δε μου χωράνε πια.. της Σταχτοπούτας τα ''γοβάκια'' μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Λόγια μεγάλα και ποιητικά..λόγια τονωτικές ενέσεις είν'  θαρρείς ..για να γεμίζουν τις σελίδες τετραδίων..για να 'χαμε να λέγαμε.. πόσο ζεστές είναι οι καρδιές ..και πόση φλόγα βγάζουν απ' τα χαμόσπιτά τους..Ωραία όλα αυτά ..σοφά..ο άνθρωπος δεν ευτυχεί μες στα παλάτια ..στα λεφτά..Μα να ..σαν το στομάχι είναι άδειο και ''τραβά'' είναι βραδιές..δεν τρώγεται και η ''αγαπίνη''...Στιχάκια γέμισαν τα παραθύρια τα κλειστά και ανοιχτά..πουλιά που κελαηδούν εκεί στα παγωμένα τα περβάζια..

Αυτά δεν τον   φοβούνται τον καιρό..έχουνε συνηθίσει τους Χειμώνες..έρχεται και ξανάρχεται η παγωνιά στη Φύση γύρω όλα στ' άσπρα πάντα  καθώς ντύνει..Ξέρει τι κάνει η φύση..δίνει στα ''μάτια'' δώρα εναλλαγής.. μας δείχνει μας μαθαίνει...πως οι εποχές αλλάζουνε.. προσαρμογή ζητούνε οι καιροί..σαν τα πουλιά που προσαρμόζονται κάθε φορά...στα παγωμένα τα μπαλκόνια...

 Ήρθα στη Γη να ζήσω με τα πόδια μου πατώντας πάνω εις το χώμα..μα ο νους και η σκέψη μου να ταξιδεύει σε ''φεγγαριών'' ονείρατα και στόχους..Όχι..δεν ήμουνα πριγκίπισσα εγώ μεγαλωμένη σε σαλόνια..ούτε ποτέ μου τα ονειρεύτηκα όπως τα περιγράφανε τα παραμύθια της γιαγιάς μου .. Ένα κορίτσι ήμουνα μικρό..και ταπεινό..που εκαθόμουνα στα γόνατα κι αφουγκραζόμουνα τα λόγια τα ''χρυσά'' τα ''μαλακά''..της έμορφης και της καλοσυνάτης νόνας μου..που ήξερε τις πληγές της φτώχειας και του ξεριζωμού της να γιατρεύει ..

Και τώρα πάλι που ήρθαν ''δίσεχτοι'' καιροί..πρέπει φεγγάρια πάλι και φτερά να ζωγραφίσω..Δε μου χωράνε πια εκείνα τα γοβάκια τα χρυσά..της όμορφης της Σταχτοπούτας μου της νιας..στενέψανε καθώς μεγάλωναν τα πόδια μου..κι αυτά μαζί με μένα..Τώρα θα πρέπει αληθινά και στέρεα παπούτσια να αγοράσω να φορώ..γιατί οι δρόμοι πλημμυρίσανε από ''λάσπες''.. Γκρεμίστηκαν οι ιππότες μου..αποκοιμήθηκαν βαθιά κι εκείνοι οι λιγοστοί οι ήρωές μου..Γέμισε το κεφάλι μου από ''άναρθρες'' κραυγές..ύμνους ηρώων .. και προστάτες..''νταβατζήδες'' που εμπορεύονται τη φτώχεια των ανθρώπων..πουλώντας όσο- όσο μια ελπίδα ανύπαρκτη..θαμπή..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................