10 Σεπτεμβρίου 2018

''για αναπαμό προσεύχομαι''......

Στης σιγαλιάς του σκοταδιού..
στο πάπλωμα της νύχτας σκορπισμένη..
χτύποι γεννιούνται δυνατοί και
σφίγγεται..αναλιώνει η καρδιά μου..
χρόνια είχα πάψει να κοιτάζω στο φθαρτό..
μον' στέκομαι σε κείνα τα παράριζα
κομμάτια του κορμιού σου..
τα παιδιά σου..
γλυκειά συνέχεια στου σύμπαντος τη ζήση ..
και στην ψυχή σου τώρα αναζητώ..
το αιώνιο να αντικρύσω..
Λένε πως μεγαλώνουνε..
παίρνουν μορφή και γιγαντώνονται 
οι σκιές οι αγαπημένες..
Λένε πως τριγυρνάνε οι ψυχές..
στέκουνε μ' απλωμένα τα φτερά..
σ' όσους πολύ αγάπησαν..
ενοιάστηκαν..ελάτρεψαν..
αέναο νανούρισμα θαρρείς..
στο λίκνο της ψυχής μας..
είναι που βρήκαν καταφύγιο..
που βρήκανε απάγκιο..
είναι που φωτιστήκανε με φως..
στον ήλιο της ημέρας τον κοινό..
Πάνε κιόλας μήνες εννιά..
που μοναχή σου εταξίδεψες..
εκείνο το ταξίδι που ετοίμαζες..
ερήμην σου..ανεπιθύμητα..άθελα..
ολάκερη ζωή..
στο θάνατο οδεύοντας
από της γέννας σου..
της γέννας μας την ώρα..
εκείνο που φοβόσουνα..
το μακρινό..το άγνωστο..
το σκοτεινό το μονοπάτι..
κρύωνες και σκιαζόσουνα..
το παγωμένο χώμα..
κι εγώ..
από τη μέρα που σε φίλησα..
σε κείνο μας το ύστερο φιλί..
εκείνο που τα χείλη μαρμαρώνει..
για αναπαμό προσεύχομαι..
''ψυχής αναπαμό''..
κρατώ στις χούφτες μου απαλά..
δυο κόκκους λιβανιού..
με μυρωδιές στο ξεπροβόδισμα..
στέκομαι της ψυχής σου..
μα εσένα η έννοια σου τρανή..
τρανή ήταν πάντα μάνας έννοιας
έρχεσαι μες στον ύπνο μου..
βρίσκεις και ψάχνεις αφορμές..
ψάχνεις θαρρείς για θησαυρό..
στο ερειπωμένο σπίτι..
αχνίζουνε πα στα χαλάσματα..
οι μυρωδιές βρεμμένου χώματος..
στο φυτρωμένο απρόσμενα θυμάρι..
ήρθες κι απόψε τρύπωσες..
έψαχνες για αλυσίδα..
εκείνη τη χρυσή που την εκρέμασες 
στης εγγονής σου το λαιμό..
είναι εκεί..πα στο λαιμό..
για να φυλάει το καλό..
που έστειλαν τα χέρια σου..
μωράκι σαν τηνε αγκάλιασες..
και άνοιξε τα μάτια..
Πήγαιναν κι έρχονταν στιγμές..
τον ίσκιο σου έψαχνα να βρω..
να 'ρθω να γονατίσω..
να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά 
κάθε που θα λυγίζω..
μα τώρα σε παρακαλώ..
γλυκειά μου..αναπαμμένη..
μοιραία της ζωής μου συ μορφή..
γαλήνεψε..μην τριγυρνάς
στα καλντερίμια με τους ζωντανούς..
τη διάβηκες τη μυστική
την πύλη του Αχέροντα..
τον πλήρωσες τον ακριβό τον οβολό..
στα βάσανα της Γης..
στη λίμνη Αχερουσία εκολύμπησες..
αντίπερα ευρέθηκες σε μια νυχτιά..
επρόλαβες..εκέντησες τα όνειρα ..
στο δαντελένιο γιαδάκι της ψυχής μας..  
στης σύντομης περπατησιάς..
στης βόλτας σου..
στης Γης τα φωτεινά τα μονοπάτια..  
στη γειτονιά σου τώρα κατοικείς..
με τους αποθαμένους..
στης θύμησης αναγεννιέσαι απ' την αρχή..
δεν απολησμονιέσαι........

''για αναπαμό προσεύχομαι''- Σοφία Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου