30 Ιουλίου 2018

'' ληρήματα...και λόγια''.............

Yaroslav Kurbanov Artwork
Τη μόνη ''φλυαρία'' της..που αγάπησα..
ελάτρεψα..κατέγραφα..ζωγράφιζα..
της θάλασσας..
γονυπετής..χρόνους  επροσκυνούσα..
τη μόνη φλυαρία της..επιζητούσα..άντεχα..
στων παφλασμών τους ήχους της..
τ' απόβραδα..τα δειλινά..
που εχάϊδευαν τ' αυτιά μου..
τη φλυαρία σας δεν άντεχα 
και τα ληρήματα σιχαίνομουν..
την ημιμάθεια απεχθάνομουν..
κανένας δε σας μίλησε..
για τα σαπρά ληρήματα..
εκείνα των Ελλήνων..
απ' τα μικράτα μου νωρίς..
ίλίγγους προξενούσανε..
κρωξίματα ακούγονταν 
στο αθώο μου κεφάλι..
φιλοσοφίες μεταξύ
τυρού και αχλαδιού..
και διαβασμένα στομφωδώς
της Χαλιμάς τα παραμύθια..
μάζευα στο πουγγί της γνώσης μου 
καθημερνά..
λόγια μαργαριτάρια μοναχά..
γυαλάδας μοιάζανε  σε φίλντισι..
Δε θέλω άλλο πια..
μεγάλωσα.....
στης φλυαρίας της ανούσιας..
στα σκαλοπάτια τα λερά..
αρνούμαι να καθίσω..
μοιράζετε επιφανειακά..
μαργαριτάρια σκοτεινά..
μπαρουτοκαπνισμένα..
μεγάλωσα...
ερευνητής να γίνουμαι στην άσκοπη..
τη φλυαρίας σας του σάλιου δεν αντέχω....
με μάσκα ..αναπνευστήρα και γυαλιά
των χρόνων των σοφών μου συντροφιά..
τους βουτηχτάδες της ζωής θα μιμηθώ..
σπάνιο να βρω κοχύλι ακριβό..
μαργαριτάρι να κρεμάσω στο λαιμό..
να λάμπει στα σκοτάδια..στις νυχτιές μου..
στα σκοτεινά σοκάκια που αδειάσανε
τις απουσίες..τα όνειρα 
να τα μαζέψω απ' την αρχή..
των φίλων μου που χάθηκαν..
ανθρώπων που αγάπησα..
νότες να γράψω..μουσικές..
αντίδοτο να ακούγονται..
σκεπάζοντας..
τις φλύαρες..κοράκου τις φωνές σας... 
και μη θαρρείς..
μη μου ξεγελαστείς..
η αναζήτηση
της τρυφερής σου εμμονής..
μωρία..ουτοπία σου λογίζεται..
στις γειτονιές όλου του κόσμου..
νιώθω συγγένεια στιγμές με σας
σαν καταλάβω πως δεν είμαι μοναχή..
στην αναζήτηση του σπάνιου κοχυλιού..
σαν μειδιάτε χαμηλά..
γιατί σας λέν τρελλούς.........

 '' ληρήματα..και λόγια'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.........................................................................................................

28 Ιουλίου 2018

''αξιωθήκαμε...κι αν ηττηθήκαμε''.............


Τι κι αν παραδοθήκαμε αμαχητί
κι αν εσκιαχτήκαμε στον τρόμο του
της δίνης..του ανεμοστρόβιλου
στης φλόγας του..του Έρωτα..
και στα σημεία αν νικηθήκαμε 
δακρύζοντες ..βοώντας σιωπηρά..
αποτυπώματα μελάνης ανεξίτηλα..
βάφουνε το στυπόχαρτο..
στα φυλαγμένα της καρδιάς..
περπάταγα..ανάσαινα..ρουφούσα..
τη μυρουδιά των λουλουδιών..
που φύτεψες μια νύχτα στα κρυφά..
στο άνυδρο λιβάδι μου..
φοβάμαι..τρέμω τις νυχτιές
μη μαραθούν..χαθούνε..
ξυπνώ..ποτίζω τα..χαϊδεύω τα
λένε πως νιώθουνε ..
τα λούλουδα του έρωτα..
ακούνε και αισθάνονται..
χάδια και μουσικές..
τρανεύει η αγάπη μας..
δροσοσταλίδα γίνεται 
στα πρωινά της ζήσης..
περπάταγα..ανάσαινα..εβρέχομουν..
μονολογούσα άηχα..
τι κι αν παλιώσανε οι κουπαστές
τι κι αν μας αγνάντεψαν γερά..
μαντήλια κι αν κουνήσαμε φευγιού..
αξιωθήκαμε..
ανάψαμε κεράκι ταπεινό
στον πρόναο του Έρωτα..
στο πέτο καρφιτσώσαμε το άρωμα
μοσχοβολιές..
αλμύρας αλατιού θαλασσινής
βασιλικός και δυόσμος..
μέντας..λεβάντας στων χειλιών..
φιλιά παραδομένα.. 
και τι θαρρείς..
πως είναι λίγο αυτό?
ψάχνεις την πεμπτουσία στα τρανά..
στο φλόγισμα του Έρωτα..
εκεί..στο ανάδεμα της στάχτης σου..
στο ανάδεμα του πάθους σου..
ερήμην γίνεσαι ο μύστης της ουσίας...........

'' αξιωθήκαμε...κι αν ηττηθήκαμε'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..........................................................................................................

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ !!!
Χορέψτε ως το τέλος..
στην ουσία της ζωής...
αξίζει........
η φίλη σας Σοφία ...

............................................................................................................

27 Ιουλίου 2018

γέμισε μαυροπούλια η γης

Και ξαφνικά..
Eσύ στιχάκια θα σκαρφίζεσαι..
τις τρύπες της ψυχής σου να γεμίζεις..
κι εγώ χαμένη μες σε φράσεις θα αναζητώ..
στης απερισκεψίας το ασύνταχτο..
της πολιτείας το καμίνι θα γυρνώ..
κι από ψηλά στον ουρανό
θα κρώζουνε τα μαυροπούλια για δικαίωση οι σάρκες θα ζητούνε καταπίνοντας.
Είναι στιγμές..πολλές στιγμές..
που στους μεγάλους τους λυγμούς..δεν είν' πανάκεια η σιωπή..
σιωπή εσήμαινε..σημαίνει και συνενοχή
απ' τους παλιούς καιρούς τους χαλεπούς
μα και της ευδαιμονίας της επίπλαστης τα χρόνια.
Πως να σωπάσεις άραγε 
να γίνεσαι συνένοχος εις την καταστροφή
της ανελευθερίας..του πνιγμού της ομορφιάς
στον ωχ αδελφισμό των διαπλεκoμένων..
Πόση ακόμη να αντέξει ο ώμος μας διαπλοκή..
πόση υποτέλεια η πλάτη μας να αντέξει..
Κι εσύ..ονειροπόλος Δον Κιχώτης άφραγκος..
τον κόσμο ονειρεύεσαι να αλλάξεις..
Δυστυχισμένε μου λαέ..
μία σε βρίσκουν κατοχές από μακριά..
και άλλη μία σε ''κατέχουν''εκ των έσω....
Μας τέλειωσε και ο σανός..
και το κουτόχορτο εκάηκε κι αυτό..
μαζί με τα πευκάκια..
γέμισε μαυροπούλια και κοράκια
η γης και ο ουρανός..
τι θα ταϊζουν άραγε τους αδαείς..?
με τι χορτάρι θα ποτίζουνε 
για όπιο τους αφελείς..
τον ύπνο του δικαίου να κοιμούνται?
Αν τα πουλιά εγνώριζαν
την μυστική την συμφωνία των
τη Γης των ανοούντων καταστροφέων
θα κελαηδάγαν στα τηλεγραφόξυλα 
περβόλι ανθηρό χωρίς αυτούς η Γης
να μέναν χαραγμένες σε ταφόπλακες
οι μορφές των..



'' γέμισε μαυροπούλια η γης'' - Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη.. 
...........................................................................................................


24 Ιουλίου 2018

'' στο κόκκινο''............

Κι αν ορθωθώ..κι αν θα βαλθώ 
να τους μετρήσω τους λυγμούς..
μολύβι και χαρτί να καταγράψω..
στο ζύγι των σελίδων μου..
περίσσιοι θα σταθούνε οι λυγμοί
απ' της χαράς το ζύγι..
Ένας λυγμός για τον καθένα μας
στον ταχτοποιημένο το μικρόκοσμο
κι ένας λυγμός τρανός 
στα σκαλοπάτια μας της ανθρωπότης..
περπάταγα..μονολογούσα..ετραγούδαγα
τραγούδι μοιρολόι να θυμίζει..
ξεφτάγαν τα κομμάτια μου..
κουκίδες σκορπισμένες στον αγέρα..
δεν ήταν ''μάννα'' εξ ουρανού
δεν έβρεχε χρυσάφια..
επέφτανε οι φλόγες κι έκαιγαν
ονείρατα ανθρώπους και ψυχές..
Θεός και παντοδύναμος..
φούσκωμα ντύνεσαι του παγωνιού
κορδώνεσαι ω! άνθρωπε..
καυχιέσαι..βαυκαλίζεσαι..
μπορείς..τολμάς..πρώτος εσύ..
αφήνεις στο φεγγάρι την πατημασιά..
μα απ' τη μανία των δυνάμεων
εκείνη τη μανία την αήττητη..
της φύσης των καιρών...
ποτέ σου δεν κατάφερες..
μια ανάσα απ' το θάνατο
μια ανάσα απ' το τέλος να παλεύεις..
Θεριό η φύση ανείπωτο..
θεριό που μας γεννάει..
θεριό.. καταβροχθίζει στη μανία της..
ψυχές και υλικά..
μικρή κουκίδα μες στο άπειρο..
αφήνεις στο σημάδι της μελάνης..
ακροβατείς στο κόκκινο..
στο τσίρκο της ζωής σου
''αναβάτης''............

'' στο κόκκινο'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................

23 Ιουλίου 2018

'' σκοτάδιασε''...........εις μνήμην Μάνου Ελευθερίου

Ακούραστα ..αγόγγυστα..
πότε ξεσπώντας σε λυγμούς.. 
κι άλλες φορές..το δάκρυ πνίγοντας..
τους χτύπους της καρδιάς μου 
αφουγκράζομαι..............
που άλλοτε χτυπάει σαν ταχύπλοο..
κι άλλοτε σβιέται η μηχανή..
προσμένοντας..κοιτώντας στον ορίζοντα..
εκείνο το σινιάλο σου..
σινιάλο της ζωής..σε κόντρα του θανάτου..
της ποίησης τα λόγια σου..
σα γιατρικό στην απονιά..
του χάροντα που κάθε το ξημέρωμα..
αλύπητα βγαίνει στην παγανιά..
δε λογαριάζει δεν ψηφά..
όλοι στο θάνατο ισοβαρείς..
κάτω απ' το μαύρο το μανδύα του..
γρήγορα..απερίσκεπτα..
αιώνιο σε βαπτίζει..
κι εμείς ανήμποροι εκεί..
στου καραβιού τη σάπια κουπαστή..
προσμένοντας..
να πάρει μπρος απ' την αρχή.. 
του κόσμου η μηχανή
μίλια να μην τα φοβηθεί..
ωκεανούς να διασχίσει...
μα εσύ σιωπάς..εσιώπησες..
εχάθη ο αντίλογος..χάθηκαν οι ματιές..
σφραγίστηκαν τα λόγια σου
σε πάπυρους χρυσούς..
σκοτάδιασε..
για πες μου πως αντέχεις το... 
εκείνο το κουβάρι της σιωπής..
στα χέρια τυλιγμένο......
για πες μου πως αντέχεις το..
στις χρυσοποίκιλτες τις λέξεις σου..
η λέξη  σου η ύστερη..
να μοιάζει τόσο σκοτεινή..
να γράφει  μόνο ΤΕΛΟς..

 ''σκοτάδιασε''- Σοφία Θεοδοσιάδη
........................................................................................................
( εις μνήμην Μάνου Ελευθερίου)
( κρατώ από σένα Μάνο.. την εποχή των Χρυσανθέμων
για όσο θα γεύομαι το φως αυτού του κόσμου..
μισούσες τον εκφυλισμό..όπως ακριβώς κι εγώ..)
Ευχαριστώ για τα ταξίδια που μου χάρισες...
μέσα από την τρυφερή..βαθιά σκέψη σου 
μια ''μικρή'' αναγνώστριά σου..
Σοφία...........
............................................................................................................

..........................................................................................................

22 Ιουλίου 2018

# χορεύοντας στις ανταύγειες#



Πώς να χωρέσω τις ανταύγειες μου

ολάκερης..ολόγιομης..
στο γιοματάρι το στενό..
μιας σύντομης..ζωής μεθυστικής..
στη σκοτεινή την κάμαρα..
πως να τις εφωτίσω.. με μία λάμπα μοναχά
στις στράτες τις στενές και στα σοκάκια..
τις εξεγέρσεις του ανέφικτου
να πολεμήσω πως?
τις συγκινήσεις..
τις εκρήξεις της καρδιάς ..
σε λόγια σε στιχάκια λιγοστά
σε τετραδίων περιθώρια
πώς..να τις εχωρέσω..πώς?
ξεφεύγουνε οι αχτίνες τους..
φλόγες καινούριες ξεπηδούν..
φλογίζουν το τοπίο μου..
χορεύοντας τις νύχτες..
στο μάταιο της ζήσης μου..
μάταιο δεν προσθέτω..
κρατώ στην άκρη του δαχτύλου μου
σα Μάρτης στριφογυριστός
την κόκκινη κλωστή μου..


Ανελέητα προστάζω εμέ..προστάζω σας..
αγαπείστε ..στολιστείτε και χορέψτε..
το παραθύρι στις χρωμοσκιές 
δε θα επιτρέψω σφαλιστό..
ποτέ μου να κρατήσω..
ευαίσθητες..ευάλωτες..ονειρικές..
στη σκέψη μου..οι φυσαλίδες της..
χρωματιστές ανταύγειες μου..
το αέναο παιχνίδι της ζωής μου!!!

# χορεύοντας στις ανταύγειες#   - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..........................................................................................................

20 Ιουλίου 2018

''Σήμερα που 'ναι τ' Άη-Λια'' ......

Σήμερα που 'ναι τα Άη- λια..
το τάμα στα ξωκκλήσια τα εφτά..
μην τύχει και ξεχάσω..
Κι εσύ...
μικρή μου κόρη λυγερή..
μη λησμονήσεις τον προπάππο σου..
να 'χεις στο καντηλάκι της ψυχής..
φλογίτσα αναμμένη..
όμορφο που ναι αυτό το νήμα μας..
ετούτης της αέναης συνέχειας της ζωής..
σου χάρισε όνομα όλο φως..
γλυκειά και λαμπερή Ηλιανή μου..
φόρεσε ..δέσε τα μεταξωτά..
καινούργια σου κορδόνια στα σανδάλια..
και σύρε μόνο για τα αψηλά..στις κορυφές.. 
που εκατοίκησαν προφήτες και δασκάλοι..
τούτα σου πρέπουν μοναχά..
πατίνια στολισμένα..
πατίνια που αναδύουνε..
άρωμα πασχαλιάς..
να μοιάζουν τα πατήματα
στο σκίρτημα μιας Άνοιξης..
καταμεσίς το Καλοκαίρι..
τη χάρη να 'χουν και την ευωδιά
της Πασχαλιάς Μεγάλου Αγιασμού..
στης στράτας σου το ράντισμα..
μικρή μου λατρεμένη..
Χρόνια καλά !!
Χρόνια πολλά !!
Ηλιανή μου φωτισμένη !!!
η μάνα σου..η Σοφία σου..
που με την πένα της καρδιάς..
λόγια γλυκά σε δισκοπότηρο
στην πόρτα σου ακουμπά..
και να θυμάσαι πάντοτε:
Άδραξε τις στιγμές !!!

-Σήμερα που 'ναι τ' Αη- Λια - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.................................................................................................

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΗΛΙΑΝΗ ΜΟΥ !!!

Τα λουλούδια φυτρώνουν και ευδοκιμούν
στους κήπους της καρδιάς μας..
λουλούδι ήσουν..σπόρος σπάνιος..
εφύτρωσες  αποβραδίς..
μες στο παρτέρι της ψυχής μου..
η μάνα σου !!!

16 Ιουλίου 2018

Kitarō - "άνθρωπος της αγάπης και της χαράς"..

Λατρεύω τες..ουράνιες που μοιάζουν μουσικές..
Λατρεύω τη ζωή..
όταν ξανά και πάλι ατσιγγούνευτα
χαμόγελα μου στέλνει...
Ελάτε..τους ίσκιους μας να αφήσουμε..
σε ένα χορό ζωής νοσταλγικό !!!

η φίλη σας Σοφία...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 
Ο Masanori Takahashi γεννήθηκε στην Toyohashi, Aichi της Ιαπωνίας 
και είναι πτυχιούχος του Πανεπιστημίου Sahid. 
 Kitarō, που είναι το όνομα της παιδικής του ηλικίας σημαίνει 
"άνθρωπος της αγάπης και της χαράς", 
ο ίδιος  Βουδιστής , γεννήθηκε σε μια οικογένεια αγροτών Shinto- Buddhist.
 Μετά την αποφοίτησή του, οι γονείς του ήταν αντίθετοι με την ιδέα του γιου τους 
να έχει μουσική σταδιοδρομία. 
Σε μια προσπάθεια να τον οδηγήσουν προς το όραμά τους,
 έκαναν ρυθμίσεις για να αναλάβei δουλειά σε μια τοπική εταιρεία. 
Σε αντάλλαγμα, δεν έδειξε για τη δουλειά ενδιαφέρον, χωρίς να τους το πει 
και κατάφερε να τους πείσει να δουλέψει σε κάτι που αγαπά.

Κι όταν δουλεύεις σε αυτό που αγαπάς..μεγαλουργείς...


Είναι ένας Ιάπωνας καλλιτέχνης, συνθέτης, δισκογραφικός παραγωγός και διοργανωτής..

 Είναι ο νικητής ενός βραβείου Grammy 
για το καλύτερο άλμπουμ New Age ( Thinking You (1999),
 με ρεκόρ 16 υποψηφιότητες στην ίδια κατηγορία) 
και ένα βραβείο Χρυσή Σφαίρα για το Heaven & Earth (1993).
Σπουδαίος καλλιτέχνης..σπουδαία διαδρομή !!!
...................................................................................................................................................................

13 Ιουλίου 2018

''τα Καλοκαίρια της ψυχής μου'' ..........


Ευλογημένος τόπος μου 
της μυρουδιάς της αγριοφλαμουριάς..
της μυρουδιάς της άγριας λεβάντας..
της μυρουδιάς  των αμπελιών και της συκιάς..
της μυρουδιάς απ' τα αγριοβατόμουρα..
της μυρουδιάς των σταφυλιών..
τα χρώματα που ζύμωσαν 
τα Καλοκαίρια της ψυχής μου..
ποτάμια..κάμποι καρπεροί..
φιλίες αγνές..δεμένες..χαραγμένες..
σκοινί ζωής..πατώντας το το χώμα της
πατρίδας που με βύζαξε..
πατρίδας που με ζύμωσε..
πατρίδας που στα σπλάχνα της 
δεμένη με κρατεί..
παιδιά ενός αλλιώτικου Θεού..
ο Λάκης και ο Νίκος και ο Κάκος μας
η Ευτυχία η Μάρθα..η Μαγδαληνή..
η Ελενίτσα..η Μοίρα ..η Σοφούλα..
η Γιώτα και η Δέσποινα..
η ιντριγκαδόρα μας Ραχήλ..
οι λιλιπούτειοι οι φίλοι μου..
τα αδέλφια μου..
των παιδικών μου χρόνων..

ρωτώ..αναλογίζομαι..πισογυρνώ..
στους ίσκιους απ' τα δέντρα 
που με θρέψαν..
τη γλύκα τη ζαχαρωτή απ' τα φραγκόσυκα..
τα τζάνερα ..τα κράνα..τις γκορτσιές..
Μαντάτα μου 'ρχονται από μακριά..
μηνύματα μου λένε..
το Καλοκαίρι ήρθε και εστάθηκε
 πάλι απάνω απ' τον τόπο μου
προσμένει τις λαλιές μας..
μεγάλωσαν οι φίλοι μου..
μεγάλωσα κι εγώ..
αραίωσαν και φύγανε..
μίκρυνε το τοπίο μας..
αλλάξανε οι δρόμοι..
καινούρια πρόσωπα στις γειτονιές..
μα οι μυρουδιές ολόϊδιες..
στις βόλτες  τις απογευματινές..
φωνές και γέλια και στριγγλιές..
η καλικούτσα ζωντανή..
να φτάσω εκείνα τα ψηλά
νοσταλγικά με προσκαλεί..
να ζωγραφίσω απ' την αρχή..
τα Καλοκαίρια της ψυχής μου..
να περπατήσω απ' την αρχή..
στα κακοτράχαλα λημέρια του χωριού..
τις γρατσουνιές μου να μη φοβηθώ..
να τραγουδήσω πέρα ν'ακουστεί..
να σκίσω τον αγέρα..
να ρθει ξανά να ενωθεί..
η ψιλή..αγνή..γλυκειά φωνή
της μάνας μου της λυγερής..
που φύτεψε στο στήθος μου
εκείνον τον αμάραντο
του τόπου που με γέννησε..
της όμορφης..ταλαίπωρης..
χιλιοβασανισμένης μου..της Θράκης μου..
της απέθαντης πατρίδας μου Ελλάδας ..
βασιλικός και δυόσμος ο αγέρας της..
στ' ασβεστωμένα σκαλοπάτια....

'' τα Καλοκαίρια της ψυχής μου''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
............................................................................................................
!!!!!!!!!!!!!!!!!!
στη Φανή μου...
την υπέροχη μάνα μου...

...........................................................................................................


11 Ιουλίου 2018

''σε μιας κοχύλας στο λαβύρινθο'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη


Πως να χωρέσω την αγάπη σου..
σε μιας κοχύλας στο λαβύρινθο
να εγκλωβίσω την..
άηχη η δυνατή της η κραυγή..
την γλύκα τη βαθιά ..
να φυλακίσω την..
απ' τα ζεστά..τα φλογερά φιλιά σου
με τι τραγούδι μου θαλασσινό
σινιάλο το σουρούπωμα..
όταν βολτάρει το μεράκι μου
στην κουπαστή..
να βγω για να σου στείλω..
πώς με τ' ανέμου τους φερτούς
τους κόκκους άμμου να τους φορεθώ..
να μεταμορφωθώ..και να χτιστώ..
σε λαμπερό μαργαριτάρι?
''γλυκό''  μου  Καλοκαίριασε..
σίμωσε όπως στα παλιά
σ' ακρογιαλιές τ' Ομήρου να με πας
ν' ανασκαλέψουν οι πατούσες μας 
ζεστές τις αμμουδιές..
μες στης αγκάλης σου τα κύματα
να γλυκονανουρίζουμαι..
στα ακρογιάλια της Παράδεισος..
κοχύλι ξεβρασμένο να γεννιέμαι..
στο κάλλος της αγάπης που μας έθρεψε
ξανά..ξανά και πάλι απ' την αρχή..
στο μίτο μου της Αριάδνης να κρατιέμαι..

''σε μιας κοχύλας στο λαβύρινθο'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


...................................................................................................................................................................

7 Ιουλίου 2018

''ζωγράφιζα τους κάβους μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.


Χρόνους πολλούς ατένιζα..
στους βάλτους με τα στάχυα..
ελούστηκα τους ηλιανθούς..
δε σκιάχτηκα από το Λεβιθιάν..
που κρύβονταν στ' αυλάκια..
η ιστορία του μ' έσκιαζε..
με υποψίαζε φριχτά..
κι ας μην τον εθωρούσα..
Χορεύοντας στον θεριστή..
στις αυλακιές  καλαμποκιών..
στα ολόλευκα ανάμεσα μπαμπάκια..
ποτέ μου δε στερήθηκα τις θάλασσες
στην απεραντοσύνη τους των κάμπων μου..
στων οριζόντων μου τις θάλασσες
με τα πινέλλα μου του νου
ζωγράφιζα τους κάβους μου..
δεν έψαχνα για πλοηγούς..
τα κρύα τα νερά των καναλιών..
με λούζαν..με δροσίζαν Καλοκαίρια..
στις σμαραγδένιες τις ανταύγειες του..
του βασιλιά μου του ηλιάτορα..
του Οδυσσέα Ελύτη..
στα πρωινά του Αυγούστου μου..
ελούστηκα  την ευλογία της Παναγιάς..
ξόρκισα λυσσασμένους δαίμονες..
κυλίστηκα στα στάχυα τα χρυσά..
τον έρωτα αντίκρυσα γυμνό..
ηδονικά εξάπλωσα
σε ήλιους μαλαματένιους..
στις τρικυμίες του Χειμώνα μου..
πρότασα Καλοκαίρια..
μεγάλωσα........
αντίκρυσα τις θάλασσες..
βράχηκα στην αλμύρα τους.
τη σκούνα μου ισορρόπισα
στα αφρισμένα κύματα..
δέθηκα στα σχοινιά της..
αβούλιαχτο καράβι μου..
η σκούνα των ονείρων μου..
παιδιόθεν ναυπηγώντας...

 ''ζωγράφιζα τους κάβους μου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
......................................................................................................................................

5 Ιουλίου 2018

'' πειρατές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ποιός κούρσεψε το όνειρο..
και το τραγούδι σου ελήστεψε.. 
έπαψες πια να τραγουδάς από καιρό..
τις ομορφιές που βλέπανε 
τα μάτια τα δικά σου..
ήρθανε πειρατές..ληστές..
γεμίσαν τα λιμάνια σου
τόξα αιχμηρά και βέλη τους
μπατάραν το καράβι.. 
και οϊμέ τι συμφορά !!!
δεν ήρθανε από τα μακρά..
από της Καραϊβικής...
τις μακρινές τις θάλασσες
μαγευτικά που 'χουν νερά
ούτε και είχανε αρχηγό..
το θρυλικό τον Μαυρογένη..
οι πειρατές..
ήρθαν από την ίδια θάλασσα
τη μπλε που τους εγέννησε..
προσμένοντας τα λάφυρα..
δεν ονειρεύτηκαν ποτές..
κοράλλια να γεννούν..
αυτοί..''ληστές'' γεμίσαν δαίμονες 
τα στήθη τους τα άκαρδα..
η αγάπη για τη χώρα τους
χρόνια πολλά μετράνε πια..
είχε καταποθεί..
σπασμένο το κουφάρι σέπεται
στο έρημο μουράγιο
χέρι ικανό του ναυπηγού..
του πλοηγού δε 'βρέθη..
Βαρέθηκες να κυνηγάς..
δαίμονες και αρπαχτάδες..
ούτε που το φαντάστηκες..
δε μέτρησες στο ζύγι σου από νωρίς
κατηγορίες ανθρώπων..
άνθρωποι εξολοθρευτές
και εξολοθρευόμενοι ανθρώποι..
τους πειρατές πολέμησες..
επαρασύρθηκες από τη δίνη τους..
εκούρνιαξες σε υπήνεμη ακτή..
δεν είναι αδυναμία σου..
βαθιά τη λέω ενσυναίσθηση
κόσμου που δεν αλλάζει..
δεν το 'χουνε σκοπό οι άνθρωποι
τη ζούγκλα να αφήσουν..
πηδάνε σαν τ' αδέλφια τους 
τους πίθηκους..
από κλαρί - κλαρί..
βγαίνουνε οι γορίλλες αρχηγοί..
κυλιούνται μες στη λάσπη τους..
χτίζοντας μιαν Ευρώπη..
κοιτίδα λέγαν ήταν του πολιτισμού..
μα εσώθη το σαπούνι να ξεβγάλουν..
τη λάσπη απ' τα λερά τους τα κορμιά..
αρέσκονται στα χοιροστάσια..
κατήντησαν θηλαστικά παμφάγα..
κι εσύ αρμενίζοντας στη θάλασσα 
εκείνη που την έβαψες 
γαλάζια στην ψυχή..
ψάχνεις σχεδία και πανί..
να ξανοιχτείς σε απόδραση..
σε ερημικό νησί..
να μη θωρείς τα προσωπεία τους..
κακέκτυπα απολιθώματα δεινόσαυρων..
σε ευλογημένο τόπο ενός Θεού..
που εφύτεψε την ομορφιά..
σ' εσένα εναποθέτοντας 
ελπίδα προσδοκώντας..

''πειρατές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

3 Ιουλίου 2018

''απούσα ''......Σοφίας Θεοδοσιάδη

Κι εκείνη ανυποψίαστη..
απούσα απ' την πραγματικότητα..
απούσα απ' την ουσία της ζωής..
μουρμούραγε..ψιθύριζε..μονολογούσε
 κι έκραινε..
πόσο ωραία θα γινόταν η ζωή..
αν καίγαμε ένα κερί..
ναι ναι..ένα μονάχα αρωματικό κερί..
θα 'διωχνε λέει την πεζότητα..
και ως δια μαγείας μονομιάς..
κάνοντας τα ''φακίρικα''
θα ομόρφαινε η ζωή  μας..
Μα τ' αδειανό στομάχι του 
του διπλανού..του γείτονα..
που εζήταγε καρβέλι να σωπάσει..
ούτε που το εσκέφτηκε..
σπυρί δεν σκόρπαγε ποτές
σε στόμα έρημων πουλιών
σε στόμα διψασμένο....
μα θα μου πεις πως ο καθείς..
πράττει και λέγει κι ενεργεί..
με τα δικά του δεδομένα..
άλλος λυμένα  τα 'χει τα προβλήματα..
και άλλος ταλανίζεται και
καίγεται στη φλόγα..
κι έτσι αυτή..ευτυχής..ανυποψίαστη
γλυκά εθελοτυφλούσα..
στιχάκια μάζευε ολημερίς..
ατάκτως ερειμμένα..
έβαζε και μια τζίφρα για υπογραφή..
πως τάχα μια επώνυμη 
της το 'πε εμπιστευτικά.. 
θα γίνει ευτυχισμένη..
κι έτσι ορμήνειες έδινε..
στις ελαφρώς σκεπτόμενες..
εκειές που τα πορτοπαράθυρα ψυχής
κρατούσαν σφραγισμένα..
που στης ζωής τη λασπουριά..
ποτέ δεν περπατήσαν..
μονάχα να..στου καφενέ ..
την άχρωμη αχλή τους..
για αισιοδοξία πουλούσανε..
για λίγα τρύπια μοναχά..
ξεπερασμένα τους καπίκια..
κανείς δεν της ψιθύρισε..
κανένας δεν της το 'πε..
πως δεν αρκούνε τα κεριά..
να φέρουνε σιμά της..
ψυχές και πεταλούδες...
σε προσκλητήριο καλεί η ζωή..
εκειούς που αρώματα μυρίζουνται..
περνώντας κι απ' τα σκοτεινά..
τα αφώτιστα σοκάκια...
σ' εκειούς που βάρκες ταξιδεύουνε
σ' αρμένιστα νερά..

''απούσα''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...........................................................................................................