Σμήνη πουλιών..τα διαβατάρικα πουλιά..παίρνουν το δρόμο για να βρούνε ένα ''Χειμαδιό''..για να ξεχειμωνιάσουν..Κάνει Χειμώνα εκεί στον τόπο αυτά που κατοικούν..ψάχνουν για λίγη ζεστασιά..Ξυπνούν ένα πρωί αλλιώτικο να μοιάζει από τα άλλα..Φυσάει αγέρας δυνατός...τους παίρνει..τους σηκώνει τα φτερά..Ψάχνονται..ψηλαφίζονται και ψηλαφίζουν τις ψυχές τους..όχι δεν έχει πια καλή ζωή εδώ..σε τούτο εδώ τον τόπο που χρόνια κατοικούσαν..Κοιτούν κατά τον ουρανό..κοιτούν επάνω στα τηλεγραφόξυλα ..κοιτούνε στις κολώνες...Εμαζευτήκαν τα πουλιά..θα ξεκινήσουν το ταξίδι..Αλλού θα ψάξουν για φωλιές..αλλού να ζεσταθούνε.
.Ήρθε Φθινόπωρο και πάγωσε η ατμόσφαιρα ξανά..θα 'ρθει βαρύς Χειμώνας τα μηνάει ..πρέπει να φύγουν..να προλάβουν..να σωθούν..πριν τα σκεπάσει ο χιονιάς..Γιατί είναι διαβατάρικα πουλιά..έτσι εμάθαν στη μικρή και σύντομη ζωή τους...Δεν την αντέχουνε την παγωνιά..ζούνε κάτω από ειδικές συνθήκες..Και η Αϊσέ στέκει εκεί μες στον καταυλισμό που λάσπωσε εχτές από τις πολλές βροχές.. στέκει εκεί ακίνητη κι ας εσουρούπωσε..κι ας περουνιάζει το αδύναμο και ταλαιπωρημένο το κορμί της η υγρασία και τ' αγιάζι..Στέκει εκεί αποσβολωμένη και ακίνητη..μόλις πριν λίγο βάφτηκε το χώμα κόκκινο...
Έφυγε πια η φίλη της..έγινε ατύχημα της είπαν οι μεγάλοι..Μα η Αϊσέ δε νοιάζεται ..ούτε και σταματά τη σκέψη της αν ήτανε ατύχημα αυτοκινητιστικό ή ατύχημα της μοίρας της ..που την έφερε σε τούτο τον καταυλισμό να ζήσει εκεί ξεριζωμένη.. ανοργάνωτη..χωρίς μια πόλη να την αγαπά.. Εμάθαινε στο σχλέιο της η Αϊσέ..και τώρα τα θυμάται..πως τα ''αποδημητικά πουλιά'' είναι πολύ πιο έξυπνα απ' τα άλλα τα πουλιά ,γιατί έχουν στον εγκέφαλο ξεχωριστούς νευρώνες..Μα η Αισέ δεν ήθελε να 'ναι αποδημητικό πουλί..ήθελε μια ζωή οργανωμένη να 'χει... Έφυγε η Φατμέ..ήτανε διαβατάρικο πουλί από αυτόν εδώ τον κόσμο.Σάμπως αναρωτιέται η φίλη της δεν είναι διαβατάρικα πουλιά οι άνθρωποι επάνω εις τη γη? Κοιτάζει πάλι τα πουλιά που μαζευτήκανε στο σύρμα.. Αυτά..σκέφτεται σιωπηλά.. οργανώνονται και πετούν..όλα μαζί.. σε ένα πέταγμα που μοιάζει με χορό..
Πάνε να ξεχειμωνιάσουν στα ζεστά και πίσω θα ξανάρθουν..Θα 'χουνε σίγουρα απώλειες στο ταξίδι τους αυτό..μα έχουν μία διαφορά από τους διαβατάρικους ανθρώπους σκέφτεται η μικρή η Αϊσέ..Αυτά τουλάχιστον τα όμορφα πουλιά δεν ξεκινούνε το ταξίδι τους σαν είναι λαβωμένα..Έρχεται της χαϊδεύει τα μαλλιά η μάνα της..έλα της λέει μέσα στη σκηνή..η πληγή σου και το τραύμα σου..το τραύμα αυτό που κουβαλάς στο σώμα σου απ' τις σφαίρες. που σε λαβώσανε και σε εβγάλανε στο δρόμο.. ποτέ του δε θα κλείσει..αν κάθεσαι στο αγιάζι μέσα και στην παγωνιά... Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. .............................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου