19 Ιουλίου 2017

έμαθα ωκεανούς να ζωγραφίζω - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Κάποτε που ήμουνα πιο νια κι ορμητική..φουρτουνιασμένης θάλασσας όμοιας εικόνα..εμάζευα σταγόνες κι ονειρεύομουν ωκεανός να γένω...Τώρα που όμορφα και σιγανά να περπατώ μου μάθανε τα χρόνια..μες στη σταγόνα μου εκείνη τη μικρή.. ωκεανούς μου ζωγραφίζω....Γεμίζω την ψυχή δροσιά ..να 'χω τα πρωινά  να νίβομαι..τα βράδια στις ακτές τους να αράζω.. Μη με κοιτάς και σκιάζεσαι εσύ..θαρρείς.. νομίζεις πως εγέρασα κι άλλαξα την ψυχή μου ? 

Όχι..τη σκέψη μου εσμίλεψα..θάλασσες ονειρεύομαι μικρές..που μέσα μου πολλαπλασιάζονται.. φαντάζουνε μεγάλες..σήκωσε ο αγέρας τα πανιά και η σκούνα μου ξελύθη απ' το λιμάνι..Δεν τις φοβάται τις ''φουρτούνες'' πια του έρωτα του ακάλεστου..καθώς απρόσμενος κάθε φορά.. σταθμεύει μπρος στα σκαλοπάτια μου.. κομμάτια απ' την ψυχή μου ζητιανεύoντας....

Οι αληθινοί οι έρωτες..είναι νεογέννητα μωρά..δε σέρνουν σκελετούς απ' τα συρτάρια..ζητούν να γράψουν δυνατές..μονάχα αποκλειστικές γι αυτούς..καινούριων πάπυρων σελίδες..Μες στο σκληρό μου δίσκο της ποιητικής μου μνήμης καθώς προχωρώ.. να καταγράψω αφουγκράζομαι..καινούριες και αιθέριες μελωδίες.. Άλλα ζητάει η ψυχή μου..άλλα πεθύμησε..μιας συντροφιάς να 'χει χέρια ζεστά.. όταν τα δειλινά θα μ' αγκαλιάζουν..σαν τα πουλιά που λιάζονται πα στα βρεγμένα τα συρματοπλέγματα..μετά την καταιγίδα........

Κείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου