31 Οκτωβρίου 2017

''ΑΦΙΟΝΙΣΜΕΝΟς ΛΕς '' ..- Σοφία Θεοδοσιάδη.

''Αφιονισμένος'' λες..καθήμενος στην άκρια..
μιας ελευθερίας αναζητητής..κατάντησες..
μια μαριονέτα ασήμαντη..
μιας χρήσεως σε θέατρο σκιών..
ζητιάνος ανθρωπιάς..
Σε ονομάσανε κατά καιρούς..
πρόσφυγα άλλοτε σε βάφτισαν..
κι άλλοτε μετανάστη..
άλλοι σε είπαν άστεγο..
εκίνησες από τα μακρινά..
''εξεβράστηκες'' στ' αζήτητα..
τις αλυσίδες σου της λευτεριάς 
δεν ελογάριασες..
παραξενεύτηκες θαρρείς..
σαν ανακάλυψες με μιας.. 
το πέρασμα προς την ελευθερία σου..
ήταν παγίδα αυτοεγκλωβισμού..
στις ταξικές τους κοινωνίες..
Οϊμέ.......
την έννοια της ελευθερίας σου 
δεν εδιδάχθηκες ως έπρεπε..
στα ελλειπή σχολειά σου...
μα εφύτρωνε μονάχη της..
στα σπάργανα του νου σου..εντός..
φτερά εκόλλαγε τα βράδια σου στα όνειρα..
μες στον ερειπωμένο κόσμο σου..
οι λέξεις πια πενθούσαν..
η ύστατη ελπίδα σου αναζήτησε..
μα ανθός δεν φύεται σε εδάφη σκιερά..
Τώρα ήρθες κατάφατσα με τη μιζέρια τους..
κάθεσαι εκεί στην άκρια σκεφτικός..
αναλογίζεσαι ποιό είναι το καλύτερο..
να ζεις ελέυθερος στον μίζερο τον τόπο σου..
ή αλυσίδες νοερά να τις φοράς..
της καταφρόνιας θύμα τους..
ο ''δαχτυλοδειχτούμενος''..ο παρακατιανός..
των..που μοιράζουνε τον κόσμο...
για ειρήνη πάντοτε μιλούν εις τα συνέδρια..
να κρύψουν τη ντροπή και τις ''πομπές'' τους...?
Θλιμμένο μου αλάνι..σκυθρωπό..
αφιόνι ποτισμένο αναζήτησης..
πάντα οι ανθρώποι από ανέκαθεν
''πατώντας'' προχωρούσαν...

 ''ΑΦΙΟΝΙΣΜΕΝΟς ΛΕς'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

''μετρώντας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη



Γυρίζοντας..κουρδίζοντας..μετρώντας..
παρατημένοι ερήμην μας..μοιραία..
 μέσα στους λεπτοδείχτες μας του νου..
πότε ταχύτερα ασθμαίνοντας..πότε με βήμα αργό..
τρέχοντας..προλαβαίνοντας κλείεις χαρές  και λύπες..
πίσω από κρύσταλλα διάφανα..
μάρτυρας αδιάψευστος..πότε τις θλίψεις να νικάς..
σαν τα πουλιά..κουρνιάζοντας.. προσμένοντας 
Χειμώνες καρτερώντας..
την εξουσία σου στον άνθρωπο τη χαίρεσαι..
χρόνε αδάμαστε..σάμπως υπάρχεις άραγε ή..
είσαι δημιούργημα της αγωνίας μου..
να ζήσω..να προλάβω..να σταθώ ?
γρήγορα που περνάει ο καιρός..
τι γρήγορα αλλάζουν οι εποχές..
έμαθες να μετράς το μέλλον..το παρόν..
με τα λεπτά..τα δευτερόλεπτα..τις ώρες..
το παρελθόν εγκλωβισμένο περπατεί μονάχο του..
οι λεπτοδείχτες πια το προσπερνούν...

''μετρώντας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
................................................................................................................

28 Οκτωβρίου 2017

'' τα παραμύθια αλλιώς'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Τους παραμυθάδες της ζωής αγάπησα πολύ..τους''παραμυθατζήδες'' απεχθάνομαι..τους..που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλλες..
Είναι στο λεξικό των λέξεων οι έννοιες αυτές..έχουνε διαφοροποιό εξήγηση..σαν λες παραμυθάς..για αποστάγματα ζωής μιλάς..σοφά καρικευμένα..μα σαν θα πεις ο ''παραμυθατζής''..τον ψευταρά λέει το λεξικό..που..το γελοίον μεταδίδει..Από μικρή..μα και τρανή αργότερα ..σαν αποφάσισα δασκάλα και μητέρα για να γίνω..τα παραμύθια λάτρεψα..και εμπέδωσα τη ρήση του Σεφέρη..που διατείνεται πως : 
<< κι αν σου τα λέω με παραμύθια είναι γιατί τ' ακούς γλυκύτερα.>>..
Και δε νομίζω πως θέλει επεξήγηση ετούτο το σοφόν..Ναι..ναι.. ποιός θα άντεχε τάχα να πει σε ένα παιδί..πως ο λύκος είναι έξω εκεί στους δρόμους και παραφυλάει..παντί τω τρόπω αν μπορεί.. και να καταβροχθίσει ένα κοριτσάκι ανίδεο και τρυφερό..
στην εφηβεία ιδίως σαν βρίσκεται..αν είν' και όμορφο πολύ.. μπελάδες στο κεφάλι να του φέρνει..

Μιλώ για τούτο το παραμύθι  σε όλους μας γνωστό..που έγινε και κλασσικό..την Κοκκινοσκουφίτσα.. κι όχι πως τούτο μοναχά χρήζει της προσοχής μας..Όλα..και το καθένα ξεχωριστά..θέλει θεώρηση.. ματιά αλληγορική..δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνονται..ούτε και όταν τα γράψανε οι συγγραφείς..εδώσαν την αλήθεια που εμαζέψαν από το λαό..γιατί τα παραμύθια βγαίνουνε απ' του λαού το στόμα..
Λένε λοιπόν πως οι αδελφοί Γκριμ..σπουδαίοι συλλέκτες παραμυθιών..σπουδαίοι συγγραφείς..προσάρμοζαν και δίνανε λογοτεχνική μορφή..στα παραδοσιακά τα παραμύθια..
Μέσα στις σελίδες τους αυτές..ήτανε στην αρχή τα αληθινά περιστατικά και γεγονότα..Μα δεν ήταν δυνατόν να δοθούνε στα παιδιά ωμές..τρομαχτικές αλήθειες..κι έτσι τα προσαρμόσανε κι αφήσαν τα νοήματα κρυμμένα στα βαθιά..για περαιτέρω εξήγηση και μια διδασκαλία.. 
 Αν το παραμύθι των Αδερφών Γκριμ..<< η Κοκκινοσκουφίτσα>>
μας φαίνεται ήδη κάπως τρομακτικό..στη σημερινή του εκδοχή..
που να δείτε και πως ήταν και πριν να το αλλάξουν.

 Στην εκδοχή του Charles Perrault που κυκλοφόρησε το 1697 
ως κομμάτι της συλλογής«Stories or Fairy Tales from Past Times: Tales of Mother Goose» δεν υπάρχει κυνηγός για να σώσει την μικρή Κοκκινοσκουφίτσα. Αντίθετα, η μικρή ηρωίδα γδύνεται ξαπλώνει στο κρεβάτι και μετά την τρώει ο Κακός Λύκος.Σε μια άλλη εκδοχή της ιστορίας, η Κοκκινοσκουφίτσα τρώει πρώτα τη γιαγιά της καθώς ο Κακός Λύκος την έχει μαγειρέψει και της τη σερβίρει μαζί με ένα ποτήρι γεμάτο με το αίμα της..ως κρασί.Ο Perrault εμφανίζει μια εκδοχή του Λύκου όχι ως άγριο θηρίο..
αλλά ως ενός ύπουλου σαγηνευτικού ξένου που σε παρασύρει με τρόπο στο κρεβάτι -και μετά σε σκοτώνει.Δεν είναι άλλωστε τυχαία πως ο γαλλικός ιδιωματισμός που χρησιμοποιείται όταν μια κοπέλα χάνει την παρθενιά της είναι 
«elle avoit vu le loup», δηλαδή «είδε τον λύκο». 
Πώς σας φαίνεται αυτό για σεξουαλική διαπαιδαγώγηση;

εικόνα : Θέντα Μιμηλάκη
Ένα κορίτσι ήτανε στην εφηβεία η Κοκκινοσκουφίτσα..
που η μάνα της..ίσως και να μην την προφύλαξεαπό το στόμα του ''λύκου''..καθώς την εξέθεσε στο δάσος.. ένα κορίτσι ήτανε..που τη ζωή της έπρεπε να τη γευτεί..μα με περίσκεψι πολύ..φερέγγυα παρέχοντας..ένα κορίτσι ήτανε που έψαχνε το φως και την αλήθεια...Είναι λοιπόν το παραμύθι δύσκολη δουλειά..και η διδαχή του δεν αφορά και μοναχά την τέρψι..
Έτσι κι αλλιώς το να 'σαι δάσκαλος μα και γονιός..όλοι το ξέρετε..μα και το ξέρουμε πως είναι το δυσκολότερο ''επάγγελμα''..
Θέλει να σκύψεις στο παιδί..να διαλέξεις τα λεγόμενά σου μέσα στα παραμύθια..να το απελευθερώσεις απ' τους φόβους του..τα ταμπού της κοινωνίας ..τις στρεβλώσεις..μα να το υποψιάσεις για το κοινωνικό γίγνεσθαι..Ίσως τα παραμύθια θα πρεπε να προσαρμόζονται στα καινούρια δεδομένα..να μη μένουνε στις εποχές που έπαψαν πια..να συγγενεύουνε με τις δικές μας...

Προκαταλήψεις και ταμπού να αφαιρεθούν..αλήθειες μοναχά για τη ζωή..που να την προχωράνε και να την ομορφαίνουν..χωρίς τον λύκο τον κακό..που γίνεται δυνάστης..
Δεν ξέρω αν θα το διάβαζα πια στην εγγονή μου..με τη μια ή την άλλη εκδοχή τούτο το παραμύθι..που την ενηλικίωση τη βάζει σε τρομαχτικά πλάνα..που το πιο γλυκό πράγμα που είναι η πρώτη φορά του κοριτσιού..της απόλαυσης του σεξ.θα την εμπιστευόμουν στον ''κακό λύκο''κι όχι στο τρυφερό αγόρι..που θα την ενηλικίωνε..
Δώστε παραμύθια στα παιδιά..
όμορφα διαλεγμένα..σωστά ερμηνευμένα.........

 '' τα παραμύθια αλλιώς'' 
Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
.............................................................................................................

'' πλανιέμαι ακόμα''.. Σοφία Θεοδοσιάδη.

Κοίτα τι σου είναι το μυαλό..
καταμεσίς στην πόλη την πολύβουη..κι
 εκείνο σε παρτέρια να πλανιέται..
Ήρθαν ξανά και με συνάντησαν τα χρώματα
απ' τ' Αη- Δημητριάτικα..
οι καμπάνες της εκκλησίτσας του μικρού χωριού..
ηχοβολούν σαν άλλοτε στ΄αυτιά μου..
Ψάλλουνε οι παπάδες στα μεγάφωνα..
λες κι είναι η προσευχή βοερή κραυγή..
λες κι είναι πανηγύρι..
Μες στο παιδικό μου το μυαλό..
φωνές πραματευτάδων..μικροφώνων 
και λεφούσι ανθρώπινο..
συνδυασμός γιορτής πανηγυριού..
έρχονται και με συναντούν απ' το πρωί..
εκεί στον κήπο της Φανής 
της μάνας μου της μερακλούς..
με τα πολλά χρυσάνθεμα..
τα χρυσαφιά τα κίτρινα..
που μου λεγε πως τα 'χει αγαπημένα..
τις θύμιζαν τον ήλιο που φωτάει..
τα προτιμούσε από τα χρώματα τα παρδαλά..
δεν της μιλάγανε εκείνα στην ψυχή της...
με μιας συνήλθα..ήμουν στο μετρό..
χαθήκαν τα παρτέρια..
μεγάλωσα..και επονηρεύτηκα..
δεν έχω και φουστάνι με σιρίτι..
εκείνο εκεί το κρεμεζί..στην ούγια τα λουλούδια..
πως να βρεθώ στο πανηγύρι και στην εκκλησιά..
χωρίς να βάλω τα καλά μου ?
Θα μου θυμώσει και ο άγιος πως δεν τονε τιμώ. 
Τι να σου κάνει και ο ''ταλαίπωρος'' ο άγιος..
ποιόν να πρωτοπορέψει? 
που έκανε τα πάντα για να ανυψωθεί..
μήπως και την ''αγιοσύνη'' να γευθεί..
μήπως και την ψυχή του σύρει στα ψηλά..
μήπως και στους ανθρώπους 
δώσει ένα παράδειγμα λαμπρό..
μήπως και το κεφάλι τους γεμίσει 
με σοφία και περίσκεψιν..
πως δεν θα χρειάζονταν ο οίκος του Κυρίου Του..
να γίνεις οίκος εμπορίου και πραματευτάδων..
μα τι να κάμουν και οι δύστυχοι οι χριστιανοί 
που στο όνομά του την πραμάτεια τους πωλούν..
τους συμπονάει..τους κατανοεί..
έχουν να θρέψουν τόσα στόματα..
και οι δουλειές χαθήκαν...
έχει μεγάλην κατανόησιν..
άνθρωπος ήτανε κι αυτός..
πριν μπει στη λίστα των αγίων..
έχει επίγνωσιν μεγάλη και σαφή..
για τα αρπαχτικά του ανθρωπίνου γένους..
πλανιέμαι ακόμα..της μνήμης ρουφηξιές....
άραγε να ανθίσαν τα χρυσάνθεμα..
στης μάνας το παρτέρι?

'' πλανιέμαι ακόμα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

26 Οκτωβρίου 2017

''ήρωα σε βαφτίσανε'' - (2)

μνημείο πεσόντων 1940 : ύψωμα ''ΑΝΝΙΤΣΑ''- Γρεβενά.
Eρχόσουν στις σελίδες μου και έστεκες..
μορφή αντρίκια..μέσα στις μορφές..
τις δυνατές..σα μάρμαρο λευκές..
 ψυχές εξαγνισμένες..
Άλλοι θα λένε' κορόϊδο πως επιάστηκες εις τη ζωή..
άλλοι θα λέν' πως ήσουνα ένας ονειροπόλος..
άλλοι θα πουν πως αεροβατούσες.
έκλεινες τα μάτια στην πραγματικότητα..
χίμαιρες πως επίστευες..και..τις εκυνηγούσες...
Δε θα σε καταλάβουνε ποτές..
της άλλης πάστας οι ανθρώποι..
Εσύ θα τους μιλάς για τη διαδρομή ως το τέλος της..
σαν ''συνομώτης'' της ελευθερίας της σκέψης τους..
κι εκείνοι..βολεψάκηδες..κρυψίνοοι..
μιας επιδερμικής ζωής θα μένουν γευσιγνώστες..
Θα σε ονομάσουνε οι λίγοι..οι εκλεκτοί του νου..
ήρωα θα σε λένε τα βιβλία..μα..
εσύ ένας απλός..και φλογερός..αληθινός..
άνθρωπος της ζωής αντάρτης ..
ήρωες δεν εκαταλάβαινες τι πάει να πει..
φορούσες πάντοτε τα πρωινά εις το ξεκίνημα..
το σακάκι που σου εταίριαζε..δε σε εστένευε..
σε γέμιζε ορμή...
Έτσι εβγήκες..επετάχτηκες..εθελοντής..
σαν τέλειωσε το μέτωπο..
εδήλωσες τον κόσμο να αλλάξεις...
Θυσίασες της νιότης σου..
επτά μου έλεγες ολάκερα τα χρόνια σου..
 ζούσες  παρέα με τις οβίδες..
που εσκάγανε ανεξέλεγκτα σιμά σου..
όμοια θαρρείς τρανές..σαν ''γουρουνάκια''..
Δεν είναι που δεν τις φοβήθηκες..μα
η ορμή για την πατρίδα σου..
τη μάνα σου..τα όσια τα ιερά..
ήτανε μεγαλύτερο θεριό μες στην καρδούλα σου..
εγρύλλιζε στα σωθικά τα βράδια..
Σ' έβγαζε στο κυνήγι το πρωί των μαγισσών..
που λέγονταν..είχαν το όνομα ''οχτροί''...
τον πόλεμο εμίσησες..θιασώτης μιας ελευθερίας..
το χάλασμα του κόσμου δεν το άντεχες..
Τώρα κρατώ στα χέρια μου..εκείνο το εξώφυλλο..
 από ένα φυλαγμένο περιοδικό..
μες στην κασέλα με τα αριστεία της ζωής..
τα αριστεία της ανδρείας σου στρατιώτη..
τη φωτογραφία που κιτρίνισε..
την επιστροφή σου από το μέτωπο..
κρατώ το βλέμμα το θλιμμένο σου..
σε μιας στιγμής ανύποπτης ..
τη στάμπα αυτή της νιότης σου..
που ήρωα σε βαφτίσανε..χωρίς να σε ρωτήσουν...

''ήρωα σε βαφτίσανε'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

ΓΕΡΑΝΟΙ
Μια εξαιρετική απόδοση θαρρώ μουσικά και φωνητικά..από το Δημήτρη Κάσσαρη..

