30 Αυγούστου 2018

''κοχύλια τα στιχάκια σου..απ' τα νερά του Αιγαίου''............

Ποιός τάχα ξέρει αν δύναμη θα βρω..
αν  θα το περπατήσουμε και τ' άλλο Καλοκαίρι..
καθώς ο Αύγουστος κατρακυλάει
μας αποχαιρετά.. ασυμπόνευτα
γύρω - τριγύρω η φθορά..
γδέρνει..ξεφτάει τις ζωές μας.. 
ποιός ξέρει αν τα χείλη θα 'χουνε τη δύναμη..
να σιγοτραγουδήσουνε μελωδικά..
<<Στα ίδια μέρη θα συναντηθούμε >> ..
εμείς που αγαπηθήκαμε πολύ..
παιδιά..γονείς..και νιοι και εραστές..
που αφεθήκαμε στη ζεστασιά.. 
στου ήλιου της ψυχής μας..
τη μοίρα..τα μελλούμενα..
το κάρμα ποιός ορίζει?
Κι εσύ κι εγώ...
στα ίδια μέρη μας τ' απόκρυφα..
στου νου και της καρδιάς μας τα λαγούμια..
τι.. η αγάπη που μας ένωσε...
 κύματα έμοιαζε  μιας θάλασσας..
που εμπλέκονταν...
φουρτούνες εσυνάντησε..
εμούσκευε στις μπόρες..
 ό,τι αγαπήθηκε πολύ...
ετραγουδήθηκε..εταξιδεύτηκε γλυκά...
έχει με ανεξίτηλο καταγραφεί μελάνι μπλε...
στα απόκρυφα τεφτέρια της καρδιάς μας...
ολόρθο στη μανία των καιρών..
χρωστάει..οφείλει ν'αποτυπωθεί..
να διαβαστεί σαν παραμύθι της γιαγιάς..
Kαθώς τα χείλη σιγοψιθυρίζουνε..
''τα πάντα ρει''..κυλούνε σαν ποτάμια..
πριν και οι λέξεις μουρμουρίσουνε
''ουκ έστιν ο καιρός''...................
πίσω γυρνώ ..κοιτάζω τον ορίζοντα..
μας οριοθετώ.. για να μπορώ
να προχωρώ μπροστά..
με το φευγιό κι αυτού του Θέρους..
βουτάω στην ''κολυμβήθρα ''μου 
στα λόγια σου που αγάπη με γεμίσαν...
Κρατώ ''κοχύλια'' που μου χάρισαν..
στιχάκια σου..
απ' τα νερά του Αιγαίου..
κι όλες τις πέτρες τις λευκές..
που σαν μικρό παιδί..μονάχη μου
σε κουβαδάκι εμάζευα
...λες κι ήξερα σαν θα κοιτώ.
πως μένουνε πολύτιμες...
ασάλευτα σημάδια μιας δροσιάς..
που τόλμησαν..εδρόσισαν ..
των χρόνων μου..τις σκοτεινές καταπακτές..
χοές..και προσευχή στον Έρωτα..
χτύπους να στέλνει η καρδιά..
στα χρόνια.. μη στερεύουν....

''κοχύλια τα στιχάκια σου..απ' τα νερά του Αιγαίου''-  Σοφίας Θεοδοσιάδη.

..............................................................................................

28 Αυγούστου 2018

'' παλαιοπωλείον.. ''σφεντόνες''...........

Με μια σφεντόνα αυτοσχέδια..
παιδί σαν ήμουνα μκρό..
έβγαινα στα ποτάμια και στις ρεματιές..
στους κάμπους του χωριού και στα λαγκάδια..
πέταγα τη σφεντόνα μου..
του φεγγαριού να πιάσω..
μου λέγανε οι φίλοι κι οι συμμαθητές..
πως οι σφεντόνες είναι εργαλεία κυνηγιού..
μου μάθαιναν πουλιά για να σκοτώνω..
μα να σκοτώνω μου ήτανε αδιάφορο..
ποτές ο στόχος στο μυαλό μικρού παιδιού..
ποτές του δεν αγίαζε τα μέσα..
κι ύστερα εμεγάλωνα..και σκέφτομουν..
εμάζευα σφεντόνες για να έχω..
λες και ένα χέρι αόρατο..με έσπρωχνε εκεί..
να 'χω σφεντόνες διαθέσιμες..
να κυνηγώ τα όνειρα..
χωρίς κυνήγι στη ζωή..
μένει άπιαστο το όνειρο..
του φεγγαριού κι αν προκαλείς..
με προσευχές δεν είναι αρκετό..
να σημαδέψεις τα όνειρα..
χωρίς ''σφεντόνες'' δυνατές..
στόχος δεν πετυχαίνεται..
επιτυχία δε μετριέται..
μα οι ''σφεντόνες'' είν' συχνά οδυνηρές
σέρνουν τον κίνδυνο του σκοτωμού..
δεν είν' παιχνίδι αθώο παιδικό..
μυρίζουνε ενίοτε..
του θάνατου το αίμα..
ποτές δεν ονειρεύτηκα..
ποτές μου δε λαχτάρησα..
με μια σφεντόνα δυνατή..
να φτάσω..να γκρεμίσω το φεγγάρι..
να ακουμπήσω μοναχά..
μονάχα αυτό λαχτάρησα..
το φως του στο σκοτάδι..
έκρυψα τις σφεντόνες μου τις αιχμηρές..
στο παλαιοπωλείο της αγνωσύνης μου..
των νιάτων μου του ανίερου κυνηγιού..
εκεί..παρέα με ''παλιοσίδερα''..
ατάκτως ερριμένες..ξεχασμένες..
αραχνιασμένες κείτονται νεκρές..
 ''σφεντόνες''..εργαλεία αιχμηρά..
πουλιά κι ονείρατα να κυνηγούν..
με ματωμένες λόγχες να στοχεύουν..
τώρα μονάχα μια κλωστή..μεταξωτή..
πετώ τα βράδια μου στους ουρανούς..
του φεγγαριού να φτάσω..
μαλάκωσαν οι ''πέτρες'' μου..
στο δρόμο της σοφίας μου..
στο παλαιοπωλείο μου..
οι συλλογές μου δένονται..
κορδέλλες μεταξένιες..
δεν έχω χρόνο εγώ να σπαταλώ..
πωλούνται όσο- όσο από εμέ..
 τα ευτελή υλικά.........

 ''παλαιοπωλείον..''σφεντόνες'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................


27 Αυγούστου 2018

''και συλλαβίζοντας..στην άκρια της θάλασσας''..........

Τι όμορφο στ' αλήθεια μοναχός..
στην άκρια της θάλασσας..
που όλα τα ημερεύει..
μέσα σε έναν κόσμο ανήσυχο
χαμένο..τρελλαμένο..
να 'χεις την τόλμη..στο ξεσκέπασμα..
αιδώς να μη σε κατοικεί εις το ξεγύμνωμα
μονάχα αιδώς για την αλήθεια της ψυχής..
τιμή να μην τη λογαριάζεις..
να αγοράζεις..
ακόμα και στη θλίψη σου..
σ' εκείνη την απρόσμενη χαρά σου.. 
λέξεις να βρίσκεις..
ήχους να σου κρένουν δυνατούς..
και να γεννούν καινούριες λέξεις..
ωσάν τα στάχυα να ν' μεστές..
να τις εκφράζεις σιωπηρά..
στης ουτοπίας των πολλών..
το αντιστάθμισμα στο χρόνο..
Έχουνε δύναμη πολεμιστή..  
οι λέξεις πάνω στο χαρτί..
άψυχες κι αν σου μοιάζουν...
Μη φοβηθείς να το φωνάξεις δυνατά
στην πένα σου..
το γράμμα της καρδιάς σαν θες να γράψεις..
Θα βρεις κοντά σου κι άλλους σαν και σε..
οι παραλήπτες πότε τολμηροί..
στον ποταμό της σκέψης σου..
τον εαυτό τους να γνωρίσουν καρτερούνε.. 
κολυμβητές δεινοί..και άλλοι που..
ίσως άτολμα σταθήκανε 
στης έκφρασης..
και της κρυψίνοιας το κόστος..
Είναι γλυκό και τρυφερό.. 
στις εκφρασμένες σκέψεις σου
και καταθέτοντας να εισπράττεις...
είναι ετούτη η μοιρασιά..
τη μοναξιά αποδιώχνει...
Πάντα οι λέξεις είν' πιο δυνατές.. 
από όπλα και τσεκούρια..και κανόνια..
στοχεύουνε αλάθητα..
σε αναγνώστες καρδιακούς..
τολμώ..και σκέφτομαι συχνά..
στην απεραντοσύνη του γαλάζιου της..
φιλοσοφώ καλυτερεύοντας εμέ..
στα ακρογιάλια της ξεχνιέμαι..
ανασαίνω..νοσταλγώ..
η αλμύρα της τις λέξεις νοστιμεύει..
ανταριασμένη πότε και ήρεμη άλλοτε..
μου δίνει και μου παίρνει..
αφήνομαι στο αγέρι της..
φορτώνοντας τις πίκρες μου..
στα γαλανά της τα νερά..
σκορπιέμαι και σκορπώ..

''και συλλαβίζοντας..στην άκρια της θάλασσας''-  Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

25 Αυγούστου 2018

''στον ποιητή και ''ποιητή'' μου''...........

Γλυκά μ' αρέσει ν' αγκαλιάζω τον κορμό
των λέξεων της πνοής των ποιητών..
να κρύβομαι στους ίσκιους τους..
να τραγουδώ..σε δοξαριές παλιού βιολιού
στις μουσικές..
που γράφουνε οι νότες της ψυχής τους..

Έτσι μ αρέσουν τα ποιήματα..
έτσι αγαπάω τα στιχάκια..
να 'ναι φτιαγμένα απ' το μελάνι της καρδιάς..
να σεργιανούν στις γειτονιές..
τα βράδια ν' αλητεύουν στα σοκάκια..
να παίζουνε καντάδες στις καρδιές..
και να γιατρεύουν τις ψυχές..
αρώματα να μοιάζουν νυχτολούλουδα..
να αρωματίζουνε το νου..
να μην καμώνονται με λέξεις..

λέξεις που ψάχτηκαν πολύ..
επινενοημένες.. λέξεις ακατανόητες..
παράξενες..εντυπωσιασμού..
στολίδια φορτωμένες..
τα λόγια εκείνα τα μελιά..εγίνηκαν..
που δεν εστραμπουλήχτηκαν..
στης φαντασμένης φορεσιάς..
της πεινασμένης..διψασμένης σε σαθρό
θεατρικό σανίδι..

διαμάντια δαχτυλίδια φορεμένα μου..
εγίνηκαν..
λόγια σοφά..αποστάγματα στα χρόνια... 
να πλάθουμαι..να γίνουμαι..
καινούρια να ''ποιούμαι''..
έτσι αγαπώ σε ποιητή...ωσάν..
καράβια αρμενίζουνε τρικάρτατα..
εσύ με μια μονάχα σκούνα ταξιδεύεις.
μιας σκούνας φόρτωμα τα όνειρα..
μου μήναγες τα βράδια μου τα σκοτεινά..
τα όνειρα σε τούτη να φορτώνω..

''άστα μου έλεγες τα όνειρα..
άστα να ταξιδεύουν''..
μη τα φορτώνεις ''που'' οι πολλοί..
τα ναυαγούν σ' εμπορικά..
καράβια πειρατών λεηλατημένα..
τον πάπυρο στο κιούπι της ψυχής..
άβρεχτο..φύλαγε στο βυθό σου....

 ''στον ποιητή και ''ποιητή' μου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
...........................................................................................................

23 Αυγούστου 2018

''πόδια γυμνά..βρεμμένα''...............

art: Pavlos Samios
Κύματα..γλάροι..στις πεζούλες μου
στα φτερουγίσματα με παίρνουνε μαζί.. 
πετώ πάνω απ' τα πέλαγα..
μακριά ξανά..μα τόσο οϊμέ..είμαι σιμά..
κλωθογυρνά τις σκέψεις μου εμμονικά..
η λοιμική της πολιτείας..
τον ώμο σου γυρεύω  να σταθώ..
να σε γιατρέψω..και να γιατρευτώ..
της αυτοϊασης ο δρόμος μας μονόδρομος
όπως παλιά..εσύ κι εγώ..
δυο ώμοι πάντα είν' πιο δυνατοί
αντίκρυ να σταθούνε στα μελλούμενα..
να κουβαλούνε το απρόβλεπτο..
το βάρος να σηκώνουνε  μισά -μισά..
στους αποτρόπαιους ήχους της σιωπής 
τα πρωινά..
καθώς η μοναξιά αβάσταχτη..
στης γυναικός το στέρνο εκατοικούσε..
μιας αναζήτησης..μιας δρασκελιάς..
στην άκρια της θάλασσας ..
πόδια γυμνά..βρεμμένα..
σε συναντούν τα βράδια τ' Αυγουστιάτικα
ποτάμι η αγάπη μας που σκάει και χύνεται..
σε θάλασσας κυματισμούς..
λιώνοντας στα πελάγη...
ατέρμονη..γλυκειά η προσμονή..
μην αρνηθείς..
άνθισε την ελπίδα..
βρεμμένα πόδια με τις στάλες της ψυχής σου..
δροσοσταλίδες της καρδιάς μου αποβραδίς..

'' πόδια γυμνά..βρεμμένα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
..........................................................................................................

ύμνος στην αγάπη..
γλυκειά..κανταδόρικη μελωδία..
γι αυτούς που αγαπούν σιωπηλά..
αναμένοντας..αφουγκραζόμενοι...........
η φίλη σας Σοφία............

...................................................................................................................................................................

21 Αυγούστου 2018

''στης ''άβυσσος'' τους δρόμους....

Τους ασυμβίβαστους αγάπησα..
και τους λερούς ξεπλένω..
τα παραμύθια σας της Χαλιμάς..
με οσφυακάμπτες ..δούλους κι υποτακτικούς..
ποτέ μου δεν ανάγνωσα..
τη ''μόρφωση'' το μόρφωμα δεν πήρα..
σε σκοτεινά συρτάρια παλαιά.. 
με τις αράχνες του μυαλού σας τα εφύλαξα..
γι αυτό και στις ανούσιες παρέες σας..
την ελευθερία μου δεν αλυσόδεσα..
γιουλάρι στο λαιμό ιντριγκαδόρικο
δε φόρεσα χρωματιστό..
σκυλάκι δεν εδήλωσα καννίς
τις πλαστικές σας τις τροφές να μασουλάω..
Οι φίλοι μου αλλόκοτη εμένα με  θαρρούν..
που στα γρανάζια των πολλών του συρφετού.. 
δεν μπαίνω.. δεν κρεμιέμαι..
καρφιά στο δρόμο μου καρφώνουν..
μου φορούν..
αγκάθια για μαγιάτικα στεφάνια. 
Λένε  για μένα οι γνωστοί..οι περαστικοί..
ασπούδαστη γυρνάω στα σοκάκια..
ποτές μου δεν εδιάβασα εκείνο το κεφάλαιο..
πως ντοκτορά δεν κάτεχα ποτές..
''Δημόσιες τις σχέσεις'' για να κάνω ..
Θαρρούν και ετικέτες τους κολλούν..
μονόχνωτους στην κολυμβήθρα τους βαφτίζουν..
σαν δε χωρούνε στο φουστάνι τους..
όταν ο λογισμός αδυνατεί.
τη διάφανη..και τον κοινό το νου..
τη σκέψη να συλλάβει...
Πίσω απ' τα χαμηλά..τα σκιερά..
στα θερμοκήπια του ''κήπου'' μου 
μ' αρέσει να δημιουργώ..μ' αρέσει να φυτεύω''..
και με το φως της μέρας μου
τα ανθισμένα μου ''παρτέρια'' να αγναντεύω..
Μου μήνυσαν πως είναι λέει ασύμφορο..
στις αγορές απούλητα..
τα αλλιώτικα τα λούλουδα απομένουν..
τα νυχτολούλουδα τα σπάνια..
τις νύχτες που φυτεύω..
μα εγώ τους απαντώ στα σιγανά..
οι μυρωδιές από τα ''βότανα''..
τα νυχτολούλουδα του κήπου μου..
ξεφεύγουνε απ' τις ''πρασιές'' ..
που οι φράξιες και οι οφθαλμοφανείς ..
οι καιροσκόποι..αδυνατούν να οσμιστούνε.. 
Φορούν καπέλα με φτερά..
βάζουνε και λουστρίνια παπουτσάκια..
μα είναι ανυποψίαστοι συχνά..
πως τα ''λουστρίνια '' τα γυαλιστερά
..είναι παπούτσια που γλυστράνε..
Αγαπάνε οι άνθρωποι απ' την αρχή.. 
το ..που γυαλίζει αυτό..
και λαμπερό φαντάζει..
μα μένει εκεί ξεσκέπαστο..
αν με του λόγου του πνευματικού..
φόρεμα δεν κατόρθωσε ..
τη γύμνια του κορμιού του να σκεπάσει..
από τις γειτονιές σας δεν περνώ..
στα ξεβαμμένα σας καϊκια δε σαλπάρω...

  ''στης ''άβυσσος'' τους δρόμους - Σοφία Θεοδοσιάδη

..................................................................................................

19 Αυγούστου 2018

σε κείνο το συρτάρι το ''ζωγραφιστό''.......

Κι όσο εσύ μου μίλαγες..
μπαλάντα λες..ζεστή η φωνή..
επικολυρική..
με τα πινέλα της καρδιάς..
εσένα σε ζωγράφιζα εγώ..
φύτευες Καλοκαίρια..
να 'χω να καρτερώ για θάλασσες..
σκούνες να ταξιδεύω..
νότες θαρρείς..πα σε κλειδί του σολ..
κι έπειτα στης ψυχής μου τα αρώματα..
σε κείνο το συρτάρι το ζωγραφιστό..
σε μπουκαλάκι ακριβό..
στα μεταξένια μου μαντίλια σε ετύλιγα..
στα ξεροβόρια και στις ξέρες μου..
φουλάρι να σε δένω στο λαιμό..
μια αγάπη λάβδανο η δική σου στις πληγές..
που ο χρόνος και οι μέρες ..
τατουάζ..χαράζουν στις καρδιές..
''των'' που αγαπούν βαθιά..
τη ζωγραφιά σου γύρευα..
στα βλέμματα τα τρυφερά..
που εψηλώναν την ψυχή μου..
πόσο γλυκειά η προσμονή..
στα πρωινά συναπαντήματα..
αδιάκοπη..ατέρμονη..μιας όσμωσης
στα βραδινά της Κυριακής..
αμάραντα της γέννησης 
της άνθισης του έρωτα..
τα ρόδα.. 
τα κρυφοφυλαγμένα στης ψυχής μου..

σε κείνο το συρτάρι το ''ζωγραφιστό'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

..................................................................................................

14 Αυγούστου 2018

''να σεργιανάς στης Παναγιάς αντίκρυ''...........


Αντλώντας δύναμη περίσσια..φλογερή.. 
''σεργιάνι να βγεις για την Παναγιά''..
να βγεις..να καλοφορεθείς
να βγεις να της φανερωθείς..
να βγεις να αποκαλυφθείς..
να αγαπάς την Παναγιά..
να την αναζητείς..
να την κρατείς ολόρθη..
να  την γιορτάσεις την..
να ζωγραφίσεις μέσα σου την Παναγιά..
μορφή να πάρει κι οπτασία να γενεί..
αθόρυβα τις νύχτες πα στο μαξιλάρι σου
να την καλέσεις παρακλητικά..
φτερά αγγέλου φορεμένη να πετά..
στα όνειρα και στους καημούς σου γιατρικό....
φαρμάκια  να γιατρεύει..
να 'ναι η δική σου Παναγιά..
βαθιά καλούσα το αγνό..
το κάλλος της ελπίδα να μας σώσει.. 
να ξεδιαλύνει το θυμό..
που την καρδιά σου κατακρεουργεί..
εσένα θυμωμένε άνθρωπε..
που έχασες το δρόμο..
με δύναμη η προσκυνημένη σου..
να στέκει αφανέρωτη..αλαφροϊσκιωτη
να τη λογάς παρούσα..
στο πέρασμά της να σιωπούνε τα πουλιά..
να πάψουνε να κρένουν τα τζιτζίκια..
να 'ρχεται ο ίσκιος της..το θρόισμα..
στα μάγουλα γλυκό φιλί..
της μάνας να 'χει εκειά τη ζεστασιά
να μένει αξεχώριστη..
η μάνα να 'ναι ή η Παναγιά..
στο κάλεσμα ν΄αναρωτιέσαι αντάμα...........

'' να σεργιανάς στης Παναγιάς αντίκρυ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

12 Αυγούστου 2018

''παιδιά μιας χελιδόνας''..........

Σας άφηνα αθόρυβα τη σκέψη μου..
την εκατέγραφα στιγμές..
γιοφύρια εστερέωνα στα ανάμεσα..
όταν ο ήλιος έρχονταν για να με βρει..
για να με συναντήσει..
εκεί στ' αλώνι το κρυφό..
που οι μυλόπετρες αλέθανε το νου 
και την ψυχή μου..
όταν η σκέψη μου με ενίκαγε..
του αποχωρισμού..
ψάχνοντας το αιώνιο..
κρατώντας μας το νήμα της ζωής..
μέσα από σας ερμήνευσα..
αξιώθηκα αγάπη.. 
ταξίδεψα στα μάτια σας
ελούστηκα απ' το φως σας..
όχι μονάχα γιατί εβλαστήσατε..
την ξεραμένη ''αλλέως πως''..
θα έμενε χωρίς εσάς
στη γόνιμη κοιλιά μου..
εγίνατε η κολυμβήθρα μου του Σιλωάμ
ελάτρεψα..συγχώρεσα..
αγάπησα τον κόσμο στα σημεία..
γιατί κουρνιάξατε ψηλά..
κοιτάξατε το βλέμμα μου..
σας κοίταξα κατάματα κι εγώ..

είστε παιδιά μιας χελιδόνας 
που αποδημούσε κάθε λίγο εντός
και στα συρματοπλέγματα
καθότανε στις μπόρες των καιρών..
παιδιά πατέρα με ενσυναίσθηση
μικρά χελιδονάκια εσείς..
εκπαιδευμένα ..
αγέρωχα..επίμονα..ανθεχτικά..
στις καταιγίδες εφορέσατε 
αδιάβροχα φτερά..
τις διδαχές σας εκρατήσατε..
είναι που οσμιστήκατε
του λόγου των γονιών σας το αληθές..
ευλογημένοι όσοι αξιώθηκαν
φυτώριο να γίνουν της αγάπης...
φυτώριο ηλιόλουστο το βιος
το βιος μας το αληθινό
στ' αμπάρια της καρδιάς μας φυλαγμένο..
φυτώριο που ανθούν..καρπίζουν τα παιδιά..
λίπασμα στις ψυχές των..των γερόντων..
όμορφη που ναι η σπορά...
οι φύτρες μας της γέννας!!!

'' παιδιά μιας χελιδόνας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
...........................................................................................................


10 Αυγούστου 2018

''κρατώντας το άρωμα της πασχαλιάς'' ....

art: Dorina Costras

Έτσι θα την κρατώ τη θύμηση

στο άρωμα της πασχαλιάς..
της φυλαγμένης  στο ποτήρι της καρδιάς μου..
κι ας εμαράθη μες στο λεύκωμα..
στου χρόνου τις σελίδες τις χλωμές..
γυναίκα εγώ..κι οι μουσικές..τα αρώματα 
με πλάθανε..με χτίζανε..
με άγγιζαν βαθιά..
μύθους γεννούσανε γλυκείς..
ερωτικά..και ξωτικά εμοιάζαν παραμύθια..
έστεκες ολοζώντανος..εμπρός μου εσύ..
και τόσο μακριά μου..
πιότερο κι απ' το ξωτικό επιθυμητός..
εκεί στο γλυκοχάραμα ερχόσουνα..
τρύπωνες απ' το παραθύρι μου...
σαν γνώριμη παλιά μοσχοβολιά..
σε λεύκωμα κρυμμένη..
μες στον αχνό τ΄ονείρου θα σε συναντώ..
σαν το κλαρί της πασχαλιάς μ' εψήλωναν
τα λόγια σου τα τρυφερά..
φλάουτου ανεξίτηλες οι μουσικές
φτιαγμένες απ' τον όμορφο κορμό της
λίπασμα ακριβό στις ρίζες μου..
που με κρατάγανε στη γης..
μη και χαθώ..και σωριαστώ..
στης ζάλης τους το ύψος..
Έτσι θα τη θυμάμαι τη διαδρομή..
με τις κρυμμένες λέξεις μου..
δάκρυ που δεν εκύλησε στη θύμηση..
δάκρυ που  εμοιράστηκε στα δύσκολα..
στης απουσίας σου  τη μυρουδιά..
στης περιπλάνησης μιας πασχαλιάς...
καθώς ο χρόνος και τα χρόνια μας κυλούσαν...

 '' κρατώντας το άρωμα της πασχαλιάς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

.................................................................................................

6 Αυγούστου 2018

''δραπέτες στης σελήνης''.....

art: Dorina Costras
Θα το φορέσω..δε θα φοβηθώ
εκείνο το φουστάνι το φλοράλ μου
εκείνο που ετικέτα μου κολλά.. 
της μιας..αμετανόητης ρομαντικής..
στους δρόμους τραγουδώντας που με βγάζει....
Απόψε δε θα κοιμηθώ..
η Γης η βρίθουσα πεζότητα
εμέ δε με κρατεί..δε με χωράει..
στα σταυροδρόμια του έρωτα..
δραπέτης και ληστής θε να γενώ..
κλέφτρα θα γίνω απ' το τάσι της..
σελήνης συνομωτικής....
και στο κελάρι της  καρδιάς σου θα βρεθώ..
το νέκταρ να σταλάξω στην ψυχή σου..
να σε μεθύσω και να ζαλιστώ..
φόβο να μην τον λογαριάσω..
την ονειρόσκαλα του φεγγαριού 
μαζί σου να τολμήσω ν' ανεβώ..
τι κι αν μεγάλωσα κι ασπρίσαν τα μαλλιά..
κι αν πλούσια η χαίτη δε φαντάζει..
σαν άλλη Βερενίκη τάμα θα ορκιστώ..
κι αν δεν σε βρω απόψε..
στο αντάμωμα..
στου φεγγαριού το φέγγος το θαμπό
την κόμη θα σκορπίσω..
σκάλα να γίνουν και σχοινιά..
τα κάτασπρα σοφά μου τα μαλλιά..
ανάμεσα στων αστεριών
να ανασύρουν στα ψηλά..
της προδοσίας σου τα χτένια..
φτωχή η κορδέλα σου..τραχειά..
που στόλιζες την κόμη..
δεν είχε το μετάξι της ψυχής..
ξέφτια.. κλωστές.. κουρέλια..
χρώματα..υφάδια δεν εβάφτηκε..
στης τολμηρής μου αγάπης..
Ετούτη η κορδέλλα στα μαλλιά..
χρόνια περπατημένα..
ιστιοφόρου γίνεται πανί..
σφίγγεται..λυέται..χάνεται
και στα βαθιά..στα τολμηρά..
αποβραδίς με ταξιδεύει..
Στέκομαι αντίκρυ ατάραχη και σας κοιτώ
και τις στραμπουληγμένες πεθυμιές σας
τις χαϊδεύω.........
ω! πόσο θλιβερές φαντάζουνε 
στα μάτια μου εμπροστά..
δε θέλω να σας μοιάζω...
στ' αυτιά μου φτάνουν σιωπηρά..
του λατρεμένου μου Καβάφη..
λόγια σοφά..λόγια μεστά..
για ''τους'' που εδειλιάσανε..
στον έρωτα μπροστά:
 "ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ":

ΑΝ σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά-
έτσ' η επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν·χωρίς ν' αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

''δραπέτες στης σελήνης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

...........................................................................................................

5 Αυγούστου 2018

''αν θες τα χνάρια σου''.............



Αν θες τα χνάρια σου..
στου χρόνου τις αιώρες
χρόνους και μετά..
σ' αγαπημένων πρόσωπα..να κατοικείς τη μνήμη.. 
να τραμπαλίζεσαι γλυκά..
τόλμα και παραμέρισε 
γυαλάδες..κόλλες και γλασσέ χαρτί..
μελάνι χύσε ν' απλωθεί
σε πέπλο αραχνούφαντο ψυχής..
του πάπυρου να μοιάζει..
άφηνε ίχνη καρδιακά..
της τρυφεράδας σου μη φείδεσαι..
στης ανταπόδοσης το ζύγι μη μετριέσαι..
Αν θες τα γελαστά παιδιά 
για να σε συναντούν..
στους δρόμους στα στενά και στα δρομάκια..
όπου χορεύαν λεβεντάνθρωποι..
τα βράδια που φορούσες τα καλά σου
στις φυλλωσιές των δέντρων 
στους ψιθύρους να σ' ακούν...
στων αηδονιών το πρωινό κελάηδημα..
στις θύμησες Καλοκαιριού..
στα σκαλοπάτια..στα περβάζια ..
σημάδια άφηνε σ' ακουαρέλες της καρδιάς..
Ναι..δεν ξεχνιούνται μάτια μου οι άνθρωποι..
μορφές που αγαπήσαμε..
που μοιραστήκαμε τ' αντίδωρο της Κυριακής..
εκυλιστήκαμε στο ίδιο το γρασίδι..
τσουγκρίσαμε τ' αυγό της Πασχαλιάς..
εφιληθήκαμε..αναστηθήκαμε στο στόμα.. 

 ''αν θες τα χνάρια σου''- Σοφίας Θεοδοσιάδη 
.................................................................

3 Αυγούστου 2018

''τι με ρωτάς για το Θεό'''............

 art : Edward Burne-Jones
Είναι στιγμές..μα τι στιγμές..
που νιώθεις σαν παιδί..
Φτωχός κινάς προσκυνητής..
τ' απέραντο του ορίζοντα..
τ' Αυγούστου το γαλάζιο σε τυφλώνει..
στρέφεις το βλέμμα με αγωνία
 στο καμπαναριό..στο έρημο ξωκλήσι ..
κοιτάς ψηλά τον ουρανό..
κοιτάς τη θάλασσα..σιωπάς..
που είναι..ψάχνεις το Θεό..
απάντηση να δώσω μου γυρεύεις..
Σ' όλη της Γης..
στα λαμπερά τ' αστέρια μας..
στον ήλιο θα τον βρεις..
στο φωτερό φεγγάρι..
Είναι ο Θεός μες στη βροχή
όταν..τη διψασμένη..
δροσίζει τη σκασμένη Γης..
είναι στα δέντρα που καρπούν..
των πεινασμένων να χορτάσει την ανάγκη..
Είναι στο νου και στην ψυχή
σ' όσους πιστά τον αγαπούν..
τον νιώθουν..τους τυλίγει με στοργή
όταν κατρακυλούνε..
Είν' στις καρδιές των ορφανών..
που μένουνε μονάχα..
Είναι παρήγορη τις νύχτες συντροφιά..
στης συντριβής το λύγισμα..
όταν το χέρι τείνεις να πιαστείς
όπως στη θάλασσα ο πνιγμένος..
Τι με ρωτάς..
είναι στιγμές..μικρές στιγμές
που περπατάμε αντάμα..
Είναι στο δρόμο σου αδελφέ
στον πόνο παραστάτης..
είναι το χέρι Του το δυνατό
που δε σ' αφήνει να δειλιάσεις..
Είναι στα λούλουδα της Γης
που ευωδιάζουνε..ξεπλένουνε..
τις αμαρτίες του κόσμου..
Είναι στις θάλασσες και στα βουνά
στου καλλιτέχνη τη φωνή..
και στου τσοπάνη τη φλογέρα..
στη ζακετούλα της μαμάς 
στα δροσερά τα πρωινά..
στη ζεστασιά της αγκαλιάς της..
στο χάδι του αγαπημένου σου..
και στο ζεστό..
σαν Αναστάσιμο φιλί του...
κρυμμένος είν' σ' όλων τα έργα μας
αρκεί να 'χουν το φως Του..
Πάψε λοιπόν να με ρωτάς..
τα μάτια άνοιξε διάπλατα
και βάθυνε το βλέμμα..
μπροστά σου θα ζωγραφιστεί..
θα 'χει και σχήμα και μορφή..
εσύ μονάχος σου σε πάπυρο ακριβό..
με τον κονδυλοφόρο της ψυχής..
θα τον εζωγραφίσεις..
κι αν στη ζωή σου ενίκησε το φως..
το κάδρο Του θα μοιάζει φωτεινό..
Όχι..δεν είναι τιμωρός..
δύναμη είναι και το αιτιατό..
του ανώτερου Εγώ σου..

''τι με ρωτάς για το Θεό''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................