''να χάνεσαι για μάτια που σε κοίταξαν''...

Να χάνεσαι για μάτια που σε κοίταξαν..
μάτια που βυθοσκόπησαν τα άδυτα..
στ' αμπάρια της ψυχής σου...
Να γεύεσαι τις μουσικές που γέννησαν...
να αφήνεσαι στα σκαλοπάτια τους...
γιατί είναι αυτές πιο δυνατές 
κι απ' της καρδιάς τους χτύπους...
τις ξεσηκώνουν..τις ανοίγουν τις ψυχές..
και στον παράδεισο της Γης..
τις οδηγούν χωρίς διόδια....
Κλείσε τα μάτια.. 
αφέσου στην απέραντη σχεδία τους...
κάνε  τις νότες στρώμα μαλακό .. 
για να κοιμάσαι ήσυχα..
τα ανήσυχα τα βράδυα...
Είναι σκληρή η ζωή μικρούλα μου...
ρίξε το ''στρώμα'' σου 
στη θάλασσα της μουσικής...
που σύνορα και χώρες δε γνωρίζει..
Αυτή με το καράβι της ταξίδεψε ...
στα έγκατα ψυχών..
στου σύμπαντος τις χώρες..
Μιλούν την ίδια γλώσσα όπου κι αν πάν..
οι ''μουσικές'' την ίδια γλώσσα της καρδιάς...
σε παρασέρνουνε στα κύματα..
και σε ακτές ονειρεμένες σε πηγαίνουν...
Γιόρτασε με τις μουσικές.
στο δρόμο τον απόμερο..
στη Γης που εχαράχθη για τα σένα..
Ποιός τάχα είναι αυτός που αρνήθηκε..
το χάδι της ψυχής του..

''να χάνεσαι  για μάτια που σε κοίταξαν''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 ...................................................................................................................................................................

⫷ μια μελωδία στραντιβάριους...⫸

 

φωτο : από το διαδίκτυο

Μια μελωδία ''στραντιβάριους'' 
της απουσίας σου τα βλέμματα
τα λόγια σου τα τρυφερά..
γλυκού πουλιού κελάηδημα
στων ρόδων μου τον κήπο..
δέρμα σταρένιο μου..ακριβό..
κορμί αψηλό του κέδρου
σε μπουκαλάκι ακριβό..
το φίλημα το πρώτο..
ηδύποτο το ράντισμα..
αγιασμός σε δισκοπότηρο
λικέρ παλαιωμένο στης ψυχής..
σε σκεπαστό κελάρι..
άξαφνα μου συστήθηκες..
χαίρω πολύ..ο Έρωτας..
εσένα πως σε λένε..?
Κι εγώ..αθώα..κι άβγαλτη..
φωτιές μονάχα
 στ' Αη- Γιάννη τη γιορτή..
αποβραδίς σεργιάναγα..
τις φλόγες επηδούσα..
εκαίγονταν τα πόδια μου..
μα αλώβητη η ψυχή μου
κι ήρθες εσύ..
βάτος θαρρείς η καίουσα..
στης παραζάλης μου το παραμιλητό..
τσουρούφλισες και έκαψες..
την τρυφερή καρδιά μου...
Κι αν το ταξίδι είναι μια διαφυγή..
η επιστροφή στα ανήλιαγα..
φως να λουστούν επιζητούν..
νότες να ελευθερώσουν..
μάθε να  ψάχνεις για να ζεις..
αγάπες χαϊδεμένες.....
Πόσο πολύ σ' αγάπησα..
κρυμμένο το τραγούδι μου.. 
εκάρφωσα τους στίχους μου
μη νικηθούν οι λέξεις...

  ⫷ μια μελωδία στραντιβάριους...⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

''να βγάλω βόλτα εκείνο το παιδί''..

art  Chakvetadze Nino

Δε βούλιαξε στης λίμνης τα νερά
χρόνους με ακολούθαε στις καλαμιές
μ' εκοίταε κρυφά
λαχτάρα μου έρχονταν συχνά
να βγάλω βόλτα εκείνο το ''παιδί''..
μ' ένα ποδήλατο χρωματιστό..
των  παιδικών της θύμησης των χρόνων..
να βγω ξανά στις εξοχές..
στο ξέφωτο να αράξω..
Να με κυκλώσουνε οι μυρωδιές..
απ' τα περβόλια τα ψηλά..
εκείνα της ψυχής μου..
να διασχίσω κήπους  όμορφους..
με τις λεβάντες να χαϊδεύουνε..
της κεφαλής την κόμη..
να γεύομαι και να χορταίνω εγώ..
της μυρωδιάς..την ''πείνα''.

Θέλω να βγω αλογάριαστα..
τις ορθοπεταλιές μου να μετρώ.. 
και πάντοτε στο μέτρημα..
περίσσιες  να τις βγάνω..
με αφετηρία..με προορισμό..
σταθμούς μην είναι μίζεροι..
σ' ένα μικρό κι απόμερο 
σταθμό να ξεπεζέψω..
να γράφει στην κορνίζα του
<< γέλιο πωλείται εδώ >>..

Βαρέθηκα να εξηγώ την ομορφιά..
σ' αυτούς που φύτεψαν στο δάσος τους
τα δέντρα της ''ασχήμιας''..
Δεν καρτερώ..
από δέντρα στέρφα να καρπίσουνε..
στα δέντρα που γεννούν καρπούς..
πάντοτε τριγυρνάω..
κι έχουνε φύλλα πλούσια ..
σκιερά να με σκεπάζουν...

Μέθεξη της ζωής..συνάντηση ψυχών.. 
να συναντήσω η προσδοκία μου
στη βόλτα μου με το ''παιδί''..
ονείρων φευγαλέων..
έρωτες που απογειώθηκαν..
έρωτες που εγίναν στάχτη της πυράς
όλα..μα όλα μεθεξη..μέθεξη μιας ζωής..
ζωής που ''λούστηκε''
στα πεφταστέρια όταν έβρεχε
ο ουρανός τις νύχτες..
Το ξέρω πως πολλά ζητώ..
μα έλα που ονειρεύομαι..
κι όταν ξυπνώ χαράματα..
πάλι πολύ τα θέλω...

 '' να βγάλω βόλτα εκείνο το παιδί'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
.................................................................................................................................................

''γλυκαίνουν την ψυχή οι σκιές''...

Όταν αρχίζουν τις νυχτιές..
να τραγουδούνε οι γρύλοι..
έρχονται και με βρίσκουνε..
αγαπημένη συντροφιά..
αρχίζουνε τα χωρατά..
τους ντύνω σάρκα και οστά..
και περπατούνε πλάι μου..
ξανά αναστημένοι...
Πόσο γλυκαίνουν την ψυχή μου οι σκιές..
τρυπώνουνε στα βράδια μου αθόρυβα..
με δίχως κρότους ..άϋλα..
με φόρεμα αιώνιο..μακρόθεν το φθαρτόν..
πως μεγαλώνουν μέσα μου..
αγαπημένες..τρυφερές μορφές..
αποτυπώματα ακριβά..
της σινικής μελάνης μου
στο μέρος της καρδιάς..στα σφραγισμένα..
Δεν είναι ονείρατα του σκότους μου
είναι τα ζωντανέματα..της άπιαστης ..
της άϋλης ψυχής των
είναι οι λατρεμένες μου σκιές..
Γι αυτό πολύ τις αγαπώ.. 
με προσευχές καλώ τες..
στο προσκεφάλι μου να 'ρθουν..
σιμά μου να πλαγιάζουν..
πριν γίνουνε αγέρας πρωινός...
στο σύμπαν πριν κουρνιάξουν..

''γλυκαίνουν την ψυχή οι σκιές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

'' ίσως στο ελάχιστο..κρύβεται το παν''.....

« Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να 'ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.

Οπότε αναρωτιέται κανείς: Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ' αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι' αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι» κατά πλειονότητα.. οι σημερινοί αστοί μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό.

Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το πάν. Που βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα 'μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ' όλους εμάς. Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας -και της εποχής μας.»

(Οδυσσέας Ελύτης, μια δήλωση που έκανε σε συνέντευξη Τύπου που δόθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1979, στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία με αφορμή την αναγγελία για τη βράβευσή του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας)
...................................................................................................................................................................

''ήθελες ρόδο να 'σουνα''..

Άνοιξε τα παράθυρα..
φως να λουσθείς το άπλετον
ν' αθίσουνε οι τριανταφυλλιές..
τ' αγκάθια της ψυχής σου να σκιάσουν..
καθώς η αγάπη απομακρύνεται..
απ' τα θαμπά..τα γλιστερά τα σκαλοπάτια σου..
σαν θες μπουμπούκια να ανοίγουνε..
ν' ανθούνε στην αυλή σου....
βγες απ' τα καταγώγια σου τα σκοτεινά..
ύψωσε τα ματόκλαδα..
τον ήλιο ν' ακουμπήσεις..

Ήθελες να σε λένε τριαντάφυλλο..
χρώμα να έχεις κόκκινο..
εκείνο εκεί το άλικο..
που κάνει τη φτωχή σου την καρδιά..
φωτιές για να μοιράζει..
κι άλλοτε πάλι εδιάλεγες..

το μαύρο εκειό το χρώμα..

μα και το μαύρο είναι σπάνιο..

όταν λουσθεί και βαφτιστεί..

στ' ανθοπωλείο τ' ακριβό..
το ρόδο το αμάραντο..
εκείνο της αλήθειας..

Αγάπη έψαχνες να βρεις..
σε λάθος μονοπάτια..
το δρόμο είχες πάρει από νωρίς..
σ' εκειό το σταυροδρόμι..
εδιάβασες..εσκέφτηκες..
αργά εσυλλογίσθης..
ποιό μονοπάτι προτιμότερο..
της γνώσης..της αλήθειας..
της ουσίας της ζωής..
ή της υποκρισίας το φόρεμα
 που εταίριαζε στο νούμερο..
της αδύναμης ψυχής σου..

Τώρα δυστυχισμένη μοναχή..
στης λησμονιάς..
το καταφύγιο αμπαρωμένη  
ακέφαλη θυμίζεις κεφαλή..
γυρεύεις..ζητιανεύεις για αγάπη..
η αγάπη φως μου κατοικεί..
σε θερμοκήπια ηλιόλουστα..
π' ανθούν τα ρόδα στην αυγή..
αχτίνες σαν ρουφούνε..

Μη βασανίζεις εαυτόν..
μη θλίβεται η ψυχή σου
εκεί στο πλήθος το άνοον..
τη μοναξιά θα περιφέρεις...
στης υποκρισίας το μαντρί..
'' θανατηφόρων δημοσίων σχέσεων..
σ' εκείνα τα παζάρια φτωχική..
ως γυρολόγα θα μοιρολογάς..
τ' αγκάθια θα τρυπούνε την ψυχή σου..
που δεν εμεταλλάχτηκε..
τριαντάφυλλο να γένει... 

Τόσο μπορούσες..τόσο έκαμες..
στις λάθος διαδρομές σου
η φύση κάνει τις επιλογές..
φυτεύει μες στο νου του καθενός..
μοιράζει τη φαιά του την ουσία..
της γνώσης..της αντίληψης..
εκείνη της σοφίας..

'' ήθελες ρόδο να 'σουνα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

''στο δρόμο για τους ηλίανθους''..

 

 

Στο δρόμο για τους ηλίανθους..
περάσματα απαντούσα  φωτισμένα.
αλλόκοτες οι σκέψεις δίχτυ πλέκανε
με εκυριεύαν..καταηλιακού στου ίδρωτα
στους κάμπους τριγυρνώντας παιδιόθεν 
στα ηλιοχώραφα τα καρπερά..
μα και στου νου.....

των ηλιανθών μου τα λιβάδια..

Μιλούσα..μου μιλούσαν τα ηλιοτρόπια.
μου σιγοψιθυρίζαν μυστικά..
τον ήλιο έψαχναν μαζί μ' εμέ κι αυτά..
τα πέταλα ν' απλώσουν στις αχτίνες του
το φως του να χορτάσουν..να γευτούν..
Έσκυβα το κεφάλι  προχωρώντας..μονολόγαγα
μια εντροπή με εκυρίευε
για τις φωνές και για τα λόγια  τα σοφά
που μου έβαζαν στο στόμα.

 ''Δαιμονισμένο'''' λέγαν στο χωριό μου το μικρό..
τον άνθρωπο ,που άκουγε φωνές  μες στο κεφάλι..
Πως να τολμήσω να φωνάξω δυνατά 
εγώ λοιπόν..φωνές που μου μηνούσαν ? 
Κι όταν μεγάλωσα πολύ..ποτέ μου..
μα ποτέ δεν ξέχασα τα '''λόγια'' τα ψιθυριστά..
εκείνα των εικόνων του χωριού μου..

 

 

Κι έψαχνα να βρω..αν ανθίζαν όλα τα ηλιοτρόπια..
καθώς αλλάζαν οι καιροί ......
Τι να απογίναν άραγε αναρωτιόμουνα..
στης ''ξηρασίας''..στης ανομβρίας τον καιρό
στης αγραναύπασης τα μέρη?
Οι απαισιόδοξοι οι φίλοι μου....μου μήναγαν...
πως τώρα πια...
εκεί στην κόχη του μικρού αλωνιού..
δε σπέρνουν δεν καλλιεργούν πολλοί....
τα ''ηλιοτρόπια'' εκείνα....

Μονάχα να..απόμειναν θαρρώ.
κάτι σπορείς επίμονοι..με πείσμα στο κεφάλι..
φυτεύουν κάτι λίγα..μη χαθούν..
οι σπόροι απ' τη Γης..
εκεί στις άκριες..στα ''σύνορα''..
μα  ''άτυχα'' κι αυτά..
τρέχουνε απροσκάλεστα τα αγριόχορτα.. 
φυτρώνουνε όπου προλαβαίνουνε.
 επίμονα ζιζάνια ..καταστροφείς θαρρείς..

Μια αγωνία με ακολουθούσε από νωρίς. 
δεν έπαψε στιγμή..για να με παίρνει στο κατόπι.
στις αποσκευές μου συνεχώς την κουβαλώ...
αν θα προλάβουνε..αν θα τα καταφέρουνε.... 
αν τα κατάφεραν ποτές αυτά τα λιγοστά..
το κεφαλάκι τους να στρέψουνε στον ήλιο !!!!!!
Αλληγορώντας στη ζωή μου καρτερώ..
μήπως και τα χρυσά μου ηλιοτρόπια..
των ευχών μου τους ηλιανθούς..
ίσως τους απαντήσω...

  ''στο δρόμο για τους ηλίανθους'' - ( αλληγορικόν)

 Σοφίας Θεοδοσιάδη 
....................................................................................................................................................

''παλαιάς κοπής..μη με παρεξηγείς''...

Και τώρα που λιγόστεψε..τώρα που λησμονήθηκε
η γνώριμη η μυρουδιά..απ' τα παλιά βιβλία ..
οι παλαιάς κοπής οι άνθρωποι
όταν σερφάρουν στης ψυχής το διαδίκτυο..
όταν σερφάρουν στου μυαλού τους το ποτάμι..
καθημερνά αβυθόμετρα ρυάκια συναντούν..
βιοτεχνίες συγγραμάτων..ποιημάτων απαντούν..
επιδείξεις μόδας γίνονται σε ροζουλί σαλόνια..
σαν και τις φούστες της Dior..πλασσάρονται βιβλία..

Κι αν θες να είσαι της μοδός..
διόλου μη βασανίζεσαι..διόλου μη συλλογιέσαι..
κάλεσε πέντε φίλους σου..και πέντε μπιστικούς σου..
νοίκιασε κι έναν κλαριντζί..να παίζει το κλαρίνο..
κι έναν ντελάλη να διαλαλεί..τη φρέσκια την πραμάτεια
μόν' πρόσεξε μη ξεχαστείς..να 'ναι από τζάκι ονομαστό..
τζάκι διαπλεκόμενο..συνάφι ξακουσμένο..
βάλε και το φουστάνι σου..εκείνο τ' ακριβό ..
μη φοβηθείς..μη μου σκιαχτείς..κανείς δε θα τολμήσει
τι ύφασμα φοράει η ψυχή..κανείς δε θα ρωτήσει...

Αχ! πως εχάθη η ανάγνωση η σοφή
αχ! πως εχάθη ο συλλογισμός..εχάθηκε η γνώση..
Βιβλίο σημαίνει ώσμωση..ατομική ενσυναίσθηση..
πουλιέται και προτίθεται σε πάγκους ταπεινούς..
Δεν προμοτάρεται σε οίκους αυτοπροβολής..
ουδέ διαφημίζεται..σε μάρκετιγκ γραφεία..
''αυτοπροσδιορίζεται''
σεμνότητα αποζητά..στο άγγιγμα των δάχτυλων..
και την ενδότερη ματιά..του καθενός προσμένει..

Είμαι παλαιάς κοπής γυναίκα εγώ..μη με παρεξηγείς..
το δρόμο τον μοναχικό..εκείνον τον παλιομοδίτικο 
μ' αρέσει να τον περπατώ..λατρεύω να βαδίζω..
Είναι ο δρόμος μου αυτός..μακρύς και χωματένιος..
κρατά τα πόδια μου στη Γης..κι έχει μεγάλη παγωνιά..
στων παγετώνων πια..στου σελοφάν τα χρόνια..

'' παλιάς κοπής...μη με παρεξηγείς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

''η εποχή της Μελισσάνθης ετελείωσε'' ...

Και τώρα που ήρθαν ''δίσεχτοι'' καιροί..
τώρα που τέλειωσε η εποχή της Μελισσάνθης..
φεγγάρια πάλι και φτερά..στους ώμους θα κολλήσω..
των ποιητών οι ανθηρές..λούλουδα λες..
στους κήπους οι ελπίδες περπατούνε..
βαδίζουνε στο αχανές..σημάδια..ήλιους ανατέλλοντες..
αναζητούνε στις κρυψώνες..στους μπαχτσέδες..
προσμένουσες..για μιας λαμπρίτσας άγγιγμα..μιας νότας ..
μιας πρωινής..χαράματος δροσοσταλιάς..φίλημα λες ζωής..

Κι εσύ..
Πως ν' αρνηθείς τις στάλες της βροχής
εμούσκευαν ερήμην σου το φόρεμα
το νυφικό της παρθενίας σου..
της νιότης σου το ύφασμα
το άπλωνες κάθε φορά λιακάδα να γευτεί..
ανυποψίαστη θαρρείς από καιρό
λες κι αφελής κι αγράμματη
πως είχαν μαζευτεί τα σύννεφα 
και ξέσπαγαν αθόρυβα
στάλα τη στάλα να σε ξεγελάσουνε
πως τάχα θα ξεπλέναν το
 πολυκαιρισμένο νυφικό
πως τα 'χατες μαζί θα δροσιζόσουν..

Κι εσύ..
που εμούλιασε ο τόπος γύρω έναν καιρό..
δε θα βρεχόσουνα κατάσαρκα θαρρούσες..
στα βαλτονέρια δε θα εφουρκίζοσουν
αθώα εσύ της φαντασίας σου αρνητής..
ανομολόγητα
πως..η εποχή της Μελισσάνθης ετελείωσε
απλωνες και ξανάπλωνες τα πρωινά..
τα ρούχα τα λευκά σου να στεγνώσεις..

Ερχότανε απροσκάλεστα τα σύννεφα
εμούλιαζαν τη δόλια την ψυχή σου
κι είχες πια πάψει από καιρό..
ξέχασες τη γραφή και την ανάγνωση
αγνόησες το έρεβος που ταξιδεύανε μαζί τους..
Μοιάζαν βρεμένα ρούχα πα στο λιακωτό
τα ρούχα σου στο σύρμα απλωμένα..
μα κουβαλούσες πα στα γκρίζα σου μαλλιά..
ευελπιστώντας..επιμένοντας..προσμένοντας..
άνθια του Μάη γίνονταν..οι χαμένες μας
που μοιάζανε επιθυμιές κι ελπίδες..

''η εποχή της Μελισσάνθης ετελείωσε'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

..............................................................................................................

 

''κουβάρι ο χρόνος''...

art : Thomasz Alen

Κουβάρι ο χρόνος μας..κατρακυλά..
πλέκει το παραμύθι του καθένα..
όσοι οι ανθρώποι πάνω εις τη Γης..
τόσα τα περπατήματα..τόσα τα παραμύθια..
γραμμένα με κραγιόνια πότε μαύρα..κι άλλοτε..
κραγιόνια θάλασσας και χρώματα άλικα της φύσης..

Μη βαυκαλίζεσαι άνθρωπε..και τι θαρρείς πως είσαι?
Δεν είσαι τίποτε άνθρωπε..δυνάμεις λες ότ' έχεις..
να κυριέψεις το ντουνιά..και πλούτη να μαζέψεις..
και το μυρμήγκι εμάζευε ολημερίς..έχτιζε αποικίες..
σπόρους εμάζευε σωρό..επιβίωσης ανάσες..
κι ήρθε η νεροποντή σαρωτική..άδειασε τις φωλιές..

Γελούσα κάποτε πολύ..με φίλους και με φίλες..
όνειρα κάναμε τρελλά..δεν είχαμε ευθύνες..
τώρα γελώ και μειδιώ..παγώνει το χαμόγελο
ζαρώνουνε τα χείλη.. όταν σ' ακούω να γελάς..
Θεός και Παντοδύναμος..άνθρωπε σαν δηλώνεις..
το γέλιο φέρνει ξαστεριά..και η δύναμη υγεία..
η απερισκεψία θάνατο..ψυχής..συναισθημάτων..

Πως να μπορούσα να 'φερνα τα χρόνια πάλι πίσω..
κυνηγητό και φέγγαρο..σκλαβάκι και τσιλίκι..
τίμιος ο ανταγωνισμός..ποιός θα 'παιρνε τη νίκη..
τώρα μονάχη συλλογάμαι και γελώ..
τη μάνα που μας μάλωνε ενθυμούμαι..
να σου μεταφυτέψω επιθυμώ..τα λόγια τα χρυσά της:

'''ο χρόνος σου καλπάζοντας..σ' αλόγου τη μορφή..
καλεί σε χλιμιντρίζοντας..σε κούρσας διαδρομή..
ασκόπως μην τονε κλειείς..στων βάραθρων την κοίτη.
τη νίκη φέρνει κόρη μου η ζωή..στα μαρμαρένια αλώνια'''..

 ''κουβάρι ο χρόνος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................. 

''δεμένη μεσοπέλαγα''...

art: Duy Huynh

Έμπαινε μες στη σκούνα της..εχάνονταν..
άφηνε τον αγέρα να την οδηγεί..να την εταξιδεύει..
πλανεύτρα..μάγισσα η θάλασσα..
των οριζόντων οι γραμμές της..
τρανή 'ταν καπετάνισσα..στο ασύνορο το θαλασσί..
γνωστή ήταν κόρη στους ωκεανούς..
στις πέντε τις ηπείρους ξακουσμένη..
λαχτάρας ήμαρ γεύονταν..στου Όμηρου τη χώρα..
λιμάνια ..κόλπους έδενε..σε κάβους πότε υπήνεμους 
κι άλλοτε με τσουνάμια..

Τώρα..δεμένη εκεί μονάχη της..
δεμένη μεσοπέλαγα ..μ' ένα παλιό σχοινί..
γέρνει το προσκεφάλι της..επάνω στα κουπιά..
κάποτε γύριζε κι αυτή ..με ήλιο με χιονιά..
και στους ''ψαράδες'' έδινε ..κουράγιο στα βαθιά..

Οι μέρες φεύγανε γοργά και ο καιρός περνούσε..
τ' αφεντικό της γέρασε..τώρα πια δε μπορούσε..
μαζί να πάνε στα βαθιά..μαζί να κουβεντιάσουν..
τις τόσες πίκρες..βάσανα..μαζί να τα μοιράσουν..

Θυμάται τόσα όνειρα..θυμάται τα ταξίδια
από κοντά της φύγανε τώρα και τα πουλιά..
σπασμένα φύκια..όνειρα..χαρές ..καημοί  και λύπες
κουρελιασμένα τα κατάρτια..τα πανιά..
μονάχα αυτά απόμειναν στις έρημες τις νύχτες..

Και περιμένει τις βραδιές..γοργόνες και σειρήνες
όπως εκείνες τις νυχτιές..που 'στεκαν στο πλευρό της..
κι άλλες φορές..πόσες φορές..σαν το παιδί να κλαίει
δεμένη με τις θύμησες..με το παλιό σκαρί της
μ' ένα κουπί στην άκρη της..παλεύει τα στοιχειά..
κωπηλατεί..χωρίς πανιά..μακρόθεν των ονείρων της..
μακρόθεν το Γιουκάλι.....

''δεμένη μεσοπέλαγα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

'' νοσταλγικόν''.....

Ενδοχωρώντας προχωρώ..
και με το βλέμμα της ψυχής..κατάλυμα γυρεύω..
κατασκηνώνω σε λημέρια μου λυτρωτικά..
των βιωμένων χρόνων μου..της αθωότητας..
θρύψαλα κάνω τους καθρέφτες σας..
τα είδωλα της λοιμικής σας απεχθάνομαι..
στο πάτωμα σκορπίζω..αδιαφορώ..

Και είναι στιγμές που θά 'θελα 
σ' ένα δεντρί να γείρω
να 'χει παχύ τον ίσκιο του..
και πράσινο τριγύρω..
να βλέπω εμπρός τους κάμπους μας..
στα πόδια της Ροδόπης..
και το μικρό βοσκόπουλο..
παίζοντας τη φλογέρα..

Να με δροσίζει το δεντρί..
κι ο νους μου να λαγιάζει..
να φεύγουνε οι έγνοιες μου..
το σώμα να πλαγιάζει..
Να 'ρχεται ο ύπνος ο γλυκός..
στον κύκλο των ονείρων του
μαζί του να με παίρνει..
σαν τότε που ήμουνα παιδί..
κοιμόμουνα στο φράξο..
κι εξύπναγα μες στην αυγή..
στων κουδουνιών το χτύπο..

Κι έρχονται πάλι άλλες στιγμές 
να είμαστε ήθελα μαζί..
να κράταγα το χέρι
αθώα να 'παιρνα το πρώτο μας φιλί..
στις καλαμιές πο πίσω..

Να ν' το φιλί σου δροσερό..
στο σώμα και στα χείλη..
και η ζεστή σου αγκαλιά..
σαν λούλουδο τ' Απρίλη..

Είναι  ετούτες οι στιγμές μου οι δυνατές..
που συναντώ τ' αθάναντο παιδί..
στων καλαμιών τις άκριες..
κρυφτούλι παίζει με τα με..
κόβουμε λούλουδα τις νύχτες μας τις ξάστερες..
και πλέκουμε στεφάνι..

Ξυπνώ..κοιμούμαι με τις θύμησες..
μ' αυτές γυρίζω πίσω..
για να θυμάμαι τα παλιά..δε θέλω να δακρύζω..
η ευτυχία είν' αυτή..σαν πίσω θα γυρνάμε..
να κλέβουμε της νιότης μας..και πάλι ν' αγαπάμε..

''νοσταλγικόν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................