Σου γράφω..να χαμογελάς - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Kυριακές που φύγανε..Θεέ μου πόσο γρήγορα περάσανε και βιαστικά..Δευτέρες που φέρανε ξανά μπροστά καινούριες  εβδομάδες.. Σχέδια που μείνανε μισά..κι άλλα δεμένα ακόμα εκεί με ροζ κορδέλλες..Ξημέρωμα και τ' αεράκι δροσερό το Φθινοπωρινό θωπεύει απ'  το μισανοιγμένο μου παράθυρο τις λευκές μου τις κουρτίνες..Στιχάκια να σου γράψω δεν γροικώ..μα μου αρέσει γράμματα να στέλνω..Θες είναι η μυρωδιά εκείνου του χαρτιού με το μελάνι μου..θες που από μικρό κορίτσι έγραφα σ' αυτούς που αγαπούσα..με κάνουνε τούτο το πρωινό..με αράδες από λέξεις να σου πω τα μυστικά μου...

 Κουρνιάσανε απ' το πρωί σαν ξύπνησαν και πάλι τα πουλιά..είναι γεμάτα τα κλαδιά της λεύκας του πεζόδρομου..γεμίσανε κοτσύφια και δεκαοχτούρες.. Γκρίζα τα σύννεφα απ' το πρωί στον ουρανό..μα τώρα πήραν χρώμα σκούρο..σκυθρωπό το βάψανε του ουρανού το πρόσωπο..μυστήρια σκυθρωπό..Κάθομαι εκεί κάποιες στιγμές τα πρωινά..μέσα στην πρωινή..του ύπνου της πολύβουης της πόλης μου..που σε λιγάκι ''πόλεμο''εργασιακό θα ξεκινήσει..και με το αχνιστό το καφεδάκι μου κοιτάζω τον καιρό....Θα βρέξει λέω και σήμερα  ..πάλι τα όνειρα βρεγμένα θα ξυπνήσουν την αυγή...Φοβούνται τα σπουργίται από νωρίς και χάνονται μέσα εις τις φωλιές τους..Μα εγώ που πάντα αγαπούσα τα στιχάκια τα όμορφα..τρέχω να βρω να σου μηνύσω...
 
Δε μου αρέσουν τα μελό ποιήματα αγάπη μου..μονάχα τα αρώματα που στάζουν και σταλάζουν στις καρδιές..Διαλέγω πάντα να ποτίζω με της σκέψης μου τα δάκρυα..τον κήπο σου τον ανθισμένο...που είναι γεμάτος λούλουδα ευαίσθητα..μην τύχει αυτά να μαραθούν..γιατί σαν στεγνώσει η ψυχή..πότισμα δεν φτουράει...Σκέφτομαι και σου γράφω μες στο γράμμα μου αυτό..πως κάποτε τα πρωινά..γύρω μου δεν προλάβαινα ματιές να ρίξω..να κοιτάξω..Ήμουν τρελλαμένη απ' τη ζωή κι απ' τους ρυθμούς της πόλης...Σαν είσαι νέος και νομίζεις πως πορεύεσαι γρήγορα και σωστά..δε σκέφτεσαι πως σκοτεινιάζεις τα όνειρα με αυτή σου τη βιασύνη..

Μα σαν τα χρόνια θα περάσουν βιαστικά..από μπροστά σου σαν να' ναι αεράκι..θα καταλάβεις πως εχάραξες πορεία δημιουργική..μα ίσως απρόσεχτα και άτσαλα απ' τη βιασύνη σου να άφησες να κατρακυλήσουνε..οι νότες εκείνες οι μελωδικές ,που δίνουν χρώμα στη ζωή σου...Δε θέλω πια οι νότες τούτες οι μελωδικές..που τη ζωή μας ομορφαίνουν..να αιωρούνται στον αέρα και να χάνονται..χωρίς ποτέ να φτάνουνε στα αυτιά μας...

Καινούρια εβδομάδα πάλι πρόβαλλε κι εγώ ακόμα μια φορά σου γράφω...Μην πάψεις να χαμογελάς..δεν γίνεται ..κάπου μια χαραμάδα ελπίδας να προλάβουμε.. ακόμα θα υπάρχει.. Δεν έβρεξε ακόμα δυνατά..ακούω απ' το ραδιόφωνο ..για αναταραχές πάλι μιλάνε..μα..κάπου μπορεί ένας ικανός το πλοίο αυτό που μπάταρε ..να κατορθώσει να οδηγήσει...Πάω μέσα γιατί υγράνθηκε πολύ η μέρα σήμερα..μια ζακετούλα επάνω μου να ρίξω..μου 'ρχεται και η μυρωδιά απ' το ματσάκι ρίγανης που ακούμπησα επάνω στο τραπέζι..Να κοιταχτώ και να κοτάξω γύρω μου..να φροντίσω τους δικούς μου..
Καινούρια εβδομάδα πάλι σήμερα...τον κόσμο να καλημερίσω ...

Κείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη...
.............................................................................................................