σπουδαίο τενόρο..χρόνια στη Λυρική σκηνή..ποιητή και  συγγραφέα..
Ευχαριστώ φίλε Δημήτρη για το εξαιρετικό άκουσμα !!!
Χαίρομαι που μας χαρίζεις με τη στεντόρεια φωνή σου..

τόσο αξιόλογα ακούσματα που απευθύνονται στις ψυχές..
και για την ποιότητα των μουσικών επιλογών σου..
στις αξέχαστες ποιητικές  μουσικές βραδιές!!!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από καρδιάς..για την τιμή ..άξιζε..γιατί αξίζεις!!!!
η φίλη σου Σοφία..


Αφιερωμένο στις ψυχές που χάθηκαν.




Yan Frankel μουσική - Rasul Gamzatov ποίηση.
 Ο ποιητής Rasul Gazmatov εμπνεύσθηκε το ποίημα, Zhuravli 
για τους αμέτρητους στρατιώτες που έπεσαν μαχόμενοι στους δύο πολέμους. 
Ο μουσικός Yan Frankel το μελοποίησε το 1969 και έγινε γνωστό σε όλη την υφήλιο.
(wikipedia) 
To 1977 ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος, το μετέφερε στα ελληνικά
.
..............................................................................................................

24 Οκτωβρίου 2017

'' διαβαίνοντας'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Περαστική..αμίλητη διαβάτισσα..βουβή..
συχνά κοιτώντας τον κατάματα  τον ήλιο..
και τον ήλιο της ψυχής μου..
φοβόμουνα τις σκοτεινιές..τις αστραπές..
τις μέρες που άλλαζε ο καιρός και..
βρέχονταν ως το πετσί οι ώμοι μου..
κουλουριαζόμουνα στην τσέπη του πανωφοριού..
στου ονείρου την κρυψώνα..
περπάτησα ..διαβάτισσα ακούραστη.. 
σε δρόμους..λεωφόρους και στενά..
με βλέμμα αγροίκο κι ένα κλάμμα μου βουβό.. φευγάτη..τραγουδώντας τις νυχτιές..
Με σταύρωσαν οι άνθρωποι ..
γιατί θυμούνται ακόμα το σταυρό απ' το Χριστό..
ίσως ακάνθινα να φόρεσα..άθελά μου..
στεφάνια στα κεφάλια τους κι εγώ..
κι ήρθανε χρόνια ζόρικα..χάνονταν το χαμόγελο
ερχόνταν όμως οι έρωτες..γεμίζαν τη ζωή μου..
τραγούδια μου τρατάρανε βαθιά..γλυκά κι ερωτικά..
γεμίζανε τα αυτιά μου με τις νότες τους..
σβήνανε τα πεντάγραμμα εκειά τα θλιβερά..
Βρέθηκαν μες στα μονοπάτια μου..
εκεί..σαν άλλοι ''άτεγκτοι''.. κι οι δικαστές..
με τα φραγγέλια παραμάσχαλα..ως άλλοι ''σταυρωτήδες''..
 καθώς ανυποψίαστοι..αδοκίμαστοι να μένουνε..
 στα τραταρίσματα της ηδονής..
όμοιοι φονιάδες γεύσεων..της ίδιας τους ζωής...
Οϊμέ..τους ''κακορίζικους''..πόσο τους συμπονώ !!!

  ''διαβαίνοντας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη 
...............................................................................................................

[Κ᾿ ΗΡΘΕ ΜΟΙΡΑΙΑ...] - Μαρία Πολυδούρη


Κ᾿ ἦρθε μοιραῖα τοῦ φθινοπώρου ἡ Ὥρα,
ἀνάμεσό μας στάθη σκυθρωπή,
μᾶς ἄφησε τ᾿ ἀνταλλαγμένα δῶρα
καὶ τὸ γιατί χωρὶς νὰ μᾶς τὸ πῆ


Μᾶς ἔρριξε στὸ δρόμο πρὸς τὴ χώρα
μὲ γρήγορο τὸ χέρι ὡς ἀστραπή.
Μαζὶ στὸν κόσμο μὰ μονάχοι τώρα,
μία μοναξιὰ σὰν τάφου σιωπή.


Μόνο ἔφτανε ὁ ἀχὸς τοῦ τραγουδιοῦ σου,
μία ἀνάστερη νυχτιὰ χωρὶς πνοή.
- Ἄχ, ποὖνε ἡ νύχτα ἐκείνη τοῦ παληοῦ σου

Τοῦ τραγουδιοῦ, μία προσμονὴ κρυμμένη;
Μ᾿ ἔφτανε ὁ ἀχός... Δὲ σώνεται ἡ ζωὴ
ὅταν τοῦ τάφου ἡ πόρτα εἶνε ἀνοιγμένη.



Μαρία Πολυδούρη - ''οι τρίλιες που σβήνουν''.
................................................................................................................

23 Οκτωβρίου 2017

“όνειρο” - Μαρία Πολυδούρη.

Δὲ μ᾿ ἔφτανε οὔτε κὰν ἀχὸς
μέσ᾿ στὴ ζωὴ ποὺ ζοῦσα.
Κ᾿ ἡ θύμηση λιγόθυμη
τῶν ὅσων ἀγαποῦσα.


Κ᾿ ἦρθε ἡ ματιά σου γελαστή
ἐαρινὴ ἐλπίδα
καὶ γιὰ τὰ ποὺ μοῦ λείψανε
μοῦ μίλησε μ᾿ ἐλπίδα.


Μὰ εἶνε οἱ χαρές μας φτερωτὲς
καὶ τὸ φθινόπωρο εἶνε
μέσα στὴν ἴδια μου φωνὴ
ποὺ σοῦ φωνάζει: μεῖνε.


Καὶ τῆς ματιᾶς σου ὁ γελαστὸς
ἥλιος θὰ βασιλέψη
καὶ τ᾿ ὄνειρο θὰ ξεχαστῆ
προτοῦ κὰν ἀληθέψη.


Μαρία Πολυδούρη
 “Οι τρίλλιες που σβήνουν” - 1926
..............................................................................................................

22 Οκτωβρίου 2017

'' άνθρωποι'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Στης χαραυγής του ερχομού το συναπάντημα..
τη γέννα μου..απρόσμενα εκοιλοπόνεσες..
κάτω από ένα καραγάτσι..
ξωμάχος ήτανε η μάνα μου η λυγερή..
μιας χάρις..σαν το ξωτικό..επάλευε στη γης.. 
άνθρωπος νιόφερτος..μες στον μικρό τον κόσμο..
μιας ιστορίας το δικαίωμα να γράψω εδικαιούμουν
να αγαπήσω και ν' αγαπηθώ..
και μες σε τούτο το αλισβερίσι μου του παζαριού
του δούναι και λαβείν..
θέλησα?..ερήμην μου?..επιθυμία μου ήταν δυνατή..
άνωθεν..ως και κάθε νιόφερτου..
τους ανθρώπους να λαμπρύνω με την παρουσία μου..
κι απ' τη δική τους και εγώ να λαμπρυνθώ..
Τη μυρουδιά του ψέμματός τους  δεν αγάπησα..
ακόμα μου κυκλώνει την ψυχή..
σαν αεράκι απογευματινό Καλοκαιριού..
στου καύσωνα της υγρασίας τα μέρη..
Κάποιοι με λάτρεψαν πολύ..
όπως κι εγώ με πάθος..
άλλοι μ' αρνήθηκαν αναίτια θαρρώ..και
με πετάξαν έξω απ' τη ζωή τους..
σάμπως δεν έκανα το ίδιο και εγώ ?
ίσως αυτή η ''αποβολή''..μια τίμια
μια στάση να 'ναι της δικής μου της ζωής..
της άρνησης της μετατόπισης των ιδεών..
μιας άρνησης που μοιάζει με σκληράδα..
Ό,τι με άγγιξε..στέκει ολόρθο μέσα μου
αμετακίνητα ολοζώντανο θεριό..
παλεύει και νικά το αμετακίνητα νεκρό μου.. 
ζητά..αποζητά..την άδολη αγάπη της ψυχής..
ποτίζεται..βλασταίνει..αναγεννιέται.. 

 ''άνθρωποι'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

21 Οκτωβρίου 2017

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ - Μαρία Πολυδούρη.

φωτογραφία : Lucien Glergue

Η Μαρία Πολυδούρη έγινε γνωστή κυρίως μέσα από την σχέση της με τον Κώστα Καρυωτάκη και από το γεγονός του «έκλυτου βίου» που διατείνονταν οι άνθρωποι της εποχής ότι ζούσε. Αυτό όμως λειτούργησε εις βάρος των ίδιων των ποιημάτων της, το περιεχόμενο των οποίων συχνά παραμερίστηκε προς χάριν των βιογραφικών εντυπώσεων. Ακόμη περισσότερο, για να εξυπηρετηθεί ο «μύθος» του μοναδικού έρωτα με τον Καρυωτάκη, παραμερίστηκαν και αποσιωπήθηκαν τα άλλα της ποιήματα..την οποία πολύ φυσιολογικά συγκίνησαν και άλλοι άντρες.

..................................................................................................................................................

 Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Του φθινοπώρου η πνοή περνάει
στα δέντρα που δεν τα φοβίζει
καταστροφή.

Ο ευκάλυπτος την κυβερνάει,
μιλούν σα φίλοι και λυγίζει
τη νέα κορφή.

Ο πεύκος άκουε μεθυσμένος
κάποιονε θρύλο που θρηνούσε
μεσ’ στα κλαδιά.


Θυμάται που συλλογισμένος
ο ερωτικός ποιητής περνούσε,
όλος καρδιά.

Tα μάτια του γέμιζε ο πόνος.
Στα σφραγισμένα χείλη ανθούσε
το χλωμό φως.

Ο ποιητής περνούσε μόνος.
Του τραγουδιού του ακόμη αχούσε
ο στεναγμός.

Μα τώρα σιώπησε η καρδιά του
και μόνον ο έρωτάς του μένει
και περπατεί.

Και όλοι μας λέμε είναι η σκια του
που τριγυρίζει - είναι η θλιμμένη
σκια του ποιητή.


......................................................................................................................................................................


20 Οκτωβρίου 2017

'' των μυρωδιών σου η αύρα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.


Της μνήμης μου τα καλντερίμια..
τα σοκάκια και οι βραγιές..
μυρωδικά..δεντριά γεμάτα μυρωδιές..
πατημασιές του νου..
επιστροφές μου ''μαγειρεύουν''..
Εφύτευες..αγάπαγες το χώμα..
είχες μιαν αίσθηση της Γης και της προέλευσής σου..
ηθελημένα ή αθέλητα..με επίγνωση ή όχι..
εφύτευες για τη ζωή..το θάνατο παράβλεπες..
άφηνες στίγματα..πατημασιές από τον πηγαιμό..
καθόλου το φευγιό δεν εμελέταγες..
Έμοιαζες της κοντούλας λεμονιάς..
που εφύτεψε ο πάππος σου..
να 'χεις..στο φαγητό σου γεύση περισσή..
Χειμώνα Καλοκαίρι να ραντίζεις..
ήταν διφόρια σου 'λεγε ετούτα τα δεντριά..
όλη τη χρονιά καρπίζουνε..
ωσάν κι εσέ νόνα ακριβή..
καρπούς η μοίρα σου έταξε..
τη νοστιμιά μες στη ζωή..εσύ να την μοιράζεις..
 Μαράθηκε..ξεράθηκε η μια σου λεμονιά..
Πίσω από το παλιό παράθυρο..
το μαγερειό και το κελάρι σου..
πάντοτε κατοικούσαν.
 οι μυρωδιές σου και τα βότανα..
σκορπούν μιας νοσταλγίας γεύση..
πατρίδες..μίξεις και ζωές..μείγμα εκρηκτικό..
μιας μυρουδιάς αλλιώτικης..μιας παρουσίας ξαφνικά..
αθάνατης μπροστά μου...στέκεις και με κοιτάς...
Μαγείρευα μονάχη μου..έβαζα όλα τα μυρωδικά..
μοσχοβολιές εσκόρπαγα σε όλη την κουζίνα..
Ήθελα να βρω μια μοσχοβολιά κι εγώ..
 ξεχωριστά να νοστιμεύεις το φαϊ σου..
να ανακατώνουμε στα πόδια σου..
μαγείρισσα να γένω..μα εσύ με μάλωνες..
και μου 'λεγες γράμματα πως μου πρέπουν..
Αχ..νόνα μου..που να 'ξερες..που να φαντάζοσουν..
πως ελαχτάραγα..''μυρωδικά'' να βάζω στις σελίδες μου..
να 'χουν τις μυρωδιές που ενοστίμευε το φαγητό..
της όμορφης ψυχής σου.. 
καθώς..έρχονταν..φεύγαν τα Φθινόπωρα..
Οκτώβρηδες περνάγανε ''χρυσόφυλλοι''..
περίπατοι στις λεύκες..
συλλέκτες δεινοί οι δυο μας των μανιταριών..
της άγριας ρίγανης συλλέκτες..
ανέμηδες..βοριάδες Φθινοπωρινοί..
κει πάνω στου Βορρά..τα αγαπημένα μέρη !!!

''  των μυρωδιών σου η αύρα'' -  Σοφία Θεοδοσιάδη. 
..............................................................................................................

19 Οκτωβρίου 2017

''έπαψα να μασάω τα λόγια μου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.




Επιλεγμένο απόσπασμα από το βιβλίο Homo Educandus :

«Να ζευτείς για να δουλέψεις στις ανάγκες των ανθρώπων σήμερα σαν δάσκαλος είναι μια δουλειά όμοια με τη δουλειά του κηπουρού, του ταχυδρόμου, του πρωτοσυναφιτζή, του μιναδόρου και όποιου άλλου. Διαφέρει μονάχα σε ένα: ότι ενώ εκείνοι, και στην περίπτωση πού δεν ξέρουν τί κάνουν, έχουν κάποια δικαιολογία, ό δάσκαλος δεν ημπορεί να την έχει. Ή ίδια ή φύση της δουλειάς του του απαγορεύει την άγνοια»

Δημήτρης Λιαντίνης.



................................................................................................................
                                                                                                                                               

Μέσα λοιπόν σε τούτες τις φράσεις του σπουδαίου σοφιστή..του σπουδαίου συγγραφέα και λατρεμένου μου δασκάλου..κρύβονται αλήθειες ανεξίτηλες..Ναι..ναι..δεν κρίνω..μα κατακρίνω συμπεριφορές συχνά..θαρρώ το δικαιούμαι..όχι σαν άλλος δικαστής..μα σαν υπεύθυνος και δάσκαλος μα περισσότερο πολίτης..πάντα η αλήθεια είναι ψυχρή και μας πονάει..μα είμαι και δηλώνω θιασώτης της αλήθειας..και ας πικραίνω ανθρώπους μου συχνά..Ξυπνάς απ' το πρωί κι απ' το ξημέρωμα..γκρίνια αρχινάς για το ανάλγητο το κράτος σου..και το Υπουργείο Παιδείας..
Και ναι..μαζί σου συμφωνώ..χρόνια ολόκληρα η Παιδεία βασανίζεται στα χέρια άσχετων συχνά..

Χρόνια ολάκερα το ξέρεις και το ξέρουμε πως δεν είναι Φιλανδία εδώ..δεν νοιάζονται οι δάσκαλοι για αληθινή αξιολόγηση..χίλιες ανόητες δικαιολογίες προφασίζονται..να μην αξιολογούνται..όταν σε χώρες πρότυπα οι δάσκαλοι ''αυτοαξιολογούνται''..παράξενο σου φαντάζει εεε?Ναι..το ζήσαμε εκ του σύνεγγυς και ''εζηλέψαμε'' για το υψηλό επίπεδο των συναδέλφων μας εκεί..όταν μέσα από τα προγράμματα ανταλλαγών δασκάλων των χωρών..  χρηματοδοτούμενα προγράμματα της Ένωσης της Ευρωπαϊκής μας έφεραν κοντά τους..όταν εδώ ακούν αξιολόγηση στο σινάφι μου πετάνε ''φλύκταινες..σας λέει κάτι αυτό? 

Όχι..'επαψα να μασάω τα λόγια μου και να χαϊδεύω αυτιά.. Είμαι κι εγώ παιδί της εκπαίδευσης απ' το αίμα σας συνάδελφοι..από επιλογή προσωπική και όχι από τύχη..γιατί δεν τα κατάφερα αλλού για να σπουδάσω..Και ναι..δούλεψα δέκα ( 10) χρόνια σε ιδιωτικό σχολειό..και άλλα είκοσι  στη δημόσια εκπαίδευση..καμμία σχέση το ιδιωτικό με τα σχολειά του Δημοσίου..Εκεί ελέγχεται ο δάσκαλος και αξιολογείται..Κι αν πας μια καινοτομία να προτείνεις και να εργασθείς με ζήλο υπερβάλλοντα..στο Δημόσιο σχολειό σου..σου λένε μάγκικα και ανόητα..πως τους ''χαλάς την πιάτσα''..Ναι μην απορείται διόλου γι αυτό..''ιδίοις ώσι'' το ακόυσαμε κι αυτό.. Σαφώς και δεν είναι όλοι οι συνάδελφοι όμοιοι. .σαφώς και υπάρχουν οι εξαιρέσεις..όμως αλίμονο..η πλειοψηφία βολεύεται στο δημοσιοϋπαλληλίκι..Προγραμματίζουν λοιπόν για την εκπαίδευση..και μυαλά που από τάξεις σχολικές δεν επεράσανε ποτές και ιδέα δεν έχουνε για τη διδασκαλία..τις ελλείψεις και τα παρεπόμενα ..μιας μεστής εκπαίδευσης..αληθινών ανθρώπων πολιτών..Μα εσύ..δάσκαλε αληθινέ και εργατικέ..κι ας είσαι η εξαίρεση συχνά..και γονέα που έχεις νοιάξιμο..από μόνος σου τι έπραξες..χτύπησες τη λερναία ύδρα άραγε..ή χάθηκες στο πλήθος με τις άναρθρες κραυγές ? 

Σήκω και πάρε την κατάσταση όσο μπορείς στα χέρια σου.. οργανώσου..δούλεψε με πάθος και ορμή..χτίσε τη γύρω γειτονιά σου..και αγνόησε τους ανεγκέφαλους..δώσε βαρύτητα στα λόγια των σπουδαίων μας δασκάλων..τρέξε εσύ δάσκαλε πιο μπροστά από την επαγγελματική σου τη φθορά..και γίνε εσύ γονέα μου υπεύθυνε..αρωγός στη συνοχή..στην παιδεία την αληθινή..αρωγός στο έργο του δασκάλου..Είστε στο ''ιδιο'' το στρατόπεδο..δάσκαλοι και γονείς μα και παιδιά..
Βαριέσαι..απογοητεύτηκες..και καταστρέφεις τη μαγεία της δουλειάς..καταστρέφεις και τη μαγεία που από σε ζητούν τα φρέσκα τα μυαλά..Αν είχες την υπομονή να διάβαζες..να μην ''πασάλειβες''..γρήγορα..βιαστικά..λεξούλες..και
 φρασούλες σαν φαστ- φουντ..ακόμα κι εδώ μέσα στο διαδίκτυο.. και να θαρρείς με μια μαγκιά πως είσαι μορφωμένος..πλάνην οικτρά πλανάσαι.. ανάγνωσε..ένα τουλάχιστον την ημέρα άρθρο αληθινό..πολύ καλύτερη θα γίνει η δική σου η ζωή..μα και των γύρω σου ζωές..και φίλων και μαθητών μα και γειτόνων..θα είχε ενδιαφέρον άλλο..διαφορετικό..μιας ζωής με συνοχή και κοινωνικό ιστό..μιας ενδιαφέρουσας και συναρπαστικά μεγαλόπνοης ζωής..γίνε εσύ η αλλαγή του κόσμου..ξεκίνα πρώτα από τον εαυτό σου ..όπως μας διδάσκει η θεωρία του Γκάντι....

η φίλη σας...
Σοφία Θεοδοσιάδη- εκπαιδευτικός.. 

( ''έπαψα να μασάω τα λόγια μου'' )
 ...........................................................................................................

Η ΓΚΕΜΜΑ είναι το έργο που καταστερίζει το Λιαντίνη στο πάνθεο των μεγάλων στοχαστών, το HOMO EDUCANDUS είναι το εργαλείο στα χέρια δασκάλων και γονιών για να φτιάξουν καινούριους Λιαντίνηδες.
...............................................................................................................  

18 Οκτωβρίου 2017

«Λιαντίνης – Έζησα έρημος και ισχυρός».

Απόσπασμα επιστολής του Λιαντίνη (αρχές του 1971) από τη Γερμανία όπου σπούδαζε, προς τον δίδυμο αδερφό του.
_________________________________________________
"Μιλάς για την ανθρώπινη αθλιότητα, που γεννιέται από την ευθύνη των μεγάλων, και μάλιστα κατονομάζεις και ορισμένους λαούς. Δεν φταίνε οι λαοί, που σήμερα η ιστορική καλομοιριά τους τους έχει βάλει στην κορυφή της δύναμης. Αν δεν υπήρχαν αυτοί σήμερα, τα σύμβολα της αδικίας και της αθλιότητας, θάταν στη θέση τους κάποιοι άλλοι. Και θα τους κράζαμε Άγγλους, Ρωμαίους, Έλληνες, Μήδους, Σουμερίους, Ακκαδίους, Φοίνικες, Αιγυπτίους και ό,τι άλλο.


Ο ηθικός δείκτης των ατόμων και των λαών πάντοτε κυμάνθηκε μέσα στα περιθώρια ιδίων ενδείξεων. Καμία βελτίωση, κανένας εξευγενισμός. Πάντοτε ο άνθρωπος ανοίγει και τραβάει το δρόμο της ιστορικής του προχώρησης με σημαιοφόρο και μπροσταροκριό την επιχρυσωμένη μάσκα του κακού και της αδικίας. Καθαρός καννίβαλος, με αυθεντικά τα διάσημα του πρωτογονισμού του. Τότε έσφαζε με τα σπαθιά και τις κάμες και σήμερα σκοτώνει με τα πολυβόλα και την αναπνοή. Τότε είχε τους δούλους, σήμερα τους αντικατέστησε εξωραϊστικά με σένα και με μένα. Καμμία αλλαγή. Κι έτσι πάντα θα γίνεται.
Γίνανε προσπάθειες και εγχειρήματα πολύ σοβαρά για να καταργηθεί αυτό το τρισάθλιο καθεστώς. Χριστιανισμός, Γαλλική Επανάσταση, Μπολσεβικισμός, για να σταματήσω σε χαρακτηριστικές κορυφές. Του κάκου όμως. Αντί για την ημέρωση, η αποθηρίωση. Γιατί στην ουσία πρόκειται για ένα φυσικό νόμο, με δύναμη απόλυτη. 


Πάσχει από αθεράπευτο ρομαντισμό, σπαρταριστή αφέλεια και ελαφρύνοια άμετρη εκείνος που νομίζει ότι ο κόσμος διορθώνεται ή ότι φταίει σήμερα ο Αμερικανός κι ο Ρούσος, ή όποιος άλλος, για το δικό μας κακό. Αλλοίμονο στον άνθρωπο που πλάστηκε τέτοιος.
Μία μόνο υπάρχει δυνατότητα, που προσφέρεται και σαν μορφή λύσης. Η επιστροφή και η καταφυγή στον εαυτό μας. Φαίνεται αυτό σαν καταδικάσιμος αριστοκρατισμός, στο βάθος όμως είναι η επιλογή του δυνατού μικρότερου κακού.
Αυτή η επιστροφή, η περιχαράκωση στο άτομο, πραγματοποιείται με την εφαρμογή δύο μόνον αξιωμάτων. 


Το πρώτο είναι να κλείσεις τα μάτια στον πηχτό παραλογισμό που φουρτουνιάζει γύρω σου και ν' αποφεύγεις, όσο γίνεται, όσο σου επιτρέπει η φύση σου, και ν' αδικείς και να αδικείσαι. Όταν ο άλλος σε προσβάλλει, ή σε «ρίχνει», απάντα όχι με μεγαλόσχημη και μεγαλόστομη διαμαρτυρία, αλλά με το γέλιο σου. Ένα γέλιο που νάχει μέσα του και σαρκασμό και πόνο. Σα να λες στον αδικητή σου: «Κακομοίρη, μ’ όλο σου το κέρδος, δε θα κοιμηθείς καλύτερα το βράδυ. Απάνω σου βλέπω τα σημάδια από ένα αρρωστιάρικο κορμί, που ύστερα από 30 ή 50 χρόνια θα διαλυθεί στο ανυπόμονο κύλισμα του χείμαρρου, για να βουλιάξει σ έναν άπατο βυθό. Κι εγώ, μ όλη μου τη βλάβη, δε θα κοιμηθώ χειρότερα το βράδυ. Γιατί ξέρω το δρόμο μου και το γέλιο μου και τον πόνο μου»."

Από το βιβλίο του Δημήτρη Αλικάκου: «Λιαντίνης – Έζησα έρημος και ισχυρός».
...............................................................................................................

17 Οκτωβρίου 2017

''στου ποταμιού την άκρια'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Aπό μικρή παραπονιάρα και μοναχική..
όλοι την αγαπούσανε της έλεγαν..
μα εκείνη κάθε σούρουπο.. 
καθότανε στην άκρια του ποταμιού 
σε μια εσοχή του βάλτου της..εσχηματίζονταν..
μια  μικρούλα λίμνη..γαληνεύοντας..
ακολούθαγε τη σκέψη της..μπροστά στα άνθη τα πλωτά..
τ' άνθια τα μεταξένια..
η σκέψη της εκύλαγε..σάμπως ακολουθώντας τα..
τα ήσυχα κυλούμενα νερά του..
αποτυπώματα απ' τα πόδια της του Έρωτα..
του έρωτα για τη δροσιά που ανέβαινε ''ενδοφλέβια''
για τους χυμούς που ανάδυε το χώμα το υγρό..
ρίγος θαρρείς..πα στις γυμνές πατούσες..
Άκουγε τα τραγούδια και τον άνεμο 
που κουβαλούσαν την αγάπη ως τ' αυτιά της..
Αλαφροϊσκιωτη..με μεταξένια τα φτερά στους ώμους της..
λες Φθινοπωρινή νεράϊδα ίδια..
ήθελε να αποκοιμηθεί στις ρίζες των αγριόχορτων..
που φύτρωναν στις άκριες..
Να ονειρευτεί στον ύπνο της..πως δεν ήτανε γήινη..
μήτε του κόσμου τούτου..
Να την επάρει ένα σύννεφο..να την εταξιδέψει.. 
Μια πολιτεία άλλη να ιδεί..
μια αλλιώτικη ανθισμένη πολιτεία..
να 'χει γαληνεμένους τους ανθρώπους της..
να μην θυμίζει τη δική της μεθυσμένη πολιτεία.. 
που σαν δρομείς αγώνα άνισου..
οι περαστικοί..διαβαίνουν..προσπερνούνε..
ήθελε σαν το παραμύθι να 'ναι η ζωή..
χωρίς τους δράκους και τις μάγισσες..
μα μοναχά καλές και όμορφες νεράϊδες..
κουράζονταν το βλέμμα της..δεν ήθελε..
δεν έβλεπε τους άγριους ''ξυλοκόπους''..
που ρίχναν κάτω τα δεντριά..
που εφύτευε με κόπο..
Εκείνη ονειρεύονταν το δάσος το βαθύ..
κι εκείνοι εγυμνώναν το τοπίο της ψυχής της..

''στου ποταμιού την άκρια'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

16 Οκτωβρίου 2017

''μάθε να δίνεις..το όνειρο''- Σοφία Θεοδοσιάδη.


Τι θέλει ένα κορίτσι είκοσι χρονών..που ξεκινάει τη ζωή του? Όνειρα βάζει και φτερά στους ώμους του..πάνω από τη ζωή του να πετάξει..Έτσι ξεκίνησα μια χαραυγή..να αλλάξω ονειρεύτηκα..όχι τον κόσμο ολάκερο..μα τον δικό μου το μικρόκοσμο ..μήπως και τη ζωή την κάνω ομορφότερη..
των γύρω..των παιδιών μου..και προπαντός εκείνων των μικρών παιδιών..των αγαπημένων μαθητών μου και ύστερα και τη δική μου τη ζωή..λουλούδια να γεμίσω..

 Ονειροπόλα κι αθεράπευτα ρομαντική..ένα μονάχα θα σας πω για σήμερα..ήρθε η φίλη η μνήμη μου μου και με επισκέφτηκε..μέσα απ' τα λόγια ενός μαθητή μου αναπάντεχα..μου εψιθύρισε στ' αυτί.. πως έμαθε να κοιτά ψηλά στον ουρανό..εκεί ψηλά στ' αστέρια..απ'  το βιβλίο εκείνο το μικρό που εδανείστηκε.. 
<< ένα παιδί μετράει τ' άστρα >> του μοναδικού μας..του αξιολάτρευτου..του λογοπλάστη μας Λουντέμη..

Τα λόγια του μικρού μου μαθητή..που εστάθηκε μπροστά μου σήμερα φτασμένο παληκάρι..με πήραν απ' το χέρι και με ''περπατήσανε''..εκεί..στον τόπο που ονειρεύτηκα το μικρό μας το σχολειό..με μια βιβλιοθήκη..Είναι φτωχειά από ανέκαθεν η χώρα μου..κι η επαρχία η μικρή φτωχότερη ακόμα..και οι ιθύνοντες για την Παιδεία απρογραμμάτιστοι..ως είθισται να ανεβοκατεβαίνουνε οι υπουργοί ..εκάστοτε..χωρίς κορμό και σχέδιο ..που να στοχεύει στο παιδί..στον άνθρωπο- πολίτη..Εκεί λοιπόν σε μια γωνιά..μια βιβλιοθήκη ονειρεύτηκα σε κάθε μου σχολειό που πέρναγα..μια ανθηρή γωνιά να σχηματίσω..Βρήκα ανθρώπους όμορφους μες στην ψυχή και στο μυαλό..δασκάλες και δασκάλους φωτισμένους.. Βρήκα και δάσκαλους οπισθοδρομικούς και εαυτούληδες..που μοναχά την προβολή τους εσκεφτόταν..Μα εστάθηκα και τυχερή..γιατί συνάντησα το Γιάννη και τη Νάνσυ και τη Μαρία μου..τον έξυπνο Αριστείδη μας..δασκάλους που βαδίζανε μπροστά απ' τη μίζερη εποχή μας..


Έτσι απλά..εσυμφωνήσαμε..και στήσαμε εκείνη τη μικρή..φτωχή  που έμοιαζε εξ αρχής..δανειστική μας τη βιβλιοθήκη..
Από βιβλία στο ξεκίνημα παλιά..μιλήσαμε και στα παιδιά..να φέρουν απ' το σπίτι τους..ό,τι νομίζανε πως ήτανε παλιό και αχρησιμοποίητο.. βγήκαμε και στους ''δρόμους''..Βιβλία ''εζητιανέψαμε'' από τα βιβλιοπωλεία μας της γειτονιάς..και συγκεντρώσαμε ένα αξιόλόγο αριθμό για να αρχίσει η λειτουργία.. Και ναι..όταν πιστεύεις σε ένα όνειρο..συναινούνε και οι ''μοίρες''..Δεχτήκαμε τις δωρεές..που με αγάπη μας  προσφέρθηκαν..γιατί εβρήκαμε συντρόφους ..θιασώτες του ονείρου..

Στο όνειρο που έλεγε..πως θα πετάξουν τα παιδιά σαν τα πουλιά..σε μέρη άγνωστα και ξωτικά..μέσα απ' τα παραδείσια βιβλία..γιατί μιμούνται τα παιδιά..είν' σφουγγαράκια αληθινά..κι αν δουν σελίδες με πουλιά..πετούν κι αυτά μαζί τους..κι αν δούνε ταξιδιώτες και ερευνητές..ταξιδευτές ονειρεύονται να γίνουν..κι αν μέσα από τα παραμύθια οδηγηθούν σε πύργους..μάγους κι ήρωες.. μια αγάπη για την εξερεύνηση φυτεύεται στο βάθος της καρδιάς τους..Δώστε βιβλία στα παιδιά..χαρίστε τους το πέταγμα..το όνειρο!!! Έχουν κρυμμένα ''τάλαντα''..παιδιά..που τους λείπουνε τα τάλαντα τα βιβλία να αγοράσουν..δώστε μια ευκαιρία στο πέταγμα του νου.. βάλτε φτερά στα πόδια τους..ορίζοντες στα μάτια..Είναι μια ευκαιρία επικοινωνίας μαγική..ερέθισμα συζήτησης..διαδικασία ηθοπλαστική..έρχονται τα παιδιά ακόμα πιο κοντά..στο μοίρασμα της γνώσης.....Όμορφο που είναι το μοίρασμα στο όνειρο..όμορφες που είναι οι αναμνήσεις !!!

'' μάθε να δίνεις..το όνειρο'' - Σοφία Θεοδοσιάδη- εκπαιδευτικός
..............................................................................................................

15 Οκτωβρίου 2017

''άδειανές ψυχές'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.




Και τι θαρρείς..μη γελαστείς ..
πως αμπαρώνοντας την πόρτα της ψυχής..
την κλείδωσες και γλίτωσες απ' τα πετάγματά της..
έτσι γελάστηκα κι εγώ..έσκυψα..την άκουσα να μου βροντά..
πως να σκεπάσω τη φωνή της...
Πολλές φορές την άφησα την πόρτα να διαβεί...
στο ξέφωτο..σεργιάνι ελαχταρούσε..
ψυχές συνάντησης επόθησε...
Πλησίασε..ακούμπησε..απαντήθηκε
κι έτσι πετώντας μόνη της στα σκοτεινά..
στο άγνωστο συχνά..
 και τα φτερά της ετσoυρουφλιστήκαν..
Τις άδειες τις ψυχές δεν τις φοβήθηκα..
τύλιξα γάζες προστατευτικές..μη κατορθώσω και τις γιάνω...
Όχι δεν είμαι λυπημένη τώρα πια..
για τα πετάγματα αυτά..ψυχής..
που με γελάσανε πως μοιάζαν..
μιλώ για κείνες κει..
τις αδειανές..ανέλπιδες ψυχές..
μα που αγάπη γέμισαν την ίδια τη δική μου..
που καθώς έχανε..''κερδίζοντας'' επήρε....
Μα..να εκεί στην άκρη των τσαλακωμένων της φτερών..
το τσάκισμα αυτό θα μου  θυμίζει..
πως όσο κι αν επέταξες..όσο κι αν επροσπάθησες..
 ψυχές να ακουμπήσεις..
για ένα είσαι βέβαιος..πως οι ψυχές πολλά ζητούν..
ίσως και τη δική σου να σου κλέψουν....
Κι αν μια φορά μοναδική..μια τόση δα στιγμούλα..
δεν άντεξες..αστόχησες ολάκερη κατάθεση να κάνεις..
σβηστήκανε όλα μια στιγμή..
ήταν που η δική τους η ψυχή..άδεια..
επορεύονταν..ποδοπατώντας..
τι..ελογάριαζε και μεγαλύτερη είχε αξία...
Μιλώ για τις ''κενές''..αγράμματες συναισθηματικά..
αχάριστες ψυχές...

''άδειανές ψυχές''- Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

14 Οκτωβρίου 2017

''ζωή χωρίς αμαρτία είναι ζωή..εν τάφω''.






"Ζωή χωρίς αμαρτία είναι ζωή…εν τάφω. Γιατί η αμαρτία είναι ο μπούσουλας, η μουσούδα της ζωής που ψάχνει να βρει την έκπληξη, την περιπέτεια της χαράς και της αγάπης, κι ύστερα, σαν δεν υπάρξει η αμαρτία, πώς θα υπάρξει η γλυκιά συγχώρεση; Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να μην κάνεις αμαρτία στη ζωή σου, να μην κοσμήσεις την πλάση με τις κρυφές επιθυμίες και τα μεράκια σου. Δεν υπάρχει αμαρτία, μόνο ύβρις υπάρχει, κι απ’ αυτήν είναι αβάσταχτα φορτωμένη η κάθε μέρα του ανθρώπου"

''το κλειδί είναι κάτω απ' το γεράνι''
( Χρόνης Μίσσιος ) 
...............................................................................................................

( ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω..
ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ- ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8)
..............................................................................................................

''ωραίοι Έλληνες''....Χρήστος Μποκόρος..

Ζωγράφος: Χρήστος Μποκόρος
Στη συνέντευξή του στο eirinika ξεχωρίζω τα παρακάτω όμορφα λόγια του :
  • Ένα μάθημα είν’ η ζωή. Επ’ αγαθό ή όχι, εμείς αποφασίζουμε.
  • Έφηβος όμως αρνιόμουνα να εμπιστευτώ το χάρισμα, πίστευα ότι έπρεπε να παλέψω ν’ αλλάξω τον κόσμο.
  • Τί μπορεί δηλαδή να κάνει, σ’ αυτόν τον καιρό της ταχύτητας και της ακατάπαυστης ανανέωσης, η ζωγραφική, που, από τη φύση της, παράγει σταθερές εικόνες και προσδοκά στην αιωνιότητα;
  • καταλαβαίνω τη ζωγραφική σαν ένα φωτεινό παραπέτασμα μπροστά απ’ το χάος, μετέωρη πάντα στο σκοτάδι.
  • Αρπάζω λοιπόν κι εγώ σαν κλέφτης ό,τι με συναρπάζει, απ όπου κι αν προέρχεται το νεύμα. Όλος ο κόσμος χωράει μέσα μας!
  • Η ελια; Μια φωτεινή ομολογία στο πουθενά του σκότους. Αυτό ένιωθα να παιγνιδίζει στη διάφανη σκιά της.
  • Η ελιά Έγινε οικουμενικό σύμβολο ειρήνης και ευζωίας υλικής.....
  • Ζούμε εν κοινωνία, εκεί δημιουργούμε και εκτιθέμεθα.
  •  
  • ......και τη μητέρα μου, που μού’λεγε πως έστιψε ρόδια κι ήταν ο πρώτος χυμός καρπών της γης που γεύτηκα μωρό.
  • Η τέχνη πάντα διαπραγματεύται την αθανασία εν ζωή, μνημειώνει ζωντανή τη μνήμη, την ιστορία, συγκρατεί και συντηρεί ολόφρεσκο το νόημα και την αξία της ομορφιάς, του ιδανικού, του αγαθού.
  •  
  • Χρήστος Μποκόρος.
  • ......................................
  • Ο Χρήστος Μποκόρος είναι Έλληνας ζωγράφος, ο οποίος γεννήθηκε το 1956 στο Αγρίνιο, 
  • ζει και εργάζεται στην Αθήνα.)
  • .......................................................................................................
  •  
  • Γοητεύομαι..με συναρπάζει να περιδιαβαίνω μέσα στις ζωές ανθρώπων με τη διαφορετική ματιά..στην τέχνη..στη ζωγραφική..στη μουσική..στην αντοχή και την αντίσταση.. απέναντι στο γκρίζο κάθε εποχής..αυτή τη φλόγα που φυτεύουνε οι ''χαρισματικοί'' οι άνθρωποι..να καίει σιγανά και να μας οδηγεί..σαν το φωτάκι στο σκοτάδι..
  • Έτσι ένιωσα μπροστά στον πίνακα αυτό του κ. Μποκόρου Χρήστου..τα χρώματα τα Ελληνικά στα φύλλα μιας ελιάς..η φλογίτσα μέσα απ' αυτήν την όμορφη ιδέα..που κρατεί από τα βάθη των αιώνων του τόπου αυτού..
  • Σας ευχαριστώ..όλους εσάς..που με τις εικόνες σας..με τις μουσικές σας κρατάτε τη φλογίτσα του πολιτισμού..και την ιδέα αυτή που λέγεται Ελλάς..αναμμένη..
  •  
  • η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη.
  • .......................................................................................................

13 Οκτωβρίου 2017

Σκέψεις και λόγια...Μαρία Πολυδούρη...






«… Ήμουν ένα παιδί άμυαλο, μπορώ να το παραδέχομαι, αλλά και ποιο παιδί δεν είναι άμυαλο; Ένα παιδί είμαι ακόμη! Ένα παιδί που γράφει σε σας, τους άγνωστούς του φίλους, για να τους πει: να μείνετε πάντα παιδιά κι αν είναι δυνατόν άμυαλα παιδιά. Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική που ’ναι ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν’ ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, ν’ αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη, ν’ αγαπήσετε με πάθος και να καείτε από τη φλόγα της αγάπης σας, να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, την κάθε στιγμή τραγούδι…
Με αγάπη
Μαρία Πολυδούρη»


(Απόσπασμα από «Μια Επιστολή» – «Αυτό είναι το γράμμα μου στον κόσμο που ποτέ δεν έγραψε σε μένα…»)

...............................................................................................................

12 Οκτωβρίου 2017

''εδήλωνε θριαμβευτής '' - Σοφία Θεοδοσιάδη


Εδήλωνε..θριαμβευτής..
έτσι θαρρούσε..εγελιόντανε οικτρά..
ο χρόνος ο ''αλήτης''...
Χρόνε ανυπότακτε κρυφτούλι παίζεις με τα με..
μα εγώ δε σε φοβούμαι χρόνια τώρα πια..
στο σκασιαρχείο εθίστηκα από μικρή..
ανυπότακτη περσσότερο από σένανε..
στη σκάω και θυμώνεις..μου αγριεύεις και γελάς..
τη γλώσσα βγάζεις περιπαιχτικά..
μα μες στις χαραμάδες απ' την πόρτα που μου κλειείς..
γίνομαι φως..αόρατη σκιά..
κλέβω ''αχτίνες''..για να ζεσταθώ..
από τον ήλιο μου..τον νικητή..το ''ζωοδότη''..
Στην αλάνα του πανηγυριού μου της ζωής.. 
βρίσκω παιδιά που μοιάζουνε ''αμούστακα''..
κι ας έχουν γκρίζα τη γενειάδα..
Συντρόφια αυτά δικά μου από παλιά κοπή..
της λιποταξίας τα παιδιά..
αρνητές του μίζερου..του εγκλεισμού..
παίζουν μαζί μου το κρυφτό.. κυνηγητό..
μου τραγουδούν κοτσάκια..
γεύονται..απομυζούν..ενέσεις λες και δυναμωτικές..
στην άχαρη στιγμές - στιγμές..
λιμνάζουσα ζωή τους..
Είμαστε ''αλάνια''..μιας λιποταξίας ώριμης..
αλάνια επίγνωσης..σκασιαρχεία δημιουργικά ζητούν..
υφάδια για να πλέξουν στα κορμιά..
Μου μήνυσε ένας φίλος μου απ' τα παλιά..
πως τα αραχνιασμένα τα κορμιά..
οφείλουνε να μένουν στο σκοτάδι..
εκεί να πλέκουν τον ιστό..το σκότος τους ταιριάζει..
μα αλάνι αγώ ατίθασο..εμειδίασα ειρωνικά και σιωπηλά..
εσκέφτηκα εκείνες τις αράχνες του μυαλού του..
που δίχτυ επλέξανε πολύπλοκο..
 κρυώνει μες στον κρύο θάλαμο του νου..
παρέα..συντροφιά.. με τις δικές του ταραντούλες..
τι..τα αλάνια τα αληθινά..
ως τα βαθιά γεράματα δε ζούνε σε θαλάμους...

'' εδήλωνε θριαμβευτής'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

10 Οκτωβρίου 2017

''κρυάδιασε ο καιρός'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Κρυάδιασε ο καιρός..τα βράδια κλείνω από νωρίς κουρτίνες και τα στόρια..μ'αρέσει αυτό το χαμηλό..το μαλακό το φως απ' το παλιό φωτιστικό μου..
γίνεται το δωμάτιο αλλιώτικο..έρχονται και με βρίσκουνε οι ''φίλες'' μου..της μέρας μου οι έγνοιες..
Καθόμαστε ανακούρκουδα πα στο κρεβάτι μου..αυτές κι εγώ..
σ' ένα παιχνίδι δύναμης..σαν στρατιωτάκια ενός σκακιού απέναντι..που νικητή γυρεύουν...
ερωτεύτηκα τις στάλες της βροχής..μα όχι τα λασπόνερα που.. κύλαγαν τα βροχερά..του Φθινοπώρου βράδια..
πατρίδα γνώριμη..φιλόξενη..ζεστή..
ήτανε η μικρή..μα ευρύχωρη ψυχή μου...
έκοβα απ' τα κομμάτια της συχνά..
τα μοίραζα αφιλοκερδώς..έμοιαζα ζημιωμένη..μα..
απ' τη ζημία μου αυτή..στις τρύπες και στα τραύματα..
που άφηνε το ''μαχαίρι''..
εφύτρωναν αγριολούλουδα αλλιώτικα..πρωτότυπα..μοναδικά..
αίμα απ' τα τραύματα..σαν χρώμα άλικο..

έβαφε ..με τις τέμπερες απ' το αίμα στις πληγές..
το λουλουδιαστό μου το φουστάνι..
τις μικρογραφίες μιας ολόκληρης ζωής..σε ένα πλάνο μοναχά..
μιας μέρας φορτωμένο...
Έρχονται βραδια..ένα χέρι αόρατο θαρρείς..εκείνο της ψυχής μου..
 πιάνει ζεστά..σφιχτά..με σιγουριά..τα φύλλα της καρδιάς..
σεργιάνι να τα βγάλει..
Ευχαριστώ καθημερινά που πρόλαβα..που έζησα και σήμερα.
.που στάθηκα ορθή στα καθημερινά..στα απλά..μα όχι απλοϊκά..
στην καλοσύνη..στην κακία..
στις γεύσεις τις γλυκές και τις πικρές..στα χρώματα ..που..
το φουστάνι μου..ακόμα μου φορά..

 ''κρυάδιασε ο καιρός'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

<< αυτοβιογραφία του φωτός >> - Γραμματικάκης Γιώργος.

 Με αυτά τα λόγια αρχίζει την αυτοβιογραφία του το αρχέγονο φως, που η ανακάλυψή του το 1965 υπήρξε από τις σημαντικότερες στην ιστορία της κοσμολογίας.Βιβλίο εύληπτο και πολυσήμαντο, η "Αυτοβιογραφία του φωτός" περιγράφει με απλά λόγια την συναρπαστική περιπέτεια της σύγχρονης επιστήμης, και απλώς ζητά από τον αναγνώστη να διαβαστεί "πρώτα με τον νου και, ύστερα ή παράλληλα, με την ψυχή".

Γιώργος Γραμματικάκης.
.............................................................................................................

"Γεννήθηκα πριν από αιώνες αιώνων, σε έναν Χώρο όπου δεν υπήρχε χώρος, και σε έναν Χρόνο όπου δεν υπήρχε χρόνος. Με ένα περίεργο ωστόσο τρόπο, αισθάνομαι ότι προϋπήρχα της γενέσεώς μου. Κι ενώ από τότε όλα έχουν αλλάξει, εγώ αισθάνομαι ότι τίποτε δεν αλλάζει. Η παρουσία μου μετρά το αιώνιο. Δεν αξίζει άλλωστε να συζητά κανείς για πράγματα -την γένεσή μου και την γένεση του Κόσμου- που προκαλούσαν ανέκαθεν διαμάχες. Αυτό που ενισχύει την αυτοπεποίθησή μου είναι ότι η παρουσία μου έμοιαζε πάντοτε πρωταρχική: στους μύθους ή σε ό,τι ονομάζεται επιστήμη, στα έργα των θνητών αλλά και στις θρησκείες, το φως έπαιζε πάντοτε ρόλο ιδιαίτερο. Κατά καιρούς πολλοί διερωτήθηκαν για την φύση του, και άλλοι πάλι έμειναν απλώς στον θαυμασμό και την αποδοχή... Εγώ λοιπόν, που είμαι το παλαιότερο, το αρχέγονο φως, ήρθε η ώρα να μιλήσω λίγο για τον εαυτό μου".
..............................................................................................................


''με τις σκέψεις μου''....

 Το ''ταξίδι'' μας προς την Ιθάκη των γνώσεων είναι συναρπαστικό.. όσο περισσότερο κατανοούμε το χώρο..το χρόνο..τόσο περισσότερο κατανοούμε τον εαυτό μας..τόσο περισσότερο κατανοούμε την μικρή κουκίδα που αποτελούμε στο σύμπαν..Μια μαγική ..λυρική αφήγηση..καθώς είμαστε όλοι από αστρόσκονη.. ένα παιχνίδι λόγων ..λέξεων..και γνώσεων..σε τούτο το συναρπαστικό ανάγνωσμα του κ. Γραμματικάκη..το διάβασα παλιά..κάπου στο 2007..το ξαναδιάβασα το Καλοκαίρι..απλά δηλώνω ''μαγεμένη''....

η φίλη σας -  Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

8 Οκτωβρίου 2017

'' το χαμένο Νόμπελ'' - Κώστας Αρκουδέας




Την ημέρα που κηδευόταν ο Νίκος Καζαντζάκης,στις 5 Νοεμβρίου 1957, ο χριστιανός ιεροκήρυκας Αυγουστίνος Καντιώτης έγραψε στο περιοδικό Σπίθα:

<< Ρεζίλια των σκυλιών γίναμε.Η συντέλεια των αιώνων έφτασε.Βόθρος ρέει από τους ακάθαρτους ποταμούς,από τις σελίδες του ανήθικου.Σήμερα η Ελλάς κηδεύει με δημόσιον δαπάνη ποιον,τον υβριστή της Εκκλησίας μας.Φρίκη ,ούτε υπόνομος των Αθηνών δεν θα ανέδιδε τέτοια δυσωδία.Έφτασε η Δευτέρα Παρουσία.Το θλιβερότερο : ο Μητροπολίτης Ευγένιος, παρόλο που ειδοποιήθηκε αυστηρά από την Ιεραρχία,άφησε τον βλάσφημο να μπει μέσα σε χριστιανική εκκλησία και παρέστη στην κηδεία του.Εύγε, Άγιε της Κρήτης Μητροπολίτη Ευγένιε !
 Η Εκκλησία της Κρήτης έδωσε εξετάσεις σήμερα και μηδενίστηκε στη συνείδηση της Ορθοδοξίας.Ντροπή σας, χυδαιολόγοι της πίστης μας !Να πάτε στις χάβρες, να πάτε στα τζαμιά,αλλά να μην πατήσετε τα πόδια σας σε ιερό ναό της Εκκλησίας μας, πρυτάνεις των πανεπιστημίων,λογοτέχνες και πολιτικοί.Αν ζούσαν σήμερα οι Τρεις Ιεράρχες,θα σας είχαν αφορίσει όλους.>>

Αυγουστίνος Καντιώτης
..............................................................................................................



Ενάμισυ χρόνο αργότερα ,στις 16 Μαρτίου 1959, ο νομπελίστας συγγραφέας και στοχαστής Αλμπέρ Καμύ έγραψε στη χήρα του Νίκου Καζαντζάκη:

<< Έτρεφα πάντα μεγάλο θαυμασμό και, αν το επιτρέπετε,ένα είδος στοργής για το έργο του συζύγου σας.Είχα τη χαρά να μπορέσω να εκδηλώσω και δημόσια στην Αθήνα αυτό το θαυμασμό, σε μια εποχή που η επίσημη Ελλάδα έκανε μούτρα στον μεγαλύτερο συγγραφέα της.Ο τρόπος που δέχτηκε το φοιτητικό ακροατήριο τη μαρτυρία του θαυμασμού μου αποτελούσε την πιο ωραία αναγνώριση που μπορούσε να λάβει το έργο και η δράση του συζύγου σας.Ακόμα δεν ξεχνώ πως, τη μέρα που λυπόμουν να δεχτώ μια διάκριση που ο Καζαντζάκης άξιζε εκατό φορές περισσότερο, πήρα από εκείνον το πιο γενναιόδωρο απ' όλα τα τηλεγραφήματα.Λίγο αργότερα κατάλαβα με τρόμο πως το μήνυμα αυτό ήταν γραμμένο λίγες μέρες προτού πεθάνει.Μαζί του χάθηκε ένας από τους τελευταίους μεγάλους καλλιτέχνες.Είμαι από εκείνους που αισθάνονται και θα εξακολουθήσουν να αισθάνονται το κενό που άφησε.>> 

Αλμπέρ Καμύ
...................................... 

από το βιβλίο: Το χαμένο Νόμπελ-του Κώστα Αρκουδέα.
Επεξεργασία κειμένων : Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................