιασαν. Και δεν τον πρόσεξε κανείς που ‘πεσε κάτω. Και μόνο η γενναία του Καρδιά ακόμα άναβε. Και ένας, την πρόσεξε. Και –φοβισμένος- με το πόδι του την πάτησε. Και η Φλογερή Καρδιά του Ντανκό, χάθηκε για πάντα.

Πηγή: Μαξίμ Γκόρκι
...................................................................................................................................................................
(Το παραμύθι "Η φλογερή καρδιά" του Ντάνκο θεωρείται ένα από τα καλύτερα κείμενα του κλασικού Σοβιετικού συγγραφέα Μαξίμ Γκόργκι.)
...............................................................................................................

18 Σεπτεμβρίου 2016

Νοσταλγικά τα απογεύματα της Κυριακής ... - Της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Το ημερολόγιο γράφει 18 πως είναι του  Σεπτέμβρη..τέλος Καλοκαιριού εδώ και τόσες μέρες..Μα οι μέρες του Σεπτέμβρη είναι ακόμα εδώ ,γλυκές..ηλιόλουστες μετά τις ξαφνικές τις μπόρες..δροσερές.. μα και το θερμόμετρο τα μεσημέρια ανεβασμένο..Μας ''μάζεψε'' η πόλη μες στα σπλάχνα της..έχει γωνιές..κρυφές..και τραταρίσματα ένα σωρό ..πολιτισμικά..ψυχαγωγίας...και χαλάρωσης..μα ο νους μας πάντα πίσω ..μέσα σε κείνα ..τα ''χρωματιστά'' της μνήμης μας τα χρόνια ''τρέχει''.....
Σήμερα είναι Κυριακή..και οι απλοί..οι ήσυχοι οι άνθρωποι..οι αθόρυβοι ,χωρίς τα πλουμιστά φτερά οι άνθρωποι..πάλι εξεκινήσανε  να την περάσουνε ζεστά..μες στις ζεστές τις αγκαλιές..των φίλων και των συγγενών τους...

Ημέρα της οικογένειας θυμάμαι απ' τα παλιά η Κυριακή...Να μαζευτούμε πάσχιζε η δόλια μας η μάνα..όλοι εκεί γύρω από το σοφρά..να φάμε μια ''μπουκιά'' όπως έλεγε..να κοιταχτούμε όλοι πάλι ..άλλη μια φορά..να ακούσουμε μήπως και τις ανάγκες λιγοστέψουμε ..μήπως και ενωμένα τα κλαδιά δεν σπάσουνε..μήπως ανθίσουν τα όνειρα..όλοι μαζί..αποφασισμένοι  σαν τα κυνηγάμε...Μα Κυριακή και για τους φίλους μας..για να μιλήσουμε..για να ακούσουμε..να αφουγκραστούμε τις ψυχές...να μοιραστούμε το κυνήγι των ονείρων μας...να χαλαρώσουμε τόσο απλά και τρυφερά..εκεί σε ένα παλιό καφέ..πάνω από το άρωμα ..πάνω από τη μυρωδιά ..του φρεσκοψημένου εκεί στη χόβολη..έτσι από ένα μικρό ελληνικό μας καφεδάκι ...
Να πιούμε ένα ποτήρι μπύρα ή κρασί..να πάνε κάτω τα ''φαρμάκια''..έλεγε και ξανάλεγε η μάνα μου..Δεν το αντέχει ο άνθρωπος ολημερίς να τρέχει..και σαν ξωμάχος της ζωής αναπαμό ποτέ του να μη βρίσκει..

Είναι οι Κυριακές διαλείμματα όμορφα..σαν του σχολείου και της τάξης τα διαλείμματα..ανάσα οι ''μαθητές'' από τον κάματο να παίρνουν..Γεμίζουνε εικόνες όμορφες ..μοναδικές... τούτο τον όμορφο καιρό τα μάτια μας,που ακόμα η Χειμωνιά τα πέπλα της δε σκόρπισε τριγύρω...γεμίζουνε εικόνες ..Εικόνες κόκκινες και χρυσοκίτρινες από το πέσιμο των φύλλων...μα εικόνες και πιο ''ζουμερές''από τον ''πόλεμο'' του τρύγου..Παντού μυρίζει μούστος..και κρασί..από τα μελωμένα στα κοφίνια τα σταφύλια..





Είναι παράξενος ο μήνας τούτος εδώ..έχει ανάμεικτες εικόνες..που μοιάζουνε σαν  τέλος μίας εποχής..μα το ξεκίνημα και η προετοιμασία για την άλλη.. Έχουν και κρύβουν μια μελαγχολία τα χρώματα αυτά κι όταν ''αναμειγνύονται'' με τα ''τοπία'' τα ''πολιτικά'' με τα τοπία τα στενόχωρα..που οι άνθρωποι όλοι γύρω μας θα πρέπει να κοιτάξουν..Ναι..ναι..η ζωή έχει χρώματα πολλά...μα πως αλλιώς να γίνει ?Να επιλέξουμε να αντισταθούμε   εμείς καλούμαστε κάθε φορά..και μες στο γκρίζο το τοπίο...να σκορπάμε και να φέρνουμε..τα χρώματα της φύσης..που είναι βάλσαμο και γιατρειά...στην απογοήτευση.. που κυνηγά να μας συνθλίψει...


Πάντα τα απογεύματα της Κυριακής..καθώς στο αυτοκίνητό μου σιγοτραγουδώ και σπίτι μου επιστρέφω..πάντα ρουφάω τις εικόνες που αποκόμισα ..μ' αρέσει..επιλέγω..να είμαι μόνη μου πάντα στις επιστροφές και ''συζητώ'' αθόρυβα και σιωπηλά..και γράφω στο τετράδιο κάθε φορά του νου και της ψυχής..όσα ελαχτάρησε η ψυχή να ζωγραφίσει !!! 
Νοσταλγικά τα απογεύματα της Κυριακής !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

 Αχ, έτσι θέλω να θυμάμαι
Ευτυχισμένες μέρες ..........
Εκείνη την εποχή, η ζωή ήταν πιο όμορφη...........................



Les Feuilles Mortes_Yves Montand à l´Olympia 

.............................................................................................................

17 Σεπτεμβρίου 2016

Αγάπες μου..κεντίδια της ποδιάς μου - Της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Αγάπες μου ..που με επισκεφθήκατε..όλες σας ..σας εκέντησα με σταυροβελονιά στην όμορφη ποδιά μου..εγίνατε κεντίδι εκεί πολύχρωμο ..τα διάλεξα τα χρώματα ...κατά πως σας ταιριάζανε στην κάθε μια.. Παράπονο αν είχα απ' τη ζωή μου..αχάριστη θα μ' έλεγαν θαρρώ...Αγάπησα πολύ και αγαπήθηκα περισσότερο και ίσως.. από αυτό που έδινα και που  μπορούσα για  να δώσω εγώ  και να το εξωτερικεύσω...Τι σημασία έχει αλήθεια αυτό,αφού μου έμαθαν να αγαπώ από μικρό..όταν με σφιχταγκάλιαζαν ..όταν μου δίνανε απόθεμα απ' αυτό το όμορφο συναίσθημα..να το 'χω να πορεύομαι..να μπορώ να το μοιράζω...

Αγάπες φιλικές...αγάπες πατρικές και μητρικές..αγάπες των παππούδων μου..αγάπες απαράμιλλες.. ασύγκριτες και ασυναγώνιστες.. των λατρευτών παιδιών μου...μα και αγάπες ερωτικές..μεγάλες και μικρές...μα όλες τους αγάπες μοναδικές..ξεχωριστές...Όλες σαν ένα ''κομπόδεμα'' γλυκό ..ξεχωριστό..από καρδιές αγάπες...που ισορροπία φέρνουν πάντοτε μές στην ψυχή του ανθρώπου...Γιατί τι θαρρείς πως θέλει ο άνθρωπος...αγάπες να αποθηκεύει..και κάπου εκεί τις νύχτες τις κρύες και τις μοναχικές..να το ανοίγει το ''κομπόδεμα '' και έναν - έναν ''θησαυρό '' να αναζητά να πιάσει..Να τον ''εξαργυρώνει'' ..να τον έχει να πορεύεται..να αντέχει ..να ζεσταίνεται  εκείνα εκεί τα ''χειμωνιάτικα'' πρωινά.. και να πηγαίνει παραπέρα...


Αγάπες μακρινές..που δεν ευτύχησαν στα μάτια να ειδωθούν..αγάπες μέσα εδώ πίσω από ένα παγωμένο τζάμι..που κατορθώσαμε αρκετές φορές..να το ξεθολώσουμε και να κοιτάξουμε από πίσω...Αγάπες ακόμα και φτιαχτές..και ελλειπείς..μα ακόμα και αυτές..ανάγκες της ψυχής μας είν' αγάπες..Όλες τις αποθήκευσα μες στο ''σακούλι''' το βελούδινο..από παλιά το είχα αγορασμένο.. Επάλιωσε καθώς τα χρόνια διάβαινα ..εξέφτισαν τα κρόσσια του..μα πάντα μέσα ατόφιες τις φυλά ετούτες τις αγάπες.. 

 Η αλήθεια είναι οδυνηρή..μα  σώζει , πάντα μας πονά..αλλά πάντα αλλά πάντα και μας σώζει.Συχνά μπροστά μας στέκονται και ορθώνονται οι αγάπες μας..όλες αυτές..αληθινές και προδομένες και ανασφαλείς και απρόθυμες.. και βιωμένες με πάθος άκρατο ..και αγαπησιάρικες πολύ...Μα όπως κι αν εμπρός μας ορθώνονται συχνά ,εκεί τα βράδια τα μοναχικά..η αληθινή τους πιστοποίηση  έρχεται μέσα..  από απέραντες  ερήμους σιωπής..και επαναπροσδιορίσεις ..και συγχώρεση ..ένα ανώτατο επίπεδο αντιμετώπισης..που ''τσιγγουνιές'' συναισθημάτων δεν αντέχει..
Ναι ..ναι γνωρίζει ο άνθρωπος και από αυτούς..τσιγγούνηδες στα συναισθήματα ..αυτούς που η προβληματική ψυχούλα τους μερίδιο ποτέ δεν διεκδίκησε σε μία τέτοια μοιρασιά.. μα είναι αγάπες ακόμα και αυτές..και σκύβουμε επάνω τους..βιώνονται στενόχωρα..μα είναι αποσκευές όπως και να το πάρεις...
Πολύτιμες αποσκευές για έναν άνθρωπο όλες του οι αγάπες..δε γίνεται χωρίς αυτές ποτέ να ταξιδεύει...αγάπες ....παζλ πολύχρωμο..και συναρπαστικό !!!


Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη 
..............................................................................................................

Τι γλυκό να σ' αγαπούν....
και να σου το λένε.............


       ΤΙ ΓΛΥΚΟ ΝΑ Σ' ΑΓΑΠΟΥΝ- ΧΑΡΙς ΑΛΕΞΙΟΥ..

.............................................................................................................