''Γραμματικάδες..σπουδαγμένοι και σοφοί'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Γραμματικάδες ..σπουδαγμένοι και σοφοί..θα προσπαθήσουνε να σου γεμίσουν το κεφάλι..Να τους ακούς ..να μελετάς..μα κάπου εκεί στο τέλος της ημέρας σου μικρούλη μου..όσο μπορείς..μονάχος σου..κι ας φαίνεσαι μικρούλης..βάλε το μυαλό σου να σκεφτεί..αφαίρεση αν γίνεται να κάνει..αποφάσεις τόλμησε και βάζε στόχο εσύ..μόνος σου να τις παίρνεις..Υπάρχουνε κι ατάλαντοι στον κόσμο αυτό..που θέσεις μα και έδρανα υψηλά..μπρος στα παιδικά κι αθώα τα μάτια σου φαίνονται πως κατέχουν..κι έτσι σου παρουσιάζονται συχνά..και μόνοι τους αυτοχρίζονται..και σουλατσάρουν για ''σοφοί''.Θάρθει ο καιρός..εκείνος ο καιρός..και ίσως δε θάναι τόσο αργά..που θα αρχίσεις να απορρίπτεις έναν - έναν απ' αυτούς ..θα ψάξεις να κρατήσεις μοναχά τα ''στέρεα υλικά'' των  παιδικών σου χρόνων.

Μη φοβηθείς που τώρα δα ..μπροστά σου υψώνονται σα γίγαντες και ''δάχτυλο'' κουνάνε...Διώξε το φόβο από μέσα σου..τώρα ακόμα που είναι αρχή..τεντώσου και ορθώσου..''ψήλωσε'' όσο κι αν μπορείς..και άκου ..μίλα ..ρώτησε..απάντησε..και σήκωσε το μπόι σου..δε θα γενείς ποτέ σου εσύ προσπάθησε..αυτό που οι άλλοι ονειρεύονται για σε.Ήρθες να περπατήσεις δρόμους χαραγμένους απ' τα χέρια σου..τα καλούπια τους να σπάσεις..Την ευτυχία τη δική σου δεν μπορούν τις περισσότερες φορές..γραμματικοί και με περγαμηνές να ζωγραφίσουν..

Θα συναντήσεις όμως και αληθινούς ''σοφούς'' στις θάλασσες τις ανοιχτές σαν βγεις να ταξιδέψεις..Δε θα τους αναγνωρίσεις εξ αρχής,μπορεί να σου φανούνε παρακατιανοί..νάναι ''ναυτάκια''ή ''λοστρόμοι''.Μα σαν θα θέλεις ''Καπετάνιος''στη δική σου τη ζωή..μικρούλη μου εσύ για να γενείς..σκύψε και ρώτα..και λογάριασε και μάθε..πως δένουν και πως λύνουν τα σχοινιά μονάχοι ακόμα και οι ''λοστρόμοι''.Καλοντυμένο θα φροντίσουν να σε στείλουνε πρωί- πρωί από νωρίς και στα καλύτερα σχολεία..

Κι άλλοι που δεν την έχουνε την τύχη τη δική σου..κι αυτοί πρωί- πρωί θα ετοιμαστούν για να κινήσουνε..από ανήλιαγα δωμάτια ..κι εκείνων οι γονείς τους θα φροντίσουνε..και πάλι καλοχτενισμένους να τους φέρουνε εις τα σχολειά μπροστά..Παιδάκια του Θεού κι αυτά..κι ας μοιάζουνε ενός ''κατώτερου Θεού''..Θεός είναι ένας μοναχά..και το μυαλό εκείνος το ''μοιράζει''..Παιδάκια και βλαστάρια δέντρου της ζωής κι αυτά..της ανθρωπότητας..του σύμπαντος.. της Γης αυτής το μέλλον..Δε θέλω να σου πω από τώρα τα ''μαντάτα'' τα κακά εγώ..και τα λυπητερά..δε θέλω τη ζωή της γνώσης σου της αρχικής ,στο αποτέλεσμα της χρησιμότητας της επαγγελματικής σου να ακουμπήσω..Θα κουραστείς..και μην παρασυρθείς από τα χαχανίσματα..απ' τα μικράτα σου ακόμα εσύ..μάθε να ξεχωρίζεις..τα αληθινά χαμόγελα ζωής  απέβαλλε και απέφευγε τις ψεύτικες και ανούσιες..και τις ''λυκοφιλίες'' και  όλων των ειδών ''θωπείες'' ύπουλες και καταστροφικές,που σε''αποκοιμίζουν'' εκεί μες στα σχολεία σου..δασκάλων ενίοτε ''ελαφρών'' ..συμμαθητών ανταγωνιστικών με ''υπόγεια'' διαδρομή..φωνές χαζοχαρούμενες μη σε επηρεάσουν..

 Όχι.. όχι..δε θα πάψω να μιλώ..επιβάλλεται επειγόντως να μιλώ..κι εσείς μαζί με όλους να μιλάτε.. γιατί απλώθηκε τριγύρω μας σκουπιδαριό..''χορεύει μες στους κάδους'' ..μιλάμε ναι..φωνάζουμε ..διαπαιδαγωγούμε ορθά..επιλέγουμε..κι όχι  θωπεύοντας τους ανθρώπους γύρω μας,κάνοντάς τους να νιώθουν σπουδαία πράττοντες..πως αλλιώς νομίζεις πως μπορεί να γίνει.. να καταρριφθούν ανόητες συμπεριφορές..και στερεότυπα αιώνων..?

Είναι μακρύς ο δρόμος σου μικρούλη μου και ανηφορικός..Μάζεψε θα σε παροτρύνω μοναχά..
<< Γνώση - Σοφία- Αναζήτηση- Ταξίδια Εξερεύνησης- Διαδρομές  μοναδικές >> που εκεί στην ολοκλήρωση του εαυτού σου θα σε βγάλουν.Γιατί σαν κατορθώσεις να ολοκληρωθείς και τους δασκάλους σου να ξεπεράσεις,θα αντέχεις..και θα γεύεσαι απλόχερα,βαθιά καρπούς, που οι άλλοι δεν τους βλέπουνε ..καρπούς που είναι κρυμμένοι μέσα εκεί στα σκοτεινά..στις φυλλωσιές των δέντρων..Είναι μοναχικός..έχει ανήφορο και δύσβατος ο δρόμος προς τη γνώση..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
..............................................................................................................

 Τον εαυτό του παιδί..

Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι κρατάει
στα ίδια μέρη κι απόψε η ζωή θα τους πάει.
θα περάσουν ξανά απ’ της μνήμης τα σπίτια
από θάλασσες άδειες, απ’ του φόβου τα δίχτυα.

Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάνε
σαν καράβια οι στιγμές που ποτέ δε γερνάνε
και τα πρόσωπα που έγιναν δρόμοι κι αιώνες
και τα όνειρα που έσκαψαν μες στα χρόνια κρυψώνες.

Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο
για να κρύβομαι εκεί απ’ τη ζωή όταν λείπω
όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο
να `χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο.

Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι θα πιάσει
σαν γυαλί μια στιγμή θα ραγίσει, θα σπάσει
θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει
σ’ έναν κόσμο μισό που τους δυο δε χωράει.

Στίχοι:  

Παρασκευάς Καρασούλος

Μουσική:  

Μάριος Φραγκούλης

1.

Μάριος Φραγκούλης

 ...........................................................................................................