ποιά τάχα αναπηρία είναι πιο βαριά ? - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Παλιότερα..όταν ακόμα ήμουνα μικρή..μου λέγανε..κοίτα εκείνον τον καημένο..Και εθλίβομουν..γέμιζα θλίψης συναισθήματα..γιατί ήμουνα παιδί..Περπάταγα πολύ καθώς επήγαινα εις το σχολειό.. γιατί δεν είχαμε συγκοινωνίες ταχτικές..Κι έτσι διασχίζοντας την πόλη μου ..εσυναντούσα ταχτικά..σχεδόν καθημερινά..ανθρώπους που εδυσκολεύονταν στη μετακίνηση.. καθηλωμένους σε  καρότσια..υποβασταζόμενοι..θλιμμένοι μερικές φορές για την κατάστασή τους..Συχνά..η συμπεριφορά των γύρω τους..ήταν σχεδόν σαν να τους επέβαλλε..την αυτοταπείνωσή τους..Κι έτσι με χαμένη την αξιοπρέπεια..γίνονταν δυστυχείς.. Είναι καμμιά φορά η αγανάχτηση..το άδικο και το γιατί..που οδηγεί σε αλλοπρόσαλλες και βίαιες συμπεριφορές..Αναρωτήθηκα καθώς μεγάλωνα πολλές φορές..ποιά τάχα αναπηρία είναι πιο βαριά..Εκείνη του μυαλού που καθιστά την επικοινωνία δύσκολη εκείνων των ατόμων..που είχαν την ατυχία να γεννηθούν..με τη συγκεκριμένη νοημοσύνη..ή τάχα είναι η άλλη η χειρότερη.. εκείνη η κινητική...

Ποτέ μου δεν κατέληξα σε συμπεράσματα..ούτε και τότε που εβρέθηκα διδάσκοντας..μέσα στο πρόβλημα χωμένη..και να το αντιμετωπίσω προσπαθούσα επαγγελματικά..Μα σήμερα..που πέρασαν χρόνια πολλά από τότε..έμαθα  τι σημαίνει αξιοπρέπεια από μια κυρία μες στην Τράπεζα..καθισμένη επάνω σε καρότσι..Βαριόμουν ..δυσανασχετούσα να περιμένω στην ουρά.. για να πληρώσω τα σπασμένα για τον Ενφια και δίπλα μου καθότανε υπομονετικά η αξιοπρεπής κυρία..Δεν δυσανασχετούσε ..δεν διαμαρτύρονταν..δεν πρόβαλλε την αναπηρία της να παρακάμψει τη σειρά..

Την παρακολουθούσα διακριτικά..είχε ύφος περήφανο.. καλοσυνάτο ..γελαστό..Της έδωσα το μαγικό χαρτάκι μου..που ήταν σε καλύτερη σειρά..και σηκώθηκα να φύγω..Μου χαμογέλασε..με ευχαρίστησε..με ρώτησε πως με λένε..και με γλυκό χαμόγελο..μου πε πως θα με περιλάβει στην προσευχή της..Απόρησα για τη στιγμή..και τη μεγαλοσύνη της..για ένα ασήμαντο για μένα γεγονός..Άραγε εσκεφτόμουν καθώς βάδιζα..γίνεται πιο σοφός και μαλακός ο άνθρωπος..όταν κοιτάξει τη ζωή του κατάματα..και νιώσει πως δεν είναι τίποτα δεδομένο σε τούτο το κατάμεστο το δέντρο της ζωής  ? ή μηπως είμαστε
αχάριστοι..για τα δώρα που απλόχερα μας έδωσε το δέντρο το κατάμεστο..από ''λογής λογής'' τα φρούτα.. ? 

Σίγουρα ποτέ δεν ήμουνα χασκογελαστή..ούτε παρουσιάστρια..για να αραδιάζω τα επιτεύγματα..που κατορθώνουνε πολύ συχνά οι άνθρωποι..με τόσες πολλές κι ασήκωτες καμμιά φορά και δυσκολίες..Ούτε αγνοώ και τις προσπάθειες που καταβάλλουνε.. για να βρεθούν ..να κατορθώσουν να 'ναι παρόντες στην ουσία της ζωής..Είμαι ένας άνθρωπος απλός..και ίσως λιγάκι και πιο έμπειρος σ' αυτά..και συνηθίζω για να στέκομαι από άλλη μεριά..απέναντι στα λάθη και τις ατυχίες των ανθρώπων..Είναι όμορφο πολύ να 'χεις τη δύναμη..να 'χεις την δύναμη να επεξεργαστείς και να σταθείς ..να δεις και να αντιμετωπίσεις τους συνανθρώπους σου ισότιμα..χωρίς τη λύπηση αλλά με στάση ουσίας και χρησιμότητας..να γίνεις χρηστικός αν χρειαστεί..Γιατί παράγοντας την αυτολύπηση..είσαι κι εσύ συναυτουργός..και είνα βέβαιο σχεδόν..πως θα παράξεις το ξήλωμα της αξιοπρέπειας..των ατυχησάντων συνανθρώπων..Και πέρα όμως από τη δική σου επεξεργασία..συνδρομή..συνειδητοποίηση.. καθώς ο κόσμος πρέπει να αλλάζει..καθημερινά προς το καλύτερο..το ανθρώπινο και το κοινωνικό..πέρα από σένανε τον ίδιο..παρούσα επιβάλλεται και η πολιτεία.. σοβαρά..νόμους και εφαρμόσιμους..για τους ατυχείς και τους δεινοπαθούντες να θεσπίζει..Μιλώ για ανθρωπιά ..μοναχά για ανθρωπιά και για περίσκεψη..προγράμματα βελτίωσης ανθρώπινης ζωής..κι όχι για λύπηση..που προκαλεί αυτολύπηση ..Για αξιοπρέπεια μιλώ..Πάντα θα αναρωτιέμαι όσο θα μεγαλώνω και θα ζώ..:
<< ποιά τάχα να 'ναι η πιο βαριά αναπηρία..του σώματος ή του μυαλού >> και δεν αναφέρομαι μονάχα στους ατυχήσαντες σε κάποια ανύποπτη στιγμή..στο διάβα της ζωής τους..


Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................