Δέκα χρόνια..κι ούτε ένα γράμμα - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Πέρασαν δέκα χρόνια και δεν τόλμησα..δε σου 'γραψα ένα γράμμα
..την αλήθεια που βιώνω εδώ στον κόσμο τούτο να σου πω..Άκου 
λοιπόν Γιώργη μου .. καμάρι της ψυχής μου..εκεί ψηλά που κατοικείς..εκεί που ήθελες ..που διάλεξες..στα μακριά μαλλιά της Βερενίκης σου να τυλιχτείς..και για να ζήσεις..έχεις δικαίωμα να μάθεις..Φόρεσα την ατσαλένια πανοπλία μου σαν ''έφυγες'' κι όχι την ψεύτικη εκείνη της ''θεούσικης'' και ανούσιας την ''υποκριτική'' ..για να αντέξω..για να τα βγάλω πέρα με όλα και με τα παιδιά..και βγήκα μοναχή μου πια στο αλώνι της ζωής..

Μα τώρα έβγαλα την ''πλεζέρα '' που μου βάζαν στο κεφάλι οι γύρω μου ( όχι πως την εφόρεσα στ' αλήθεια και ποτέ μου)..γιατί το ξέρεις εσύ από όλους πιο καλά..τα ''καραγκιοζιλίκια'' δε μ' αρέσουνε .. όταν πονάω τόσο δυνατά.. Κλείνομαι πάντα στο ''καβούκι'' μου..κι εκεί μετράω τις πληγές μονάχη..Και τώρα που τα κλάμματα ..και ο θυμός..μα και τα πένθη τα αληθινά και τα βαθιά..περάσανε και μας τελειώσανε.. αφήνοντας σημάδια δυνατά..τώρα να κάτσουμε οι δυο μας πάλι στο μπαλκόνι μας.. τα δυο μας ..σαν παλιά..αλήθειες μόνο για να πούμε..όπως μονάχα εμείς γνωρίζαμε καλά..

Σηκώθηκες και έφυγες ένα πρωί..χωρίς να με ρωτήσεις .. Μα θα μου πεις είσαι τρελλή κυρά μου εσύ.. πότε έγινε να ειδοποιεί κανείς για το ''φευγιό''..που ούτε ο ίδιος ξέρει και ετοιμάζει..? Όχι σου λέω..επιμένω και σου απαντώ..εσύ το εκατάλαβες και μου το έκρυβες..και μου την έσκασες εκείνο το ''άγριο'' για μένα πρωινό.. Και τότε τρέξαν όλοι ..δε μπορώ  κανέναν να αδικήσω..τι να πω..παράπονο δεν έχω..κι όλοι μου λέγαν πως να το αντέξω όλο αυτό..εσύ που ήσουνα η κολώνα του σπιτιού μου..εσύ που ήσουνα το στήριγμα ..ήσουν στ' αλήθεια ο άνθρωπός μου..

Δεν θα το αντέξεις μου έλεγαν..είναι μεγάλη η απώλεια..κι αυτοί που αγαπήθηκαν φεύγουν συνήθως και μαζί..Ήμουν βαθιά χωμένη στα κατάβαθα ..εκεί..μες στις κρυψώνες της ψυχής μου..και έψαχνα να δω τι θέλουν να μου πουν..και πως θα συνεχίσω..Μια φωνή μου φώναζε πως λένε ψέμματα..πως υποκρίνονται..αφού το ξέρουν πως επάνω εκεί στο ζύγι της ζωής..ο θάνατος πάντα ζυγίζει πιο λειψός..Γιατί η ζωή από μόνη της υπερτερεί για πάντα του θανάτου..αφού έχει τη δύναμη για να γεννά ζωή...

Κι εγώ επέζησα..κοίτα με για να δεις..είμαι ξανά μπροστά σου και σου γράφω..Είναι και συνταραχτικά τα νέα που έχω να σου πω..Άκου να δεις.. οι φίλοι μας ..αυτοί που τόσο μας εγούσταραν και από νωρίς μας έκλειναν τα Σαββατοβραδα μαζί μας να περάσουν..ελάτρευαν το χιούμορ σου..τις γνώσεις σου..και τον καθαρό σου χαραχτήρα..ίσως γιατί μες στην καθαρότητα αυτή..εξαγνισμό πολλές φορές οι άνθρωποι ζητούν..εκεί στα ταβερνάκια τα παλιά της πόλης μας της Πάτρας..συνέχισαν να με αγαπούν..παράπονο αγόρι μου δεν έχω..

Ώσπου μια μέρα όμορφη και μια βραδιά καρναβαλιού.. .έβαψα τα μαλλιά μου κατακόκκινα..έβαψα κόκκινα τα νύχια.. φόρεσα το φουστάνι μου το μαύρο το στενό και πήγα εκεί στο ρεμπετάδικο τις ζεμπεκιές μου για να ρίξω...Εμπούχτησα καλέ..τι με κοιτάζεις πονηρά ?.. δεν άντεχα άλλο τον άνθρωπο που ήμουνα..μέσα μου να τον κρύβω..Μου ''κλεινε'' το μάτι η ζωή κι εσύ καλά το ξέρεις..πως ποτέ δεν αντιστάθηκα στο φλερτ με τη ''ζωή''..πάντα με παρακίναγες..με ''έσπρωχνες'' καμάρι μου μπροστά..

Μα θυμάσαι εκείνη τη φίλη την ψηλή την άχαρη..του εμπόρου τη γυναίκα ? Έριξε βλέμμα επάνω μου περίεργο και ξαφνιασμένο να το πω..? και αμέσως εφοβήθη..αρρώστησε η σκέψη της και αρρωστήσανε με μιας και οι φίλες της οι άλλες..και εσκεφτήκανε κι αυτές..όπως οι προγιαγιάδες στο χωριό..πως είναι επικίνδυνη ετούτη η χήρα η γυναίκα..Εμ..εκείνη την άλλη την υποκρίτια .. που έκαμε ''τάρανδο'' τον άντρα της απ' το κέρατο..καθώς αυτός θαλασσοδέρνονταν..τα προς το ζειν να της προσφέρει..? θυμάσαι άραγε αγάπη μου τίποτα απ' αυτά ? Είχε την τόλμη και αυτή με θράσσος για να με λοξοκοιτάξει..και με το σκουντούφλικο το πρόσωπο..γκριμάτσες τιμιότητας να κάνει..Δεν το κατάλαβα ψυχούλα μου πόσο ήμουν ''επικίνδυνη'' για τα μέτρα των ανόητων αυτών των γυναικών..Τι να σε κουράζω με αυτά αγόρι μου γλυκό..αφού εσύ πρώτος μου τα 'λεγες..γιατί τις πήρε πολύ γρήγορα χαμπάρι..

Εσύ αγόρι μου γλυκό που με γνωρίζεις από όλους πιο καλά..γι αυτό και μείναμε μαζί ατελείωτα και πολλά ήταν τα χρόνια..γέλα μαζί μου αγάπη μου γλυκειά..και κλείσε μου ξανά το μάτι..Είμαι εγώ γυναίκα για να πίνω από ''ξινά κρασιά''..να γίνω αντροχωρίστρα.. τώρα που με ολοκλήρωσες και έφυγες και από γυναίκα πια με έχρισες ''άνθρωπο'' αυτόνομο..και αυτούσιο και να 'μαι ο εαυτός μου ? τις άμοιρες..τις κακομοίρες..και τις δύστυχες..έλα να τις μιλήσεις ..να τους πεις..πόσο μακριά..πόσο σκοτάδι κρύβουν στην καρδιά..πόση Θεέ μου αγραμματοσύνη !!!πόσο βαθιά είναι νυχτωμένες..Είναι πολύ γλυκειά και όμορφη η ζωή..για να κυκλοφορείς με σαραβαλιασμένα αυτοκίνητα..και με αναταλλακτικά..''μαϊμού'' σε παλιατζίδικα παρατημένα..
 

Χα χα χα !!!... έλα και γέλα μαζί μου δυνατά..με κείνο σου το γέλιο το κελαρυστό..να θυμηθώ και πάλι ..για άλλη μια φορά γιατί η αγάπη σου αυτή..χρόνια μετά..τόσα πολλά ..στέκεται απέναντί μου και με σημαδεύει...Πως με καταλαβαίνεις !!! Θυμάσαι εκείνο το βράδυ..από τα αξέχαστα τα βράδια μας επάνω στη βεράντα μας την πνιγμένη απ' το πρασινο..κι από ανάμεσα κοιτώντας το φεγγάρι ..ήταν δυο χρόνια πριν να φύγεις ετούτο το ταξίδι το μακρινό..που να το φανταστώ..που πιάσαμε κουβέντα ατελείωτη για τις θρησκείες..το Θεό..και για τους Έλληνες..και τον σκοταδιστικό τον πουριτανισμό που τους διακατέχει ? .Ακου να δεις μου έλεγες..είναι παράξενοι οι άνθρωποι..και στην υποκρισία βουτηγμένοι..Σε σέβονται όσο συνοδεύεσαι από μένανε..σε προσκυνούν..μα σαν θα μείνεις μόνη σου..θα αλλάξουνε και οι συμπεριφορές..να σε κατασπαράξουνε θα προσπαθούν με τα κουτσομπολιά τους...

Είναι το λόμπυ των ανασφαλών των γυναικών..των γυναικών..χωρίς προσωπικότητα..φερέφωνα πολλές φορές επιφανών τάχα αντρών..και ένα άλλο λόμπυ τραγικών αντρών.. που θεωρούνε τις μοναχικές γυναίκες ..τις αυτόνομες τις περισσότερες φορές..εύκολη λεία για τα δόντια τους τα ''σάπια''..χωμένοι..ανθρωπάκια φοβισμένα και ελεεινά πολλές φορές.. πίσω από τη ρόμπα γυναικών..που δεν τολμούν λέξη να της ''γυρίσουν''...και ελευθερία ορέγονται..στα δύσκολα δεσμά τους..κλέβοντας όμορφες στιγμές..για να μπορούνε να αντέχουν..
Ευτυχώς ακόμα εις τη χώρα μας Γιωργάκη μου..''φτηνά τη γλίτωσαν''οι χήρες..γιατί αλλού τις ''θάβουν '' ζωντανές..και τις εξορίζουνε ακόμα και σε ''γκέτο''..Εδώ..''ευτυχώς'' τις θέλουν μόνο να 'χουν πνεύμα και μυαλό..και μοναχά για τον αποθαμένο..χωρίς κορμί..να 'ναι άυλες αν είναι δυνατόν..εκεί ειδικά στης επαρχίας τα χωριά..που η υποκρισία ξεχειλίζει..

 Πόσο ήρθαν τα λόγια σου στ' αυτιά μου να 'ξερες αγάπη μου γλυκειά..Μα δε φοβήθηκα..μου είχες δώσει εσύ τέτοια ''μαγιά'' γιατί ήσουνα σωστός και αμερόληπτος συζητητής..και πάντα σε εθαύμαζα και τα δικά σου λόγια με συντρόφευαν σαν φυλαχτό  ..μες στην καρδιά  κρυμμένα..Έχω και άλλα νέα να σου πω..πως έκανα πολλά ταξίδια μακρινά..εγύρισα τον κόσμο..δεν έπληττα ειλικρινά..είχα παρέες όμορφες τις φίλες μου..που σκέφτονταν κι αυτές όπως κι εγώ..Χρόνια τις είχα επιλεγμένες.. από καιρό και πια δεν τις αλλάζω..Είχα κι εσένα παρεάκι μου τα βράδια σαν εκοίταγα τα αστέρια με τις νύχτες τις λευκές..με τα φεγγάρια τα ατελείωτα..που μου 'γνεφες..μέσα απ' τα μαλλιά της Βερενίκης..
Αλλάξανε και κυβερνήσεις από τότες που 'φυγες ένα σωρό..μα πάντα εκεί το χρέος και η ''φτήνια αξιών'' τη ζωή μας ταλανίζει.. 

Τι να σου πω σήμερα Γιώργη μου..που κλείσαν δέκα χρόνια απ' το φευγιό σου.. και ναι.. ''εφλέρταρα ''με τη ζωή..ποιός τάχα που έχει μάτια αρνείται να φλερτάρει..? Μα σκόρπισες φως πολύ τριγύρω μας..σε εμέ και τα παιδιά σου..Είμαστε μια ''ομάδα'' όλοι μαζί..και πάντα παίζουμε ''επίθεση''σε όποιον διανοηθεί..την προσωπικότητά μας να αγγίξει..Εύχομαι να περνάς καλά..και από ψηλά να μας κοιτάζεις..Μη σε θαμπώνουνε τα όμορφα  μαλλιά και η κόμη η χρυσή της Βερενίκης..Είμαι η χήρα σου μην το ξεχνάς..και θα 'ρθω εκεί κάποια στιγμή να σε αναζητήσω..

Κάπου σε ένα βιβλίο της αγαπημένης μας της Φωτεινής Τσαλίκογλου .. 
''το ευτυχισμένο νησί'' θαρρώ λεγόταν.. διάβαζα..και συμφωνούσα απόλυτα..πως η απώλεια δεν είναι απαραίτητα ''κατάρα''..Και ναι ..μετά τη θλίψη που με γέμισες.. θαρρώ με το φευγιό σου..πως μας ''εστειλες'' ακόμα κι από κει..''δώρα πολλά''.
Χαιρετίσματα έχεις πολλά και γλυκά φιλιά κι απ' τα παιδιά..
Με αγάπη και ευγνωμοσύνη για την κατανόηση.. που άντεξα..και  έμεινα στη Γη ακόμα μακριά σου..
Η Σοφία σου.....
Στον άντρα μου -  Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................