30 Ιουνίου 2017

τόσος ήλιος τριγύρω μας - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Κυλιόμενες σκάλες η ζωή..κι εμείς απλοί επιβάτες..που πότε σε ''ουρανοξύστες'' ανεβήκαμε στων σκέψεων μ' αυτές..κι άλλοτε σε υπόγεια..μα τώρα είν' εποχή ''αφαίρεσης''..διώχνουμε βάρη περιττά.. αδύναμα τα χρόνια μας βάρη για να σηκώνουν...Μικρές - μικρές σταλαγματιές ζητούν οι άνθρωποι..τον ήλιο της καρδιά τους να φωτίσει..

Τόσος ήλιος τριγύρω τους..άραγε δεν τον βλέπουν? Μια χώρα λουσμένη μες στο φως..κι οι ανθρώποι γύρω  δέσμιοι σ' ένα απλωμένο  θάμπος ..Ένα μικρό λαμπιόνι χρωστάει ν' ανάψει ο καθείς πάνω στη γη..Καλοκαιράκι και  τα μάτια αποζητούν χίλια μικρά λαμπιόνια..έτσι για να φωτίσουνε τις ''έρμες της ψυχής μας παραλίες''...
Σοφία Θεοδοσιάδη.. 
.............................................................................................................

29 Ιουνίου 2017

στο καπελάκι μου το ψάθινο.. κι ένα γαρούφαλλο ''φυτεύω'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Μαθαίνουμε από μικροί μες στη ζωή να τρέχουμε με ανεβασμένες τις ταχύτητες..σε ένα ράλλυ αγωνίσματος πρωτιάς..μα έμαθα από νωρίς ..να χαμηλώνω γκάζια ..φρένο να πατάω στις μέρες τις ''τρελλές''..ανάσες ηρεμίας να ρουφώ... Κάποτε τη ζωή μου την ''εστρίμωχνα'' σε μέρες που οι άλλοι μου ορίζανε..μου δένανε τον πήχυ..μέσα σ' ένα Σαββατοκύριακο μονάχα.. να ψάχνω τη γαλήνη μου να βρίσκω..

Ο χρόνος όμως ήταν πάντα  συνεχής..κι εγώ αναλογίζομουν πως κυλάει σαν ρυάκι.. Τώρα καθώς τα σκήπτρα του αγώνα της ταχύτητας παρέδωσα  στους νιούς..να τρέχουνε με υψηλές ταχύτητες που ίλιγγο μου φέρνουν..να στείλω μήνυμα αποζητώ.. για να ρουφούν το χρόνο...Θέλω το χρόνο μου να τον διαλέγω πως θα τον περνώ..την ψυχή μου πλέον να γεμίζω..Τα αμπάρια του μυαλού μας δε γεμίζουνε με πεντοχίλιαρα..πάντα αδειανά μόνο μ' αυτά  θα παραμένουν .. 

Χαλάρωση λοιπόν και ''φρένο'' θέλει στη ζωή..για νιούς και  γέρους μα και παιδιά ακόμα..Απαλοχάϊδεμα του εαυτού ..του εαυτού μας του πολύτιμου..για να 'ναι σε αρμονία..ανάγκη το χει επιτακτική..χορτάτος να 'ναι πάντοτε..απ' της ζωής τις  ομορφάδες ..Μπουκώνει η μηχανή και δεν τραβάει ..αν καίει λάδια συνεχώς.. και σέρβις δεν της κάνουν......

Παίρνω λοιπόν κι εγώ το καπελάκι μου το ψάθινο..κι ένα γαρούφαλλο απάνω του ''φυτεύω''..να μου μοσχοβολάει στο δρόμο μου και βάζω μπρος στη μηχανή..σε ακρογιάλι να με βγάλει..Να το δροσίσω το κορμί..κι ο νους να ζωντανέψει..στα απλά ..στα καθημερινά και τα δροσιστικά εκείνα της ψυχής..κρύβεται η ''πεμπτουσία''...

Σοφία Θεοδοσιάδη
...........................................................................................................

28 Ιουνίου 2017

καράβι λες κι ο έρωτας ''αβούλιαχτο'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.




Kαράβι λες κι ο έρωτας αβούλιαχτο..σινιάλο μου στειλε απ' τα γαλάζια του ..τα ήρεμα  που μοιάζανε..θαλασσοταραχής μια πρόκληση..προειδοποίησης τσουνάμι στην καρδιά....Μες στο ρολόι της μνήμης μου..οι ώρες των ερώτων μου μια ταξινόμηση θαρρείς.. διεκδικούσαν για να πάρουν..

Μα μια σελίδα έμενε κενή..εδίσταζε το χέρι να τη γράψει..Στάθηκα εκεί..και συλλογίστηκα..ποια τάχα είναι η γραμμή..ευθεία ή τεθλασμένη απαιτεί για να χαράξω..γιατί η τεθλασμένη έχει σημείο συνάντησης κι αναφοράς.. λιγοστός ο χρόνος για τις ευθείες μου.. ανιαρές διαδρομές..εκπλήξεων στερημένες...

Έτσι κι αλλιώς τον εαυτό μου οδηγούσα μοναχά σε τούτο το καράβι της ζωής..και στο ψηλότερο κατάρτι του να γαντζωθώ και να σταθώ..την τεθλασμένη μου αγάπησα..σε σένανε ..στον κάβο που το άραξες το αβούλιαχτο το πλοίο σου του έρωτα..σ' εκείνο το λευκό πανί που μου ανέμισες..εκεί με οδηγούσε....

Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

27 Ιουνίου 2017

στης ψυχής το ''φιλντισένιο'' όστρακο.....Σοφία Θεοδοσιάδη



Πίσω τρυφερά..στων ονείρων μου τη θάλασσα αγναντεύοντας .. ..θαρρώ πως τα κατάφερα και ''αλίευσα'' μικρά μα.. σπάνια.. μοναδικά..ξεχωριστά..μαργαριτάρια λιγοστά .. κλεισμένα στης ψυχής το φιλντισένιο όστρακο..όταν πονά να τα φοράει.....

Σοφία Θεοδοσιάδη
 ¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*
..............................................................................................................

26 Ιουνίου 2017

των στίχων οι ''Παράδεισοι''..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.



Τούτο το ήρεμο το χάραμα ..που όλα μοιάζουν όπως πρώτα να κυλούν..και τίποτα δεν είναι όπως παλιά.. εκεί στην άκρη συλλογιέμαι...αν πορευτήκαμε..προς τον Παράδεισο..την ευτυχία για να φτάσουμε...σαν μας υποσχεθήκαν...οι σειρήνες της ζωής και της πολιτικής..στον τόπο ετούτο..τον μικρό τον μέγα..του Ελύτη μας τη ρήση αναμασώντας.Συλλογιέμαι πολύ και θλίβομαι..καθώς χορό γύρω μου εστήσανε αλλαλιασμένοι με χωρίς το στίγμα και ταυτότητα προσδιορισμού άνθρωποι και ανθρωπάκια.... καθώς βήμα ελεύθερο τους εδόθη αμισθί..το χρησιμοποιούν για ίδιον όφελος.. απεγνωσμένα ψάχνοντας να αυτοπροσδιοριστούν..

να κάνουν αισθητή την παρουσία  τους..νιώθοντας το μηδενισμό εσωτερικά βαθιά και μέσα τους.. αλλάζοντας συχνά και μες στις  ώρες πρόσωπο..από φιλόσοφοι Aριστοτέληδες..γίνονται ευθύς πολιτικοί και αγορεύοντες σε βήμα ασχέτων και ανοήτων  ακουόντων..Χρίζονται και αυτοχρίζονται πολιτικοί αναλυτές..του διαδρόμου και της Χαλιμάς..του ποδαριού κουβέντες..καθώς η φίλη και η Κατίνκω από τη γειτονιά..τους είπε και τους εμήνυσε.. δυο μισές ειδήσεις....


Να δραπετεύσω ήθελα απ' την ανοησία που εσάρωσε εκείνα τα μυαλά..τα ''πιθηκάκια'' που μπροστά μου χοροπήδαγαν..μα εγώ σιωπούσα και εχαμογέλαγα..κι εκείνοι οι ανόητοι θαρρούσαν πως μαζί τους συμφωνούσα..Δεν τους εκραύγαζα.. πως αναζητητής δηλώνω από τότε που γεννήθηκα..αγνωστικιστής δηλώνω και θιασώτης μιας αλήθειας ..που κωπηλατώ με βάρκα με μικρά κουπιά..Κλείνω τ' αυτιά στο μέτριο και στο φτηνό..αδειάζω τόσο συρφετό..που τ' αυτιά μου κατακλύζουν..στίχους ..στιχάκια που απάγγειλε και ετραγούδησε.. αιώνες τώρα τούτος ο λαός...στα νανουρίσματα της μάνας του...στα νανουρίσματα της θάλασσας του τόπου του.. αφήνομαι για να παραδοθώ...τη σωτηρία και τη λύτρωση για να 'βρω..στων ''Παραδείσων'' της αλήθειας τους....  


 των στίχων οι ''Παράδεισοι'' - Σοφία Θεοδοσιάδη....
..............................................................................................................

25 Ιουνίου 2017

αγάπες μου ''επενδυτικές'' - Δοκίμιον Λυρικόν.

Eίναι χρονοβόρα ..δύσκολη και κοπιαστική...η ''αλιεία των αληθινών των μαργαριταριών'' είτε αυτά στολίζουν τους λαιμούς των γυναικών...είτε στολίζουν τις ψυχές των φίλων μας..που σκύψαμε ..από τις ξεχασμένες τις ακτές..στη συλλογή μας  να προσθέσουμε..Έρχονται οι αγάπες μπρος στα σκαλοπάτια μου  και μου σιγοτραγουδούν ψιθυριστά ..να διώξω μακριά υποσχέσεις και αυταπάτες μου πολιτικές..και να κρατήσω τις ανθρώπινες...εκείνες τις ζεστές.. αγαπησιάρικες.. που ενέσεις λες τονωτικές..σε αγκαλιάζουνε..σε παρασέρνουνε μπροστά..''επένδυση'' θαρρείς....

σε αγάπες φιλικές..στης μπερδεμένης εποχής που ζούμε τον καιρό..εκεί..σημεία αναφοράς οι φίλοι μας οι καρδιακοί.. δοκιμασμένοι και αλύγιστοι στων χρόνων τις φωτιές..που απειλούν και λαμπαδιάζουνε ψυχές..αγάπες που φυτεύτηκαν σε χρόνους μας ανύποπτους..κι αμέτρητους πριν στο παρελθόν του καθενός.. αγάπες που ριζώσανε..δέσαν κορμούς ..βλαστήσανε και δώσανε καρπούς..  

Γιατί.. τι θαρρείς πως θέλει ο  άνθρωπος...αγάπες να αποθηκεύει στο χρυσόδετο ''δισάκι'' του..και κάπου εκεί τις κρύες τις νύχτες ..τις μοναχικές.. να ψαχουλεύει  και έναν - έναν ''θησαυρό ''στα δάχτυλα να σφίγγει ..Να τον ''εξαργυρώνει'' στα κιτάπια του του νου..να τον έχει να πορεύεται..να αντέχει ..να δροσίζεται τα Καλοκαίρια τα καυτά..τα Φθινοπωρινά τα βροχερά που βρέχεται η καρδιά..να ανθίζει σαν τις Άνοιξες απ' τις ανθισμένες του αγάπες..
μα πάντοτε ρισκάροντας..και καταθέτοντας κερδίζεις στις αγάπες..

 αγάπες μου ''επενδυτικές''- Δοκίμιον Λυρικόν
Σοφίας Θεοδοσιάδη
................................................................................................................

24 Ιουνίου 2017

ΧΡΟΝΟΥ - ΓΡΑΦΗΜΑ της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Τα σκαρπινάκια μου τα Καλοκαιρινά τα πάλιωνα στα γρήγορα.. νωρίς..Με μάλωνε η μάνα μου..μ' 'επιανε απ' τις κοτσίδες μου και μου 'λεγε ο κύρης μου  δεν ημπορεί κάθε φορά παπούτσια να αγοράζει..εφτά ήταν τα ''στόματα'' και τόσοι νοματαίοι για να θρέψει..Μ' έλεγε αγοροκόριτσο..μα ούτε που με ένοιαζε..ούτε που δάκρυ έβγαζα ..της το 'σκαγα και έτρεχα..μαζί με τ' άλλα τα παιδιά.. αγόρια και κορίτσια.. στου βάλτου στα ποτάμια..Eίχανε ''κρυμμένους'' θησαυρούς ..γνώσεις και εμπειρίες στη ζωή ανεπανάληπτες..που σαν τις έχανα στην ώρα τους..ποτέ ξανά δε θα τις συναντούσα..ποτές μου δε φοβήθηκα τη γνώση τη σοφή..μιας φύσης και ανθρώπων της..της ύπαιθρος.. που απλόχερα αληθινής   ζωής προσφέρανε κομμάτια..

Ένας κόσμος ολάκερος.. ο σκληρός ο κόσμος του χωριού..μα και γλυκός συνάμα..ήχοι των γρύλων και των τριζονιών..του τζίτζικα που ξέμενε στα δέντρα τραγουδώντας..Ήχοι του πλανόδιου ψαρά .. του αγαπημένου μας παγωτατζή..και μυρωδιές της ρίγανης.. των φρέσκων πεπονιών..Κι εσύ περίμενες να κάθομαι και να φυλάω τα σκαρπινάκια μου..μην τύχει και παλιώσουν?  Ατσαλώνει τα κορμιά τα παιδικά..ακονίζει το μυαλό η ελευθερία της επιλογής.. μέσα στους όμορφους λειμώνες..Σκαρφίζεται ο παιδικός ο νους.. στιγμή δεν αδρανεί..παιδί ελεύθερο μικρό..ελεύθερος πολίτης και μεγάλος.

Καθώς λαβώσανε τον ουρανό η φτώχεια γύρω μας απλώνεται καθημερινά..μας το μηνάνε τα ραδιόφωνα..το λένε τα τραγούδια..για τα καρβέλια μας τα λιγοστά μιλούν..για τα παιδιά μιλούν που πλέκουνε της Ειρήνης τα Μαγιάτικα στεφάνια..κι εμείς που σε παλάτια δεν εγεννηθήκαμε το ξέρουμε από όλους πιο καλά..χειρότεροι οι ληστές ονείρων..και οι άρπαγες απ' το μισό το μοιρασμένο το καρβέλι...

''Λιώνουν'' σκαρπίνια οι παιδικές ψυχές..φυτρώνουνε στη θέση τους ..λουλούδια όμοια με λευκά φτερά πα στα πατούμενα.. καρποί στην κεφαλή τους.. Μεγάλωσα μανούλα μου και πια δεν με μαλώνεις..τα βρήκα πεταμένα μες στον αχυρώνα μας..τα  ''φόρεσα'' και έτρεχα στα απέραντα..με τα ηλιοτρόπια λιβάδια..μα ξύπνησα και ήμουνα σιμά σε σε..κρατώντας σου το χέρι....Μια ελπίδα μέσα μου ''εφύτρωσε''..άραγε θα 'βγαζαν φτερά τα πόδια μου..αν ξαναφόραγα εκείνα τα παλιά μου τα ''σκαρπίνια'' ?

 ''τα σκαρπινάκια μου τα πάλιωνα νωρίς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

22 Ιουνίου 2017

''Καθώς μικραίνει το.. ''για πάντα''


φωτο : από το διαδίκτυο
Να μου κρατάς σφιχτά το χέρι μου..
μικραίνει το ''για πάντα''..
τα χνάρια να πατάμε που αφήσαμε
στην παραλία την απόμερη
που στην αλμύρα της λουστήκαν τα κορμιά.
Κοντεύει Καλοκαίρι..και
η ''συννεφιά ετούτων των καιρών'' 
σταλάζει φόβους..λες  και
είν' Φθινόπωρος καιρός..
σταγόνες και μας βρέχουν..

Δε σου ζητάω στη Χαβάη να με πας..
στης ακυβερνησίας τη θάλασσα  
την ψάθα μας να απλώσουμε..
στο αφρισμένο κύμα..
στο απέραντο γαλάζιο 
της ψυχής σου να βραχώ..
να κολυμπήσω..στα βαθιά.. 
να νιώθω το ζεστό σου το κορμί.. 
που τις ''φλογίτσες'' πόθου μου 
ακόμα τις φωτάει..
πάει καιρός που δεν εσμίξαμε
στον ουρανό μου η Πανσέληνος εκρύβη. 

Έλα κοντά μου ...
μη δειλιάσεις  να ξεγυμνωθείς..
το πιο όμορφο απ' όλα μας τα ξεγυμνώματα
ετούτο της ψυχής μας...
Έτσι σαν δυο μικροί Θεοί 
στο ψέμα το ηδονιστικό σου ν' αφεθώ..
ενάντιο στο λιγοστό 
το χρόνο του ''για πάντα''
ψιθύρισέ μου μια φορά
τη λέξη αυτή τη μαγική..
κι ας κλείσω και τα μάτια
γλυκό του νου..το σαρκικό παιχνίδι 
τ' αναπάντεχο να ονειρευτώ
καθώς μικραίνει το ''για πάντα''

''Καθώς μικραίνει το ''για πάντα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

19 Ιουνίου 2017

έμαθα από μικρή να ''γεύομαι'' τις μουσικές...Σοφία Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος : Christian Shloe

 Έμαθα από μικρή να γεύομαι τις μουσικές..μαθήτευσα στα γνήσια ακούσματα εκείνα τα παραδοσιακά..τα αυθεντικά τα ατόφια..μικρό παιδί σαν ήμουνα στα πανηγύρια του χωριού..στις όμορφες παρέες μου..στις συναυλίες των μικρών..των γυμνασιακών μου χρόνων.. τότε που όλες σαν ξεπεταρούδια τρέχαμε πίσω από τα αγόρια εκείνα τα ''ξεχωριστά'' ..που παίζαν μουσικές και τραγουδάγαν μαγικά......

Θυμάμαι τον Γκαϊφύλια στην Κομοτηνή που έγραφε σελίδες μουσικές..πως κοριτσάκια όλα φρέσκα και αγνά..τον κρυφό μας έρωτα εναποθέταμε..μα και τον θαυμασμό μας..καθώς ήταν λίγο και μεγαλύτερος απ' όλες της παρέας μου και διεκδικούσαμε ένα φλερτ..εκεί εις τα κρυφά..Δεν διαφημίζω την πραμάτεια μου τη μουσική και της παιδείας μου τη γνώση..αφήνω άλλους να το κάνουνε αυτό..που θέλουν ταπεινά να μη βαδίζουν.....

Έτσι έμαθα  να γεύομαι τις μουσικές..απλά..να αφήνομαι στα σκαλοπάτια τους...γιατί είναι αυτές πιο δυνατές κι από της καρδιάς τους χτύπους...Με ξεσηκώνουν και τρελλαίνουν την ψυχή...και στον παράδεισο της Γης με στέλνουν κατευθείαν..Κλείνω τα μάτια και αφήνομαι στην απέραντη σχεδία τους...και κάνω στρώμα μαλακό τις νότες τους για να κοιμάμαι ήσυχα τα βράδυα...
Σοφία Θεοδοσιάδη

.......................................................................................................................................................................

καθώς οι μούτσοι κλαίνε στη στεριά....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.



<< Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι..μέσα εις τη Μεσόγειο..και σε πέντε έξι εβδομάδες σωθήκαν όλες οι τροφές...και να αγοράσουνε άλλες δεν είχανε...γιατί κι αυτές που είχαν για προμήθειες με δανεικά τις αγοράσαν...Και τότε ρίξανε στον κλήρο...να δούνε ποιός θα φαγωθεί...Κι ο κλήρος πέφτει στα ''ανθρωπάκια''τα μικρά κατά τη γνώμη του καραβοκύρη...Αν είναι κάποιοι για να φαγωθούν εσκέφτηκε...ας είναι τούτοι οι ασήμαντοι...ετούτοι οι ''μούτσοι''οι φτωχοί... ας είν' και οι ποιητάδες..ας είν' και οι γραμματιζούμενοι ...για όλους αυτούς καθόλου εμάς πια, δε μας νοιάζει..είν' ευκαιρία να πνιγούν...και να μην ξεσηκώνουν ...με κείνα εκεί τα λόγια τους που συνειδήσεις αφυπνούν...και ενάντια στους καραβοκύρηδες τους στρέφουν..

Ας τους ''βουλιάξουμε''όλους τους  με μιας...να βγούμε εμείς μονάχοι στη στεριά...νάναι πλουσιοπάροχη η ''μοιρασιά'' που απομένει...Mπορεί κι αυτοί όλοι τώρα οι γραμματιζούμενοι μες στο καράβι ετούτο το μικρό νάναι τρομαγμένοι και σαστισμένοι και ανήμποροι με βία να αντιδράσουν.Μα είναι η πένα τους εκείνη που καραδοκεί...είναι σαν όπλο δυνατή, κι αν τους βουλιάξουν και τους ''πνίξουνε''ακόμα..η σφαίρα που εκτοξέυτηκε από το ''όπλο'' τους αυτό..μέσα στους χρόνους συνεχώς και θα τους σημαδεύει..κι αργά ή γρήγορα ..με σιγουριά στη φτέρνα θα τους βρει....>>

Σκέψεις- Σοφία Θεοδοσιάδη
....................................................................................................................................................

18 Ιουνίου 2017

''άρωμα''..μέθεξης της ζωής μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 
Ζωγράφος : Christian Shloe
Να ψάχνω μου' λεγες νόνα μου εσύ πολύτιμη και λατρευτή κυρά μου..να ψάχνω μύρια βότανα ..αρώματα λογής..στάλα τη στάλα να σταλάζω εγώ τις μυρωδιές..ένα άρωμα ξεχωριστό..αλλιώτικο για μένα νε..να το φορώ ..να απορροφιέται από το δέρμα μου..ένα να γίνεται με μένανε..να αφήνει στον περαστικό..τον βιαστικό διαβάτη ..την αίσθηση μιας μυρωδιάς ''άνθους απέθαντου'' ..άρωμα μέθεξης γνώσης και πλησίασμα της ίδιας της ανθρώπινης ψυχής...


Δώρα πολλά μου φέρανε στη γέννα μου..μα κείνο το μπουκάλι το ξεχωριστό..εκείνο που 'μελλε να γίνει το κυνήγι μου..για το άρωμα του βιού μου..ήταν οι ευχές σου και τα αρώματα που 'πρεπε λέει να να βρω τη ''χημική'' την ένωση..και να τα συνταιριάξω..Στάλα τη στάλα να σταλάζω μυρωδιές..να το φορώ και να περνώ ανάμεσα από κείνους τους ανθρώπους..που τους αρέσουνε και ψάχνουνε αρώματα για ν' ''αγοράσουνε''ακριβά..

Περιπλανήθηκα σε μπαλκονάκια και σε κήπους όμορφους..μικρούς
 μα και μεγάλους..κλάδεψα λούλουδα και μυρωδιές..αρωματικά φυτά που φύτρωναν σε απαγορευμένα θερμοκήπια και ανάμεσα σε αγκάθια..Περπάτησα ξυπόλητοι..μα όχι δε φοβήθηκα..τρυπήθηκαν και μάτωσαν τα δάχτυλα..για εκείνα εκεί τα σπάνια φυτά..που θα εκάνανε το άρωμα εκείνο της ζωής..μοναδικά αλλιώτικο..εντελώς ξεχωριστό.. 

Τώρα στα χέρια μου κρατώ σφιχτά..ανοίγω το πολύτιμο το σκέπασμα..ανάσες παίρνω απ' αυτό και μυρωδιές.. ο νους  μου ανταριάζεται..χίλιες εκόνες ζωγραφίζονται στα μάτια μου..χίλια αρώματα θαρρώ μαζί..είναι η συνταγή και η ''χημική'' μου σύνθεση.. το άρωμα..''χαρμάνι'' μέθεξης εμένα της ζωής μου..

''άρωμα'' μέθεξης της ζωής μου - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

Τις μέρες σου γεμάτες να περνάς...Σοφία Θεοδοσιάδη

Ζωγράφος: Christian Shloe

 




Τις μέρες σου γεμάτες να περνάς.
Νάχουνε χρώματα κι αρώματα πολλά ...από το περιβόλι της ζωής.. Και μην ξεχνάς και να κοιτάς  καμμιά φορά...το σύννεφο που στάθηκε εκεί ψηλά...να σου θυμίζει τη βροχή που ξαφνικά ξεσπά....


''Φόρεσε'' βλέμμα ενός χελιδονιού...αστραπιαία να περνά στις ομορφιές απά του κόσμου..περνάει γρήγορα ο καιρός..στάζουν οι στέγες πάλι σήμερα απ' το πρωί..το νοτισμένο χώμα ''ερεθίζει''τις αισθήσεις..θύμηση σου τρατάρει μπρος στα σκαλοπάτια σου..τρέξε και πρόλαβε ..και ζήσε...πριν να γλιστρήσεις και γεννείς και ένα με το χώμα.. σαν τη σταγόνα της βροχής...

Ανθίσανε τα τριαντάφυλλα τι περιμένεις τώρα πια..τα αγκάθια τους μη φοβηθείς..πάρε ''ομπρέλλα'' και ξεχύσου μες στους κήπους της ζωής..σου τάζουνε αρώματα και χρώματα..δεν το 'νιωσες ? δεν το καταλαβαίνεις?

 Θεοδοσιάδη Σοφία....
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

16 Ιουνίου 2017

στη ''μετανάστευση'' της ουτοπίας μου.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Ζωγράφος : Cristian Schloe
 Μια αιώνια αυταπάτη ή τουλάχιστον μια αυταπάτη που ξαναγιενιέται αέναα μέσα στ' ανθρώπου την ψυχή.. βρίσκεται συνεχώς πολύ κοντά στο να γενεί πραγματικότης..''σπάζοντας'' τον κλοιό τον εσωτερικό του της αντίστασης..θρύψαλα κάνοντας τον προστατευτικό του το φλοιό της ατολμίας...

Αν τον αφήσουμε ανεξέλεγκτο το νου..υπόγεια σκάβοντας στην αναζήτηση των  άπιαστων ουτοπικών του παραδείσων..ίσως και να μας βγάλει σε λημέρια που τον ''έτρεφαν'' ..σαν το ληστή που ψάχνει καταφύγιο..την πείνα να χορτάσει..

 θαρρώντας που 'μαι   μοναχή στο δρόμο με τις πινακίδες μου σε τόπους ''ουτοπίας''.. διαψεύσθηκα.. οι τόποι μου..στη ''μετανάστευση''την αναγκαία αυτή..ήσαντε τόποι ιεροί.. τάματος προσκυνήματος..σαν θάλασσες.. σαν άνεμος αρμύρα που μυρίζει.. στην κολυμβήθρα τους ελούζομουν το όνειρο θαρρείς....

στη ''μετανάστευση'' της ουτοπίας μου - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................. 

την καλημέρα μου...Σοφία.




** Μιας καλημέρας σκέψεις μου...**

<< Η ζωή είναι ένας μαγικός κήπος..γεμάτος αναμνήσεις..όνειρα κι ελπίδες..  Δημιουργείστε αναμνήσεις φίλοι μου.. Το αγριόχορτο φυτρώνει κι ας μην το θέλουμε.......γερμένο όμως απ' τον αέρα και κυκλωμένο από τα αγκάθια..πάντα στρέφει την καρδιά στον ουρανό >>

η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη...
        ¯˜"*°••°"˜¯``¯˜"*°••°"˜¯``¯˜"*°••°"˜¯``

15 Ιουνίου 2017

''συμπαθάτεμε'' παιδιά ..χάρη σας το ζητώ - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Και αν τον κόσμο σας μονάχη μου δεν μπόρεσα..να σας τον
 παραδώσω εγώ.. σαν πως τον ονειρεύτηκαν τα μάτια σας..τα βράδια τα  υποσχόμενα της αστροφεγγιάς τα βράδια..να δικαιολογηθώ δεν μου επιτρέπεται.. προσπάθεια στα όρια χρειάζονταν..τοίχους να σπάσω πέτρινους..  μα τα εργαλεία ευλύγιστα..ανίκανα εστάθηκαν.. στους κήπους με τα ''ρόδα τα αμάραντα'' για να σας οδηγήσω..

Τις ουτοπίες μου αγκάλιασα..οι αγώνες μου.. θα αναρωτιέμαι αδιάλλειπτα αν ακουμπήσανε εκείνα τα φτερά σας..ονείρων που να μοιάζουνε σοφά και βιωμένα..ζωών να περικλείουνε από όλα τα ποτά..εκείνα τα μεθυστικά..μα και τα γλυκόπικρα σαν φάρμακο που μοιάζαν...μα είμαι άνθρωπος κι εγώ κι όχι Θεός..γι αυτό και ταπεινά ..''συμπαθάτεμε'' παιδιά ..χάρη σας το ζητώ....

 ''συμπαθάτεμε''..- Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

λες και σε ''έχτισε'' ο Θεός..μονάχα για παιδιά - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος: Monica Carretero
Αραδιασμένα τα ασπρισμένα τα τενεκεδάκια με βασιλικό..να διώχνουν τα κουνούπια έλεγες..και τα γεράνια σου μανίτσα μου για να στολίζουν το μικρό του φούρνου μας το παραθύρι..μνήμες μου παιδικές..σαν αυλακιές που φύτεψαν σπόρους ζωής ανέμελης.. για να καρπίσουνε μεστά κι αληθινά.. μες στα κελάρια της ψυχής μου για να συναχτούν..στο θέρος της ζωής μου να με βγάζουν...

Έβγα μικρή να πάρεις παγωτό..''ΕΒΓΑ'' το καλό το παγωτό εδώ.. ..φωνές να διαλαλούν και να μπερδεύονται με παιδικές φωνές και κακαρίσματα απ' τα ''μαρτυρικά'' κοτέτσια με τις κότες..Να πάρουμε δυο αυγά απ' τη φωλιά..άραγε θα μας δώσει ένα ξυλάκι σοκολάτα ? Να δέσουμε και μια ''τριχιά'' από τον αχυρώνα με τα σύνεργα εκείνα του παππού..στο δέντρο εκείνο το ψηλό στην άκρη τ' αμπελιού...κούνια αυτοσχέδια..στα ουράνια τα όνειρά μας να πετάξει...

Τι τυχερό κορίτσι να 'ξερες που μ' έκανες..με κείνο το φουστάνι το πουά..που κρέμονταν η δαντελίτσα στον ποδόγυρο.. λες κι ήταν στρίφωμα μεσοφοριού..να μοιάζω σαν τα περιοδικά..να κόβω βόλτες στα δρομάκια στ' Αη- Λιός στο πανηγύρι.. που ο κύρης μου μας πήγαινε..για να χαρούμε τη γιορτή του...Γλυκά και σάμαλι και κρύα από τον πάγο τα νερά..δροσιές τριγύρω να σκορπούν..γέλιο χαρές και να φυτεύουνε στα μάγουλα τα ροδαλά των παιδικών μας χρόνων..

Τα μεσημέριανά σκασιαρχεία απ' τα κρεβάτια μας..που τάχατες για ράστα μας εβάζαν..μ'εκείνες τις ξαδέλφες μου τις πολιτειανές..που τις φιλοξενούσαμε έναν καιρό τα Καλοκαίρια..η ψηλομύτα η Εύα η θεία μου..η μάνα τους των κοριτσιώνε..τίποτες δεν εκαταλάβαινε.. από την ανέμελη ..την όμορφη ζωή μας..Τους τρόπους τάχα θα  χαλάγαμε των ''ανώτερων'' παιδιών της..Μα τα παιδιά είναι παιδιά.. και ''σχίζαν'' τα κιτάπια της..με τις ανούσιες θεωρίες..

Γινόντουσαν ένα με εμάς..και μας παρότρυναν ακόμα πιο χειρότερα στις ζαβολιές να επιδοθούμε... Κατάκοπα τα βράδια έξω εκεί..στα πόδια ανάμεσα των γυναικών.. που παρακάδι έκαναν στου φεγγαριού το φέγγος..ύπνο μονάχα ονειρευόμασταν..ως τ' άλλο το πρωί... Καλοκαιράκι μου ζεστό..τόσο μικρό..που γρήγορα περνάς..λες και σε ''έχτισε'' ο Θεός..μονάχα για παιδιά...

(λες και σε ''έχτισε'' ο Θεός..μονάχα για παιδιά)
 Σοφία Θεοδοσιάδη. 
..............................................................................................................
.............................................................................................................

14 Ιουνίου 2017

'' το τρεχαντήρι σου Ροδένια μου ''..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.


Ζωγραφική : Cristian Schloe
Στην προκυμαία της ζωής σου χρόνια εκαρτέραγες..εκείνο το μεγάλο το καράβι..να σε ανεβάσει στο κατάστρωμα ψηλά..τον κόσμο ν' αγαναντέψεις..θάλασσες να μη μείνουνε αταξίδευτες .. αέρηδες να σε δροσίζουνε..και άλλοι να σε καίνε...Μα ήτανε τα ''ναύλα'' ακριβά..κι έμεινες να κοιτάζεις πέρα τον ορίζοντα...να περιμένεις το μεγάλο το καράβι να φανεί για να σωθείς.. κι ίσως αυτό ποτέ του να μη 'ρχόταν..

Άρπαξες από την αρχή το τρεχαντήρι σου...που χρόνια κατοικούσε στης ψυχής σου το τετράδιο..εκεί στην ξεχασμένη  την ακτή σου.. 'φόρτωσες'' τα μολύβια σου σε τούτο το παλιό σκαρί..και κίνησες της μνήμης τις σελίδες να γεμίσεις.. Μη σκιάζεσαι..ξεκίνα πάλι για άλλη μια φορά..μην κουραστείς..περπάτα την τη θάλασσα..δέσε σχοινιά..κρέμασε και τον ήλιο..το φεγγάρι για πανιά..ταξίδεψε..σε πολιτείες που σου μείναν άγνωρες ..κι έχουνε το καλό ταξίδι ακόμα να σου''δώσουν''.. Αβούλιαχτο το τρεχαντήρι σου Ροδένια μου.. στις ''αφρισμένες των καιρών'' τις θάλασσες..ταξίδια σου εγγυάται....

Τι κι αν το περιφρόνησες γιατί έμοιαζε  στα μάτια σου μικρό..τι κι αν φοβόσουνα να ξανοιχτείς σ' ωκεανούς απέραντους βαθείς και μακρινούς..είναι γιατί  δεν κάθησες..δεν έβρισκες το χρόνο να εκτιμήσεις..να  σκεφτείς.. πως τούτα τα μικρά- μικρά ταξίδια σου.. σου ετρατάραν  τα μεγάλα.. Ξέχασες και τη μυρωδιά της θάλασσας τα βράδυα που έριχνες τα δίχτυα σου...και με το πυροφάνι.. αναζητούσες στο βυθό καινούριες εμπειρίες να γνωρίσεις...

Μα ήρθε πάλι η χρονική στιγμή...να θυμηθείς το κάλεσμα της ανοιχτής της θάλασσας...γιατί αυτή δε σε άφησε από τότε που την είδες και τη γεύτηκες...που τη δροσιά της σου εχάρισε στα λιγοστά που θάρρησες..να την ελησμονήσεις..Μη φοβηθείς..είν' το ταξίδι της ετούτο ''μαγικό''..που όλο λιμάνια σου υπόσχεται..ξανά τις άγκυρες να ρίξεις...είναι οι Ιθάκες της μαγευτικές.. μικρές κι ας μοιάζουνε στα μάτια σου..φάροι.. υποσχέσεις φωτεινές ακόμα  στέλνοντας..αναβοσβήνοντας το μακρινό αχνό τους φως.....

το τρεχαντήρι σου Ροδένια μου.. - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

13 Ιουνίου 2017

''φουστάνι''μου λουλουδιαστό - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.



Ζωγράφος : Christian Shloe
 -Φουστάνι τηνε φόρεσα τη θλίψη μου Ροδένια μου...το 'πλενα ..το καθάριζα και πάλι  το εξαναφόραγα για χρόνια ολόκληρα..πολλά.. Όχι πως δεν είχα άλλο φόρεμα..ούτε και πως δεν ήθελα το λουλουδιαστό μου το  φουστάνι να φορέσω.Μα δεν προλάβαινα από τον πόνο που με έβρισκε..στης προσφυγιάς το δρόμο..κάθε φορά που το ξεκρέμαγα από τη ντουλάπα μου..κι άλλη κουκίδα επροσθέτονταν στο στήθος μου του φουστανιού.Κι έτσι το ‘κρυβα πάλι  στη ντουλάπα μου,γιατί πολύ τ’ αγάπαγα εγώ ετούτο το ’φουστάνι. 

Έγινα ένα εγώ με τις κουκίδες του…και κάποτε εφθάρηκε…μα  όχι δεν το πέταξα.. το 'κρυψα πάλι και καλά μές στο σεντούκι μου..εκεί όπου είχα κρυμμένα και εφύλαγα ..τα ''τιμαλφή'' μου και πολύτιμα.. που μου θυμίζανε ποια είμαι.Κάθε που ξεχνούσα και εχαιρόμουνα.. γιατί καινούριο φουστάνι τώρα φόραγα..ερχότανε και μ’ ένα θλιμμένο μα και γλυκό χαμόγελο συνάμα και μου θύμιζε..μου έφερνε μπροστά μου τις ‘’κουκίδες’’του...μη και τις λησμονήσω..

Το αγαπούσα πολύ γιατί ήμουν εγώ..μα να γυρίσω πίσω αρνιόμουνα με ''στένευε''..με ζόριζε πολύ το''φερμουάρ'' του.. που έκλεινε τις κουκίδες μου τις ανεξίτηλες..που ''εσκαλώνανε'' όταν με έγδερνε και που είχαν χαραχτεί με ''τατουάζ'' ανεξίτηλο..επάνω στο πετσί μου..


Της νοσταλγίας ο δρόμος του πρόσφυγα κορίτσι μου.. μικρό και άβγαλτο και άγουρο ακόμα..είναι ένας δρόμος γεμάτος λουλούδια σπάνια, γεμάτος βράδια από φεγγάρια κόκκινα…και δροσερά πρωινά..μα κρύβει κάτω από τους ''κήπους'' της και αγκάθια τριαντάφυλλου .. που στάζουν κόκκινο αίμα....

''φουστάνι'' μου λουλουδιαστό - Σοφία Θεοδοσιάδη( απόσπασμα)
............................................................................................................

''βυθός'' η θλίψη ανεξερεύνητος...της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μετράει τις αντοχές ο '' θάνατος''..μετράει τη θέλησή μας..Βυθός η θλίψη ανεξερεύνητος για την ψυχή του καθενός μας..Αν αφεθείς είναι το πιο εύκολο για να σε παρασύρει..σ' ένα ποτάμι χείμμαρο και δίχως γυρισμό..Αργά ή γρήγορα θα βρεθείς..στο δέλτα προς τη θάλασσα..και θα πνιγείς μες στη θολούρα εκεί των εκβολών της .. Μα εσύ το αποφάσισες.. αντίδραση και θέληση το ονόμασες..αυτό που πάντα προς τα μπρος..αέναη πορεία του φωτός σου...

Σου αρέσουν οι ανοιχτές οι θάλασσες.. σου αρέσει η ζωή.. και λάτρης τους χρόνια εσύ..δηλώνεις θιασώτης.. δε σου αρέσει να ''θαλασσοπνίγεσαι'' στις..''στις εκβολές των ποταμών''...Θα τα περάσεις και τανάπαλιν τα δύσκολα.. φίλε μου  εσύ μοναχικέ 
κολυμβητή μου..θα γίνεις πάλι ''βουτηχτής'' για τα βαθιά..ακόμα κι αν δεν  σου 'μάθανε επαγγελματικό κολύμπι .. κράτησε τις ανάσες σου ..ακόμα και στα  απρόσμενα τα κύματα..σαν που να εκπαιδεύθηκες να κάνεις μακροβούτια..

Θα 'ρθουνε καλοθελητάδες θα σου τάξουνε λαγούς με πετραχήλια ..πως τάχα λέει σε καταλαβαίνουνε...και να απαλύνουνε τον πόνο σου συχνά  θα προσπαθήσουν..Θάρθουν στιγμές θα τους πιστέψεις ..κι ας μοιάζουνε τα λόγια τους χάρτινα και λειψά..ίσως να ήταν η ανάγκη σου κι εσύ να τα πιστέψεις..Σίγουρα ένα τους κενό...μια έλλειψη μεγάλη τους γεμίζουν ..με της συμπόνοιας το μαντήλι σαν πλερέζα πένθιμη..τα λόγια τα υποκριτικά συχνά..τη γύμνια τους ζητώντας, μέσα από τα λόγια τους να κρύψουν..

Μα η δική σου η φωνή..η θέληση εντός σου σου εμήνυσε να μην πιστεύεις στις Κασσάνδρες..Κι έτσι προφυλάξου φίλε εσύ.. προσπάθησε και βγες δυνατός και ολοζώντανος..μέσα απ' τις συμπληγάδες του ''θανάτου''..Τώρα προσπάθησε  να βγεις στο ξέφωτο..αγάπησε και ''μέτρησε'' ξανά από την αρχή τους φίλους τους πραγματικούς...και με περίσσεια θέληση ψάξε μες στα συντρίμμια για  ζωή...τα όμορφα..γεμάτα μυρωδιές τα μονοπάτια...

βυθός η θλίψη ανεξερεύνητος - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................
..................................................................................................................................................

11 Ιουνίου 2017

για ακρογιαλιές και δειλινά να μου μιλάς..ν' αντέχω - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος :  Γιώργος Σταθόπουλος
Ένα μονάχα ηλιοβασίλεμα..οι φευγαλέες σου οι ματιές.. καθώς οι ρόδες του αυτοκινήτου μου γυρίζουνε αργά ..νωχελικά..κι απ' το ραδιόφωνο ακούγονται τραγούδια δροσερά και Καλοκαιρινά...για ακρογιαλιές και δειλινά μου σιγοτραγουδάνε..να μου κρατάς τον ώμο μου και να με ταξιδεύεις..στη χώρα που με γέννησε..ένα μονάχα ηλιοβασίλεμα μου είναι αρκετό..για ν' αγαπήσω πάλι απ' την αρχή την ίδια τη ζωή..τις πίκρες της να τις ξεφορτωθώ..κι από ψηλά ..σε μια στροφή του δρόμου μου..να τις κατρακυλίσω..
Μέσα στα κύματα του Αιγαίου να χαθούν..να πάψουνε άλλο και ξανά να με βαραίνουνε..και να με τυραννάνε...

