Περιπατητής μοναχικός και αγνωστικιστής ..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Έρχονται στιγμές στη ζωή που δεν ξέρεις τι είναι αυτό που σε κάνει να κατρακυλάς καμμιά φορά..και να πηγαίνεις με μανία ''φουλ'' στην κατηφόρα..Γράψαν πολλά οι φιλοσόφοι..οι ψυχολόγοι και οι γραμματικοί..μα εγώ πια δεν θυμάμαι τα αποφθέγματα για να σας αραδιάσω..Πως γίνεται ποτέ μου δεν κατάλαβα..σαν μια ζωή πορεύεσαι και νιώθεις πλήρης κατά βάσιν και χορτάτος και ευτυχής..να επιτρέπεις εις τον εαυτό σου να παρεκτραπεί..και να ζητάς το λίγο ..το φτηνό..Κι ενώ το ξέρεις και το διαισθάνεσαι το παίρνεις αγκαλιά το ψέμμα σου..το κουκουλώνεις ..το τυλίγεις μες σε καθαρή ''φασκιά''και να το ξετυλίξεις δεν τολμάς..

Κι έρχεται η ώρα που ''ξεσκίζεται η φασκιά''κρέμονται σαν κουρέλια τα κορδόνια..Κι εσύ μαζεύεις τα κορδόνια από τη γης και να τα ξαναδέσεις προσπαθείς...Λύνεις και δένεις με τα κορδόνια σου σφιχτά το ψέμμα σου ..μην τύχει και το δει ο ήλιος και σου το φωτίσει..Ο ήλιος είναι διαπεραστικός και πάντοτε το ξέρεις..πως θα διαλύσει το σκοτάδι της ''φασκιάς''και θα την ξεγυμνώσει την αλήθεια σου και τότε θα καούνε όλα..Μα πως στ' αλήθεια την ανάγκη του άλλου να επεξεργαστείς..αν αυτό το ψέμμα τον κρατάει ζωντανό μες στη ζωή του κι όρθιο..Αγώνα κάνει ο καθείς για να πιαστεί..από σχοινιά και από τριχιές χοντρές και άγαρπες καμμιά φορά..

Συνάντησα ανθρώπους που με μάγεψαν..γιατί εγώ μονάχη μου έψαχνα να μαγευτώ..Ανάγκη μου ήταν εσωτερική αυτή..και τους ετοποθέτησα ψηλά..Κι όταν το οικοδόμημά μου αυτό της ουτοπίας μου κατέρρευσε..γύρισα δίπλα ένα πρωί και δεν τους αναγνώριζα..δεν άντεχα να βλέπω την κατάντια τους ..να τρέχουνε για να πιαστούν..από όπου βρουν ..αρκεί νάναι ''δεμένοι''από κάπου..Κάναν εκπτώσεις εξωφρενικές..κι εκεί που φτύναν προσκυνήσαν..Μιλούσανε για φιλοσοφία..για ποίηση..για μακρινά ταξίδια ναυτικά..Κι έπειτα ..ω..πόσο λυπήθηκα σαν έπεσαν εις την κατάντια τους ..γιατί τη μοναξιά δεν άντεξαν..ω..πόσο λυπήθηκα που είδα να σέρνονται..πίσω από λόγια ανούσια..και άδειες καλημέρες..Ξέρεις τι είναι αυτό που με λύπησε απ' όλα πιότερο εμέ?

Είναι που ψηλά τους ήθελα..κι εκείνοι παθαίναν ίλιγγο εκεί εις τα ψηλά..Δεν θλίβομαι για μένανε..γιατί τα ξεσκεπάζω..τα ξεφασκιώνω εγώ τα λόγια που με μάγεψαν..Μα νιώθω λυπημένη..για τις λάθος μου επιλογές..για το χαμένο χρόνο μου..γιατί δεν μπόρεσα ποτέ..έναν άνθρωπο για να τον σώσω..Δεν υπάρχουνε μου λένε οι φίλοι μου άνθρωποι για να σώσεις..γιατί δεν ψάχνουν να σωθούν..Την πεινασμένη τους ψυχή αναζητούν για να χορτάσουν..Εγωισμοί..μικρότητες και πάθη..όλα στη βάση του ανεκπλήρωτου εγώ..ενός εγώ που δεν εξελίσσεται και δεν τελειοποιείται..Αν γράψω κάποτε ένα παραμύθι αληθινό βγαλμένο απ' τη ζωή..εκεί μέσα θα αναγνωρίσετε ,ήρωες που γνωρίσατε κι εσείς..γιατί οι άνθρωποι όλοι μοιάζουν.. Περιπατητής μοναχικός και αγνωστικιστής μες στη ζωή αυτή δηλώνω...

Κείμενο -  Σοφία Θεοδοσιάδη 
...........................................................................................................