15 Φεβρουαρίου 2017

Τις ''εβαφτίσανε'' οι άλλοι δυνατές.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.


 Έτσι τις λένε οι άλλοι..δυνατές..γυναίκες που εστάθηκαν ορθές..γυναίκες που είναι αγέρωχες..όχι από περηφάνεια για το πάλεμά τους της ζωής..μα από συνείδηση..και άποψη..και από στάση πλέον μιας ζωής..που τάζουν να τη ζήσουν ως το τέλος..εκεί ορθωμένες..Χωρίς τα κλαψουρίσματα..χωρίς τα ''νιαουρίσματα'' τα αδύναμα ..τα πονηρά..τα δόλια..εκείνα που στερούνται αυτοπεποίθησης και ψάχνουνε με τρόπους αδιάφανους ..αγάπη να εκμαιεύσουν..Μοιάζουν αλλόκοτες..δε μοιάζουνε μ' αυτές που νιαουρίζουνε.. σαν τις γατούλες τις αλλοτινές..τις παλιακές και τις μοδάτες τότε  τάχα έναν καιρό αδύναμες.. και που το παίζουνε απροστάτευτες..αφού  εγέμισαν συρτάρια υποκρισίας ..κι αφού διαβήκανε  και ''επηδήξανε'' αμέτρητα και κάγκελλα με φράχτες..

Βαρέθηκα από καιρό να συναντάω βλέμματα ''ηλίθια'' σαν να 'ναι βλέμματα βοδιού και ανόητης αγελάδας..όχι..γυρνάω αλλού το βλέμμα μου..όχι γιατί ήμουνα ποτέ και πως και τώρα που εμεγάλωσα έγινα δα και σνομπ..απλά αναρωτιέμαι και πολύ συχνά και απορώ πως  εσχημάτισαν .. ετούτοι οι πλήρως ποδοπατημένοι και αλλοτριωμένοι και ανόητοι ..καθώς επιλογή τους είν' να ζουν στης  μπόχας πια το άρωμα.. πως βγάζουν συμπεράσματα ..με ποίο σκεπτικό..πως είναι οι  γυναίκες οι δυναμικές..οι ατσαλάκωτες στα μάτια τους..χωρίς μια  ζωντανή ψυχή..χωρίς δικαίωση για τα δικά τους θέλω.. Τις νιώθω τούτες τις αγέρωχες βαθιά και τις κατανοώ..γιατί είναι ορίτζιναλ γυναίκες και ''μαγκάκια''.. τις κατανοώ γιατί ''συρτάρια'' εγέμιζα κι εγώ ωσάν κι αυτές  χρόνια πολλά.. της ταχτοποιημένης άλλοτε και άλλοτε της άταχτης ζωής μου.Γυναίκες που δεν ''εθαψαν'' ποτέ τη θηλυκή τους την πλευρά..γυναίκες που σεβάστηκαν τα συναισθήματα  συντρόφων τους..τότε που άρμοζε γλυκά..ήταν απλά ο ίδιος τους ο εαυτός..αληθινές γυναίκες..

Όλα τα εσιδέρωνα και γέμιζα με τις δαντέλλες μου..και τα αρώματα..τις αποξηραμένες μου..τις μυρωδάτες μου λεβάντες..της θάλασσας τις ομορφιές..και τα κοχύλια της καρδιάς μου..όλα είχαν με τάξη ιερή τη θέση τους..σε κείνο το παλιό μου και ακριβό μου έπιπλο..με τα πολλά συρτάρια..Μα ξύπνησα ένα πρωί..κι εκεί στην ησυχία της κάμαρας και τη γαλήνη του μυαλού μου..έψαξα μέσα στο παλιό το έπιπλο ένα συρτάρι  για να βρω..για να ταχτοποιήσω τα παραπονεμένα θέλω μου..κι ένα συρτάρι ευρύχωρο να τα χωρέσει εκεί δεν έβρισκα..ήτανε από χρόνια γεμισμένα..Είναι πάντοτε μετρημένος ο καιρός..και είναι ορισμένα τα συρτάρια που χαρίζονται στη γέννα του καθένα μας..σαν έρχονται οι μοίρες οι καλές..δώρο να μας τα κάνουν..Το ξανασκέφτηκα με μιας..απ' την αρχή..άρχισα να πετάω τα κιτρινισμένα και ταχτοποιημένα δαντελένια ρούχα μου..και φόρεσα  τα άνετα..τα χαλαρά..εκείνα τα μεταξωτά..και που δεν πιάνουνε θαρρείς και πολύ τόπο στα συρτάρια..

 Κι ύστερα ανακάλυψα σε μια γωνιά της παραπονεμένης της ψυχής μου..ένα σακουλάκι ολόγιομο πετράδια φυλαγμένα.. Ήταν γεμάτο βότσαλα..όλα τα Καλοκαίρια μου εκεί μέσα φυλαγμένα..   Δεν τις εμέτρησα ποτές..αν ήτανε πολλές εκείνες εκεί οι ηλιόλουστες και οι ''ζεστές'' μου οι εποχές.. οι ''άταχτες''..οι αμαρτωλές..μα σαν τις εκοίταξα με μιας και  εκατάλαβα ..ήταν αυτές που μου κρατούσαν το χαμόγελο φρέσκο ακόμα και ζεστό.. ακόμα πα στα χείλη..

Και ναι..οι ''δυνατές'' και οι ''αδύναμες''..όπως κι αν τις βαφτίζουνε οι άλλοι τις γυναίκες..κοιτώντας πίσω τη διαδρομή..καθώς επάνω μας τα χρόνια αποτυπώνουνε τα λάθη μας..τα πάθη μας..τα πεπραγμένα της ζωής μας..να ΄χουμε θάρρος να τολμούμε λέγοντας αλήθειες μοναχά..Έτσι κι εγώ..κοιτώντας στο καθρέφτη μου ομολογώ : πως ναι.. με ερωτεύτηκαν και ερωτεύτηκα κι εγώ  τρελλά..με απέρριψαν κι απέρριψα κι εγώ ανθρώπους..έκανα σχέσεις δυνατές ..επάνω μου σαν άρωμα ακριβό και ''καλοφορεμένες''..και τώρα που κοιτάζω την αόρατη γραμμή μπροστά..διατηρώ το στυλ και την ευαισθησία μου..κι έχω στο νου μου για τον έρωτα την ίδια αισθητική..τις ίδιες πάλι τις απόψεις..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη

............................................................................................................

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου