''Τυλίγομαι το Παραμύθι μου''...

Στο παραθύρι στέκεται αντικρύ
σκηνοθετεί το έγκλημα..Έρωτας η αιτία
θαρρώ τον..μοιάζει γητευτής..
λες και αναλφάβητη την κάθε μια φορά..
μαζί του ξεγελιέμαι..
 με τον Απρίλη τον ξανθό μου..τον  πλανεύτρη..
Με τη σαγήνη του..''αναίσχυντα'' ..
ασέβαστα μπρος στ' άσπρα μου μαλλιά
τις προθέσεις μου αγκαλιάζει..
μπρος στο κατώφλι μου υπόσχεση..
διαδικασία άνθισης..
έρωτες..πάθη..στροβιλίσματα..
αδίσταχτα μου τάζει..
Έλα μαζί μου στις βραγιές..
συμμετοχή στο όνειρο..στ' αρώματα
από 'σένανε γυρεύω..
μάγου τεχνάσματα οι ψίθυροι..
τις πανοπλίες μου κατάχαμα ακουμπώ..
ταξίδι δεν σ' αρνιέμαι...
Τυλίγομαι το παραμύθι μου..
στους ώμους τους γυμνούς μου υποδόρεια
 έκθετο..μεταξωτό..τολμώ να το φοράω.
Η θλίψη απούσα στις στιγμές..
στην ήττα της οικτρά παραδομένη 
ένα χαμόγελο..ένας λυγμός..
ένα αποτύπωμα αξεθώριαστο
 στα μέσα μου..σιμώνει επικίνδυνα
τις ανθισμένες κερασιές μου..
Προσκυνητής της ουτοπίας μου
τολμώ..πλέκω..ονειρεύομαι..κεντώ..
στο βόμβο πιάνω το χορό πανηγυριού
μέλισσες πεταλούδες πεταρίζουν...
Πως να σωπάσω μέσα μου..
αστείρευτα την άνθιση της νιότης..
την ευτυχία ψάχνοντας στιγμές..
τ' άνθια μου δροσερά να τα φυλάξω..
γίνομαι πεταλούδα στον καιρό..
το μεταξένιο μου κουκούλι το τρυπώ..
το ροζ της ευτυχίας σας αναζητώ....
το σκότος κουκουλιού πως με φοβίζει..
μαραζωμένη κάμπια αρνούμαι να ντυθώ..
Ψάχνω να βρω το χώμα στην καρδιά..
τα άνθια σας γλυκά να τα φυτέψω..
τα καρτερώ για να καρπίσουνε.. 
των κερασιών τη γλύκα δεν αρνιέμαι..
Ένα κλαρί σας γύρεψα..
στο παραθύρι μες στο βάζο της καρδιάς..
και μη μου το αρνιέστε
νόημα να 'χουνε κι οι Άνοιξες
στεφανωμένο τ' όνειρο..σε κώμη γυναικός..

''Τυλίγομαι το Παραμύθι μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..................................................................................................................................................

''Έτσι φτιάχνω τον κήπο μου ''..

Έτσι φτιάχνω τον κήπο μου μαθές..
φυτεύω και ξαναφυτεύω τη..
ξεβοτανίζω και ποτίζω την.. 
λίπασμα ρίχνω..
πα στις ρίζες της αγάπης μου..
για να φυτρώνει στης ψυχής τους τις βραγιές
στων παρτεριών των διαλεχτών μου
και αναμένω και προσμένω..προσδοκώ..
το άνθος να μυρίσω..να μεθύσω..
πριν μαραθεί..όλα σαν είναι ο καιρός..
εκεί στης Άνοιξης το φύτρωμα..
που ο νους βλασταίνει  του ανθρώπου..

''Έτσι φτιάχνω τον κήπο μου '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

..Αποβλάκωση....Σοφίας Βεκράκου - Φωτοπούλου

Εικονογράφος : Al Margen- Dagina  ( Αργεντινός )

Ε! ναι !  Δεν εξηγείται διαφορετικά. Πάσχουμε από υπαρξιακή, και ουχί μόνον, αποβλάκωση.
Πώς θα διατύπωνες αυτή την απόλυτη δυσαρμονία μεταξύ πιστότητας  στη σημασία των λέξεων
και στην απόλυτη σύγχυση που επικρατεί;
   Ζούμε σ ένα κράτος απολύτως αντίπαλο, κι όμως δεν αισθανόμαστε την απειλή.
Καθημερινά,  αυτοπροβάλλονται οι λεγόμενοι και αυτοκυρηγμένοι πνευματικοί ταγοί.
Πνευματικός είναι όποιος στέκει έξω απ την ανάγκη, λεύτερος και ισχυρός στην ψυχή.
   Μήπως όμως και η πολιτική δεν μαστίζεται από ανθρωπολογικό πρόβλημα;  Κι αυτή η αλλοίωση που παθαίνουν όσοι ασχολούνται μαζί της ; Που μπαίνουν αλλιώς και καταλήγουν ανθρωπόμορφα τέρατα... Χάνουν τόσο γοργά την ανθρώπινη υπόσταση... Μα και η κοινωνία που χάνει αντίληψη, όραση, αίσθηση;
  Ναι σου λέω . Δεν εξηγείται διαφορετικά.Πάσχουμε από την αποβλάκωση και μια δόση σχιζοφρενοβλαβίωσης . Ναι ! τόσο απλά. 

..................................................................................................................................................................

''Τραγικά''.... Σοφία Βεκράκου - Φωτοπούλου.

Αγαπώ το βιβλίο παιδιόθεν.Σέβομαι το βιβλίο. Θα έλεγα πως εξελίχθηκε μια ερωτική σχέση ανάμεσα σε μένα κι αυτό, εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες.Όταν ήλθε η στιγμή, να στείλω προς έγκριση το πρώτο δικό μου έργο σε εκδοτικό οίκο, είχα πολλά και ανάμεικτα συναισθήματα.
Και ναι! ενεκρίθη. Θα εκδίδετο . Έμελλε να το δω στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και να χαίρομαι που θα το επέλεγαν αναγνώστες.Ακολούθησαν κι άλλα βιβλία και ήταν μεγάλη τιμή να έχεις αναγνώστες και κριτικά σχόλια από αγνώστους κριτικούς βιβλίων ,που  δημοσίευαν τις κριτικές τους είτε στον ημερήσιο τύπο ή σε έγκριτα λογοτεχνικά περιοδικά. Συνεργάστηκα μαζί τους με πολλά απ αυτά.

  Κύλησε ο καιρός.Είχα φθάσει στο έκτο μου βιβλίο και ήλθα σε επαφή με τον εκδότη.
-Άλλαξε το σύστημα ,μου είπε .
-Δηλαδή; ρώτησα
-Τώρα πληρώνεις και κυκλοφορείς ο,τι θέλεις.
Έμεινα άφωνη ...Όταν λες ο,τι θέλω, τι εννοείς ακριβώς; τόλμησα να ρωτήσω.
Αυτό ακριβώς που λέω.,ήλθε η απάντηση.
-Ακόμη και αρνάκι άσπρο και παχύ; ξαναρώτησα.
-Αφού πληρώνει ο "δημιουργός" τα έξοδα, το περιεχόμενο  αυτόν αφορά, είναι απλό.

Έσφιξα πάνω μου το δακτυλογραφημένο μου κείμενο, καλημέρισα και απήλθα λέγοντά του ο,τι θα επικοινωνούσαμε.
Δεν υπήρχε λόγος όμως πια κι έτσι δεν επικοινώνησα ποτέ ξανά με κανέναν εκδότη κι ας φύτρωναν οι εκδοτικοί οίκοι σαν μανιτάρια.
  Άλλα ήθη χαμένες ηθικές και η αδηφάγα ανάγκη της προβολής όλο και γιγάντωνε.Δούλευα ακόμη στην εφημερίδα και παρακολουθούσα από κοντά τα τεκταινόμενα.
Τώρα πια, θεωρώ ο,τι τίποτα δεν θυμίζει την ομορφιά ,την καθαρότητα και την εμπιστοσύνη λίγων δεκαετιών πίσω.Σήμερα οι εκδότες δεν προωθούν.Γιατί άλλως τε; Μια βόλτα στα βιβλιοπωλεία αρκεί να σε βεβαιώσει για το "σκουπιδομάνι " που κυκλοφορεί...

Έτσι εφευρέθηκαν οι "βιβλιοπαρουσιάσεις" ...  Κοινωνικές συνάξεις γεμάτες επίπλαστο καθωσπρεπισμό, ύφος διανοουμενίστικο ,περισπούδαστοι όλοι σε μια κακοστημένη παράσταση.
Ο "δημιουργός" άλλοτε με έπαρση, άλλοτε δήθεν ταπεινός, σε ενοικιαζόμενες αίθουσες συνήθως, συνοδευόμενος από φίλους ομιλητές που θα υμνήσουν έργο και δημιουργό. Οι καλεσμένοι αναλόγως των γνωριμιών και των κυκλωμάτων , άλλοτε λίγοι άλλοτε πολλοί.Ορισμένοι εκστασιάζονται με τους επαίνους και τις βαθυστόχαστες αναλύσεις, άλλοι πλήττουν θανάσιμα και παρακολουθούν γύρω με περιέργεια και ρουφούν εικόνες να έχουν στα πηγαδάκια να πουν....

Τέλος φθάνουν και στο προκείμενο. Την πολυπόθητη αγορά με την αφιέρωση του συγγράψαντος. Κανένας δεν θυμάται πως το βιβλίο το επιλέγεις  εσύ κι όχι αυτό εσένα. Όλα ντυμένα με ιλουστρασιόν. Κι αυτή η μοντέρνα επαιτεία ακόμη, η ντυμένη  με ψευδή αξιοπρέπεια-ως όλα τα δήθεν- .
 Απέχω με συνείδηση απ όλα αυτά ,γιατί γνωρίζω πως και πόσο , απεμπολίζει το χειροκρότημα τη Σκέψη..... πόσο μάλλον όλα αυτά....
 
σμιλεύτηκε από Σοφια Βεκράκου-Φωτοπουλου  στις 10:53 π.μ. 6/5/2017.
............................................................................................................. 

''ΤΟ ΥΨΟς ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ''..

Θυμήθηκα..και συλλογιέμαι και παραληρώ..
Τι κι αν το ''άλμα'' μέσα μας ακόμα εκρεμμεί..
τι κι αν εις την αντίπερα την όχθη  κολυμπώντας
βαθέος ποταμού δεν ελιαστήκαμε..
Ελευθερίας στέγνωμα άγευστοι..
ανίκανοι θηριοδαμαστές..
δυνάστες πολεμούντες των καιρών..
Μια επανάσταση εδιδάχθηκα εγώ εις το σχολειό..
στους χρόνους με οδήγησε εις τους αλλοτινούς..
στα 1821..όταν ο ήλιος εβασίλεψε..εβράδιασε..
απά στις σκέπες και στο νου
την Οθωμανική Αυτοκρατία που εξεδίωξε..  
που εταλάνιζε τη χώρα μου για τέσσερεις αιώνες.
Σήμερα αιώνες πάλι και μετά..
σε μια πατρίδα επιμένω..θα σταθώ
 εκείνη την πατρίδα που μου φύτεψαν αληθινά..
 βαθιά μέσα στα σπλάχνα..  
γι αυτήν αξίζουν οι γιορτές..
γι αυτήν και η περηφάνεια..  
για εκείνη που μου δίδαξε..
σαν βράχος να αντιστέκομαι..  
σαν κύμα να διεκδικώ..σαν βράχος να υπομένω....
Δε θα σταθώ στο ιστορικό..
καλώς.. κακέκτυπα άλλοτε..είν' χιλιοειπωμένο..
Μονάχα να..
θα σε παρακινήσω νοερά να δυνηθείς..
την ύπαρξή σου όλη αν το μπορείς..
εκεί..εις την όχθη την αντίπερα..
αβούλιαχτα αν μπορείς να την περάσεις..
εκεί για λίγο να βρεθείς..
στην Ύψιστη του αγώνα τη στιγμή..
στην Έξοδο..στο Ύψος του ανθρώπου..
εκεί που οι ήρωες δεν πέθαναν..
δεν επουλήθηκαν σε σκλαβοπάζαρα
δεν γίναν παρανάλωμα πυρός 
στην πυριτιδαποθήκη αντάμα με τον τολμηρό..
ηρωικά στην Έξοδο..τον ήρωα Καψάλη.. 
Σ' αυτήν την όχθη να σταθείς..
μαζί τους να μπορέσεις να βραχείς..
να το λουστείς το αιώνιο..της δόξας τους το φως..
Όχι να μην τους φοβηθείς..
δεν είν' φαντάσματα οι ήρωες
τις νύχτες που στοιχειώνουνε τους ζωντανούς..
είναι οδηγοί και δάσκαλοι..σου τείνουνε το χέρι..
για να σε βοηθήσουν καρτερούν..
οι μύστες σου να γίνουν..
να ομορφύνουν τη δική σου τη συνείδηση..
να δώσουν νόημα ακριβό..στην ίδια τη ζωή σου..
Δε σου ζητούν να ζεις σαν ήρωας..
μα να αντιστέκεσαι σαν ήρωας..
με άνθρωπο να μοιάζεις..

