Να τα φυλάξω μου εμήναγες τα άνθια τα ανοιξιάτικα αυτά της πασχαλιάς...Τα φύλαξα και τα 'βαλα δίπλα στους λεπτοδείχτες.. του ρολογιού μου της καρδιάς τους χτύπους να μετράνε...Άδειο ήταν το δωμάτιο και έκαναν αντίλαλο του ρολογιού οι δείχτες.. Μετρούσανε αργά και βασανιστικά πάντα τον ερχομό σου...Μα οι πασχαλιές καθώς μαραίνονταν μου θύμιζαν..πως έρχονται μονάχα τα άνθια τους τα μοσχοβολητά.. μόνο τις Άνοιξες..κι ανθούνε..και τώρα εξεχάστηκες στα μακρινά πορτοπαράθυρα.. έρχεται ο Χειμώνας...Δεν είναι η εποχή που ανθίζουνε αυτές οι πασχαλιές.. κι αλλού.. σε άλλα άνθια πότισες βροχή ψιχαλιστή...σε άλλα άνθια τώρα σκόρπισες την ''ανοιξιάτικη'' δροσιά σου..
Μένω ώρες ακίνητη στους λεπτοδείχτες μου του ρολογιού...μετρώ τις ώρες...τις στιγμές..τα δευτερόλεπτα τα άδεια ..τα κενά.. Μοιράζομαι τις σκέψεις σου χωρίς να σε κοιτάζω...Μα αν τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής...πως να καθρεφτιστώ μονάχη ? Σε τίνος μάτια να ακουμπήσω τη ματιά...να λάβω τα μηνύματα.. να ζωγραφίσω εικόνες ? Με τυραννούν οι λεπτοδείκτες μου βράδια πολλά καθώς ακούω τον ήχο τους του ρολογιού..οι ώρες σαν περνάνε...Χτυπάει κάθε μια ώρα εκεί το καμπανάκι μέσα στην ψυχή μου....Και τότε έρχονται οι μουσικές.. τον βασανιστικό τον χτύπο τους για μια στιγμή να σταματήσει..να διακόψει αυτό το μέτρημα του χρόνου του χαμένου.
Μέσα χαμένη απ' τα βιολιά..και τις ''αγγελικές'' φωνές..τολμώ για να σε ζωγραφίσω..ήρθες κι εστάθηκες μπροστά μου μες στο σύννεφο...μου γνέφεις απόψε.. με κοιτάς..να ' ρθω να σου μιλήσω...Πως να φωνάξω ..τι φωνή..ποιά λαλιά μου εγώ για σένα νε να χρησιμοποιήσω..Αν χρησιμοποιήσω ανθρώπινη λαλιά..φοβάμαι μη σε σκιάξω..και μου χαθείς ξανά στα σύννεφα και μονάχη μου απομείνω...Να χρησιμοποιήσω φωνή νυχτοπουλιού..πάλι θα σε τρομάξω...
Θα μείνω άγρυπνη κι απόψε ως το πρωί..να δανειστώ αηδονιού λαλιά..να σου γλυκομιλήσω.. μην τύχει κι έρθεις πιο κοντά..να αισθανθώ πως δεν είσαι ένα όνειρο..μια οπτασία της βραδιάς...που ο νους μου τηνε πλάθει.
Το αποτύπωμα που άφησες ..ακόμα δεν ξεθώριασε ..μέσα μου ''φωσφορίζει'' ..να μου θυμίζει ανελέητα..και να 'ρχεται στα χείλη μου ψιθυριστά..πόσο ακόμα εσύ μου λείπεις....
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................
Μουσικές σαν από ''ουράνιο'' πεντάγραμμα..από τα δάχτυλα της μοναδικής Ελένης Καραϊνδρου..ένα βαλς δίπλα στο ποτάμι..από την τελευταία ταινία του Αγγελόπουλου..
<< η σκόνη του χρόνου>>....Η σκόνη του χρόνου...λέω εγώ...που όταν κατακάθεται στο δρόμο της ψυχής ..γίνεται δρόμος που περπατήσαμε γλυκά...
η φίλη σας Σοφία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου