9 Δεκεμβρίου 2016

Ταξίδευε τη ''σκούνα'' της μέσα στο Καταχείμωνο..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Kαθότανε από μικρή εκεί σε μια γωνιά..πάντα πολύ της άρεσε ο Χειμώνας να διαβάζει..Σκοτείνιαζε γρήγορα πολύ και στο χωριό..και οι δρόμοι ερήμωναν από το σούρουπο νωρίς.. νωρίς..καθώς τα φώτα εις τους δρόμους ήταν λιγοστά.. Είχε το πάθος του αγνού..του αθώου..του μικρού παιδιού..του ανυποψίαστου αναγνώστη..που ''ερούφαγε'' με λαιμαργία τα τεκταινόμενα ..τις διδαχές..που απλώνονταν σαν ένας κόσμος άγνωρος..μαγευτικός..μια θάλασσα απέραντη..αταξίδευτη ..που η σκούνα της με ολόλευκα πανιά..έπρεπε όλη να τη διασχίσει..

Έμπαινε μες στη σκούνα της και εχάνονταν..άφηνε τον αγέρα να την οδηγεί και να την ταξιδεύει..Λιμάνια ..κόλπους..έδενε σε κάβους πότε υπήνεμους κι άλλοτε με φουρτούνα ..φουσκοθαλασσιές ..τσουνάμια και με κύματα γαλήνια την όμορφη ακτή της να τη βρέχουν..ήρωες αγνοί..ωραίοι και απόλυτοι..σχεδόν ιδανικοί..ψεγάδι δεν τους έβρισκες επάνω τους να ράψεις..δεν το 'ξερε ..δεν το φαντάζουνταν..τόσο μικρή που ήτανε..πως ένας κόσμος άλλος..ο ιδανικός είναι και πρέπει στα βιβλία..Έτσι έπρεπε..έτσι συνηθίζονταν..δεν κάνει εκατάλαβε χρόνια αργότερα  αμέσως απ' τα πρώτα βήματα ..την ασχήμια να τη δίνεις στα παιδιά..





Γλυκά - γλυκά να τους τη λες..όμορφα να τη δίνεις..μη και τρομάξουνε από νωρίς και ευθύς το βάλουνε στα πόδια..είναι άσχημο να χτίζεις τις ψυχές από νωρίς με αλήθειες που πολλές φορές..ξεριζώνουνε τα δέντρα τα μικρά ..που είναι τα παιδιά..και να βλαστήσουν δεν τα αφήνεις..Σιγά- σιγά..έτσι σαν τσίμπημα μιας μέλισσας στο μάγουλο..που φέρνει έναν ερεθισμό..έτσι να τους τη δίνεις την ασχήμια.. 

Γιατί..ύστερα έτσι κι αλλιώς θα έρθει η ίδια η ζωή..όταν θα βγεί μες στο αλώνι του ''τρελλού χορού'' που είναι η ζωή και εκεί θα τα ''χορέψει'' και τα δύσκολα..θα βγάλει τα παπούτσια της ..και σαν τη μέρα της γιορτής του Άη- Γιάννη του Λαμπαδιάρη..θα τις ''πηδήξει'' τις φωτιές..εκεί στη μέση της πλατείας του χωριού..και όλοι θα κοιτούνε τη μικρή..που πλέον εμεγάλωσε κι αντέχει και ξυπόλητη για να πατεί τα κάρβουνα..να μη φοβάται ούτε τις φλόγες ..ούτε και  τις φωτιές..και ούτε και την κατάγυμνη  και την πικρή αλήθεια..

Της άρεσε..πολύ της άρεσε κι όταν μεγάλωνε..να κάθεται τα Χειμωνιάτικα τα βράδια δίπλα στην εστία της φωτιάς..εκεί δίπλα στο τζάκι του σπιτιού..και να διαβάζει σιωπηλά και να ξαναγεννά τους ''πεθαμένους'' ήρωες ..που τους ετουφεκίσανε..οι άγριοι και σκληροί οι δράκοι της ζωής..Δεν άντεχε να τους κοιτά να κείτονται μπροστά της καταγής..νεκροί..να μην μπορούν μια λέξη να της πουν..αληθινή..ίσως ιδανική..λέξη χωρίς ψεγάδι..έκλεινε πότε- πότε και τα μάτια της και τους ανάσταινε..ήταν ανάγκη εσωτερική ολόδική της πια αυτή..για να μπορεί μαζί μ' αυτούς τους ήρωες κι αυτή να αναστηθεί..να ανορθωθεί..Όχι δεν της ταίριαζαν καθόλου οι αποχαιρετισμοί και τα μνημόσυνα τόσων σημαντικών ηρώων..Πως να τους ''θάψει'' ..δεν ετόλμαγε..και πως χωρίς την αύρα τους..αύρα μοναδική..δύναμη σαν τον άνεμο που όλα τα ανατρέπει.. ετούτη την πεζή που της τρατάρανε ζωή..να έρθει να την αντέξει..

Ήτανε αδιόρθωτη η μικρή..επέμενε ακόμα που' φυγε από το μισοφωτισμένο της χωριό..ακόμα τώρα που οι δρόμοι εφωτίστηκαν ολονυχτίς ..βιβλία με ήρωες ανεπανάληπτους..να θέλει να αγοράζει..Ούτε ποτέ της πως την ένοιαξε..αν διάβαζε βιβλία που παντού διαλαλούσανε πως είναι της μοδός..είν' καινοτόμα λέει και έχουνε μια απαξίωση στα παλιά τα κλασσικά και τα ξεπερασμένα..Εκείνη εσυνέχιζε μες στα καλά ..τα λογοτεχνικά της αναγνώσματα τα κλασσικά..και τα μοντέρνα με καλή γραφή και καθαρό μυαλό..να ψάχνει επίμονα τους ήρωες..που θα την κάνουνε περήφανη..και θα της λένε πως αξίζει για να συνεχίσει..Πάντα από μικρή της άρεσε να κρύβει την απογοήτευση..που οι ήρωες οι αψεγιάδιαστοι έφερναν τον ερεθισμό..στο αγνό το πρόσωπό της..




Τους έδινε συγχώρεση..γιατί ήτανε και φορές..που νόμιζε πως ήτανε αυτή που έκανε εκείνο το ψεγάδι..να φαντάζει τόσο δυνατό στα παιδικά της μάτια..Είναι που εταυτίζονταν με τους ήρωες..μα πως αλλιώς να γίνει..Οι ήρωες είναι βγαλμένοι απ' τη ζωή..και έχουνε ψεγάδια..όπως όλα τα εκατομμύρια οι άνθρωποι που ζούνε στον πλανήτη μας και πάνω εις τη γη..

Απόψε πάλι παρασύρθηκε η μικρή.. που ξύπνησε από νωρίς το σούρουπο η ''ηρωίδα'' της..τώρα πια καθισμένη με την κουβερτούλα δίπλα στο καλοριφέρ..και προσπαθεί να ζωντανέψει ξεχασμένα είδωλα..που εφοβήθηκαν το κρύο και τα λόγια των καιρών..και κρύφτηκαν βαθιά μες στις φωλιές τους ..δύναμη να αντλήσουνε ξανά..από τα παλιά τους κατορθώματα.. να γίνουν πάλι ''ήρωες'' στα μάτια των πολλών... 

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................ 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου