Μ' αρέσουνε τα ξεφυλλίσματα των τετραδίων μου..της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Συχνά..στην κοίμηση του δειλινού..στο τέλεμα της μέρας..η ψυχή μου αναζητούσε ένα σάλεμα αέρινο..παρά που η μέρα μου εκύλαγε σκληρά..κι ούτε που γνώριζα την έκβαση της αύριον ημέρας..Όμως όταν σκοτείνιαζε για τα καλά..εκεί στην άκρη μου του κρεββατιού..και στο ανοιχτό παράθυρό μου..ανάμεσα απ' τη μοσχοβολιά της δεντρολιβανιάς του παρτεριού..και της γαρδένιας του αρώματος της γλάστρας μου ..η ψυχή την έμπαση στης μνήμης μου..στης νοσταλγίας και της θύμησης τα μονοπάτια με οδηγούσε.. Μ' αρέσουνε τα ξεφυλλίσματα των τετραδίων μου..πάντα κρατούσα ημερολόγια..από μικρή κι ανώριμη ακόμη σαν παιδούλα..Δεν πίστευα ποτέ μου εγώ πως κάποιον άλλον θα ενδιέφεραν αυτά που θα κατέγραφα..μονάχα τη στιγμή και το λεπτό αποτύπωνα.. του ξεχειλισμένου συναισθήματός μου..που έψαχνε ''ποτήρι'' να γεμίσει και να μπει..μη στάξει κάτω και χαθούν οι σταλαματιές μου ..για μένα οι πολύτιμες..του συναισθήματός μου..Όχι πως εφοβόμουνα πως θα σκορπίσει καταγής..θα τσαλαπατηθεί και θα χαθεί στο πέρασμα του χρόνου..  

Πάντα πρωταγωνίστρια μικρή κι αδύναμη , αθώα μα και αληθινή,ετολμούσα και κατέγραφα τα χρόνια τα αυθόρμητα αυτά.. χωρίς καρικατούρες και διαστρεβλώσεις ωραιοποίησης..να επιχειρώ μονάχη μου τον κόσμο για να καταλάβω..Κι άλλοτε να το πετυχαίνω αυτό κι άλλοτε να αποτυγχάνω  οικτρά, να θλίβομαι και να μεγαλώνουν καθημερινά τα εσωτερικά μου αδιέξοδα και να 'ρχονται φορές - φορές να προσπαθούν να με συνθλίψουν.. 
 

-     Τα συναισθήματά μου ..που κυριαρχούσανε πάντα της λογικής..σ' αυτήν την τόσο τρυφερή και αθώα ηλικία.. ήταν αρχικά εντόνως   δυνατά..ήταν η διάθεσή μου ανάλαφρη, γεμάτη αισιοδοξία η ψυχή  και αποφασιστικότητα ο νους,γρήγορα όμως ερχόταν  η ζωή και η σκληρή πραγματικότητα και τα μετέτρεπε σε δυσαρέσκεια, δειλία, αίσθημα πανικού.. και τρόμος να κυριαρχεί στο άγνωστο κάθε φορά που η καθημερινότητα προτάσσει..το λένε οι σελίδες μου αυτό..καθώς με μανία περισσή σ' αυτές ξαναγυρνάω...

Ό,τι μας άγγιξε και έτσι και αλλιώς εκαταγράφηκε στο ''δίσκο'' το σκληρό μας..Μα να..εκείνα εκεί τα βράδια τα μοναχικά..που χώνομαι κάτω απ' την κουβερτούλα μου να ζεσταθώ..να χουχουλιάσω..τραβάω πότε- πότε απ' το συρτάρι μου εκείνα τα τετράδια..με τα χρωματιστά εξώφυλλα ..που με πηγαίνουνε ξανά σε δρόμους ξεχασμένους που περπάτησα...Αποτυπώματα μιας άλλης εποχής..χρόνια της αθωότητας..αγάπη και συγκίνηση και ενθουσιασμό γεμάτα..

Ορμή και θάρρος..τόλμη και ρίσκο και όνειρα..οι σελίδες των ημερολίων μου γεμάτες...Υποσχέσεις και αγάπες και έρωτες νεανικοί..με όρκους αιώνιους γραμμένοι..που χάθηκαν σε μια βραδιά στο πρώτο φύσημα του ανέμου..ήρθε η ζωή και τους αθέτησε..διέψευσε το πείσμα ..την ορμή..το ρίσκο το νεανικό..που το πέρασμα του χρόνου αλλοιώνει..έρχεται και σε βρίσκει ο ''συντηρητισμός''..φοβάσαι να τολμήσεις...

Γυρνάω τις σελίδες τους αργά - αργά και βλέπω μπρος μου το μεγάλωμα που έκανα..πως άλλαξα μυαλά..πως βλέπω εκείνο εκεί το λεπτό που κατέγραψα και πως το βλέπω τώρα...Άλλαξε πολύ η ματιά μου από κείνη τη στιγμή..μα όχι και το ίδιο το συναίσθημα..Έγινε ακόμη πιο βαθύ..κάτι σαν χαρακιά..που ο χρόνος μας δωρίζει απλόχερα..καθώς τον περπατάμε..σοφότεροι καθώς γινόμαστε και ώριμους μας θέλει..

Άλλα πάλι βράδια στέκομαι με τα μάτια της ψυχής μου ανοιχτά..δε θέλω τίποτα να αλλάξω από κείνα τα γραπτά..που τόσο αθώα με οδήγησαν..με έκαναν να υποψιάζομαι.. μα δεν με άφησαν να λερωθώ...κάνανε τα ταξίδια μου πιο ασφαλή..σαν πάνω τους ταξίδευα.. Αποτυπώματα ζεστά  που μοιάζαν θεϊκά..αποτυπώματα που κραταγράφηκαν και κρατούν επάνω μας χρόνια πολλά...γεμάτα συναίσθημα και αγάπη...αποτυπώματα που μας ανέβασαν σε αιθέριους ουρανούς κι άλλοτε μας κατέβασαν στα Τάρταρα...όλα δικά μας αποτυπώματα..σαν τατουάζ με ανεξίτηλο μελάνι χαραγμένα...Κι όχι ..δεν με αφήσανε.. ποτέ δεν με προδώσανε αυτά..όσο κι αν ταξιδεύοντας στον τωρινό το χρόνο..πατώντας πάνω σε βάρκες με σανίδια σάπια και σαθρά..σανίδια τάχατες ώριμα ..σανίδια ασφαλή..ποτέ μου δε με αφήσανε στον πάτο να βουλιάξω...

Μνήμες πολύτιμες των τετραδίων μου..πόσο σας αγαπώ τα βράδια τα μοναχικά..όταν σας παίρνω αγκαλιά..να με ζεστάνετε κάτω απ' την κρύα κουβερτούλα...Μ' αρέσει με την πένα μου να βρίσκω ένα κενό.. εκεί μες στο παλιό μου το τετράδιο..να συμπληρώνω κάτι απ' την καινούρια τούτη μέρα μου που πέρασε..κάτι που με χάϊδεψε  γλυκά..σαν ένας άνεμος περαστικός..βάζοντας ένα παραπεμπτικό.. και για την άλλη που θα ξημερώσει μέρα...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

.

''Η σωτηρία της ψυχής'' Άλκηστις Πρωτοψάλτη (live) 

..............................................................................................................