''ΤΟ ΥΨΟς ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
......................................................................................................................................................................

Τατιάνα Στεφανίδου - Μαζί σου - 20/3/2019 - Τραγωδία στο Νέο Κόσμο

Συγκλονίζει η τραγωδία στο Νέο Κοσμο, όπου χθες μια μητέρα και το παιδί της έπεσαν από τον 5ο όροφο πολυκατοικίας, χάνοντας και οι δύο τη ζωή τους.

Οπως αναφέρουν αυτόπτες μάρτυρες, στις 4.30 χθες το απόγευμα η μητέρα πέταξε πρώτα το τετράχρονο κοριτσάκι από τον πέμπτο όροφο και στη συνέχεια βούτηξε και η ίδια στο κενό. Μάλιστα, κάποιοι αντιλήφθηκαν τις προθέσεις της και προσπάθησαν να την μεταπείσουν, εις μάτην ωστόσο.

Σήμερα, η εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου ασχολήθηκε εκτενώς με το τραγικό συμβάν, δίνοντας μια άλλη διάσταση στη δυσάρεστη είδηση και ανοίγοντας το θέμα – “ταμπού” ψυχολογικά προβλήματα και αντιμετώπισή τους από την κοινωνία.
Συνομιλώντας με κατοίκους της περιοχής οι οποίοι ήταν κοντά στο συμβάν, η Τατιάνα Στεφανίδου τόνισε την ανάγκη πρόληψης, καθώς και τη σημαντικότητα στήριξης των ατόμων που αντιμετωπίζουν ψυχικές ασθένειες από το κοντινό τους περιβάλλον.

Δείτε το βίντεο:
.................................................................................................................................................................

''Ένα καλό βιβλίο''

Ένα βιβλίο
«Δεν υπάρχει φρεγάτα σαν ένα βιβλίο
Να μας πάει χώρες μακριά,
Ούτε ίππος ταχύς σαν μια σελίδα
Καλπάζουσας ποίησης.
Αυτό το πέρασμα μπορεί να το διασχίσει και ο φτωχότερος
Χωρίς την τυραννία διοδίων•
Πόσο λιτή είναι η άμαξα
Που μεταφέρει μια ανθρώπινη ψυχή!»
Emily Elizabeth Dickinson.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,



Ένα θαυμάσιο βιβλίο - ΣΕΡΡΑ!!!
Σας το συστήνω ανεπιφύλαχτα..μόλις το τέλειωσα..
Ανάμεικτα τα συναισθήματα..όχι γιατί είμαι πόντια ..
αλλά όσο μπόρεσα ανεπηρέαστα.. 
στάθηκα στα δεινά του ανθρώπου..
όταν έρχεται αντιμέτωπος με την αγριότητα 
και το μίσος∙ συντρίβεται και θέτει ως στόχο ζωής 
να εκδικηθεί εκείνον που του προκάλεσε τον μέγα πόνο.
 ''η φίλη σας Σοφία''....
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Ο φόβος, η μισαλλοδοξία και ο εθνικισμός που ενσπείρουν οι Νεότουρκοι και στη συνέχεια οι Κεμαλιστές∙ η καθημερινή ζωή στα πρώτα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης∙ οι διώξεις των Ελλήνων επί Στάλιν∙ τα στρατόπεδα εργασίας στη Σιβηρία και οι στέπες του Καζακστάν με αφόρητους καύσωνες το καλοκαίρι και σφοδρό ψύχος τον χειμώνα∙ οι πόθοι, τα πάθη και τα δεινά των Ποντίων.

Κι όλα, μέσα από το πολυσχιδές ταξίδι που γράφει η ζωή και το ταξίδι που γράφεται για τη ζωή, να φαντάζουν φλόγες και κινήσεις του ποντιακού χορού σέρρα, του χορού της φωτιάς.

''από το οπισθόφυλλο του βιβλίου''
............................................................................................................

Σοφά λόγια από τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες.

Άλλοι, ας καυχηθούν για τις σελίδες που έχουν γράψει·
εγώ, είμαι περήφανος για κείνες που έχω διαβάσει.
Μπορεί να μην υπήρξα φιλόλογος
ή να μην έχω ερευνήσει τις πτώσεις, τις εγκλίσεις
τις δύσκολες μεταφωνίες των γραμμάτων,
το δέλτα που μετατρέπεται σε ταυ
την ισοδυναμία του χι με το κάπα,
αλλά, χρόνο με το χρόνο, μ’ έχει κυριέψει
ένα πάθος για τη γλώσσα.
Τις νύχτες μου γεμίζει ο Βιργίλιος·
έχοντας μάθει κάποτε κι εν συνεχεία έχοντας ξεχάσει τα λατινικά
μου έμεινε κάποιο όφελος, γιατί η λησμονιά
είναι μια από τις πλευρές της μνήμης, το αχανές
κελάρι της, η άλλη όψη, η μυστική, του νομίσματος.
Και καθώς έσβηναν από τα μάτια μου
οι πρόσκαιρες αγαπημένες μορφές,
τα πρόσωπα, οι σελίδες, αφοσιώθηκα στη μελέτη
της δύσκαμπτης γλώσσας που χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοί μου
για σπαθιά και μοναξιές τραγουδώντας,
και τώρα, ύστερα από εφτά αιώνες, φτάνει ώς εμένα
η φωνή σου, Σνόρι Στούρλουσον, από την Εσχάτη Θούλη.
Ο νέος, πιάνοντας τα βιβλία, σπουδάζει
έναν συγκεκριμένο κλάδο
ζητώντας να αποκομίσει μια επακριβή γνώση·
στην ηλικία τη δική μου, κάθε τέτοιο τόλμημα
αποτελεί μια περιπέτεια που αγγίζει τα όρια της απόγνωσης.
Ποτέ δε θα μπορέσω ν’ αποκρυπτογραφήσω του Βορρά τις
πανάρχαιες γλώσσες,
κι ούτε τα άπληστα χέρια μου να βυθίσω στο χρυσάφι του
Σίγκουρντ·
το έργο που αναλαμβάνω είναι ανεξάντλητο
και θα με συντροφέψει μέχρι τέλους,
πάντα εξίσου αινιγματικό καθώς το σύμπαν
ή και καθώς εγώ, ο αρχάριος.
(Χόρχε Λουίς Μπόρχες)
............................................................................................................

''Είν' ο ''βυθός'' της χώρας μου βαθύς''

Είν' ο βυθός της χώρας μου βαθύς..
Όσοι αρμύρα εγευθήκανε..
σ' ακρογιαλιές του Αιγαίου..
Όσοι βουτήξαν στα βαθιά..εσυγκατοίκησαν
εμίλησαν στ' αυτιά των κοχυλιών..
τραγούδησαν αιώνια μυστικά..

 
Όσοι.. 
κρυμμένες στα κοχύλια του βυθού περγαμηνές..
εκράτησαν στα χέρια τους τις λέξεις.. 
την ιστορία ευλογήθηκαν..
κι ας νότισαν..στου χρόνου τα πιθάρια..
όσοι στιγμές μιας βύθισης..
κι άλλες στιγμές μιας αποκάλυψης..ξεβράσματος..
τσουνάμι λες..σωριάσθηκαν επάνω στις ακτές..
κοχύλια χρόνων ακριβά..
ξεγλίστρησαν απρόσμενα απ' τα δάχτυλα..
κρυμμένα τους χρυσά μαργαριτάρια.

 
Όσοι..Τούτοι..
Ψαράδες των ονείρων τριγυρνούν..
δίχτυα απλώνουνε γερά απ' εξαρχής..
λιοπύρια δεν τα λογαριάζουνε...καίγονται 
συλλέκτες ιστορίας πα στις άνυδρες ακτές... 
Δεν τις αντέχουνε τις ξέρες ..τις στεριές
 οι ζωντανές ψυχές..
συλλέγουν ..ακουμπούν..
τα κολυμπούν στ' απέραντα της θάλασσας..
για να τα ταξιδέψουν..

 
Πείρα αιώνων..και σοφίας απαυγάσματα..
το νου μου πλημμυρίζουν...
δεν ζουν κοχύλια στις  στεριές..μονολογώ
μαραίνονται..ξεραίνεται το κέλυφος..
νεκρώνεται η ψυχή τους..


''Eίν' ο βυθός της χώρας μου βαθύς''
 Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
................................................................................................................................................

''Η Ερώτηση της Μαργαρίτας'' - Δημήτρης Λιαντίνης

" Η έρευνα του ανθρώπου για τον θεό, είναι κεφάλαιο
 και ιδιοχτησία της φιλοσοφίας και της επιστήμης,
 και όχι της θρησκείας.
Ακόμη πιο αναγκαστικά..ότι το πρόβλημα Θεός
 είναι χρέωση και αξίωση της κριτικής φιλοσοφίας
 και της θετικής επιστήμης.
Υπάρχουν βεβαίως και φιλοσοφίες ή επιστήμες..
που είναι του μπλα μπλα και της ανεμοζάλης.
 Όπως υπάρχουν και ποιητές που είναι 
για να διαβάζουν τα ποιήματά τους στα ράδια.
Αμπρακατάμπρα.''

Δημήτρης Λιαντίνης- Γκέμμα
Η Ερώτηση της Μαργαρίτας - 

( Όταν λέμε η Ερώτηση της Μαργαρίτας ,
έχουμε στο νου την απορία των ανθρώπων για το Θεό )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 Για μένα δε μειώνεται η αξία της χριστιανικής θρησκείας,
σαν θρησκείας.Αντίθετα φωτίζονται τα πράγματα 
και γινόμαστε γνήσιοι, θρησκευόμενοι ή χριστιανοί , 
εκεί που κάπου δεν είμαστε και δεν ξέρουμε.
Ο ίδιος ο Χριστούλης τόπε: 
<< Μάθετε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς >>.
 Το κακό είναι ότι τα πράγματα που ξέρουμε εμείς,
 και όπως τα ξέρουμε,δεν είναι η αλήθεια............
Λοιπόν ο Χριστός ,που εγώ μέσα μου υπάρχει καθαγιασμένος
 και καθιερωμένος σαν μια από τις μεγαλύτερες 
 προσωπικότητες μέσα στην ανθρώπινη ιστορία.
Άνθρωπος,όμως.Μη μου πείτε ότι είναι θεός και τέτοια, 
εκεί αρχίζω και λέω '' δε σας καταλαβαίνω''. 

 Κατέβηκε και μυρίστηκε η Παναγία τον κρίνο και έμεινε έγκυος..
η έννοια της Παρθένου Μαρίας ,της παρθένου θεάς,
υπάρχει και στους Έλληνες.Η παρθένος Αθηνά.....
Ο Παρθενώνας είναι ο ναός της Παρθένου Αθηνάς...
Και υπάρχουν πολλές Παρθένες Θεές..και σε άλλους λαούς.......
Δημήτρης Λιαντίνης 
  ( απόσπασμα από τη διδασκαλία - Ελληνισμός -Χριστιανισμός.)
................................................................................................................................................

''Στου φεγγαριού παράγγελνα''...

Με τα μεράκια της ψυχής μου αποβραδίς
 εβάλθηκα για να σου τραγουδώ..
στιχάκια για τα σένα μου σελήνη να σκαρώνω..
Όχι ..δεν είμαι ποιητής εγώ..
άνθρωπος είμαι εγώ μικρός..
δεν το γροικώ τις λέξεις να εγκλωβίζω..
τις νύχτες τα σκοτάδια μου πυροβολώ..
φεγγάρι μου..γλυκά σου παραγγέλνω..
Εκεί στο γλυκοχάραμα..
πριν σκεπαστείς..στο πρώτο της ημέρας φως..
τ' Αυγερινού..τ' αστέρι μου
 ν' αφήνεις το να λάμπει..να φωτάει.. 
είναι η λάμπα της θυέλλης μου..
ο λόγος στο στερέωμα..της ύπαρξής μου όλης..
Μια χούφτα αστέρια η συντροφιά μου εσαεί..
έχουν ταυτότητα..ονόματα ..αριθμό..
μελάνι έσταξε ακριβό εις της γραφής
στο μέρος της καρδιάς μου..
μετρώ..ξαναμετρώτα τα ..
κρυφές οι προσευχές μου..οι χοές μου..
σπιθόφωτα..αμετάβλητα..γλυκόχροα..
να τα θωρώ τ' αστέρια μου..
στων χρόνων τις αιώρες..
Ιχνηλατώντας ακουμπώ..
στην Πούλια πάντα σταματώ..
και στον Αυγερινό μου..
μεγάλωσα..φωτίζουν τα σκοτάδια μου..
τα ακριβά..τα λατρευτά μου αστέρια...

''Στου φεγγαριού παράγγελνα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................. 
 
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ!!!
Σε σας αγάπες μου..λατρεμένα μου παιδιά..
αστέρια μου..φωτίσατε για πάντα τη ζωή μου
σε σας..που μεταφράζετε το χρόνο μου
σε ''χρήμα'' πολύτιμο..ακριβό..
Και σε όλους εσάς αγαπητοί μου φίλοι!!!


....................................................................................................................................................................

''Στις στράτες τις απόμερες''

by  Felix Mas

Στις στράτες τις απόμερες  μονάχη μου..
στων διαμαντιών τα όρη..
να σεργιανίζω αγαπώ..να τις περιδιαβαίνω..
εκεί που οι πραματευτάδες σιωπούν..
παύουν να διαλαλούν για την πραμάτεια τους..
δε σου πωλούν σκληρά λιθάρια τους..
σε διαμαντιών να μοιάζουνε
πέτρες σε δαχτυλίδια..
Κι αν είμαι τυχερή στις εκδρομές..
σκύβω..συλλέγω τα πετράδια τα αληθινά..
στη σκόνη τους κρυμμένα..τυλιγμένα..
Είναι φορές που σκέφτομαι..
πως τα διαμάντια που κοσμούν..
δεν κατοικούν..
βιτρίνες κακεκτύπως δεν στολίζουν..
Ανασκαφέας να γίνεσαι..
του τυμβωρύχου τη στολή να τη φορείς..
μονάχα σαν θα συναντάς αληθινούς..
 στα όρη εκσκαφείς των αοράτων..
ληστής να γίνεσαι δεινός..να κλέβεις
τα διαμάντια της ψυχής τους...
Αγαπημένα μονοπάτια μου απόμερα
μεταφραστές του χρόνου μου..
αργόσυρτα απάνω σας τα βήματα..
αθόρυβα..στα σιωπηλά..
να σέρνω..να πατώ σας..
τα χνάρια σας να ψηλαφώ... 
 πολύτιμα πετράδια καρτερώντας...

 ''Στις στράτες τις απόμερες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

''Μυρίζει απόψε πάλι γιασεμί''..

by Felix Mas

Μυρίζει απόψε πάλι γιασεμί..
και άρωμα γυναίκας..
βραχήκανε και στάζουνε..
μυρίζουνε ανάκατα..
τα  λούλουδα της λεμονιάς..
των γιασεμιών τα άνθια.. 
στο νοτισμένο χώμα απ' τη βροχή..
καθώς και μέσα στην καρδιά μου.. 
Το ονειροδρόμιό μου εσύ..
και η ονειροστράτα μου εσύ.. 
για να πορεύομαι στα δύσκολα..
Εσύ το νερό που ξεδιψώ..
στο μαγικό μου ασκό..
εσύ κρυμμένος στα τραγούδια μου..
 τις νύχτες με φεγγάρι...
Μ' αρέσουνε τα  βράδια που σε φέρνουνε ..
γλυκές επιστροφές μου..
σε  ένοχα ..κρυμμένα μυστικά..
σαν να ν' εικόνα από ταινία παλιακά..
σαν το παλιό το σινεμά..
που οι αγάπες ημερεύουν...
στα τρένα μέσα της φυγής..
στα γεννημένα συναισθήματα ..
που τις ζωές μας ταξιδεύουν...
Είναι εκείνη η ζεστασιά..
στο βλέμμα πίσω από το βλέμμα σου..
η θέρμη των ματιών σου..
ωσάν δυο γάντια μάλλινα..
τυλίγουνε..ζεσταίνουν την ψυχή μου..

''Μυρίζει απόψε πάλι γιασεμί'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
.............................................................................................................

''Στην αγρυπνία της Ψυχής της'' ....

Στη γέννηση του ήλιου..αντίκρυ..
βραχνάς η σκέψη..αδυσώπητος..
ελευθερώθη..
αχάραγα κορφές περιδιαβαίνοντας..
οι χαραμάδες της ψυχής της φωτιστήκαν..
στης πρωινής γαλήνης τη σιωπή...
μιαν αλαφράδα έπαιρνε η τρομαγμένη της ψυχή..
τι κι αν η μέρα ήτανε σκληρή..
και άγνωστη η αύριο..
στ' αχαρτογράφητα λημέρια της ψυχής.. 
μπροστά της στάθηκε ολοζώντανη η μορφή Του..
ορθώθη..σαν το χάραμα εστάθηκε ψηλά..
εσχηματίσθη απ' το περβόλι 
των νεκρών- αναστημένων..
Γαλήνεψε μονάχη της..το βλέμμα απλανές..
στο φύσημα της δεντρολιβανιάς..
σαν προσευχή η ανάσα της ενώθη στον αιθέρα..
στην έμπαση της γνώριμης βουνοπλαγιάς..
μονάχη συντροφιά της φυλλωσιές..
τα βήματα την οδηγούσανε..
στην αγρυπνία της ψυχής της.. 

''στην αγρυπνία της ψυχής της'' - 
Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.....................................................................................................................................................

''Σαν Ναυαγός''..

Δεν το περίμενες πως θα 'ρχονταν η θάλασσα
δεν το 'λπιζες πως θα 'φταναν σ' εσέ
τα αφρισμένα κύματα..
στη δίνη του βυθού της έρμαιο...
ήταν που οι νηνεμίες σε ξεγέλαγαν..
οι μουσικές της απ' τα βάθη σε μαγεύαν.. 
ετσάκιζαν τα βράχια σου..
περήφανα εκολύμπαες..τρικύμισμα αψηφούσες..
Σαν ''ναυαγός'' τώρα γερμένος στην ακτή..
στο κύμα έκθετος..σκάει ασυμπόνευτα..
κοχύλι λες..αλλάζεις τη μορφή..
εδώ στο χείλος του νερού με την ακτή..
κομμάτια εγίνηκες..μαζί μ' αυτό κι εσύ.. 
μαζί μ' αυτό..και το θαλασσινό
απ' τα βάθη του της θάλασσας
γοργόνας το τραγούδι..
Σκορπίσανε οι νότες του..οι νότες σου
επιστροφή..στης νοσταλγίας
μες στο βυθό του να κρυφτεί ..
να ξεγλιστρίσει στα νερά..
να μεταμορφωθεί απ' την αρχή..
σειρήνας νοιάζεται να πάρει τη μορφή..
μέσα στους κόρφους  κουβαλώντας  το..
ένα ολοκαίνουργιο..λυπητερό τραγούδι.. 
αιώνες θα το τραγουδά στα βάθη των ωκεανών 
σκληρή η στεριά..η ξέρα αφιλόξενη.. 
για ''εύθραυστα ναυάγια...τα κοχύλια''

''Σαν Ναυαγός'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...........................................................................................................................................

''Άνυδροι τόποι''

Ξεραμένοι..άνυδροι τόποι..
σπόροι αφύτρωτοι..των ελαφρών οι λέξεις..
βολεμένοι καλά σε μια θέση..
στου πατρός τους την αίγλη κοιτώντας..
ανεπάγγελτες  κόρες και γυιοί..
δεκανίκια κρατώντας θανόντων γονέων
σε διάττοντες αστέρες μου μοιάζουν..
στη θολούρα των σύννεφων σβιούνται..
Περαστικά είν' τα σύννεφα πάντα..
τι..ωσάν σύννεφα θαρρώ τους εγώ..
''τους'' που κρύβουνε αστέρια..φεγγάρια..
ταπεινών εργατών της ζωής...
για το μηδαμινόν..τι κι αν τάχα θρηνείς
 εγκληματικά αστοχείς εις το σπουδαίον αγύρτη..
Η σκοτεινιά..η άγνοια στο βλέμμα..
με φοβίζει..με τρομάζει τα μάλα..
πορτοπαράθυρα βροντούν..
καμινάδες καπνίζουν..
δε σε άνθισε η Άνοιξη..ποτέ σου..ακόμα
δεν εφύτρωσες λουλούδι εντός σου..
για τα σε μεταμέλεια δεν έχει..
Στο τηλεθέαμα οδυνηρά και τα ναύλα..  
απλησίαστο το κόστος..βαρύ.. 
για ''τους'' που ελεύθερα ριζώνουνε.. 
για ''τους''..μοναχικά θρώσκοντες άνω....
Η στοίχηση στο αχανές..πολτοποιεί
ληστεύει τη βουλή σου..
Λένε πως τάχα φταίει η εποχή..  
λένε πως φταίει το διαδίκτυο..  
λένε πως φταίν' τα μέσα..
χειροκροτητές ανυποψίαστοι
εις το ελάχιστον..το πλήθος
η μάζα ακατέργαστη..
Μα την ψυχή ..το νου του καθενός..  
το χαραγμένο δρόμο του θαρρώ..  
τα μέσα δεν ορίζουν..
αν διάλεξες μες στη ζωή..  
γιάνκεα να φυτρώνεις..
τις ρίζες στέρεα να κρατάς..
στων βράχων τις σχισμάδες..
κι αν οι ανέμοι φέρουνε ξεριζωμούς..
 ρίχνε παράριζα..στα όρη αψηλά..
στους θάμνους να κρατιέσαι..
Σου δώσαν τόπο να ανθείς..  
τη γνώση των σοφών να μετατρέπεις..
στοιχείο στης ζωής καθημερνά..
τα λόγια τα σοφά..μέσα στα χρόνια..
ψηλά να χτίζεις τη φωλιά..
στης γνώσης το τσαρδάκι..
Όλυμπος να γεννιέσαι........

''Άνυδροι τόποι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

''ΣΤΟ ΛΥΚΑΥΓΕΣ.'' ...

Στο λυκαυγές γεννιέσαι από τη στάχτη σου..

πυροβολείς τα ανέκφραστα πρωινά..
στέλνεις ακτίνες φωτεινές..
στα εντός..αφώτιστά σου καταγώγεια..
αναρωτιέσαι..συλλογιέσαι και αυταπαντάς..
τάχα κι αν βρεις τον ορισμό της Άνοιξης..
θα τον χωρέσεις μες στις λίγες τις γραμμές 
στης σύντομης..του τετραδίου της ζωής σου?

  Περιπλανώμενη εμπρός εις το ''λουλούδιασμα''
στης αρμονίας στης φύσης το απαύγασμα..
αρνείσαι να ασπαστείς το φόβο σου..
της γήρανσης...
αυτοπαγίδευση στο άρωμα του γιασεμιού..
απ' τον ανθό μιας μυγδαλιάς..
κρεμώντας την ελπίδα στο κλαρί σου.
μιας άνθησης..μιας ανανέωσης στο λυκαυγές..
ταξίδι σου στων πόθων το βαγόνι ...
ταξίδι ναύλων ακριβό..του εαυτού προς εαυτόν..
ο λόγος και η αφετηρία σου της αναγέννησης..
εσύ..αφ' εαυτή...
απόκριση..στο εντός αιωρούμενο ερώτημα..
μιας Άνοιξης..στις νότες του Βιβάλντι
αποζητώντας..............

''  στο λυκαυγές''- (απόσπασμα : μιας Άνοιξης στο λυκαυγές) - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
http://aromasofias.blogspot.com/2018/03/blog-post_7.html
...................................................................................................................................................

''Παράξενη'' η θεία Ευκαρπία μου''..

 ''Παράξενη'' η θεία Ευκαρπία μου..
φερμένη απ' τα μικράτα της..
απ' της Θράκης μας της Ανατολικής τα μέρη...
καθότανε στην κεφαλή του τραπεζιού..
τιμώμενο το πρόσωπο..
στο Σαρακοστιανό τραπέζι..
φορούσε το τσεμπέρι στ' άσπρα της μαλλιά..
εκοίταε με βλέμμα απορημένο..εκστατικό..
καλούδια που αράδιαζε η νύφη της..
νηστήσιμα.. χταπόδια σε κονσέρβες και χαλβάδες..
Είχε ξυνίσει τη μορφή..επήρε
της θανάσιμης της πεθεράς..το ύφος που προδίνει..
έψαχνε με το βλέμμα της..τα ντολμαδάκια γιαλαντζί..
άνοιγε..κουβαλούσε ..δε σταμάταε η νύφη της..
κονσέρβες και λογής ένα σωρό..
σκορβούτο της εμύριζε της θείας Ευκαρπίας μας..
τίποτες δεν της θύμιζε..τη μυρουδιά του μάραθου..
στη μαραθόπιτά της..
Είχαν χαθεί απ' το τραπέζι της τα Σαρακοστιανά..τα σπιτικά..
εχάθη το συνταίριασμα..της φάβας στο χταπόδι..
εχάθη η σαλάτα η δροσερή..με τα αμπελοφάσουλά της..
Η Ευκαρπία εγέρασε..τρατάρισμα μονάχα ελαχταρούσε..
γεμίσαν κόμπους και αρθριτικά..τα δουλεμένα χέρια..
μα η μυρουδιά στα στήθια της..ακόμα τριγυρνούσε..
να μπει στην κάμαρα ελαχτάραε.             
τους ταραμάδες να γευτεί..
γιαπράκια της νηστήσιμα..πληγούρι με το ρύζι..
να δει το βάζο φυλαγμένο με αγάπη στο λαδόξυδο..
του χταποδιού που εψήθηκε..
στο μαντεμένιο με μεράκι στο τηγάνι.. 
μα η θανάσιμη η νύφη για την πεθερά..
διόλου δε νοιαζόταν..εξέχασε..ανάθεμα κι αν ήξερε..
τα έθιμα που τις γενιές..ολόρθες τις κρατούσαν..
Ξεθώριασαν τα έθιμα..ξεθώριασε η έννοια..
ξεθώριαζε η αγάπη και το νοιάξιμο..
για τους αγαπημένους..
όλα στην εποχή του γρήγορου....
κι αγάπες και συνήθειες..
μια βιασύνη τριγυρνά..καθώς ο κρότος 
στα κονσερβοκούτια της..βροντά μέσα στ' αυτιά της..
Ήταν που έψαχνε τη ζεστασιά
η θεία Ευκαρπία..
μες στ' ακροδάχτυλα που εμαλάξανε 
ζυμάρι για λαγάνα..
ήταν που δεν επρόλαβε 
χιλιόμετρα να τρέξει στη διαδρομή.. 
που άλλαζε γύρω ο κόσμος..
ήταν που δεν την καταλάβαιναν..
ετούτη την παραξενιά..καθώς
της έλειπαν οι μυρουδιές..μαζί και η αγάπη..?

''Παράξενη'' η θεία Ευκαρπία μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...........................................................................................................
............................................................................................................

''ΣΤΗς ΟΜΟΡΦΙΑς..Κύκνε..του alter ego''..

Στέκεσαι αγέρωχος
στη λίμνη της ψυχής μας κολυμπώντας..
Κύκνε..σύμβολο λες
μιας ομορφιάς..της ανανέωσης..της αναζήτησης
πουλί..αφιέρωμα θεών..
της Αφροδίτης ..του Απόλλωνα..
των προγόνων των αρχαίων μας
πνευματικοί συμβολισμοί..γέρνουν
επάνω στα λευκά φτερά ακουμπούν..
πολτισμών στην αρχαιότητα
έρχεσαι απροσκάλεστα στο ατένισμα..
αγγίγματα προστάζεις φευγαλέα
παλεύεις την ασχήμια μας
ο κοινωνός εσύ..ο μεσολαβητής..
Κύκνε..σύμβολο του ανώτερου Εγώ μας..
Η συνεχής..αδιάκοπη πάλη για την ανύψωση
ακουμπισμένη στα κατάλευκα
σε μύθους με ασχημόπαπα και κύκνους..
Κι ο άνθρωπος ο αναζητητής..
''σημείο αναφοράς''..σε λογοτεχνία..ποίηση
έκφραση σκέψεων υπέρβασης..
στη δύσβατη τ' ανθρώπου διαδρομή..
αιματηρής μετάβασης..απ' την ασχήμια της
στο απέθαντον το κάλλος.. 
διακαώς ζητούμενο..στο χρόνο αενάως..
Ανάβαση..αναρρίχηση πνευματική..
απ' το βυθό της λίμνης μας..
ατενίζοντας αμόλυντο..κατάλευκο..αγνό..
τον κύκνο μας ..εις τον αφρό του νου...
Αναγκαία χρήσιμοι οι συμβολισμοί.. 
των αναζητήσεών μας τα κλειδιά..
ξεκλείδωμα της πόρτας του κρυμμένου εαυτού..
του Αληθινού Εγώ..
του alter ego μας..της λατρεμένης μας σκιάς..

''ΣΤΗς ΟΜΟΡΦΙΑς..Κύκνε..του alter ego''..
Σοφίας Θεοδοσιάδη.. 
..............................................................................................................

 ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ...
σε Σένα που γίνεσαι συνοδοιπόρος μου στην αναζήτηση της ομορφιάς...
στην αναζήτησης της όμορφης σκιάς του alter ego μου...
σε σένα που μεταφράζεις το χρόνο μου σε πολύτιμο ''χρήμα'''
και σε όλους εσάς..που πετάτε ψηλά..αναζητώντας....

Όταν η ομορφιά .....................
Όταν η μουσική.....................

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

...................................................................................................................................................................

'' Γλυκειά Πατρίδα έχτιζα''....

Σινιάλο μου 'στελνε στα πρωινά..
τα βράδια αγκαλιά της με κρατούσε...
σεργιάναγε ..εσύχναζε...μες στης αγάπης 
στα τοπία της..συγκίνηση..συνείδηση..
τις νύχτες μου ζητούσε...
Η πιο τρανή ..η πιο φιλόξενη Πατρίδα μου 
ήταν και είναι η ψυχή μου..
Όσα την ''επισκέφτηκαν''..την γέμισαν..
την πότισαν..την έκαναν ν' ανθίσει..
Θάνατος και Ανάσταση..
τα δάκρυα..τα γέλια  στο λυγμό της..
Άπλωσε η ρίζα της βαθιά..κανένας της παράριζο
 δεν τόλμησαν οι εκσκαφείς..
δεν άφησα στον κίνδυνο..να κόψουν..
Όλα τα εσκέπασα καλά
με χώμα φρέσκο και νωπό
μη μαραθεί το δέντρο της και ρίζες νιές
αδυνατεί να θρέψει...
Επλήρωσά της μαγικά..σ' αχαρτογράφητα νερά..
 ταξίδια δίχως σύνορα..σε άγνωρες πατρίδες..
Ο νόστος ατελεύτητος..ο γυρισμός μοιραίος..
πως βρίσκεις δίοδο αποχωρισμού..
πατρίδας που δεν πρόδωσε..σου χάρισε 
παράθυρα σ' ακρογιαλιές μοναδικές
σε ξωτικά νησιά..στου νου σου τα ταξίδια!!!
Πόσους ανέμους..δύσκολες νεροποντές..
 έκρυψες μες στην αγκαλιά της....
Ήρθανε '''ξένοι'''  σε επισκέφθηκαν
τα κάλλη σου  να καρπωθούν...
λεηλασίας..μονομαχίας..ερημιάς..
γλυκειά μικρή Πατρίδα μου....
ηττημένη να σ' αφήσουν..
Τώρα μου γράφεις από μακριά:
 Είμαι καλά εδώ ...

( '' Γλυκειά Πατρίδα έχτιζα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη ).
..................................................................................................................................................................

''δεν είναι οι λίμνες θάλασσες''

Ζωγράφος : ΚΟΥΤΣΙΚΟΥ

Χρόνους..κόντρα στον άνεμο..την αύρα σου..

τη μεταξένια σου ομορφιά..  
εκουβαλούσες ασυλλόγιστα  
ρισκάροντας ξεριζωμούς..  
Αιώνες τώρα φύτρωνες μοναχικά..  
μιας λίμνης κάτοικος με πράσινα νερά..  
νούφαρο μεταξένιο ευδοκιμούσες..
συνήθειο το 'χες από τα παλιά..στα καθαρά..
οριζόντια τις ρίζες να απλώνεις..
οριζόντια απλώνοσουν..  
το κάθετα στο βούρκο οδηγούσε..  
κι εσύ στο βούρκο επνίγοσουν..
και στα θολά νερά του..  
τα μεταξένια σου τα πέταλα..  
μετάξι λες του κουκουλιού..  
εκεί στο βούρκο στα βαθιά..  
τροφή δεν έβρισκαν ν' ανθούν..
στ' απόβλητα χρυσές κλωστές δε ζούνε..
 φυτά του βούρκου εφύτρωναν..  
που τη μορφή σου ζήλευαν..  
μα ασχημάτιστα εμένανε  
σαπίζανε στη λασπουριά..
στα ταραγμένα δυσωδία εσκορπούσαν..  
Δεν είναι οι λίμνες θάλασσες καρδούλα μου..
στις καλαμιές στις όχθες τους 
κουρνιάζουνε κάργες και μαυροπούλια..  
φωλιά δε χτίζω πα στους καλαμιώνες τους..  
των ανοιχτών των θαλασσών..
δηλώνω αιώνες θιασώτης..
κάνω στους γλάρους συντροφιά..  
το πέταγμα αγναντεύω..  
είναι στιγμές..
που σαν τον Ίκαρο στους ώμους μου..
κολλάω τα φτερά τους  
κι ύστερα πάλι σκιάζομαι..
ένα βραχάκι απόμερο ζητώ..  
μιας αλκυόνας πέταγμα..  
μιας γέννας να γευτώ..

 ''δεν είναι οι λίμνες θάλασσες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................