το ''δαντελένιο''..το λευκό μου το φουστάνι - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Ποιός τάχα περπατώντας μόνος και ξυπόλητος..μες στο ''λιβάδι''  της ζωής του δε λαχτάρησε..να σκύψει αγριοφράουλες να κόψει.. να γευτεί ? Τάχατες..ποιός δεν τόλμησε..και ποιός του δεν αψήφησε λάσπες αν θα γεμίσει ? Με άγγιξε η βρωμιά πολλές φορές..μα δε λερώθηκα ποτέ ολοκληρωτικά.. η ''ούγια'' μου μονάχα ελερωνόταν..γιατί ήτανε αδιάβροχο το φόρεμα που μου 'ραψε η μάνα μου..ήταν γεμάτος ο ποδόγυρος δαντέλλα χειροποίητη..και τη χαρά σκορπούσε στο κορμί μου...Μικροί οι άνθρωποι στη γη..ήτανε οι περισσότεροι απροχώρητοι στο νου..''μικροαστοί'' στις αντιλήψεις...''Θάβανε'' τους ανθρώπους για τους ''έρωτες''..που δεν καταλαβαίνανε.. γιατί η ψυχή τους ήτανε στεγνή..Δεν καταλάβαιναν από χαρά..από γεύση..από πετάρισμα ψυχής..γιατί ποτέ τους ίσως  δεν το συναντήσαν...

Ήρθες  μικρή μου μες στον κόσμο αυτό να ζήσεις τη δική σου τη ζωή ..κι όχι τις άλλες τις ζωές..τις μίζερες των ξένων...Θέλει γερά πατίνια..ατσάλινα για να ''τσουλάς'' μέσα στις πίστες της ζωής..να κάνεις πατινάζ..να μη ''σκαλώνουν οι ''δαντέλλες'' σου..σ' αγκάθια που τρυπούν .. Ακούραστη η ψυχή μου..χρόνια τώρα ακούραστη..σκύβει στην ανάγνωση της λειτουργίας της..τις λέξεις της να ερμηνεύσει ακατάπαυστα ..καθημερινά αναζητά.. γιατί.. ένα βιβλίο η ψυχή προς μελέτη και ανάγνωση του καθενός.. από ανέκαθεν και πάντα..Το κεντημένο μου φουστάνι δεν ήταν ορατό με μια ματιά επιπόλαιου αναγνώστη..γιατί ήτανε ''ραμμένο'' στην επιδερμίδα της ψυχής μου...εκεί βαθιά..έλειπε γνώση και σοφία απ' τους ανθρώπους..που ήξεραν μονάχα ακάματα..επιφανειακά..να έρχονται κοντά μου..ήταν ''φουστάνι'' ακριβό..και το αγοράσαν μόνο λίγοι..που γνώριζαν από δαντέλλες ''ακριβές''..είχανε περπατήσει χρόνια στα παζάρια τα ακριβά...

Βρέχει και βρέχει ασταμάτητα στο ολόλευκό μου το φουστάνι..μα να το βρέξει η βροχή..να το μουσκέψει δεν μπορεί...Τις καταπίνει όλες η αγάπη σου.. τα βράδια σαν με παίρνεις μια ζεστή αγκαλιά.. ωσάν το χώμα τις σταγόνες της βροχής που απορροφάει..κι εμένα μένουνε ξανά στεγνά τα όνειρά μου τα λευκά ..Μένουνε ''άβρεχτα''   και χαμογελούν...γιατί είν' κρυμμένα και βαθιά..καθημερινά στο μαξιλάρι της καρδιάς μου..Πως να καταλάβεις αν δεν είσαι άνθρωπος μπροστάρης και αισιόδοξος..αν τη ζωή δεν ψάχνεις καθημερινά..βουλιάζοντας στις γούβες της μιζέριας της καρδιά σου ?Aλήθεια τι να καταλάβεις εσύ..αφού κοπάδι έγινες ..στη μάζα χάθηκες εκείνη του κυριλέ..του καθωσπρεσμού..που αλυχτά για να σε καταπιεί..και που κοντεύει πια να σε τρελλάνει..Δύσκολο είν' πάντα το φόρεμα το ''ταιριαστό'' ..που στον καθένα μας εφαρμόζει..Θέλει ψυχή και δύναμη να είσαι ο εαυτός σου...Γι αυτό..το νου σου εσύ καλή μου αρχόντισσα .. στο ''δαντελένιο'' το λευκό σου φόρεμα..που σε ''στολίζει'' καθημερινά.. και σε αληθινούς παράδεισους σε φέρνει...να το φυλάς προσεχτικά..στο όμορφο ''σεντούκι'' της ψυχής σου...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................