16 Ιανουαρίου 2017

μικρές..τρυφερές '' αποδράσεις'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ταχύτητες μεγάλες δίχως φρεναρίσματα..''κυνηγητό'' για το κατόπι της ζωής μας..μα τόσο γρήγορα..κάθε φορά..έρχονται μπρος μας τα Σαββατοκύριακα..που εγκαλούμαστε να χαμηλώσουν οι ταχύτητες..να δούμε..να ''γευθούμε''  τη ζωή...Είναι άδικο το ξέρω..το γνωρίζω..το κατανοώ..την κάθε νέα μέρα σου..να την αφήνεις να σου σπαταλιέται μες στα δύσκολα..σ' εκείνα μοναχά.. που την ιλιγγιώδη μας ταχύτητα ζητούν...Και πως αλλιώς θα γίνει όμως να κερδίσεις και τα απαραίτητα..τα καθημερινά..και τα αναγκαία..αν καθημερινά αφήνεσαι..στοχάζεσαι και αδρανείς .. χωρίς να πράττεις..να δημιουργείς...και να πηγαίνεις παραπέρα? 

Πάντα η ζωή μας έχει ένα νόμισμα τριγύρω μας..και πάντα αυτό το νόμισμα μας δίνει δύο όψεις..Από τη μία τη μεριά η ομορφιά..η χαρά ..η ικανοποίηση..που ζητούν την ηρεμία..τη γαλήνη μας..την προσοχή..το στοχασμό μας..για τα τεκταινόμενα..και για τα ''δώρα'' της ζωής..Κι από την άλλη πάλι τη μεριά..η προσπάθεια..η κούραση..η αγωνία και ο κάματος..για να τα καταφέρουμε..να φτάσουμε στο τέρμα..για να κοπεί το νήμα που μας καρτερεί..στη σκυταλοδρομία της ζωής..εκεί κάπου στο τέρμα της επιτυχίας..

Έρχονται όμως κάποιοι άνθρωποι αιφνιδιαστικά..ξανά και πάλι απ' τα παλιά..ανύποπτα..απροσκάλεστα..και φέρνουνε τον ήλιο στη ζωή μας..Είναι ζεστοί..γαλήνιοι και τρυφεροί..εκεί παρόντες σε μικρούλες ''κοντινές '' μας αποδράσεις..αποδράσεις μας ξεχωριστές..αγγίγματα ψυχής..Ξυπνούν την τρυφερότητα..τη θηλυκότητά μας την αντλούν..αυτήν.. που οι κεκτημένες μας ταχύτητες..στιγμές - στιγμές την κρύβουν ..και την αφαιρούν.. Επιδιώκουμε..και θα 'πρεπε..επιλέγουμε μαζί τους να βρεθούμε πάλι και ξανά..γιατί μας κάνουνε να νιώθουμε ''ξεχωριστές'' μοναδικές...είμαστε ο κόσμος όλος για τα μάτια τα δικά τους.. Αξίζουνε λοιπόν τα ''φρεναρίσματα'' οι στάσεις μέσα στη ζωή..εκεί σε στέκια γνώριμα..την τρυφερότητά σου να   ''παρκάρεις''...

Είναι οι αγκαλιές που σε ζεσταίνουνε..εκεί μέσα ''βαφτίζεσαι'' κι έτσι αντέχεις τις βδομάδες..που πάνε κι έρχονται αδιάκοπα..κι όλο τη δύναμη και τη δυναμική σου ..σου ζητούν να καταθέσεις...Μας άγγιξε το άρωμά τους..και αμεταμέλητα εκεί ..ο νους σημάδι έγραψε εντός μας...δεν ήταν μοναχά το άρωμα εκείνο το ξεχωριστό..είναι που γέννησε και συνεχίζει να γεννά μια τρυφεράδα στην ψυχή μας...εκείνο εκεί το άγγιγμα..που αγγίζει τις ψυχές..σαν να 'ναι απογευματινό..μετά τον κάματο της μέρας αεράκι...Επιστροφή.. καθώς και πάλι θα γυρνάς..από της ομορφιάς του αγγίγματος...της τρυφεράδας την αγκάλη.. επιστροφή και πάλι απόψε από τον τόπο σου.. εις το ''κλεινόν το άστυ''..κι ένα τραγούδι μέσα σου ζεστό..αγαπησιάρικο και απαλό...καθώς  αναμειγνύεται  με το ραδιόφωνο..τα σπλάχνα σου γεμίζει με αγάπη..με μια υπόσχεση..την άλλη πάλι Κυριακή.. στης ''τρυφεράδας την κοιλάδα'' να βρεθούμε...

  Δοκίμιον - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου