27 Ιουλίου 2017

στης ματαιοδοξίας μου τις ακτές..γεννιούνται ''αμαρυλλίδες'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Στο τέλεμα της κάθε μέρας μου..όταν τα αληθινά του δειλινού τα χρώματα..για να τρυπώσουν προσπαθούν και να φωτίσουν τα σκοτάδια της ψυχής μου..να ξεδιαλύνουν τις σκιές.. που ακάλεστες τολμούν μέσα να κατοικούνε..στέκομαι εκεί..αναλογίζομαι..πα στις ακτές του νησιού που εδιάλεξα..Γιουκάλι το ονομάζουνε οι σοφοί οι ποιητάδες..Διόλου πως δε με ένοιαζε πάει καιρός..δε μ' ένοιαζαν οι ''διακρίσεις'' και τα σχόλια τα ανούσια τα επαινετικά.. διόλου δεν με αγγίζανε οι άψυχες  περγαμηνές..χέρια άψυχα..ωσάν νεκρά που τις εναποθέτανε..στην ολοζώντανη ψυχή μου..

Τη ματαιοδοξία μου δεν την αγάπησα από παιδί..ποτέ δεν της εκράτησα το χέρι..να περπατάω με δαύτηνε αγκαλιά μου δε λαχτάρησα.. στους σκοτεινούς μου διαδρόμους..Ωσάν την κάμπια τρύπαγα εκείνο της ματαιοδοξίας..του κρυμμένου μου καλά ''εγώ''..γυαλιστερό κουκούλι..να βγω στο φως η αγωνία μου..μιας  πεταλούδας πέταγμα δώρο στον εαυτό μου.. 

 Εναγωνίως έψαχνα.. στόλιζα πάντα τα φτερά τα πλουμιστά..με εκείνες τις αχτίνες τις χρυσές..να 'χω ένα φως να με οδηγεί..ένα φακό πα στο κεφάλι μου.. το δρόμο να μη χάνω..όταν λαθεύω και γυρνώ στα άγνωρα..πλανευτικά της φαντασίας μου ακρογιάλια.. λουλούδια που φυτρώνουν σπάνια..κρινάκια μου μεταξωτά.. ''αμαρυλλίδες'' της καρδιάς μου....


Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου