ήμουν εκεί και τούτη τη Λαμπρή..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη...

Κι εγώ..εστάθηκα εκεί σε μια γωνιά..στης εκκλησιάς μας την αυλή  .. με τις μοσχοβολιές από τις πασχαλιές..τα γιασεμιά στους φράχτες της..να 'ρχονται να μπερδεύονται..με των λιβανιών τις μυρωδιές...Ηχήσαν ξαφνικά τα σήμαντρα.. χτυπάγανε οι καμπάνες ασταμάτητα..χαρμόσυνα ...χαρούμενα..το 'χανε βάλει σαν σκοπό.. ελπίδα και αισιοδοξία και χαρά ..να κατορθώσουν να ''φυτέψουν'' στις καρδιές...εκείνες τις καρδιές που ελπίζουνε..που ψάχνουνε δέντρα ολάνθιστα να κατορθώσουν να γενούνε..μαζί Σου να μοιραστούνε Ανάσταση κι αυτές...

Άσπρες λαμπάδες να φεγγοβολούν...να σκίζουν το σκοτάδι...φλόγες να τρεμοσβήνουνε.. απ' τ' αεράκι το απαλό..ωσάν τα όνειρά μας...
 Κι εγώ εκεί σε μια γωνιά..σαν τότε που ήμουνα παιδί..με τα λουστρίνια μου τα κόκκινα...να χαίρομαι με τις καμπάνες που ''τρελλάθηκαν'' χαρούμενες...να χαίρομαι που οι ανάσες των παιδιών μου με ακουμπάγαν...

Μοσχοβολιές αλλιώτικες..πανάκριβες..μοναδικές.. από τα στόματα τα ''ακριβά''.. εκείνο της αγάπης το φιλί...εκείνο... Θαρρείς και ξαναμύριζα την ίδια τη ζωή...ω...πόσο γνώριμες μοσχοβολιές..οι αγάπες οι αληθινές...της ''Πασχαλιάς'' μου οι αγάπες...Πέρασε γρήγορα και η Λαμπρή..σαν κάθε που προσμένουμε για να 'ρθει...Κάνω προσπάθεια ετούτο εδώ το πρωινό ..να εγκλωβίσω σε χρυσό κουτί..τους ήχους από τα σήμαντρα..που εγεμίσαν το κεφάλι μου όμορφες ''πεταλούδες''.. Την έζησα κι αυτήν την Πασχαλιά..το έφερα ξανά το φως μέσα στο σπιτικό μου...

Μονολογώ και μειδιώ...τι όμορφο να σε αγαπούν..και τι γλυκές..πολύχρωμες οι ''πεταλούδες'' που εμάζεψα...εκεί να πεταρίζουν γύρω μου..κουράγιο να μου δίνουνε..καθώς στην καθημερινότητα γυρνώ..μέχρι τα νέα ''σήμαντρα'' καθώς θα ''ελλοχεύουν'' μέσα μου..μια κινητήρια δύναμη θαρρείς..,ωσπου.. την άλλη πάλι τη χρονιά να αντέξουμε..να υπάρχουμε..να ακούσουμε και πάλι......

Κείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................