''Πρωτομαγιάς ψιθύρισμα''

Έτσι απροσκάλεστες..προκλητικές..
ζυγώνουνε οι Άνοιξες..
με γιούλια και με πασχαλιές..
με μάγια σε τυλίγουνε..σε κλέβουν..
Και ως η φύση βάλθηκε σε πλήρη ''οργασμό''
εσύ κατέβηκες στους φράχτες σου για λούλουδα..
στεφάνια στην ψυχή σου για να πλέξεις.. 
''Άνοιξη'' να φυτέψεις στα ανήλιαγα..
σήμερα που γεννιέται η ζωή..
και υπερτερεί ξανά του Χειμερίου θάνατου..
ξανά και τον νικάει...

''Πρωτομαγιάς ψιθύρισμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
................................................................................................................

''Όταν το πνεύμα γευματίζει αναμνήσεις''.. ( γενέθλιος 26/4 )

Στα χρόνια μου τα διαβατάρικα..
εμεγάλωνα..εμίκραινα..
εσεριάναγα αφτιασίδωτη
ηδονικά τα πέλματα αγγίζανε..
την εμορφάδα του..του κόσμου..
Άλλη μια γενέθλιος ευτυχής..προστέθη
καθότι επί το φως της Γης..
καθώς ορθή εμπρός εις τον καθρέφτη μου
μετρώ ρυτίδες..γκρίζο στα μαλλιά..
ζω..αναπνέω..είμαι εδώ..
Αμετανόητη στης ποίησης.. 
στο μότο της ζωής μου ακουμπισμένο..
φύλαξα τα στιχάκια τα παλιά τα λατρεμένα μου
εκείνα που την ετραγούδησαν την ομορφιά..
που τόσο λάγνα ατένισε η ψυχή μου..
Και όσο εμεγάλωνα πληθαίναν τα φευγιά
αγαπημένων..λατρεμένων συγγενών..
φίλων και αδελφών μου...
Κι εγώ στ' απάγκιο της ψυχής..
τα καντηλάκια άναβα
τους ίσκιους να φωτάνε τις βραδιές τις σκοτεινές μου..
μην τύχει τις σκιές και λησμονήσω..κι αποξεχαστώ..
μην και εγκαταλείψω..
Γλυκαίνουνε..υψώνουνται οι σκιές..
όταν το πνεύμα γευματίζει αναμνήσεις.....
Τώρα ρουφώ..ξαναρουφώ 
τους άλλους στίχους τους σοφούς..
του λατρεμένου ποιητή μου..
Και ναι..στέκομαι αντίκρυ άφοβα..
σοφά αναγιγνώσκω...
το ''Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον''..
του αγαπημένου μου Καβάφη
βρίσκω σημεία κι ακουμπώ..
το εφήμερον γιγνώσκω..αναγιγνώσκω
ρουφώ χυμούς αχόρταγα..και όταν..
έτσι..σαν έτοιμη από καιρό..σαν θαρραλέα
να ταξιδέψω η καθημερνή μου η ευχή..
γεμάτη..πλήρης ημερών..διαδρομών
όταν ο καιρός θα έσω..
πλήρης..
με Άνοιξες.. Φθινόπωρα..Χειμώνες..Καλοκαίρια..
ως να ανταμώσουμε αγαπημένες μου ψυχές..
το χωρισμό να μη φοβούμαι....
 
''Όταν το πνεύμα γευματίζει αναμνήσεις'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

""Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΚΡΟΘΥΜΕΙ '''

Ένας υπέροχος ύμνος στην αγάπη που έγραψε ο Απόστολος Παύλος..
αυτές τις άγιες ημέρες ένιωσα την ανάγκη να τον μοιραστώ μαζί σας. 
Καλή Ανάσταση να έχουμε όλοι μας!!!

Αν μπορώ να λαλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμα και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη για τους άλλους, οι λόγοι μου ακούγονται σαν ήχος χάλκινης καμπάνας ή σαν κυμβάλου αλαλαγμός. Κι αν έχω της προφητείας το χάρισμα κι όλα κατέχω τα μυστήρια κι όλη τη γνώση, κι αν έχω ακόμα όλη την πίστη, έτσι που να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, είμαι ένα τίποτα. Κι αν ακόμα μοιράσω στους φτωχούς όλα μου τα υπάρχοντα, κι αν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου για να καεί, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δεν μ΄ωφελεί.

Εκείνος που αγαπάει έχει μακροθυμία, έχει και καλοσύνη, εκείνος που αγαπάει δε ζηλοφθονεί, εκείνος που αγαπάει δεν κομπάζει ούτε περηφανεύεται, είναι ευπρεπής, δεν είναι εγωιστής ούτε ευερέθιστος, ξεχνάει το κακό που του έχουν κάνει. Δε χαίρεται για το στραβό που γίνεται, αλλά μετέχει στη χαρά για το σωστό. Εκείνος που αγαπάει, όλα τα ανέχεται, σε όλα εμπιστεύεται, για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει.

Ποτέ η αγάπη δεν θα πάψει να υπάρχει. Τα θεία μηνύματα των προφητών κάποτε δε θα υπάρχουν πια, η γλωσσολαλιά θα πάψει, θα σταματήσει η γνώση των μυστηρίων του Θεού.Γιατί και η γνώση μας και η προφητεία μας περιορίζονται μονάχα σ΄ένα μέρος της αλήθειας. Όταν όμως το τέλειο που περιμένουμε θα έρθει, τότε το μερικό θα πάψει να υπάρχει.

Μικρό παιδί όταν ήμουν, σαν μικρό παιδί μιλούσα, αισθανόμουν και σκεφτόμουν.Άντρας πια όταν έγινα, κατήργησα τους τρόπους του μικρού παιδιού. Αλήθεια, τώρα βλέπουμε τα πράγματα θαμπά, σαν μέσα από μεταλλικό καθρέφτη, τότε όμως πρόσωπο με πρόσωπο θα δούμε το Θεό. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος, τότε όμως θα γνωρίσω με πληρότητα, όπως και ο Θεός μ΄έχει γνωρίσει. 
Θα μείνουν τελικά για πάντα αυτά τα τρία : η πίστη, η ελπίδα κι η αγάπη. Και απ΄αυτά το πιο σπουδαίο είναι η αγάπη.

Προς Κορινθίους Α’ 13 επιστολή Παύλου (Μετάφραση από το πρωτότυπο κείμενο)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

Εάν ταίς γλώσσαις των ανθρώπων  λαλώ και των αγγέλων, αγάπη δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. 
Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.

 Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται, είτε γλώσσαι παύσονται, είτε γνώσις καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη.
............................................................................................................. 

...................................................................................................................................................................

'''Εκίνησα να Σ' εβρω'''.......

Γονυπετής στου μαρτυρίου σου..
να ράνω των Παθών σου την πληγή..
λεβάντες..γιούλια ..πασχαλιές..
μες στα μενεξεδιά λιβάδια εξεχύθηκα..
γέμισα την αγκάλη μου..
εκίνησα να Σ' έβρω.. 
κάθε που μια ταφόπλακα ερμητικά κλειεί..
λόγια αγάπης ..συμφιλίωσης..
λόγια αδελφοσύνης...  
ο κόσμος μας φτωχότερος..  
χορεύει ο θάνατος ..θερίζει την αλήθεια...
 Όχι το πένθος Σου δε με νικά...  
μου ανοίγει βήματα γοργά..
κατάματα κοιτάζω τους καθρέφτες..
αντανάκλασης..
 στο φωτοστέφανο το λαμπερό..αξεπέραστης.. 
ιδέες γεμάτης  κεφαλής Σου..
 στα επαναστατικά Σου οράματα..
δε μπήγω τα καρφιά..
με μιας το ακάνθινο στεφάνι σου ξεχνώ..  
φέρνω στη μνήμη Σου στεφάνι λουλουδένιο..  
στεφάνια πλέκω λεβαντένια για εκειούς
 που σταυρωθήκαν για τα πάθη τα μεγάλα..
λεβάντες αρωματικές..βότανα να σε γειάνουν..
π' ανθίσαν πρώιμα για Σε..
όμοιες  τριγύρω Σου να τις σκορπούν..  
όμοιες  και ανεξίτηλες ωσάν τα λόγια τα σοφά..
 της αδάμαστης ψυχής Σου..
 Γλυκύ μου Έαρ....πάντα θα σε τραγουδώ.....
με μελωδίες κατανυκτικές..
μέσα απ' το Θείο δράμα..
γεννιέται η ελπίδα  απ' τη Θυσία  Σου..
τ' ανθρώπου την Ανάσταση..
εντός μου καρτερώντας ...

'' Εκίνησα να Σ' έβρω'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.........................................................................................................................................

  ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟ..βαθύ άγγιγμα ψυχής..ανάτασης !!!!!!!!
 ΟΤΑΝ.....η θυσία έχει ανώτερο στόχο..σκοπό..........

Ω! γλυκύ μου έαρ! Vangelis Papathanasiou- Irene Papas

.....................................................................................................................................................................

''Ελπίδας Κοιμωμένης''..

Θροϊσματα στα δάση τα ανήλιαγα..
οι αποφράδες μέρες μας πληθαίνουν..
κι οϊμέ! ενώ ο Νυμφίος πλησιάζει..έρχεται..
στον ύπνο να μη σ' έβρει..
Νυχτώνει..ξημερώνει ..τούτη η αποφράς..
πισωγυρίσματα στης μνήμης το τραπέζι..
Απρίλης ήτανε και τότες 21..εν έτει 1967
και τώρα πάλι σκεπτική.....
βήματα δεμένα ..μπερδεμένος ο ιστός..
το κρίμα κι άδικο στης κρίσης..βροχή
στης πληγωμένης Άνοιξης..
μες στης ομίχλης των καιρών..χαλάσματα
μες στα βαλτόνερα ..στης στασιμότης 
στα λιβάδια της υπόσχεσης τα γλιτσερά..
δημαγωγοί..πραματευτάδες..σκίζουν τον αγέρα.. 
διαλαλούν.. 
δεκαετίες τώρα την πραμάτεια τους..
φτηνά στολίδια φορτωμένοι..
Χάντρες που λάμπουνε 
κρεμάμενες σ' ''αριστερά'' μπαλκόνια
κεχριμπαρένια κομπολόγια μας στα ''δεξιά''..
κι ο όχλος προδωμένος εσαεί..
σοκάκια αφτιασίδωτα..
αγάλματα παλαιά..
ψάχνει μες στα συντρίμμια του..
φύτρας ελπιδοφόρας συναπάντημα.. 
ελπίδας Κοιμωμένης.... 

 ''Ελπίδας Κοιμωμένης''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...............................................................................................................
 

'' Πριν σε μαγέψουνε τα μνήστρα της Αβύσσου'''

Aποχαιρετισμός ο ύστερος..
ασάλευτο το βλέμμα σου..
στου κόσμου......
άγραφες λέξεις..σιωπηρές..βουβές..
λίγο πριν σε μαγέψουνε..
τα μνήστρα της αβύσσου...
Βρέχει..
ποτίζονται τα μάρμαρα..
να φτάνει τάχατες ετούτη η βροχή..
ίσαμε τις ψυχές..και των αποθαμένων?
Τάχατες...
να δροσίζονται τη σήμερον..
που η ζωή κρεμάται άσπλαχνα..
εν ξύλω τω Τιμίω..
τάχατες να ποτίζονται 
από το αίμα..τη χολή..
που εχύθη απ' το πλευρό Του..
οι άδολες ψυχές που τριγυρνούν..
δικαίωση προσμένοντας..
που προδοσία γεύτηκαν
αισχρώς να συντελείται..?
Κι η κόρη.....
ορθή ..αερικό της Γης..
φιγούρα αόρατη..βουβή
στους ίσκιους των κυπαρισσιών..
μ' ένα κλαρί μιας πασχαλιάς..
που κάθε Πάσχα ανθεί..
ανθεί θαρρείς και επίτηδες..
να 'ρθει να σε στολίσει..
δεν είσαι ο επιτάφιος του Χριστού εσύ..
μα ο επιτάφιος της καρδιάς της...
Συχώρα με 
αν  το μπορείς από αψηλά .....
και κρίση μη μου στέλνεις
αναμεσίς στις παύσεις  του
της μελαγχολικής ετούτης της ευχέρειας..
του θλιβερού adazio..
ένα κελάηδημα αηδονιού..
θα κλέβει μες στη ζήση μου..
για πάντα την ψυχή μου.. 
πάντα του θάνατου αγάπη μου γλυκειά..
 υπερτερεί η ζωή.................

 '' Πριν σε μαγέψουνε τα μνήστρα της  Αβύσσου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...........................................................................................................

.....................................................................................................................................................................

ΝΙΚΟς ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗς- Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου......

 «...Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του. Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν, σωριάζονται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά -θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους- να σταυρωθούν, ν' αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή τους. Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν, και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης.

'Αλλον δεν έχει. ....»

 Νίκος Καζαντζάκης - Αναφορά στον Γκρέκο

...............................................................................................................

.....................................................................................................................................................................

ΓΙΩΡΓΟς ΣΕΦΕΡΗς - ''Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες''

Ζωγράφος : Σωτήρης Σόρογγας

Σκύψε αν μπορείς στη θάλασσα τη σκοτεινή ξεχνώντας
τον ήχο μιας φλογέρας πάνω σε πόδια γυμνά
που πάτησαν τον ύπνο σου στην άλλη ζωή τη βυθισμένη.

Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο σου όστρακο
τη μέρα τ' όνομα τον τόπο
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει.

Bρεθήκαμε γυμνοί πάνω στην αλαφρόπετρα
κοιτάζοντας τ' αναδυόμενα νησιά
κοιτάζοντας τα κόκκινα νησιά να βυθίζουν
στον ύπνο τους, στον ύπνο μας.
Eδώ βρεθήκαμε γυμνοί κρατώντας
τη ζυγαριά που βάραινε κατά το μέρος
της αδικίας.

Φτέρνα της δύναμης θέληση ανίσκιωτη λογαριασμένη
         αγάπη
στον ήλιο του μεσημεριού σχέδια που ωριμάζουν,
δρόμος της μοίρας με το χτύπημα της νέας παλάμης
στην ωμοπλάτη·
στον τόπο που σκορπίστηκε που δεν αντέχει
στον τόπο που ήταν κάποτε δικός μας
βουλιάζουν τα νησιά σκουριά και στάχτη.

Bωμοί γκρεμισμένοι
κι οι φίλοι ξεχασμένοι
φύλλα της φοινικιάς στη λάσπη.
Άφησε τα χέρια σου αν μπορείς, να ταξιδέψουν
εδώ στην κόχη του καιρού με το καράβι
που άγγιξε τον ορίζοντα.

Όταν ο κύβος χτύπησε την πλάκα
όταν η λόγχη χτύπησε το θώρακα
όταν το μάτι γνώρισε τον ξένο
και στέγνωσε η αγάπη
μέσα σε τρύπιες ψυχές·
όταν κοιτάζεις γύρω σου και βρίσκεις
κύκλο τα πόδια θερισμένα
κύκλο τα χέρια πεθαμένα
κύκλο τα μάτια σκοτεινά·
όταν δε μένει πια ούτε να διαλέξεις
το θάνατο που γύρευες δικό σου,
ακούγοντας μια κραυγή
ακόμη και του λύκου την κραυγή,
το δίκιο σου·
άφησε τα χέρια σου αν μπορείς να ταξιδέψουν
ξεκόλλησε απ' τον άπιστο καιρό
και βούλιαξε,
βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες.

Γιώργος Σεφέρης -  ''Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες''
............................................................................................................... 

Μέσα στη σιωπή κατεβαίνουμε αργά..βασανιστικά..
και στο τέλος γλυκά..στο πηγάδι της ψυχής μας..
όμορφο το ''βούλιαγμα'' ''στους''..
που αντέχουνε το βάρος στους διαδρόμους της ζωής...
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ!!!
 Ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια του Ernesto Cortazar.
η φίλη σας Σοφία ........

.....................................................................................................................................................................

<< ΑΝΤΑΜΩΜΑ >>

Αερικό να γίνεσαι  στου νου τις φυλλωσιές σου
ιχνηλατώντας μες στα μονοπάτια τους..
να χάνεσαι στις σκέψεις σου
επίγειους θορύβους ψηλαφώντας.. 
Να κρύβεσαι στα δάση τους..
που στης ομίχλης των καιρών..
αφήνουν χαραμάδες σε ηλιαχτίδες..
Μάταιες οι αναβολές..οι πόθοι φτερουγίζουν
φλεγόμενη σαν καίγεται η βάτος στις καρδιές..
μια βόλτα ως την εξοχή..στο αντάμωμα 
καλώ σε..
τάχα ξανά θα σε ιδώ..σε μια ζωή αλαργινή..
σε μια ζωή πιο νέα..
χάρισε..μη φειδωλευθείς..
σκόρπισε τα ιμάτια της ψυχής σου..
εκεί στην άκρια..του μυστικού μας λιβαδιού..
τόπο συνάντησης..στα δύσκολα..στα εύκολα
μαζί..μονάχοι μας.. μη μου τσιγγουνευτείς..  
ας σκορπιστούμε..ρουφώντας το 
νέκταρ πολύτιμο θαρρείς στις θυμαριές..
Είναι αργά μεσάνυχτα..κι είναι φορές που νιώθω..
 ντυμένο να 'μαι ξωτικό εποχής αλλοτινής..
 ρομαντικής το ξωτικό..
να μην ηχούν τα λόγια μου παράξενα..  
να βρίσκουνε αντίκρυσμα..σε ανοιχτές καρδιές...
σε πανηγύρι να κινούν οι αισθήσεις μας ολόγυμνες..
σε ένα σεντόνι αμαρτωλό..γλυκά προστατευμένες..

 στο μαξιλάρι της ψυχής μου το μεταξωτό..  
βελούδινα τα όνειρα κουρνιάζουν..  
εσύ κι εγώ..ψελλίζοντας τον έρωτα..
στ' αντάμωμα..
ψυχές..καρδιές..κορμιά..φιλήδονα..
γλυκειές..μικρές ατέρμονες..
τρανές μας..ζωοδότρες αυταπάτες......... 

 ''ΑΝΤΑΜΩΜΑ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
.....................................................................................................................

Είμαστε οι ίδιοι της ζωής μας ποιητές..
και δεν το ξέρουμε...εκεί
στο στροβίλισμα του έρωτα..
γράφονται τα ομορφότερα στιχάκια..............

  ..................................................................................................................................................................

** Μιας καλημέρας **

 

 

<< Η ζωή είναι ένας μαγικός κήπος..
γεμάτος παρτέρια αναμνήσεων..
ονείρων..αγώνων..ελπίδων..
Για ειδέστε..αγριολούλουδα
περικυκλώνονται απ' τ' αγριόχορτα..
μα αυτά επιμένουν και ανθούν..
Δημιουργείστε αναμνήσεις φίλοι μου..
το ελιξήριο της ζωής.. 
μην ένα πρωινό στο ξύπνημα...
θωρήσετε παρτέρια ξεραμένα..αδειανά
Σκύβεις..ψιθυριστά μου κρένεις..
μου μηνάς
δύσκολο το κυνήγι μαγισσών..
μα...δυσκολότερο αυτών..
σου κλειώ το μάτι...
 η απραξία... >>

  η φίλη σας -
Σοφία Θεοδοσιάδη..
 ** Μιας καλημέρας **
..............................................................................................................

''Αυτοπροσώπως''

Παλιά μου χρόνια και καιροί..
τα βήματά μου με οδηγούν..σε γνώριμα λημέρια..
στις μαργαρίτες τ' Απριλιού..
στις έξι βρύσες να βρεθώ..εκεί στη γειτονιά μου..
Λαχτάρησα κελάρυσμα..πουλιών
στ' απέραντα του τόπου μου λιβάδια..
παιχνίδι ερωτικής μου αναζήτησης
στις μαργαρίτες τις αθώες..τις λευκές μου
Ρωτώ..ξαναρωτάω τες..κι απόκριση δεν παίρνω..
τάχατες  να με αγαπούν..εκείνοι που ονειρεύτηκα..
εκείνοι που λαχτάρησα έρωτες ν' ακουμπήσω?
Θαρρώ πως εμεγάλωσα πολύ..
και δεν κλωθογυρνάω
το χρόνο μου δε χάνω απά στα πέταλα
μιας μαργαρίτας να μετράω...
πληθύναν οι αποδέχτες των ερώτων μου..
αλλάξαν διευθύνσεις..
ακούμπησα τους έρωτες σε πρόσωπα γλυκά μου..
χαϊδεμένα..
τα λατρεμένα μου παιδιά..
Έρωτες είν' αυτοί τρανοί..οι πιότερο τρανοί μου
οι φίλοι μου οι λιγοστοί..
που κατοικούνε στην καρδιά μου..
Τώρα στο..Μ' αγαπά.. δεν μ' αγαπά..
δεν τρέμει πια το φυλλοκάρδι μου..
μη λάθος μου απαντήσει..
όχι πως απαρνήθηκα τη ζεστασιά του έρωτα του ενός
..ποτέ τα πεταρίσματα..ποτέ μου δεν αρνιέμαι..
Μα μες στα χρόνια ωρίμασα πολύ..
σ' όσους με ερωτεύτηκαν..κι εβγήκανε στα θετικά..
στα πέταλα της μαργαρίτας μου τα σ' αγαπώ..
σ' 'οσους μ' αγάπησαν πολύ..χρωστώ ευγνωμοσύνη..
Μα και σ' αυτούς που δε με αγαπούν..
δε θλίβομαι τις γκρίζες τις νυχτιές μου..
ξέρω συχνά το πως και το γιατί..
κι έτσι τους προσπερνάω..
τους αγνοώ με επίγνωση..με τη σοφία των χρόνων μου..
μαλάκωσαν πια οι γωνίες μου..
δεν έχουν αιχμηρότητα της ψυχής μου τα μαχαίρια..
Άλλωστε μαργαρίτες είναι αυτές..της φύσης τα λουλούδια..
καμώματα μας κάνουνε στο μέτρημα.. 
και μην τις λογαριάζεις..

 γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη

.............................................................................................................

Και η γαλήνη της ψυχής
 είναι νότες πιάνου που ελευθερώνονται στον αέρα... 
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ!!!

....................................................................................................................................................................

''Τυφλόμυγα... λαχτάρησε χρυσόμυγα να γίνει'...

Μια ιστορία θα σας πω.. που εσκέφθηκα μονάχη μου..καθώς σας εκοιτούσα...........
τις αγωνίες μας να μοιραστώ..της μεταμόρφωσής μας....
Φτιάξτε ψυχές μου το δικό σας παραμύθι............................

 <<  Ήταν λέει μια φορά κι έναν καιρό..στους κάμπους πέρα στα  λιβάδια τ' ανοιχτά..μία τυφλόμυγα μικρή..που θέλησε χρυσόμυγα να γένει..Τα βράδια που εφώλιαζε στου φύλλου απάνω την καρδιά..όνειρα γένναγε ολονυχτίς και το πρωί πετώντας  χαμηλά τα κυνηγούσε..Ήταν τυφλή και δεν τα έφτανε με μιας..μα αυτή κάτω δεν το 'βαζε ..και με ακούραστα πετάγματα αδιάκοπα ξοπίσω τους..για να τα πιάσει προσπαθούσε...
  Εσκάλωνε..μπερδεύονταν τα ευαίσθητα..πολλές φορές τα ποδαράκια της..πονούσε αυτή πολύ συχνά..Μα δε σταματούσε να πετά..επέταγε..επέταγε και έψαχνε.. και γύρευε σε ''χρυσόμυγα'' να μεταμορφωθεί..χρυσόμυγα να γένει..

Μια μέρα εκεί στου βράχου..κάτω στην πλαγιά..ένας νέος την πλησίασε ..την άρπαξε με μανία στην αρχή..για να την παγιδεύσει..του φάνηκε πολύ ενοχλητική..δεν του άρεσε διόλου το βουητό της..Έδεσε μια κλωστή στο ποδαράκι της και την εκάρφωσε στο χώμα..έξω από το σπίτι του μπροστά..να δει τι θα απογίνει..Βούιζε..βούιζε ασταμάτητα αυτή..έκανε κύκλους ατελείωτους γύρω από την αυλή του..ώσπου στο τέλος τα κατάφερε ..φαγώθηκε και το σχοινί και κόπηκε με μιας..και βρέθηκε ξανά μονάχη της στου κήπου τα μισά..

Κάθησε εκεί σε μια γωνιά και έκλαψε..έκλαψε που δεν έβλεπε και στα τυφλά πετούσε..Μα τα δάκρυα ήταν πολύ καυτά κι εβρέξαν τα φτερά της..Εστάθηκαν επάνω και εγυάλισαν τα μαύρα ταλαιπωρημένα της φτερά..Επόναγε πολύ..μα ξαφνικά κοίταγε γύρω της και επάνω της και είδε τα φτερά της..Τώρα της φάνηκε πως είχανε χρώματα..γυαλίζανε αλλιώτικα....χρυσίζανε και την γεμίσανε χαρά..
Εσκούπισε τα δάκρυα τα καυτά..και άλλα δάκρυα χαράς κυλήσανε στα μάτια τα κλειστά της..άξιζε έλεγε το χαμηλό μου πέταγμα..άξιζε κι αν ακόμη ήταν στα τυφλά..άξιζε και ας έχασα ..κι ας βρέθηκα με ένα κομμένο ποδαράκι..απ' την σκληρή κλωστή.. έκανα ταξίδια δεμένη στην κλωστή..μέρες και νύχτες μακρινά..εγνώρισα από ψηλά του κήπου τις γωνιές..Εμύρισα..αφουγκράστηκα..έβλεπα με τα μάτια της καρδιάς..γιατί ήμουνα τυφλή απ' την αρχή..
Τώρα έχω..έμαθα..ταξίδεψα..επλήρωσα τοις μετρητοίς εκείνο το λογαριασμό..για τα  χρυσά μου τα φτερά ων επεθύμουν >>!!!!!!!!!!!!!

''Τυφλόμυγα... λαχτάρησε χρυσόμυγα να γίνει'... - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...............................................................................................................................................

Υπέροχη στίχοι !!!
Υπέροχη ερμηνεία!!!
Φτιάξτε ψυχές μου..το δικό σας παραμύθι!!!

.....................................................................................................................................................................

'' Ανθέων..Θρήνοι ''...

Ή μήπως πάλι λέμε Άνοιξη  
τον ηχηρό αντίλαλο..από τις ''ταξιδεύουσες''
..τρανού..θεόσταλτου δημιουργού..
που εμπνεύστηκε ''εζωγράφισε''  
σ' ένα μοναχά πεντάγραμμο
νότες..όμοιες θαρρείς σε αφρισμένες θάλασσες 
και λούλουδα με πέταλα πτερόεντα..
στο αχανές..ανθρώπων στροβιλίσματα..
ομοιώματα ..ανεμίσματα ψυχών..
συνάντησης..καλέσματα ερωτικά πουλιών..
και τιτιβίσματα επιστροφής μιας χελιδόνας.?

Και καθώς μες στο νου μου περπατούν
οι θρήνοι οι άλλοι οι γοεροί της Παναγιάς..
καταμεσίς της Άνοιξης..θρήνοι απώλειας φοβερής..
ασήκωτης στους ώμους της..του λαμπερού..
επαναστάτη και μοναδικού μοναχογιού.. 
προσμένοντας << Ανάσταση>>..εκεί..
στο Μέγα Σάββατο αποβραδίς
ν' αντέξει η μάνα κι ο καθείς ένα σταυρό..
αναρωτιέμαι για άλλη μια φορά..σάμπως θαρρείς 
σοφότεροι απ' τη Σταύρωση ως περιπατητές
στο τέρμα της διαδρομής μίας ζωής
διανύουμε τα βήματα..του διαδρόμου που οδηγούν..
στο ξέφωτο Ανοίξεως..ελπιδοφόρας αναγέννησης?

Σοφίας Θεοδοσιάδη ( απόσπασμα - ''μιας Άνοιξης στο λυκαυγές')
http://aromasofias.blogspot.com/2018/03/blog-post_7.html
...........................................................................................................
 Κείμενο: Francis Scaglia Απόδοση στα Ελληνικά: Ίρις Ζαχμανίδη Αφήγηση: Ζακ Μεναχέμ Παίζουν οι σολίστ της Στουτγάρδης υπό τη Διεύθυνση του Marcel Couraud

....................................................................................................................................................................

<< ΦΥΛΛΟΜΕΤΡΩΝΤΑς >>

Μετράς τα χρόνια..τα κεριά
 που ''σβήσανε'' στο διάβα σου 
 θλίβεσαι άλλοτε και άλλοτε γελάς..
μα οι χρόνοι πάνε κι έρχονται..ασύνοροι..
ο χρόνος ο πλανήτης και οι σκέψεις μας..  
ελεύθερα πλανώνται στους αιθέρες..  
 δεσμά δεν επιδέχονται..
''κουτάκια'' δεν αντέχουν..  
μια συνεχής ροή.. αέναη.. 
σπρώχνει τα γεγονότα..  
δίνοντας νόημα άλλοτε..τσαλαπατώντας πότες.. 
 Σαν είσαι νιος και ορμητικός..  καταχτητής ..
πολεμιστή το λάβαρο υψώνεις το..  
την παίρνεις στο κατόπι τη ζωή..ο κυνηγός.. 
κι ύστερα έρχονται αργά..μα σταθερά..μεστά
της ωριμότητας ..της σύνεσης τα χρόνια..  
Μεγάλωνες..αληθινό το είδωλο τα πρωινά.. 
 καφρέφτης της ψυχής σου ο μηνυτής..  
ο μόνος καπετάνιος είσαι Εσύ.. 
στο πέλαο της ζωής σου...  
Άφηνε τη ζωή σου να κυλά..αβίαστα.. 
ονειρευάμενος..κωπηλατώντας τα όνειρα..
κι εκειά..
θα σε ερωτευτούν..σφιχτά θα σ' αγκαλιάσουν...  
μα κι αν σκοντάψουνε στις τρικυμιές .. 
 σάμπως και σαν τον Οδυσσέα εσύ.. 
 δεν έκανες το μακρινό σου το ταξίδι ? 

''ΦΥΛΛΟΜΕΤΡΩΝΤΑς''....Σοφίας Θεοδοσιάδη

.............................................................................................................

Εξαιρετικοί στίχοι!!!
Υψηλή μουσική !!!
Δημήτρης Λάγιος....μοναδικός !!!!!!!!!!!! 
 

......................................................................................................................................................................

...''ΚΑΛΑ,ΕΣΥ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕς ΝΩΡΙς''...

Ακριβώς 30 χρόνια πριν, ο Χρόνης Μίσσιος έγραφε:

"Τους νεκρούς μας τους θυμόμαστε, βέβαια, δε λέω, αλλά σαν νεκρούς, όχι σαν εκφραστές των μεγάλων οραμάτων, του ονείρου της ανθρωπότητας. Έτσι, και όταν τους θυμόμαστε, είναι σα να τους σκοτώνουμε δυο φορές, είναι σα να τους βάζουμε στο κρεβάτι του Προκρούστη για να τους φέρουμε στα μέτρα της σημερινής αριστεράς".
"Εκείνο που μ' εξοργίζει κυριολεκτικά, είναι η ανθρώπινη ποιότητά μας, η ανθρώπινη πορεία μας... Σήμερα βέβαια όλοι έχουν αποκατασταθεί, και οι περισσότεροι είναι στο κόμμα, αντάμα με τους χτεσινούς διώκτες και βασανιστές τους. Τι να πεις... Ολόκληρη η αριστερά πρέπει να περάσει από ψυχιατρείο... Μωρέ, καμιά φορά λέω, καλά που δε νικήσαμε...".................................................................................
..................................................................

Δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως όταν ο άνθρωπος ξανακαταχτήσει την ανθρωπιά του, όταν ξαναρχίσει να δημιουργεί ανθρώπινο πολιτισμό, να γράφει πια την ιστορία κάθετα, όχι για λαούς και για μάζες, αλλά για τον Παύλο, για τη Ρηνιώ, για την Ελένη, για το μαστρο- Στέφανο... τότε μονάχα οι άνθρωποι θα ξέρουν τι κοστίζει η ιστορία, τι κοστίζει η συμμετοχή, τι θα πει η φράση «εκατό χιλιάδες νεκροί» ή «βασανίζεται ένας άνθρωπος σε κάποια ασφάλεια». Τότε οι άνθρωποι θα ξέρουν τι θα πει φυλακή, τι σημαίνουν τα πολιτικά λάθη...

 ''Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς'' - Χρόνης Μίσσιος.
..............................................................................................................


Ας αναλογιστούμε λοιπόν..σοβαρά..χωρίς κραυγές και ξεφωνίσματα ιδεοληπτικά..
τι είναι αριστερά σήμερα...Μάθαμε από παιδιά πως:
 Αριστερό είναι να θέλεις να μην υπάρχουν φτωχοί, όμως επίσης και να μην υπάρχουν σκλάβοι. Πώς γίνεται, λοιπόν, τα «αριστερά» καθεστώτα να είναι βάρβαρες φυλακές ανελευθερίας; Αριστερό φέρεται το δημοκρατικό πρόταγμα και δεξιό το αυταρχικό. Πώς διάολο θεωρείται αριστερός ο αυταρχισμός των Μαρξιστών-Λενινιστών (Μ-Λ);
Έτσι απλά..ένας σκεπτόμενος άνθρωπος θα αναρωτιέται μπερδεμένος..

η φίλη σας Σοφία 
..............................................................................................................

''Η χαρμολύπη εντός μας''...

Θα βγω στους κήπους του Απριλιού ..
άνθια και ροδοπέταλα για σένα να μαζέψω..
Θα τα σκορπίσω γύρω σου.. 
δροσοσταλιές ροδόνερου στον τάφο σου..
Θρήνος...μα όχι θάνατος..
ταξίδι μακρινό..στ' αναπαμού..
μακράν στης λήθης το ταξίδι
η ελπίδα ..
ζώσα απ' τη βίωση του τελεμού...
μια αναγέννηση προσμένοντας ..
καταμεσίς της Άνοιξης ..
Πάλι σου δόθηκε..σας δόθηκαν...
μας δόθηκαν σταυροί...
να περπατήσουμε σκυφτοί.. 
Βήματα αργόσυρτα..αργά..
τον ανεβαίνουμε θαρρείς..
λες κι είν'  μονόδρομος...
του  Γολγοθά ο δρόμος...
Εκεί σε μια  πορεία προς τη λύτρωση..
το πένθος πριν μας ρίξει στο σκοτάδι..
Ύμνοι βαρύτονοι..Βυζαντινοί...
ύμνοι για το βασίλεμα..τη δύση
της ζωής της σαρκικής..
κι ύμνοι ελπίδας...προσδοκίας.. ανανέωσης...
μια χαρμολύπη εντός μας...

''Η χαρμολύπη εντός μας''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

...............................................................................................................

Ένα από τα λαοφιλέστερα ποιήματα της ελληνορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης και φιλολογικό μνημείο άφταστης τελειότητας. Ένας ύμνος προς την Παναγία, που, όταν ψάλλεται στις εκκλησίες κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, προκαλεί ρίγη αληθινής συγκίνησης και πνευματικής ανάτασης στους πιστούς. «Ακάθιστος Ύμνος» 
 Ο Ακάθιστος Ύμνος ψάλλεται τμηματικά το βράδυ της Παρασκευής των τεσσάρων πρώτων εβδομάδων των Νηστειών και ολόκληρο το βράδυ της Παρασκευή της πέμπτης εβδομάδας των Νηστειών, κατά τη διάρκεια της Ακολουθίας του Ακάθιστου Ύμνου.

Μελοποίηση:  Χρήστος Λεοντής..σε ποίηση Ρωμανού Μελωδού..
23/3/2018

.....................................................................................................................................................................