Βράχηκε απόψε πάλι το όνειρο..όχι γιατί εσιγανοψιχάλιζε ..απαλά και ρυθμικά..μα ήταν που δεν πρόλαβες..''ομπρέλλα'' που δεν άνοιξες..να τρέξεις για να το σκεπάσεις..Το 'βαφες ροζ ..εδιάλεγες τις τέμπερες..ήθελες απαλά να βάψεις τούτη τη φορά ..φωτοσκιάσεις απαλές να βάλεις..Καθόσουνα απόμερα ..ζωγράφιζες μονάχη σου..τη φρόντιζες..την ξανακοίταζες..ψεγάδι να της βρεις δεν τόλμαγες..δεν το ποθούσες μέσα σου..τούτης της ζωγραφιάς...Μα ήταν πολύ λεπτός και ευάλωτος ο δικός σου ο καμβάς..κακής ποιότητας τα λάδια..Κάθε που εσύ τον εστερέωνες..εκείνος εξεκαρφωνόταν..
Να ζωγραφίσεις επροσπάθησες..μα αέρας εσηκωνότανε..και θόλωνε τα μάτια σου..τα χρώματα αλλοιώνονταν..μουτζούρες γέμιζε ο καμβάς..Για να ταιριάξουνε τα χρώματα στον πίνακα..θέλει το πλάνο και το σχέδιο νάναι εμπνευσμένα και από τους δυο και να 'χουνε ψυχή..Να σου μιλούν τα χρώματα..να αφήνουνε το ροζ να υπερτερεί.. Αλήθεια πίστεψες... Έχουνε βάρος οι ψυχές..βάρος που δε χωράνε σε καμβάδες με ένα πλαίσιο..μέσα εκεί κακοβαμμένο ..στριμωγμένο..
Μα εσύ προσπάθησε..μην το αφήσεις να βραχεί μικρή μου το όνειρο..κι ας σιγοψιχαλίζει..Προσπάθησε..πάρε ομπρέλλα αδιάβροχη..οι ψιχάλες μεγαλώνουν...Τις βλέπω έξω εκεί στις πέτρες της αυλής..γεμίσανε οι γλάστρες μου...εγείραν τα λουλούδια τους και μοιάζουν μαραμένα..Τρέξε και πρόλαβε..και άνοιξε το δίχτυ προστατευτικά..χαλάζι λένε πως θα ρίξει..
Μα απόψε μέσα μου ένα χρώμα αλλιώτικο..όχι δεν είναι ροζ ετούτο που κυριαρχεί..Σε ένα θλιμμένο μέσα χρώμα βούτηξα..θαρρώ πως είναι πιο λυπητερό..μωβ λέν' πως είν' της λύπης των ανθρώπων χρώμα..Εμένα όμως πάντα τα όνειρά μου ..το ήξερα..και δεν τα έβαφα ξεκάθαρα με ροζ..Υποψιασμένη καθώς ήμουνα..άφηνα εκεί στην άκρη του καμβά..σαν μια γωνιά προειδοποίησης..έτσι σαν μια θύμηση..πως η ζωή και ο καμβάς..συλλέγουν μια παλέτα ατελείωτη..σε μια μεγάλη γκάμα αποχρώσεων..σαν και πως είναι η ψυχή ..αυτών που ''ευτύχησαν'' να ζουν...ανόδους ..πτώσεις και καθόδους..
Μα της αγάπης και του έρωτα..οι θιασώτες της ψιχάλας της καρδιάς.. πάντα ήταν εκεί ..χωρίς ακουστικά..να ακούνε τον ήχο της βροχής..που το όνειρο το μούσκευε..και άλλοτε επρολάβαιναν..και άλλοτε πάλι όχι..κι έτσι απλά χωρίς ακουστικά..τη μελωδία του ονείρου ακούγανε και σιγοτραγουδούσαν... Κρύψε και σκέπασε το όνειρο απόψε αν μπορείς..κι ας μοιάζουν τσακισμένα τα φτερά του..είναι πάντοτε ευάλωτα κι ευαίσθητα της πεταλούδας του έρωτα εκείνα τα φτερά...Γρήγορα τσαλακώνονται..μα.. ίσως μες στο σύντομο το πέρασμα ..μιας πεταλούδας που η ζωή τόσο λίγο κρατεί...σ' αυτό το λίγο πέρασμα κι ο έρωτας κρατεί... Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. ..............................................................................................................
Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη, με το σαξόφωνο του Γιώργου Κατσαρού. Ορχηστρικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου