23 Ιανουαρίου 2017

Τα ''δίχτυα''..εσύ μου τα 'μαθες να ρίχνω - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Πάντα το 'χες παράπονο και το 'λεγες στη μάνα μου..μ' εκείνη τη βροντόφωνη..βραχνή απ' τα πολλά τσιγάρα σου..την όμορφη στ' αυτιά μου ακόμα..τη λαλιά σου..- Φανή ..ένα αγόρι εσύ δε μου 'κανες..με γέμισες κορίτσια..Τρία κορτσούδια έχει ο Λιάς..λέγανε στο χωριό..ούτε ένα αρσενικό..ούτε ένα ''κληρονόμο'' για μετά..Περίεργα που ήτανε τα χρόνια εκείνα..που τα αγόρια ήτανε ''παιδιά'' και τα κορίτσια απλώς κορίτσια..Καθώς όμως μας λάτρευες..και το θυμάμαι ακόμα τόσο έντονα αυτό..χέρι δε σήκωνες επάνω μας..γινόσουνα θεριό ανήμερο ..όταν καμμιά φορά η μάνα μας τράβαγε τα κοτσίδια..

Που να τα βγάλει πέρα η δόλια και αυτή..με τρεις κοπέλες ζωηρές..φοβότανε και ξέσπαγε για καμμιά φορά..θαρρώντας με το φόβο της..πως θα μας προφυλάξει..Θυμάμαι τις προσπάθειες που έκανες..για να σταθούμε δυνατές στις δυσκολίες της ζωής..σαν ''άντρες'' να σταθούμε..ήμουν η μεγαλύτερη και ήθελες ''αντράκι'' να με κάνεις..να με ''ανδρώσεις'' έλεγες συχνά..Με έπαιρνες συχνά - πυκνά τις Κυριακές σου.. που δεν δούλευες..μαζί σου στο ποτάμι εκείνο το μεγάλο του χωριού..που ήταν γεμάτο πέστροφες..μικρά ψαράκια και μεγάλα..για να μου δείχνεις πως ψαρεύουνε με δίχτυα και καλάμι και κοφίνι... 

Εθύμωνε η μάνα μου..και τα ''βαζε'' μαζί σου..φοβότανε πως θα' χανα την γυναικεία μου την τρυφερότητα..κορίτσι πράμα εγώ και να ψαρεύω..Ούτε το φανταζότανε τότε η δόλια αυτή.. πως μου μάθαινες τη φύση εσύ..την αληθινή..χωρίς φτιασίδια και άγνοια ζωής.. και πως να επιβιώνουμε στα δύσκολα..στα ζόρια..πως να σκεφτόμαστε πως πάντα λύσεις υπάρχουνε για την επιβίωση..και πως η φύση από μοναχή της προνοεί..Ήμουν μικρή..και εσύ δεν καταλάβαινες.. ..πόσο πολύ γραφόταν στο κεφάλι μου το ''ψάρεμα'' αυτό.. Εκαταλάβαινα και εταξίδευε ο νους του παιδικού μου του  μυαλού..περισσότερα από αυτά..που εσύ μου εξηγούσες..

Σήμερα σ' έφερα στο νου μου πάλι και ξανά..κι ας μη γιορτάζουνε οι πατεράδες όλοι σε μια παγκόσμια..που συνηθίζουνε γιορτή..Σήμερα το κατάλαβα καλά..καθώς η αναπόληση με έφερε στις άκρες..στο ποτάμι..Πως μου 'μαθες να ρίχνω ''δίχτυα'' στη ζωή..μου 'μαθες να ψαρεύω..να μη φοβάμαι τη ζωή..τις δυσκολίες να' χω τρόπο να τις ξεπερνώ..να γίνομαι ''ψαράς''..μες στης ζωής τα δύσκολα και του καιρού..τα ''φουσκωμένα'' τα ποτάμια..
Πόση αλήθεια σιγουριά μου ''φύτεψαν'' οι δυνατές σου πλάτες ..που καθώς μικρούλα τις εθαύμαζα..σαν να 'σουνα στα μάτια μου ''Θεός''..Ήρθανε δύσκολοι καιροί..πάντα οι καιροί μες στη ζωή συνηθίζουν να εναλλάσσονται..και τις εποχές των παχέων αγελάδων διαδέχονται.. εκείνες των ισχνών..

Σε κείνο το ποτάμι που ξεκίναγε το δρόμο..το ταξίδι του από ψηλά εκεί..απ' τις κορυφές του καταπράσινου και όμορφου  βουνού μας εκείνου της Ροδόπης..μου έμαθες την ''παιδαγωγική'' για τη ζωή..χωρίς να φοίτησες εσύ..σε παιδαγωγικές σχολές..και σε σχολεία Μοντεσσόρι..Μου έμαθες και μου λεγες..μου δίδαξες ''σοφέ'' πατέρα εσύ..πως:

<< απ' το άλογο θα πέφτουμε..συχνά..μα όλη η ωραία η ''μαγκιά'' για τη ζωή..είναι τα γκέμια απ' την αρχή να τα κρατάς..να ξανακαβαλάς το άλογο και πάλι απ' την αρχή>>  

Τι με έπιασε θα αναρωτιέστε τώρα εσείς..και σας τα λέω όλα αυτά ?
Τώρα καλούμαστε όλοι όσο ποτέ.. τούτους τους ζόρικους καιρούς..που ο πανικός ετρύπωσε στις οικογένειες παντού..να αναλογιστούμε άλλη μια φορά..πως δεν είναι οι παροχές προς τα παιδιά...που τους κάνουν τη ζωή μοναχά καλύτερη..μα ο τρόπος για να ''ψήνονται''..να γίνονται τα ίδια τους''ψαράδες'' της ζωής..τρόπους να εφευρίσκουνε σωστούς..φιλοσοφώντας την αξία  αυτής καθεαυτής ..της ίδιας της ζωής..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου