3 Ιανουαρίου 2019

''σαν αλυχτούνε τα σκυλιά..στου Νότου τα λιμάνια''


Παρέες- παρέες ελυμαίνονταν κατά καιρούς..
τον τόπο τα άγρια..κοπαδιαστά ''σκυλιά''..
παραφυλάγαν στο βουνό..αλυχτώντας..κατεβαίνοντας
τη λεία με μανία στα λιμάνια κυνηγούσαν..
Πότε με φιόγκο πράσινο τα αδέσποτα..
άλλοτε με γαλάζιο..και λυσσασμένα άλλοτε  
με  κόκκινο γιουλάρι στο λαιμό τους..
Δεν είναι φρόνιμο να μένω σιωπηλή..
στιγμές -στιγμές χρυσός δεν είναι η σιωπή..
μα ολοφάνερη ηττοπαθής συνενοχή..
της αθλιότης των αχρείων η παραδοχή..
Παλεύω χρόνια με τις έννοιες..στηρίζω τες..
δεν αντιμάχομαι ''ευγενείς''..
στήνω μονάχα πόλεμο ατελεύτητο..σκληρό..
στους καλικάντζαρους που γύρω μου.. 
αιώνες τώρα στήνουνε χορό..
περιγελούν την τάξη μας..
την τάξη των πραγμάτων..
φορούν ανθρώπου φορεσιά..
και προσωπείο Ταύρου...
Μινώταυροι μιας νέας εποχής..
και η Αριάδνη με το μίτο της..
εχάθη στους αιώνες...
Και να σου πω πως δε θυμώνω τάχατες.. 
εσύ θα με πιστέψεις?
Φουρκίζομαι στην ελαφράδα τους 
και αντιμάχομαι εαυτόν..
μην τύχει και τα ''όπλα'' παραδώσω..καθώς
μου μαστιγώνουνε το νου..καθώς
φυσούν Βοριάδες δυνατοί στα υπήνεμα του κόσμου τα λιμάνια..
Φυσούν Βοριάδες δυνατοί και φτάνουνε στις κάμαρες..
στις φτωχογειτονιές του Νότου οι σαλτιμπάγκοι επληθύνανε
στέλνουνε χαιρετίσματα οι κορδωμένοι..ανυποψίαστοι
 απ' τα ζεστά τους τα σαλόνια οι ληστές..
με παρδαλό πουκάμισο τη σκέψη να ληστέψουν..εκδορείς.
Της αγωνίας η κραυγή..των καλοπερασάκηδων..
εκείνων που λυμαίνονται του κόσμου το καρβέλι..
ψέμα ..φλουρί ναι κάλπικο..
φορώντας αλληλέγγυο μαντίλι..
Και θα μου πεις και πως αλλιώς?
Γαυγίζει ο σκύλος από το πρωί..
στ' αρχοντικό που τον ταϊζει.. 
Ουρλιάζουνε νυχθημερόν οι σκύλοι της πολιτικής..
μη χάσουνε το χοιρομέρι τ' ακριβό..
και μείνουν με το κόκκαλο στο χέρι..  
Παρόλο που εχάσαμε πολλά...
παρόλο που αδύνατον ομοιάζει..κι ας φαντάζει .. 
τ' αγέρα τη μανία να αντέξουμε..
παρόλο που απίστευτο..το επιθυμητόν..
το  δρόμο αυτό τον αισιόδοξο να τον ακολουθήσουμε 
και τα βουνά που υψώνονται μπροστά μας να ανεβούμε...
μια δύναμη από μέσα..μας μιλά..μας ενθαρρύνει..
''πετροβολώντας'' τα σκυλιά..ίσως να λυτρωθούμε..
και μη θαρρείς πως για τα ζώα σου μιλώ..
και αιμοβόρα ένστικτα πως τρέφω για τα ζώα..
όχι..όχι φίλε μου καλέ..
οι σκύλοι οι αληθινοί..είναι οι πιστοί μας φίλοι..
για κείνα τα ξελιγωμένα σου μιλώ..
τους σκύλους της πολιτικής..
των παρελάσεων..των χορών και των πανηγυριών..
τ' αδέσποτα της μοίρας τα σκυλάκια..
και τους παρατρεχάμενους  μαζί..
με τους τσανακογλύφτες.. 
Ίσως δεν φταίμε εμείς απόλυτα..που ελυγίσαμε και γονατίσαμε..
.στα εμπόδια τα ανυπέρβλητα.. 
της ''σκυταλοδρομίας''  μας
που εκληθήκαμε μες στη ζωή να υπερβούμε
Στα παραμύθια που μας διάβαζαν από μικρούς
πάντα τους δράκους και τους Κύκλωπες τους ετυφλώναμε
και τους νικούσαμε στο τέλος....
Μας δίδαξαν το ευχάριστο...και τον πόνο τον αληθινό...
κρυφό στα παραμύθια τον κρατούσαν....
Κάπως έτσι σάμπως δεν ξεκινά  ο δρόμος των δακρύων
μπροστά στην αποκάλυψη ..της δύναμης των ισχυρών
των αφεντάδων των ζωών ..που διαφεντεύουν και να κλέψουν ...
να κλαδέψουν προσπαθούν..όνειρα και ελπίδες?
Έτσι δεν ξεκινά...ο δρόμος των δακρύων... 
ανυποψίαστα και απλά και απρόσμενα , φέρνοντάς μας σε επαφή...
 με κείνο που πονάει?
Κι  έτσι αναπάντεχα ένα πρωινό... μπαίνει κανείς σ΄αυτό το μονοπάτι...
Ζωή είναι αυτή...απρόβλεπτη..πλήθυνε του κόσμου η ανημπόρια..
η απαξίωση και η κακομοιριά..
της σκέψης η κακομοιριά πρωτίστως και ανελλειπώς..
και της κουτάλας πια το γλύψιμο..σημαία των καιρών μας..
Φύσηξαν βοριάδες δυνατοί..μα ψάξε..βρες ''κλαδί'' για να πιαστείς...
πριν μες στο ''πέλαγος '''χαθείς..
κι ένα  λιμάνι απάγκιο  δεν θα βρίσκεις..να αράξεις ..
Είναι το ζητούμενο της ίδιας της ζωής..το χρώμα των δακρύων σου...
από πένθιμο και μωβ...σε δάκρυα χαράς να μετατρέπεις..
και χρώματα ιριδίζοντα..πάντα να τους προσθέτεις ..

''σαν αλυχτούνε τα σκυλιά..στου Νότου τα λιμάνια''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου