..μείνε λοιπόν έτσι όπως είσαι ..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

<< Επίτρεψέ μου να σου πω ,πως κάποια παιδιά σαν εσένα δεν μεγαλώνουν ποτέ,γιατί σαν μεγαλώσουν.. οι Ιθάκες του καθενός από εμάς θα χαθούν, γιατί μόνο τα μικρά ευαίσθητα παιδιά έχουν πια Ιθάκες.Οι μεγάλοι τις έχασαν στο ψάξιμο του παράλογου εγώ τους και στα συντρίμια της καθημερινής ασχήμιας της ζωής τους...μείνε λοιπόν έτσι όπως είσαι και λύτρωσε εαυτούς και αλλήλους..φιλώ σε...>>

Όμορφα λόγια και γλυκά..μα βαρυσήμαντος ο λόγος που μου απευθύνεις φίλε μου καλέ..είναι αδύναμοι οι ώμοι μου...κι εγώ ποτέ μου δεν εσήκωσα ανάστημα τον κόσμο για να σώσω..Τον εαυτό μου επροσπάθησα.. μονάχα αυτόν για να καλυτερέψω..αν μπορώ..να τα 'βρω μια και καλή μαζί του...Μεγάλωσα κι ακόμα προσπαθώ και για Ιθάκες ψάχνω.. Εμένα οι Ιθάκες μου δεν είχανε ποτέ τρικάταρτα καράβια..Κάτι μονάχα σχεδίες απλές και ταπεινές..γιατί απλοϊκή ήταν η καταγωγή μου..Δεν ήμουν από τζάκια ξακουστά..ούτε από βασιλικά σινάφια..για να 'χω ''στόλους'' και αρμάδες ξακουστές..
Πάντα χανόμουν και τις έψαχνα μέσα σε σελίδες ποιητών και απλοϊκών ανθρώπων..

Ναυάγησα πολλές φορές..θαλασσοπνίγηκα επάνω σε τούτη τη μικρή μου τη ''σχεδία''..Μα αγκιστρώθηκα από τα ξύλα της..και σώθηκα..κι ακόμα πίστεψέ με κολυμπώ..Δεν είσαι μόνος στη ζωή, που εναυαγήσαν τα νησιά και Ιθάκες δεν θωρείς σιμά σου..Χάθηκε η πυξίδα μας πολύ καιρό..μα εμείς καπεταναίοι παλιοί..θα βρούμε τα σημάδια  της διαδρομής..τα μίλια θα μετρήσουμε..και ξέρες θα αντικρύσουμε ξανά..Φυσάει πολύ στους κόσμου τα λιμάνια..φυσάει άγρια και δυνατά και μέσα στην καρδιά μας.. 

Άδειο κοχύλι μοιάζει και η δική μου η καρδιά μες στον καιρό.. και τούτο εδώ το πρωινό που η θάλασσα εγαλήνεψε και ξέβρασε φύκια αστερίες και κοχύλια στην ακτή...Έβρεχε απόψε από νωρίς...έβρεχε μια ψιχαλιστή και σιγανή ποτιστική βροχή..Μα δεν.. στην καρδιά μου μέσα εκεί δεν έβρεχε..γιατί ήταν μουσκεμένη από καιρό..Εγώ να στεγνώσω ήθελα και όχι άλλο να βραχώ...
Άδειο κοχύλι μοιάζει ενίοτε η ψυχή..σαν να' ναι πεταμένο στην ακτή,στην τύχη των περαστικών...να το ποδοπατήσουν αν κοχύλια στην ακτή αυτοί,δεν έμαθαν να ψάχνουν ,να συλλέγουν.. 

Η προτροπή σου είναι  σαν φυλαχτό ξεχωριστό για εμέ..κι εκεί μες στης ψυχής μου τη 
''χρυσή φωλιά'' ,που λες πως την  εγνώρισες..εγώ θα τη φυλάξω...'Ετσι απλά και ταπεινά θα πω ευχαριστώ..αν τα κατάφερα εικόνα τέτοια για ''Ιθάκες'' να σου ζωγραφίσω... Είναι πολύ σημαντικό και συναρπαστικό τους φίλους να εμπνέουμε...και να τους αγαπάμε...

Κείμενο -  Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................