Γεμίζει το βλέμμα ..η ψυχή...σφύζει η καρδιά από ζωή..σε μια μονάχα επιστροφή απόβραδου..που γέμισε ο ορίζοντας απ ' τις ροδόχροες και τις μαβιές φωτοσκιάσεις ...''Μάτια μου'' ..πως να περιγράψετε..λίγο είν' το μελάνι σας στο μελανοδοχείο της μικρής μας της ζωής..την ομορφιά αυτού του κόσμου..πως τόσα ''κλικ'' αμέτρητα και φωτογραφικά ομορφιάς να τα προλάβετε ..ν' αποτυπώσετε σε ένα θάλαμο μονάχα εμφανίσεων σκοτεινό..ποιό ''άλμπουμ'' να χωρέσει τις στιγμές ?.. μη σταματάς για δειλινά και ακρογιαλιές να μου μιλάς ..και να μου σιγοτραγουδάς ..για να αντέχω...

για ακρογιαλιές και δειλινά να μου μιλάς.. - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Η ωραία Ελένη ως νοητική εποπτεία.. από τον Όμηρο έως τον Ελύτη...

Frederick Sandys - Helen of Troy

Το κεφάλαιο είναι πολύ μεγάλο, θάπρεπε να γίνει ειδική ανάλυση επάνω σ’αυτό, γιατί κατεβάζει ολόκληρη την ψυχολογία κι ολόκληρη τη φιλοσοφική ανθρωπολογία κάτω, και θέτει μπροστά στα πόδια μας..Θα σας το πω πολύ συνεπτυγμένα όμως. Πολύ συνοπτικά. Και είναι και η ουσία, το κεντρικό σημείο της ελληνικής ηθικής. Δεν είναι αυτό που λένε, που ακούμε στην τρέχουσα να λένε, ότι μία ωραία γυναίκα δεν ανήκει, δεν μπορεί να ανήκει ποτέ σε ένα μόνο άντρα. Έτσι λέει ο κόσμος, η αρβύλα και τα λοιπά. 

Μιά ωραία γυναίκα δεν μπορεί να ανήκει σε έναν άντρα. Το πιό ισχυρό αρσενικό, είναι προορισμένο από τη φύση να την κατακτά. Και κατά τούτο είναι δραματική αυτή η γυναίκα. Δε λέω τραγική φύση, αλλά είναι δραματική. Το πιό; Αν κάτι ασυνείδητα από τη φύση της τη φέρνει, να θέλει, ίσως πληρώνει τα λύτρα της στην ευδοκία, στην εύνοια που της έδωσε η φύση να την κάνει τόσο όμορφη. Πληρώνει τα λύ… Είναι προορισμένη δηλαδή να κατακτιέται από το πιό ισχυρό, όταν λέμε πιό ισχυρό εννοούμε πιό ωραίο, αλλά ωραίο, έχουμε πει κι άλλη φορά, είναι βασικά κατηγορία δύναμης και νόησης η ομορφιά, έ; Μην τα λέμε αυτά, τα έχουμε ξαναπεί. Να κατακτιέται από το πιό ισχυρό αρσενικό γι’αυτό δε μπορεί να ανήκει σε έναν άντρα, που σημαίνει κάπου, μοιχαλίς ή άπιστη. 

Αυτή η ερμηνεία, είναι μιά ερμηνεία που μπορεί να φτάσει μέχρι σ’ένα σημείο, αλλά δεν είναι εκείνο το βαθύτερο που εκφράζει τους Έλληνες. Το βαθύτερο που εκφράζει τους Έλληνες…και γι’αυτό θέλησαν να πλάσουν έτσι την Ελένη, δηλαδή μοιχαλίδα, είναι το γεγονός ότι την ανθρώπινη φύση μέσα στον ορίζοντα της ηθικής, έτσι; μέσα στην κατηγορία της ηθικής, την είδανε οι Έλληνες σαν μία φυσική απορροή, μέσα από τη φυσική πραγματικότητα.Εάν φύγουμε από την ηθική και πάμε στη φύση, εκεί δεν υπάρχει πίστη και απιστία ανάμεσα στα φύλλα, στο αρσενικό και στο θηλυκό. Δεν υπάρχει πίστη. Είναι άλλοι οι νόμοι που λειτουργούν. Και βέβαια το σωστό, το ακέραιο, το αληθινό, δεν είναι η παράσταση που σχηματίζουμε από την οποιαδήποτε ηθική μιάς εποχής ή ενός πολιτισμού και τα λοιπά, αλλά είναι η παράσταση που σχηματίζουμε από τη φυσική οδηγία. 

Και η φυσική οδηγία, εν προκειμένω, όταν θέλουμε να φτάσουμε πιά σ’αυτά τα βάθη, σ’αυτούς τους μυχούς, σ’αυτό το βαθύτερο κοίτασμα της φυσικής πραγματικότητας, των φυσικών νόμων, μας λέει ότι είναι μέσα στους κανόνες του παιχνιδιού, να μην ανήκει αυτή η έννοια της κατοχής και της κτήσης που έχουμε, σε παντρεύτηκα, με παντρεύτηκες, είσαι κτήμα μου, είμαι κτήμα σου..
Η ιδιοκτησία είναι κλοπή, είπε ο Pouldot, από τους τοπικούς σοσιαλιστές, τον περασμένο αιώνα. Λοιπόν. Κι’αυτό είναι που σκοτώνει τον έρωτα, γιατί τον περιορίζουμε, τον εγκλωβίζουμε και τα λοιπά.

 Εν πάσει περιπτώσει, αυτές οι απόψεις πάνε κάπως κόντρα, έ; – Εναντιώνονται στις τρέχουσες ηθικές αντιλήψεις και μάλιστα σε μία αστική, μικροαστική ή μεσοαστική αντίληψη.Θα ιδούμε, από την άλλη πλευρά, για να κατανοήσουμε αυτό το πράγμα, ότι και μέσα στην ιστορία, ποτέ δεν εφαρμόστηκε ο νόμος της μονογαμίας, γι’αυτό σας έλεγα κάποτε, το ου μοιχεύσεις, η όγδοη εντολή του Μωσαϊκού Νόμου, είναι, ό,τι το πιό απάνθρωπο, επινόησε, καθιέρωσε και επέβαλλε η Ιστορία, στην Ηθική. Είναι μιά δαμόκλειος… είναι μιά σπάθα, που κατεβαίνει και κόβει κεφαλές. 

Γι’αυτό το μόνο νόημα που έχει αυτή η εντολή, έχουμε ξαναπεί, είναι σταθερά, μέσα στην Ιστορία, να παραβαίνεται. Γιατί παραγνωρίζει την ανθρώπινη φύση. Εκείνο που θα λέγαμε, στην έσχατη και πιό επιεική περίπτωση, για το γεγονός ότι θέλησαν οι Έλληνες την Ελένη μοιχαλίδα, είναι ότι είδανε αυτό το βάθος της ανθρώπινης φύσης που δε σημαίνει ότι εισάγει την ερωτική αναρχία ή την ηθική αναρχία.........................................................

 Μάθημα του Δημήτρη Λιαντίνη, προς τους μετεκπαιδευόμενους δασκάλους του Μαράσλειου Διδασκαλείου..( απόσπασμα)
...................................................................................................................................................................

10 Ιουνίου 2017

Ταξίδι στο ''Τριαντάφυλλο των Ίνκας''.

Ορυκτό - Τριαντάφυλλο των Ινκας.

Μαθήτρια του ''εθισμού'' μιας εμορφάδας από τα μικράτα σε δηλώνανε..τα μάτια να τα κλείνεις στην ασχήμια..μα ήρθε το μάθημα και η διδαχή μεγάλη της ζωής.. πως η ασχήμια ήταν ο γεννήτορας.. καθώς αντίδοτο σ' εκείνη την ασχήμια τους.. σαν λίπασμα επάνω στα χαλάσματα..εκείνη η ''εμορφάδα''   λειτουργούσε..  Περικοκλάδα λες..που απλώνει υπόγεια τις ρίζες της στο νοτισμένο χώμα της ζωής...η δίψα σου για ανανέωση..για το αναπάντεχο..που είναι κρυμένο στα ''παράριζα''..αχόρταγα να γεννηθούν τρέχεις  για να προφτάσεις ακόμα μια εποχή..πριν έρθουνε τα χιόνια του Χειμώνα στα μαλλιά σου.....

Συλλέκτρια της εμορφάδας να γενείς..να τους χωρέσεις τους πολύτιμους σου λίθους ανυπομονείς..στο τριανταφυλλένιο το δικό σου το κουτί μες στο συρτάρι.. Ενθύμια των εκδρομών του νου..ενθύμια εσώκλειστα από μακρινά λιμάνια.. φεγγάρια που αλλάζανε χρώματα μες στα μάτια σου..επιστολές με δίχως γραμματόσημα τόπων συγκεκριμένων ..επιστολές που παραλήφθηκαν νωρίς και άλλοτε αργά..κι άλλες που δεν εφτάσανε  ποτέ στον παραλήπτη...

Στάλα τη στάλα.. σου ''σταλάζει'' η ζωή την ομορφιά του κόσμου τούτου του μικρού..στης διαδρομής σου στους σταθμούς και παίρνει σχήμα και μορφή..ο ''ορυκτός'' ο πλούτος της ψυχής σου...Είναι η εμορφάδα των ματιών σου αδελφή και της  αισθητικής ..και η αληθινή ματιά  με το καθάριο βλέμμα σου..η οπτική γωνία σου της λήψης σου της φωτογραφικής..που πάντα την γεννάει...δική σου ελεύθερη επιλογή ο ''στολισμός'' με ομορφιά.. του κάδρου της ζωής σου..Φαντάζει άδικο πολλές φορές στα μάτια σου τη ''συλλογή'' καθώς απόχτημα..με τόση αγωνία.. τόσο τρανό κυνηγητό..να αποχωριστείς..
μα είν' παρήγορο για την ψυχή του κυνηγού..στο τέλος της διαδρομής..σε τόπο υψηλό σαν θα σταθεί..
γύρω απ' το πατρογονικό πηγάδι..στ' αγριάκανθα αναμεσίς.. 
το ''Τριαντάφυλλο των Ίνκας'' ν' αντικρύσει..πιστός στη ρήση του τρανού μας Ντοστογιέφσκι
''η ομορφιά κρυμμένη μες στην ανθρωπιά..θα σώσει μοναχά τη Γης''.

 ''Ταξίδι στο τριαντάφυλλο των Ίνκας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

7 Ιουνίου 2017

σκεπάσαν το ''ναυάγιο''.... - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Στης φουσκοθαλασσιάς το αντίκρυσμα κοιτώντας το..ασυλλόγιστα 
αψηφώντας το..εξέβρασε κι εγέμισε η ακτή η ερημική ..''ναυάγιο'' στη στεριά.. τα πεταμένα φύκια..Δεν το μπορέσανε τον πόνο να ακούσουνε..του κοχυλιού που επαρασέρνανε στα σπλάχνα τους.. σκληρά χτυπήματα της φουσκοθαλασσιάς στων βράχων την αφιλόξενη σκληράδα.. τσουνάμι εσήκωσαν ψηλό..αδύναμα φανήκανε τα ταπεινά της θάλασσας ετούτα τα χορτάρια ..

Κι έτσι εσύ προσπέρασες..δεν έσκυψες..το βλέμμα πιο βαθειά δε στάθηκε..μια ανακάλυψη εκείτονταν ''κοιμώμενη'' θαρρείς..και δεν ''εφύσηξε'' αεράκι της ζωής..για να την αναστήσει..δεν έσκυψες.. κοχύλι ήταν κρυμένο εκεί ..να ανακαλύψεις πρόσμενε..ήχους αλλιώτικους παράσερνε μαζί..από τα βάθη εκεί της θάλασσας ..που οι σειρήνες κατοικούνε.

Ήταν καλά κρυμένοι οι ''πάπυροι'' στον κόρφο του..δε μούσκεψαν .. μύθους και ιστορίες για ζωές που ''πνίγηκαν'' κάποτε.. κουβαλούσε.. Λόγια ανείπωτα..ελαχταρούσε ''ψίθυρους'' στο αυτί ..σαν παραμύθι που παιδί ακούει μ' ορθάνοιχτες τις κόρες των ματιών να σου ομολογήσει..μα δρασκελίζοντας απρόσεχτα.. βαρύ το πέλμα.. και αδιάφορος ο θόρυβος τριξίματος στην ακοή εντός σου..θρύψαλα γίναν τα κομμάτια του.. και  ένα με τα φύκια ..αναλογίστηκες άραγες ποτές..αν έχουνε καρδιά να αντέχουνε .. όστρακα καθώς μοιάζαν πεταμένα....?

 Σαν ''ναυαγός'' τώρα κρυμένο στην ακτή..στο κύμα έκθετο.. που σκάει ασυμπόνευτα..εκείνο το ξεχωριστό.. τ' αλλιώτικο κοχύλι.. κομμάτια εγίνηκε.. μαζί μ' αυτό και το θαλασσινό τραγούδι.. σκορπίσανε οι νότες του.. επιστροφή.. μες στο βυθό του να κρυφτεί ..να ξεγλιστρίσει στα νερά..να μεταμορφωθεί απ' την αρχή.. σειρήνας νοιάζεται να πάρει τη μορφή..μέσα στους κόρφους   κουβαλώντας τώρα πια..κι ένα ολοκαίνουργιο..λυπητερό τραγούδι.. που θα το τραγουδά στα βάθη των ωκεανών πως.. σκληρή η στεριά..η ξέρα αφιλόξενη.. για ''εύθραυστα ναυάγια...τα κοχύλια''....

σκεπάσαν το ''ναυάγιο'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................