''η εποχή της Μελισσάνθης ετελείωσε'' ...

Και τώρα που ήρθαν ''δίσεχτοι'' καιροί..
τώρα που τέλειωσε η εποχή της Μελισσάνθης..
φεγγάρια πάλι και φτερά..στους ώμους θα κολλήσω..
των ποιητών οι ανθηρές..λούλουδα λες..
στους κήπους οι ελπίδες περπατούνε..
βαδίζουνε στο αχανές..σημάδια..ήλιους ανατέλλοντες..
αναζητούνε στις κρυψώνες..στους μπαχτσέδες..
προσμένουσες..για μιας λαμπρίτσας άγγιγμα..μιας νότας ..
μιας πρωινής..χαράματος δροσοσταλιάς..φίλημα λες ζωής..

Κι εσύ..
Πως ν' αρνηθείς τις στάλες της βροχής
εμούσκευαν ερήμην σου το φόρεμα
το νυφικό της παρθενίας σου..
της νιότης σου το ύφασμα
το άπλωνες κάθε φορά λιακάδα να γευτεί..
ανυποψίαστη θαρρείς από καιρό
λες κι αφελής κι αγράμματη
πως είχαν μαζευτεί τα σύννεφα 
και ξέσπαγαν αθόρυβα
στάλα τη στάλα να σε ξεγελάσουνε
πως τάχα θα ξεπλέναν το
 πολυκαιρισμένο νυφικό
πως τα 'χατες μαζί θα δροσιζόσουν..

Κι εσύ..
που εμούλιασε ο τόπος γύρω έναν καιρό..
δε θα βρεχόσουνα κατάσαρκα θαρρούσες..
στα βαλτονέρια δε θα εφουρκίζοσουν
αθώα εσύ της φαντασίας σου αρνητής..
ανομολόγητα
πως..η εποχή της Μελισσάνθης ετελείωσε
απλωνες και ξανάπλωνες τα πρωινά..
τα ρούχα τα λευκά σου να στεγνώσεις..

Ερχότανε απροσκάλεστα τα σύννεφα
εμούλιαζαν τη δόλια την ψυχή σου
κι είχες πια πάψει από καιρό..
ξέχασες τη γραφή και την ανάγνωση
αγνόησες το έρεβος που ταξιδεύανε μαζί τους..
Μοιάζαν βρεμένα ρούχα πα στο λιακωτό
τα ρούχα σου στο σύρμα απλωμένα..
μα κουβαλούσες πα στα γκρίζα σου μαλλιά..
ευελπιστώντας..επιμένοντας..προσμένοντας..
άνθια του Μάη γίνονταν..οι χαμένες μας
που μοιάζανε επιθυμιές κι ελπίδες..

''η εποχή της Μελισσάνθης ετελείωσε'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

..............................................................................................................