''ήρωα σε βαφτίσανε'' (1) - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Έργο του ιδεαλιστή καλλιτέχνη - Δημήτρη Κατσικογιάννη

Είναι φορές που στη ζωή μας τη μικρή..
έχουμε ανάγκη από ήρωες..να αναστηλωθούμε..
κι έρχονται πάλι δυνατές στιγμές..
που πρέπει να γινόμαστε εμείς οι ίδιοι ήρωες..
όποιο κι αν είν' αυτό..το κόστος της θυσίας...
Δεν ήταν για το χειροκρότημα..
δεν ήταν υστερόβουλη η θυσία..
ήταν ανάγκη εσωτερική αντίκρυ απ' τον κίνδυνο..
ήτανε στάση ζωής το ανδραγάθημα..
το βέλος του το δίκαιο να στοχεύσει..
Γιατί αδελφέ μου τι θαρρείς..
αληθινότερο από  τη διδαχή..
η πράξη είν' το παράδειγμα ..
ο φανοστάτης για την αναζήτηση της λευτεριάς
για νέους και παιδιά !!!
Έχουνε στόμα οι πλαγιές..και τα λαγκάδια μάτια..
κρατούν τη μνήμη ζωντανή..στα χιονισμένα αλώνια..
Στο τσίρκουλο το αδιανόητο που σου στήσανε....
αιώνες τώρα η παράσταση κρατεί..
στης μοιρασιάς του κόσμου οι ''θεομπαίχτες''
αδιέξοδος ο πόλεμος..στην ήρεμη ψυχή σου..
Σ' έφερνα στις σελίδες μου και έστεκες..
μορφή αντρίκια..μέσα στις μορφές..
τις δυνατές..σα μάρμαρο λευκές..
ψυχές εξαγνισμένες..

Άλλοι θα λένε' κορόϊδο πως επιάστηκες εις τη ζωή..
άλλοι θα λέν' πως ήσουνα..ένας ονειροπόλος..
κι άλλοι θα λογαριάσουνε..πως αεροβατούσες.
πως έκλεινες τα μάτια στην πραγματικότητα..
χίμαιρες πως επίστευες..και τις εκυνηγούσες...
Δε θα σε καταλάβουνε ποτές..
της άλλης πάστας οι ανθρώποι..
Εσύ θα τους μιλάς για τη διαδρομή ως το τέλος της..
σαν ''συνομώτης'' της ελευθερίας της σκέψης τους..
κι εκείνοι..βολεψάκηδες..κρυψίνοοι..
μιας επιδερμικής ζωής θα μένουν γευσιγνώστες..
Θα σε ονομάσουνε οι λίγοι..οι εκλεκτοί του νου..
ήρωα θα σε λένε τα βιβλία..μα..
εσύ ένας απλός..και φλογερός..αληθινός..
άνθρωπος της ζωής..και της ζωής σου αντάρτης ..
ήρωες δεν εκαταλάβαινες τι πάει να πει..
φορούσες πάντοτε τα πρωινά εις το ξεκίνημα..
το σακάκι που σου εταίριαζε..δε σε εστένευε..
σε γέμιζε ορμή...
Έτσι εβγήκες..επετάχτηκες..εθελοντής..
εδήλωσες τον κόσμο να αλλάξεις...
Θυσίασες της νιότης σου..
επτά μου έλεγες ολάκερα τα χρόνια σου..
ζούσες  παρέα με οβίδες..
που εσκάγανε ανεξέλεγκτα ..
όμοια θαρρείς..τρανές σαν ''γουρουνάκια''..
Δεν είναι που δεν τις φοβήθηκες..μα
η ορμή για την πατρίδα σου..
τη μάνα σου..τα όσια τα ιερά..
εβρυχάτο μεγαλύτερο θεριό μες στην καρδιά..
εγρύλλιζε στα σωθικά τα βράδια..
Σ' έβγαζε στο κυνήγι το πρωί των μαγισσών..
που λέγονταν..είχαν το όνομα ''οχτροί''...
τον πόλεμο εμίσησες..θιασώτης μιας ελευθερίας..
το χάλασμα του κόσμου δεν το άντεχες.. 

Τώρα κρατώ στα χέρια μου..εκείνο το εξώφυλλο..
 από ένα φυλαγμένο περιοδικό..
μες στην κασέλα με τα αριστεία της ζωής..
τα αριστεία της ανδρείας σου στρατιώτη..
τη φωτογραφία που κιτρίνισε..
την επιστροφή σου από το μέτωπο..
κρατώ το βλέμμα το θλιμμένο σου..
σε μιας στιγμής ανύποπτης ..
τη στάμπα αυτή της νιότης σου..
που ήρωα σε βαφτίσανε..χωρίς να σε ρωτήσουν..

Κανένας δεν τους μήνυσε..κανένας δεν τους το 'πε..
εκείνους τους παρατρεχάμενους..
που προσπαθούνε λίγη δόξα να γευτούν..
οι οκνηροί..τα παληκάρια της φακής και οι δοσίλογοι
που φλόγα μέσα στην καρδιά..ποτές τους δεν ανάψαν..
οι ήρωες  είναι απλά κοινοί θνητοί..
που κάνουνε κάτι ξεχωριστό..
όταν το χρέος της καρδιάς τους..τους καλεί...
Ωσάν βολβοί κάτω απ' τη Γης..
που ξεφυτρώνουνε στα αίφνης
το φως γυρεύουν οι ψυχές ν' αναστηθούν..
μες στο γιορτάσι της καρδιάς μας..

''ήρωα σε βαφτίσανε'' - Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικού.
.................................................................................................................................................

''ψυχή μου εσύ''....

Ψυχή μου εσύ ..
 Έτσι..καθώς ατένιζες..
ενδιάμεσα της ουτοπίας του καθρέφτη σου..
και του κρυμμένου σου εγώ..
εχάνονταν στο κρύσταλλο το είδωλο..
τ' αληθινό σου πρόσωπο ορατό..
Ενδιάμεσα..παρεμβολές..
το ματαιόδοξο..έρωτα έγνεθε με το φθαρτό
κύματα μορς..απόρριψης για το παλιό..
το γερασμένο..
Ψυχή μου εσύ....
πες μου στ' αλήθεια αν το μπορείς..
εκόπιασες..κουράστηκες..ακτές..
βουνά και λαγκαδιές..να περπατάς..να νοιάζεσαι..
κοράλλια και κοχύλια να μαζεύεις..
στάμπες να βάζεις στο καθένα τους..
όνομα να 'χουνε λυπητερό..
για.. της χαράς τη γλύκα?
Μολόγα μου..αν το μπορείς..
αν χόρτασες..την απονιά να καταπίνεις την..
του κόσμου στα σημεία του 
της ανθρωπιάς την πείνα..
Φοβάσαι τα 'χατες το ξεπουπούλισμα..
τη γύμνια τους φοβάσαι?
Ανέβηκες ψηλά βουνά κι αγνάντεψες..
τραγούδησες στων ποταμών το γάργαρο νερό..
ελούσθηκες στους μύθους της της εξοχής..
σκιάχτηκες τα φαντάσματα..όχι της φαντασίας σου..
ακίνδυνα εκείνα..πολεμάτα..
μα τα φαντάσματα τα αληθινά..
που κλέβουν..τη δροσιά την πρωινή σου..
τραβούνε τη μπουκιά της γεύσης απ' το στόμα σου..
η μπόχα της απληστίας τους ..χαλάει την τροφή σου..
μη μου παραπονιέσαι και μη θλίβεσαι..
ψυχή μου εσύ λεβέντισα..
μετάξι ράβει τα τα τραύματα..
είν' αδελφός σου ο χρόνος............

''Ψυχή μου εσύ '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 
............................................................................................................

''στης τρικυμίας οι Ιθάκες μου''......

Δε θέλω να χαθούνε οι Ιθάκες απ' τα πέλαγα..
στης τρικυμίας τα υπόγεια τα ρεύματα..
στη δίνη του παράλογου να καταποντιστούνε..
πως θα γυρέψω ναυαγός..να φτάσω στη δική μου..
δε θέλω να υπάρχουνε  μικρά παιδιά..
να μη γυρεύουνε Ιθάκες..
Κωπηλατεί γερά η ελπίδα της ψυχής..
στων παραλογισμών..στη ζάλη τους
δεμένους στο κατάρτι της..
μακριά απ' τις σειρήνες μας κρατάει..
Είν' το ταξίδι που μετρά..το καθημερινό...
αυτό που ασήμαντο..μέσα στο νου λογιέται...
Τι κι αν θαρρούμε αδύνατο..
εκείνο το τρικάταρτο..που ναυπηγήσαμε..
σκαρίφημα της φαντασίας μας για το άπιαστο
να πιάσει..να χωρέσει στο μικρό της το λιμάνι?
Τι κι αν ιχνηλατώντας την..
στα βράχια ετσακίστηκες..της μακρινής..
μικρής σου της Ιθάκης ?
Σκέψου μες στο ταξίδι μας..
στη βάρκα τη μικρούλα μας..
μικρές - μικρές Ιθάκες τάχατες...
δεν ανταμώσαμε..δεν ηύραμε..δε ζούμε ?.
Μακάριοι οι ελεήμονες..
στης ομορφιάς του τρύγου της ζωής !!!

 
''στης τρικυμίας οι Ιθάκες μου''-   Σοφίας Θεοδοσιάδη
................................................................................................................        

''σε μιας πεζούλας το σκαλί''.........

Anna Munoz Reynes

Από μικρό κορίτσι ονειρευόμουνα..όταν θα μεγαλώσω..
σε μιας πεζούλας το σκαλί..
τον κάματο της μέρας να ακουμπάω..
ή και να γίνομουν πουλί..στο αψηλότερο κλαρί..
στ' αγνάντεμα να βγάζω την ψυχή μου..
τα βάσανα..τις ομορφιές..να σιγοτραγουδάω..
στα παραμύθια τους της Χαλιμάς..το δράκο να σκοτώνω..
να ζούσα  σ' έναν τόπο ονειρικό..που χάρτης δεν τον πιάνει.
έτσι απλά..περπάταγα..περπάταγα..να φτάσω..να προκάνω..
σε μια πεζούλα καθιστή..σ' ένα μικρό κλαράκι..
άλλα λογάριαζα μαθές..κι άλλα ήρθαν και με ηύραν..
Προξενητάδες στείλαν και με ''πάντρεψαν''
με τα τερτίπια της ζωής..μου κλέψανε το σχέδιο..
και με βαφτίσανε εργάτρια..με είπαν δυνατή..
κι ούτε που με ρωτήσανε..αν το 'θελα
μελίσσι σε κυψέλη να με λένε..
Τώρα τα βράδια τριγυρνώ..κανείς δεν το προσέχει..
πως την καρφίτσα που στο πέτο μου καρφίτσωσαν ..
την ξεκαρφίτσωσα από καιρό ..δε θέλω πια να τη φοράω..
Βαρέθηκα να με κοιτούν..σαν νάμαι ένα πανύψηλο ..
αγέραστο..και δυνατό δεντρί..
Θέλω να γείρω τα κλωνάρια μου...
και νάμαι ένα χαμόκλαδο..ένας μικρούλης θάμνος..
απαρατήρητα όλοι να με προσπερνούν...
αυτοί τριγύρω  να ψηλώνουν..να κορδώνονται...
κι εγώ..να σεργιανάω στα λαγκάδια..
γιατί δεν εκατάλαβαν το μάταιον..το μονοπάτι της ζωής..
που είν' γεμάτο  αγκάθια..
ασπάλαθοι φυτρώνουνε..εκεί..μες στα κρυφά..

''σε μιας πεζούλας το σκαλί''-  Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..................................................................................................................................................

ΚΑΒΑΦΗ. [ Η ΠΟΛΙΣ.] - Η ΛΑΜΠΕΤΗ ΔΙΑΒΑΖΕΙ.........

Η Πόλις

 Είπες• «Θα πάγω σ' άλλη γή
θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή• 
κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη. 
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει. 
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ, 
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».

 Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, 
δεν θάβρεις άλλες θάλασσες. 
Η πόλις θα σε ακολουθεί. 
Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. 
Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς• 
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις. 
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. 
Για τα αλλού -- μη ελπίζεις -- 
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό. 
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ 
στην κώχη τούτη την μικρή, 
σ' όλην την γή την χάλασες. 

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Πηγή: Σημειώσεις Νεολληνικής Λογοτεχνίας..
..............................................................................................................

 «Η Πόλις» του Καβάφη αποτελεί την πιο δυνατή ''κραυγή'' 
του αισθήματος της αυτοπαγίδευσης
 που βιώνει ένας άνθρωπος που θέλει να αλλάξει τη ζωή του
Ναναι τάχατες εφικτό αλλάζοντας απλά γεωγραφικό ορίζοντα?
Γιατί πατρίδα μας είναι η ίδια η ψυχή μας...
Αν δεν αλλάξεις έσωθεν..αν αρνηθείς να σκύψεις..
να διαβάσεις και τα θέλω τα δικά της..?

η φίλη σας Σοφία... 


.......................................................................................................................................................................

''κι εσύ..ο μοναχός ο καπετάνιος''..

art : Alexader Jansson

Καράβια πάνε κι έρχονται..τα λόγια αρμενίζουν..
στο χάραμα της μέρας μου..
φάλτσες οι νότες φτάνουνε στ' αυτιά..
χωρίς περίσκεψιν και με σπουδή πολλή..
μιλούν συχνά για τη ζωή..
ανθρώποι που δε βράχηκαν στις καταιγίδες της..
δεν εφουρκίστηκαν απ' την αλμύρα της..
δεν κοίταξαν τον ήλιο όταν γεννιέται ..
Κι αν πάλι δεν σου αρέσει το εφήμερο..
αν θυμωμένος ως το τέλος θέλεις να βαδίζεις..
διάλεξε μόνος σου αν τολμάς..
αν κάκτος θα γενείς μες στις ξερολιθιές..
ή  σπάνιος κρίνος του έρημου γιαλού..
είν' χαρισμένη μοναχά μία φορά η ζωή..
στο ραντεβού μην αθετήσεις..
κι αν πέσεις σε χαράδρες μην το φοβηθείς..
φυτρώνουνε και σπάνια λουλούδια
τα εντελβάις πα στα βράχια..
Ταξίδια σου έταζαν οι ''θάλασσες''..
Κι εσύ γελούσες..εχαιρόσουνα.....
λαχτάραγες..κι αμέριμνα  εσιγοτραγουδούσες.
καραβοκύρης σπούδαζες..κύματα να δαμάσεις..
Κι αγνάντευες από ψηλά τα πέλαγα ..
και ξανοιγόσουνα και πάλευες ..
πότε με πρίμα τον καιρό και άλλοτε πάλι κόντρα...
Και βρέθηκες σε θάλασσα 
φουρτουνιασμένη..ανταριασμένη και θολή.
φοβήθηκες..εδείλιασες...εθύμωσες ...
πως θα βουλιάξει το καράβι σου εσκιάχτηκες....
μα χρόνια ολόκληρα κολύμπι εμάθαινες..
τα μακροβούτια σου εξασκούσες....
Κι ήρθε η ώρα μέσα εκεί..στα βάθη  της .. 
ανάσες δυνατές να πρέπει να κρατήσεις.....
Άγνωστος ο βυθός για σένα..ορμητικά τα ρεύματα..
εδώ είναι η τεχνική σου καπετάνιε..
Μα σαν βλογήθηκες..αγάπησες..εγέννησες..
ύφανες..έκλωσες υφάδια της ζωής..
εφύτεψες..χρόνια εξεβοτάνισες αγκάθια
απ' τα δίχτυα των μικρών παιδιών..
καραβοκύρης της ζωής εδήλωσες στα άγραφα..
ερήμην σου εκοινώνησες το φως..
Θάλασσα είναι η ζωή αν το κατάλαβες..
κι εσύ ο μοναχός ο καπετάνιος..

''κι εσύ ο μοναχός ο καπετάνιος''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................
 

''όταν η μέθη της ζωής''.....

Είναι μετρημένος ο καιρός..
μου το λαλεί η εποχή που περπατώ..
τους λεπτοδείχτες γύρισα..
ξεκίνησα για να πετώ..να τα ξεφορτωθώ..
ρούχα σιδερωμένα και στενά..
δαντέλες από τα συρτάρια μου
κιτρινισμένες στου καιρού τη ναφθαλίνη..
κρατώ στα χέρια μου τις σκοτεινές..
εκείνες που μου φόρεσαν της ηδονής τη νύχτα..
φορώ τα άνετα..τα χαλαρά..εκείνα τα μεταξωτά..
και που δεν πιάνουνε θαρρείς..
και πολύ τόπο στα συρτάρια..
εκείνα που ανακάλυψα σε μια γωνιά..
της παραπονεμένης της ψυχής μου..
ένα σακουλάκι ολόγιομο..πετράδια φυλαγμένα..
Δεν τις εμέτρησα ποτές..αν ήτανε πολλές..
εκείνες κει οι ηλιόλουστες..οι ζεστές μου εποχές..
που λάμπαν στο σκοτάδι..οι άταχτες..οι αμαρτωλές..
τις κοίταξα προσεχτικά..ποτίστηκε η σκέψη μου..
στη μέθη της ζωής μου..
ήταν αυτές που μου κρατούσαν το χαμόγελο
φρέσκο ακόμα και ζεστό..στα διψασμένα χείλη..
Και ναι..οι ''δυνατές'' και οι ''αδύναμες''
όπως κι αν τις βαφτίζουνε οι ανθρώποι τις γυναίκες..
κοιτώντας πίσω τη διαδρομή..
καθώς επάνω μας τα χρόνια αποτυπώνουνε
τα λάθη μας..τα πάθη μας..τις στραβοτιμονιές μας..
να 'χουμε θάρρος..τόλμη.. 
λέγοντας αλήθειες μοναχά..
κοιτώντας στον καθρέφτη μου ομολογώ:
πως ναι..με ερωτεύτηκαν θαρρώ..
και ερωτεύτηκα τρελλά κι εγώ..
με απέρριψαν κι απέρριψα και λατρευτούς ανθρώπους..
έκανα σχέσεις δυνατές..
επάνω μου σαν άρωμα ακριβό και καλοφορεμένες..
και τώρα που κοιτάζω την αόρατη γραμμή..
διατηρώ το στυλ και την ευαισθησία μου..
κι έχω στο νου μου για τον έρωτα την ίδια αισθητική..
δε σβήνω μυρουδιές που φόρεσα..
δεν πνίγω τις ανάσες..
κι ας είναι τα Φθινόπωρα  σιμά στα βήματά μου..
σάμπως αν κρύψω..δε φανερωθώ..
τα 'χατες θα 'μαι εγώ ?

''όταν η μέθη της ζωής'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

..............................................................................................................

''αφουγκράσου με αν θες''....

Έλα..αφουγκράσου με αν θες.. 
έλα να σμίξουμε τις εκκωφαντικές
εκείνες τι σιωπές μας που κουρνιάζουν..
μαζί στην παραλία μου..
κραυγές να γίνουν δυνατές...
στα βράχια..στις ξερολιθιές..
και ας στραγγίσουν το μεδούλι της ψυχής μας..
Έναν Δον - Κιχώτη αναζητώ..καθώς κι εσύ..
τα ματωμένα πόδια μου..
απ' τα λιθάρια τα τραχειά να ξεκολλήσει..
στους ανεμόμυλους τα βήματα να οδηγηθούν..
Όχι πως θα κονταροχτυπηθώ με όπλα και με σφήνες..
μα με ένα λόγο πύρινο..που αγέρας ίσως να γενεί..
συνθέμελα να τρίξουνε των δράκων οι φατρίες..
Μα μοναχή μου πως να ξανοιχτώ..
που γύρω μου τυφλότης..αποχαύνωσης απλώθη
χαθήκαν..λιγοστοί..στην πόλη οι ονειρευτές..
Οι Δον - Κιχώτες χάθηκαν του Μιχαήλ Θερβάντες..
Γίνομαι ώρες- ώρες  απελπιστική..
Μιλώ..ξεσπώ ..καυτηριάζω..χαίρομαι κι αγαπάω..
ένας άνθρωπος μικρός κι εγώ..κανονικός..
στα πλαίσια του εφικτού..καθημερινός
στο δρόμο μπαίνω ενίοτε..εκείνον
τον αξιακό..με τα ψηλά δεντριά του..ψάχνω
και ψάχνομαι συχνά μικρός φυσιοδίφης να γενώ..
θαρρώ πως δεν εχάθη το πουκάμισο
μον' ξέφτισε η ούγια του σε χαλεπούς καιρούς.
θαρρώ πως εξεμείνανε ακόμα ανεμόμυλοι..
και ας μοιάζουν ξεχασμένοι..γραφικοί...
ή μήπως πάλι ψάχνω χίμαιρες
 και χάνομαι σ' αυτές ?

''αφουγκράσου με αν θες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

⫷ στου κόσμου τα παζάρια ⫸

Και τώρα πάλι που ήρθαν ''δίσεχτοι'' καιροί.. 
τον κόσμο από το παραθύρι με κηρομπογιές..

το όνειρο που δεν έμελλε ποτές να ευοδωθεί

καθώς η τυραννία των παρανοϊκών μεγαλουργεί

απαξαρχής ειρήνης τα φτερά να ζωγραφίσω.
Δε μου χωράνε εκείνα τα γοβάκια τα χρυσά..
της όμορφης της Σταχτοπούτας μου της νιας..
στενέψανε καθώς μεγάλωναν τα πόδια μου..
κι αυτά μαζί με μένα..
Τώρα θα πρέπει αληθινά και στέρεα 
παπούτσια να αγοράσω να φορώ..
γιατί οι δρόμοι πλημμυρίσανε ''λασπόνερα''
γλιστράει ο κόσμος μάτια μου μες στα λασπόνερα..
πηλός γεννιέται..χώμα στους χειμάρρους να θαφτεί..
γλιστράει ο κόσμος στις παλάμες μου..
γκρεμίστηκαν οι ιππότες μου..
αποκοιμήθηκαν βαθιά κι εκείνοι
οι λιγοστοί οι ήρωές μου..
γέμισε το κεφάλι μου από''άναρθρες'' κραυγές..
στων κρότων τους απόηχους
σπάνε τα τζάμια των ματιών..
τα ώτα αρνούνται νότες..
ύμνους ηρώων ..και προστάτηδων..
των ''νταβατζήδων'' την πραμάτεια
που εμπορεύονται τη φτώχεια των λαών..
πουλώντας όσο- όσο μια ελπίδα ανύπαρκτη..θαμπή.. 
στου κόσμου τα παζάρια......... 

⫷ στου κόσμου τα παζάρια ⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..................................................................................................................................................

''στις άκρες απ' τα βλέφαρα''.....

Hyneman

Στις άκρες απ' τα βλέφαρα..ανθούνε μαργαρίτες..
Θυμάσαι που μου έλεγες τις μαργαρίτες να μαδώ..
να  βλέπω αν μ' αγαπάς..?
σιγανοψιχαλίζει μια ποτιστική βροχή..
ποτίζει τα όνειρά μας..
αχ! σκυθρωπό Φθινόπωρο..
άσπλαχνα μη μας φέρεσαι..
τα φύλλα ρίξε αν θες απ' τα κλαριά..
μα μην λασπίζεις τις λευκές..
το όνειρο κράτα άσπρο ..
τις μαργαρίτες που
τολμούν ακόμα να φυτρώνουν..
στα μονοπάτια της ψυχής..
οι λευκές μου οι μαργαρίτες..
είναι που τις λιπαίνουνε τα λόγια σου..
τις ρίζες ανασταίνουν...
Το μονοπάτι παίρνω σιωπηλά..
σταλαματιές βροχής τα λόγια σου..
ρέουν ακόμα στο κορμί μου..
θυμάσαι που μου έλεγες να μη φοβάμαι τη βροχή..
ξέσκεπη στη ζωή μου να βαδίζω..
ο ήλιος να φωτίζει με..
της νύχτας το φεγγάρι να με βλέπει...


έριχνα σκάλα..
εσκαρφάλωνα στις άκρες απ' τα μάτια σου..
αχόρταγα στης ουτοπίας μου τα πέταλα..
αγάπη να τρυγήσω..
ω! λυπηρό Φθινόπωρο..
της καταχνιάς σου δε θα φορεθώ
ακόμα την αγάπη ζητιανεύω............... 

''στις άκρες απ' τα βλέφαρα'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................ 

'' η κόρη και οι μοίρες''........

Λένε πως τρέχουνε οι μοίρες 
και πως ραίνουνε
τις κούνιες των νεογέννητων..
σταλάζουνε χαρίσματα..αφήνουν δώρα..
τάλαντα..πάνω στο προσκεφάλι..
χάρες να πάρει το μωρό..
στη Γης καμαρωτό να περπατεί..
τον κόσμο να ομορφαίνει..
Ήρθαν που λες και στάθηκαν..
επάνω από το ροδαλό..Ροδένια 
εψέλισσε η μάνα του το όνομα..
σταθήκανε καμαρωτές..
η Λάχεσις που μοίραζε τους κλήρους από ανέκαθεν..
η προκομμένη η Κλωθώ..
που έγνεθε το νήμα της ζωής μας..
και η άχαρη στο ρόλο της..
η Άτροπος..που έκοβε το νήμα μονομιάς..
σαν έρχονταν η ώρα του καθένα..
κι όταν τα μάτια άνοιξε η κόρη η ζηλευτή..
με απορία τις κοίταξε..και με το βλέμμα κάλεσε..
τη μοίρα τη δική της..
ήρθε από τα καπνοχώραφα η μοίρα η καλή..
ξυπόλητη περπάταγε..
στης νύχτας το σκοτάδι..
της έταξε..τη ράντισε..της κράτησε το χέρι..
να περπατά στη νοτισμένη Γης..
το χώμα να μυρίζεται..
γλυκείς να κάνει συνειρμούς..
το νου της να σκαλίζει..
Της χάρισε κονδυλοφόρο ακριβό..
και σινική μελάνη..
να ζωγραφίζει λέξεις καρδιακές..
της αλήθειας της τα κάδρα να κρεμάει..
της εψιθύρισε στ' αυτί στα σιγανά
γιορντάνι να κρεμάει στο λαιμό της..
λέξεις που ξεφυτρώνουν..χρωματίζουνται..
σαν λούλουδα ανθισμένα....
σε κήπους χέρσους να φυτρώνουνε..
σ' αλίπαστα παρτέρια..
μα η Κλωθώ επέμενε..εράντιζε την κούνια.
θέλησε να την τυραγνεί..
η μοίρα της ζωής της..
ξυπόλητη τη ράντισε να περπατεί..
μελάνι να αγοράζει ακριβό..
ποτέ να μη στερεύει..
διαδρομές ..χιλιόμετρα..οι έννοιες..
οι λέξεις της επάνω στο χαρτί..
σφραγίδες επιτακτικές..
στο ζύμωμα..στο πλάσιμο..
του καρβελιού της στης ζωής..
στην ανημπόρια των αιώνων να σφραγίζει..

'' η κόρη και οι μοίρες - Σοφίας Θεοδοσιάδη.. 
............................................................................................................

''αντάρτισσα μάνα με γέννησε'' - n.Davios

Ένας ύμνος στη γεννήτορα..με το ακριβό μελάνι της πένας του Νικόλα !!!

 

......................................................................................................................................................................

''το αύριο είχες αγκαλιά'' ...

Ζούσες την αυταπάτη σου..
το χρόνο σου αψηφούσες..
ελιώνανε οι μέρες σου..εστάζαν καταγής..
στα βράδια τα μοναχικά..
στου λυχναριού τη φλόγα..
τι και αν κουβάλαγα στα χέρια τις λεβάντες μου..
τα βράδια σου μ' αρώματα να ραίνω..
αρνιόσουνα στου εγκλεισμού..φυγάς..
δραπέτης να γενείς..
Ανέβαλες ..ανέβαλες το σήμερα..
στης αναβλητικότητας..
στην πίστη σου στο αιώνιο..
το αύριο είχες αγκαλιά..παρέα του εκοιμόσουν.
Και έφυγε το αύριο..επέταξε ένα πρωινό..
ωσάν το διαβατάρικο μικρό πουλί..
έμεινες τώρα να κρατάς και να μετράς..
τόσα κρυμμένα σ' αγαπώ..που λαχταρούσες..
δεν ετόλμησες για να τα ψιθυρίσεις..
ξεκρέμαστα κι αυτά...
Αμπαρωμένος στο αποξεχασμένο σου εγώ..
πλάνη της φαντασίας σου..
στα χέρια σου πως κράταγες..το απατηλό..
μάταιο το αιώνιο..
δεν ελογάριασες στιγμή..πως οι ψυχές..
πουλιά είναι  πετούμενα δε ζούνε σε κλουβιά.. 
φυλακισμένος και στης φαντασίας σου
εθάρρησες..κραταιός εσύ..αλώβητος..
πως είσαι κυβερνήτης..
ιχνηλατώντας τα αποτυπώματα της ίδιας σου ψυχής..
διόλου δεν τ' αναγνώρισες..
σε μια αιώρηση ανυπαρξίας κατοικούσαν.....

''το αύριο είχες αγκαλιά''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

''σε μιας λίμνης στα πράσινα νερά''...

Χρόνια..κόντρα στον άνεμο..την αύρα σου..
τη μεταξένια σου ομορφιά..
εκουβαλούσες ασυλλόγιστα
ρισκάροντας ξεριζωμούς..
Αιώνες τώρα φύτρωνες μοναχικά..
μιας λίμνης κάτοικος με πράσινα νερά..
νούφαρο μεταξένιο ευδοκιμούσες..
συνήθειο το 'χες χρόνια..απ' τα παλιά..
στα καθαρά..οριζόντια τις ρίζες να απλώνεις..
οριζόντια απλώνοσουν..
το κάθετα στο βούρκο οδηγούσε..
κι εσύ στο βούρκο επνίγοσουν..
και στα θολά νερά του..
τα μεταξένια σου τα πέταλα..
μετάξι λες του κουκουλιού..
εκεί στο βούρκο στα βαθιά..
τροφή δεν έβρισκαν ν' ανθούν..
στ' απόβλητα χρυσές κλωστές δε ζούνε..
φυτά του βούρκου εφύτρωναν..
που τη μορφή σου ζήλευαν..
μα ασχημάτιστα εμένανε
σαπίζανε στη λασπουριά..
στα ταραγμένα
δυσωδία εσκορπούσε..
Δεν είναι οι λίμνες θάλασσες καρδούλα μου..
στις καλαμιές στις όχθες τους 
κουρνιάζουνε κάργες και μαυροπούλια..
φωλιά δε χτίζω πα στους καλαμιώνες τους..
των ανοιχτών των θαλασσών..
δηλώνω αιώνες θιασώτης..
κάνω στους γλάρους συντροφιά..
το πέταγμα αγναντεύω..
είναι στιγμές που σαν τον Ίκαρο
στους ώμους μου..κολλάω τα φτερά τους
κι ύστερα πάλι σκιάζομαι..
ένα βραχάκι απόμερο ζητώ..
μιας αλκυόνας πέταγμα..
μιας γέννας να γευτώ..
Δύσκολοι..άνυδροι καιροί..
στο τηλεθέαμα τα ναύλα οδυνηρά..
το κόστος απλησίαστο..
για τους που ελεύθερα ριζώνουνε..
για τους..μοναχικά πετούν..
Λένε πως τάχα φταίει η εποχή..
λένε πως φταίει το διαδίκτυο..
λένεπως φταίν τα μέσα..
μα την ψυχή ..το νου του καθενός..
το χαραγμένο δρόμο του..
τα μέσα δεν ορίζουν..
αν διάλεξες μες στη ζωή..
νούφαρο για να γίνεις..
τρόπο θα βρεις..τις ρίζες να κρατάς..
στα καθαρά νερά σου..
κι αν οι ανέμοι φέρουνε ξεριζωμούς..
ρίχνε παράριζα στη λίμνη σου
την ομορφιά σου σκόρπαε δειλά..
τα μεταξένια πέταλα..
στον ήλιο λαμπυρίζουν...
Σου δώσαν τόπο να ανθείς..
δική σου η επιλογή να τον καλλιεργείς..
έτσι απλά θα σου το πω..για να το εμπεδώσεις..
μη χάνεσαι στης τηλεθέασης του διαδίκτυου..
έχουνε βούρκο οι λίμνες με τα πράσινα νερά..
μα τα μοναδικά τα νούφαρα..
στην επιφάνεια ανθούνε.....

Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

''στις μυλόπετρες του χρόνου''.....

Βρε πως αλλάζουν οι εποχές κυρ- Νικολή.
κι όλο στα ίδια μένουν..
εσύ να τους μιλάς για τις μυλόπετρες..
του νου σου τα αλέσματα..
κι εκείνοι για κορδέλλες..παπαρδέλλες
και για ''τρούφες'' να σου κρένουν..
Κι αν στις μυλόπετρες του χρόνου αλεστήκαμε...
στα πέτρινα χτυπήματα..στο στάρι της σοδειάς μας
στης αναζήτησης τα χνάρια εχαθήκαμε..
αναζητώ..αναζητώντας το αλεύρι καθαρό..
την πρώτη ύλη στο καρβέλι της ζωής μας..
εκεί..μες στα χαλάσματα ακόμα τριγυρνώ..
τα παλιοσίδερα της μηχανής μου της παλιάς
συλλέγω..μήπως και το στήσω..και στηθώ..
στο αλωνάκι..στην πατρίδα της καρδιάς μου..
Πατρίδα σου έγραφα είναι η καρδιά..
ψάξε..εξερεύνα..αφουγκράσου ..αναζήτησε..
κι εσύ μου έγνεφες από μακριά..
καινούριο ψάχνε αλεστή..
τα μπράτσα να 'χει δυνατά..
της θύελλας τη σκόνη να αντέχει..
Όσο εκαθόσουν στην ακρογιαλιά..
οι θάλασσες σε πήγαιναν..
του χρόνου την πυξίδα σου εφόρτιζες..
μου έδειχνες τα μίλια να διασχίζω..
στο αλωνάκι..στην αντίπερα..
στην όχθη να με βγάζει..
εμούσκευε η πυξίδα σου στα αβούλιαχτα..
ελιάζονταν..εστέγνωνε στον ήλιο του Αιγαίου..
Τα 'μαθες τα χαμπέρια μας κυρ- Νικολή?
ήρθανε λεει γραμματικάδες και σοφοί..
απ' της Ευρώπης τα χωριά..
οργανογράμματα να ζωγραφίσουνε..
κουρείς να γίνουν μονομιάς..
επάνω στου κασίδι το κεφάλι..
να περικόψουνε το βιος..
ψίχουλα να πετάξουνε..
στου Χειμώνα τα σπουργίτια..
Μη μου σκιαχτείς..μη φοβηθείς..
πέταγε στα αψηλά σου....
κρέμαγε την πυξίδα σου..
με ένα ράμμα αόρατο..
απ' του ουρανού στης Γης να ακουμπά..
σαν το ρολόι του πάππου το παλιό..
το κρεμασμένο στο ζωνάρι...
της θύμησης το νήμα κράταε στέρεα..
συχώρεση μη δώσεις...
Οδήγαμε..οδήγαμε ακόμα αν μπορείς..
στο κάλεσμα και στις κραυγές..
σειρήνων μη χαθώ.. 
σειρήνες είν' περαστικές..
δαίμονες..σε καλένδες οδηγούνε..

''στις μυλόπετρες του χρόνου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

''σαν σινεμά''...............

Και σαν αξιωθήκαμε..και στων στιγμών
στην κολυμβήθρα εβαφτιστήκαμε..
στων εποχών της αθωότητας..
και στων καιρών μας την αψάδα..
κέρδος τα χρόνια μας στις διαδρομές..
Εμείς που δεν ελογαριάσαμε..
δε φοβηθήκαμε τα χέρια μας να μπήξουμε..
αλάτι σε έρημες ακρογιαλιές..
συλλέκτες νοστιμιάς για να χρισθούμε..
για μας που αγαπήσαμε..ετραγουδήσαμε
στιχάκια καρδιακά..
ανθρώπων που μας στάλαξαν..
και στο φευγιό τους φόρεσαν
στο πέτο μυρωδιά..
αρώματα από δυόσμο και βασιλικό..
ραντίσματα στου Άδη τα κελιά..
είναι όλες πρόσφορα οι εποχές..
οι θάλασσες δεν στέρεψαν..
αλάτι να ξεβράζουνε στις αλυκές..
γκρίζες..με ήλιο ή βροχές..
ακόμα αρμυρίζουν τις ψυχές μας..
γιατί και πως αλλέως..πως?
απ' το κακό μαθαίνεις για να πολεμάς
κι απ' το καλό να γεύεσαι..
αδρεναλίνη να σωρεύεις..
Όσα συμμάζεψα..όσα πρόκανα..αποθήκευσα..
ηδύποτα άλλοτες μεθυστικά..
και άλλοτες..κρασιά ήσαν ξινισμένα..
να περισώσω πάλεψα..
να μη θρηνώ τα βράδια μου που πέρασαν..
κινηματόγραφου ταινία η ζωή..
στου ''σάουντρακ'' το αντίκρυσμα.. 
να μη βουλιάζω..να μεθώ..
εξευμενίζοντας τα βήματα..
στου χρόνου τη φθορά μου..
Όσοι..γενναίοι εραστές της ομορφιάς..
καρπούς τρυγάμε ώριμους..
ταινίας λες σαν σινεμά..
τη λέξη γράφει προσεχώς..
το έργο συνεχίζεται............
για όσο.......
δεν έπεσαν οι τίτλοι της..
μακράν..αργεί το..ΤΕΛΟς..
μας πιάνει ένα γλυκό μεράκι να σου πω..
η ζωή δεν απαρνιέται....
είμαστε ακόμα εδώ!!!

 ''σαν σινεμά''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

''μνήμης μου θυμιάματα''....

Artist: Dorina Costras

Αλαφροπερπατούνε λένε οι νεκροί..
στον ύπνο μας τα βράδια..
θυμίαμα της μνήμης μας ζητούν..
πως τάχα μας ζητούνε λιβανίσματα..
να περπατήσει η ψυχή στους ουρανούς..
ανάτασης ταξίδι να γευτούνε..
μα εγώ όλα τούτα αψηφώ..
στις εκκλησιές δεν τρέχω για μνημόσυνα
τα λιβανίσματα του είδους..δεν κατέχω..
τυλίγω στα σεντόνια μου την πεθυμιά..
το άρωμα δυο κόκκων λιβανιού..
κάθε που η μνήμη σιγοκαίει.
στο καντηλέρι το μικρό..
στο μέρος της ψυχής μου..
να σε μοσχοβολήσω..να ξορκίσω το κακό..
του χάροντα την απονιά..
με της απάνω της ζωής να ανταλλάξω..
Στου σκοταδιού της νύχτας ρέω στις σκιές..
δε νέκρωσες στα μέσα μου..
ήμουν μικρό κλαρί εγώ
κι εσύ ήσουν το δεντρί μου..
όσα τα χρόνια που εχάθηκες..
τόσα και σε θυμούμαι..
μην τυραννιέσαι νόνα μου σοφή
χιλιοτυραγνισμένη..
της άρνης το νερό δεν εποτίστηκα..
σαν αγιασμό μονάχα το σταλάζω..
όσο μπορώ αποθηκεύω το..κρατώ..
στης μνήμης το τσουκάλι..
σαν θα τελέψει πως να ξεδιψώ..
πως θα ποτίζω το δεντρί..
τις ρίζες του..που ξάπλωσαν στο χώμα ?
Ήταν ετούτος ο αποχωρισμός..
 αλλόκοτα λυπητερός..
βαρύς δεν έμοιαζε ενός φευγιού..
σταμάτημα λογίζονταν..
εγκλωβισμός στιγμής ψυχής..
στου χρόνου την κασέλα εσφραγίσθη..
στο βουλοκέρι με αίμα κόκκινο
τι..στα ρόδινα τα μάγουλα..
μιας κόρης στο μπουμπούκιασμα
ο θάνατος ο μισητός..ποτέ του δεν ανθεί..
οι πετρωμένες..οι μεγάλες μας..
οι διαμαντένιες οι αγάπες μας..
Λαμπρής κερί αναστάσιμο ξοδεύουνε
τις νύχτες σαν τρυπώνουνε..
μ' αλλόκοτα φεγγάρια..
Μη φοβηθείς αθέατό μου εκρεμμές
των χρόνων μου πυξίδα..
δε λάλησαν ακόμα οι πετεινοί..
μείνε ως το φέγγος της αυγής..
στάξε το μέλι στου πρωινού..
της ψευδαισθήσεως..τ' αντάμωμα
πόθησα να γευτώ.......

'' μνήμης μου θυμιάματα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

Αφουγκραστείτε..
Βουτήξτε στο τσουκάλι της μνήμης............ 
η φίλη σας Σοφία........ 

.....................................................................................................................................................................

''γδαρμένα ήσαν τα όνειρα''....

Στην παιδική μου εποχή..νωρίς απ' τα μικράτα μου
στην εποχή των ανθισμένων νιάτων μου..
βαμμένα ήσαντε λευκά..το χέρι ήταν της μάνας μας..
τα εζωγράφιζε στα μάτια μας..
τα ονείρατα πετούσανε..εμοιάζαν περιστέρια..
κι ας ήτανε και λιγοστό..το γάλα που μας βύζαξε..
μισό και τ' αχνιστό της το καρβέλι.
Στην εποχή των καιροσκόπων..
μνημονίων και της αρπαγής 
έχουν κοράκου χρώμα τα φτερά 
που φύτρωσαν στους ώμους κορασίδων ..
αλλάζουνε μου λες καλή μου οι εποχές..
μα με το πίσω βλέμμα μου 
κοιτάζω..μες στου χρόνου τα βαθιά..
ω! πόσο μοιάζουνε οι εποχές...
έρχονται και ξανάρχονται..
που Σπάρτακο..λαούς αλυσοδένουν..
συνθλίβοντας τα ονείρατα..
αφετηρίας γενομένης τα μωρά
που εβυζάξανε της λύκαινας το γάλα..
λύκαινα αγριεμένη ο ''πόλεμος''..
λιοντάρια σαρκοβόρα οι ανθρώποι.. 
αλίμονο σαν γεννηθείς..σε τόπο ευλογημένο
κατάρα πέφτει απάνω του.. 
έρχονται τρυγητάδες άγαρμποι..
τη γη..μα και τα σπλάχνα της τρυγούν..
σημαία τους η ιδιοτέλεια..
την εποχή του Φαραώ..παχέων αγελάδων..
προσδοκώντας...
Τρανά τα όνειρα στη Γη..μα
τα γδαρμένα όνειρα ..ακόμα πιο μεγάλα..
πα στο τσιγκέλι του ''χασάπη''  χάσκουνε..
σα  μάτια από σφαχτά..
που εφάγανε στα ξαφνικά τη μαχαιριά..
μασώντας..μηρυκάζοντας..ταξίματα..
ξεφλουδισμένα των καιρών..
μες στα λιβάδια τα ανήλιαγα..
σύναξις κυβερνήσεων συνομωτών..
τσιμπούσι μεσαζόντων της ειρήνης..
κομμένης και ραμμένης στ' αδηφάγα τους 
τα στόματα..τα βλέμματα..και στις ( κοιλιές)
αψηφώντας των παιδιών την καλοσύνη..
Στην ευτυχία δίνουν ορισμούς του ποδαριού..
σκαρφίζονται..ονομάζονται σωτήρες..
Χαθήκανε οι σελίδες οι αξιακές..
στης προπαγάνδας τα τεφτέρια η κατάντια..
Μα το όνειρο είν' πουλί αλώβητο..
στου χρόνου τις αιώρες..
γιατρεύει τα σπασμένα του φτερά..
φωλιές τα στήθια των μικρών παιδιών..
το όνειρο επωάζουν...

''γδαρμένα ήσαν τα όνειρα''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
............................................................................................................ 

Ας δέσουμε γάζες καθαρές στις πληγές...
ποδήλατα ονείρων ας χαρίσουμε στους νιούς..
Πάμε για ορθοπεταλιές.................
η φίλη σας Σοφία...

..................................................................................................................................................................

''μαλάματα τα άνθια στην ποδιά σου''...........

Να ψάχνεις ήλιο για να ανθείς..
στη σκοτεινιά τη μελαγχολική..
στου Οκτώβρη την αντάρα..
χρυσάνθεμο στεφάνι να στολίζεσαι..
σαν κίονας Ιωνικός..στην τέχνη τους ..
κλέφτρα να γίνεσαι..να φορεθείς..
στης κεφαλής σου  ακροστολίσματα
ως έπλασαν..εντρύφησαν
αγάπησαν βαθείς συμβολισμούς..
παλιοί σοφοί τεχνίτες..εις το άνθεμον..
στην πίκρα του Χειμώνα σου
άρωμα των ανθέμων των χρυσών.. 
αντίδοτο..σταγόνες να σταλάζεις..
μη φοβηθείς και μη σκιαχτείς..
στο παραμύθι με το δράκο και την κόρη
φερμένο από τη χώρα που τιμά 
και που βαφτίζεται αυτοδίκαια..
χώρα των χρυσανθέμων..
για τη λουλουδιασμένη Ιαπωνία σου μιλώ..
στάσου..και φιλοσόφησε..
τι έψαχνε η κόρη..και τι ηύρε?
Χρυσά - άνθεμα ήταν τα μαλάματα 
που εντύθηκε η αγκαλιά
στο μέρος της ψυχής της.
ωσάν του δράκου εκπλήρωσε..
σκληρές δοκιμασίες κι ατραπούς..
να φτάσει στον καλό της..
θυσίες θέλει ο έρωτας..χοές..
να λιώνουν τα μαλάματα
να παίρνουν σχήμα της καρδιάς..
σαν θες...........
την εποχή των χρυσανθέμων ν' αναστήσεις..
και  μη θαρρείς..
δε με φοβίζουν τα Φθινόπωρα
που έρχονται και  περνάνε..
αγάπη σαν κλαδεύω τα πρωινά..
είναι όμορφο που οι ψυχές..
στις μυρωδιές  τους συναντιούνται !!!
στο συναπάντημα ανοίγουνε οι κάλυκες..
ανθούνε τα μπουμπούκια....

 ''μαλάματα τα άνθια στην ποδιά σου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

  αγαπημένος ποιητής..
ευαίσθητος μαζί και λατρεμένος
Λευτέρης Παπαδόπουλος..
σε στίχους αξεπέραστους..βαθείς..
και μουσική του αγαπητού..σπουδαίου μας Σπανού..
και τι να πω για τη φωνή της Βίκυς Μοσχολιού..
σαν Δωρική κολώνα στέκεται..
στο πέρασμα των χρόνων..
Απολαύστε !!! 

.................................................................................................................................................................