''φεγγάρι'' μου.. δεν είσαι εντάξει από καιρό - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Με προκαλείς..ναι.. με προκαλείς κι απόψε να το στρέψω φευγαλέα το βλέμμα μου..εκεί σε σένανε στον ουρανό ψηλά..να ψάξω πάλι για το ολόγιομο..το πολλά υποσχόμενο αιώνες τώρα στο στερέωμα..το ''ουτοπικό'' σου πρόσωπο φεγγάρι μου λαμπρό.. έρχεσαι απροσκάλεστο..μέσα στο καταχείμωνο .. στέκεσαι πάνω απ' το παράθυρό μου και με κοιτάς αλλόκοτα .. περίεργα μου γνέφεις.. 

Αφού κι εσύ το ξέρεις..είναι κρύος ο καιρός..δεν είν' οι νύχτες για φεγγάρια πια πανσέληνα ρομαντικά   για να κοιτάς..Μα σαν σαράκι.. που στα ύπουλα δουλεύει και ενεργεί..τα όνειρά μας πάντοτε τολμάς να τα σκαλίζεις..όχι δε θα σε αποποιηθώ..δε θα γυρίσω τώρα εγώ την πλάτη μου σε σένα.. ανάγκη μου είναι εσωτερική αέναα τα όνειρα να συντηρώ..γιατί είν' τροφή αυτά..πορεία πάντοτε χαράζουνε και βήματα στην πορεία την εμπρός μας..

Την ευτυχία θα ζητήσω να μου φέρεις πάλι εσύ..καθώς θα πέφτουνε τριγύρω σου τ' αστέρια..και θα 'ναι τόσο γύρω σου όλα λαμπερά .. με κείνο το ξεχωριστό το φως..που μόνο εσύ στις Πανσελήνους τα φωτίζεις...Εσύ 'σαι η αιτία που με παρακινείς..να κάνω σαν σε βλέπω μια ευχή..κι εγώ που θέλω να παρασυρθώ..κι ας πια από πριν.. κι ας είμαι γνώστης και υποψιασμένη παντελώς .. τρέχω σαν το μικρό παιδί..κι ας γελαστώ..δεν νοιάζομαι..την ευχή μου να προκάνω να στην πω...Μου έταξες χίλιες φορές.. κράτησες την υπόσχεση που μου 'δινες τα βράδια..που εφαίνοσουν για μένα φιλικό και γελαστό κι άλλοτε την υπόσχεση γρήγορα την ξεχνούσες..

Η μόνη που δεν ξέχναγα τα ''υποσχόμενα'' ήμουν μονάχα εγώ..κι όλο τα καρτερούσα..κι έτρεχα να ''προσευχηθώ'' σε σε..την ευτυχία να φωνάξω να κατέβει..Και πότε - πότε όταν ξεχνούσες να φανείς..εθύμωνα μαζί σου..γιατί το επαράκανες πολλές φορές.. ξεχνούσες να κοιτάξεις χαμηλά..που οι ανθρώποι εκεί σε καρτερούσαν...Μα τι να κάνεις θα μου πεις κι εσύ..ποιόν να πρωτοκοιτάξεις..όλοι ζητούν και σου ζητούν..κι από τη ίδια πίτα την ολόγιομη..όλοι μερίδιο σου γυρεύουν...Πάλι εσύ τα φταίς φεγγάρι μου..γιατί αφήνεις να ελπίζουνε ..πως απλόχερα θα μοίραζες την ευτυχία που ''κρατείς''..στο φέγγος το ξεχωριστό .. μέσα όταν το φοράς.. στις μαγικές σου τις βραδιές...

Κανείς δεν τους προειδοποίησε τους άνθρωπους θαρρείς.. πως είν' αδύναμα και τα φεγγάρια τα ολόγιομα..κι ας μοιάζουν κραταιά.. κανείς δεν τους ψιθύρισε θαρρείς...πως είν' εκείνα τα κομμάτια της ψυχής που κρύβονται στο ''γκρίζο'' της ζωής..είναι εκείνα που πρέπει για να βγουν να φωτιστούν σωστά και δυνατά..αν θέλουν απ' το φέγγος σου να ''κλέψουν''...Φεγγάρι μου δεν είσαι εντάξει από καιρό απέναντι στη Γη..δεν τα φωτίζεις τα όνειρα..σκορπάς εδώ κι εκεί το φέγγος σου..και την λησμόνησες τη γη σου .. Αλλιώς σε ήξερα εγώ..έστελνες φως στα όνειρα..που πήγε τώρα η γενναιοδωρία σου..που πήγε η ομορφιά σου ?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................